คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ตอนที่ 24 : ตอบโต้
นนท์และพรรคพวกพากันลากสังขารตัวพวกเขาหลบเข้าไปในป่า
โดยที่ทั้งพ่อและแม่ของนนท์ก็โดนยิงอาการสาหัส
นนท์ต้องรีบปฐมพยาบาลช่วยพวกเขาทั้งคู่ในทันที
ในขณะที่คนของมาร์ตินพยายามจะออกล่าตัวมือปืนที่ยิงใส่พวกเขา นนท์ถึงกับร้องไห้ออกมาเมื่อพ่อกับแม่ของเขาโดนยิงเพราะเขา
“พ่อครับ
แม่ครับ ผมขอโทษ!!”
“ไม่
นนท์ พ่อต่างหากที่ต้องขอโทษลูก พ่อพาลูกมาเจอกับเรื่องนี้ทั้งๆที่พ่อหยุดมันได้”
“นนท์
แม่รักลูกเสมอนะไม่ว่าลูกจะเลือกทางไหน ส่วนเธอ!!” แม่ของนนท์หันหน้าไปทางลินน์รีด
“มีอะไรหรือเปล่าคะ
ว่ามาเลยค่ะ??” ลินน์รีดตอบไป
“ดูแลลูกชายฉันให้ดีด้วย
ตอนนี้เขาไม่เหลือใครแล้ว”
แม่ของนนท์พูดขึ้น
จากนั้นเธอก็สิ้นใจตายลงใกล้ๆกับลินน์รีด
นนท์เห็นดังนั้นจึงถึงกับปล่อยโฮออกมาดังลั่น
“แม่!!”
“นนท์
ใจเย็นนะ แม่ของนายไปดีแล้ว” อลาวดี้พูดขึ้น
“นนท์
ไปจากที่นี่ซะ อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกอักษะอีก
มีแค่ลูกคนเดียวเท่านั้นที่จะหยุดทุกอย่างได้ รังอินทรี รังอินทรี
ลูกต้องไปที่นั่น เป็นความหวังเดียวของมนุษยชาติ หยุดทุกอย่างที่พวกมันทำ
พ่อขอโทษสำหรับทุกอย่าง ให้อภัยพ่อด้วย มันจะทำให้พ่อตายตาหลับ!!” นนท์ได้ยินดังนั้นจึงร้องไห้ออกมาไม่หยุด
จากนั้นนนท์ก็พูดขึ้น
“ผมให้อภัยพ่อครับ
พ่ออยู่กับผมนะครับ พ่อจะต้องไม่เป็นอะไร!!”
นนท์ตอบกลับพ่อของเขาไป แต่ไม่ทันไร
พ่อของนนท์ก็สิ้นใจตายไปกับแม่ของนนท์ด้วย
นนท์ถึงกับร้องไห้ออกมาไม่หยุดอีกครั้งราวกับแทบจะขาดใจ
“พ่อครับ
พ่อครับ ฮือๆๆๆ!!”
“นนท์
นายจะเอายังไงต่อหล่ะทีนี้??”
นาโอมถามอย่างสงสัย
“พี่นาโอมิ
พี่จะกลับไปก็ได้นะครับ พวกมันยังไม่รู้ว่าพี่มาที่นี่”
“พี่จะไปกับเธอก็แล้วกัน
ไหนๆเรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว!!” นาโอมิพูดขึ้น
“ขอบคุณมากครับพี่”
นนท์ถึงกับกอดกับนาโอมิไป
“นนท์
พ่อของนายอยากให้นายยุติเรื่องนี้นะ” หมอคิมพูดขึ้น
“ว่าแต่
คุณจะเอายังไงต่อหล่ะคะ คุณนนท์??” ซวาตีถามอย่างสงสัย
“รังอินทรี
ผมต้องเข้าใจให้ได้ว่ามันคืออะไร
พ่อของผมบอกว่ามันคือทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรื่องนี้ ผมจะต้องหาคำตอบให้ได้
ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
นนท์พูดขึ้นอย่างแน่วแน่ จากนั้นในขณะเดียวกัน
มาร์ตินก็รีบวิ่งมาหานนท์และพรรคพวกในทันที
“นนท์
พวกนายต้องไปจากที่นี่แล้ว ทหารอาจจะกำลังมาที่นี่”
“ผมจะต้องรีบทำศพให้พ่อกับแม่ผม
ให้พวกท่านได้หลับสบายหน่ะ!!”
“ถ้าอย่างงั้นก็เอาพวกเขากลับไปด้วย
ฉันมีสถานที่ที่จะฝังศพพวกเขาได้”
ลินน์รีดพูดขึ้น
จากนั้นพวกเขาก็ช่วยกันแบกศพของพ่อและแม่นนท์ขึ้นไปบนรถบรรทุกคันหนึ่งที่พวกเขาเอามาด้วย
จากนั้นไม่นานพวกเขาก็รีบบึ้งรถออกจากอุทยานแห่งนั้นในทันที
โดยที่พวกเขารีบกลับไปยังค่ายของพวกเขาที่สร้างไว้เพื่อป้องกันพวกญี่ปุ่น
โดยที่นนท์ในตอนนั้นก็เอาแต่กอดศพพ่อและแม่ของเขาอยู่ตลอดทาง
โดยมีลินน์รีดคอยอยู่กับเขา
“นนท์
นายไม่เป็นไรนะ!!”
“พ่อกับแม่แค่มาตามหาผม
ไม่น่าต้องมาตายแบบนี้เลย”
นนท์พูดขึ้น
“ไม่ต้องห่วงนะ
เราจะตามล่าคนที่มันฆ่าพ่อแม่นายให้ได้”
“แน่นอน
แล้วฉันจะฆ่ามันด้วยมือฉันเอง!!”
ขบวนรถของพวกเขาเดินทางมาเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขาก็มาถึงค่ายที่พวกเขาสร้างเพื่อตั้งรับกองทัพญี่ปุ่นที่กำลังบุกมาโจมตี
และจากนั้นไม่นานพวกเขาก็จอดรถที่สุสานชาวพื้นเมืองแห่งหนึ่ง
ซึ่งมีหลุมศพชาวพื้นเมืองอยู่มากมาย จากนั้นไม่นานพวกเขาก็ช่วยกันยกศพของพ่อและแม่ของนนท์ลงมาจากรถ
แล้วค่อยๆวางลงไปในหลุมหลุมหนึ่ง จากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆฝังลงไปในพื้นดิน
แล้วก็ทำพิธีศพอย่างสมเกียรติ โดยที่นนท์ได้แต่มองหลุมศพของพ่อแม่เขา
โดยที่แววตาของเขามีแต่ความแค้น นนท์คิดอยู่อย่างเดียวในตอนนั้น เลือดต้องล้างด้วยเลือดเท่านั้น
และในขณะเดียวกัน
มาร์ตินที่เพิ่งจะได้รับข่าวมาใหม่
เขาก็รีบมารายงานให้กับนนท์และพรรคพวกฟังในทันที
“นนท์
แย่แล้ว มีข่าวมา ยืนยันมาแล้ว
ตอนนี้กองกำลังญี่ปุ่นสร้างสะพานชั่วคราวเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังรอคำสั่งเท่านั้น!!”
