Time Capsule ที่...ระลึก

มนุษย์ทุกคน ย่อมมีช่วงเวลาแห่งความคะนึงถึง...แม้ปัจจุบันจะใช้ชีวิตอย่างธรรมดาหรือโลดโผน ผ่านเรื่องราวและผู้คนที่หลากหลาย แต่ผู้เขียนก็เชื่อว่า ลึกๆแล้ว เราต่างก็มีใครคนหนึ่งซ่อนอยู่ในความทรงจำ และระลึกถึงคนผู้นั้นเสมอไม่เคยเปลี่ยน...

ไม่ต่างจากขุนเขา ที่นับวัน อายุของเขาเองก็มากขึ้น ความโหยหาในอดีตจึงค่อยๆหวนคืนกลับมาใหม่ ความรู้สึกผิดที่ครั้งหนึ่งเคยมองข้าม ก็กลับย้อนมาสะกิดปมในใจจนกลายเป็นแผลสด ด้วยเหตุนี้ ขุนเขาจึงตัดสินใจออกตามหาไทม์แคปซูล ที่ฝังอยู่ในห้วงความทรงจำตลอดมาจนยากที่จะลืมเลือนได้หมดสิ้น...

“แล้วแกล่ะ? แกวางอนาคตไว้ยังไง? แล้วคิดว่าอีกยี่สิบปีต่อจากนี้ เราจะยังคบกันอยู่อีกไหม?” คีรยาถามนายแบบของตนทั้งๆที่ยังคงก้มหน้า มุ่งมั่นฝนปลายดินสอลงในส่วนที่เป็นนัยน์ตาเขา ปลายผมม้าที่ขยับไหวยามเธอขยับตัว เหนี่ยวหัวใจของขุนเขาให้เอนเอียงตามไปด้วยอย่างเผลอไผล...

“ไม่รู้สิ...ยังไม่ได้วางอะไรไว้ทั้งนั้น เพราะนี่ยังไม่ได้คิดเลย ว่าเรียนจบแล้วจะไปทำอะไร นอกเสียจาก...” การเว้นว่างในประโยคชวนให้อีกฝ่ายแหงนเงยขึ้นสบตา นาทีนั้นคล้ายทั้งโลกกำลังหยุดหมุน ทุกสรรพสิ่งรอบกายล้วนเงียบงัน มีเพียงสองหัวใจที่เต้นแรงจนทั้งคู่ได้แต่กลั้นหายใจเพื่อรอฟังในบางสิ่ง...

“ถ้ามีแก...ถ้าอนาคต แกไม่หนีเราไปไหน ต่อให้ทางข้างหน้าเป็นหุบเหว เราก็เชื่อว่าตัวเองต้องปีนลงไปได้ แล้วแกล่ะคิ้ม ในอนาคตของแกที่ว่านั่น แกวางเราเอาไว้ที่ตรงไหน...”

ขอให้มีความสุขในการอ่านทุกท่านค่ะ

พิมาลา