ซาวีโอนี่...ตลาดลี้รัก

 

บทนำ

 

           “พี่บั้น หนูท้อง”

         ผ่องใสบอกแก่บัลลังก์ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย บัลลังก์เองซะอีกที่เป็นฝ่ายชะงัก และหันไปมองหน้าผู้ที่กำลังจะเป็นแม่ของลูก ความสับสนเริ่มจู่โจมทีละน้อย ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจ…เขายังไม่พร้อม แต่กำลังจะมีลูก!

         “พี่ไม่ดีใจเหรอ?”

        เหมือนถูกจี้ใจดำ บัลลังก์ลุกจากเตียงที่นั่งอยู่ไปยังหน้าต่างกระจก เหม่อมองทิวทัศน์ของสายน้ำเจ้าพระยายามค่ำ สะท้อนแสงไฟระยับของตึกระฟ้าที่เรียงรายริมฝั่ง

          บัลลังก์เลือกซื้อห้องชุดที่คอนโดมิเนี่ยมแห่งนี้เพราะเห็นว่าอยู่ไม่ไกลจากย่านสาธรซึ่งเป็นที่ทำงานของเขา

แม้ราคาจะแพงหน่อย แต่ก็สะดวกสบายและมีระบบรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวด เหมาะกับคนที่ต้องการความเป็นส่วนตัวอย่างเขา สัปดาห์หนึ่ง บัลลังก์จะกลับไปนอนค้างที่บ้านแถวรังสิตสักคืนหนึ่ง หรือบางสัปดาห์ก็ไม่กลับเลย

      แต่มันก็คงไม่แตกต่างกันนักหรอก ไม่ว่าบ้านนั้นจะมีหรือไม่มีเขา เพราะแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมีใครมาใส่ใจใยดีเขาสักเท่าไร เชอะ! อย่างนี้ล่ะหรือที่เรียกกันว่าครอบครัว ถ้าไม่ติดที่เขายังต้องการผลประโยชน์จากผู้เป็นบิดา เพียงหางตาบัลลังไม่นึกแม้จะเหลือบมอง

        ถ้าจะมีลูก เขาต้องพร้อมกว่านี้ บัลลังก์เคยปฏิญาณว่า เมื่อคิดจะสร้างครอบครัว เขาจะไม่ซ้ำรอยพ่อกับแม่ของเขา บัลลังก์จะดูแลเอาใจใส่ลูกของตนอย่างดีที่สุด ไม่ต้องเติบโตเป็นเด็กโดดเดี่ยวอย่างที่เขาเคยเป็น

         แต่…มันไม่ใช่ตอนนี้…มันไม่ใช่แบบนี้

    เขายังเป็นคนหนุ่มไฟแรง เป็นดาวรุ่งที่กำลังถูกจับตามองในวงการเงินการธนาคาร อนาคตที่สดใสยังรออยู่ ถึงตอนนั้นเขาคงมีครอบครัวที่อบอุ่นและสมบูรณ์แบบ ในหน้าที่การงานอันมั่นคงและมีหน้ามีตาในสังคม

         ภรรยาของเขาต้องเป็นที่เชิดหน้าชูตาด้วยเกรียติยศ ไม่ใช่ผู้หญิงใจแตก ปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปกับผู้ชายโดยไม่มีการป้องกันเช่นนี้...ทำให้บัลลังค์คิดได้สถานเดียวว่า ผ่องใสต้องการจะผูกมัดเขาด้วยการมีลูก…

        วิธีเช่นนี้ไม่แฟร์กับเขาเลย ชีวิตวันข้างหน้าเขายังต้องเจออะไรต่ออะไรมากมาย และใครอีกหลายคน คำตอบสุดท้ายของเขาไม่ใช่ผ่องใส ไม่ใช่แม้แต่ลูกในท้องของหล่อน!

         “พี่บั้นไม่ดีใจเหรอ...”ผ่องใสถามย้ำแผ่วเบา น้ำเสียงขาดความมั่นใจกว่าก่อนหน้านี้

         “พี่จะกลับไปนอนบ้าน…อยากอยู่คนเดียว คิดอะไรลำพัง”

       บัลลังก์เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หลังจากเปลี่ยนชุด เขาก็เดินผ่านผ่องใสโดยไม่หันมามอง และเมื่อออกจากห้องไปแล้ว ก็ไม่ลืมปิดประตู ปล่อยผ่องใสให้อยู่กับลูกในท้องเพียงลำพัง.

 

*****