“ถ้าพวกนั้นจะมา
พวกเขาต้องเจรจาเปิดพรมแดนก่อนสิ” ลินน์รีดพูดขึ้น
“แต่ก็คงจะอีกไม่นานนั่นแหละ
ฉันว่านะ”
อลาวดี้พูดขึ้น
“มีทหารญี่ปุ่นประมาณหลายแสนนายประจำอยู่ชายแดน
และกลุ่มใหญ่กำลังเดินทางมาจากเม็กซิโก
เราต้องกำจัดพวกนั้นก่อนที่พวกมันจะรวมกำลังกัน ไม่อย่างงั้นเราอาจจะต้านพวกมันไว้ไม่ได้แน่ๆ”
นาโอมิพูดขึ้น
“อืม!! พวกมันคงจะลำพองใจ
คิดว่ากำลังของเราจะน้อยกว่ามัน มันคงต้องโจมตีก่อนแน่ๆ”
หมอคิมพูดขึ้น
“แต่ถึงยังไงก็ต้องระวังไว้หน่อยนะคะ
ไม่รู้พวกมันจะมีอะไรรอเราอยู่หรือเปล่า” ซวาตีออกความเห็นไป
“แน่นอนครับ
เราคงต้องจัดการพวกมันก่อนที่พวกมันจะมาถึงที่นี่
เราจะแบ่งกำลังเพื่อควบคุมพื้นที่นี้ไว้ เราได้เปรียบเรื่องชัยภูมิ
เราจะวางกำลังตามแนวสนามเพลาะ แล้วจัดการกับพวกมันไปก่อน
แล้วเราจะขนาบข้างพวกมันเอง” นนท์วางแผนกับพวกเขาไป
“อืม!! แต่กำลังทางอากาศของพวกเขาก็น่ากลัวอยู่นะ” นาโอมิออกความเห็นไป
“เรามีจรวดต่อต้านอากาศยานอยู่
น่าจะพอยันพวกมันได้”
อลาวดี้พูดขึ้น
“เออใช่
เราเพิ่งจะติดตั้งปืนต่อต้านอากาศยานเพิ่มไป เหลือแค่ยามทางอากาศหน่ะครับ”
มาร์ตินพูดขึ้น
“งานนี้คงต้องเพิ่งหน่วยแทรกซึมของเราแล้วหล่ะ”
ลินน์รีดตอบไป
“ถ้าอย่างงั้น
เราคงมีเวลาไม่มากแล้วนะคะ”
ซวาตีพูดขึ้น
“ก็น่าจะเป็นอย่างงั้น
เรารีบไปจัดการกันก่อนดีกว่า!!” หมอคิมพูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน
ชายคนหนึ่งซึ่งมาจากหน่วยข่าวกรองของทีมเขา
แล้วเขาก็มารายงานอะไรบางอย่างกับพวกเขาในทันที
“ทุกคนครับ
มีข่าวมา ตอนนี้คณะประชุมได้มาถึงอุซเบกิสถานแล้ว และตอนนี้ทางญี่ปุ่นได้ประกาศใช้กฎหมาย
Fukai Kan เรียบร้อยแล้วตอนนี้”
“แย่หล่ะ
กฎหมายนั้นสามารถใช้ทหารได้ไม่เกิน 50000 คนรุกรานเขตเป็นกลางได้ภายใน 24 ชั่วโมง ก่อนที่พวกเขาจะมีข้อตกลงเพื่อเปิดเขตพรมแดนเป็นกลาง
ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆ พวกมันคงจะข้ามเขตแดนมาแล้วหล่ะ”
นาโอมิพูดขึ้น
“พวกมันต้องโจมตีในเวลากลางคืน
เพื่อไม่ให้พวกเราได้ทันระวังตัว พวกมันมาแน่ๆครับ” นนท์พูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้น ฉันจะไปเตือนพวกเขาด่วนเลยนะคะ” ลินน์รีดพูดขึ้น
จากนั้นเธอก็รีบไปประกาศให้ชาวบ้านแถวนั้นรู้ว่าพวกญี่ปุ่นกำลังจะมาแล้ว
“สนามเพลาะก็ยังสร้างไม่เสร็จดีเลยนะเนี่ย”
อลาวดี้พูดขึ้น
“ตอนนี้เอาแค่เท่าที่มีไปก่อนดีกว่าน่า”
หมอคิมพูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้นฉันจะไปพาเด็กๆและคนแก่ไปซ่อนตัวไว้ก่อนนะคะ” ซวาตีพูดขึ้น
“ได้เลยครับ
ตอนนี้เราไม่มีเวลาแล้ว คุณมาร์ติน เตรียมตัวให้พร้อมนะครับ!!”
นนท์พูดขึ้น
“ได้เลยครับ!!”
มาร์ตินพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็รีบไประดมกำลังคนของเขาเพื่อเตรียมสู้กับกองทัพญี่ปุ่นที่กำลังจะบุกมา
โดยที่คนของมาร์ตินและบรรดาชาวเมืองอเมริกันที่พร้อมจะสู้ราว 10000
คนต้องสู้กับกองทัพญี่ปุ่นราว 50000 ที่กำลังจะมาถึงที่นี่
และอีกด้านหนึ่งของป่า
โซลที่เพิ่งจะทำภารกิจสังหารนายพลโนบุรุเสร็จเรียบร้อย
เขาก็รีบหนีไปขึ้นรถแล้วออกจากป่าในทันทีเพื่อหนีจากการตามล่าจากคนของมาร์ติน ซึ่งเขาขับรถกลับเข้าไปในเขตทหารของญี่ปุ่น
ซึ่งเขารีบขับผ่านสะพานชั่วคราวของกองทัพ
จากนั้นเขาก็ชูธงญี่ปุ่นเพื่อเป็นสัญลักษณ์กับทหารเหล่านั้นในทันที
“นั่นคนของเรา
ปล่อยให้เขาเข้ามา!!”
ทหารญี่ปุ่นพวกนั้นเปิดด่านให้โซลขับรถเข้ามา จากนั้นเขาก็ขับรถเข้ามาจอดยังตำแหน่งของรถยามะดะในทันที
จากนั้นเขาก็ลงจากรถมาคุยกับเขาในทันที
“สวัสดี
เป็นยังไงบ้างหล่ะ??”
“นายพลโนบุรุกับเมียเขาตายแล้ว
แต่พวกมันตามล่าตัวผมอยู่”
“นั่นสินะ
ว่าแต่สถานการณ์เป็นยังไงบ้างหล่ะ??” อิจิโกะถามไป
“ตอนนี้พวกมันคงกำลังรอรับมือพวกเราแล้วหล่ะ!!”
