ห้องดองของของโชวะซัง

ลำดับตอนที่ #9 : Mejalta (2)

          สองเท้าก้าวเดินเริ่มมั่นคงขึ้นเรื่อย ๆ ตามระยะเวลาที่ผ่าน ยิ่งเมื่อได้เห็นแสงสว่างเบื้องหน้าใกล้เข้ามา ก็ยิ่งทำให้ก้าวเดินกระชั้นถี่มากขึ้นจนเกือบเป็นวิ่ง

มิรู้กาลเวลา ไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ในที่สุดเขาก็พ้นจากเส้นทางเดินที่มืดมิดนั้นออกมาได้ และสิ่งที่รอคอยเขา…

...ก็คือทหารครึ่งกองร้อยยืนล้อมรอบเขาพร้อมเล็งหอกมาทางเขา โดยมีชายในชุดเสื้อกั๊กหนังยืนกอดอกอยู่เบื้องหน้า

“หกปีมาแล้ว… ที่ไม่มีผู้ใดผ่านเส้นทางนี้ออกมาได้” ชายผู้นั้นเอ่ย “อย่าได้หาว่าข้าปากเปราะหรืออะไรเลยนะ แต่จากสารรูปของเจ้าแล้ว ข้าไม่เชื่อว่าเจ้า… จะมีความสามารถมากพอที่จะผ่านมาได้เลย”

...ขอต่อยปากซักทีได้มั้ย…

เขาหันมองรอบด้านด้วยท่าทีระมัดระวัง พลางสังเกตสิ่งต่าง ๆ ก็พบว่าเบื้องหลังของเขาคือถ้ำขนาดใหญ่ที่มีช่องขนาดคนลอดผ่านไปได้เพียงคนเดียว น่าจะเป็นทางที่เขาเพิ่งออกมาเมื่อครู่ ไม่ห่างออกไปมากทางตะวันตกคืออาคารสีครีมรูปทรงแปลกตา มีเชิงเทียนประดับอยู่ทั่ว

“ข้า…” เขาเองก็ไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายไปว่าอย่างไรเช่นกัน เรียกว่าตอนนี้เขาไม่รู้อะไรเลยสักอย่างมากกว่า

“เอาเถอะ เราจะได้เห็นกันว่าเจ้าใช่ผู้ถูกเลือกจริงหรือไม่” ชายผู้นั้นเอ่ย พลันหันหลังให้กับเขา “ตามข้ามาสิ คงไม่ต้องให้ใช้กำลังกับเจ้าหรอกนะ เดี๋ยวจะหาว่าข้ารังแกผู้อ่อนแออีก”

...เปลี่ยนจากต่อยปากเป็นตั้นหน้าแทนดีกว่ามั้งแบบนี้…

ได้แค่คิดเพราะคงไม่มีโอกาสได้ทำ เขามองรอบด้านที่ยังคงมีทหารล้อมรอบ เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะให้ข้อมูลอะไรที่เขาอยากรู้ได้บ้าง จึงยอมเดินตามไปโดยดี

“เจ้าชื่ออะไรรึ” ชายผู้นั้นถามเขาหลังจากที่พวกเขาเดินทางจากถ้ำนั่นมายังอาคารที่เขาเห็นในตอนแรก  พวกทหารไม่ได้ตามเขามาด้วยเมื่อชายตรงหน้าพาเขาขึ้นมายังบันไดเวียนจนมาสิ้นสุดที่ห้อง ๆ นี้

“อัส…  ข้าจำไม่ได้” นามนั้นคล้ายกับว่าติดอยู่ในหัวของเขา  แต่กาลเวลาที่ยาวนาน ไร้ผู้กล่าวขานถึงทำให้เขาลืมเลือนชื่อของเขาไปเสียแล้ว

“อัสซา (Azar) ข้าเรียกเจ้าแบบนั้นก็แล้วกัน”  นามนั้นก็ไม่เลว เขาพยักหน้าชายผู้นั้นก็กล่าวต่อ  “เจ้าสัมผัสได้หรือไม่ว่าเจ้าวิเศษเหนือกว่าผู้ใด”

เขาลองแบมือข้างขวาออก ตามด้วยมือซ้าย เลื่อนสายตามองรอบตัว ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่เลย”

“อย่างนั้นหรือ” เขาเห็นชายผู้นั้นถอนหายใจ เดินไปที่กลางห้องที่เป็นลานโล่ง จะว่าไปเขาก็เห็นว่าในห้องนี้ไม่ได้ประดับประดาด้วยสิ่งของมากมายเหมือนห้องอื่น มีแค่เชิงเทียนให้แสงสลัว ๆ เท่านั้น  “แล้วเจ้าออกมาจากข้างในนั้นได้เช่นใดกันเล่า ?”

“มีเสียงหนึ่งเรียกข้า” เขาเล่า… อัสซาเล่าออกไปตามตรง “มันถามข้าว่าต้องการที่จะออกไปหรือไม่ ข้าต้องการออกไป จู่ ๆ ก็เกิดระเบิดขึ้น ข้าเดินออกมาตามทางก็ออกมาเจอเจ้า”

สิ้นคำพูดนั้นร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นว่าขาทั้งสองข้างกลายเป็นหินไปเสียแล้ว “อย่างนั้นรึ” คนตรงหน้าเอ่ยเสียงราบเรียบ อัสซาเริ่มตื่นตระหนกเมื่อคิดว่าคนตรงหน้ากำลังเล่นตุกติกกับเขา “เช่นนั้นเจ้าก็คือผู้ถูกเลือกจริง ๆ”

มือของชายผู้นั้นเรืองแสงสีฟ้าเรื่อ วินาทีถัดมาพลังสีฟ้านั้นก็ถูกขว้างใส่มาที่ตัวเขา อัสซาผู้ไร้การป้องกันไม่อาจต้านทานอะไรได้นอกจากยกมือขึ้นปิดบังส่วนใบหน้าไว้

ไร้ผล คลื่นพลังสีฟ้าซึมเข้าไปผ่านมือของเขา พลันทั่วร่างรู้สึกเย็นเฉียบ สติสัมปชัญญะเริ่มเลือนราง เขาล้มลงกับพื้นโดยไร้การควบคุม

“ต่อแต่นี้ไป ข้า โดมาน อิควิน็อกซ์  จะเป็นผู้ฝึกฝนเจ้าสู่วิถีแห่งเมไจ”

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่อัสซาได้ยิน ก่อนที่เขาจะสลบไป