Gift of god

เนื้อเรื่อง

Gift of god

      แก้ว เป็นอัศวินขี่ม้าร่อนเร่พเนจรไปทั่วดินแดน วันหนึ่งได้แวะเข้าไปนั่งกินเบียร์ในบาร์แห่งหนึ่งได้ยินคนแถวนั้นล่ำลือว่ามีภูเขาลูกหนึ่งชื่อภูเขาสมประสงค์ ใครขึ้นไปจนถึงยอดเขาแล้วพบพระเจ้าจะขออะไรก็ได้ทั้งนั้น พระเจ้าจะบันดาลให้ตามที่ต้องการ เมื่อได้ยินดังนั้น แก้วก็ควบม้าตรงไปที่ภูเขา ระหว่างทางเจอต้นไม้กินคน แก้วตวัดดาบสู้กับมันอย่างกล้าหาญจนชนะมันได้  ทางขึ้นภูเขานั้นออกจะขรุขระ ลำบากมาก แต่แก้วก็ฝ่าฟันอุปสรรคขึ้นไปจนถึงยอดเขาได้

พระเจ้า  :  เจ้าต้องการสิ่งใดถึงมาหาข้าที่นี่

แก้ว        :  ข้าอยากได้ชื่อเสียงและเกียรติยศ

พระเจ้า  :  ข้าให้เจ้าไปแล้วนี่

แก้ว        :  ท่านไม่เคยให้ข้าเลย

พระเจ้า  :  แล้วใครเป็นคนตั้งชื่อให้กับเจ้า

แก้ว        :  พ่อกับแม่ของข้า

พระเจ้า  :   แล้วเจ้ามีคนรู้จักไหม

แก้ว        :   มี

พระเจ้า  :   แล้วเวลาเจ้าไปในถิ่นที่ห่างไกลเจ้าแนะนำตัวเองว่าชื่ออะไร

แก้ว        :   ก็ต้องเป็นชื่อของข้าเอง เพื่อที่จะได้มีชื่อเสียงที่เลื่องลือไปไกล

พระเจ้า   :  แล้วเจ้าเคยทำอะไรให้ตัวเองเสียชื่อเสียงบ้างไหม

แก้ว         : ไม่เคยเลย ข้าจัดการคนพาลตลอด  

พระเจ้า   :   นั่นไงล่ะ ข้าถึงบอกเจ้าว่าให้ไปแล้ว ข้าให้พวกเจ้ามีชื่อเสียง

                     ตั้งแต่เกิดแล้ว ส่วนเกียรติยศจะได้มาที่หลังเมื่อเราทำตัวเอง

                      ให้น่านับถือ 

แหวน เป็นลูกชาวนาที่ยากจน แม้แต่ร้องเท้าก็ไม่มีเงินซื้อมาใส่ จึงได้แต่เดินตีนเปล่า วันหนึ่งแม่ป่วยเป็นโรคมะเร็ง แหวนพยายามหาเงินมารักษาแม่แต่ก็ไม่พอกับค่ารักษา จนอาการของแม่หนักขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างทางไปซื้อยาได้ยินนักเดินทางกลุ่มหนึ่งเล่าเรื่องภูเขาสมประสงค์ และกำลังเดินทางไปที่นั้น แหวนได้ยินจึงขอเดินทางไปกับนักเดินทางกลุ่มนี้ ระหว่างทางที่นั่งรถไปเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น มีหินกลิ้งลงมาจากภูเขาทับรถเละทั้งคัน นักเดินทางได้เสียชีวิตหมดเหลือแหวนรอดชีวิตมาได้คนเดียว แหวนจึงออกเดินทางต่อไป เศษหิน ได้บาดเท้าของแหวนจนเท้าบวมแต่แหวนก็ไม่ย่อท้อ ในที่สุดแหวนก็เดินมาถึงยอดเขา

