ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1
CHAPTER 1
สายลมเย็นยามเลิกเรียนในวันสิ้นสุดฤดูใบไม้ร่วงแล้วเริ่มเข้าสู่ช่วงแรกของฤดูหนาว ท่ามกลางรถที่สัญจรไปมา ผู้คนเดินให้วุ่นวายร้านอาหารยามเย็นหลายร้านเริ่มเปิดขายให้ลูกค้าได้เข้าไปลิ้มลองรสชาติของมัน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีทองยามเย็นพร้อมกับหิมะที่โปรยปรายลงมาในวันแรกของฤดูหนาว
"พี่แบคกลับบ้านกันเถอะ"น้องชายของผมวีเรียกผมให้หลุดจากภวังค์ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
"วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง"ผมถามวีน้องชายหน้าตาที่คล้ายกับผมมาก ถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่เราสองคนก็รักกันมากเหมือนพี่น้องแท้ๆ
"ดีครับแล้วพี่ล่ะผมรู้สึกว่าพี่เริ่มควบคุมมันไม่ได้แล้วนะครับ ตอนแรกผมก็ตกใจนิดหน่อยแต่พอพี่บอกว่าควบคุมได้แล้วผมก็เบาใจเยอะ"ไอ่น้องชายคนนี้วันนี้มาแปลกแฮะปกติจะไม่ถามเรื่องพลังของผมนะ ใช่แล้วครับผมมีพลังของมนุษย์หมาป่าสามารถกลายร่างเป็นหมาป่าได้ถ้าเราต้องการจะเป็น เมื่อก่อนผมพอควบคุมมันได้แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะคุมไม่ค่อยอยู่แล้วล่ะ คุณปู่บอกว่ามันเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นทุกที
"วีพี่ถามหน่อยสิ"ผมโพล่งขึ้นมาขณะเดินกลับบ้านดูเหมือนน้องชายคงรู้ว่าจะต้องมีเรื่องที่ผมสงสัยแน่นอนเลยเงยหน้ามองผมกอดผมไว้ราวกับว่าผมจะหายไป"วันนี้เป็นอะไรเนี่ย"
"พี่แบคถ้าผมไม่อยู่พี่จะเหงามั้ย"อะไรของนายวีถ้านายไม่อยู่ฉันก็เหงาสิ อีกอย่างมันไม่มีใครคุยเรื่องแฟชั่นกับฉันน่ะสิ
"เหงาสิมากๆเลยล่ะ ทำไมถึงถามแบบนี้ช่วงนี้รู้สึกนายซึมๆล่ะ"ผมถามน้องชายระหว่างที่เดินกลับบ้านท้องฟ้าเริ่มเข้าสู่ยามราตรี ดวงดาวเริ่มส่องแสงระยิบระยับ หิมะโปรยปรายต้อนรับวันแรกของฤดูหนาว ถนนเริ่มมีแสงไฟจากเสาไฟฟ้าพอเห็นทางผมกับวีเดินเข้าไปในบ้านสไตล์เกาหลียุดเก่าที่จัดตกแต่งให้เข้ากับสมัยใหม่
"กลับมาแล้วครับ"เราสองคนพี่น้องทักทายคนในบ้านที่มีแค่คุณปู่กับคุณย่า ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ไปทำงานต่างประเทศเกี่ยวกับธุรกิจเรื่องแฟชั่น
"มาแล้วหรอแบควีมาๆมาทานข้าวกัน"คุณย่าชวนพวกเราสองคนไปทานมื้อเย็นที่จัดเตรียมไว้แล้ว อาหารเกาหลีแบบที่พวกท่านชอบถูกจัดเสิร์ฟในภาชนะของสมัยก่อน
"วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง"คุณปู่ถามผมกับวีที่กำลังจะทานข้าวเงยขึ้นมามอง
