ถึงจะบอกช้าแต่รักนี้ก็ซึ้งนะ

เนื้อเรื่อง

         เคยบอกกับตัวเองบ้างรึเปล่าว่า...ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นได้แค่เพื่อน เขาไม่มีวันที่จะมารักเราได้หรอกนะ อย่าไปหวังอะไรกับเค้ามากเลยเพราะเขามีแฟนแล้ว....
         เราเป็นอะไรก็ไม่รู้...เราแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเราอยู่คนละชั้น แต่เราอายุเท่ากันเขาอยู่ม.3เราอยู่ม.2เขารู้ว่าเราแอบชอบแต่เราไม่รู้ว่าเขาชอบเรารึเปล่า เวลาเดินผ่านกันเขาก็ทำเหมือนกับไม่รู้จักกับเรา แล้ววันหนึ่งเพื่อนเราก็เลยถามเราว่า
   "เลิกชอบเขารึยัง?"
          เราก็ตอบไปโดยที่ปากไม่ตรงกับใจว่า
   "เลิกชอบไปนานแล้ว"
          เรามันก็พูดไปได้เนอะทั้งๆที่ชอบเขาเต็มหัวใจ ตั้งแต่ที่ชอบผู้ชายคนนั้นเราก็ไม่เคยพูดกับเขาเลยสักครั้ง แม้แต่มองหน้าบางวันเราก็คิดกับตัวเองว่า เมื่อไหร่เราจะได้พูดด้วยกันแล้วเมื่อไหร่..เขาจะบอกว่าเขาก็รู้สึกกับเราเหมือนที่เรารู้สึกกับเขา...
         แต่แล้วก็มีอยู่วันหนึ่งเราบังเอิญเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังพูดกับแฟนเขาอยู่ไม่รู้ว่าพูดเรื่องอะไร ไอ้เราก็รู้ว่าเขามีแฟนแล้วซึ่งคนนั้นอยู่ม.3ชั้นเดียวกับเขาเลย เราเห็นภาพนั้นก็แทบจะร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา...แต่เราต้องอดทนไว้ ตอนนั้นเรารู้สึกโมโหมากๆเขาก็มองเราอยู่นะ เราจึงรีบวิ่งออกไปให้ห่างๆเข้าไว้ แต่...ก็ทำใจได้แค่สักพักหนึ่งก็สงบสติอารมณ์ที่โมโหลงได้
          พอเลิกเรียนเราก็เห็นเขาพูดกับพี่ม.3อีกคราวนี้เรารู้สึกมากกว่าเดิม คราวนี้เราทนไม่ไหวน้ำตามันก็ค่อยๆไหลออกมา เพื่อนเราเห็นเราร้องไห้เลยถามว่า
     "เป็นไร? ทำมั้ยถึงร้องไห้อ่ะ"
          เราก็เลยตอบไปว่า
     "ไม่เป็นไรหรอก เราง่วงนอนก็เลยหาวเฉยๆงั้นเรารีบกลับบ้านกันนะ"
           แล้วเขาคนนั้นก็เห็นเราร้องไห้ด้วย ตอนที่เราเดินผ่านเหมือนกับเขามีอะไรจะบอกเราแต่เราก็ไม่หันไปมองเขา แล้วเราก็รีบวิ่งหนีไป...หลังจากนั้นมาเราก็เหมือนคนที่ไม่รู้จักกันเดินผ่านกันทีไรเราก็มีแต่ก้มหน้าเพราะเราไม่กล้าสบตาผู้ชายคนนั้น จนมีอยู่วันหนึ่งวันปัจฉิมนิเทศม.6กับม.3เราเห็นเขาถือดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ แต่เราก็ไม่ได้คิดหรอกว่าเขาจะเอามาให้เรา เราคิดว่าเขาน่าจะเอามาให้พี่ม.3มากกว่า วันนั้นเราก็ไม่ได้เรียนทั้งวันเรานั่งเล่นกันเพื่อนอยู่ในห้องแล้วจู่ๆเขาก็เดินมาหาเราในห้องพร้อมถือดอกกุหลาบช่อใหญ่มาแล้วเขาก็นั่งลงตรงเก้าอี้ข้างหน้าเรา เราก็งงไปนิดหนึ่งแล้วทุกคนรวมทั้งเราก็เงียบไปสักพัก...เขาจึงยื่นดอกกุหลาบให้แล้วเขาก็พูดว่า
     "เราชอบเธอนะ แล้วก็...ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย"
            เขาบอกท่ามกลางเพื่อนมากมายในห้องทั้งเราและเพื่อนคราวนี้ทั้งงงและอึ้งกันใหญ่ แต่ถึงเขาจะพูดยังไงเราก็ไม่ได้รัยช่อกุหลาบจากเขา...แล้วเราก็รีบลุกออกจากเก้าอี้ทันทีเขาจึงรีบคว้ามือเราแล้วบอกกับเราว่า
     "เรารักเธอนะ เป็นแฟนกับเราได้มั้ย"
            ครั้งนี้เรายิ่งงงเข้าไปใหญ่แล้วเขาก็ยื่นช่อดอกไม้มาให้เรา แต่เราก็ไม่รับทั้งคำรักและช่อดอกกุหลาบแล้วเราก็บอกเขาไปว่า
     "มีแฟนแล้วทำมั้ยยังจะมารักมาชอบเขาอีกล่ะ"
            เขาทำหน้าเศร้าแล้วตอบกลับมาว่า
      "มันไม่ใช่เราเลิกกันตั้งแต่วันที่เธอร้องไห้แล้วแล้วเราก็กำลังจะบอกเขาว่าเธอนี่แหละคือแฟนของเราแต่เธอก็วิ่งหนีไปก่อนอะ"
            เราก็ตอบกลับไปว่า
       "อ๋อเหรอ...สมน้ำหน้า"
            แล้วพวกเรากับเพื่อนๆในกลุ่มก็พากันหัวเราะเขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า
       "แล้วเมื่อไหร่เธอจะยอมรับช่อดอกกุหลาบจากเราซะทีล่ะมันจะเหี่ยวแล้วนะ"
            เราก็ยิ้มแล้วก็ค่อยๆยื่นมือไปรับช่อดอกกุหลาบ เขาจึงยิ้มอย่างภูมิใจแล้วบอกกับเราว่า
       "เป็นแฟนกับเรานะครับ"
             เราก็ได้แต่ยิ้มและหมุนตัวไปมาแล้วก็ตอบไปว่า
        "ก็ได้ ถ้าเธอยังรู้ว่ารักนี้ยังไม่สายเกินไปที่จะบอก"
             เพื่อนๆในกลุ่มก็พากันปรบมือกันลั่นห้องทำเอาเพื่อนๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรงงกันทั้งห้องเลยแหละ
             ถึงรักนี้เขาจะบอกช้า...แต่มันก็ไม่เสมอไปหรอกนะที่เขาจะไม่มีวันมารักเราเพราะการรอคอยที่จะฟังคำว่า"รัก"จากปากผู้ชายคนนั้นถึงจะนานแต่ก็ยังไม่สายที่จะบอกรักผู้หญิงคนนี้"ถึงจะบอกช้าแต่รักนี้ก็หวานนะ"