คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 23 : นัดพบ
“สวัสดีค่ะ!! ดิฉันรายงานข่าวจากเขตปกครองมหาจักรวรรดิญี่ปุ่นอันเกรียงไกร
ที่สหรัฐอเมริกา เขตปกครองของเรา
ตอนนี้กลุ่มกบฏได้ล่าถอยหนีกลับไปยังเขตเป็นกลางเพื่อหลบหนี ทางจักรวรรดิมีแผนจะทำสนธิสัญญาสงครามเต็มรูปแบบร่วมกับเยอรมันเพื่อเปิดพื้นที่เป็นกลางและกวาดล้างกลุ่มกบฏ
แต่ก็มีรายงานเพิ่มเติมเข้ามานะคะ
ว่าตอนนี้กองกำลังของทางญี่ปุ่นได้ส่งหน่วยรบพิเศษไปจัดการเพื่อปราบปรามกลุ่มกบฏอยู่ค่ะ
ถ้ามีรายงานความคืบหน้าเราจะแจ้งทุกท่านนะคะ!!”
1 วันต่อมา หลังจากกลุ่มของนนท์ได้หนีข้ามพรมแดนหนีจากพวกญี่ปุ่นมา
พวกเขาก็หาที่พักและหาอาหารเพิ่มเติมเพื่อต่อต้านฝ่ายอักษะที่กำลังจะบุกเข้ามา
นนท์และพรรคพวกวางแผนที่จะตั้งกำลังดักทางกองทัพญี่ปุ่นที่กำลังจะบุกโจมตีพวกเขาให้ชาวเมืองช่วยกันขุดสนามเพลาะและสร้างแนวป้องกันเพื่อป้องกันพวกญี่ปุ่นไม่ให้พวกนั้นบุกเข้ามา
ชาวเมืองอเมริกันช่วยกันขุดสนามเพลาะอย่างขยันขันแข็ง
เพื่อเกรงว่าพวกญี่ปุ่นจะบุกเข้ามาในเร็ววันแน่ๆ และอีกด้านหนึ่ง
นนท์ก็มองไปที่ด้านหน้าเพื่อตรวจสอบชัยภูมิในการตั้งรับพวกญี่ปุ่น
“นี่
ลินน์รีด!! ด้านนั้นทางขรุขระ
เราน่าจะใช้ชัยภูมิตรงนั้นเป็นที่ตั้งรับได้” นนท์พูดพลางชี้ไปยังเขตภูเขาหินที่อยู่ด้านหน้า
“จริงด้วย!! แต่ถ้าเรามีอาวุธเพิ่มจะดีมากเลยนะ” ลินน์รีดพูดขึ้น
“เราน่าจะติดต่อกับกลุ่มกบฏในพื้นที่อื่น
เรื่องอาวุธได้นะ” อลาวดี้ออกความเห็นไป
“แต่ว่า
แล้วใครจะไปติดต่องั้นเหรอ??”
หมอคิมถามอย่างสงสัย
และในขณะเดียวกัน
ซวาตีก็เดินมาหานนท์และคนอื่นๆพร้อมกับมาร์ตินเพื่อมาคุยเรื่องอะไรบางอย่าง
โดยที่ซวาตีรีบเดินไปหานนท์ในทันทีเพื่อคุยกับเขา
“คุณนนท์คะ
คุณมาร์ตินมีข่าวดีมาบอกค่ะ” ซวาตีพูดอย่างตื่นเต้น และในขณะเดียวกัน
มาร์ตินก็เดินมาบอกกับนนท์เรื่องอะไรบางอย่างอย่างตื่นเต้น
“นนท์!! ผมมีข่าวดี
ตอนนี้ผมติดต่อกับกองกำลังของไวเวิร์น กลุ่มต่อต้านของฝั่งตะวันออก
พวกเขาได้ข่าวเกี่ยวกับเราแล้ว พวกเขาจะส่งยุทโธปกรณ์มาช่วย
และจะส่งกำลังมาเพิ่มด้วยครับ” มาร์ตินพูดอย่างตื่นเต้น
“ดีครับ
แบบนี้เราก็มีลุ้นบ้าง ว่าแต่ ลินดาแฟนคุณเป็นยังไงบ้างหล่ะ??” นนท์ถามอย่างสงสัย
“ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้วครับ
ต้องขอบคุณหมอคิมมากเลยครับ”
มาร์ตินพูดขึ้น
แต่ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่นั้น จู่ๆมีชายคนหนึ่งวิ่งมารายงานอะไรบางอย่างกับพวกของนนท์ที่กำลังยืนอยู่แถวนั้น
“คุณนนท์
คุณมาร์ติน มีข่าวมาใหม่จากเบอร์ลิน ยืนยันมาแล้วครับ!!”
