เด็กหญิงมดน้อย
สวัสดีคร่า...
เจอกันอีกแล้วนะคะ กับมดน้อยช่างจ้อ
ผ่านปีใหม่มาได้แป๊บๆ ก็มีเทศการใหม่ให้พวกเราคิดถึงกันอีกแล้ว
วันเสาร์ที่สองของปี คือวันอะไรเอ่ย รู้ไหมคะ
และนั่นก็คือ ' วันเด็ก ' ไงจ้ะ
เปล่านะ.... ไม่ใช่ๆๆๆ
มดน้อยไม่ได้จะเขียนเรื่องวันเด็กหรอกนะ
เพราะมดน้อยมีประสบการณ์กับวันนี้น้อยมาก
เคยอยู่ครั้งหนึ่ง
ป้าพาไปดูเครื่องบินทหาร
เค้าให้เด็กๆ ขึ้นไปสำรวจดูได้
มดน้อยก็ขึ้นไปค่ะ ขึ้นไป แล้วก็ลงทันที
ไม่ทันได้ดูอะไรกับเค้าเลย ตอนนั้นกลัวทหารตัวใหญ่อ่ะ
แต่ตอนนี้มานึกเสียดาย 5555
ตอนนั้นบ้านอยู่ไกลเมือง ฐานะไม่ร่ำรวย รถก็ไม่มี
เลยไม่ค่อยได้ไปไหนกับใครเค้าหรอกค่ะ ( น่าฉงฉาน อิอิ )
แต่เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ บล็อกคราวนี้ก็จะบอกเล่า
เรื่องราวของ ' เด็กหญิงมดน้อย ' คร่าาาาาา
ตอนเด็กๆ มดน้อยชอบแต่งตัวค่ะ
จะผู้หญิงมาก ชอบแอบเอารองเท้าส้นสูงของป้ามาใส่
( คุณป้าเป็นพยาบาลค่ะ ชุดสวยเพียบ อิ อิ )
และก็ชอบขอให้แม่เอาเศษผ้ามาตัดเสื้อ ตัดกระโปรงให้ใส่
( แม่เป็นช่างตัดผ้าค่ะ เศษผ้าเหลือจากลูกค้าเยอะมาก )
คุณแม่ก็ชอบให้เราแต่งตัว ก็ช่างสรรหาแบบผ้ามาตัดให้มดน้อยใส่
เสื้อคอกระเช้า กับกระโปรงคล้ายผ้าถุง ยาวประมาณเข่า
ของมดน้อยนั้นมีหลากสีเลยค่ะ
แต่เด็ก ก็คือ เด็กอยู่วันยังค่ำแหละค่ะ
มดน้อยก็ชอบใส่ชุดสวยที่แม่ตัดให้ไปเล่น
แต่งองค์ทรงเครื่อง เกล้าผมมัดอย่างสวยงามค่ะ
ออกจากบ้านไปปีนต้นไม้เก็บมะยมมากินกัน 555
มดน้อยไม่ใช่หญิงเรียบร้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ให้แต่งผู้ญิ๊ง ผู้หญิงแค่ไหนก็ได้แค่ภาพลวงตาเท่านั้นแหละ คร่าา ฮา....
ชุดนี้แม่ก็ตัดให้ค่ะ
มีอยู่ครั้งหนึ่งใส่ผ้าถุงสวยกับเสื้อใหม่นั่นแหละค่ะ
ไปปีนก็ยาก ก็ยังอุตส่าห์ถกผ้าปีนขึ้นไปจนได้
มีเพื่อนนำหน้าขึ้นปีนต้นไม้ ( ชุดใหม่อยากอวดเพื่อนๆ อิ อิ )
ผ้าถุงก็แคบ ไป( รอให้มดน้อยขึ้นไปให้เสร็จก่อน )
แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นมาค่ะ
แล้วสอง ( อยู่บนต้นไม้เรียบร้อยแล้ว )
กำลังจะตามขึ้นมาอีกหนึ่ง
แกร็ก แกร็ก
เป๊าะ
ตุ๊บ เฮ้ย!!!