"ก็ดีครับวันนี้เรียนไม่มากอาจารย์เข้าประชุมรอบบ่ายเลยไปช่วยงานที่ชมรมแทนน่ะครับ"ผมพูดกับพวกท่านที่ยิ้มบางๆมาให้แล้วทานข้าวต่อ ระหว่างทานข้าวปกติวีจะชวนคุยตลอด แต่วันนี้กลับเงียบไม่พูดอะไรสงสัยน้องคงมีเรื่องให้คิดเยอะ
"แบคหลังจากทานข้าวเสร็จมาหาย่าที่ห้องนะย่ากับปู่มีเรื่องจะคุยด้วย"ผมพยักหน้ารับก่อนจะเอาจานทั้งหมดไปล้างเก็บในครัวแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องของคุณย่าทันที
ก๊อกๆๆ
"เข้ามาสิแบค"เสียงคุณย่าเรียกผมแต่หลังจากที่ผมฟังแล้วมันดูสั่นๆนะผมเลยเปิดประตูเข้าไปหาพวกท่านทั้งสองแล้วก็วีที่นั่งอยู่ข้างๆ
"มีเรื่องอะไรหรอครับ"ผมถามพวกท่านที่ได้แต่ยิ้มบางๆมาให้พร้อมกับกระเป๋าเดินทางของผมมาวางไว้ข้างๆผม"จะให้ผมไปเรียนเมืองนอกหรอครับ"
"เปล่าจ้ะ"คุณย่าพูดพร้อมส่งคู่มือโรงเรียนให้ผมโรงเรียนSENT GUARDโรงเรียนลึกลับที่ตั้งอยู่กลางป่าเขาเป็นโรงเรียนสำหรับคนที่มีบางอย่างพิเศษในตัวมาแต่กำเนิด ตราโรงเรียนรูปสัญลักษณ์อะไรสักอย่างแต่ผมจำไม่ได้ เครื่องแบบนักเรียนปีหนึ่งเสื้อด้านนอกสีขาว ปีสองสีน้ำเงิน ปีสามสีมะฮอกกานี ปีสี่สีดำ กฎเหล็กห้ามใช้เครื่องมือสื่อสารทุกชนิดแล้วผมจะติดต่อกับวียังไงล่ะ!!!!
"แล้วทำไมที่นั่งต้องห้ามใช้เครื่องมือสื่อสารด้วยล่ะครับ"วีถามขึ้นสงสัยคงไม่อยากให้ผมไปแหงๆดูจากท่าทางที่เป็นกังวลตั้งแต่หลายวันก่อนที่ผมสังเกตุเห็นผมบีบมือน้องชายต่างสายเลือดเบาๆเป็นการปลอบใจ
"เพราะมันเป็นการรบกวนทำให้พลังไม่คงที่ไงล่ะแบคหลานคงสงสัยว่ามาที่นี่ได้ยังไงสินะ"คุณปู่ถามผมใช่ผมมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แบเบาะ ปู่บอกว่าคืนนั้นคืนหิมะตกหนังแม่ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้เลยตามหาทั่วบ้าน จนมาเจอผมที่มีชายคนหนึ่งอุ้มอยู่ในอ้อมกอดเขาส่งผมให้แม่แล้วบอกว่าให้ดูแลผมให้ดีๆอย่าให้พลังควบคุมจิตใจของผม ซึ่งผมรู้แล้วว่ามันคืออะไร
"ทำไมคุณปู่คุณย่าถึงไม่แปลกใจเลยล่ะครับว่าผมมีพลังของสัตว์ดุร้าย และยังฝึกให้ผมควบคุมมันอีก"ผมถามขึ้นมาท่านทั้งสองยิ้มบางๆมาให้
"เพราะมันเป็นตามคำทำนายของคุณปู่ ว่าสักวันจะมีชายคนหนึ่งพร้อมกับทารกมาหาแม่ที่บ้านแล้วฝากให้เลี้ยงดูเด็กคนนี้เหมือนกับลูกแท้ๆ แล้วหลายปีผ่านไปเด็กคนนั้นจะจากไปไปในที่ๆเขาจะฝึกฝนควบคุมตัวเอง"วีบอกผมแสดงว่าพวกท่ารู้มาตั้งนานแล้วว่าสักวันหนึ่งผมจะต้องจากพวกท่านไปซึ่งก็คือวันพรุ่งนี้ ผมพยักหน้ารับเบาๆแล้วขอตัวไปอาบน้ำก๋เจอกับวีที่เดินออกมาจากห้องพร้อมหมอนกับผ้าห่ม
