มายอินทร์เทรน

    

      

              "บางทีการเจอกันของเราสองคน

                       อาจเป็นพรหมลิขิตก็ได้นะ"

\

                   เด็กหนุ่มวัยสิบเก้ากำลังนอนอยู่บนเตียงสีขาวที่รอบล้อมไปด้วยตุ๊กตามากมาย ดวงตาสีดำและผมยาวของเขาทำให้เขาดูน่าน่ารักและน่าเอ็นดูมากๆในตอนที่เขาหลับ 

8:21น.

วันนี้ผมต้องไปที่มหาลัยเพื่อไปเคลียงานที่เหลืออยู่ให้มันเสร็จภายในอาทิตย์นี้ แต่บางทีวันนี้อาจจะเหมาะกับการนอนอยู่เฉยๆแบบไม่ต้องทำอะไรก็ได้เลยด้วยซ้ำ 

 

"เมี้ยววววว" พลูโตครางออกมาเพื่อปลุกเจ้านายของมันที่กำลังนอนอยู่บนเตียง พร้อมกับเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น

"รู้แล้วน่า ขออีกแปปนึง" 

      ประหลาดดีทั้งๆที่สื่อสารกันไม่รู้เรื่องแต่เหมือนว่าหน้าของเจ้าพลูโตตอนนี้ดูหงุดหงิดสุดๆ

 

.......................................................................................

9:13น.

         รถไฟฟ้าอัดเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่กำลังเดินทางไปทำงานและทำธุระ ทุกคนไม่ได้สนใจผู้คนรอบข้างเลยด้วยซ้ำบางคนก้มหน้าเล่นโทรศัพท์และใส่หูฟัง ราวกับว่าไม่มีคนรู้จักกันบนรถไฟคันนี้ซักคนนึง

              

       ♫ J_ust - You 

              ผมมองผู้ชายที่สูงราวๆ 180 ที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับผม เขากำลังอ่านหนังสืออะไรซักอย่างซึ่งผมมองไม่เห็น ช่วยไม่ได้หนิคนบนรถไฟมันเยอะขนาดนี้มองเห็นก็แปลกแล้ว เขากำลังอ่านหนังสือทั้งๆที่กำลังใส่หูฟังอยู่ซึ่งปกติผมไม่ทำแบบนั้น เพราะนั่นจะทำให้ผมน่ะอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยซักนิด แต่บางทีเขาอาจจะแค่ใส่ไว้เฉยๆก็ได้ 

     '요즘 그댈보면 난 가슴이 떨려요'

'ช่วงนี้ เวลาที่มองเธอ หัวใจมันเต้นแรงตลอดเลย'

นี่เป็นหนึ่งในเพลงโปรดของผมที่มักจะเปิดฟังบ่อยๆเวลาที่ต้องการความสงบหรือผ่อนคลาย

'왜 매일 매일 예쁜건지' 

'ทำไมถึงสวยได้ทุกวันแบบนี้นะ'

                   ถ้าเกิดว่าเขาลงสถานีเดียวกันกับผม ผมจะทักเขาแน่ มีอะไรซักอย่างดลใจให้ผมต้องทำอย่างนั้นคงเป็นเพราะว่า 

         .....ไม่รู้สิ เพราะว่าเขาดูน่าค้นหารึเปล่านะ

       '오늘 그대에게 난 묻고싶어요'

'วันนี้ฉันอยากจะถามเธอดูจัง'

'그대도 내 맘과 같은지'

'ว่าเธอรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า'

       '어쩌면 이렇게 우리가 만나게 된 것도' 

'บางทีการที่เราได้มาเจอกันแบบนี้'

'운명일거에요'

'อาจจะเป็นพรหมลิขิตก็ได้นะ'

     เพลงยังคงเล่นตอไปเรื่อยๆจนจบเพลง ผมยังคงมองเขาอยู่แม้ว่าเขาจะไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนกำลังจ้องเขาอยู่ 

    "ท่านผู้โดยสารโปรดทราบสถานีต่อไปสถานี x"

    

    

    "ท่านผู้โดยสารโปรดทราบสถานีต่อไปสถานี x"

   เขาเก็บหนังสือเข้าใส่กระเป๋าแล้วหันหน้าไปที่ทางออกของรถไฟเตรียมตัวที่จะเดินออก 

   

    'จะเข้าไปคุยดีมั้ยนะ หรือว่าไม่จะดีกว่า'

    'แต่ถ้าไม่ชวนคุยตั้งแต่วันนี้แล้ววันพรุ่งนี้จะได้เจอกันอีกมั้ย'

    ผมไม่ชอบตอนที่ตัวเองกำลังลังเลแบบนี้เลย เด็ดขาดไปเลยสิ ทัก หรือ ไม่ทัก ก็แค่นั้นเอง

   สถานี x เป็นสถานีที่มีผู้คนอัดแน่นที่สุดในเมืองเลยก็ว่าได้ เด็กที่สูงเกือบสองเมตรนั่นเดินออกจากรถไฟไปแล้ว

  "เป็นไงเป็นกัน"

.

.

.

"นี่นาย" 

"ครับ?"

"นายทำนี่หล่นไว้น่ะ" ผมพูดพร้อมยืดสมุดให้ สมุดเล่มสีน้ำเงินเล่มนึงที่เขาทำหล่นไว้บนรถไฟ 

"ขอบคุณมากๆเลยนะครับ ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้วันนี้ผมคงแย่แน่ๆ"

"......" 

"ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ"

"เซ็น...เซ็นติเมตร"

"ผมอินทร์ แต่ว่าผมต้องรีบไปแล้วขอตัวก่อนนะครับ"

"อือ"

 

ซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะ อินทร์

ฮ่อล สวัสดีทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านกันด้วยนะคะ 

นี่เป็นการกลับมาแต่งของเรา พาร์ทบรรยายอาจจะเปื่อยๆหน่อยน

เพลงที่ใช้ประกอบในตอนนี้นี้คือเพลง J_ust - You ค่ะเพลงน่ารักมากๆ 

เราอยากให้ทุกคนเปิดคลอตอนอ่านจะช่วยเรื่องฟีลนิดนึง 

ยังไงก็ฝาก #มายอินทร์เทรน ด้วยนะคะ จะพยายามแต่งออกมาให้ดีที่สุดเล้ยยย ❤