เอิ่มมยังไม่ได้คิด

     แห่ก แห่ก เสียงหอบของสาวน้อยคนหนึ่งที่กำลังวิ่งสุดชีวิตเพื่อนไปโรงเรียนให้ทันเวลา " อ่าว ลูเซีย จะรีบอะไรขนาดนั้น " เสียงของเพื่อนของลูเซียกล่าว " ถ้าฉันไม่รีบไปให้ทันอีตาประธานชมรมเอาฉันตายแน่ "  อ๊ะ ลูเซีย ระวัง   โครม ! ลูเซียสะดุดล้มกระป๋องน้ำอัดลม

" โอ้ย เจ็บๆๆๆ คนบ้าที่ไหนมาทิ้งขยะกลางถนนถ้าเกิดสะดุดล้มตายจะว่ายังไง  "

 ลูเซียโวยวายด้วยความโมโห 

 " ลูเซีย เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่า " เสียงเพื่อนสนิทของลูเซียถามพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

 " ขอบคุณนะไอฉันไม่เป็นไรมากหรอก ตายแล้วฉันต้องรีบไปนิ 

แล้วเจอกันในห้องเรียนนะ " ลูเซียรีบวิ่งไปจนมาถึงหน้าห้องชมรมกรีฑา  

" ลูเซียเธอมาสาย 1นาที ไปวิ่งรอบสนาม10รอบ " 

เสียงของประธานหน้าบึ้งกล่าว "  

"โอ้ยเหนื่อยจริง อีตาประธานบ้าฉันไม่ใช่หุ่นยนนะที่จะวิ่งแล้วไม่เหนื่อย " ลูเซียบ่นด้วยเสียงรำคาญ

" เห้อ เหนื่อยจัง เอ๊ะเข่ามีแผลตั้งแต่เมื่อไหร่นิสงสัยตอนล้ม เจ็บจัง " ลูเซียเปิดล๊อคเกอร์ 

" เอ๊ะ ทำไมมีพลาสเตอร์ปิดแผลในล๊อคเกอร์ฉันมีโน้ตแนบมาด้วย " ลูเซียหยิบขึ้นมาอ่าน 

" ทีหลังอย่ามาสายอีกหละ ประธาน " ลูเซียหน้าแดงบ่นในใจ " เป็นประธานบ้าจริงๆนั้นหละ " 

ติ้งต่อง เสียงออดพักกลางวันดัง ขึ้น 

" เห้อ เมื่อไหร่จะเลิกเรียนสักทีเบื่อจะแย่อยุ่แล้ว " ลูเซียบ่นพลางถอนหายใจ

" อดทนหน่อยสิอีกไม่กี่ชั่วโมงเองปะไปกินข้าวกันเถอะ " ไอบอกพร้อมดึงมือลูเซีย

" บนนี้อากาศดีเหมาะกินข้าวจริงๆ ไอรีบๆนั่งกันเถอะ " ลูเซียพูดพร้อมดึงมือไอให้นั่งลง

" ลูเซียเธอเปนแผลที่เข่าหรอเป็นเพราะล้มเมื่อเช้าใช่มั้ย " ไอถามด้วยความเป็นห่วง

" ไม่เป็นไรแล้วหละฉันได้พลาสเตอร์มาปิดเแผลเรียบร้อยแล้วหละ " ลูเซียพูดด้วยความเขินนิดๆ

" คนที่ให้พลาสเตอร์มาเป็นประธานใช่มั้ยหละ " 

" ใช้แล้วหละไอคนนั้นเป็นประธานบ้าถึงจะบ้าแต่ก้อใจดี " ลูเซียหน้าแดงมากกว่าเก่า 

" เธอพูดเองเขินเอง คงชอบเค้ามากสินะ " ไอหัวเพราะหยอกล้อลูเซีย

" ใช่ฉันชอบเค้าแต่จะบอกเค้ายังไงดีหละฉันไม่กล้า " ลูเซียพูดด้วยใบหน้ากังวลเล็กน้อย

" ถ้าเธอชอบเค้าควรจะบอกเค้าดีกว่านะ ระวังคนอื่นจะแย่งไปหละ " ไอพูดด้วยความเป็นห่วง

 " ไอวันนี้หละฉันจะบอกรักเค้าให้ได้เลยรีบกินข้าวกันเถอะไอ " 

ติ้งต่อง เสียงออดเวลาเลิกเรียน 

ลูเซียเดินไปที่ห้องชมรม เมื่อเปิดมาก็เจอประธานนั่งอยู่ 

" ประธานค่ะฉันมีเรื่องจะพูดด้วยค่ะ " ลูเซียพูดตะกุกตะกักด้วยความเขิน 

" ได้สิ มีไรหละ " ประธานจ้องมองลูเซียไม่วางตา 

"  เอ่อ คือว่าฉัน ช....ชอ.... " ลูเซียเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ 

" เธอมีไรจะพูดก็พูดมาสิหรือว่าจะบอกรักฉัน " ประธานแกล้งพูดหยอกล้อลุเซีย

" เอ่อคือ ช..ช...ช... " ลุเซียเริ่มเขินขึ้นเรื่อยๆ

" เธอจะพูดอะไรก็พูดมาสิฉันมีงานที่ต้องทำ หรือว่าเธอจะบอกรักฉันจริงๆ " ประธานพูดไปหัวเราะไป

" ใครจะไปชอบประธานงี่เง่าแบบคุณกันหละ " ลูเซียพูดเสียงดังด้วยความเขิน แต่ว่า ลูเซียกับพลังปากออกไป จึงไม่ได้บอกในสิ่งที่อยากบอก

ลูเซียรีบวิ่งออกจาก ห้องชมรม ไปอย่างรวดเร็ว จนมาถึงสวนหลังโรงเรียน

" ตายหละฉันพูดอะไรออกไปนิจะไปบอกว่าชอบแต่ดันบอกไม่ได้ชอบสะงั้น จะทำไงดี " ลูเซียเดินไปมาด้วยความกังวล

" พรุ่งนี้ฉันจะมองหน้าเค้ายังไงเนี้ยดันไปว่าเค้างี่เง่าอีก เห้อ " ลุเซียถอนหายใจ 

" ช่างมันเถอะถือว่ายังไม่ได้บอกไปหละกัน เอ๊ะ แต่ถ้าเค้ารู้ความรุ้สึกฉันหละจะทำยังไงดี " ลูเซียกระสับกระส่าย

" เค้าคงไม่รู้หรอกมั้ง "กลับบ้านไปคิดวิธีก่อนดีกว่า " ลูเซียเดินเอากระเป๋าแล้วกลับบ้าน