"จะมานอนกับพี่หรอหืม?"ผมถามน้องชายต่างแม่ด้วยใจเหี่ยวเฉาที่พยักหน้าเบาๆ"ไปนอนกับคุณปู่คุณย่ากันเถอะพรุ่งนี้พี่ก็จะไปแล้วมานอนด้วยกันสี่คนเหมือนเมื่อก่อนเถอะ"
"เอาสิครับผมอยากนอนกอดกันหลายๆคนมันอุ่นดี แล้วพรุ่งนี้พี่จะไปตอนกี่โมง"วีถามผมเศร้าๆ
"ประมาณตีสี่เพราะเขานัดพี่ไว้ตอนแปดโมง"ผมบอกกับวีที่พยักหน้าแล้วเราสองคนก็เดินไปที่ห้องของพวกท่านแล้วล้มตัวลงนอนตรงกลางทันทีพวกท่านเหมือนจะรู้ตัวเลยขยับที่ให้พอเข้าไปได้แล้วนอนกอดกันกลมไม่อยากจากไปเลย
ท้องฟ้ายามค่ำคืนเริ่มแต่งแต้มด้วยสีของดวงดาวและดวงจันทร์ ผมเดินออกจากบ้านที่มีแต่ความทรงจำดีๆให้กับผมมันเศร้าจริงๆเวลาจากคนที่รักกันแบบครอบครัวถึงจะไม่ใช่ครอบครัวแท้ๆแต่มันไม่อยากจากไปเลยแฮะ
"คุณปู่คุณย่าคุณพ่อคุณแม่วีผมไปก่อนนะครับ"ผมกล่าวลาแค่นั้นแล้วนั่งแท็กซี่ไปที่จุดนัดพบมันคือป่าที่เขาลำลือกันว่าเข้าไปแล้วไม่มีทางกลับออกมาได้นี่นา นี่มันหลอกกันรึเปล่าเนี่ย
"ใช่แน่หรอแทมคนนี้แน่นะ"เสียงใครผมหันมองตามเสียงแต่ก็ไม่เห็นมีใครได้ยินอะไรแทมๆด้วยล่ะ คงหูฝาดล่ะมั้ง ผมเลยนั่งรอต่อไป
จึกๆๆ
"ใครน่ะ!?"ผมถามออกไปเหมือนมีใครสะกิดผมจึกๆๆอยู่นะ"ถ้าไม่ออกมาฉันจะกลายร่างแล้วนะ"
"เห้ย!!ใจเย็นๆพวกเรามารับนายไปโรงเรียนนะ"เด็กผู้ชายผมทองเดินมาหาผมพร้อมกับเด็กผู้ชายผมดำที่ทำหน้านิ่งๆใส่เครื่องแบบเสื้อคลุมสีน้ำเงินปีสองหรอผมก็ปีสองนะ
"โรงเรียน?อ๋อ ขอโทษที่ทำตัวแย่ๆนะแห่ๆ"ผมขอโทษไป
"นายชื่ออะไรหรอฉันลู่ฮานส่วนนี่คยองซูเรียกดีโด้ ดีโอ โด้เฉยๆก็ได้"ลู่ฮานพูดกับผมพร้อมแนะนำตัวกับผม
"เอ่อ ฉันแบคฮยอนเรียกแบคเฉยๆก็ได้พวกนายสองคนสะกิดฉันหรอ"ผมถามทั้งสองที่ส่ายหน้าให้ผม อ้าว?แล้วใครล่ะถ้าไม่ใช่สองคนนี้
"ฉันเอง"เสียงดังมาจากหน้าหลังผมเจอเด็กผู้ชายผมดำยืนยิ้มให้ผม"ฉันแทมินนะแบค"
"เอ่อ อื้มพวกนายโรงเรียนอยู่ที่ไหนหรอ"ผมถามทั้งสามที่พาเดินเข้ามาในป่าจนมาถึงกลางป่าแล้วหยุด"ไหนล่ะโรงเรียนอ่ะ"
"โรงเรียนอยู่ข้างหลังนี่ต่างหาก"ลู่ฮานพูดก่อนจะเดินเข้าไประหว่างต้นสนสองต้นตามด้วยดีโอกับแทมินที่เดินหายเข้าไปในนั้นพร้อมโผล่หัวออกมา
"รออะไรล่ะแบครีบมาสิใกล้จะเช้าแล้วเดี๋ยวทางเข้าโรงเรียนปิดก่อน"แทมินเรียกผมให้เข้าไปเอาไงเอากันว่ะแบคสู้ๆ ผมวิ่งเข้ามาก็ชนเข้ากับใครบางคนเข้าคนหรือหินว่ะเนี่ยแข็งเป็นบ้า
"ขอโทษครับ!!!!!!"ผมก้มหัวขอโทษหลายรอบ
"ขอโทษแล้วจะหายมั้ย!!!!!...นางฟ้า~"หา?นางฟ้าผมเนี่ยนะผมเงยหน้ามองคนที่ชนไปอืมนะหน้าตาโอเคแต่ติดที่หูเนี่ยสิยังกะโยดาแถมสูงชะลูดยังกะเสาไฟฟ้า"เป็นแฟนกับผมนะ!!!!!"