“พวกมันมีไม่กี่หมื่น
เราน่าจะกำจัดมันได้สบายๆ”
ยามะดะพูดขึ้น
“แต่ว่าไอ้หมอนั่น
หัวหน้ากลุ่มกบฏ ฉันเคยเจอมันครั้งหนึ่ง มันเหมือนกับมีพลังพิเศษเลยหว่ะ!!” โซลพูดขึ้น
“เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอก
ฉันมีของขวัญให้มัน!!”
ยามะดะพูดขึ้น จากนั้นเขาก็เอากล่องกระสุนกล่องหนึ่งออกมาจากรถของเขา
“นี่คือกระสุนที่ทำจากโลหะพิเศษ
ซึ่งมีคุณสมบัติต่างจากโลหะทั่วไป การทำงานของมันมี 2 ระดับ
เมื่อกระสุนระดับแรกทำไม่สำเร็จ กระสุนลูกที่สองที่ฝังอยู่จะทำงานและระเบิดในทันที
ทางเยอรมันส่งมาให้ทางเราโดยเฉพาะ ซึ่งโลหะนี้มีจำกัด ที่เห็นในกล่องนี่
โลหะพิเศษก็หมดคลังแล้ว ใช้ระวังๆหน่อยหล่ะ!!”
ยามะดะพูดขึ้นจากนั้นก็ยื่นกล่องกระสุนให้กับโซล
โซลยิ้มแล้วก็รับมันเอาไว้
“ว่าแต่
คุณเอาของที่ผมต้องการมาหรือเปล่าหล่ะ??”
โซลถามไป
จากนั้นอิจิโกะก็หยิบกระเป๋าถือมากระเป๋าหนึ่ง จากนั้นเขาก็ยื่นให้กับโซล
เมื่อโซลเปิดก็พบว่ามีเงินอยู่ในกระเป๋านั้นมากมาย
“แบบนี้สิค่อยน่าทำงานด้วยหน่อย”
โซลพูดขึ้นจากนั้นก็เก็บกระเป๋าไป
“ตอนนี้กลับไปก่อนได้เลย!!” ยามะดะพูดขึ้น
จากนั้นโซลก็ถือกระเป๋าเดินไปขึ้นรถของเขา จากนั้นก็ค่อยๆขับรถออกไป
“คุณยามะดะ
แน่ใจนะว่าจะไม่มีปัญหา??”
อิจิโกะถามอย่างสงสัย
“ไม่ต้องห่วง
รองานนี้จบก่อน ฉันเก็บมันแน่!!” ยามาดะพูดขึ้น
จากนั้นสัญญาณรวมพลทหารก็ดังขึ้นไปทั่ว ทหารนับหมื่นและรถหุ้มเกราะ เฮลิคอปเตอร์ก็มารวมตัวกันเพื่อเข้าโจมตีในทันที
“ดูเหมือนพวกเขาจะโจมตีแล้วนะครับ!!” อิจิโกะพูดขึ้น
“นั่นสิ
นั่งรอดูดีกว่าว่ามันจะจบยังไง” ยามะดะพูดขึ้น
ณ กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น
ซึ่งเครื่องบินพาณิชย์ที่โกโร่และพรรคพวกโดยสารมาด้วยก็ลงจอดที่รันเวย์สนามบิน จากนั้นก็ค่อยๆจอดเทียบท่าผู้โดยสารในทันที
จากนั้นไม่นาน
โกโร่และทีมข่าวก็ลงจากเครื่องบินแล้วเดินทางมายังห้องผู้โยสารขาเข้าในทันที
โดยที่มีชายคนหนึ่งยืนถือป้ายชื่อเขาชูขึ้น
จากนั้นเขาก็เดินมาหาโกโร่และพรรคพวกในทันที
“สวัสดีโกโร่
ที่เมืองไทยคงจะวุ่นวายมากเลยนะ!!”
“คุณมารุตะ
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเมืองไทยประกาศสงครามกับเราแล้วหล่ะครับ” โกโร่พูดขึ้น
“ก็คงจะประมาณนั้น
ตอนนี้ได้ยินว่าทางกลาโหมโตเกียวกำลังตอบโต้พวกเขาอยู่นะ”
“ตอบโต้
ผมหวังว่าพวกเขาจะไม่ใช้เจ้านั่นหรอกนะครับ!!” ซุนกิวพูดขึ้น
“เอาน่า
อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปเลย ทางพวกเขายังไม่มีประกาศอะไรเลย”
“อย่าบอกนะว่าพวกเขาจะใช้นิวเคลียร์หน่ะ!!” ยูกิพูดกับฉางเจ้าไป
“นั่นสิ
ถ้าพวกเขาใช้จริง งานนี้ได้ตายกันหมดเลยนะ” ฉางเจ้าพูดขึ้น
“อย่าเพิ่งพูดไป
แถวนี้พวกเคมเปนไตเต็มไปหมด เดี๋ยวก็โดนแขวนคอหรอกครับ”
มารุตะพูดขึ้น
“ว่าแต่
ตอนนี้มีข่าวอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ??” โกโร่ถามไป
“อ้อ!! ตอนนี้คณะผู้แทนของเราเพิ่งจะเดินทางไปถึงอุซเบกิสถาน
อีกไม่นานคงจะมีประชุมข้อตงลงหน่ะ”
“ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการจะเปิดพรมแดนมากเลยสินะ!!” ซุนกิวพูดขึ้น
“ถ้าเปิดเขตเป็นกลางได้
จะเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ??”
