คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ถ่ายทอดสรรพวิชา
ใน่วเวลาไล่เลี่ยัน ภายในพระอุโบสถอวัสะพานไพร
พรานธูปที่ำลัอยู่ในอิริยาบถารนั่ทำรรมาน ร่าอเานั่แน่วนิ่อย่าน่าเลื่อมใส เปลือาพริ้มสนิท ลมหายใที่ผ่อนระบายเ้าออแ่ม้าอย่าปลอโปร่
ทาเบื้อหน้าอพรานหนุ่ม เป็นร่าอท่านสมภารุ้มที่นั่ทำรรมานอยู่เ่นัน ทา้านหลัอท่านสมภารือพระประธานึ่เป็นพระพุทธรูปปาสมาธินาให่ประิษานอยู่อย่าระห่านามวิิร พระวรายออ์พระพุทธรูปเป็นทอเหลือ หาเป็นเวลาลาวันแสแสาส่อระทบพระวราย ะเปล่ประายเป็นสีเียวเ้มอปีแมลทับ แม้ระทั่ในยาม่ำืนที่ึสัเ่นืนนี้ แสสว่าวับแวมาเปลวเทียนที่สาระทบพระวราย ยัปราเป็นสีเียวเ้มเรือรออย่าวิิรามน่าอัศรรย์
เวลาล่วผ่านไปอีไม่นาน ท่านสมภารุ้มเผยอเปลือาออารรมาน พรานธูปล้ายล่วรู้่อสัาที่ท่านสมภารส่ออมาึ่อยๆลืมาื่น ออารรมานเ่นัน
ท่านสมภารุ้มและพรานธูปยัสบนิ่อยู่ในท่านั่ัสมาธิ บรรยาาศรอบายทั้อบอุ่นปลอโปล่สบาย เปลวเทียนที่สาระทบอ์พระปิมาล้ายสารัศมีเรือรอลอบลุมร่าอทั้สอ นล้ายเปล่ประายรัศมีเรือรออยู่รอบาย
“เวลานี้โยมีพล่วรู้แล้วระมั ว่าอามาทำไมึยับยั้ไม่ให้โยมเินทาเ้าป่าไปพร้อมับโยมีพ” เมื่อท่านสมภารล่าวถึพรานีพ ประายาอพรานธูปพลันสลและหม่นหมอลั่วะ แล้วึอบลับมาอย่าแผ่วเบาว่า
“ืนนี้เป็นืนที่สามแล้วรับ ที่ท่านสมภารให้ผมั้ิให้แน่วนิ่อยู่ในรรมานภายในพระอุโบสถแห่นี้ วามสัเียบแล้วสบวิเวทำให้รรมานอผมรุหน้าและลึล้ำว่าาล่อนอย่าที่ไม่เยแผ้วพานมา่อน นั่นทำให้ผมรู้สึอิ่มเอมและปิิอย่าประหลารับ” เาหยุะัไปเล็น้อยอย่ารึรอ แล้วึล่าว่อไปอีว่า
“ผมมีปัหาใร่สอบถามท่านสมภารรับ ว่านิมิในรรมานนั้นเื่อถือไ้หรือไม่รับ” ท่านสมภารุ้มมอใบหน้าอพรานธูปอย่าอ่อนโยนเปี่ยมเมา ล่าวออมาว่า
“นั่นอยู่ที่โยมะเื่อถือและยืิถือมั่นเพียใ สัสารวัหมุนเวียนเปลี่ยนแปลอยู่ลอเวลา ทุสิ่ล้วนว่าเปล่า ทุประารล้วนเิาิที่ฟุ้่านปรุแ่ึ้น หาโยมยัยึิไม่อาปล่อยวาไ้ามำสั่สอนออ์พระศาสา เรื่อที่โยม้อระทำในืนนี้ เรว่าะไม่สัมฤทธิ์ผล และเมื่อนั้นอันรายมหัน์ที่ะเิึ้นับโยมเรว่าอามาไม่อา่วยเหลืออันใไ้”
พรานธูปนิ่ันไปเล็น้อยอย่ารุ่นิ แ่อไม่ไ้ที่ะเอ่ยออมาอย่าร้อนรนว่า
“แ่สิ่ที่ผม้อาระล่าวับท่านสมภารนั่นือ ภาพนิมิอพรานีพที่ผมเห็นในรรมาน...”
