ห้องดองของของโชวะซัง

ลำดับตอนที่ #8 : Mejalta (1)

ติ๋ง… ติ๋ง…

ไร้แสงเดือนหรือแสงตะวัน รอบด้านมืดสลัว เงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจอุ่นกับเสียงหยดน้ำที่หยดกระทบเป็นจังหวะ

ดวงตาสีฟ้าประกายมองผ่านซี่ลูกกรงเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย เขาไม่รู้เลยว่ากาลเวลาผ่านไปนานเท่าใด ไม่รู้ว่าโลกภายนอกตอนนี้จะเป็นเช่นไร ทุกสิ่ง… ค่อย ๆ ถูกลืมเลือนไปตามความมืดรอบด้าน ความคิดที่แจ่มชัดก็พลอยเริ่มมืดมัว

ลืมเลือนสิ้นทุกสิ่ง… ตัวตน… เขาคือใครกันนะ…?

“เจ้ายอมแพ้แล้วหรือ?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดทมิฬเบื้องหน้า ปลุกสติชายผู้ไม่รู้กาลเวลาให้กลับมาตื่นตัวอีกครั้ง เขาร้องตะโกนออกไป “เจ้าคือใคร ? ต้องการอะไรจากข้า ?”

“เจ้า…  ต้องการที่จะออกไปจากที่นี่หรือไม่ ?”

แน่นอน… เขาต้องการออกไปจากที่นี่

ความตั้งใจอันแรงกล้าที่หายไปนานพลันกลับมา ความต้องการที่ไม่อาจถูกเติมเต็มได้ในช่วงเวลาที่ยาวนานเริ่มปะทุ ประกายดวงตาทั้งสองวาวโรจน์ท่ามกลางความมืด ตอบสนองเป็นเสียงซี่กรงที่สั่นสะเทือนไปมาเมื่อถูกมือทั้งสองจับเขย่าอย่างบ้าคลั่ง “ข้าต้องการ! ปล่อยข้าออกไป!”

“จงแข็งแกร่ง…  ผู้ถูกเลือกเอ๋ย….  ชะตาของเจ้าได้ถูกลิขิตแล้ว”

ตูม!!!

กระแสลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านร่างของเขา ชายหนุ่มล้มลงเมื่อไม่อาจต้านทานกระแสลมนั้นได้นาน แต่มันก็เป็นเพียงเวลาชั่วขณะเท่านั้นที่สายลมนั้นคงอยู่ และหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนโซเซ จ้องมองไปเบื้องหน้า ท่ามกลางความมืดมิดนั้นมีบางสิ่งที่เขาไม่ได้เห็นมาเนิ่นนาน

แสงสว่าง… มันส่องรำไรอยู่ไม่ไกลออกไปเท่าไหร่นัก

เขาออกเดิน ลอดผ่านซี่กรงที่ระเบิดออกเป็นรูใหญ่ รู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองยืนอยู่บนเส้นทางอันมืดสนิท สองข้างทางเป็นผนังทึบ ด้านหนึ่งเป็นผนังตัน อีกด้านทอดยาวเป็นทางเดินที่ไม่อาจรู้ระยะทางหรือทิศทาง

แสงสว่างเปล่งออกมาจากเส้นทางนั้น…

เขาหันมองรูซี่กรงที่ตนเองเพิ่งลอดผ่านมาเมื่อครู่ ดูจากภายนอกมันก็ไม่ต่างอะไรจากที่คุมขังที่หนึ่ง พลันรู้สึกลังเลถึงสิ่งที่ตนเองกำลังเผชิญอยู่

หรือเขา… ควรหันกลับไปอยู่ในนั้นต่อ…?

ความหวังบ้าบออะไรนั่นน่ะ ไม่เห็นมีเลยซักนิด…

“เจ้าน่ะ แสวงหาอิสระภาพอยู่สินะ”

เสียงเดียวกับที่เขาได้ยินจากข้างในนั้นดังขึ้นอีกครั้ง “จงเดินไปตามเส้นทางที่ลิขิตไว้ หากเจ้าเชื่อในลิขิต เจ้าจะพบกับอิสรภาพ”

แม้จะสงสัยในเสียงนั้น แม้จะยังสับสนกับการตัดสินใจของตน แต่ชายหนุ่มก็ตัดสินใจแล้ว

เขาจะไม่ยอมหันหลังกลับไป…

เชื่อมั่น… ในเส้นทางหนึ่งเดียวข้างหน้า ฝีเท้าที่โซเซเนื่องจากไม่ได้ออกเดินมาเวลานาน เริ่มซมซานไปตามเส้นทางที่จะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล...