shotty
ดู Blog ทั้งหมด

ลุยเดี่ยว เดียวดาย

เขียนโดย shotty
ลุยเดี่ยว.....                    

    
     ..เดียวดาย...






ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ เขียนบล็อกตามแพลนเสียที
หลังจากที่ปล่อยให้สองบล็อกที่แล้วแซงหน้าไปอย่างไม่ทิ้งฝุ่น 55



ความจริงแล้วมดน้อยตั้งใจจะเขียนเรื่องนี้ต่อจากบล็อกแรก
เพราะว่ามันคือ เรื่องเดินทางเหมือนกัน
แต่คราวนี้มันไกลกว่าคราวที่แล้วมากมายนัก
ครั้งที่แล้วมดน้อยเกินทางไกลครั้งแรกคนเดียว
ระยะทางก็ประมาณ สามร้อยกว่าโล โดยรถไฟ
( นั่นก็ว่าไกลแล้วนะ )



คราวนี้ระยะทาง ห้าพันกว่าโล ( รถไฟไม่ไหว บินไปก็แล้วกัน )



เรื่องมันมีอยู่ว่าป้าของมดน้อยได้เดินทางมาอยู่ที่เดนมาร์คก่อนแล้ว
พอมดน้อยเรียนจบ
คุณแม่ก็อยากให้มดน้อยมาทำงานอยูกับคุณป้าที่นี่
คุยกัน ตกลงกันเรียบร้อย
( แค่สองคนพี่น้องอ่ะนะ ไม่ถามมดน้อยสัักคำ )




มดน้อยเป็นพวกไม่ถูกกับพวกฝรั่งเสียด้วยสิ
แบบว่าถ้าเห็นเดินมานะ มดน้อยจะข้ามถนนไปเดินอีกข้างเชียวแหละ


เปล่านะ

ไม่ได้มีประสบการณ์อะไรเลวร้ายกับพวกพี่ฝรั่งตาน้ำข้าวเขาหรอก
และก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ หรือรังเกียจพวกเขาหรอกนะ
แต่ว่ามดน้อยกลัวอ่ะ กลัวเขาจะถามทาง หรือไม่ก็คุยด้วยอ่ะดิ
เจอที่ไรเป็นต้องหลบ ฮา......






ความจริงแล้วตอนนั้นภาษาอังกฤษของมดน้อยก็เป๊ะอยู่พอควรเลยนะ
คือพูดได้ แต่ไม่กล้าอ่า
( กลัวหล่อๆ มองสบตาแล้วพูดไม่ออกอะ : ไม่เกี่ยวเลยเนี่ย 55 )
เพื่อนๆ หลายคนของมดน้อยพออ่านมาถึงตรงนี้ อาจจะท้วงว่า
พูดมากอย่างหล่อนน่ะเหรอไม่กล้า ไม่เชื่ออออออออ !!!!!
เชื่อเถอะนะ เพื่อนเอ๋ย เพราะถ้ามดน้อยไม่รู้สึกว่ารู้จักแล้วล่ะก็ เงียบ.... อย่างเดียวเจ้าค่ะ


เมื่อได้รับคำสั่งจากคุณนายนุ่นแล้ว
( มดน้อยชอบเรียกแม่ว่าคุณนายนุ่นค่ะ )
มดน้อยก็ยังมีประท้วงเล็กน้อยนะคะ
ก็แหม .. แค่เห็นฝรั่งมดน้อยยังหลบเลย
นี่สั่งให้มาใช้ชีวิตอยู่กลางดงฝรั่งเลยอ่า...
แม่นะแม่ ไม่เห็นใจกันเล๊ยยยยยย


แต่คำสั่งก็คือคำสั่งค่ะ ยิ่งมาจากแม่บังเกิดเกล้าด้วยแล้ว
ใครจะกล้าขัดล่ะคะ





คุณป้าของมดน้อยก็ใจดีนะคะ เดินทางมารับมดน้อยถึงที่เลยค่ะ
แต่ปรากฏว่าคุณป้าสุดสวยของมดน้อยมาเสียเที่ยวค่ะ
เพราะวีซ่าของมดน้อยไม่ผ่านอ่ะ เลยต้องขอใหม่
คุณป้าใจดีก็เลยตะลอนทัวร์ค่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว เอาให้คุ้ม อิ อิ

