นี่ก็ปีสี่แล้วงานสุดท้ายที่อาจารย์สั่งคือให้ถ่ายแล้วบรรยายภาพที่ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไงกับภาพที่ถ่ายออกมาและที่สำคัญภาพที่ถ่ายจะเป็นสถานที่ใดก็ไดแต่ทุกคนต้องมีนางแบบ....เฮ้อแล้วนางแบบที่ว่าเนี่ยมันหาง่ายขนาดนั้นเลยหรอ
"อาจารย์สั่งอะไรไม่สั่งดันสั่งเรื่องยากลำบากอย่างหานางแบบเนี่ยนะ" หงษ์เพื่อนสนิทฉันบ่นขึ้นขณะเดินออกมาจากตึกเรียน
"เอาน่าไปขอให้รุ่นน้องช่วยก็ได้นี่แก"
"แกมันง่ายไปพวกรุ่นน้องคณะเรามันต้องช่วยอยู่แล้วไม่งั้นอาจารย์ไม่บอกให้ไปหาเองหรอกคงบอกตั้งแรกแล้วสิว่าให้รุ่นน้องเป็นแบบก็ได้ไปนานแล้ว"
ยายหงษ์เบ้ปากอย่างไม่คนค่อยสบอารมณ์แต่ก็จริงของมันล่ะนะ ในระหว่างที่กำลังเดินคิดอยู่ว่าจะหานางแบบได้จากที่ไหนดีฉันก็ดันไปสะดุดตาเข้ากับคนตัวเล็กผู้หญิงที่มีความเป็นผู้ใหญ่ มีความเหย่อหยิ่ง มีเสน่ห์เย้ายวน แถมยังยังสวยสะดุดตาและออร่าในชุดกาวร์นั่นอีกเธอช่างเหมาะกับชุดนั่นมากจริงๆ ฉันที่จ้องคนหน้าสวยตาไม่กระพริบหงษ์ที่เห็นแบบนั้นเอามือฟาดลงกลางทำให้ฉันหลุดจากภวังค์
"จ้องพรีนดาวคณะแพทย์ตาไม่กระพริบเลยนะอีเอม"
"ไม่ได้จ้องเว้ยอะไรของแกเนี่ยแค่เห็นเค้าสวยดีก็แค่นั้นเอง"
"หรอออ" ยายหงษ์พูดรากเสียงเหมือนเชื่อฉันแต่ว่า
"แกกูว่ากูเจอคนที่จะมาเป็นนางแบบแล้วว่ะ"
"ใครว่ะ"
"ก็ว่าที่คุณหมอในอนาคตคนนั้นไง"
ใช่ แล้วนี่คือเรื่องราวของฉันกับคุณหมอหน้าสวยที่ทำให้ฉันหลงรักเธอ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น