“โยมีพย่อม้อมีะาีวิและวิบารรมอนเอที่้อฟันฝ่า โยม็เ่นัน ะาีวิอแ่ละบุลไม่มีใรสามารถ่วยเหลือไ้ เ้าอเรือนะาย่อม้อเป็นผู้ที่บาบั่นให้ผ่านพ้นไปให้ไ้้วยนเอ” พรานธูปยัไม่ทันล่าวบประโย แ่ท่านสมภารพลันล่าวแทรออมาเสีย่อน และยัไม่ทันที่พรานธูปะทันไ้ล่าว่อไป ท่านสมภาร็เอ่ย่อไปอีว่า
“เรื่ออโยมีพ โยมธูปไม่้อเป็นัวลไปหรอ หาโยมีพะาาถึราับสูริ ไม่ว่าใร็่วยเหลืออันใไม่ไ้ โยมอย่าเพิ่เป็นัวล่อโยมเพื่อนเลย ภาริอโยมในืนนี้็หนัหนาเอาาร หาโยมไม่สามารถั้ิมั่นอยู่ในรรมานไ้ เรว่าโยมนั่นแหละที่ะเป็นฝ่ายที่้ออยู่ในอันรายอย่าแท้ริ”
พรานธูปยับปาะล่าวอะไรออมาอี แ่ท่านสมภาริล่าวห้ามออมาเสีย่อนว่า “หาผ่านืนนี้ไปไ้ อามา็ไม่สามารถที่ะเหนี่ยวรั้ารเ้าป่าอโยมในวันพรุ่นี้ไ้ แ่หาืนนี้โยมไม่สามารถผ่านพ้นไปไ้ ไม่มีพรุ่นี้สำหรับโยมอีแล้วล่ะ”
พรานธูปะันิ่ันไปอย่ารึรอ เมื่อสามวัน่อนหน้านี้ ท่านสมภารอนุาให้พรานีพเินทาเ้าป่าไปไ้ แ่เหนี่ยวรั้เาเอาไว้ให้อยู่ับท่านเป็นเวลาสามวันสามืน แม้เาะไม่เ้าใ่อเนาอท่าน แ่็เื่อว่าทุารระทำอท่านสมภารนั้นะ้อมีเหุผลเสมอ เพียแ่หาไม่ถึเวลาอันวร ท่านะไม่ล่าวออมาเท่านั้น
ในระยะเวลาสามวันสามืนที่ผ่านมานี้ ท่านสมภารบัับให้เานั่สมาธิปิบัิรรมานอยู่ภายในพระอุโบสถแห่นี้ เพื่อำระล้าิใให้สะอาบริสุทธิ์ โยไม่ล่าวอ้าเหุผลอันใให้เาล่วรู้แม้แ่น้อย
“เรื่อที่ะเิึ้นับผมในืนนี้ ร้ายแรถึเพียนั้นเียวหรือรับท่านสมภาร” พรานธูปล่าวถามออมาอย่าเลือบแลใเมื่อไ้ยินท่านสมภารล่าวออมา ท่านสมภารุ้มยัไม่ไ้อบระไรออมา แ่ประายาลึึ้อท่าน้อมอมาที่ร่าอพรานหนุ่มอย่าเื่อมั่น แ่็ัใล่าวออมาในที่สุ
“นับว่า่อน้าะเป็นอันรายอยู่พอสมวร แ่หาโยมั้มั่นอยู่ในรรมาน ทุประาร็ะผ่านพ้นไปไ้้วยี”
“ืนนี้เป็นืนที่สามแล้วนะรับท่านสมภารที่ผมรั้อยู่ในโบสถ์แห่นี้ ท่านสมภาระบอ่อผมไ้หรือยัรับ ว่าสิ่ที่ผม้อระทำในืนนี้ืออะไร” พรานธูปโพล่ถามออมา เพราะเวลาในอนนี้ล่วเลยรึ่ืนไปแล้ว อีไม่ี่ั่วโมฟ้า็ะสาเริ่ม้นวันใหม่แล้ว และเมื่อนั้นเาย่อม้อออเินทาเพื่อเ้าป่าไปไ้ ามสัาที่ท่านสมภารไ้รับปาเอาไว้ เพราะะนั้น เาแน่ใว่าุประส์ใที่ท่านั้เนาเหนี่ยวรั้เาเอาไว้ ท่านะ้อให้เาปิบัิภายใน่วเวลาที่เหลืออยู่อีไม่ี่ั่วโมนี้แน่นอน