ก่อนกลับคุณป้าบอกกับมดน้อยว่า
อุตส่าห์มารับ ไม่มีบุญ บินไปคนเดียวก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆ
( แล้วมันความผิดของฉานหรืองายยยย แงๆๆๆ )



สองเดือนหลังจากนั้นมดน้อยก็ได้วีซ่า
คุณกมล ( พ่อ ) กับคุณนายนุ่น ก็พามดน้อยเข้ากรุงเพื่อมาซื้อของ
เราพักกันที่บ้านของน้องชายแม่ที่กรุงเทพฯ สองคืน
ก็ได้เวลาเดินทาง

พ่อกับแม่ไม่ได้มาส่งมดน้อยที่สนามบินหรอกค่ะ
ตอนนั้นที่บ้านไม่มีรถค่ะ เขาว่าเปลืองค่าแท็คซี่
( นี่ลูกสาวคนเดียวจะเดินทางไกลนะ ยังอุตส่าห์งกอ่ะ )








ภาระเลยตกอยู่กับน้าชายค่ะ เป็นคนมาส่งมดน้อยที่สนามบิน
อ๊ะๆๆ อย่าค่ะ อย่าคิดนะว่า จะนั่งแท็กซี่ หรือ รถยนต์ส่วนตัว
มอเตอร์ไซค์ ค่ะ มอเตอร์ไซค์ ฮ่าๆๆๆๆ
มันทุลักทุเลน่าดูเหมือนกันนะ แต่พอคิดถึงตอนนั้นแล้วก็ขำอ่ะ


ลองคิดดูสิคะ มดน้อยเดินทางไปต่างประเทศใช่ไหมค่ะ
อย่างแรกเลยนี่ก็คือ กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ( กะไปอยู่เป็นปีนี่นะ )
กระเป๋าเป้สะพายหลังอีกหนึ่ง เพื่อขึ้นเครื่อง (นี่ก็ใหญ่พอดู )
ไม่พอค่ะ มดน้อยถือถุงกระดาษอีกสองถุง
( ขนนิยาย กับ หนังสือกลอนไปอ่านค่ะ )
ที่สุดๆ นี่ก็คือ วันเดินทางมดน้อยใส่กระโปรงด้วยค่ะ
( กระโปรงยาว รองเท้าบูท เท่ห์ไม่หยอกเชียวล่ะ อิ อิ )


แต่ลองนึกสภาพที่มดน้อยนั่งมอเตอร์ไซค์ กับชุดที่ว่า
แล้วยังกระเป๋าใหญ่ อีกสอง แล้วยังถุงอีก
มันอธิบายไม่ถูกจริงๆ ว่าทำไปได้อย่างไรตอนนั้นน่ะ
จากจรัลสนิทวงค์ ไปดอนเมือง ( ตอนนั้นยังไม่มีสุวรรณภูมิ )
มันไกลพอดูนะ แต่ก็ยังไปจนถึง ไม่มีอะไรตกหล่น ฮา...



                


เมื่อน้าชายมาส่ง รอจนมดน้อยเช็คอิน เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
น้าก็ขับรถกลับบ้านไปเพราะว่ามันดึกแล้ว
( เครื่องขึ้นตอนเที่ยงคืนกว่าๆ )
ตอนแรกมดน้อยก็คิดไว้ว่าจะไม่ขนอะไรไปเยอะหรอก
แบบขี้เกียจแบกอ่ะนะ
แต่คุณป้าสุดสวยก็บอกไว้ว่า
ขนมาเถอะ เดี๋ยวพวกฝรั่งเค้าเห็นเราตัวเล็กๆ ถือของเยอะแยะ
เค้าก็ช่วยเราเองแหละ

สรุปมดน้อยมีกระเป๋าสองใบ สะพายหลัง 1 สะพายหน้าอีก 1
ถือถุงอีกสอง ( ใส่หนังสือกลอน กับ นิยาย และก็ของกินค่ะ ฮ่าๆๆ )
แต่พอเอาเข้าจริง
ทุกสิ่งที่ว่ามามดน้อยแบกขึ้นเครื่องคนเดียวหมดเลยค่ะ


แหม... ฝรั่งใจดีช่วยถือเหรอ???
แม้แต่หางตาเขายังไม่ชายมามองเลย ชิส์
แต่พอมาคิดอีกทีเขาอาจมองไม่เห็นมดน้อยก็ได้นะ
เพราะว่าเราตัวเล็กกว่าระดับสายตาพวกเขาอ่ะ
( ตัวเตี๊ยว่างั้นเถอะ 55 )






