ความทรงจำที่สวยงาม

เนื้อเรื่อง

     ‘คุณเชื่อเรื่องพรมลิขิตไหม??’

+ ณ  สนามบินสุวรรณภูมิ+

“ฮัลโหล ป้อหรอ   นี่ฉันอยู่ที่สุวรรณภูมินะ  หล่อนจะฝากซื้อของที่ DUTY FREE ไหม”

“..............”

“อ๋อ  ไม่เอาหรอ งั้นแค่นี้ะจะรีบไปขึ้นเครื่อง”

“........”

“อืม....บาย”พอฉันคุยโทรศัพท์เร็จ แม่ก็หันมาเร่งฉันให้รีบเดินกลับไป  ที่ทางออก

“เร็วๆ  หน่อยลูก  เดี๋ยวคนเยอะ”

“ได้ค่ะแม่  พ่อนั่งรออยู่นั่นไง”ฉันและแม่เดินไปหาพ่อ  เพื่อเดินไปขึ้นเครื่องบิน ระหว่างทางเดินไปขึ้นเครื่อง  พวกเราทั้งสามก็ไปหยุดตรงที่ตรวจวัตถุระเบิด  และสัมภาระ  ทันใดนั้นฉันได้เหลือบไปเห็นสาวหล่อ  หรือ เรียกง่ายๆว่า ทอมนั่นเอง  ยืนถัดจากฉันไปสามคน  ฉันได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ว่า ‘อย่าให้คนๆนั้น อยู่กรุ๊ปทัวร์เดียวกับฉันเลย  สาธุ เพี้ยงๆๆ’(55 คนเขียนบ้าไปแล้ว)  แต่แล้วมันกลับไม่เป็นอย่างนั้นล่ะซิ  เพราะเธอคนนั้นดันมาอยู่กรุ๊ปเดียวกับฉันไง

+บนเครื่องบินสายหนึ่ง+

    ฉันและครอบครัวนั่งอยู่ที่นั่งหมายเลข H J K 50 ตามลำดับ  ฉันได้เหลือบไปเห็นสาวหล่อคนนั้นนั่งเยื้องฝั่งตรงข้ามกับที่นั่งของฉันแต่ทำไมเธอถึงมีเพิ่มเป็น 3 คนล่ะ สงสัยจะเป็นเพื่อนกัน  ฉันเริ่มสงสัย คิดไปต่างๆนาๆว่าเขาจะเป็นคนญี่ปุ่นรึเปล่า  เฮ้อ!! ช่างเหอะ  ถ้าเป็นคนญี่ปุ่นค่อยว่ากัน

+ ณ สนามบิน  นาริตะ +

   พวกเรา  3 คน พ่อ แม่และลูก เช็คพาสปอร์ตเสร็จ  ได้ออกจากด่านตรวจคนเข้าเมืองซะที

“โอ๊ย  ไม่รู้ไกด์เค้ารออยู่ไหน  ยังหาไม่เจอเลย”

“งั้นลูกไปห้องน้ำก่อนนะ แม่”

“เออ  ไปเหอะ  แม่ไปหาไกด์ก่อนนะ  เดี๋ยวไปช้าเค้าไม่รอ” ฉันจึงชวนพ่อไปห้องน้ำ  พอกลับมาแม่ก็พาฉันและพ่อไปรวมกลับกรุ๊ปทัวร์  และแล้วก็เป็นจริงอย่างที่ฉันคิดไว้  ว่าฉันต้องเจอเขาคนนั้น  ตลอด 5 วัน  ทั้งดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน

“เดี๋ยวเราจะแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มนะครับ”

“ใครอยู่กลุ่ม  1 ตามผมมาขึ้นรถเลยครับ”ครอบครัวของเขาคนนั้น  เดินตามไกด์กลุ่ม1ไป  พอเขาเดินผ่านหน้าฉันไป  เลยได้เห็นเขาอย่างจัง  โอ๊ย  พระเจ้าช่าย!  ฉันรู้จักเขานี่นา  ก็เขาเป็นนักเรียนโรงเรียนเก่าของฉัน  4  พี่น้อง  รัฐมนูญนั่นเอง  ทั้ง  4  คนเป็นสาวหล่อหมดเลย  ไม่ว่าจะเป็น  พี่เชอร์รี่  ไอ้แคท  น้องกุ๊กไก่  และคนทีสำคัญที่สุดสำหรับฉันก็คือ น้องกุ้ง  เธอเป็นน้องคนสุดท้องของตระกูล  น่ารักที่สุดด้วยแหละ ฮิฮิ