“มีอะไรนอร์ตัน??
ว่ามาสิ” มาร์ตินถามอย่างสงสัย
“ทางเบอร์ลินยืนยันมาแล้วว่า
พวกเขาจะมีการประชุมกันเพื่อเปิดเขตเป็นกลาง ในเย็นนี้ ตามเวลาของเราหน่ะ!!” นอร์ตันพูดอย่างตื่นเต้น
“จริงเหรอ
ถ้าอย่างงั้น พวกญี่ปุ่นคงจะบุกมาแน่ๆหลังจากที่พวกเขาเปิดเขตเป็นกลาง
แล้วพวกมันจะประชุมกันที่ไหนอย่างงั้นเหรอครับ??” นนท์ถามไป
“ซามาร์คานด์
อุซเบกิสถานครับ!!”
“ถ้าอย่างงั้นเราคงจะรอไม่ได้แล้วหล่ะ
คงต้องเตรียมพร้อมแล้วหล่ะ”
ลินน์รีดพูดขึ้น
“ฉันจะจัดเวรยามเพื่อเตือนภัย
ไม่ต้องห่วงไปนะ” อลาวดี้พูดขึ้น
“คุณมาร์ติน
ว่าแต่อาวุธของพวกเราจะมาเมื่อไหร่ครับ??” หมอคิมถามอย่างสงสัย
“พวกเขาจะส่งมาช่วงเย็นนี้
หวังว่าจะทันก่อนพวกมันจะมานะ” มาร์ตินพูดขึ้น
“เอาเป็นว่า
ตอนนี้เรารีบทำดีกว่านะคะ ไม่งั้นพวกมันอาจจะมาที่นี่ก็ได้” ซวาตีออกความเห็นไป
“โอเคครับ
แล้วค่อยมาเจอกันนะครับ”
นนท์พูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไปทำงานในแต่ละที่ของพวกเขา
ซึ่งในตอนนั้นเองนนท์ อลาวดี้และลินน์รีดก็ลงไปช่วยชาวบ้านในพื้นที่เพื่อขุดสนามเพลาะตั้งรับพวกญี่ปุ่น
พวกเขาต้องเร่งทำแข็งกับเวลา แต่ในระหว่างที่เขากำลังขุดสนามเพลาะอยู่นั้น
จู่ๆเด็กคนหนึ่งก็วิ่งมาแล้วก็ยื่นลูกอมลูกหนึ่งให้กับนนท์
“ให้พี่เหรอ??” นนท์ถามไป
เด็กพวกนั้นพยักหน้า จากนั้นนนท์ก็รับลูกอมนั้นไป แล้วเด็กๆก็วิ่งไปเล่นกันที่อื่นต่อ
นนท์แอบยิ้มแล้วก็แกะลูกอมนั้นแล้วเอาเข้าปากของเขาไป จากนั้นนนท์ก็ขุดต่อ
จนกระทั่งลินน์รีดที่เห็นเหตุการณ์ก็เดินเข้ามาหานนท์ในทันที
“ดูเหมือนว่านายจะเป็นที่รักแล้วนะ” ลินน์รีดพูดขึ้น
“ก็ใช่นะ
แต่ฉันยังรู้สึกๆแปลกอยู่ดีนั่นแหละ” นนท์พูดขึ้น
“อ้าว!! แปลกๆยังไงเหรอ??” ลินน์รีดถามแปลกใจ
“ก็ดูสิ
ฉันไม่ใช่คนอเมริกันด้วยซ้ำ แต่ต้องมาเป็นผู้นำพวกเขา!!” นนท์พูดขึ้น
แต่ในตอนนั้นเอง ลินน์รีดก็ตอบเขากลับไปอย่างง่ายๆ
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคำนึงถึงเรื่องเชื้อชาติหรอก
เราต้องร่วมแรงร่วมใจกัน ถ้าพวกอักษะยึดครองโลกแบนี้
พวกมันจะกำจัดคนที่ไม่ใช่เชื้อชาติเดียวกับมันจนเหี้ยน ซึ่งฉันเชื่อว่าอีกไม่นาน