สีหน้าอท่านสมภารเรียบเยแ่นัยน์าเป็นประายลึล้ำสใส ้อหน้าพรานธูปเล็น้อยแล้วึล่าวออมาว่า
“ววิาอโยม้วนที่ถูโยมััเอาไว้ในนุนทอแเป็นเวลาร่วมสอเือนนั้น อามาไ้นำนุนทอแมาวาไว้ทาเบื้อหน้าอ์พระประธาน เพื่อเวลาที่อามาและพระรูปอื่นๆร่วมสวมน์วัรเ้าเย็น อานิส์ และำสั่สอนออ์พระศาสา ะโน้มน้าวิวิาอโยม้วนให้ละวาาิเลสอุปทานให้หลุพ้น นผละออมาพบแสสว่า และเมื่อถึาลอันวรที่ะ้อหมุนเวียนไปามวัสสาร ะไุ้ิอยู่ภพภูมิที่สว่าไสวไม่ำิ่ลสู่อเวีามแรรรมที่ำมืาอิเลสทีุ่่นมัวในิใ”
“ท่านสมภารหมายวามว่า วิาอีปะาว้วนหลุออมาานุนทอแที่ถูมนราััเอาไว้แล้วอย่านั้นหรือรับ” พรานธูปโพล่ถามออมาอย่าเลือบแล แ่ท่านสมภารส่ายหน้าเล็น้อย แล้วึล่าวออมาว่า
“ยัหรอโยม แ่าว่าวิาอโยม้วนะ้อไป่อนฟ้าสาในืนนี้แน่นอน เพราะวาระรรมในภพภูมินี้อโยม้วนสิ้นสุแล้ว” พรานธูปพยัหน้าน้อยๆ ล่าวออมาอย่าปลอโปล่ใว่า
“ถ้าเ่นนั้นผม็ออโหสิรรม รรมใที่เยผูเวรร่วมรรมันมาระหว่าพวผมและีปะาว้วน ผมออโหสิรรมไว้ .ที่นี้รับ” พรานธูปสำรวมิแน่วนิ่เป็นสมาธิแล้วึล่าวำออโหสิรรมออไป้วยิที่ั้มั่น หลัานั้นึย้อนถามท่านสมภาร่อไปอีว่า
“แล้วารที่วิาอีปะาว้วนะออานุนทอแ เี่ยว้ออะไรับผมหรือรับท่านสมภาร”
“ในเวลานี้วิาอโยม้วนไ้สำนึผิ่อบาปทั้มวลที่นไ้่อึ้นแล้วทั้หม และ่อนที่วิาอโยม้วนะาไป ึไ้ถ่ายทอพลัทั้หมทั้มวลอน ไม่ว่าะเป็นพลัเโสิหรือวิาอามมนรา่าๆทิ้เอาไว้ในนุนทอแเม็นี้ เนาเพื่อส่มอบให้่อโยมที่เป็นเ้าอนุนเม็นี้ให้เป็นทายาทรับสืบทอสรรพวิาทั้มวลอโยม้วนเอาไว้ เพื่อใ้ในาร่วยเหลือผู้อื่นสืบไป”
พรานธูปะลึันไปเล็น้อยเมื่อไ้ไ้รับฟัประโยอท่านสมภาร หลุปาถามออไปอย่าสับสนเลือบแลว่า
“แ่ผมิว่าน่าะไม่เหมาะสมนะรับ พื้นานสรรพวิาอผมเป็นอาโปสิที่ไ้รับารถ่ายทอมาาท่านสมภาร แ่ีปะาว้วนนั้นเป็นเโสิ ธาุน้ำับธาุไฟ เมื่อผสมผสานันผมิว่าน่าะเป็นผลร้ายเสียมาว่าผลีนะรับ ผมิว่าน่าะเ็บเอาไว้เพื่อมอบให้ับพรานีพที่มีเโสิเหมือนัน น่าะสมวรว่านะรับ”
ท่านสมภารยิ้มเล็น้อยที่มุมปาเหี่ยวย่น แล้วึล่าวออมาเพื่อลาย้อสสัยอพรานหนุ่มที่เปรียบเสมือนลูศิษย์อนว่า