"อะไรนะ!!!!!!!"ผมถามอย่างตกใจเจอกันครั้งแรกขอกันซึ่งๆหน้าเลยหรอ
"เป็นแฟนกับผมนะครับหมาน้อยของผม"เอ๊ะไอ่นี่มันยังไงแถมรู้ด้วยว่าผมคือมนุษย์หมาป่า กลิ่นนี่เองผมก็ได้กลิ่นหมอนี่นะมันคือหมาป่าเหมือนผมไง
"ไม่เอา!!ไม่เป็น!!ไปไกลๆฉันเลยนะไอ้หมาโยดา!!!!!!!!"อ้ากกกก!!!!!!!!!ให้ตายเถอะมาวันแรกเจอคนขอเป็นแฟนเลยหรอเนี่ย!!!!!แล้ววันถัดไปมันจะขนาดไหนเนี่ย!!!!!!!
จบตอนที่หนึ่งค่าา อ่านให้สนุกนะค่ะ
แล้วก็ติชมได้นะค่ะเรื่องแรกที่พึ่งแต่งค่ะแฮ่ๆ
:)
Shalunla
สายลมเย็นยามเลิกเรียนในวันสิ้นสุดฤดูใบไม้ร่วงแล้วเริ่มเข้าสู่ช่วงแรกของฤดูหนาว ท่ามกลางรถที่สัญจรไปมา ผู้คนเดินให้วุ่นวายร้านอาหารยามเย็นหลายร้านเริ่มเปิดขายให้ลูกค้าได้เข้าไปลิ้มลองรสชาติของมัน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีทองยามเย็นพร้อมกับหิมะที่โปรยปรายลงมาในวันแรกของฤดูหนาว
"พี่แบคกลับบ้านกันเถอะ"น้องชายของผมวีเรียกผมให้หลุดจากภวังค์ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
"วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง"ผมถามวีน้องชายหน้าตาที่คล้ายกับผมมาก ถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่เราสองคนก็รักกันมากเหมือนพี่น้องแท้ๆ
"ดีครับแล้วพี่ล่ะผมรู้สึกว่าพี่เริ่มควบคุมมันไม่ได้แล้วนะครับ ตอนแรกผมก็ตกใจนิดหน่อยแต่พอพี่บอกว่าควบคุมได้แล้วผมก็เบาใจเยอะ"ไอ่น้องชายคนนี้วันนี้มาแปลกแฮะปกติจะไม่ถามเรื่องพลังของผมนะ ใช่แล้วครับผมมีพลังของมนุษย์หมาป่าสามารถกลายร่างเป็นหมาป่าได้ถ้าเราต้องการจะเป็น เมื่อก่อนผมพอควบคุมมันได้แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะคุมไม่ค่อยอยู่แล้วล่ะ คุณปู่บอกว่ามันเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นทุกที
"วีพี่ถามหน่อยสิ"ผมโพล่งขึ้นมาขณะเดินกลับบ้านดูเหมือนน้องชายคงรู้ว่าจะต้องมีเรื่องที่ผมสงสัยแน่นอนเลยเงยหน้ามองผมกอดผมไว้ราวกับว่าผมจะหายไป"วันนี้เป็นอะไรเนี่ย"
"พี่แบคถ้าผมไม่อยู่พี่จะเหงามั้ย"อะไรของนายวีถ้านายไม่อยู่ฉันก็เหงาสิ อีกอย่างมันไม่มีใครคุยเรื่องแฟชั่นกับฉันน่ะสิ