เยอรมันกับญี่ปุ่นคงต้องเปิดศึกล้างผลาญกันแน่ แล้วถึงตอนนั้นโลกคงถึงกาลอวสานแน่ๆ”
ลินน์รีดพูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน
ชายคนหนึ่งซึ่งเคยเป็นบุรุษไปรษณีย์แคลิฟอร์เนีย ซึ่งเขารู้จักกับนนท์
ในตอนนั้นเองเขาก็รีบวิ่งมาหานนท์ในทันทีพร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่งที่อยู่ในมือของเขา
“คุณนนท์หรือเปล่า
ผมติดต่อกับเพื่อที่ยังทำงานอยู่ไปรษณีย์ ผมจิ๊กจดหมายมาได้ฉบับหนึ่ง
เจอจ่าหน้าเป็นชื่อคุณด้วย รับไปสิครับ”
นนท์รีบหยิบจดหมายฉบับนั้นมาในทันที จากนั้นเขาก็รีบเปิดอ่านมันอย่างไม่ลังเล
เมื่อนนท์เปิดอ่าน คนอื่นๆที่มาช่วยนนท์ขุดสนามเพลาะก็มาอ่านจดหมายด้วยในทันที
“นนท์ลูกพ่อ
ถ้าเกิดว่านนท์ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ นนท์ก็คงจะรู้แล้วนะว่าพ่ออยู่ที่แคลิฟอร์เนียแล้ว
พ่อถูกส่งตัวมาเพื่อปราบกลุ่มกบฏที่นี่ แม่ของลูกก็มาที่นี่ด้วย
พ่อไปหาลูกที่มหาวิทยาลัยแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของลูก
แล้วพ่อก็ยังได้ยินมาว่าซานะตายแล้ว ท่านรัฐมนตรีเสียใจมากเลยนะ และท่านยังคิดว่าลูกอาจตายไปแล้วด้วย
แต่พ่อไม่เชื่อเด็ดขาด พ่อทิ้งจดหมายฉบับนี้ไว้ที่ไปรษณีย์
หวังว่าพวกเขาจะเอามันไปยังเขตเป็นกลางเพื่อให้พวกเขากระจายข่าวไป
พ่อภาวนาขอให้ลูกเจอจดหมายฉบับนี้ จะได้รู้ความต้องการของพ่อ
ถ้าลูกยังเห็นพ่อเป็นพ่ออยู่ ส่งข่าวมาหาพ่อด้วย แม่ของลูกก็รอเจอลูกอยู่นะ
พ่อเชื่อว่าลูกไม่เข้าร่วมกลุ่มกบฏหรอก และถ้าลูกยังมีชีวิตอยู่
เย็นนี้พ่อจะมาหาลูกที่เขตชายแดนโคโลราโด้ อุทยานแถวนั้น
พวกของลูกรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน พ่อคิดถึงลูกและอยากให้แกกลับบ้านนะ”
เมื่อนนท์อ่านจดหมายฉบับนั้น
นนท์ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ จากนั้นเขาก็เข่าทรุดอยู่ตรงนั้นไม่นึกว่าพ่อของเขาจะรู้เรื่องของเขาแล้ว
เพื่อนคนอื่นๆของนนท์ก็ได้อ่านเนื้อความของจดหมายแล้วบอกคนอื่นๆในทันที
“ดูเหมือนว่าพ่อนนท์จะรู้เรื่องนี้แล้วหล่ะ” อลาวดี้พูดขึ้น
“แย่หล่ะ
พวกเขารู้ว่าซานะตายแล้วด้วย” หมอคิมพูดเสริม
“ว่าแต่
นายจะเอายังไงต่อหล่ะนนท์??”
