รักครั้งนี้ทะลุมิติ

     ในคืนที่ห่าฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนักชายหญิงคู่หนึ่งยังคงยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่เทลงมาอย่างไม่ขาดสายภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิด

มืดมิด...เหมือนกับหัวใจของผู้ชายที่เธอเรียกเขาว่าแฟน

“คุณทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง?”

“คุณเคยรักฉันจริงๆบ้างไหม?” ฮือออ

..........

ฮึก....

“คุณมันคนเห็นแก่ตัว”

...........

ฮือออ.......

“นิกกี้ ผมขอโทษ” เขาเอ่ยพร้อมกับดึงหญิงสาวเข้ามากอดแต่เธอไม่ยินยอมรับอ้อมกอดจากผู้ชายคนนี้ คนที่ทำกับเธออย่างที่ไม่น่าให้อภัย

ฮึก.....

“พอเถอะ เลิกขอโทษฉันสักที ฉันเบื่อคำนี้เต็มทนแล้ว” เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาหลังจากที่ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังเพราะผู้ชายคนนี้ มันช่างไร้ประโยชน์ซะจริง

“ในเมื่อคุณก็มีคนของคุณอยู่แล้วเรื่องของเราก็ขอให้มันจบลงตรงนี้ เราสองคนต่างคนต่างไป ฉันจะถือว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ลาก่อน แทน...” พูดจบเธอก็หันลังให้กับผู้ชายคนที่เธอเคยรักมากที่สุด ไม่สิ...ตอนนี้ก็ยังรักอยู่ แต่การกระทำของเขามันช่างยากที่จะให้อภัย

“ไม่นะนิกกี้ อย่าทำแบบนี้” เขาวิ่งมาดักหน้าเธอทำให้เธอต้องหยุดเดิน แล้วเงยหน้ามองใบหน้าของอดีตคนรัก ใบหน้านี้ที่เธอเคยรัก ใบหน้านี้ที่หักหลังเธอจนทำให้รู้สึกเจ็บแทบกระอักเลือด

................

“นิกกี้ ฟังผมก่อน เรื่องนี้ผมอธิบายได้”

............

“ผมไม่ได้รักแองจี้” เธอกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ไม่ได้รัก? เขากล้าพูดออกมาได้ยังไงว่าเขาไม่ได้รักผู้หญิงที่กำลัง...ท้องลูกของเขา

“ผมรักคุณนะนิกกี้ ผมขอโอกาสอีกครั้งจะได้ไหม... นะ... ให้โอกาสผมได้ดูแลคุณอีกครั้งเถอะนะ”

เพี๊ยะ!!!

“คุณกลล้าพูดออกมาได้ยังไง หน้าด้าน! เห็นแก่ตัว! ไอ้ผู้ชายเฮงซวย” เธอตบหน้าและพลักเขาสุดแรงเท่าที่เธอมีอยู่ตอนนี้ อย่าว่าแต่โอกาสเลยสถานะคนเคยรู้จักเธอก็จะไม่ให้เขา เขาทำเธอเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนเกินจะให้อภัย

“นิกกี้  ให้โอกาสผมสักครั้งเถอะนะ เรื่องนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คืนนั้นผมเมา” เหอะ! คำแก้ตัวของผู้ชายคนนี้ทำไมมันถึงฟังดูไร้ความรับผิดชอบแบบนี้นะ นี่ฉันรักเขาไปได้ยังไง? เธอได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง ก่อนจะหันหลังออกวิ่งหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้

            ฝนที่ตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อนช่วยพลางน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายของเธอ ร่างกายที่เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้ายิ่งทำให้เธอดูเหมือนคนที่น่าสมเพชขึ้นมากกว่าเดิม

            เธอวิ่งหนีจากผู้ชายคนนั้นอย่างไม่สนใจเสียงร้องตะโกนแก้ตัวจากเขา ยิ่งเสียงที่ดังขึ้นใกล้เท่าไหร่ เธอยิ่งวิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดทำให้ภาพที่เห็นเบื้องหน้าพร่าเลือนถึงแม้เธอจะใช้มือปาดมันออกจากหน้าเท่าไหร่มันก็ยังไหลออกมาไม่หยุด

            ความพร่าเลือนของภาพเบื้องหน้าทำให้เธอไม่คิดจะสนใจแสงไฟจากรถที่วิ่งไปวิ่งมา ที่เธอต้องทำตอนนี้คือวิ่งหนีจากผู้ชายที่ทำให้เธอเจ็บปวดให้ไกลมากที่สุด ในหูของเธออื้ออึงจากเสียงร้องตะโกนของคนที่วิ่งตามเธอมา เสียงฝนตกที่มีแต่จะแรงขึ้นเรื่อยๆ

            เสียงเหมือนแตรรถที่เธอไม่รู้ว่ามาจากทิศทางไหนปนมากับเสียงร้องตะโกนที่ไม่ไกล

แต่เธอไม่รู้อะไรเลย....จนกระทั่งแรงกระแทกอย่างรุนแรงที่ไม่รู้มาจากไหนชนเข้าใส่เธออย่างจังทำให้สติเธอหลุดลอยไปแบบไม่รู้ตัว.....