ยูกิถามอย่างสงสัย
“ก็เท่ากับว่าพวกเขาสามารถส่งทหารเข้าไปในเขตกันชนของทั้งสองฝ่ายได้หน่ะสิ”
ฉางเจ้าพูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้น
เราต้องไปที่กลาโหมก่อนเลยครับ ดูว่าพวกเขาจะมีมาตรการอะไร”
โกโร่พูดขึ้น จากนั้นมารุตะก็พาพวกเขาไปขึ้นรถที่ด้านนอก
เพื่อเดินทางกันต่อในทันที
ณ กระทรวงกลาโหมญี่ปุ่น
นายทหารระดับสูงมากมายถูกเรียกตัวมาเพื่อหารือเพื่อตอบโต้ทางไทยที่ขับไล่ชาวญี่ปุ่นออกไปจากพื้นที่
โดยที่นายกยูนิจิ ที่รับตำแหน่งต่อจากนายกโทโจที่เพิ่งจะอสัญกรรมไป
ก็เรียกผบ.ทุกเหล่าทัพมารวมตัวกันเพื่อหารือกัน เมื่อครบองค์ประชุม
พวกเขาก็เริ่มการประชุมในทันที
“สวัสดีทุกท่าน!! ทุกท่านคงจะได้ข่าวที่เกิดขึ้นในประเทศไทยแล้วสินะครับ”
นายกยูนิจิพูดขึ้น
“ผมว่า
เราควรใช้อาวุธนิวเคลียร์กับพวกนั้นเลยนะครับ” ผบ.กองทัพบกพูดขึ้น
“แต่ว่า
จะใช้กับกรุงเทพอย่างงั้นเหรอครับ ผมว่าไม่เหมาะเท่าไหร่นะครับ”
ผบ.นาวิกโยธินพูดขึ้น
“เห็นด้วยนะครับ
แล้วกองกำลังแนวร่วมของเราจะไม่เป็นอันตรายอย่างงั้นเหรอ??” ผบ.กองทัพอากาศพูดขึ้น
“ถ้าเราจะใช้นิวเคลียร์
เพื่อเชือดไก่ให้ลิงดู เราควรจะเอาพื้นที่ที่เป็นจุดยุทธศาสตร์นะครับ”
ผบ.กองทัพอากาศพูดขึ้น
“ว่าแต่
พวกคุณพอจะมีความคิดหรือเปล่าว่าที่ไหนดี??” นายกยูนิจิถามไป
“ที่นี่ไงครับ
จังหวัดราชบุรี อู่ตะเภา กองเรือจำนวนมหาศาลของกลุ่มกบฏอยู่ที่นั่น
ถ้าเราเล่นงานทัพเรือพวกเขาได้ ก็เป็นการส่งคำเตือนถึงพวกเขาได้”
ผบ.กองทัพเรือพูดขึ้น
“ผมเห็นด้วยนะ
ที่นี่เหมาะที่สุด อย่างน้อยละอองปรมณูก็ไม่มีถึงเขตอื่นของเรา”
ผบ.กองทัพอากาศพูดขึ้น
“พวกคุณจะเอายังไงก็ได้
ผมสนับสนุนอยู่แล้ว”
ผบ.กองทัพบกพูดขึ้น
“ได้เลย
ถ้าอย่างงั้น เราจะออกคำเตือนถึงพวกเขาก่อน แล้วถึงจะใช้อาวุธนิวเคลียร์กับพวกเขา
ตกลงตามนี้ก็แล้วกัน”
นายกยูนิจิพูดขึ้นอีกครั้ง
กลับมายังกรุงเทพมหานคร
ซึ่งรถบัสของปกรณ์และวิวัฒน์ก็มาถึงสถานีขนส่งได้โดยสวัสดิภาพ
และหลังจากที่พวกเขาลงจากรถ พวกเขาก็ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่างที่เห็นได้ชัด
ซึ่งนั่นก็คือบรรดาคนไทยหลายคนได้ฉีกโปสเตอร์โฆษณาชวนเชื่อของกองทัพญี่ปุ่นทิ้ง
รวมถึงมีการเผาธงชาติญี่ปุ่นกันมากมาย กลิ่นควันลอยฟุ้งไปทั่วอากาศ
ทำเอาปกรณ์และวิวัฒน์ถึงกับแปลกใจ
“นี่มันไปได้ถึงขนาดนี้แล้วเหรอ??” ปกรณ์ถามอย่างสงสัย
“นั่นดิ
แต่อย่าสนใจเลย รีบไปเรียกแท็กซี่ดีกว่า”
วิวัฒน์พูดขึ้น
จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็รีบไปเรียกแท็กซี่ด้านหน้าสถานี แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง
พวกเขาก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นมา ทำเอาพวกเขาทั้งคู่ตกใจ
ซึ่งภาพที่เขาเห็นก็คือมีการยิงกันระหว่างประชาชนกลุ่มสนับสนุนแล่ต่อต้านญี่ปุ่น
ต่างคนต่างฉะกันโดยไม่มีใครยอมใคร ในมือพวกเขามีแค่ปืนสั้น
แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้ชาวบ้านแถวนั้นตกใจและแตกตื่นหนีไปคนละทิศละทาง
“เฮ้ย!!
อย่ามัวแต่อึ้งดิ รีบไปกันเถอะ” วิวัฒน์พูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน
กระสุนก็ถูกยิงมาทางพวกเขา ซึ่งมันเฉียดพวกเขาไปนิดเดียว
แต่พวกเขาก็รีบหาที่หลบไปก่อน
“เฮ้ยพวก
แยกกันตรงนี้ก่อน แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านฉันนะเว้ย!!” วิวัฒน์ตะโกนบอกไป
“เออ!! แล้วเจอกันโว้ย”
พวกเขาทั้งคู่รีบแยกกันไปคนละทางเพื่อความปลอดภัย
จากนั้นปกรณ์ก็รีบไปเรียกแท็กซี่ที่กำลังจะออกรถไป
“พี่ๆ
ไปปทุมวันครับ”
“โอ๊ย
ผมไม่ไปหรอกครับ ผมจะกลับบ้าน”
“เอางี้
ผมให้พี่ 200 ไปให้ผมหน่อย!!”
“200 เหรอ
งั้นขึ้นมาเลย!!”