ลินน์รีดถามอย่างสงสัย
“ฉันไม่รู้สิ
พูดตรงๆฉันไม่มีหน้าไปพบเขาด้วยซ้ำ!!” นนท์ตอบไป
“ฉันเสียใจด้วยนะคะ
แต่ว่ายังไงคุณก็ต้องไปเจอเขาก่อนแล้วอธิบายกับเขาดีๆนะคะ” ซวาตีออกความเห็นไป จากนั้นนนท์ก็นั่งคิดอะไรอยู่ตรงนั้นซักพัก
จากนั้นนนท์ก็พูดขึ้นว่า
“คุณมาร์ติน
คุณรู้ใช่หรือเปล่าว่าอุทยานนั่นอยู่ที่ไหน??” นนท์ถามมาร์ตินไป
“รู้ครับ
ประมาณ 30 นาทีถัดจากที่นี่ครับ” มาร์ตินพูดขึ้น
“ผมว่าจะนัดเจอพ่อผมซักหน่อย
ถ้าเกิดจดหมายนี่ไม่ใช่กลลวง ผมจะไปเจอกับพ่อของผมเอง” นนท์พูดขึ้น
“ไม่รู้ว่าพวกมันจะวางแผนอะไรอยู่
ยังไงก็ระวังตัวนะนนท์ ฉันจะไปกับนายเอง” ลินน์รีดพูดขึ้น
“เดี๋ยวฉันจะคุ้มกันนายให้
ไม่ต้องห่วงนะพวก” อลาวดี้พูดขึ้น
“ถ้าอย่างงั้นผมจะจัดคนไปช่วยคุ้มกันนะครับ” มาร์ตินพูดขึ้น
“แต่ฉันกังวลยังไงชอบกลอยู่นะคะ” ซวาตีพูดอย่างเอะใจ
“ไม่เป็นไรหรอก
ไม่มีใครทำอะไรเขาได้หรอก”
หมอคิมพูดขึ้น
“ผมเข้าใจครับว่าทุกคนเป็นห่วง
แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมต้องเจอกับพ่อผมให้ได้” นนท์พูดอย่างแน่วแน่ จากนั้นนนท์ก็เดินกลับเข้าไปยังที่พักของนนท์ในทันทีอย่างเร่งรีบ
กลับมายังชายแดนแห่งหนึ่ง ฝากจักรวรรดิญี่ปุ่น
หลังจากที่วิศวกรเตรียมการสร้างสะพานชั่วคราวใกล้จะแล้วเสร็จ
ในตอนนั้นเองนายทหารใหญ่ชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับภรรยาของเขา
ในขณะเขาเดินตรวจสอบการสร้างสะพาน ทหารคนหนึ่งก็รีบวิ่งไปต้อนรับเขาในทันที
“ท่านนายพล
คุณนาย!! มาที่นี่ด้วยเหรอครับ??” ทหารคนนั้นถามอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอก
ฉันถูกเรียกตัวมาที่นี่ เออนี่ นายช่วยอะไรหน่อยได้หรือเปล่า??” นายทหารคนนั้นถามอย่างสงสัย
“ครับท่าน
ท่านจะให้ผมช่วยอะไรครับ”
ทหารคนนั้นถามอย่างสงสัย
“พาฉันไปฝั่งนั้น
อุทยานเก่าหน่ะ หารถให้ฉันได้หรือเปล่า”
“อ่า!! ผมพอจะรู้เส้นทางครับ
ผมจะหารถได้นะครับ” ทหารคนนั้นรีบวิ่งไปหารถของเขาในทันที
ในขณะเดียวกันนั้นเอง
นาโอมิที่เดินตรวจตราอยู่แถวนั้นก็มาเจอกับท่านนายพลคนนั้นโดยบังเอิญ
นาโอมิรู้ทันทีว่าเขาเป็นใคร เธอเลยไปทำความเคารพเขาในทันที
“ท่านนายพล
สวัสดีค่ะ!!” เธอวันทยหัตถ์ใส่เขา
“นาโอมิ
สบายดีนะ??” นายทหารคนนั้นถามไป
“สบายดีค่ะ
ขอบคุณมากค่ะท่าน!!”