"เหงาสิมากๆเลยล่ะ ทำไมถึงถามแบบนี้ช่วงนี้รู้สึกนายซึมๆล่ะ"ผมถามน้องชายระหว่างที่เดินกลับบ้านท้องฟ้าเริ่มเข้าสู่ยามราตรี ดวงดาวเริ่มส่องแสงระยิบระยับ หิมะโปรยปรายต้อนรับวันแรกของฤดูหนาว ถนนเริ่มมีแสงไฟจากเสาไฟฟ้าพอเห็นทางผมกับวีเดินเข้าไปในบ้านสไตล์เกาหลียุดเก่าที่จัดตกแต่งให้เข้ากับสมัยใหม่
"กลับมาแล้วครับ"เราสองคนพี่น้องทักทายคนในบ้านที่มีแค่คุณปู่กับคุณย่า ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ไปทำงานต่างประเทศเกี่ยวกับธุรกิจเรื่องแฟชั่น
"มาแล้วหรอแบควีมาๆมาทานข้าวกัน"คุณย่าชวนพวกเราสองคนไปทานมื้อเย็นที่จัดเตรียมไว้แล้ว อาหารเกาหลีแบบที่พวกท่านชอบถูกจัดเสิร์ฟในภาชนะของสมัยก่อน
"วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง"คุณปู่ถามผมกับวีที่กำลังจะทานข้าวเงยขึ้นมามอง
"ก็ดีครับวันนี้เรียนไม่มากอาจารย์เข้าประชุมรอบบ่ายเลยไปช่วยงานที่ชมรมแทนน่ะครับ"ผมพูดกับพวกท่านที่ยิ้มบางๆมาให้แล้วทานข้าวต่อ ระหว่างทานข้าวปกติวีจะชวนคุยตลอด แต่วันนี้กลับเงียบไม่พูดอะไรสงสัยน้องคงมีเรื่องให้คิดเยอะ
"แบคหลังจากทานข้าวเสร็จมาหาย่าที่ห้องนะย่ากับปู่มีเรื่องจะคุยด้วย"ผมพยักหน้ารับก่อนจะเอาจานทั้งหมดไปล้างเก็บในครัวแล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องของคุณย่าทันที
ก๊อกๆๆ
"เข้ามาสิแบค"เสียงคุณย่าเรียกผมแต่หลังจากที่ผมฟังแล้วมันดูสั่นๆนะผมเลยเปิดประตูเข้าไปหาพวกท่านทั้งสองแล้วก็วีที่นั่งอยู่ข้างๆ
"มีเรื่องอะไรหรอครับ"ผมถามพวกท่านที่ได้แต่ยิ้มบางๆมาให้พร้อมกับกระเป๋าเดินทางของผมมาวางไว้ข้างๆผม"จะให้ผมไปเรียนเมืองนอกหรอครับ"
"เปล่าจ้ะ"คุณย่าพูดพร้อมส่งคู่มือโรงเรียนให้ผมโรงเรียนSENT GUARDโรงเรียนลึกลับที่ตั้งอยู่กลางป่าเขาเป็นโรงเรียนสำหรับคนที่มีบางอย่างพิเศษในตัวมาแต่กำเนิด ตราโรงเรียนรูปสัญลักษณ์อะไรสักอย่างแต่ผมจำไม่ได้ เครื่องแบบนักเรียนปีหนึ่งเสื้อด้านนอกสีขาว ปีสองสีน้ำเงิน ปีสามสีมะฮอกกานี ปีสี่สีดำ กฎเหล็กห้ามใช้เครื่องมือสื่อสารทุกชนิดแล้วผมจะติดต่อกับวียังไงล่ะ!!!!
