++ใครบอกว่าแม่รักลูกคนเล็กมากกว่า++

เนื้อเรื่อง

++ถ้าคุนอ่านจบแล้วคุณจะรู้ว่าแม่ไม่ได้รักลูกคนเล็กมากกว่าลูกคนโตเลยแต่.......++
เรื่องมานมีอยู่ว่า.....

ฉันเกิดในครอบครัวเล็กๆที่มีคนอยู่ในบ้านแค่4คน คือ พ่อ  แม่  พี่ชายและฉัน จะว่า4คนก็ไม่ได้สิเพราะพ่อนานๆจะกลับที(อาทิตย์ละครั้ง
บางอาทิตย์ก็ไม่กลับ) พี่ชายของฉันเป็นคนนิสัยดีสำหรับแม่เสมอ  ไม่ว่าพี่จะทำอะไรแม่ไม่เคยว่าเลยสักอย่าง ทุกครั้งที่พี่ฉันกลับบ้าน
แม่จะทั้งกอดทั้งหอม ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งมอง บางทีก็เก็บเอาไปร้องไห้คนเดียวเพราะแม่ก็ไม่ได้ทำกับฉันนานแล้วเหมือนกัน เวลาไปเจอ
ญาติๆ หรือเพื่อนแม่เค้าก็จะถามว่าลูกเป็นยังไงบ้าง แม่ก็จะอวดแต่สรรพคุณลูกชายเหมือนกับว่าแม่มีลูกแค่คนเดียว เวลาที่พี่ฉันไปเรียน
แล้วพ่อยังไม่กลับแม่ฉันจะไม่เคยหุงข้าวเลยสักวัน ตื่นเช้ามาแม่จะปลุกฉันไปโรงเรียนแล้ววางเงินไว้ให้พร้อมกับพูดว่า "ตอนเย็นอยากกิน
อะไรก็ซื้อเอา ตอนเย็นแม่เหนื่อยแล้ว ไม่ทำกินนะ" สรุปว่าเงิน60บาท ฉันต้องกินด้วยกัน3มื้อ แค่ค่ากินก็ยังจะไม่พอเงินมันเลยไม่มี
เหลือเก็บเท่าไหร่ฉันเลยถุกเปรียบเทียบกับพี่อยู่ตลอดเพราะว่าพี่ฉันมีของใช้ดีๆโดยไม่ได้ขอเงินแม่ (ทั้งๆที่ฉันก็พอรู้มาบ้างว่านั่นมันไม่ใช่
เงินพี่ฉันทั้งหมดแต่ฉันก็ไม่บอกแม่เพราะอะไรน่ะหรอ  "เพราะฉันรักพี่ฉันไง" ) เวลาที่พ่อกลับบ้านแม่จะชอบบอกว่ารักฉัน  กอดฉัน
 อย่างงั้นอย่างงี้ต่อหน้าพ่อทั้งๆที่ตอนพ่อไม่อยู่แม่ไม่เคยทำ แม่จะบอกพ่อว่าที่ตอนพ่อไม่อยู่เพราะฉันบอกแม่ว่ากลัวอ้วน ทั้งๆที่ฉันไม่เคย
พูดเลยสักคำ หรืออย่างเวลาที่พี่ฉันกลับบ้านก็เหมือนกัน ในตู้กับข้าว จะมีทั้งของกินและขนมมากมาย บางวันก็สั่งหมูกระทะมากิน แต่พอ
พี่กลับไปอาหารหลักก็คือมาม่าเหมือนเดิม เวลาแม่ไม่มีเงินแม่จะมาบ่นๆๆๆกับฉันบอกให้ฉันประหยัดๆหน่อยฉันก็เลยบอกว่า"แม่ก็ไปบอก
พี่มันมั่งสิ มันจะได้รู้มั่งไงว่าแม่ลำบาก"แต่แม่กลับตอบฉันว่า"จะไปบอกมันทำไมมันเรียนเดี๋ยวมันจะไม่สบายใจ" อ้าว!แล้วไงล่ะฉันไม่ได้
เรียนอยู่หรือไง ฉันเครียดไม่เป็นหรือยังไง แม่จะชอบให้ฉันไปตลาดเป็นเพื่อนแต่เช้าเวลาฉันทำอะไรไม่ได้ดั่งใจหรือตื่นช้าเค้าก็จะว่าๆๆๆ