แหวน    :    ข้าแต่พระเจ้า โปรดช่วยรักษาแม่ของผมด้วย แม่ของผมกำลังจะตาย

พระเจ้า  :    ข้าให้เจ้าไปแล้วนี่

แหวน     :    ข้าแต่พระเจ้า ท่านยังไม่เคยเลย

พระเจ้า  :     แม่เจ้าป่วยเป็นอะไร

แหวน     :    ข้าแต่พระเจ้าเป็นมะเร็ง

พระเจ้า  :     ใครเป็นคนดูแลแม่ของเจ้า

แหวน     :     ข้าแต่พระเจ้า ตัวกระผมเอง

พระเจ้า   :     เจ้ารักแม่ของเจ้ามากไหม

แหวน     :      ข้าแต่พระเจ้า กระผมรักมากเลย จนไม่อยากให้แม่ตายจากไป

พระเจ้า   :     ข้าบอกเจ้าว่าให้ไปแล้ว ยาที่ดีที่สุดในโลกนี่ไม่สามารถใช้

                       เงินซื้อได้ ข้าสร้างพวกเจ้าให้รู้จักความรักเพราะความรัก

                       คือยารักษาที่ดีที่สุดในโลก ถ้าเจ้าอยาก

                       ให้แม่ของเจ้าหายป่วยก็จงปรนนิบัติให้ดี หมั่นให้กำลังใจ

                        และเมื่อถึงเวลาทุกคนก็ต้องตาย ไม่มีใครหนีพ้น แล้วข้าจะ

                        ไปรับแม่ของเจ้ามาอยู่ในอาณาจักรของข้า

 เงิน เคยเป็นอดีตทหารรับใช้ชาติ ผ่านสงครามมามากมาย จนเสียขาขวาระหว่างการสู้รบ เมื่อปลดประจำการ ไม่มีใครคิดจะให้งานเขาทำเพราะเขาพิการ ได้แต่นั่งขอทานไปวันๆ วันหนึ่งเขาได้ยินคนพูดคุยถึงภูเขาสมประสงค์ จึงคิดจะเดินทางไปที่นั่น เขาได้ทำการต่อแพร่องไปในแม่น้ำ ระหว่างทางมีจระเข้ตัวใหญ่มาก ได้กระโจนมาที่เขางับแขนซ้ายของเขาขาด แพที่ต่อไว้แตกกระจาย เขาพยายามว่ายน้ำ เพื่อหนีเอาตัวรอดแต่ก็ไม่ไหว หมดเรี่ยวแรงและหมดสติไป คลื่นได้ซัดเขาไปจนถึงชายฝั่ง เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็พบว่า เขาได้มาถึงภูเขาสมประสงค์แล้ว จึงรีบปีนขึ้นไปจนถึงยอดเขา

เงิน        :   ทำไมท่านถึงใจร้ายอย่างนี้ให้ข้าพิการแค่ขาอย่างเดียวไม่พอ

                   ต้องเอาแขนของข้าไปด้วย แถมท่านทำให้ข้าไม่มีงานทำ

                   ต้องมานั่งขอทานเขากิน  ข้าอยากได้อวัยวะทุกอย่างกลับมาเป็น

                   เหมือนเดิม         

พระเจ้า  :   ข้าให้เจ้าไปแล้วนี่

เงิน         :   ท่านยังไม่เคยให้เลย ไหนล่ะ แขนกับขาของข้า

พระเจ้า  :    แล้วเจ้าทำอะไรได้ไหม

 เงิน        :   ได้ แขนซ้ายไม่มีข้ายังใช้แขนขวายกของได้

                     ขาขวาไม่มีข้ายังใช้ขาซ้ายกับไม้ค้ำเดินได้  

พระเจ้า  :    ระหว่างที่เจ้าขอทานอยู่ เจ้ามองผู้คนแล้วเป็นอย่างไร

เงิน         :    ผู้คนเดินไปมาเพื่อที่จะให้ถึงที่หมายโดยเร็ว พูดคุยกันนินทากัน

พระเจ้า  :    เจ้าเคยยอมแพ้แก่โชคชะตาตัวเองบ้างไหม

เงิน         :    ไม่เคย ข้าไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้จึงมาหาท่านนี่ไง

