One Shot :: For The First Time :: #MarkBam

ข้อมูลเบื้องต้น

รู้มั้ยฮะ ว่าทำไมแบมแบมถึงยอมเปิดประตูห้องน้ำที่ฮานอย 

เพื่อความไม่สับสน ไปอ่านลิงค์ข้างล่างนี้ก่อนนะคะ :3

>>>http://my.dek-d.com/shuushun/writer/view.php?id=1336753<<<



#0986FirstTime

 

｡SYDNEY♔

เนื้อเรื่อง

ทุกคนรู้มั้ยฮะ ว่าทำไมแบมถึงยอมเปิดประตูห้องน้ำโรงแรมที่ฮานอย



.....


...


..



ร้อน....



"พี่มาร์คครับ แบมแบมร้อน" เด็กชายลุกขึ้นมาทั้งที่เปลือกตายังปิดสนิท มือเล็กๆนั่นพัดไปมาหวังจะคล้ายความร้อนให้ตัวเอง ก่อนจะได้ยินเสียง 'ติ๊ดๆ' เป็นสัญญาณบอกว่าอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศถูกทำให้ลดลงแล้ว


แบมแบมไม่ได้รอให้ความรู้สึกร้อนหายไป แต่กลับล้มตัวลงบนกายเนื้อเย็นๆของคนที่นอนข้างๆ



"หึหึ แล้วนายมานอนบนตัวพี่ทำไมเนี่ย"



"........" ฟี้....



"เหอะๆ เจ้าเด็กน้อยเอ้ย" มาร์ควางรีโมตเครื่องปรับอากาศลงที่โต๊ะข้างเตียง มองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าอีกไม่กี่นาทีจะ 3 นาฬิกา วางหัวลงกับหมอนเช่นเดิม และเข้าสู่นิทราทั้งๆที่มือข้างนึงยังไม่ละออกจากกลุ่มผมนุ่ม

เด็กชายอมยิ้มเมื่อรู้สึกสบายขึ้น ก็ช่วยไม่ได้ ตัวพี่มาร์คเย็นๆ นอนกอดหลับสบายนี่นา


กิจวัตรประจำวันของพวกเขาตอนนี้ยังไม่มีอะไรมากไปกว่า การซ้อม ออกกำลังกาย เรียนภาษา ซ้อม ออกกำลังกาย เรียนภาษา ซ้อม ออกกำลังกะ.... เอิ่ม นั่นแหละ ยังไม่ต้องทำอะไรมากนักในตอนนี้เมื่อพวกเขาเพิ่งเข้าเทรนมาได้เพียงครึ่งปี แต่มันไม่ได้น่าเบื่อ พวกเราเด็กเทรนและรุ่นพี่มักจะหากิจกรรมมาสร้างความสนุกสนานได้เสมอล่ะ



"แบมแบม มาร์คฮยอง ไปเล่นบาสกัน" หลังจากเรียนภาษาเสร็จ ถ้าวันไหนเป็นวันพักไม่ต้องซ้อมหรือมีเวลาว่างพอ มาร์ค แบมแบม จินยองและแจบอมจะต้องชวนกันไปเล่นบาสที่สนามของโรงเรียนใกล้ๆหอเสมอ


เริ่มต้นมันมาจากการที่เด็กเทรนเกาหลีต้องการสร้างสัมพันธ์และละลายพฤติกรรมกับเด็กเทรนอินเตอร์ เพราะการเห็นเขาอยู่ด้วยกันเพียงสองคนมันรู้สึกเหงาๆแทนยังไงไม่รู้ แรกๆคุยกันค่อนข้างลำบาก ภาษาอังกฤษงูๆปลาๆทำไม้ทำมือใส่กันจนเหนื่อย แต่ช่วงสองสามเดือนหลังมาเริ่มดีขึ้นมาก ผลพลอยจากการเรียนภาษาเกาหลีทุกวันมาร์คและแบมแบม


และอีกเหตุผลหนึ่ง ซึ่งก็เหมือนของแถม นั่นคือให้น้องเล็กวัย 13 คนนี้สูงขึ้นไวๆด้วย


"ฮยองว่าผมสูงขึ้นบ้างรึยัง" เด็กชายเดาะลูกบาสสองสามครั้ง ก่อนจะตั้งท่าชูตตามที่พี่มาร์คเคยสอนไว้ ก่อนปลายนิ้วจะส่งลูกบาสออกไป