ปกรณ์รีบขึ้นรถไป จากนั้นรถแท็กซี่คันนั้นก็ขับออกไปจากพื้นที่
ก่อนที่พวกเขาจะโดนไล่ยิงไป
กลับมายังมิชิแกน สหรัฐอเมริกา เขตปกครองนาซี
ไวเวิร์นเคลื่อนกำลังพลเข้าไปในเมืองเพื่อเข้ายึดและขนนักโทษเข้าไปในที่คุมขังใหม่ของพวกเขา
ซึ่งในขณะเดียวกันคนของไวเวิร์นก็เตรียมความพร้อมในการโจมตีมิชิแกนต่อไป
โดยที่ไวเวิร์นกับคนของเขาก็ช่วยกันวางแผนในการโจมตีในครั้งนี้ด้วย
“เอาหล่ะ
ตอนนี้พวกเราก็เข้าประชิดชานเมืองแล้ว พวกนั้นคงเตรียมการป้องกันพวกเราในเมือง” ไวเวิร์นพูดขึ้น
“พวกมันคงตั้งกำลังรอให้พวกเรามาหน่ะ
คิดว่านะ” โบซอลพูดขึ้น
“แต่ถ้าเราลุยกับพวกมันตรงๆ
ไม่ต่างกับว่าเราฆ่าตัวตายเลยนะ” เจนนี่พูดขึ้น
“เพราะฉะนั้น
เราจะแทรกซึมเข้าไปในค่ายของพวกมันก่อน ด่านหน้าของพวกมันไม่เข้มแข็งเท่าไหร่ แต่ที่เราต้องจัดการคือแนวปืนใหญ่ของพวกมัน
ฝูงเฮลิคอปเตอร์ของพวกมันด้วย ถ้าเราเล่นงานตรงนี้ได้ การป้องกันของพวกมันจะหยุดชะงักไปเลย” ไวเวิร์นพูดขึ้น
“แต่ว่าต้องใช่คนเยอะมากเลยนะพวก” โบซอลพูดขึ้น
“ใช่
แล้วก็ต้องใช้เส้นทางที่พวกมันไม่ได้มาสำรวจอีก” เจนนี่พูดขึ้น
“ตรงนี้ไง
แนวปืนใหญ่ของมัน เชื่อมกับทางเดินท่อระบายน้ำในเมือง
พวกมันโง่มากที่ตั้งแนวปืนใหญ่ไว้ที่นี่ เราจะลัดเลาะไปตามท่อระบานน้ำ
ใช้อาวุธเก็บเสียงยิงใส่พวกมัน” ไวเวิร์นพูดขึ้น
“ฉันจะใช้พลุสัญญาณด้วย
เพื่อเรียกพวกเราตอนภารกิจเสร็จแล้ว” โบซอลพูดขึ้น
“ความคิดดี
แต่เราคงต้องรีบทำแข่งกับเวลาหน่อยหล่ะ” เจนนี่พูดขึ้น
“โบซอล
ขอมือดีของเรา 30 คน ติดอาวุธเก็บเสียงพร้อมระเบิดทำลายล้างครบมือ
เราจะไปแบบเงียบๆกัน”
ไวเวิร์นพูดขึ้น
จากนั้นพวกเขาก็ระดมกำลังคนของเขาในทันที
โดยที่ได้เตรียมอาวุธและระเบิดทำลายล้างสูงไว้เพื่อทำลายปืนใหญ่ของพวกนาซีโดยเฉพาะ
จากนั้นพวกเขาก็เตรียมออกเดินทางในทันที
และอีกด้านหนึ่งของค่าย ห้องคุมขังเชลยเยอรมัน ซึ่งทหารเยอรมันนับร้อยถูกคุมขังอยู่ด้านในอย่างแออัด
แองเจลล่าก็เป็นหนึ่งในนักโทษคนหนึ่ง ในตอนนั้นเอง
มีคนเอาอาหารมาให้กับเธอเนื่องจากว่าเป็นเวลาอาหารเย็นของพวกเขา
“เอ้า
อาหารเย็นมาแล้ว!!”
ชายคนนั้นยื่นจานอาหารให้กับแองเจลล่า
แต่แองเจลล่าก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ด้านในไม่ยอมพูดอะไรออกมา
“ท่านครับ
ไม่เป็นไรนะครับ??” ทหารในคุกที่อยู่ข้างๆพูดขึ้น
“ไม่หรอก
พวกเราเป็นยังไงกันบ้างหล่ะ??” แองเจลล่าถามกลับไป
“ตอนนี้พวกเราปลอดภัยดีครับ”
“ฉันจะหาทางไปจากที่นี่
พวกมันคงจะโจมตีมิชิแกนแน่ๆ” แองเจลล่าพูดขึ้น
“ผมรู้ครับ
แต่พวกมันเฝ้าแน่นหนาขนาดนี้จะไปยังไงหล่ะครับ??” ทหารคนหนึ่งถามไป
“ไม่ต้องห่วง
พอพวกมันเข้าโจมตี กำลังคนที่นี่จะอ่อนแอลง แล้วฉันจะเล่นงานพวกมันทุกคนเอง” แองเจลล่าพูดขึ้น
“ก็ขอให้สำเร็จนะครับ” ทหารคนหนึ่งพูดขึ้น
แต่จู่ๆยามคนหนึ่งก็เดินมาทางพวกเขาแล้วเอาไม้ตีลูกกรงห้องขัง
“เฮ้ย!! พูดอะไรกัน
เงียบหน่อยโว้ย”
ยามคนนั้นพูดขึ้น แต่แองเจลล่าสวนกลับไป
“นี่
น้องชาย อย่าให้ฉันถือไม้นั้นบ้างก็แล้วกันนะ!!”
“มึงพูดอะไรของมึงวะ??” ชายคนนั้นโมโห
แต่จู่ๆชายอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
“นี่ คุณไวเวิร์นสั่งไว้
ห้ามทำอะไรเธอ!!”
“หืม!! ฝากไว้ก่อนนะมึง” ชายคนนั้นเดินหัวเสียออกไป
จากนั้นชายอีกคนหนึ่งก็เดินตามชายคนนั้นออกไปอีกคน
ส่วนแองเจลล่าก็พยายามหาทางออกจากคุกไปด้วย
ณ ฐานบัญชาการชั่วคราว มิชิแกน
กองทัพแวร์มัคและตำรวจต่างๆจากทั่วทุกทิศมารวมตัวกันเพื่อวางแผนป้องกันกลุ่มกบฏที่กำลังจะบุกเข้ามา
ซึ่งพลเอกสตัสเซอร์ ผู้บัญชาการกองทัพในเขตนาซีอเมริกา
เขาได้เรียกคนของเขาประชุมเกี่ยวับแผนการป้องกันกลุ่มกบฏในทันที
“เอาหล่ะ
พวกกบฏในตอนนี้มีประมาณเท่าไหร่กัน??”
“เท่าที่หน่วยข่าวกรองตรวจสอบ
ประมาณ 50000 คนได้ครับ”
“พวกนั้นรวมกำลังเร็วกว่าที่เราคิดซะอีก
แล้วหัวหน้าพวกมันเป็นใครหล่ะ??” นายพลสตัสเซอร์ถามไป
“จะใครหล่ะครับท่าน
มันคือไวเวิร์น คริสยังไงหล่ะครับ”
“อ้อ
ไอ้ตัวแสบนี่เอง มันยังไม่ตายอีกเหรอ??”
“เราคิดว่ามันตายแล้ว
แต่หมอนี่มันหนังเหนียวครับ เราสืบประวัติมันเพิ่มเติม
มันคือหนึ่งในมนุษย์ทดลองในโครงการของเราตั้ง 20 กว่าปีแล้ว
และจากนั้นมันก็หายตัวไปเลย” นายพลสติฟท์ยกมือพูดขึ้น
“แล้วนี่
คุณสติฟท์ คุณพอจะมีวิธีอะไรดีๆหรือเปล่าหล่ะ??” นายพลสัตทเซอร์ถามไป
“เราเตรียมกระสุนพิเศษสำหรับจัดการมนุษย์ทดลองพวกนี้โดยเฉพาะ
ซึ่งส่งตรงมาจากเบอร์ลิน และท่านผู้นำฟอนเบิร์กมีคำสั่งโดยตรงมาถึงพวกเราแล้ว
ให้เราเก็บกวาดพวกนี้ให้หมด” นายพลสติฟท์พูดขึ้น
“อืม
ตอนนี้เราต้องจัดการมันให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม” นายพลสัตทเซอร์พูดขึ้น
ณ ที่ไหนซักแห่งในทะเลเวียดนาม
กองเรือพาณิชย์ของมิคาอิลก็ออกเดินทางมาเรื่อยๆ เพื่อเดินทางกลับไปยังยุโรป
พวกเขาเร่งเครื่องเต็มกำลัง
โดยที่มิคาอิลก็จัดการตรวจเส้นทางเดินเรือไปด้วยเพื่อป้องกันไม่ให้เรือตรวจการณ์ของพวกอักษะมาเจอพวกเขาเข้า
“วันนี้อากาศดีมาก
แต่เราน่าจะไปเติมน้ำมันเพิ่มหน่อยที่จังหวัดระยอง ประเทศไทยนะ”
“แต่ว่า
เราจะไม่โดนตรวจจับเอาเหรอครับ??” ลูกน้องของเขาถามไป
“ไม่หรอก
ตอนนี้พวกเขากำลังกวาดล้างพวกญี่ปุ่น แต่ไม่เล่นงานเราหรอก” มิคาอิลพูดขึ้น
“ครับ
ถ้าอย่างงั้นเราคงต้องติดต่อพวกเราที่นั่นหน่ะครับ”
“แน่นอน
เดี๋ยวฉันจะติดต่อพวกเขาเอง” มิคาอิลพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็ไปโทรศัพท์ที่ด้านหนึ่งของเรือของเขา
จากนั้นการสนทนาก็เริ่มขึ้นในทันที
“สวัสดี
ทอง สบายดีนะพวก!!”