พระเจ้า  :     เห็นไหมล่ะ ข้าบอกเจ้าแล้วว่าให้ไปแล้ว ข้าได้สร้างทุกอย่าง

                      ให้เป็นของคู่กัน เช่นแขนและขา เมื่อมีข้างใดข้างหนึ่ง

                       พิการก็ยังมีอีกข้างหนึ่งแทนได้  การที่พวกเจ้าพิการ

                        นั้นย่อมหมายความว่าเจ้ามีความพิเศษกว่าคนอื่น

                        มันไม่ใช่ปมด้อยเลย การที่เราเสียสิ่งหนึ่งไปเราต้อง

                        ได้สิ่งหนึ่งแทนเสมอ เพียงแต่เจ้าต้องหาตัวเองให้เจอ

                        เท่านั้น แม้คนที่เป็นอัมพาตหรือพิการทางสมองนั้น ใจ

                        ของพวกเขาก็โลดแล่นไปไกลเกินกว่าที่มนุษย์จะไปถึงได้                 

ทอง มีอาชีพเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวย เขารักภรรยาของเขามากแต่แล้ววันหนึ่งได้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้พรากภรรยาของเขาไปตลอดกาล ทองเสียใจต่อการตายของภรรยามาก จึงพยายามทำทุกวิถีทางให้ภรรยาของเขาฟื้นขึ้นมา ไม่ว่าจะพึ่งไสยศาสตร์หรือเรื่องลี้ลับอะไรก็ตาม และแล้ววันหนึ่งก็ได้อ่านบทความเกี่ยวกับภูเขาสมประสงค์ ทองจ้างเครื่องบินส่วนตัวบินไปตามที่อยู่ของภูเขาสมประสงค์ ระหว่างทางเครื่องบินเกิดขัดข้องได้ตกลงมาบริเวณตรงกลางของภูเขาสมประสงค์ นักบินเสียชีวิต ทองรอดตายมาได้ ทองเดินอีกห้าชั่วโมงก็มาถึงยอดเขาจนได้

 ทอง       :  ได้โปรดช่วยภรรยาของผมให้ฟื้นคืนชีพด้วยครับ

 พระเจ้า  :  ข้าให้เจ้าไปแล้วนี่

 ทอง       :  ท่านยังไม่เคยช่วยผม

พระเจ้า  :  ภรรยาของเจ้าเป็นอะไรตาย                               

 ทอง       : รถคว่ำตายครับ  

พระเจ้า  :   เจ้ารักภรรยาของเจ้ามากไหม

ทอง        :   รักมากที่สุดเลยครับ

พระเจ้า  :   เจ้ายังจำตอนที่เจอภรรยาครั้งแรกจนถึงตอนเขาตายได้ไหม

ทอง        :   ผมยังจำได้ดีครับ

พระเจ้า  :   เจ้าจำตอนที่อยู่ด้วยกันเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขได้ไหม