-แป๊ง!-



"ฮึฮึๆๆ แบมแบมนายเพิ่งเล่นมาได้แค่สองสามเดือนเองนะ มันจะสูงขึ้นเร็วขนาดนั้นเลยหรอ" จินยองเอื้อมมือคว้าลูกบาสที่กระเด้งออกมาจากแป้นจากการชูตของแบมแบมเมื่อกี้



"งั้นพี่มาร์คก็หลอกผมสิ" แก้มใสๆพองลมขึ้นอย่างไม่พอใจ



"เอ้า! มาร์คฮยองบอกว่าไงอ่ะ"



"พี่มาร์คบอกว่าถ้าเล่นบาสด้วย กินนมด้วย แล้วจะสูงเร็วขึ้น"



"มาร์คฮยองก็ไม่ได้หลอกหรอกน่าแบมแบม แต่มันต้องใช้เวลาไง อ่ะ เอาใหม่ เดี๋ยวคราวนี้ไปวิ่งมาจากตรงโน้นนะ เลี้ยงลูกบาสมาแล้วเลย์อัพขึ้นชู้ต" จินยองทำท่าสาธิตให้ดูก่อนจะส่งลูกบาสกลับให้น้อง แบมแบมรับลูกบาสแล้วค่อยๆเดาะลูกบอลกับพื้นเดินไปยังจุดเริ่มต้นที่คุยกับจินยองไว้ กลับหลังหันและเริ่มออกวิ่ง


แต่จู่ๆ ลูกบาสก็ทิ้งตัวกระเด็นกระดอนไปกับพื้น ทันทีที่เด็กเทรนชาวไทยทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า มือเล็กทั้งสองข้างเท้าไปกับพื้นปูน ช่วยไม่ให้หน้ากระแทก


"เฮ้ยๆๆ แบมเป็นไร! เฮ้ยเลือด! เงยหน้าก่อนๆ" จินยองพลิกตัวน้องให้นอนหงายกับตัก พยายามพูดคุยให้น้องตอบเขาตลอดเวลา สนามบาสของโรงเรียนตอนนี้ไร้ผู้คนเพราะเป็นช่วงสอบ กว่าจะคึกคักก็ต้องรอให้เย็นย่ำกว่านี้ เขาไม่รู้จะขอความช่วยเหลือยังไง เพราะจะทิ้งน้องไว้คนเดียวก็ไม่ได้ จึงต้องรอฮยองสองคนกลับมาก่อนเท่านั้น



"ไม่เป็นไรมากฮยอง แค่วูบๆอ่ะครับ" แบมแบมยังมีสติ เด็กชายหลับตา แต่เลือดกำเดายังคงไหลออกมาทำให้จินยองอดจะดุไม่ได้



"ไม่เป็นไรอะไรของนายน่ะ หน้ามืด เลือดกำเดาไหลอีก"



"แบมแบม!" เสียงเรียกของมาร์คดังมาก่อนเจ้าตัวจะมาถึงเสียหลายอึดใจ เพราะเจ้าตัวตะโกนมาตั้งแต่ตัวเองยังอยู่นอกรั้ว พี่ใหญ่วิ่งมาถึงก็แทบจะขว้างขวดน้ำที่ไปซื้อมาทิ้ง ก่อนจะรีบนั่งลงข้างๆถามจินยองเสียงดัง



"น้องเป็นอะไร! ทำไมเป็นงี้อ่ะ"



"เห้ยฮยอง ตะโกนทำไมจินยองตกใจนะ" แจบอมที่วิ่งตามกันมาร้องเตือน มาร์คที่เผลอตัว บอกขอโทษน้องไปทันที



"ไม่เป็นไรฮยอง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน น้องบอกหน้ามืดอ่ะ กำเดาไหลด้วย"



"แบมแบม แบมแบมไม่เป็นไรใช่มั้ย" มาร์คจับมือน้องขึ้นมาก็รู้สึกว่ามันเย็นมาก เป็นห่วงน้องขึ้นมาจับใจ เขารู้ว่ามันไม่ได้ร้ายแรง มันอาจจะเพราะพักผ่อนน้อยหรืออากาศหนาวก็ทำให้มีอาการอย่างนี้ได้ทั้งนั้น แต่ถ้าเลือกได้เขาก็ไม่อยากให้แบมอยู่ในนี้นี่นา



"ไม่เป็นไรครับ นอนพักแปปนึงก็ดีขึ้นแหละ" ใบหน้าเล็กๆนั้นยิ้มแป้น มือน้อยๆเช็ดเลือดที่ยังไหลอยู่



"พาไปห้องพยาบาลเหอะฮยอง ยังไม่ปิดเทอม น่าจะมีครูห้องพยาบาลนะ" แจบอมแนะนำก่อนจะขยี้หัวมักเน่ ก่อนจะช่วยเข้าพี่ใหญ่พยุงน้อง มุ่งไปที่ห้องพยาบาล โดยมีจินยองวิ่งถือของตามมา






.......