กิ่งไม้ที่มดน้อยเหยียบอยู่มันหักลงมาค่ะ
แต่เสียง ตุ๊บน่ะ ไม่ใช่มดน้อยนะคะ
เพราะมดน้อยนั้นยังห้อยต่องแต่ง อยู่กับกิ่งไม้นั่นแหละค่ะ
นึกขอบคุณผ้าถุงที่แม่ตัดให้ขึ้นมาทันใด
ที่มันเกี่ยวกิ่งไม้ที่หักนั้นไว้ ทำให้มดน้อยไม่ตกลงมา
ในขณะเพื่อนข้างบนกำลังไต่ลงมาเพื่อจะช่วยอยู่นั่น
ก็มีเสียงประหลาดเกิดขึ้นอีกค่ะ
แครก แขว๊.....ก แขวก
เฮ้ย!!
ปึด ตุ๊บ ..!!..
คราวนี้เป็นมดน้อยค่ะ ผ้าถุงที่ถูกเกี่ยวอยู่ มันขาดค่ะ
( อ้วน ว่างั้น ??? : เพื่อน ๆ )
( เค้าเปล่าน๊า ผ้ามันบางอ่ะ >\\< : มดน้อย )
มดน้อยหล่นตุ๊บลงมานั่งใต้ต้นมะยมพอดี
ปรากฏว่าจุก จนพูดไม่ออกเลยค่ะ
ตั้งแต่นั้นมา ไม่ใส่เสื้อผ้าแบบนั้นไปปีนต้นไม้อีกเลย ฮ่าๆๆๆ
ยังมีอีกเรื่องนึงค่ะ ที่มดน้อยจำได้ไม่เคยลืม
ที่โรงเรียนของมดน้อยมีการจัดประกวดธิดาโรงเรียนค่ะ
และแน่นอนมดน้อยก็ร่วมประกวดกับเค้าด้วยค่ะ
ตอนนั้นอยู่ ป2 กำลังน่ารักเชียวค่ะ
( ไม่มีใครชม ชมตัวเองก็ได้เนอะ อิ อิ )
วันนั้นมีนางงามตัวน้อยประกวดกันทั้งหมดสามสิบคนค่ะ
มีตั้งแค่ ป1 ถึง ป6 ค่ะ ส่วนกรรมการ ก็ครูในโรงเรียนนั่นแหละ
จุดประสงค์ของงานก็คือ หาเงินเข้าโรงเรียนค่ะ
คือว่า
จะให้ทางผู้ปกครอง และกองเชียร์
ชื้อดอกกุหลาบ และพวงมาลัยริบบิ้น เป็นคะแนนให้ผู้ประกวด
ใครได้มากที่สุด ก็จะได้เป็นขวัญใจช่างภาพ
ภาพนี้ไม่เกี่ยว แต่อยากเอามาลง 555
ติ๊ต่างว่าเป็นผู้เข้าประกวด อิ อิ
ส่วนมดน้อยน่ะหรือคะ ตำแหน่งนี้หมดสิทธิ์ค่ะ
ทำไมน่ะหรือคะ ? ? ?
เอาง่ายๆ เลยนะ ไม่มีตังค์ ค่ะ ฮ่าๆๆ
ครึ่งแรกเขาก็จะคัดออกให้เหลือเพียง สิบคนค่ะ
เด็กทุกคนได้รับรางวัลกันหมด แม้จะตกรอบก็ตาม
มดน้อยติดหนึ่งในสิบ ไม่โดนเรียกชื่อ
คนอื่นๆ ยิ้มกันหน้าบาน
แต่มดน้อยหน้าบึ้งค่ะ
ไม่พอใจคิดว่าตัวเองไม่สวย เค้าเลยไม่เรียกชื่อ
พอถึงช่วงพัก มดน้อยก็งอแงชวนคุณแม่กลับบ้านค่ะ
แต่พอดีกรรมการท่านหนึ่งเห็นเข้า เรียกให้ขึ้นเวทีไปอีกครั้งนึง
ถึงตอนนั้น มดน้อยก็เริ่มหน้ามุ่ยแล้วค่ะ
ก็แหม วันนี้แต่งหน้าทำผม ก็คิดว่าตัวเองสวยแล้วไงคะ
แปลกใจทำไมกรรมการไม่ขานชื่อเราสักที
จนกระทั่งเหลือเพียงสามคนสุดท้าย
ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะเรียกชื่อเราเลย
มดน้อยเริ่มยืนหน้าบิ้ง
เอามือไขว้หลัง ยืนบิดไปบิดมา
ยิ้มไม่ออกแล้วล่ะที่นี้
ในใจก็คิดนะว่า ไม่สวยที่สุดยังพอว่า แต่ถ้าเป็นที่โหล่นี่
มดน้อยรับไม่ได้ค่ะ
มาถึงตอนนี้น้ำตาเริ่มคลอเบ้าแล้วค่ะ
ในที่สุด ก็เหลือมดน้อยเป็นคนสุดท้าย
ที่ยังไม่ได้รางวัลอะไรกับเขาเลย
แต่พอมองไปข้างล่างเวที
เอ๊ะ ทำไม่พ่อแม่พี่น้องเรา กระโดดยิ้มดีใจกันอย่างนั่นล่ะ
ยังนะคะ มดน้อยก็ยังไม่เก็ตค่ะ
จนกระทั่ง เขาถือสายสะพาย รางวัล และช่อดอกไม้มาให้
โถๆ เด็กหญิงมดน้อย
เพิ่งจะเข้าใจว่าจริงๆ แล้วตัวเองชนะการประกวด
ฮา...