“อ้าว
คุณมิคาอิล มีอะไรให้ช่วยเหรอ??”
“ฉนจะมาเติมเชื้อเพลิงน้ำมัน
และอาหารเพิ่มเติมหน่ะ” มิคาอิลพูดขึ้น
“ไม่มีปัญหา
ผมจะรอก็แล้วกัน” หลังจากที่การสนทนาจบแล้ว
มิคาอิลก็วางสายของเขาไปในทันที
กลับมายังกรุงสตาลินกราด
หลังจากที่มีการต่อสู้อย่างดุเดือดและรุนแรงมานานหลายวัน ในที่สุดกองทัพอักษะก็ยอมถอยออกจากตัวเมืองเนื่องจากว่ามีกำลังเสริมจากไซบีเรียมาช่วยพวกเขานับล้าน
ในขณะเดียวกันนั้นเอง เรซนอร์ฟก็ได้รับคำสั่งให้กำลังคนของพวกเขาเดินทางไปยังเซนต์
ปีเตอร์เบิร์กในทันทีเพื่อขับไล่กองทัพเยอรมันชุดสุดท้ายที่ยังตรึงกำลังอยู่ให้ออกจากแผ่นดินรัสเซียไป
ณ ถนนเส้นหนึ่งที่จะเดินทางไปยังเซนต์
ปีเตอร์เบิร์ก ในรถบรรทุกคันหนึ่ง
“คุณเรซนอร์ฟ
ผมไม่ได้ที่นั่นเลยตั้งแต่เมืองโดนเปลี่ยนชื่อหน่ะครับ” เอลซาร์วินด์พูดกับเรซนอร์ฟไป
“นั่นสิ
แต่ฉันว่าเซนต์ ปีเตอร์สเบิร์กชื่อสวยกว่านะ” เรซนอร์ฟพูดขึ้น
“ผมเห็นด้วยนะ
แต่ทำไม พวกเขาไม่ให้เราไปที่มอสโกล่ะครับ??” ดาโกวิชถามอย่างสงสัย
“ที่มอสโกตอนนี้ข้าศึกแทบจะยอมจำนนทั้งหมดแล้ว
ส่วนเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กหน่ะ พวกมันสร้างฐานทัพใหญ่เอาไว้
เพื่อเตรียมวางกำลังโจมตีเรา” เรซนอร์ฟพูดขึ้น
“ได้ยินว่าป้อมของพวกมันไม่มีวันถูกลำลายนี่ครับ” เอลซาร์วินด์พูดขึ้น
“ก็ใช่
แต่นั่นมันก็แค่ทฤษฎีหน่ะ”
เรซนอร์ฟพูดขึ้น
“ผมมีข้อมูลเกี่ยวกับป้อมนั่นด้วยครับ
ป้อมนั่นใหญ่มาก มีทั้งปืนใหญ่และปืนต่อสู้อากาศยานเต็มไปหมดเลย” ดาโกวิชพูดขึ้น
“แล้วมีทหารเยอะแค่ไหนหล่ะ??” เรซนอร์ฟถามไป
“ประมาณ
200000 นายได้ครับ” ดาโกวิชพูดขึ้น
“แค่
200000 เองเหรอครับเนี่ย??”
เอลซาร์วินด์ถามอย่างแปลกใจ
“200000
นายนี่แต่อาวุธชั้นดีทั้งนั้น เราไม่มีทางเล่นพวกมันตรงๆได้เลย” เรซนอร์ฟพูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้นก็คงต้องนองเลือดกันหนักเลยสิครับ” เอลซาร์วินด์พูดขึ้น
ในขณะที่ขบวนรถของพวกเขาก็เดินทางไปยังเซนต์ ปีเตอร์สเบิร์กในทันที
กลังมายังกรุงเคียฟ หลังจากที่ปีเตอร์ถูกส่งมารักษาตัว
เขาก็ต้องพักฟื้นร่างกายโดยที่คาซาเมียคอยดูแลเขาไปด้วย
แต่ในขณะที่พวกเขากำลังพักฟื้นกันอยู่ จู่ๆก็มีทหารคนหนึ่งในชุด SS เดินเข้ามาหาเขาในสถานพยาบาล
แล้วยื่นเอกสารตัวหนึ่งให้กับเขาในทันที
“ท่านปีเตอร์ครับ
มีรายงานจากเบอร์ลินครับ!!”
ปีเตอร์หยิบเอกสารตัวนั้นมา
โดยให้คาซาเมียเปิดให้ปีเตอร์อ่าน เมื่อเขาอ่านก็พูดขึ้นในทันที
“นี่เรื่องจริงเหรอ??”
“ครับท่าน
ถ้าท่านหายแล้วให้ไปรายงานตัวที่เรือเลยครับ” ทหารคนนั้นพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็วันทยหัตถ์ปีเตอร์แล้วเดินออกไปในทันที
“พวกเขาสร้างเรือเสร็จแล้วงั้นเหรอ??” คาซาเมียถามอย่างสงสัย
“ใช่
เรือที่ใหญ่ที่สุดในโลก อาวุธพร้อมสรรพ พวกเขาให้เราไปที่อเมริกาในทันทีเลย”
“ได้ข่าวว่าที่นั่นกำลังวุ่นวายหนักเลยนี่นะ” ปีเตอร์พูดขึ้น
“นั่นสิ
แล้วนี่เราจะเดินทางเมื่อไหร่หล่ะ??” คาซาเมียถามไป
“พรุ่งนี้เดินทางเลย
เดี๋ยวฉันจะไปรักษาตัวที่เบอร์ลินอีกซักพักก็ได้”
“ได้สิ
ถ้าอย่างงั้นฉันจะไปเตรียมรถก็แล้วกัน” คาซาเมียพูดขึ้น
จากนั้นปีเตอร์ออกไปเดินเล่นที่สวนของสถานพยาบาลแถวนั้นเพื่อผ่อนคลายในทันที
กลับมายังฐานทัพของออร์ลินด้า
ซึ่งในตอนนั้นเองเธอกำลังติดตามข่าวเกี่ยวกับการช่วยเหลือคนของเธอที่ถูกจับอยู่ในเบอร์ลิน
ซึ่งออร์ลินด้าส่งคนไปช่วยแต่ก็ยังไม่มีรายงานอะไรกลับมาเลย
จนกระทั่งมีรายงานจากโทรเลขตัวหนึ่งมาถึงหน่วยของเธอ
บาโธรี่รีบหยิบมันมาอ่านให้ออร์ลินด้าฟังในทันที
“คุณออร์ลินด้าคะ
มีรายงานค่ะ!!”
