[BIGBANG FANFIC] Sand Clock

ข้อมูลเบื้องต้น

Titile:  Sand Clock 

Author : Silver Butterfly

Genre : AU, Slice of life

Rate : R

Pairing : TempG

Fandom : BIGBANG

Note : โจทย์คำของเรื่องนี้มาจากคอมเม้นท์ของน้อง SPNNN ได้แก่ คำว่า หมากฝรั่ง กระจก และนาฬิกาทราย เนื่องจากตั้งไว้สามคำ ผู้เขียนจึงแต่งเป็นทริปเปิ้ลแดร็บเบิ้ล 300 คำ ตามที่ MSword นับให้เช่นเดิม (ซึ่งจริงๆ คงน้อยกว่า เพราะเวิร์ดมันนับ … เป็น 1 คำด้วย)

เนื้อเรื่อง

Upper Part

ทุกวัน

ที่เดิม

เงินถูกยื่นให้คนที่มีอำนาจเหนือชีวิตผม

คนคนเดิม

กับ ‘หมากฝรั่ง’ หลากสีหลากรสบนชั้น

รีบๆ เลือกสักรสเถอะ

ก็แค่เคี้ยวให้พอสนุกปากไม่ใช่เหรอ

จืดจาง…ก็ทิ้ง

บางที…

ตอนนี้ผมอาจเป็นเพียงเศษหมากฝรั่งไม่น่ามอง

เปื้อนดินเปื้อนฝุ่นอยู่บนพื้น

และทำให้พื้นยิ่งโสโครก

‘หากเขาดื่มด่ำรสชาติของกายและใจนี้จนพอ

วัฏจักรเดิมๆ จะกลับมาหรือเปล่านะ?’

“มองเงาตัวเองมาตลอดทั้งคืน

ยังไม่พออีกเหรอ?”

เขายิ้มยั่ว ประสานมือเหนือท้ายทอย

ทอดตัวนอนอย่างสบายอารมณ์

“ผมมองตราประทับของคุณต่างหาก”

ว่าพลางลุกขึ้นยืน ดึงกางเกง เกี่ยวตะขอ 

สอดแขนเสื้อ รั้งเนื้อผ้าลงปิดรอยแต้ม…สีเดียวกับริมฝีปากที่กดย้ำ

“หน้าตานายดูไม่พอใจนะ

เบื่อที่ต้องรับแต่ลูกค้าคนเดิมหรือไง?”

“เปล่า…”

ยังคงหันหลัง

มองเงาของใครอีกคนผ่านกระจก

“จะคนเดิม หรือคนอื่น ก็คงเหมือนกันนั่นแหละ”

เขาเหยียดยิ้มให้

อย่างผู้กุมชัย

“ฉันว่าไม่มั้ง… ถึงจะเป็นคนเดิม แต่ต่างคืน

หลายสิ่งหลายอย่างก็เปลี่ยนไปแล้ว…จียง”

ลมหายใจพรูยาว

ระบายความร้อนวูบในอก

ผมไม่กล้าสำคัญตนผิด

เมื่อแสงอาทิตย์อาบห้อง

เวลาในกระเปาะนาฬิกาทรายของผมก็จะหมดลง

เช่นทุกวัน

สิ่งที่น่าเศร้า คือ…

ผมกำลังรอให้เขากลับมา…ที่เดิม

เพื่อพลิกนาฬิกาทราย

แล้วผมก็เริ่มนับเวลาถอยหลัง

อีกครั้ง

“เราจะพบกันด้วยสถานะแบบนี้อีกนานแค่ไหน…คุณซึงฮยอน?”

———————————————————————————— End of Jiyong’s Side



 

Lower Part

‘เมื่อไรจะเลิกขังตัวเองไว้อีกฟากหนึ่งสักที?’

ผมคิดทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นมา

เห็นเขาทอดสายตานิ่ง มองเงาตัวเองในกระจก

ในจิตใจลึกสุดหยั่ง

เขากำลังคิดอะไรอยู่?

กำลังนึกรังเกียจสิ่งที่ตัวเองเป็น

เหมือนที่เล่าให้ฟังในคืนหนึ่งหรือเปล่า?

‘ซากหมากฝรั่งที่เปรอะเปื้อน’

งั้นเหรอ?

ผมไม่เคยเห็นด้วยสักที

แม้รู้ดี ว่าอีกฝ่ายผ่านอะไรมาบ้าง

ตั้งแต่เมื่อก่อน…

โต๊ะหลังสุดในห้องเรียน

ซอกชั้นหนังสือในห้องสมุด

ห้องเก็บของเล็กๆ ในโรงยิม

ตอนนั้น…

ขณะที่เขากำลัง ‘ยุ่ง’

เขาคงไม่ทันสังเกต

ว่าผมเฝ้ามองอยู่

ด้วยสายตาที่คล้ายกันกับ…ตอนนี้

“เราจะพบกันด้วยสถานะแบบนี้อีกนานแค่ไหน…คุณซึงฮยอน?”

“จนกว่าชีวิตนายจะจืดจางล่ะมั้ง”

“งั้นคงอีกไม่นานแล้วสินะ?”

ผมหรี่ตา

ยิ้มยั่วแก่เงาในกระจกของเขา

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา…

ยังไม่รู้อีกเหรอว่า ฉันไม่ได้ต้องการเพียงรสหวานจากนายเท่านั้น”

เขาไม่ตอบ…

บางที

ในสายตาเขา 

ผมอาจเป็นเพียงทรายเม็ดหนึ่งในกระเปาะแก้ว

ร่วงหล่น ทิ้งตัว กระแทกกับทรายนับล้านเม็ดในกระเปาะเบื้องล่าง

นอนนิ่ง และไม่มีอะไรแตกต่าง

แต่หากอีกฝ่ายจะยอมยื้อ

พลิกนาฬิกาทรายของช่วงเวลานี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ผมก็ยินดีจะร่วงหล่น 

เพื่อรอเวลา…

จนกว่าที่ชีวิตเขาจะจืดจาง

ทั้งรสหวานของริมฝีปาก

และความขมปร่าของน้ำตา

“จะว่าอะไรมั้ย ถ้าฉันจะแวะไปที่ร้านอีกเย็นนี้?”

“ผมจะว่าอะไรได้…”

เขาตอบผมเหมือนประชด 

แต่รอยยิ้มนั้น…

กลับอ่อนโยน

———————————————————————————— End of Seunghyun’s Side