ยังไม่หมดแค่นั้นนะคะ มดน้อยยังต้องนั่งเครื่องอีกสิบชั่วโมงกว่าค่ะ
มดน้อยได้นั่งตรงกลางระหว่างคุณป้าท่าทางใจดีคนหนึ่ง
กับพี่ชายใจดีค่ะ
มดน้อยนั่งคุยกับพี่ชายใจดีมาเกือบตลอดทางค่ะ
( แต่ส่วนมากจะหลับเสียมากกว่า )
ได้ความว่าพี่คนนั้นเค้าจะไปหาแฟนเค้าที่นอร์เวย์
( น่าอิจฉาจัง )



พอพี่เค้ารู้ว่าเป็นครั้งแรกของมดน้อยกับการเดินทางครั้งนี้
พี่ชายใจดีก็อธิบายโน่นนี่ให้มดน้อยได้รู้มากมาย
แต่กับป้าอีกคนที่นั่งข้างๆ เราไม่ได้คุยกันสักคำ
มดน้อยเองก็แปลกใจ แอบเขม่นป้าแกอยู่เหมือนกัน
ว่าคนอะไรจะทักทายกันสักนิดก็ไม่มี หยิ่งชะมัดเลย
จนกระทั่งลงเครื่อง ก็เพิ่งมารู้ว่าป้าแกเป็นคนฟิลิปปินส์
( เพล้งๆๆๆ หน้าแตกสิคะ )


ก็พี่ชายใจดีอีกนั่นแหละที่อุตส่าห์เป็นห่วงมดน้อย
ช่วยพูดฝากฝังมดน้อยกับป้าแกว่าให้มดน้อยเดินตามออกมาจากสนามบิน
เพราะพี่ชายนั้นจะต้องเลยไปขึ้นเครื่องต่อไปนอร์เวย์

น่าเสียดายที่มดน้อยไม่รู้จักแม่กระทั่งชื่อพี่ชายใจดีคนนั้น
เมื่อนึกถึงการเดินทางครั้งนั้นเมื่อไร
มดน้อยก็อดนึกขอบคุณเขาไม่ได้
เพราะถ้าไม่ได้พี่ชายคนนั้นช่วยไว้ล่ะก็
การเดินทางไกลของมดน้อยอาจจะไม่ราบรื่นก็เป็นได้




ตั้งแต่ครั้งนั้นมามดน้อยก็ไม่เคยเดินทางคนเดียวไกลๆ อีกเลยค่ะ
จนกระทั่ง มาถึงครั้งนี้ มดน้อยจะไปเมืองไทยอีกแล้วค่ะ
เดินทางวันที่ 11 มกราคม นี้แหละค่ะ
มดน้อยตื่นเต้นที่สุด
ถึงมดน้อยจะเดินทางไปกลับ
ไทย-เดนมาร์ค
มาเป็นสิบรอบแล้วก็เถอะ
แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อนๆ นั้น
เพราะครั้งนี้มดน้อยเดินทางคนเดียวค่ะ






เฮ้อ..!! สงสัยมดน้อยคงต้องมองหาพี่ชายใจดีคนใหม่ซะแล้ว
คราวนี้ขอแบบโสดสนิท และหล่อๆ แบบพี่วินนะคร๊าาาาา
ฮา......


 

ความคิดเห็น

modtanoy-noinoi
modtanoy-noinoi 30 ธ.ค. 55 / 06:19

 

 

มดน้อยยยยยยยยยย

 

เม้นท์ไปแล้วรอบนึงอย่างมากมายด้วย

พอกดโพสเท่านั้นแหละ เน็ตไม่หลุดนะ แต่โพสไม่ขึ้นแล้วเม้นท์ของพี่ลิงก็อันตรธานหายไป  T__T

เสีดายๆ เพราะเมาท์มดน้อยเอาไว้เยอะมากๆ

อึยย อย่าเพิ่งตกใจจ้า เม้นท์ในทางน่ารักน่าหยิกจ้า

 

ไม่เป็นไร ขอแว๊บบ ไปเขียนในเวริดแล้วเอามาแปะก่อนก็แล้วกัน

กันไว้ดีกว่าแก้  เพราะอารมณ์คึกๆสนุกๆเมื่อได้ฟังเรื่องราวของมดน้อยจบลงไป

มันยั้งไม่อยู่แล้ว อย่างรัวแป้นเหลือหลาย

 

