ใจมาร

อย่างวันนี้ก็เช่นกัน เจ้าหนูตื่นแต่เช้า พร้อมร้องไห้งอแงเสียงลั่นบ้าน เธอผู้เป็นมารดาตื่นขึ้นมาก่อนจะคว้าตัวเจ้าลูกชายขึ้นอุ้ม แล้วโอ๋ หลอกล่อแล้วหลอกล่อเล่า กลับส่งเสียงร้องลั่นยิ่งกว่าเดิม คุณแม่คนใหม่ผู้ด้อยประสบการณ์ พึ่งผ่านพ้นช่วงดื้อมาไม่นานเหมือนกัน วางเจ้าหนูรามานลงบนโซฟา แล้วยกมือขึ้นทำท่าว่าจะตี ด้วยใบหน้าบูด “จะตีนะ ถ้าหนูไม่เงียบ” เจ้าหนูน้อยมองงงๆนิ่งแล้วเงียบไป แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็ร้องออกมาอีก พราวตะวันกำมือสองข้าง ทำใบหน้าจะร้องไห้แทน กระทืบเท้าเบาๆเต้นเร่าคล้ายเด็กกำลังเลี้ยงเด็ก เธอก็พึ่งจะได้นอนไปครึ่งชั่วโมงที่แล้วเองนะ “โอ๋ๆๆ”เสี้ยงทุ้มๆดังมาแต่ไกล ตรงเข้าคว้าตัวเจ้าหนูน้อยรามานขึ้นมาอุ้ม เขย่าเบาๆลูบหลังน้อยๆพอให้เพลินก็เงียบกริบ เธอละหมั่นไส้ยืนเม้มปากพาลงอนทั้งพ่อ ทั้งลูก ปราณหันมาเห็นภรรยาสาวก็ยิ้มขำ ใช้อีกมือหนึ่งดึงร่างเธอเข้าไปกอดเอาไว้ แล้วนั่งลงบนโซฟา เจ้าหนูรามานมองผู้เป็นแม่ซบอกพ่อตาแป๋วแล้วยิ้มน้อยๆเหมือนล้อเลียน พราวตะวันยกมือขึ้นหยิกแก้มลูกชายเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว อ้อนแต่พ่อตัวเอง แต่คราวนี้เจ้าหนูน้อยกกลับหัวเราะคิกคักชอบใจพราวตะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วกดจมูกหอมแก้มใสครั้งแล้วครั้งเล่า ปราณจงใจพึมพำ ให้ได้ยิน “มีเมียเหมือนมีลูก”