นิกบาพาร์เตียม : ตะลุยแดนแอนดรอมิดา

ที่ผ่านมา…

ภาค 1

ลิงน้อยตะลุยแดนตำนาน ฟ้าดินเป็นพยาน...ฉันเป็นคน

…นั้นจบไปแล้ว ขอเชิญติดตามภาคต่อไปอย่าได้เลิกรา

ภาค 2

นิกบาพาร์เตียม : ตะลุยแดนแอนดรอมิดา

ท่านสามารถย้อนดูภูมิหลังของตัวละครได้จากภาค 1 กดลิงค์นี้ได้เลย

https://writer.dek-d.com/simcatnightflyer/writer/view.php?id=2526284

∞

ตัวอย่างบางตอนจากบทนำ

ชายหนุ่มใจเต้นระทึกตึกตักขณะถูกหามขึ้นไปนอนหงายบนเตียงโลหะสีเงิน โคมไฟเหนือร่างของเขาสว่างจ้าจนต้องหลับตาแวบหนึ่งเมื่อแรกตวัดตามอง สิ่งแวดล้อมขาวสะอาดคุ้นตาอยู่แล้ว ทั้งโต๊ะ เตียง ตู้เก็บของ อุปกรณ์ต่าง ๆ รวมทั้งไฟหลากสีบนแผงควบคุมที่กำลังกะพริบวิบวับ ด้วยความคุ้นเคยเขาจึงไม่รู้สึกกลัว แต่ความเจ็บปวดในช่องท้องนี่สิ มันช่างทรมานปิ่มว่าจะขาดใจตาย

หญิงอาวุโสกำลังขมวดคิ้วลูบคลำหน้าท้องของเขาอย่างฉงนฉงาย อีกครู่หนึ่งจึงหันไปปรึกษาหญิงอีกสองสามคนที่ยืนห้อมล้อมเตียง พวกเธอสนทนากันเบา ๆ อย่างสุขุมแล้วพากันพยักหน้า คงจะช่วยกันตัดสินใจได้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ชายหนุ่มที่หากเป็นมนุษย์ธรรมดาก็จะอยู่ในวัยยี่สิบปีอดทนรอคำตอบจากหญิงเหล่านี้ มันจะนำไปสู่วิธีขจัดปัดเป่าความเจ็บทางกายชนิดที่เขาไม่เคยประสบ

“ดีใจด้วยนะนิก เธอท้อง ฉันจะทำคลอดให้เดี๋ยวนี้เลย”

“อะไรนะ ! ท้อง ! ฉันเนี่ยนะท้อง ! ฉันเป็นผู้ชาย !”

“ไม่ต้องเถียง อาการแบบนี้คือปวดท้องจะคลอด ถ้าไม่เอาออกเดี๋ยวนี้ เธอจะขาดใจตาย”

“เอาออกยังไง ฉันไม่มีช่องคลอด ! ไม่มีมดลูกด้วย !”

“ผ่าออกทางหน้าท้องไง ลูกเธอปฏิสนธิในกระเพาะอาหารของเธอ”

“กระเพาะอาหาร !”

“เธอกินอะไรเข้าไปบ้าง ท้องกลมดิกยังกับลูกมะพร้าวอ่อนอย่างนี้ เมื่อวานท้องยังแบนอยู่เลย”

“โอ้ย ! อย่าเพิ่งถาม เจ็บจะตายอยู่แล้ว เอาออกเดี๋ยวนี้ ท่านอาจารย์หมอนินมาห์ !”

“ได้เลย”

ด้วยความที่นิกบาเป็นเด็กลูกครึ่ง แม็กซ์ผู้เป็นบิดาเป็นคนหัวดำธรรมดา นิชาบาผู้เป็นมารดาเป็นสาวงามผมทองชาวอานูนากิ เขาจึงตัวโตกว่ามนุษย์ธรรมดาแต่ไม่สูงเท่าชาวอานูนากิ เรี่ยวแรงนั้นหรือแม้ไม่เท่าอานูนากิแต่มากมายมหาศาลอย่างกับเฮอร์คิวลิส ยามเมื่อประสบกับความเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัสตามประสาคนใกล้จะคลอดเช่นนี้เขาจึงดิ้นเร่า ๆ ราวกับปลาคาร์ปถูกทุบหัว ดิ้นแรงจนเตียงโลหะแทบจะพัง นินมาห์เจ้าแม่แห่งการให้กำเนิดต้องให้นักรบสามคนมาช่วยบุรุษพยาบาลจับเขาตรึงไว้บนเตียงในสถานพยาบาลของเธอ

“บาห์รา อาห์ยะ วางยาสลบ”

“อย่านะ ! ฉันอยากเห็นกับตาว่าอะไรอยู่ในท้องของฉัน !”