“นี่!! ว่าแต่เธอเจอนนท์บ้างหรือเปล่า??” ภรรยาของนายพลคนนั้นถามอย่างสงสัย
“ฉันเจอกับเขาครั้งหนึ่ง
แต่หลังจากกลับมาจากเม็กซิโกดิฉันก็ไม่เจอเขาเลยค่ะ” นาโอมิพูดขึ้น
“ว่าแต่
เธอพอจะรู้เรื่องที่ลูกฉันเข้ากลุ่มกบฏหรือเปล่า??” นายพลคนนั้นถามนาโอมิไป
“นนท์เหรอคะ
ไม่มีทางหรอกค่ะ” นาโอมิพูดขึ้น
“แต่ฉันได้ข่าวว่านนท์เขาข้ามไปฝั่งนั้น
ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับนนท์หรือเปล่า” แม่ของนนท์พูดอย่างกังวล
“จริงเหรอคะ?? ถ้าอย่างงั้นคงต้องรีบตามหานนท์เขาแล้วหล่ะ” นาโอมิพูดขึ้น
และในขณะเดียวกัน ทหารคนเดิมก็เดินมาหาท่านนายพลคนนั้นในทันทีหลังจากที่หารถได้
“ท่านครับ
ผมหารถได้แล้ว เดี๋ยวผมจะนำทางให้เองครับ!!” ทหารคนนั้นพูดขึ้น
“นาโอมิ
เธอมากับฉันได้หรือเปล่า??”
พ่อของนนท์ถามนาโอมิไป
“ได้เลยค่ะ!!” นาโอมิพูดขึ้นจากนั้นพวกเขาก็ขึ้นรถออกไปอย่างเร่งรีบ
อีกด้านหนึ่ง ยามาดะที่เพิ่งจะมาเห็นเหตุการณ์ก็คุยกับอิจิโกะลูกน้องของเขาในทันที
“เออนี่
นั่นท่านนายพลโนบุรุนี่ เขาไปไหนของเขานะ??” ยามะดะถามอย่างแปลกใจ
“นั่นสิครับ
ว่าแต่ที่หน่วยเราเป็นยังไงบ้างครับ??” อิจิโกะถามเขากลับไป
“ตั้งแต่ท่านซาคาโมโตะกลับไปก็ย่ำแย่หว่ะ”
“นั่นสิครับ
ไม่น่าเรียกเขากลับไปโตเกียวเลย” อิจิโกะพูดขึ้น
“เออนี่
ติดต่อกับโซลให้ฉันหน่อยสิ”
อิจิโกะพายามะดะไปยังรถของเขา
ซึ่งมีวิทยุติดต่อเครื่องหนึ่ง ซึ่งยามะดะติดต่อไปยังโซลในทันทีหลังจากที่เขาข้ามเขตชายแดนไปได้แล้วซักพัก
“อ้าว
คุณยามะดะ มีอะไรหรือเปล่าเนี่ย??” โซลถามอย่างสงสัย
“ฉันมีงานใหม่ให้นาย
นายไปที่อุทยานเก่าชายแดนโคโลราโด้ สำรวจแถวนั้น”
“สำรวจอุทยาน
นี่คุณไม่มีงานดีๆกว่านี้แล้วเหรอ??” โซลถามอย่างสงสัย
“นี่งานดีที่สุดแล้ว
ถ้านายเจอใครมาคุยกับนายพลโนบุรุ ฆ่ามันได้เลย!!” ยามะดะพูดขึ้น
“โห
นี่คุณจะฆ่านายทหารอย่างงั้นเหรอ??”