“มีอะไร
ว่ามาเลย!!” ออร์ลินด้าพูดและรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“คนของเราถูกยิงตายหมดในระหว่างหลบหนีค่ะ”
ออร์ลินด้าได้ยินดังนั้นจึงแทบเข่าทรุดและทำอะไรไม่ถูก
เนื่องจากว่าเธอลงทุนไปกับการก่อกบฏในครั้งนี้ไปมาก
แต่สุดท้ายทั้งคนและเงินของเธอก็มลายหายไปจนสิ้น
“บ้าเอ้ย
มันเป็นไปได้ยังไงเนี่ย??”
ออร์ลินด้าพูดอย่างหัวเสีย
“ฉันขอออกความเห็นนะคะ
ฉันว่าเราน่าจะเริ่มต้นจากเมืองเล็กๆเข้าไปเมืองใหญ่ดีกว่านะคะ
ในเมืองตอนนี้กำลังทหารนาซีคุมไว้เต็มไปหมด แต่ในเมืองเล็กๆ
เราน่าจะเริ่มจากที่นั่นได้” บาโธรี่พูดไป
“แต่พวกเขาจะไว้ใจได้หรือเปล่าหล่ะ??” ออร์ลินด้าถามไป
“เราคงต้องเริ่มในตอนนี้เลยค่ะ” บาโธรี่พูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้นก็ส่งคนไปลองเชิงตามเมืองเล็กๆก่อน
แล้วค่อยจัดการที่เหลือก็แล้วกัน” ออร์ลินด้าพูดขึ้น และในขณะเดียวกัน
ลูกน้องของเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงงานของเธอ
เขารีบไปมารายงานให้ออร์ลินด้าฟังในทันที
“คุณออร์ลินด้าครับ
อาวุธล็อตแรกพร้อมส่งแล้วครับ!!”
“อย่างงั้นเหรอ?? ดี
เริ่มดำเนินการเลย อย่าให้ขาดช่วงหล่ะ”
พวกเขารีบประสานงานกับกองกำลังที่เหลือในพื้นที่ทันทีเพื่อเตรียมการก่อการขั้นต่อไปในทันที
กลับมายังบริษัทลูกของบริษัทอาคะสึกิ
หลังจากที่พวกเธอจัดการเปิดบริษัทได้ซักพัก
พวกเธอก็เปลี่ยนบริษัทที่เสื่อมโทรมให้กลายเป็นบริษัทที่มีชีวิตชีวาในทันที
เครื่องจักรทุกเครื่องผลิตอาวุธน้อยใหญ่มากมายอย่างต่อเนื่องเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสงครามการปฏิวัติครั้งใหม่ของพวกเขา
โดยที่อาคะสึกิได้มาคุมการผลิตด้วยตัวของเธอเองด้วย
“ทุกคน
ผลการผลิตเป็นยังไงบ้าง??”
อาคะสึกิถามลูกน้องของเธอไป
“ครับ
ตอนนี้เราผลิตอาวุธประจำกายและอาวุธทำลายล้างสูงเพิ่มเติม
และตอนนี้ชนวนระเบิดลำลายล้างสูงที่เราเตรียมไว้พร้อมจะบรรจุเข้าหัวรบของเราแล้วครับ”
“ดี
เตรียมส่งอาวุธไปให้กลุ่มกบฏทุกทั่วโลกเลย งานนี้เรารวยกันเละแน่” อาคะสึกิพูดขึ้น
“อ่า
คุณอาคะสึกิครับ คือว่า แล้วกลุ่มกบฏที่กำลังต่อสู้ที่ชายแดนโคโลราโด้หล่ะครับ??”
“อืม
นั่นสิ ถ้าไม่มีพวกเขา พวกเราอาจจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ก็ได้
ส่งอาวุธให้พวกเขาไปด้วยหล่ะ”
“ครับผม!!”
ลูกน้องของเธอตอบไป
“อืม
แล้วเรื่องชนวนระเบิด เราเตรียมพร้อมบรรจุเข้ากับขีปนาวุธหรือยังหล่ะ??”
“เรียบร้อยครับ
ตอนนี้เราตั้งขีปนาวุธเปล่าอยู่ในเขตแคนซัสเรียบร้อยครับ
ตอนนี้กำลังรอข่าวว่าชนวนระเบิดไปถึงหรือยัง” ลูกน้องของเธอพูดขึ้น
“ดี
ถ้าได้ข่าวเมื่อไหร่ บอกฉันด้วยก็แล้วกัน!!” อาคะสึกิพูดขึ้น
“ได้ครับผม!!”
“ดี
ถ้าอย่างงั้นฉันขอไปที่ห้องพักของฉันก่อนก็แล้วกัน ฉันมีอะไรต้องทำนิดหน่อยหน่ะ!!” อาคะสึกิพูดขึ้น
จากนั้นเธอก็กลับเข้าไปในห้องของเธอ
จากนั้นเธอก็นั่งแล้วหยิบกองไพ่ของเธอไปอย่างใจจดใจจ่อ
กลับมายังหุบเขาแห่งหนึ่งในสวิตเซอร์แลนด์
ในระหว่างที่สถานที่มั่นของกลุ่มกบฏสวิส
หลังจากที่ห้องขังของมาเรียน่าถูกโจมตีจนพัง เธอจึงพยายามหาทางออกไปจากที่นี่ในทันทีอย่างทุลักทุเล
ซึ่งด้านนอกในตอนนั้นมีแต่ผู้บาดเจ็บเต็มไปหมด เธอพยายามฝ่าพวกนั้นอออกไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งเธอก็ออกมาด้านนอกได้สำเร็จ และดูเหมือนว่ากลุ่มกบฏกำลังวุ่นวายอยู่กับการป้องกันตัวเองอยู่
“ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!!”