อย่างว่าแหละค่ะ เด็กบ้านนอก โลกแคบอย่างมดน้อยจะไปรู้อะไรมากมาย
ทีวีมี ก็เอาไว้ดูการ์ตูน กลางวันก็ออกไปเล่น กลางคืนก็นอน
แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปดูรายการเค้าประกวดนางงามกันล่ะ
พลางคิดน้อยใจไปใหญ่โตว่าตัวเองรั้งที่โหล่
เพราะเขาไม่ขานชื่อตัวสักที
ดีหน่อยที่ไม่ปล่อยโฮ ร้องไห้มันบนเวที เด็กหนอเด็ก
หุ หุ หุ
คิดถึงเรื่องนี้ทีไร มดน้อยก็อดขำตัวเองไม่ได้สักที
( น่าขายหน้าด้วยแหละ รู้ถึงไหน อายถึงนั่น : มดน้อย )
( อาย แล้วเอาตัวเองมาเล่าทำไมเนี่ย : เพื่อน ๆ )
บล็อกนี้ส่งท้ายก่อนมดน้อยไปเที่ยวนะคะ
กลับมาจะหอบเอาเรื่องราวต่างๆ มาเล่าสูกันฟังอีกค่ะ
แล้วเจอกันน๊าาาา ( ไม่นานเกินรอหรอกจร้าาา )
สุขสันต์วันเด็ก นะคะ ทุกคน
เอารูป เด็กหญิง มดน้อยมาฝากคร่า.....
สวัสดีคร่า...
เจอกันอีกแล้วนะคะ กับมดน้อยช่างจ้อ
ผ่านปีใหม่มาได้แป๊บๆ ก็มีเทศการใหม่ให้พวกเราคิดถึงกันอีกแล้ว
วันเสาร์ที่สองของปี คือวันอะไรเอ่ย รู้ไหมคะ
และนั่นก็คือ ' วันเด็ก ' ไงจ้ะ
เปล่านะ.... ไม่ใช่ๆๆๆ
มดน้อยไม่ได้จะเขียนเรื่องวันเด็กหรอกนะ
เพราะมดน้อยมีประสบการณ์กับวันนี้น้อยมาก
เคยอยู่ครั้งหนึ่ง
ป้าพาไปดูเครื่องบินทหาร
เค้าให้เด็กๆ ขึ้นไปสำรวจดูได้
มดน้อยก็ขึ้นไปค่ะ ขึ้นไป แล้วก็ลงทันที
ไม่ทันได้ดูอะไรกับเค้าเลย ตอนนั้นกลัวทหารตัวใหญ่อ่ะ
แต่ตอนนี้มานึกเสียดาย 5555
ตอนนั้นบ้านอยู่ไกลเมือง ฐานะไม่ร่ำรวย รถก็ไม่มี
เลยไม่ค่อยได้ไปไหนกับใครเค้าหรอกค่ะ ( น่าฉงฉาน อิอิ )
แต่เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ บล็อกคราวนี้ก็จะบอกเล่า
เรื่องราวของ ' เด็กหญิงมดน้อย ' คร่าาาาาา
ตอนเด็กๆ มดน้อยชอบแต่งตัวค่ะ
จะผู้หญิงมาก ชอบแอบเอารองเท้าส้นสูงของป้ามาใส่
( คุณป้าเป็นพยาบาลค่ะ ชุดสวยเพียบ อิ อิ )
และก็ชอบขอให้แม่เอาเศษผ้ามาตัดเสื้อ ตัดกระโปรงให้ใส่
( แม่เป็นช่างตัดผ้าค่ะ เศษผ้าเหลือจากลูกค้าเยอะมาก )
คุณแม่ก็ชอบให้เราแต่งตัว ก็ช่างสรรหาแบบผ้ามาตัดให้มดน้อยใส่
เสื้อคอกระเช้า กับกระโปรงคล้ายผ้าถุง ยาวประมาณเข่า
ของมดน้อยนั้นมีหลากสีเลยค่ะ
แต่เด็ก ก็คือ เด็กอยู่วันยังค่ำแหละค่ะ
มดน้อยก็ชอบใส่ชุดสวยที่แม่ตัดให้ไปเล่น
แต่งองค์ทรงเครื่อง เกล้าผมมัดอย่างสวยงามค่ะ
ออกจากบ้านไปปีนต้นไม้เก็บมะยมมากินกัน 555
มดน้อยไม่ใช่หญิงเรียบร้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ให้แต่งผู้ญิ๊ง ผู้หญิงแค่ไหนก็ได้แค่ภาพลวงตาเท่านั้นแหละ คร่าา ฮา....