"แล้วทำไมที่นั่งต้องห้ามใช้เครื่องมือสื่อสารด้วยล่ะครับ"วีถามขึ้นสงสัยคงไม่อยากให้ผมไปแหงๆดูจากท่าทางที่เป็นกังวลตั้งแต่หลายวันก่อนที่ผมสังเกตุเห็นผมบีบมือน้องชายต่างสายเลือดเบาๆเป็นการปลอบใจ
"เพราะมันเป็นการรบกวนทำให้พลังไม่คงที่ไงล่ะแบคหลานคงสงสัยว่ามาที่นี่ได้ยังไงสินะ"คุณปู่ถามผมใช่ผมมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แบเบาะ ปู่บอกว่าคืนนั้นคืนหิมะตกหนังแม่ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้เลยตามหาทั่วบ้าน จนมาเจอผมที่มีชายคนหนึ่งอุ้มอยู่ในอ้อมกอดเขาส่งผมให้แม่แล้วบอกว่าให้ดูแลผมให้ดีๆอย่าให้พลังควบคุมจิตใจของผม ซึ่งผมรู้แล้วว่ามันคืออะไร
"ทำไมคุณปู่คุณย่าถึงไม่แปลกใจเลยล่ะครับว่าผมมีพลังของสัตว์ดุร้าย และยังฝึกให้ผมควบคุมมันอีก"ผมถามขึ้นมาท่านทั้งสองยิ้มบางๆมาให้
"เพราะมันเป็นตามคำทำนายของคุณปู่ ว่าสักวันจะมีชายคนหนึ่งพร้อมกับทารกมาหาแม่ที่บ้านแล้วฝากให้เลี้ยงดูเด็กคนนี้เหมือนกับลูกแท้ๆ แล้วหลายปีผ่านไปเด็กคนนั้นจะจากไปไปในที่ๆเขาจะฝึกฝนควบคุมตัวเอง"วีบอกผมแสดงว่าพวกท่ารู้มาตั้งนานแล้วว่าสักวันหนึ่งผมจะต้องจากพวกท่านไปซึ่งก็คือวันพรุ่งนี้ ผมพยักหน้ารับเบาๆแล้วขอตัวไปอาบน้ำก๋เจอกับวีที่เดินออกมาจากห้องพร้อมหมอนกับผ้าห่ม
"จะมานอนกับพี่หรอหืม?"ผมถามน้องชายต่างแม่ด้วยใจเหี่ยวเฉาที่พยักหน้าเบาๆ"ไปนอนกับคุณปู่คุณย่ากันเถอะพรุ่งนี้พี่ก็จะไปแล้วมานอนด้วยกันสี่คนเหมือนเมื่อก่อนเถอะ"
"เอาสิครับผมอยากนอนกอดกันหลายๆคนมันอุ่นดี แล้วพรุ่งนี้พี่จะไปตอนกี่โมง"วีถามผมเศร้าๆ
"ประมาณตีสี่เพราะเขานัดพี่ไว้ตอนแปดโมง"ผมบอกกับวีที่พยักหน้าแล้วเราสองคนก็เดินไปที่ห้องของพวกท่านแล้วล้มตัวลงนอนตรงกลางทันทีพวกท่านเหมือนจะรู้ตัวเลยขยับที่ให้พอเข้าไปได้แล้วนอนกอดกันกลมไม่อยากจากไปเลย
ท้องฟ้ายามค่ำคืนเริ่มแต่งแต้มด้วยสีของดวงดาวและดวงจันทร์ ผมเดินออกจากบ้านที่มีแต่ความทรงจำดีๆให้กับผมมันเศร้าจริงๆเวลาจากคนที่รักกันแบบครอบครัวถึงจะไม่ใช่ครอบครัวแท้ๆแต่มันไม่อยากจากไปเลยแฮะ
"คุณปู่คุณย่าคุณพ่อคุณแม่วีผมไปก่อนนะครับ"ผมกล่าวลาแค่นั้นแล้วนั่งแท็กซี่ไปที่จุดนัดพบมันคือป่าที่เขาลำลือกันว่าเข้าไปแล้วไม่มีทางกลับออกมาได้นี่นา นี่มันหลอกกันรึเปล่าเนี่ย