“ฉันไม่ได้อยากจะฆ่ามัน
แต่ถ้ามันตาย ก็ดีเหมือนกัน” ยามะดะพูดขึ้น
“สรุปก็คือให้ฆ่าสินะ”
“ก็แล้วแต่นายแล้วกัน
ยังไงก็จัดการตามนั้นแล้วกัน”
“เอาที่สบายใจเลยครับนาย” โซลพูดขึ้นจากนั้นก็วางสายไป
“คุณยามะดะ
คุณว่าโซลนี่จะคุมอยู่เหรอครับ??” อิจิโกะถามอย่างสงสัย
“ไม่ต้องห่วง
ไอ้นั่นก็แค่เบี้ยโง่ๆของเรา เสร็จงานใหญ่เมื่อไหร่ รู้นะว่าต้องทำยังไง” ยามะดะพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็เดินไปสูบบุหรี่ในป่าอย่างสบายใจเฉิบ
กลับมายังกรุงเทพมหานคร สนามบินดอนเมือง
ในขณะเดียวกันนั้นเองรถของนายโรจน์ก็พาพวกของโกโร่มาส่งที่นั่น
หลังจากที่เขาทำข่าวเกี่ยวกับรัฐบาลใหม่ของไทย
พวกเขาต้องรีบออกจากเมืองไทยก่อนที่พวกเขาจะโดนฝ่ายหัวรุนแรงจับตัวเอาไว้
นายโรจน์ขับรถมายังเครื่องบินลำหนึ่งซึ่งเป็นเครื่องบินพาณิชย์ขนาดเล็ก
เมื่อโรจน์ขับรถมาถึงเครื่องบิน โรจน์ก็ช่วยโกโร่และพรรคพวกขนอุปกรณ์ในการทำข่าวลงจากรถมาในทันที
“ขอบคุณมากนะรับคุณโรจน์!!” โกโร่พูดกับเขาไป
“พวกคุณต้องรีบไปจากที่นี่ด่วนเลยนะครับ
ผมก็คงจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน” นายโรจน์พูดขึ้น
จากนั้นโกโร่ก็ยื่นซองเงินใหญ่ให้ซองหนึ่ง
นายโรจน์เปิดซองมาดูก็พบว่ามีเงินเยนอยู่มากมาย
จากนั้นเขาก็เก็บเงินนั้นไว้ในทันที
“ขอบคุณนะครับ ยังไงก็ขอให้โชคดีนะครับ”
โรจน์พูดขึ้น
จากนั้นเขาก็รีบขึ้นรถแล้วรีบออกจากสนามบินไปในทันที
“ไม่รู้ว่าเราจะโดนจับหรือเปล่าเนี่ย” ยูกิพูดอย่างกังวล
“ถ้าเราออกไปจากที่นี่ทัน
น่าจะหนีไปได้นะ” ฉางเจ้าพูดขึ้น
“โกโร่
ว่าแต่นายจะไปไหนวะ??” ซุนกิวถามในขณะที่ขนกระเป๋าไปขึ้นเครื่องบิน
“กลับโตเกียว
ไปรายงานข่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้หน่ะ” โกโร่พูดขึ้น
“ฉันว่านะ
คนรู้ทั้งโตเกียวแล้วหล่ะ”
ซุนกิวพูดขึ้น
“ก็ไม่รู้นะว่าทางโตเกียวจะว่ายังไงต่อ” โกโร่ถามอย่างสงสัย
“คิดว่าพวกเขาจะประกาศสงครามกับพวกเราหรือเปล่า??” ยูกิถามอย่างสงสัย
“นั่นสิ
สงครามคงได้เกิดอีกแน่ๆ” ฉางเจ้าพูดอย่างกังวล
“ก็ขอให้มันอย่าเกิดอะไรขึ้นเลย
เรารีบไปขึ้นเครื่องดีกว่า”
โกโร่พูดขึ้น
จากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆขึ้นเครื่องบินของพวกเขาเพื่อเดินทางไปยังกรุงโตเกียวในทันที
ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง ณ จังหวัดสระบุรี
ในตอนนั้นเองปกรณ์ก็นอนหลับในรถมาตลอดทาง โดยที่ไม่สนใจอะไรรอบข้าง
แต่ในระหว่างทาง เขาก็ค่อยๆโดนปลุกขึ้นมาโดยวิวัฒน์ที่นั่งมาด้วยกันด้วย
“เฮ้ยพวก!! นี่เราจะเข้าเขตอยุธยาแล้ว” วิวัฒน์พูดขึ้น
ในขณะที่ปกรณ์ก็ตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆด้าน
ซึ่งเขาก็พบกับบรรยากาศของจังหวัดอยุธยาซึ่งดูอบอุ่น
ทำให้ปกรณ์ถึงกับสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด
“เฮ้ยนี่!! ถ้าแกไปถึงกรุงเทพแกจะไปที่ไหนวะ” วิวัฒน์ถามอย่างสงสัย
“บ้านฉันอยู่ปทุมวัน
ฉันมีที่กบดานอยู่หน่ะ” ปกรณ์พูดขึ้น
“เหรอ
บ้านฉันอยู่ทุ่งพญาไท ว่างๆมาหาฉันได้นะเว้ย” วิวัฒน์พูดขึ้น
“เออ
แล้วมึงจะไม่ล้างแค้นเหรอ??”
