อภินิหารรัก เหนือการเวลา

                                                                                 อภินิหารรัก เหนือกาลเวลา (นิยายรัก แฟนตาซี)

                                                                                   

     สวัสดีคะ ฉัน ลิ้นจี่ สาวน้อยวัยใส อายุ 20 ปี ศึกษาที่มหาวิทยาลัยชื่อดังในกวางโจว "กวางโจวฮอล" ที่ฉันตัดสินใจมาเรียนที่นี่เพราะว่า ที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องการแสดง ฉันจึงตัดสินใจเลือกเรียนที่นี่ ใน คณะนิเทศศาสตร์ สาขาวิชา "การแสดง" หน้าตาของฉันหน่ะหรอ? ก็ธรรมดาเหมือนคนทั่วไป แต่ฉันโชคดีที่มีดวงตากลมโตสีน้ำตาล กับริมฝีปากที่เล็กและบางเป็นกระจับ สีผิวที่ขาวบวกกับการชอบออกกำลังกายเป็นประจำทำให้หุ่นของฉันกำลังพอดี ไม่อ้วนและผอมจนเกินไป ชีวิตของฉันในแต่ละวันก็คือ...

     "ลิ้นจี่! เรียนเสร็จแล้วจะไปไหนกันดี～"     เสียงหนึ่งได้ดังขึ้น

ฉัน หันกลับไปมองตามต้นเสียงนั้น ก็เห็นชายหนุ่มร่างใหญ่ที่สุดแสนจะคุ้นเคย ใช้แล้วนั่นคือ เจ๊เค เพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉันเอง

     "สวัสดีคะเจ๊ จี่ได้บัตรนิทรรศการ ภาพวาด ที่ ฮอลกลางของมหาวิทยาลัย มาสองใบ เจ๊จะไปกับหนูไหม?"     ฉันหันไปบอกเจ๊เค

     "เอาสิ เบื่อมากๆเลยวันนี้"

พอพูดจบ เจ๊เคก็รีบดึงมือฉันไปอย่างไว เราวิ่งเล่นกันจนมาถึงหน้าฮอลกลาง ที่จัดนิทรรศการ...

ณ นิทรรศการ ภาพวาด

     "สวัสดีคะ นี่บัตรเข้างาน สองที่คะ" ฉันบอกพลางหยิบบัตรเข้าชมที่ฉันได้มา ให้กับพนักงานเฝ้าประตู... โอ้โหคุณพระ! พนักงานหล่อมากตาแตกไปเลยคะ⊙﹏⊙ ฉันหันไปมองเจ๊เคทำตัวกระซิกๆ อยู่ข้างหลัง

     "ครับ เชิญด้านในเลยครับ นิทรรศการปิดเวลา 22.00น. รบกวนออกมาก่อน นิทรรศปิด 15 นาทีนะครับ"

     "คะ" ฉันรับคำ และเดินเข้ามาในนิทรรศการ เจ๊เคไม่ยอมเดินตามฉันเข้ามา ไม่รู้ว่ารออะไรอยู่หน้าทางเข้า จนฉันต้องเดินกลับไปดึงตัวเข้ามา

     "ลิ้นจี่...เจ๊กำลังฟิน～"     เจ๊เคพูดพลางปลายตามองไปยังพนักงานหนุ่ม ชั้นได้แต่ทำหน้าเอียนๆแล้วเบะปากเล็กน้อยใส่ ฉันละเหนื่อยใจกับสาวสวยร่างใหญ่เพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉันจริงๆ

ระหว่างที่เดินอยู่ฉันได้มองไปรอบๆอย่างสนใจเพราะข้างใน มีแต่ภาพวาดที่ฉันไม่เคยเห็น ฉันมองไปเรื่อยๆ จนสะดุดตากับภาพวาดหนึ่ง

     "ลิ้นจี่... เดี๋ยวเจ๊ขอไปดูภาพวาดตรงโน้นนะ พอดีเจ๊เจอเพื่อนหน่ะ"     เสียงเจ๊เคดังขึ้น

     "ออ คะเจ๊ อย่าลืมนะคะ ออกก่อน 22.00น. นะ"     เอาอีกแล้วเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อนตลอด ฉันหันไปย้ำเรื่องเวลากับเจ๊เค เพื่อไม่ให้นางลืม

     "โอเครจ๊ะ"     เจ๊เค รับคำ จากนั้นฉันก็เดินตรงไปที่ภาพวาดหนึ่งที่สะดุดตาฉันตั้งแต่ทีแรก ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงที่ที่ตั้งภาพวาดนั้น...โอ้โห     ⊙０⊙ พอมองใกล้ๆแล้วตาแตกมาก สวยจริงๆ ภาพวาดของต้นไม้ มีกลีบดอกเป็นสีชมพูสดที่เบ่งบานเป็นพันๆ ตัดกับสีเขียวของพื้นหญ้า ใช่แล้วมันคือภาพวาดป่าดอกท้อ ป่าที่มีแต่ต้นดอดท้อนับพันเรียงรายอยู่ในนั้น ถ้าสถาณที่นี้มีจริงๆ คงจะอัศจรรย์น่าดู...ชั้นมองภาพวาดนั้นไปเรื่อยๆจนทั่วทุกมุมภาพ

     "ไม่มีนามปากกาหรอ?" ฉันเอ่ยปากพูดกับตัวเองเบาๆ ใครกันนะ? วาดภาพสวยขนาดนี้แต่ไม่มีนามปากกา หรือจะเป็นพวกผู้ชายอินดี้ พวกเงียบๆทำอะไรไม่เปิดเผย เป็นผู้ไร้ตัวตน? โอ้ยย...เสป็กฉันเลยอ่ะ >///< เอ๊ะ! หรือว่าก็พวกคนแก่ที่วาดแล้วลืมใส่นามปากกา แค่คิดก็ใจสลาย ขอให้เป็นผู้ชายอินดี้ ดูลึกลับ ผิวขาว ผมยาวสลวย จมูกดูสันเป็นคม เส้นผมก็ทำไฮไลท์ กระเป๋า ก็ crocodile กางเกงก็ยีนส์ ลีวาย โย่ว โย่ว～ เอ่อ...อันนี้มันเพลงลำไย แล้วแหล่ะ เอาเป็นว่าขอให้เป็นผู้ชายในอุดมคติ ผู้ชายลึกลับของฉันด้วยเถอะ พลีสสสสสส ≧ω≦  ...เอ๊ะ!นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย มานั่งมโนหน้ารูปวาดคนเดียว 1 2 3 ดึงสติกลับมาคะ 

     "ข้าคือคนในอุดมคติของเจ้าใช่หรือไม่?"

⊙＿⊙? ขวับ ขวับ/// ขวับ ฉันหันไปมอง ซ้าย ขวา หน้า หลัง ไม่มีใคร ไม่มีใครเล้ยยย แล้วเสียงนั่น คืออะไร? ไม่ดีแน่ชั้นต้องรีบเดินออกไปจากจุดนี้ให้เร็วที่สุด ระหว่างที่ฉันกำลังรีบก้าวท้าวนั้น

     "อะ...อะ...อร๊ายยยยยย～ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด～"