ชุดนี้แม่ก็ตัดให้ค่ะ
มีอยู่ครั้งหนึ่งใส่ผ้าถุงสวยกับเสื้อใหม่นั่นแหละค่ะ
ไปปีนก็ยาก ก็ยังอุตส่าห์ถกผ้าปีนขึ้นไปจนได้
มีเพื่อนนำหน้าขึ้นปีนต้นไม้ ( ชุดใหม่อยากอวดเพื่อนๆ อิ อิ )
ผ้าถุงก็แคบ ไป( รอให้มดน้อยขึ้นไปให้เสร็จก่อน )
แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นมาค่ะ
แล้วสอง ( อยู่บนต้นไม้เรียบร้อยแล้ว )
กำลังจะตามขึ้นมาอีกหนึ่ง
แกร็ก แกร็ก
เป๊าะ
ตุ๊บ เฮ้ย!!!
กิ่งไม้ที่มดน้อยเหยียบอยู่มันหักลงมาค่ะ
แต่เสียง ตุ๊บน่ะ ไม่ใช่มดน้อยนะคะ
เพราะมดน้อยนั้นยังห้อยต่องแต่ง อยู่กับกิ่งไม้นั่นแหละค่ะ
นึกขอบคุณผ้าถุงที่แม่ตัดให้ขึ้นมาทันใด
ที่มันเกี่ยวกิ่งไม้ที่หักนั้นไว้ ทำให้มดน้อยไม่ตกลงมา
ในขณะเพื่อนข้างบนกำลังไต่ลงมาเพื่อจะช่วยอยู่นั่น
ก็มีเสียงประหลาดเกิดขึ้นอีกค่ะ
แครก แขว๊.....ก แขวก
เฮ้ย!!
ปึด ตุ๊บ ..!!..
คราวนี้เป็นมดน้อยค่ะ ผ้าถุงที่ถูกเกี่ยวอยู่ มันขาดค่ะ
( อ้วน ว่างั้น ??? : เพื่อน ๆ )
( เค้าเปล่าน๊า ผ้ามันบางอ่ะ >\\< : มดน้อย )
มดน้อยหล่นตุ๊บลงมานั่งใต้ต้นมะยมพอดี
ปรากฏว่าจุก จนพูดไม่ออกเลยค่ะ
ตั้งแต่นั้นมา ไม่ใส่เสื้อผ้าแบบนั้นไปปีนต้นไม้อีกเลย ฮ่าๆๆๆ
ยังมีอีกเรื่องนึงค่ะ ที่มดน้อยจำได้ไม่เคยลืม
ที่โรงเรียนของมดน้อยมีการจัดประกวดธิดาโรงเรียนค่ะ
และแน่นอนมดน้อยก็ร่วมประกวดกับเค้าด้วยค่ะ
ตอนนั้นอยู่ ป2 กำลังน่ารักเชียวค่ะ
( ไม่มีใครชม ชมตัวเองก็ได้เนอะ อิ อิ )
วันนั้นมีนางงามตัวน้อยประกวดกันทั้งหมดสามสิบคนค่ะ
มีตั้งแค่ ป1 ถึง ป6 ค่ะ ส่วนกรรมการ ก็ครูในโรงเรียนนั่นแหละ
จุดประสงค์ของงานก็คือ หาเงินเข้าโรงเรียนค่ะ
คือว่า
จะให้ทางผู้ปกครอง และกองเชียร์
ชื้อดอกกุหลาบ และพวงมาลัยริบบิ้น เป็นคะแนนให้ผู้ประกวด
ใครได้มากที่สุด ก็จะได้เป็นขวัญใจช่างภาพ
ภาพนี้ไม่เกี่ยว แต่อยากเอามาลง 555
ติ๊ต่างว่าเป็นผู้เข้าประกวด อิ อิ
ส่วนมดน้อยน่ะหรือคะ ตำแหน่งนี้หมดสิทธิ์ค่ะ
ทำไมน่ะหรือคะ ? ? ?