การเดินทางครั้งแรกของมดน้อยเป็นอะไรที่ฮาดีนะ

ถามว่า เห็นใจมั๊ย ก็เห็นใจอยู่ไม่น้อย

อะไรมันจะทุกลักทุเลขนาดนั้น การที่คนเรานั่งมอไซค์ไปไหนมาไหนไม่ใช่เรื่องที่แปลก

ถ้าเราไม่มีสัมภาระมากมาย แต่ของมดน้อยนั้น “ สัมภารก ” มากจัง

แทบจะทับช้างให้แบนได้แล้วม้างง นั่นน่ะ

เลยออกจะ อึ้ง ทึ่ง เสียว กับการที่น้าชายขับรถมาส่งที่หนามบินได้แบบ ชิลๆได้ยังไง

(หรืออันที่จริงมันไม่ชิลหว่า )

ปาดเหงื่อไปกี่หยดจ๊ะ มดน้อย ??

แต่ยังไงก็ขอซูฮกยกยี่สิบเอ็ดนิ้วให้มดน้อยนะ เก่งจริงๆมาถึงหนามบินได้แบบไม่ตกเครื่อง

ฮาตรงที่มดน้อยหอบถุงกระดาษสองถุงนี่แหละ รู้ว่ามดน้อยชอบอ่านกลอนเละและเขียนกลอน

แต่สำหรับนิยายออกจะเป็นอะไรที่ หอบไปด้วยทำมายยยยยย

มันหนักเปล่าๆ มดน้อยเอ๊ยย

ว่าแต่มดน้อยล่าสุดพี่นุชก็หอบนิยายมาเรื่องหนึ่งค่ะ ของ ดารานิล ง่ะ

แบบซื้อมาสดๆร้อนๆก่อนเดินทางเลย

ณ  ตอนนี้ก็ยังอ่านไม่จบ

-__-

 

modtanoy-noinoi
modtanoy-noinoi 30 ธ.ค. 55 / 06:38

ขอให้การเดินทางกลับบ้านของมดน้อยในครั้งนี้เต็มไปด้วยความสุขนะคะ

เดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพจ้า ….มดน้อย

ขอให้ตลอดเส้นทางการเดินทางในครั้งนี้เต็มไปด้วยหนุ่มหล่อๆเต็มเครื่องเลย

เอาแบบว่า….

 หันซ้าย คล้ายๆ พี่วิน

หันขวา น้องๆ ณเดช

ด้านหน้าก็คล้ายๆ  พี่แหนม

ด้านหลังก็คล้ายๆ หมาก

แบบนี้ดีไหมเอ่ย ??

^_____<

 

ปล….

เก็บภาพสวยๆของเมืองพิษณุโลกสองแควมาฝากพี่สาวด้วยน๊า จ้า

จะรอชมภาพสวยๆของมดน้อยคร่า

ไหง โพสยากเย็นแสนเข็ญยิ่งกว่าฝนทั่งให้เป็นเข็มอ่า น้องจ๋า

แค่อยากจะอวยพรให้น้องเดินเท่านั้นเอง

ล่อเอาพี่ลิงแฮ่กๆเลย
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

highbrow
highbrow 2 ม.ค. 56 / 09:21
ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ^^
พี่เคนล์ โกอินเตอร์
 ก็อยากจะขำครับ แต่ขำไม่ออกเมื่ออ่าน
แหม...ขึ้นเครื่องบินทีหอบของเกินตัวเชียว
แล้วไปยังไงครับตอนถึงบ้านน่ะไม่เห็นเล่าเลยว่า
มีใครมารับยังไง จะได้ขำ เอ้ย! จะได้เม้นต์เห็นใจมดน้อยสักหน่อยไง

        ก็อย่างว่าครับ คนเรา เวลาไปไหนคนเดียวมันเหงาวิเวกโหว๋เหว๋สิ้นดี
ตอนไปภาษาไม่แข็งแรง ตอนกลับสงสัยคงขึ้นชั้นระดับหนึ่งไปแล้วมั้งครับ
ถ้างั้นเรื่องเจอหน้าฝรั่งคงไม่เป็นปัญหาอีกใช่ไหมเอ่ย
           อย่างนี้ต้องตั้งข้อสงสัยตามประสาคนชอบสอดเรื่องชาวบ้านว่า
           มดน้อยคงได้"พี่วินฝรั่ง" มาติวเข้มภาษาแล้วแน่นอน