......

.....

....




อัดอั้น? ต้องระบาย? อาการของวัยแตกเนื้อหนุ่ม?


แต่ละคำอธิบายอาการของร่างเล็กทำให้เขาถึงกับมึนไปเลย

 

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจอาการเหล่านั้น แต่ที่ไม่เข้าใจคือมันเกี่ยวกันตรงไหน อาจารย์ห้องพยาบาลบอกว่าน้องต้องปลดปล่อยบ้าง

 

'ปกติเด็กผู้ชายจะมีอาการฝันเปียกอยู่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรือเป็นอันตรายอะไรหรอก มันแค่จะเลอะเทอะน่ะ... เธอก็รู้ใช่มั้ย'

 

'อ่า...ครับ'

 

'ถ้าให้ดีก็ให้ทำเองดีกว่าน่ะ ถ้าไม่เป็นก็คงต้องสอนล่ะ'

 

ถึงแม้อาจารย์ห้องพยาบาลจะแนะนำมาอย่างนั้น แต่เขาขอเก็บเป็นตัวเลือกสุดท้ายดีกว่า ร่างสูงไม่อยากจะเข้าไปก้าวก่าย

จริงอยู่หม่าม๊าฝากฝังให้ช่วยดูแล้วน้อง แต่เรื่องนี้ออกจะเกินขอบเขตไปสักหน่อย และเอาจริงๆน้องอาจจะไม่อยากให้เข้าไปยุ่งก็ได้

 

 

"พี่มาร์คคิดอะไรอยู่หรอ" เสียงเล็กๆดังขึ้นจากอีกฝั่งของเตียงตอน แบมแบมอาการดีขึ้นมากแล้ว สองวันก่อนที่มีอาการแบบนั้นเพราะเจ้าตัวมีไข้อ่อนๆแล้วไม่ยอมบอกใคร เลยทำให้หน้ามืดด้วย โดนมาร์คบ่นจนหูชาก่อนคนพี่จะเปลี่ยนมาโทษตัวเองที่ไม่สังเกตน้องทั้งที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลา

 

เป็นอย่างนี้เสมอเลย พี่มาร์คดูแลเขาดีมากๆ และนั่นทำให้เขารู้สึกขอบคุณอยู่ตลอดเวลา เขาจำช่วงเวลาโดดเดี่ยวที่ต้องอยู่คนเดียวสามเดือนแรกไม่ได้แล้วเพราะตอนนี้มีพี่มาร์ค มันทำให้รู้สึกความรู้สึกหงอยเหงาในตอนนั้นไร้ความหมายไปเลย

พี่มาร์ครู้ใจเขาเสมอ ในขณะที่เขาไม่ค่อยรู้เลยว่าพี่มาร์คคิดอะไรอยู่ เพราะคนพี่เป็นคนไม่ค่อยพูด ฉะนั้นเขาจึงต้องถาม ถามบ่อยมากๆถึงบางครั้งจะไม่ค่อยได้คำตอบก็เถอะ

 

"เปล่าหรอก นอนเถอะ นายต้องพักผ่อนให้เพียงพอนะ" ดึงผ้าห่มขึ้นมาขนถึงคอ แต่ก็ถูกมือเล็กดึงลงไปอีก

"แค่นี้เถอะครับ แบมร้อน" เด็กชายยิ้มให้จนตาหยี มาร์คเอื้อมมือมาปิดไฟก่อนจะเข้าสู่นิทราพร้อมกัน

 

 

.......

 

....

 

...

 

..

 

พรึ่บ!!!