ฉันแล้วแม่เป็นคนเสียงดังใครๆเค้าก็ได้ยินกัน วันนั้นฉันก็เสียใจเลยสวนเค้าไปว่า "แล้วแม่ไม่ปลุกพี่มันมั่งล่ะ เอามันไปมั่งสิ " แม่เค้าก็
บอกว่า "มันเป็นผู้ชาย จะเอามันไปทำไม เอ็งอ่ะเป็นผู้หญิงต้องไปสิ" สรุปว่าฉันก็ต้องไปทั้งๆที่ฉันนอนดึกกว่าพี่ ส่วนพี่ฉันยังนอนสบาย
อยู่พอกลับมาพี่ตื่นมันก็ได้กินพอดี อีกอย่างพี่ฉันเป็นคนเรียนเก่งโดยเฉพาะวิทย์-คณิตวิชาหลักๆแต่ฉันถนัดทางด้านอื่นมากกว่าวิชา
หลักๆพวกนี้ฉันเลยคะแนนไม่ดีพอเกรดออกแม่ก็จะเอามาเปรียบเทียบกับพี่ ตอนนี้ฉันอยู่ม.3 แม่ก็ยังบังคับให้ฉันเรียนสายวิทย์-คณิตอีก
ฉันก็หวังจะพึ่งพี่ชายให้พี่ไปขอแม่แต่พี่ก็ไม่กล้าหือ อีกทั้งยังแนะนำ กล่อมฉันเรียนสายนี้ให้ได้ "ชีวิตฉันเลยไม่ได้เลือกเองเลยสัก
อย่าง" พี่ฉันเคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิง แล้วมาปรึกษาแม่ทั้งน้ำตา แม่ก็ให้คำปรึกษาทั้งน้ำตาเหมือนกัน พอจบเรื่องแม่ฉันก็จะไม่รื้อฟื้น
เรื่องพวกนี้มาพูดอีก ไม่อยากให้พี่ฉันเสียใจ ไม่เล่าให้ใครฟังแต่ฉันก็เคยมีปัญหากับเพื่อนเพราะเรื่องผู้ชายเหมือนกันพอมาปรึกษาแม่ทั้ง
น้ำตาแม่ก็ให้คำปรึกษาโดยไม่มีน้ำตา แต่มันก็ทำให้ฉันซึ้งอยู่เหมือนกัน แต่มันต่างกับพี่ฉันตรงที่ว่าพอจบเรื่องแม่ฉันก็ไม่จบสักที แม่
ชอบหาโอกาสมาแขวะฉันอยู่ตลอด อย่างวันนี้แม่บอกฉันว่าพรุ่งนี้ให้ไปตลาดกับเขา แล้วมันดึกแล้วฉันก็ยังไม่นอนแม่ก็ว่าฉันว่า
"ดึกแล้วไม่ยอมนอนยิ่งตื่นยากตื่นเย็นอยู่ด้วย อย่างงี้แหละทีเรื่องอื่นล่ะเก่งนัก" นี่แหละมันเป็นสาเหตุที่ฉันต้องมาระบายในนี้ทั้งๆที่ก็ไม่
ได้อยากจะประจารแม่ตัวเองหรอก แต่มันอึดอัด..จะให้เล่าความลำเอียงของแม่ฉันวันนี้ก็ไม่หมดหรอก..ฉันมีหน้าที่ต้องอดทนอยู่แล้ว
เพราะฉันเป็นลูกอย่างวันนั้นก้ออีกวันนั้นที่โรงเรียนฉันถูกแฟนบอกเลิกแล้วพอกลับมาบ้านอยากกอดแม่มากๆแต่พอฉันยังไม่ได้ทำอะไรยะงไม่ได้พูดไรเลยแม่ก็ดุๆๆๆเองที่ไม่เป็นเรื่องฉันเลยเครียดมากคิดในใจว่าแม้กระทั่งแม่ยังเป็นที่อบอุ่นที่สุดยามเราทุกข์ไม่ได้เลยวันนั้นฉันเลยเครียดหนักแอบไปร้องไห้น้ำตาไหลเป็นปีปเลยถ้าพี่ฉันได้อ่านฉันก็อยากจะบอกพี่ฉันว่า "ทรายไม่ได้โกรธหรืออิจฉาพี่เลยนะ สาบานไม่มีสักครั้งเดียวที่ทรายจะ
โกรธพี่แต่ทรายแค่น้อยใจแม่เฉยๆ อยากให้พี่รู้ไว้ว่าน้องคนเนี้ยมานรักพี่มากนะ "