ทอง        :   ผมไม่เคยลืมครับ

พระเจ้า  :   นั้นไงล่ะ ข้าถึงบอกว่าให้ไปแล้ว ข้าสร้างพวกเจ้าให้มีความทรงจำ

                    เพื่อนึกถึงตนเองและคนอื่น ผ่านเหตุการณ์ต่างๆมากมาย

                     มีทั้งดีและร้าย เพื่อเป็นบทเรียนชีวิต เจ้าสามารถอยู่กับ

                     ภรรยาได้ตลอดชีวิตของเจ้า เพราะมันจะถูกเก็บไว้ในความทรงจำ    

มั่น มีอาชีพเป็นพ่อค้า เขามีเกวียนไว้บรรทุกสินค้าและตระเวนไปขายสินค้าที่เมืองต่างๆ วันหนึ่งได้มาถึงเมือง อมาดิอุส ชาวเมืองได้ออกมาซื้อสินค้าของเขา มีชายแก่คนหนึ่งบอกกับมั่นว่าถ้าเขาต้องการเงินที่มากกว่าการค้าขายให้ขึ้นไปถึงยอดเขาภูเขาสมประสงค์ซึ่งอยู่หลังหมู่บ้านแห่งนี้ ที่นั่นจะขออะไรก็ได้ มีพระเจ้าคอยประทานให้ มั่นจึงขับเกวียนขึ้นไปยังภูเขา ระหว่างทางได้เจอโจรป่าปล้นสินค้าและเงินทองที่เขามีอยู่ทั้งหมดไปจนหมดตัว เขาได้แต่นึกปลอบใจว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวเราก็ได้เงินที่มากกว่านี้หลายเท่านัก ทางขึ้นภูเขาเป็นเส้นทางที่ลำบาก แต่มั่นก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่าลำบากตอนนี้แต่อีกประเดี๋ยวเราก็จะสบายไปทั้งชาติ ในที่สุดมั่นก็มาถึงยอดเขาได้

มั่น         :  ข้าพเจ้าอยากมีเงินเยอะๆจะได้สบายตลอดชาติ

พระเจ้า  :  ข้าให้เจ้าไปแล้วนี่

 มั่น        :   ท่านยังไม่เคยให้

พระเจ้า  :   เจ้าทำอาชีพอะไร

มั่น        :   พ่อค้า

พระเจ้า  :  เจ้าเคยโกงเขาบ้างไหม

มั่น         :  ไม่เคย

พระเจ้า  :   เจ้าเอาเงินที่ได้มาใช้ไปในทางอบายมุขบ้างไหม

มั่น         :  ข้าพเจ้าอยู่ในศีลธรรม ไม่กินเหล้า

                   ไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นการพนัน

พระเจ้า  :   เจ้าเป็นคนหนักเอาเบาสู้ไหม

มั่น         :  ข้าพเจ้าเป็นคนอย่างนั้น

พระเจ้า  :    ข้าได้ให้เจ้าไปแล้วจริงๆ การที่คนเราจะมีเงินเยอะๆนั้น

                      ขึ้นอยู่กับความขยัน ความอดทน ความซื่อสัตย์

                      ซึ่งตอนที่ข้าสร้างพวกเจ้าได้ใส่สิ่งเหล่านี้ลงไปให้แล้ว

      คง เคยเป็นโจรมาก่อน เขาเคยฆ่าคนไว้มากจนติดคุกอยู่นานหลายปีระหว่างอยู่ในคุกเขามีความประพฤติที่ดีจึงได้รับการอภัยโทษออกมา เขาตั้งสัจจะกับตัวเองว่า เขาจะทำตัวเป็นคนดี และขอให้ทุกคนที่เขาเคยทำไม่ดีไว้ให้อภัยแก่เขา คงพยายามหางานทำแต่ไม่มีใครให้งานเขาเพราะเขาเป็นคนมีประวัติ คงเสียใจมากเขาจึงบวชเป็นพระแต่แล้วได้เกิดเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทกันระหว่างคนเมา คงเข้าไปห้าม หนึ่งในนั้นชักปืนออกมาหมายจะยิงคนเมาอีกคนหนึ่ง คงได้เข้าไปแย่งปืนจนปืนลั่นใส่คนที่ถือปืนตาย คงตกใจและเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป เขาสึกออกจากการเป็นพระ แล้วขโมยมอเตอร์ไซค์หนีเข้าป่าไป เขาพยายามลบล้างความผิดกับสิ่งที่ตนเคยทำไว้ วันหนึ่งเขาขี่มอเตอร์ไซค์โดยไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ใดขึ้นไปบนภูเขาลูกหนึ่ง ภูเขาลูกนั้นคือภูเขาสมประสงค์นั้นเอง เขาขึ้นมาได้จนถึงยอดเขา