 

มาร์คสลึมสะลืมลุกขึ้นนั่งเพราะเสียงสะบัดผ้า เพ่งมองนาฬิกาพบว่ายังตีสี่อยู่เลย ขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงฝักบัวในห้องน้ำที่ไม่ยอมปิดเสียที

"แบมแบม ทำอะไรน่ะ"

 

"อ๊ะ.... แป๊บเดียวฮะพี่มาร์ค พี่มาร์คไปนอนเถอะ" ร่างเล็กทำหน้ายุ่งยากใจ เขารู้สึกผิดปกติแบบนี้มาหลายวันแล้ว แต่ไม่รู้จะจัดการอย่างไร รู้แต่ว่ามันร้อน และเขาต้องทำยังไงก็ได้ให้ความร้อนนี้มันหายไป

 

"นี่ แค่อาบน้ำไปมันก็หายหรอกนะ ปล่อยมันออกมาเถอะ" มาร์คยืนพิงอยู่ที่ประตู หยั่งเชิงดูก่อนกว่าแบมแบมรับรู้และเข้าใจแค่ไหน ถ้าแบมแบมรู้เขาจะได้ออกไปและปล่อยให้น้องจัดการตัวเอง

 

"ปล่อย...ปล่อยอะไร...." มันไม่สบายตัวเลย ตอนนี้น้ำตาเริ่มเอ่อร้อนที่ขอบตาด้วยแล้ว มาร์คนิ่งไปครู่หนึ่ง ทบทวนหลายๆอย่าง แบมแบมมาเป็นเด็กฝึกตั้งแต่อายุน้อยมาก ถึงจะมีพี่ชายถึงสองคน แต่ก่อนมาก็คงไม่มีใครจะทันได้สอนหรือบอกอะไร คือมันไม่ใช่เรื่องที่จะมาสอนขั้นตอนวิธีการทำอะไรล่วงหน้าน่ะ พอเข้าใจอยู่

 

"เราน่ะ...รู้จักการช่วยตัวเองใช่รึเปล่า เคยได้ยินมั้ย ทำเป็นใช่รึเปล่า" ยิ่งคนพี่ก้าวเข้ามาใกล้ แบมแบมก็ยิ่งหันหนี คนตัวเล็กนั่งหนีบเข่าเข้าหากันแล้วกอดเอาไว้ ทำให้แบมแบมของเขายิ่งดูตัวเล็กเข้าไปอีก

 

"งืม... ไม่เป็นฮะ...พ..พี่มาร์คเข้ามาทำไม ป..ปล่อยแบมนะ..." ร่างสูงปิดฝาชักโครกแล้วนั่งลง มือใหญ่จับที่แขนทั้งสองข้างของร่างเล็กที่นั่งอยู่จากข้างหลังให้ลุกขึ้น

 

"พี่กำลังจะช่วยนี่ไง เดี๋ยวครั้งนี้พี่ช่วยทำให้ แล้วต่อไปแบมจะได้ทำเองได้ไงครับ" มาร์คดึงอีกฝ่ายให้เข้ามานั่งบนตัก ก่อนจะกระซิบถามความยินยอมอีกครั้ง ก่อนที่คนน้องจะขมวดคิ้วอย่างลังเล แต่ก็ยอมพยักหน้าในที่สุด

 

"อื้อ...." เมื่อมือใหญ่สัมผัสไปยังอวัยวะที่ทั้งร้อนและบวมเป่ง ก็เกิดเสียงครางในคอคนที่กำลังถูกลุกล้ำส่วนอ่อนไหว 

 

"ถ้ามันเป็นแบบนี้อีก แบมก็ต้องทำแบบนี้นะ มันจะได้ออกมา" มือของมาร์คกุมความต้องการของน้องไว้ก่อนจะขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเนิบนาบ พร้อมกระซิบบอกไปด้วย

 

"ล...แล้ว อ๊ะ.... แล้วเมื่อไหร่มันจะออก" คนตัวเล็กหันกลับมาถาม ยิ่งทำให้ใบหน้าของทั้งสองใกล้ชิดกันเข้าไปอีก มาร์คไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจแต่ในสถานการณ์แบบนี้เขาก็ไม่อยากจะคิดอะไรให้มันยุ่งยากไปกว่าการทำตามใจตัวเองอีกแล้ว เขาไล้จมูกไปตามแก้มใส เลยขึ้นไปจูบที่ขมับเด็กในความดูแล คลอเคลียอยู่ที่ต้นคอราวกับเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาทำอย่างนั้นล่ะ 

 

ในขณะที่มือยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เร่งเพิ่มจังหวะเมื่อรับรู้ว่าร่างเล็กบนตักหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ มืออีกข้างที่ว่างอยู่สอดเข้าไปจับที่เอวเล็ก ลูบไล้บริเวณหน้าท้องไล่ขึ้นมาเรื่อยๆ ปลายนิ้วสะกิดไปที่ยอดอกแสนอ่อนไหว 