บาห์รากับอาห์ยะได้เลื่อนขั้นจากนางผดุงครรภ์มาเป็นนางพยาบาลและกำลังจะได้เป็นนายแพทย์หญิงเต็มตัวแล้ว พวกเธอมองนิกบา เด็กที่พวกเธอเคยทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูคู่กันกับลูกกิ้งก่าเอเมสิกัลตั้งแต่แรกคลอด แล้วหันไปมองอาจารย์หมอนินมาห์อย่างตัดสินใจไม่ถูก

“เธอจะทนเจ็บไหวหรือเปล่า”

นินมาห์จ้องตาของนิกบาก่อนถาม

“ไหว ! ฉันเคยโดนยิงแขนทะลุมาแล้ว !”

“ได้เลย”

บาห์รากับอาห์ยะช่วยกันถอดชุดนักรบออกจากร่างของนิกบาแล้วสวมชุดผู้ป่วยให้เขาโดยได้รับความช่วยเหลือจากนักรบสามคนที่ยังยืนเฝ้าดูเหตุการณ์ด้วยความตื่นเต้นแตกตื่นไปกับเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นกับหัวหน้านักรบรุ่นเยาว์แห่งทิลมุน นิกบากัดฟันกรอด ๆ ขณะนักรบถูกเรียกไปจับเขาตรึงแขนขาไว้กับเตียงตามเดิมเพราะเขาไม่ยอมให้วางยาสลบ

“แน่ใจนะว่าไม่ต้องสลบ”

“ไม่ต้อง !”

“เอ้า ! กัดยางนี่ไว้ จะได้ไม่กัดลิ้นตัวเอง”

ก้อนยางมีรสเฝื่อน ๆ แต่นิกบาไม่สนใจ มัวแต่เตรียมตัวรับความเจ็บปวดซ้ำสองจากการผ่าหน้าท้อง เมื่อบาห์ราใช้ก้อนฝ้ายชุบน้ำคูห์ลูห์สีน้ำตาลมาทาหน้าท้องของเขาก็เย็นวาบจนสะดุ้งนิดหนึ่ง ชายหนุ่มชะเง้อคอขึ้นมองท้องตัวเองตลอดเวลาที่หญิงเหล่านี้สาละวนอยู่กับเนื้อหนังเหนือกระเพาะของเขา

เมื่อนินมาห์จรดปลายมีดเรียวแหลมคมกริบลงบนผิว เขาก็เกร็งหน้าท้อง พยายามไม่สะดุ้ง กัดก้อนยางแน่นขึ้น หายใจฟืดฟาดราวกับโคถึกติดบ่วงของพรานพเนจรจากทิศเหนือ กำหมัดแน่นทั้งสองข้าง ขายาวขึ้นกล้ามเหยียดตึงเกร็งลงไปถึงปลายเท้า

ปลายมีดกรีดลงไปอย่างชำนาญตามความกว้างและลึกเท่าที่จำเป็น นิกบาแหงนหน้ากัดก้อนยางแน่นจนแทบจะขาดคาฟัน กลั้นเสียงร้องด้วยความเจ็บเมื่อถูกผ่า คิดแวบหนึ่งว่าตนกับเอเมสิกัลรอดพ้นจากการถูกผ่าในห้องผ่าของผู้พันเบลวินส์มาได้ แต่ต้องมาถูกผ่าด้วยมือของนินมาห์

ครั้นแล้วนินมาห์ก็ยื่นมือที่สวมถุงมือฆ่าเชื้อไปยังช่องเนื้อที่ถูกผ่า ใช้สองนิ้วล้วงเข้าไปควานหาสิ่งที่กลมโตเท่าลูกมะพร้าวอ่อน เมื่อพบแล้วก็ค่อย ๆ แยงเครื่องคีบเข้าไปคีบออกมาอย่างระมัดระวังสุดขีด นิกบาพยายามชูคอยกศีรษะจ้องมองการทำงานของเธออย่างไม่วางตาแม้เนื้อตัวสั่นระริก ในที่สุดสิ่งนั้นก็หลุดออกจากปากช่อง เลือดแดง ๆ เปียกโชกทั่วก้อนกลมที่ทุกคนยังดูไม่ออกว่าคืออะไร

“อ่างน้ำ”

นินมาห์ร้องหาอ่างน้ำเพื่อล้างเลือดออกจากก้อนกลม ๆ รี ๆ ที่เพิ่งออกมาจากท้องของนิกบา

“มันคืออะไร !”

ชายหนุ่มที่เพิ่งจะได้เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดร้องถาม

“มันคือ...”

นินมาห์เสียงสูงขณะชูสิ่งนั้นขึ้นให้ผู้เป็นพ่อเห็น นิกบาเห็นชัดถนัดตาแล้วก็เป็นลมสิ้นสติสมประดี

................................