เอาง่ายๆ เลยนะ ไม่มีตังค์ ค่ะ ฮ่าๆๆ
ครึ่งแรกเขาก็จะคัดออกให้เหลือเพียง สิบคนค่ะ
เด็กทุกคนได้รับรางวัลกันหมด แม้จะตกรอบก็ตาม
มดน้อยติดหนึ่งในสิบ ไม่โดนเรียกชื่อ
คนอื่นๆ ยิ้มกันหน้าบาน
แต่มดน้อยหน้าบึ้งค่ะ
ไม่พอใจคิดว่าตัวเองไม่สวย เค้าเลยไม่เรียกชื่อ
พอถึงช่วงพัก มดน้อยก็งอแงชวนคุณแม่กลับบ้านค่ะ
แต่พอดีกรรมการท่านหนึ่งเห็นเข้า เรียกให้ขึ้นเวทีไปอีกครั้งนึง
ถึงตอนนั้น มดน้อยก็เริ่มหน้ามุ่ยแล้วค่ะ
ก็แหม วันนี้แต่งหน้าทำผม ก็คิดว่าตัวเองสวยแล้วไงคะ
แปลกใจทำไมกรรมการไม่ขานชื่อเราสักที
จนกระทั่งเหลือเพียงสามคนสุดท้าย
ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะเรียกชื่อเราเลย
มดน้อยเริ่มยืนหน้าบิ้ง
เอามือไขว้หลัง ยืนบิดไปบิดมา
ยิ้มไม่ออกแล้วล่ะที่นี้
ในใจก็คิดนะว่า ไม่สวยที่สุดยังพอว่า แต่ถ้าเป็นที่โหล่นี่
มดน้อยรับไม่ได้ค่ะ
มาถึงตอนนี้น้ำตาเริ่มคลอเบ้าแล้วค่ะ
ในที่สุด ก็เหลือมดน้อยเป็นคนสุดท้าย
ที่ยังไม่ได้รางวัลอะไรกับเขาเลย
แต่พอมองไปข้างล่างเวที
เอ๊ะ ทำไม่พ่อแม่พี่น้องเรา กระโดดยิ้มดีใจกันอย่างนั่นล่ะ
ยังนะคะ มดน้อยก็ยังไม่เก็ตค่ะ
จนกระทั่ง เขาถือสายสะพาย รางวัล และช่อดอกไม้มาให้
โถๆ เด็กหญิงมดน้อย
เพิ่งจะเข้าใจว่าจริงๆ แล้วตัวเองชนะการประกวด
ฮา...
อย่างว่าแหละค่ะ เด็กบ้านนอก โลกแคบอย่างมดน้อยจะไปรู้อะไรมากมาย
ทีวีมี ก็เอาไว้ดูการ์ตูน กลางวันก็ออกไปเล่น กลางคืนก็นอน
แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปดูรายการเค้าประกวดนางงามกันล่ะ
พลางคิดน้อยใจไปใหญ่โตว่าตัวเองรั้งที่โหล่
เพราะเขาไม่ขานชื่อตัวสักที
ดีหน่อยที่ไม่ปล่อยโฮ ร้องไห้มันบนเวที เด็กหนอเด็ก
หุ หุ หุ
คิดถึงเรื่องนี้ทีไร มดน้อยก็อดขำตัวเองไม่ได้สักที
( น่าขายหน้าด้วยแหละ รู้ถึงไหน อายถึงนั่น : มดน้อย )
( อาย แล้วเอาตัวเองมาเล่าทำไมเนี่ย : เพื่อน ๆ )
บล็อกนี้ส่งท้ายก่อนมดน้อยไปเที่ยวนะคะ
กลับมาจะหอบเอาเรื่องราวต่างๆ มาเล่าสูกันฟังอีกค่ะ
แล้วเจอกันน๊าาาา ( ไม่นานเกินรอหรอกจร้าาา )
สุขสันต์วันเด็ก นะคะ ทุกคน
เอารูป เด็กหญิง มดน้อยมาฝากคร่า.....