“เรื่อนี้เป็นวามประส์อโยม้วนเอ และโยม้วน็ล่วรู้ีว่าโยมธูปนั่นมีพื้นานมาาสิน้ำ และพลัวิาอโยม้วนนั้นเป็นสิไฟ แ่หาว่าร่าายอโยมสามารถหลอมรวมสิทั้สอนินี้ไ้ พลัอโยม็ะเ้มแ็แร่ร้าวเพิ่มึ้นเป็นทับทวี อีทั้โยมยัสามารถใ้สรรพวิาทั้มวลอโยม้วนไ้อี้วย” ท่านสมภารหยุล่าวไปเล็น้อยเพื่อเพ่พิาราปิิริยาอพรานธูป ที่ำลัอ้าปา้ารับฟัท่านล่าวอย่าเหลือเื่อ านั้นท่านึล่าว่อไปอีว่า
“และารที่โยมะหลอมรวมพลัธาุทั้สอเ้าสู่ร่าายไ้นั้น สมาธิิอโยมะ้อั้มั่นอยู่ในรรมานเพื่อรอรับารเลื่อนเ้าสู่ร่าายอมวลพลัาสิไฟ เพื่อนำมาหลอมรวมรั้เ้าไว้ภายในร่า และเมื่อสามารถหลอมรวมพลัธาุทั้สอไ้แล้ว โยม็ะสามารถใ้พลัาสิไฟและอาม่าๆอโยม้วนไ้อย่าล่อแล่ว แ่ั้นอนที่อันรายที่สุ นั่น็ือ่วเวลาที่มวลพลัสิไฟที่เลื่อนเ้าสู่ร่า เพราะพลัสิน้ำในร่าอโยมะเิาร่อ้านอย่ารุนแร หาโยมไม่สามารถทนทานรับไ้ ร่าายอโยม็ะไ้รับอันราย สถานะเบาสุธาุ่าๆในร่าสับสนนลายเป็นอัมพา หาเป็นสถานะหนัร่าาย็อาถึับแระเบิ เพราะทนทานรับุมพลัทั้สอสายนี้เอาไว้ไม่ไ้”
เมื่อท่านสมภารล่าวบ พรานธูปใสั่นสะท้านอยู่รามรัน ห้วสมอรึรออย่ารวเร็ว แล้วึเอ่ยออไปว่า
“เอาไว้ให้ผมเินทาลับออมาาป่าแล้ว่อยัารเรื่อนี้ไม่ไ้หรือรับท่านสมภาร ผมเรว่าหาืนนี้ผมพลาพลั้เป็นอันราย...” พรานธูปยัไม่ทันล่าวบ ท่านสมภารล่าวแย้ับทออมาว่า
“หาโยมไม่ยอมรับมวลพลัอโยม้วนเอาไว้ ารเ้าป่าอโยมในรั้นี้็ไม่พ้นอันรายเ่นัน”
“แ่ แ่ว่า ทั้ผมและพรานีพ่า็ร่วมมือันสยบวิาอีปะาว้วน้วยัน หาะให้ผมไ้รับพลัธาุอีปะาว้วนเพียผู้เียว ผมิว่าเป็นารเอารัเอาเปรียบพรานีพเินไปรับ” พรานธูปะุะัอบออมา แ่ท่านสมภารุ้มส่ายหน้าอย่าเ้าใ ทว่าใบหน้าอท่าน็ปราร่อรอยหม่นหมอึเรียึ้นเล็น้อยเมื่อพรานธูปเอ่ยถึพรานีพ ท่านถอนหายใแผ่วเบาแล้วึล่าวออมาว่า
“ไม่ว่าโยมหรือโยมีพ ่า็มีเส้นะาเป็นอนเอ โยมทั้สอนมีะาล้ายัน สามารถเื้อหนุนึ่ันและัน และหาืนนี้โยมสามารถหลอมรวมพลัธาุอโยม้วนมาเป็นพลัธาุอนเอไ้ นั่นือโอาสวาสนายิ่ให่ที่โยมะเหนือล้ำยิ่ว่าาล่อน โยมวาใเถอะ หาืนนี้โยมผ่านห้วับันไปไ้ อามาเื่อว่าโยมีพ็สามารถผ่านพ้นวิบารรมและมีผลอบรับที่ไม่น้อยไปว่าโยมแน่นอน”