แม็กซ์กับเอเมสิกัลและพรรคพวกยืนชะเง้อชะแง้แลดูจากกระจกหน้าต่างห้องพยาบาลด้วยความแตกตื่นระคนประหลาดใจ พวกเขาอยู่ข้างนอกจึงไม่รู้ว่านิกบาถูกวินิจฉัยว่าป่วยเป็นอะไร เมื่อเช้าอยู่ ๆ ท้องก็บวมและเจ็บปวดราวกับจะดับดิ้นสิ้นใจ ต้องช่วยกันแบกหามนิกบามาหานินมาห์ถึงที่นี่

“เขาอยู่ในมือของท่านนินมาห์แล้ว เขาจะปลอดภัย”

โมทสาวเท้ามาโอบไหล่แม็กซ์เป็นเชิงปลอบโยน เมื่อกี้มาห์ลาศรีภรรยาของเขาวิ่งกระหืดกระหอบมาบอกข่าวของนิกบา พอรู้ข่าวเขาก็วิ่งมาดู เห็นพ่อของผู้ป่วยยืนหน้าซีดยิ่งกว่าหน้าของซิคห์มนุษย์ปลาจากดาวซามารา จึงแหวกนักรบหนุ่มพเนจรจากทิลมุนเข้าไปปลอบใจอดีตเอนซีที่เคยเป็นเด็กในอารักขาของตน

“ท่านโมท...ท่านว่านิกบาป่วยเป็นอะไร”

แม็กซ์ถามอดีตวิศกรเหมืองแร่ทองคำแห่งอับซูผู้ที่เคยชิงรักหักสวาทกับเขา แต่แล้วสุดท้ายกลับกลายเป็นเพื่อนคู่คิดมิตรคู่ใจ โมทมองหน้าอดีตลิงแคระที่ถูกยกฐานะเป็นมนุษย์ด้วยความเวทนาก่อนตัดสินใจตอบตรงไปตรงมา ดีกว่าอ้ำอึ้งอมพะนำให้อีกฝ่ายมืดมนไปเปล่า ๆ

“เห็นมาห์ลาบอกว่า...อาการเขาเหมือนผู้หญิงจะคลอดลูก”

“คลอดลูก !”

ชายวัยกลางคนตกตะลึงจังงัง แม้ได้เดินทางจากดอยเสมอดาว จังหวัดน่าน มาผจญภัยถึงที่นี่อย่างไม่น่าเชื่อก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเหตุการณ์ไม่น่าเชื่อกำลังเกิดขึ้นกับบุตรชายของตน เอเมสิกัลกับทุกคนที่ยืนอออยู่ใกล้ ๆ ก็ได้ยิน ต่างอุทานอย่างไม่อยากเชื่อเช่นกัน ชายชาตรีคลอดลูกได้ด้วยหรือ...พวกเขานึกสงสัย

“แม็กซ์...เราเดินทางมาถึงดาราจักรแอนดรอมิดาได้ด้วยปาฏิหาริย์ ฉะนั้นอะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น และจะเกิดขึ้นอีกมากมาย”

เมื่อได้ยินแม็กซ์ก็รำพึงในใจ การแทรกแซงของพระเจ้างั้นหรือ โมทบอกว่านิกบาอาจจะกำลังปวดท้องคลอดลูก ลูกอะไร เกิดขึ้นได้อย่างไร จะเป็นยักษ์เป็นมารหรือเปล่า หรือจะเป็นตัวอะไร อดีตเอนซีเจ้าผู้ครองเกาะทิลมุนขมวดคิ้วจนหน้านิ่วตั้งแต่หน้าผากลงไปถึงริมฝีปาก

“ดีใจด้วยนะอาบาราบู เธอได้เป็นปู่แล้ว !”

นินมาห์อุ้มห่อผ้าพลางส่งเสียงดังขณะเดินออกมาจากประตูห้องสูติกรรม เมื่อไปถึงตัวของผู้เป็นปู่ก็เลิกผ้าให้ปู่ดูหลานของตน เมื่อเห็นชัดถนัดตาคนเป็นปู่ก็ตาโตเท่าไข่นกกระจอกเทศ ปากบิดเบี้ยวเป็นรูปจันทร์เสี้ยวคว่ำ จะหัวเราะก็ไม่ใช่ จะร้องไห้ก็ไม่เชิง

“นี่มัน...”

∞

นิยายเรื่องนี้สร้างจากจินตนาการเพื่อความบันเทิงเท่านั้น โปรดอย่านำไปอ้างอิงทางวิชาการใดทั้งสิ้น ตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์หรือสถานการณ์เป็นสิ่งสมมติ หากชื่อของตัวละครและสถานที่พ้องกับผู้ใดหรือสถานที่ใดและหากนิยายเรื่องนี้มีข้อบกพร่องหรือผิดพลาดประการใดโปรดแนะนำท้วงติง ผู้เขียนต้องขออภัยและขอขอบพระคุณล่วงหน้ามา ณ โอกาสนี้ด้วย

(สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ และที่แก้ไขเพิ่มเติม)