ความคิดเห็น
พูดแบบนี้ ป้าลิงดูแก๊ แก่ เนาะ
ก็ดูภาพตอนเด็กๆของมดน้อยแล้วมันรู้สึกว่า ตัวเองแก่ งักๆๆๆ อ่ะจร้า
ก็เลยต้องชมว่า หนูสวยจริงๆ
ฮา ตอนที่ปีนต้มมะยมอ่ะจ้ะ
ซนเหมือนกันนะเรา
อืมม ถ้าจะไปปีนต้นไม้เล่นแบบนั้น
ไม ไม่นุ่งกางเกงอ่ะจ๊ะ ไม่อับอายขายขี้หน้าเพื่อนด้วย
เวลาหล่นจากต้นไม้ >////<
ใจนึกก็สงสารอ่ะนะ แต่อีกใจหนึ่งก็ ( โค้ง )
ขอบคุณหลายๆที่สร้างเสียงหัวเราะให้กับเรา
555+++
พี่นุชคงแตกต่างจากมดน้อยอยู่ตรงที่ว่า
พี่นุชไม่ชอบแต่งตัวเป็นหญิงจ๋า
( จ๋าในที่นี่ไม่ใช่ชื่อเล่นของ มดน้อยนะ
หมายถึงการแต่งตัวแบบผู้หญิ๊ง ผู้หญิงอ่ะจ้ะ )
พีนุชก็มีแต่เสื้อผ้าตัดเย็บค่ะ คุณป้าเป็นช่างเย็บเสื้อผ้าอ่ะ
มีชีวิตที่รันทดมากๆ
ใส่เสื้อผ้าเย็บตัดตลอดเลย จนเรียนจบ ม.ปลาย
แล้วเสื้อผ้าที่ใสก็ประมาณ ละครเรือง วนิดา อ่ะจ้ะ
เรามองว่ามันเช้ย เชย ในตอนนั้น
แต่ถ้าเป็นตอนนี้ ชอบนะ ไม่เหมือนชาวบ้านดี
ว่าแล้วก็อยากให้ป้าตัดให้วุ้ยยย
ใส่กวนๆ ชาวบ้านชาวช่องในเมืองกรุงงง
หลานสาวของพี่นุช น้องกุ๊กไก่ รายนั้นเค้าชอบมากๆ
ชอบแต่งตัวสวยๆ มาแต่เด็ก ชอบนุ่งกระโปรง เค้าไม่นุ่งกางเกงเลย
และที่สำคัญเค้าชอบแต่งตัวเหมือนอาเบญค่ะตอนเด็กๆอ่ะนะ
ตอนนี้น้องชอบแค่แต่งตัวหวานๆจ้า
ไม่ชอบแต่งหน้า เอาซะเลย
และ ชอบการประกวดเหมือนกันกับมดน้อยด้วยนะ :))
วันเด็กเป็นวันที่ชอบอีกวันหนึ่งนะ
เพราะได้กินขนมเยอะแยะที่
คุณครูเค้าเอามาแจก
เล่นเกมส์ต่างๆ แล้วก็ได้ของรางวัล
อยากเป็นตัวแทนแสดงเวทีนะ
แต่ไม่เคยได้รับเลือกซักที :(
เพราะหน้าตาน่ารักเกิ๊นนน
ฮี่ๆๆๆ
สุขสันต์วันเด็กคร่า มดน้อย :D
เรื่องเล่าวัยเด็กที่อ่านแล้วยิ้มได้อย่างมีความสุขมากๆครับ ทำไมเขียนเรื่องเกี่ยวกับเด็กๆให้ใจผมเบิกบานอย่างนี้ละครับ ยังกับรู้ว่า ผมชอบยังงั้นแหละ
คือธรรมดาส่วนตัวผมแล้วเป็นคนรักเด็กตัวเล็กๆครับ คือชอบความบริสุทธิ์สดใส
ซึ่งทำให้หัวใจมันได้พักเรื่องที่เราเห็นความไม่ดีงามในแต่ละวันลงได้
คุณจ๋าตอนเด็กก็เหมือนคนอื่นๆครับ คือบริสุทธิ์สดใสดูแล้วสดชื่นครับ
เรื่องที่เขียนนี่ก็อ่านแล้วเบิกบานใจมากๆ อยากให้เขียนแนวนี้อีก มีความสุขมากที่ได้อ่านครับ