เมื่อไ้ยินท่านสมภารล่าวแฝเลศนัยลึล้ำออมาเ่นนี้ พรานธูปทีุ่้นเย่อท่านสมภารเป็นอย่าี ึเ้าใไ้ทันทีว่า เรื่อราวอนและพรานีพที่ล่วหน้าเินทาเ้าป่าไป่อนแล้ว ้อไม่รวบรัธรรมาเสียแล้ว ท่านสมภารนั้นย่อมล่วรู้ี แ่ท่านไม่สามารถบอล่าวออมาามรไ้ ึใ้วิธีารบอล่าวเลียบเียเพื่อให้เาระหนัเ้าใไ้เอามภูมิปัาอน พรานธูปไ้ยินเสียที่ราบเรียบแ่ทรพลัอท่านสมภารล่าวออมาอีว่า
“โยมวาใเถิ อามาเื่อว่าหาโยมั้ิแน่วนิ่ั้ิสมาธิอยู่ในรรมานแล้ว ทุประาระผ่านพ้นไปไ้้วยี และที่อามาเลือให้โยมนั่รรมานในพระอุโบสถเบื้อหน้าอ์พระประธานนั้น เป็นเพราะว่า ในร่าายอโยมนั้นมีพลัานอเหล็ไหลโิปีไหลเวียนอยู่ภายในร่า เมื่อทำรรมานอยู่ใล้ับอ์พระพุทธรูปที่มีเหล็ไหลโิปิสถิอยู่ พลัานอเหล็ไหละ่วยันำพลัธาุอโยม้วนให้เลื่อนเ้าสู่ร่าอโยมไ้ลุล่วและปลอภัยอย่าแน่นอน”
พรานธูปถอนหายใยาวออมาอย่าัสินใ อบออมาอย่าเ็เี่ยวว่า
“ลรับท่านสมภาร ผมะปิบัิามที่ท่านสมภารบอรับ” ท่านสมภารุ้มยิ้มรับที่มุมปาอย่าวาใ านั้นึล่าวออมาว่า
“เอาล่ะ ใล้ถึเวลาที่โยม้วนะออานุนทอแแล้ว โยมำหนิให้เป็นสมาธิานั้นเริ่มเ้าสู่รรมานไ้เลย ำเอาไว้ ไม่ว่าะเิอะไรึ้น่อร่าายน อให้ั้มั่นอยู่ในรรมานนว่าอามาะเรีย เมื่อนั้นโยมึะสามารถออารรมานไ้” ท่านสมภารำับออมาอย่าแ็ัน พรานธูป้มหน้ารับำแผ่วเบาแ่ระแสเสียหนัแน่น านั้นึเริ่มำหนิเพื่อเ้าสู่รรมานทันวันามที่ไ้ร่ำเรียนมาาท่านสมภาร
หลัาที่พรานธูปไ้ใ้พระาถาอุปุผูมารำหราบััววิาอสาีปะาว้วนที่หมู่บ้านใลาป่าเร้นลับ เมื่อเินทาลับมาถึหมู่บ้านสะพานไพร ึไ้มอบนุนทอแ่อท่านสมภาร ท่านสมภารึไ้นำนุนทอแมาวาเอาไว้บนพานทอเหลือทาเบื้อหน้าอ์พระประธาน
เมื่อผ่านาลเวลาล่วมาร่วมสอเือน วิาีปะาว้วนที่ถูััอยู่ในนุนทอแที่ไ้รับฟับทสวมน์อบรราพระส์ที่ทำวัรเ้าเย็น อุศลิทีุ่่นมัวเาะแน่นอยู่ในินลายเป็นิเลสอให่ ่อยๆสลายลายไปทีละน้อย และเมื่อถึาลที่้อเวียนว่ายไปามห้วสัสารวั ึำหนิถ่ายทอพลัเโสิและสรรพวิาทั้หมทั้มวลที่นมี เอาไว้ภายในนุนทอแเม็นี้ เพื่อให้พรานธูปที่นไ้เลือสรรเอาไว้ รับเป็นทายาทสืบทอสรรพวิาทั้มวลอน่อไป เพื่อใ้ำรุธรรมระทำสิ่ีาม่วยเหลือนทั่วไป
ความคิดเห็น