"ใช่แน่หรอแทมคนนี้แน่นะ"เสียงใครผมหันมองตามเสียงแต่ก็ไม่เห็นมีใครได้ยินอะไรแทมๆด้วยล่ะ คงหูฝาดล่ะมั้ง ผมเลยนั่งรอต่อไป
จึกๆๆ
"ใครน่ะ!?"ผมถามออกไปเหมือนมีใครสะกิดผมจึกๆๆอยู่นะ"ถ้าไม่ออกมาฉันจะกลายร่างแล้วนะ"
"เห้ย!!ใจเย็นๆพวกเรามารับนายไปโรงเรียนนะ"เด็กผู้ชายผมทองเดินมาหาผมพร้อมกับเด็กผู้ชายผมดำที่ทำหน้านิ่งๆใส่เครื่องแบบเสื้อคลุมสีน้ำเงินปีสองหรอผมก็ปีสองนะ
"โรงเรียน?อ๋อ ขอโทษที่ทำตัวแย่ๆนะแห่ๆ"ผมขอโทษไป
"นายชื่ออะไรหรอฉันลู่ฮานส่วนนี่คยองซูเรียกดีโด้ ดีโอ โด้เฉยๆก็ได้"ลู่ฮานพูดกับผมพร้อมแนะนำตัวกับผม
"เอ่อ ฉันแบคฮยอนเรียกแบคเฉยๆก็ได้พวกนายสองคนสะกิดฉันหรอ"ผมถามทั้งสองที่ส่ายหน้าให้ผม อ้าว?แล้วใครล่ะถ้าไม่ใช่สองคนนี้
"ฉันเอง"เสียงดังมาจากหน้าหลังผมเจอเด็กผู้ชายผมดำยืนยิ้มให้ผม"ฉันแทมินนะแบค"
"เอ่อ อื้มพวกนายโรงเรียนอยู่ที่ไหนหรอ"ผมถามทั้งสามที่พาเดินเข้ามาในป่าจนมาถึงกลางป่าแล้วหยุด"ไหนล่ะโรงเรียนอ่ะ"
"โรงเรียนอยู่ข้างหลังนี่ต่างหาก"ลู่ฮานพูดก่อนจะเดินเข้าไประหว่างต้นสนสองต้นตามด้วยดีโอกับแทมินที่เดินหายเข้าไปในนั้นพร้อมโผล่หัวออกมา
"รออะไรล่ะแบครีบมาสิใกล้จะเช้าแล้วเดี๋ยวทางเข้าโรงเรียนปิดก่อน"แทมินเรียกผมให้เข้าไปเอาไงเอากันว่ะแบคสู้ๆ ผมวิ่งเข้ามาก็ชนเข้ากับใครบางคนเข้าคนหรือหินว่ะเนี่ยแข็งเป็นบ้า
"ขอโทษครับ!!!!!!"ผมก้มหัวขอโทษหลายรอบ
"ขอโทษแล้วจะหายมั้ย!!!!!...นางฟ้า~"หา?นางฟ้าผมเนี่ยนะผมเงยหน้ามองคนที่ชนไปอืมนะหน้าตาโอเคแต่ติดที่หูเนี่ยสิยังกะโยดาแถมสูงชะลูดยังกะเสาไฟฟ้า"เป็นแฟนกับผมนะ!!!!!"
"อะไรนะ!!!!!!!"ผมถามอย่างตกใจเจอกันครั้งแรกขอกันซึ่งๆหน้าเลยหรอ
"เป็นแฟนกับผมนะครับหมาน้อยของผม"เอ๊ะไอ่นี่มันยังไงแถมรู้ด้วยว่าผมคือมนุษย์หมาป่า กลิ่นนี่เองผมก็ได้กลิ่นหมอนี่นะมันคือหมาป่าเหมือนผมไง
"ไม่เอา!!ไม่เป็น!!ไปไกลๆฉันเลยนะไอ้หมาโยดา!!!!!!!!"อ้ากกกก!!!!!!!!!ให้ตายเถอะมาวันแรกเจอคนขอเป็นแฟนเลยหรอเนี่ย!!!!!แล้ววันถัดไปมันจะขนาดไหนเนี่ย!!!!!!!
จบตอนที่หนึ่งค่าา อ่านให้สนุกนะค่ะ
แล้วก็ติชมได้นะค่ะเรื่องแรกที่พึ่งแต่งค่ะแฮ่ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น