มาเรียน่าตะโกนไปทางนั้นทีทางนี้ที
แต่ในที่สุดเธอก็เจอกับทหารกลุ่มหนึ่งที่กำลังเคลียร์พื้นที่หลังจากที่เล่นงานกลุ่มกบฏได้สำเร็จ
“ช่วยด้วย
ฉันเป็นเยอรมัน ช่วยฉันด้วย!!” เธอพยายามยกมือแล้วพูดขอความช่วยเหลือ
แต่ในขณะเดียวกัน เมื่อพวกมันเห็นเธอ พวกมันก็พยายามจะยิงใส่เธอในทันที
“ปัง!!”
มาเรียน่าตกใจมากว่าทำไมพวกนั้นถึงต้องยิงพวกเดียวกัน
มาเรียน่าจึงรีบวิ่งกลับไปทางเก่า พวกมันก็พยายามจะไล่ตามเธอเช่นกัน
แต่ในขณะเดียวกัน จู่ๆก็มีแขนๆหนึ่งดึงเธอเข้าไปหลบด้านในถ้ำ ซึ่งนั่นก็คือวาคินกับสมุนของเขานั่นเอง
“อ้าว
คุณมาเรียน่า กลับมาทำไมหล่ะเนี่ย??” วาคินถามอย่างสงสัย
“พวกนั้นจะยิงฉัน
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”
มาเรียน่าตอบไป
“พวกเยอรมันเนี่ยนะจะยิงคุณ
นี่คุณไปทำอะไรมาหรือเปล่าเนี่ย??” วาคินถามไป
“ฉันก็ไม่รู้
ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย”
“เอาแบบนี้นะ
คุณไปกับผมก่อน แล้วค่อยมาหาคำตอบก็แล้วกัน”
วาคินพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็นำสมุนที่เหลือของเขาหนีออกจากเขตกบดานเก่าก่อนที่พวกเยอรมันจะมาเจอตัวพวกเขา
ณ เมืองซาร์มาแคนด์ อุซเบกิสถาน
เมืองโบราณแห่งหนึ่งท่ามกลางทะเลทรายอันเงียบสงบในยามเย็น
เหล่าผู้แทนคณะทูตของเยอรมันและญี่ปุ่น โดยการประชุมครั้งนี้ได้มีขึ้นเงียบๆ
และรวดเร็ว ทางฝ่ายเยอรมัน โรมัน สเปนตัส เป็นหัวหน้าคณะทูต ส่วนทางญี่ปุ่น
มีโยชิโอะ โทรุ เป็นหัวหน้าคณะทูตของญี่ปุ่น
พวกเขามานั่งโต๊ะเจรจาโต๊ะหนึ่งโดยมีทหารยามเฝ้าอารักขาอย่างหนาแน่น เมื่อคณะทูตทั้งหมดมาถึง
การเจรจาก็เริ่มขึ้นในทันที
“สวัสดีท่านผู้แทนจากญี่ปุ่น!!”
“สวัสดีครับท่านผู้แทนเยอรมัน!!”
“เอาหล่ะ
รีบเจรจากันเลยดีกว่าครับ เราทั้งคู่ต่างต้องการจะเปิดเขตพรมแดนเป็นกลาง
ซึ่งในตอนนี้กลุ่มกบฏกำลังอาละวาดหนักในเขตยุโรปและอเมริกา
หวังว่าท่านผู้แทนจากญี่ปุ่นคงจะเข้าใจนะครับ”
“ทางคณะของเราเห็นด้วย
กลุ่มกบฏในอเมริตอนนี้กำลังอาละวาดหนัก ในนามขององค์พระจักรพรรดิ
จักรวรรดิญี่ปุ่นและประเทศสมาชิกในเขตของเรา
ทางเรายินยอมให้มีการเปิดพรมแดนเป็นกลาง” หัวหน้าคณะทูตญี่ปุ่นพูดขึ้น
“ในนามของจักรวรรดิไรซ์ที่
3 และเขตปกครองเยอรมันทั่วเขตแดน ทางเราก็ยินยอมให้มีการเปิดพรมแดนเป็นกลาง
จนกว่าสถานการณ์จะสงบลง” ผู้แทนเยอรมันพูดขึ้น
และในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ทำข้อตกลงทั้งสองฝ่ายเพื่อเปิดพรมแดนเป็นกลางทั่วประเทศ
และต่างฝ่ายต่างก็ยื่นสนธิสัญญาเปิดพรมแดนให้แต่ละฝ่าย
จากนั้นพวกเขาก็จับมือแล้วแยกย้ายกันเดินทางกลับประเทศของพวกตนในทันที
ณ ท่าเรือสัตหีบ ประเทศไทย
กองเรือหลายสิบลำที่กำลังจอดเทียบท่าเพื่อซ่อมแซม
และทหารเรือที่กำลังพักผ่อนอยู่ที่ชายทะเลต่างก็สนุกสนานอยู่กับวันพักผ่อนของพวกเขา
โดยที่บางส่วนก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ดูข่าวบ้านเมืองเพิ่มเติมด้วยเพื่อรู้ทันโลกของพวกเขา
“เฮ้อ
พวกญี่ปุ่นนี่ดื้อด้านจังเลยหว่ะ!!” ทหารเรือคนหนึ่งพูดขึ้นในขณะที่กำลังอ่านข่าวรัฐบาลญี่ปุ่นเตรียมการตอบโต้พวกเขา
“เอาน่า
ตอนนี้กำลังมีกบฏไปทั่วโลก พวกนั้นคงไม่มีกำลังมาเล่นงานพวกเราหรอก” ทหารอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
แต่ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็เห็นแสงไฟวาบลอยมาจากอีกด้านหนึ่งของขอบฟ้า
ซึ่งนั่นคือขีปนาวุธที่กำลังลอยมาทางพวกเขา
“เตือนภัย!! ขีปนาวุธ
เตรียมปืนต่อต้านขีปนาวุธเร็ว”
กองทัพเรือเตรียมปืนยิงต่อสู้อากาศยานสำหรับยิงใส่ขีปนาวุธ
พวกเขายิงสกัดมันไว้แต่ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่ขีปนาวุธธรรมดา ซึ่งพวกเขาทำอะไรมันไม่ได้เลย
“ทุกคน
รีบออกไปจากหาดเร็ว!!” ทหารคนหนึ่งพูดขึ้นในขณะที่จรวดตกลงมาใส่ชาดหาดของพวกเขา
“ตู้ม!!”
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว แรงระเบิดที่มีอานุภาพสูงก่อให้เกิดควันรูปดอกเห็ด รัศมีระเบิดกระจายออกไปรอบตัวของมันอย่างรวดเร็ว ละอองปรมณูลอยไปทั่วอากาศ ทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้ามัน ทิ้งไว้เหลือแต่ซากหลังจากการทำลายล้างของมัน
======================================================================================
เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป อย่าลืมติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ อย่าลืม
https://www.youtube.com/channel/UCEzIY9j4fuPDx4Ofz8U0Fig?view_as=subscriber ซับแนลผมด้วย แหะๆ
ความคิดเห็น