 

"อ๊ะ...อ๊า... พี่มาร์ค....พี่มาร์ค... อ๊า" สะโพกเล็กเกรงไปหมด ขยับสะโพกตามมือของคนพี่ที่เคลื่อนไหวเร็วถี่ แขนเล็กโอบขึ้นไปที่หลังคอร่างสูงเพื่อยึดเอาไว้ไม่ให้ร่วงจากตัก เสียงหวานกระเส่าครางชื่อมาร์คออกมาอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งใกล้ถึงจุดนั้นเท่าไหร่แบมแบมก็ยิ่งกลายเป็นเครื่องมือทำลายความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของมาร์คมากขึ้นเท่านั้น


มือเล็กที่จับหลังคอเปลี่ยนเป็นแทรกเข้าไปกลางกลุ่มผมหนา ขยุ้มเพื่อระบายอารมณ์วาบหวาม ส่วนมือที่ว่างก็ยกขึ้นมาลูบไล้หน้าอกอีกข้างของตัวเอง จนเมื่อร่างเล็กใกล้จะถึงที่สุดของอารมณ์ ลิ้นเล็กๆแลบเลียริมฝีปากอิ่ม และนั่นมาร์คก็ไม่สามารถทัดทานความต้องการของตัวเองได้อีกต่อไป มือใหญ่ละจากแผ่นอกเล็กเพื่อมาดันปลายคางมนให้หันมาหา พร้อมกับบดจูบลงไปที่ริมฝีปากเล็กไม่เบานัก พร้อมเร่งขยับมือรัวเร็วจนในที่สุด

 

"อื้อ.... อื้อ..... อ๊ะ... ฮ่ะ...." น้ำสีขาวขุ่นข้นทะลักออกมาเต็มฝามือและผนังห้องน้ำ มาร์คถอนจูบเพียงครู่เดียวก็กดลงไปใหม่ และจูบไล่มาที่ข้างแก้ม ลำคอหอมกรุ่นและจบที่ขมับอีกครั้ง ร่างเล็กสั่นไปทั้งร่าง เวลาผ่านไปสักพักมาร์คถึงปล่อยให้น้องก้าวขาลงมายืน พอเห็นว่าทรงตัวได้ก็บอกให้น้องอาบน้ำชำระร่างกายให้เรียบร้อย และขอตัวออกไปรอข้างนอก

 

นั่นคือครั้งแรก.... ที่แบมแบมรู้ว่าการช่วยตัวเองต้องทำยังไง

 

และเป็น 'ครั้งแรก' ที่พี่มาร์คช่วยเขา...

 

แบมคงจะจัดการเรื่องนี้ของตัวเองได้เหมือนคนทั่วไป แต่มันกลับทำไม่ได้ 

 

ไม่ใช่เพราะพี่มาร์คหรืออะไร แต่เป็นเพราะตัวเขาเอง เป็นเพราะตัวเขาเองที่ไม่สามารถทำได้ ไม่สามารถไปถึงที่สุดของอารมณ์ได้ ถ้าไม่มีพี่มาร์คอยู่ด้วย...

 

คิดแล้วมันน่าหงุดหงิดจริงๆเลย! ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ก็ไม่รู้ TAT นี่พี่มาร์คต้องทำอะไรกับผมไว้แน่ๆเลย ;___; ทุกคนคิดอย่างนั้นเหมือนกันมั้ยครับ

 

และนี่แหละคือเหตุผลที่ทำไมแบมถึงต้องยอมเปิดประตูห้องน้ำโรงแรมที่ฮานอย....

 

END OF THIS PART

โอย... เหมือนจะเร่งแต่งอีกแล้วค่ะ จริงๆตั้งใจจะเขียนอยู่แล้ว แต่เพราะมีรูปสมัยก่อนเดบิวมานี่แหละ เป็นตัวกระตุ้นอย่างดีเลย TvT ขอบคุณที่ปล่อยภาพออกมาเสริมจินตนาการให้กว้างไกลนะคะ :)

คิดว่าพี่มาร์คทำอะไรกับแบมแบมไว้อย่างที่เจ้าตัวสงสัยรึเปล่าคะ XD 

รบกวนเหมือนเดิมนะคะ คอมเม้นท์ในนี้ หรือในทวิตก็ได้ รบกวนติดแท็ก #0986FirstTime ให้ด้วยน้า

ขอบคุณมากเลยค่ะ


**แก้คำผิดแล้ว**