ได้

คง          :  ข้ารู้ตัวว่าเป็นคนบาป ข้าต้องการให้ท่านล้างบาปให้

พระเจ้า  :  ข้าให้เจ้าไปแล้วนี่

คง          :   ท่านยังไม่เคยทำพิธีล้างบาปให้ข้า

พระเจ้า  :   เจ้าทำอะไรผิด

คง         :   ข้าฆ่าคนตาย

พระเจ้า  :   เจ้าเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปบ้างไหม

คง          :   ข้าเสียใจยิ่งนักกับสิ่งที่ได้ทำลงไป     

พระเจ้า  :  ถ้าย้อนกลับไปได้เจ้าจะทำอีกไหม

 คง         :  ถ้าหากย้อนกลับไปได้ข้าไม่มีวันทำเด็ดขาด

พระเจ้า  :  เห็นไหมล่ะ ว่าข้าให้เจ้าไปแล้ว ข้าสร้างพวก

                  เจ้าให้มีสามัญสำนึกและความละอาย เพื่อรู้ผิดชอบชั่วดี

                   สิ่งใดควรทำหรือไม่ควรทำ ถ้าพลาดไปแล้ว

                    ก็ควรมีความละอายกับสิ่งที่ได้ทำลงไป

อยู่ มีอาชีพเป็นนักวิทยาศาสตร์ สมัยที่เขายังเป็นนักเรียนสอบได้ที่หนึ่งของห้องตลอดและจบปริญญาเอกได้เกียรติ์นิยมอันดับหนึ่ง เขาสนใจใฝ่ความรู้แต่มักคิดว่าตัวเองมีความรู้ไม่พอตลอด จนวันหนึ่งเขาได้ทำการโครงการเกี่ยวกับโลกว่าเกิดมาได้อย่างไร อยู่ได้ค้นหาข้อมูลทางอินเตอร์เนตจนพบสิ่งที่น่าสนใจอย่างหนึ่งว่าใจกลางของโลกมีภูเขาสมประสงค์ตั่งอยู่ เขาจึงทำการออกเดินทางไปภูเขาสมประสงค์ทันทีโดยใช้บอลลูนลอยไป ขณะที่บอลลูนใกล้จะถึงภูเขานั้นเกิดแก๊สหมดกะทันหันทำให้บอลลูนตกไปข้างล่าง ด้วยความที่อยู่เป็นคนรอบคอบจึงพบร่มชูชีพมาด้วย ทำให้ร่วงลงมาบนยอดภูเขาพอดี

อยู่          :  ผมต้องการรู้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้