“อ้าวกลุ่ม  2  ครบแล้วใช้ไหมครับ  งั้นเชิญขึ้นรถเลยครับ”ฉันขึ้นรถด้วยความดีใจเพราะจะได้ไม่ต้องอยู่รถบัสคันเดียวกับเขา  ไม่อย่างนั้นฉันคงเขินจนทำอะไรไม่ถูกแน่เลย ก็แหม! เขาน่ารักซะขนาดนั้นนี่นา

‘ตายละหว่า  ทำไมพวกเขานั่งอยู่บนรถบัสคันที่  2  ล่ะ  ไม่ได้อยู่คนที่ 1 หรอเนี่ย  ฉันต้องห้ามใจไม่ให้หันไปมาองเขาตลอด  5  วันที่อยู่ญี่ปุ่นแน่ๆ เลย’  ฉันคิดอยู่ในใจ 

      ตลอด  4  วันที่ผ่านมาฉันเฝ้าคอยเวบาที่เขาเผลอ แอบลอบมองเค้าตลอดเวลา  เขาจะรู้ไหมนะว่าจะมีคนที่แอบชอบเขาอยู่  เฮ้อ! กลุ้มใจจัง  วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะที่เราจะได้พบกัน  ฉันคิดพลาง เดินดูของฝากไปให้เพื่อนๆที่โรงเรียน จนไกด์เรียกเราไปรวมกัน และพาขึ้นรถเพื่อจะไปสนามบินกลับเมืองไทย  จะว่าดีใจก็ดีใจนะ จะว่าเสียใจก็เสียใจ  ทำไมน่ะหรอ ก็ฉันยังไม่ได้รูปของน้องกุ้งผู้น่ารักเลยน่ะสิ  จะขอก็ไม่กล้า  เฮ้อ!

“นี่  ไปขึ้น เครื่องได้แล้ว”  เสียงแม่นี่นา  ต้องขึ้นเครื่องแล้ว  อืม จะขอรูปน้องเขายังไงดีนะ  อืม...ม   อ๊ะ  คิดออกแล้ว  หลังจากนั้นฉันก็เดินไปตรงที่ที่น้องเค้านั่งพร้อมกับพูดว่า

“เอ่อ  นี่  น้องชื่อกุ้งใช่ป่ะ”น้องเค้าได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าด้วยสายตางงๆ

“คือพี่ชื่อโม  เป็นศิษย์เก่าโรงเรียนน้องน่ะ”  ฉันอธิบายให้น้องเขาฟังเพื่อน้องเขาจะได้เข้าใจมากขึ้น  แต่ก็ไม่เป็นผล  น้องเขากลับยิ่งทำสีหน้างงกว่าเก่าพร้อมถามฉันว่า

“แล้วพี่รู้จัก กุ้งได้ไงอ่ะ”

“แหม น้องออกจะดัง ใครไม่รู้จักก็บ้าแล้ว”ฉันตอบน้องเขา

“แล้วพี่มีอะไรกับกุ้งหรอ”น้องเขาถามฉันกลับด้วยสีหน้าที่ไม่เหลือความงงงวยอีกต่อไป  เอาล่ะ ตอนนี้แหละ 

“คือ...พี่จะขอถ่ายรูปคู่หน่อยน่ะ  แต่พี่ไม่ได้ชอบน้องนะ  ที่ขอเนี่ย เพราะจะเอาไปอวดเพื่อนๆ  ให้มันอิจฉาอ่ะ”  ฮ่วย! เกือบหลุดบอกไป  ว่าน้องน่ารัก พี่เลยอยากถ่ายรูปคู่ด้วย

“อ๋อ  ได้สิ”น้องเค้าพยักหน้าพร้อมตอบตกลงกับฉัน

เอาล่ะไม่ว่าการไปเที่ยวที่ไหนจะประทับใจและสนุกเท่าไหร่แต่ฉันว่าการไปญี่ปุ่นครั้งนี้ฉันคงจะจำทริปนี้ไปอีกนานแสนนานแน่ๆเลย  ท่านผู้อ่านคงรู้ใช่ไหมล่ะคะ  ว่าเราะอะไร  ก็แหม!  มันน่ายินดีจริงๆนี่นา.............