ท่านแม่ทัพ ข้าจะหนีท่านได้อย่างไร

ซุนตานถิง อาศัยอยู่จวนนายอำเภอในฐานะญาติผู้หนึ่ง ชีวิตนางไม่นับว่าลำบากจนกระทั่งราตรีอันน่าหวาดหวั่นมาเยือน นางตกอยู่ในเงื้อมมือบุรุษปริศนา 

คนผู้นั้นเอาแต่ถามถึงท่านลุงมู่เหวินเชา แล้วคำปฏิเสธของนางก็ทำให้เขาไม่พอใจ จนมีคำสั่งให้มัดนางไว้หน้าค่ายท่ามกลางสายลมหนาวยามค่ำคืน 

หลังผ่านความเป็นความตายมาได้ ซุนตานถิงตั้งมั่นจะลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเผชิญแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ วันแรกในการค้าขายมีบุรุษหน้าตาคมคายมาเหมาซาลาเปาที่เหลือจนหมด ผ่านไปไม่กว่าสี่วันนางถึงได้รู้ว่าคนผู้นั้นเป็น "กู้หลงเฉิน" เป็นเขาที่สั่งให้มัดนางเอาไว้ให้เผชิญสายลมหนาวในราตรีนั้น

กู้หลงเฉิน แม่ทัพใหญ่ผู้ยึดถือประโยชน์ส่วนรวมเป็นที่ตั้ง ระหว่างเดินทางกลับจากปราบกบฏได้แวะพักที่อำเภอจื่อถงเพื่อจับกุมคนคิดคด แต่คนผิดกลับทิ้งหลานสาวนอกไส้กับบ่าวชราเป็นใบ้ไว้ให้เขาสืบสวน 

เมื่อรู้ว่าไม่เกี่ยวข้อง ครั้งแรกเขาได้ช่วยเหลือด้วยการทำให้นางกลายเป็นคนไร้ลมหายใจ ครั้นได้พบนางเป็นครั้งที่สอง ความสงสัยทำให้แม่ทัพใหญ่ตัดสินใจตามติดเพื่อสืบหาความจริง 

เมื่อคนที่ตายไปแล้วกลับมามีชีวิต เรื่องยุ่งยากทั้งหน้าที่และความรู้สึกส่วนตัวจึงเริ่มขึ้นหลังจากนั้น

"เหลือเท่าไรข้าเหมาหมด!" เอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น ตามวิสัยของผู้มีอำนาจตัดสินใจ

"เจ้าค่ะ"

ซุนตานถิงใช้ตะเกียบคีบซาลาเปาที่เหลือใส่ถุงกระดาษใบเล็ก แล้วส่งไปให้

ลูกค้าหนุ่มรับถุงมา ก่อนจะยื่นตำลึงเงินไปให้หนึ่งก้อน

แม่ค้าสาวชะงักมือค้างกลางอากาศชั่วขณะ ก่อนจะลดลงมากุมเอาไว้เงยหน้าขึ้นมองลูกค้าผู้ร่ำรวย รอยยิ้มบนใบหน้ายังไม่จางหาย

"คุณชาย...เงินที่ข้ามีคงไม่พอทอนให้ท่าน ซาลาเปาสามลูก 9 อีแป๊ะเท่านั้น ท่านมีเศษเงินหรือไม่"

เงินที่ขายได้ก็จ่ายค่าบะหมี่ไปแล้ว 10 อีแป๊ะ คำนวนดูแล้วว่าที่เหลือคงไม่พอทอนให้ลูกค้า

ในขณะที่สอบถามก็เกิดประหลาดใจกับสายตาบุรุษตรงหน้า แววตาแน่วแน่ของเขาบ่งบอกว่าเคยรู้จักกับนางมาก่อน

ความสงสัยที่ก่อเกิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ส่งผลให้นางเผลอกวาดสายตาสำรวจใบหน้าคมคายอย่างละเอียด พร้อมทบทวนความทรงจำไปด้วย

บุรุษใบหน้าไร้ที่ติ แต่งกายดูดีกว่าคนทั่วไป ท่าทางไม่ใส่ใจคนรอบข้าง น้ำเสียงห้วนกระด้างไม่น่าฟังเช่นนี้ นาง...เคยเห็นที่ไหนนะ...

กู้หลงเฉินจับจ้องดวงตาเลื่อนลอยคล้ายจมอยู่ในห้วงความคิด จึงรอดูท่าทีสตรีที่สูงเพียงอก ว่าใบหน้าอันไร้หนวดเคราของเขา จะทำให้นางนึกถึงเหตุการณ์ในอำเถอจื่อถงได้หรือไม่

"ข้าไม่ได้พกมา"

โพล่งออกไป หมายเรียกสติแม่ค้าสาวกลับคืน เพราะดูจากแววตาสับสน คิ้วผูกเป็นปม ดวงตาหรี่ลงอย่างคนคิดไม่ตก ต่อให้ยืนอยู่ตรงนี้จนมืดค่ำอย่างไรนางก็คงจำเขามิได้

จากสภาพที่ตัวสั่นทุกครั้งยามสายลมพัดมากระทบกาย ดีไม่ดีนางอาจจะหนาวตายเสียก่อน

นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการผู้เขียน รายนามตัวละครรวมถึงสถานที่เป็นเพียงเรื่องสมมุติขึ้นมา ไม่มีอยู่จริง ไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ 

จะมีการติดเหรียญล่วงหน้าในบางตอน

รีดท่านใดชื่นชอบงานเขียนของไรท์ กด ♥️ คอมเมนต์ กดติดตามเพื่อเป็นกำลังให้ไรท์ด้วยนะคะ