พระเจ้า  :  ข้าให้เจ้าไปแล้วนี่

อยู่          :  ผมยังไม่เคยได้เลย

พระเจ้า  :  เจ้ารู้การทำงานของรถยนต์ไหม

อยู่          :   รู้ มันทำงานด้วยระบบเครื่องยนต์ ใช้น้ำมันเป็นเชื้อเพลิง

พระเจ้า  :   ใครคิดค้นทฤษฎี แรงโน้มถ่วง

อยู่          :   เซอร์ ไอแซค นิวตัน

พระเจ้า  :  เจ้าเคยคิดค้นที่จะประดิษฐ์อะไรบ้างไหม

อยู่          :  เคย แม้จะยังไม่สำเร็จก็ตาม

พระเจ้า   :  นั่นไงล่ะ ข้าได้ให้ไปแล้ว ข้าสร้างให้พวกเจ้ามีสมอง

                  เพื่อที่จะได้คิดค้นอะไรต่างๆด้วยตนเอง สมัยที่ข้าสร้างโลก

                  นั้นข้าไม่เคยคิดสร้างโทรทัศน์ ตู้เย็น รถยนต์

                   และอะไรอีกมากมาย พวกเจ้าต่างหากที่คิดขึ้นมาได้

              ดี เป็นผู้ชายกำลังเข้าสู่วัยชรา สายตาที่มองเห็นเริ่มเลือนราง รู้สึกปวดหลังทุกครั้งที่ได้ยกของ เส้นผมก็ค่อยร่วงหล่นจนเกือบจะหัวล้าน วิ่งหรือเดินก็ไม่สะดวก ขาไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง เคี้ยวอะไรที่แข็งๆก็ไม่ได้ ดีมานั่งนึกสภาพตัวเองแล้วทำใจไม่ได้เขาอยากกลับไปเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง วันหนึ่งขณะที่นอนหลับเขาฝันเห็นภูเขาสมประสงค์ซึ่งมีพระเจ้าอยู่ที่นั่น ใครขออะไรก็ได้ทั้งนั้น เมื่อตื่นขึ้นมาดีได้ไปเปิดหนังสือแผนที่ออกมาและพบว่าภูเขาสมประสงค์มีจริง เขาดีใจมากรีบเก็บข้าวของและออกเดินทางไปทันที เนื่องจากระยะทางอยู่มาไกลมากเขาเลยอาศัยไปกับเรือบรรทุกสินค้า เมื่อถึงท่าเทียบเรือเขาก็ขึ้นต่อเรือสินค้าอีกลำหนึ่ง ทำอย่างนี้ถึงห้าลำ จนในที่สุดก็มาถึงภูเขาสมประสงค์ ทางขึ้นภูเขานั้นลำบาก โดยวัยของเขาทำให้ปีนไปได้นิดหน่อยก็ต้องหยุดพัก ผ่านไปสองวันในที่สุดดีก็มาถึงยอดเขาจนได้

ดี            :  ข้าไม่อยากแก่ อยากเป็นหนุ่มตลอดไป

พระเจ้า  :  ข้าให้เจ้าไปแล้วนี่

ดี            :  ยังท่านยังไม่เคยให้ข้า

พระเจ้า  :  เจ้าอายุเท่าไหร่

ดี            :  60ย่าง61

พระเจ้า  :  เจ้าเคยรู้สึกอยากกลับเป็นหนุ่มอีกครั้งไหม

ดี            :  เคยสิ ข้าอยากกลับเป็นหนุ่มตลอด

พระเจ้า  :  เวลาเจ้ามองคนหนุ่มสาว เจ้ารู้สึกอย่างไร

ดี            :  รู้สึกดี ทำอะไรคล่องแคล่วว่องไว

พระเจ้า  :  เจ้ามองคนแก่แล้วรู้สึกอย่างไร

ดี            :  ไม่มีอะไรดีสักอย่าง เจ็บออดๆแอดๆ เดินก็ไม่ไหว

พระเจ้า  :  เจ้ายังทำตัวเป็นคนแก่หรือว่าคนหนุ่ม

ดี         :  ข้าทำตัวเองให้หนุ่มตลอดเวลา แต่งตัวตามแฟชั่นบ้าง

                  ออกไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าบ้าง

พระเจ้า  :  ข้าเคยให้ไปแล้ว เมื่อเวลาผ่านพ้นไปก็ต้องแก่ลง

                   เป็นธรรมดา ข้าให้พวกเจ้ามีหัวใจที่ยังเป็นเด็ก

                   อยู่เสมอ แม้เจ้าจะเกิดจนตาย หัวใจของเจ้าก็ยัง

                   เท่าเดิม เอาล่ะข้าได้ให้พวกเจ้าไปหมดแล้วสมกับชื่อภูเขา

                   ที่ข้าอยู่ ตอนที่ข้าสร้างพวกเจ้าขึ้นมา ข้าได้คิดไว้หมดแล้วว่า

                   พวกเจ้าต้องการอะไร แล้วยังจะเรียกร้องเอาอะไรจากข้าอีก

นำชื่อเขาทั้งแปดคนมารวมกันนั้นคือคำอวยพรของผม