ปกรณ์ถามอย่างสงสัย
“ต้องแก้แค้นสิวะ
ไม่งั้นฉันจะกลับมาที่นี่ทำไม” วิวัฒน์ตอบไป
“เหรอ
แกพอจะมีสายข่าวหรือเปล่าวะ” ปกรณ์ถามต่อไป
“มีสิ เอาไว้ฉันจะพาแกไปรู้จักแล้วกัน” วิวัฒน์ตอบไป
จากนั้นปกรณ์ก็เอนหลังนอนต่ออย่างสบายอารมณ์
กลับมายังเขตปกครองเยอรมัน มิชิแกน
หลังจากที่กองกำลังของไวเวิร์นได้ทำการยึดครองเขตพื้นที่กำแพงได้สำเร็จ
พวกเขาก็เริ่มการทำลายล้างกำแพงในทันทีไม่ให้พวกเยอรมันใช้ประโยชน์จากมันได้
ไวเวิร์นพยายามตรวจสอบกองทัพของพวกเขาก่อนที่จะทำการตอบโต้กลับพวกเยอรมันไป
“โบซอล
ตอนนี้เรามีกำลังคนอยู่เท่าไหร่กัน” ไวเวิร์นถามเขาไป
“ตอนนี้มีอยู่
30000 กำลังจะมาสมทบอีก 40000 หน่ะ” โบซอลพูดขึ้น
“เออนี่
ว่าแต่พวกเชลยเยอรมันพวกนี้หล่ะจะเอายังไงต่อ??” เจนนี่ถามอย่างสงสัยในขณะที่เธอกำลังชี้ไปยังกลุ่มทหารเยอรมันที่ถูกจับเป็นเชลย
“เก็บไว้ก่อน
พวกมันยังมีประโยชน์กับเราอยู่” ไวเวิร์นพูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน
ทหารของไวเวิร์นคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาเขาอย่างเร่งรีบ เนื่องด้วยเขาต้องการรายงานอะไรบางอย่างกับไวเวิร์น
“คุณไวเวิร์น
มีทหารเยอรมันคนหนึ่งมีปัญหากับเราหน่ะ!!”
ไวเวิร์นได้ยินดังนั้นจึงแปลกใจ
จากนั้นเขาทั้งสามคนก็ไปดูคอกที่ขังเชลยเอาไว้ ในตอนนั้นเอง
พวกเขาก็พบกับแองเจลล่าที่กำลังจับทหารคนหนึ่งเป็นตัวประกันโดยที่เธอเอามีดจ่อคอเขาด้วย
“ให้ยิงนังนี่เลยมั้ยครับคุณไวเวิร์น??” ทหารคนหนึ่งถามเขาไป
“เดี๋ยวก่อน
ฉันจัดการเอง!!” ไวเวิร์นพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็เพ็งพลังจิตของเขาจากหน้ากากหมาป่าแยกตัวทหารคนนั้นกับแองเจลล่าออกไป
ทหารคนนั้นรีบวิ่งหนีในขณะที่แองเจลล่าโดนจับตัวโดยคนของไวเวิร์น
แองเจลล่าพยายามจะขัดขืนแต่ก็สิ้นท่าหมดแรงขัดขืน
“ยัยนี่ฤทธิ์เยอะมากเลยเนี่ย!!” เจนนี่พูดขึ้น
“นั่นสิ
ไวเวิร์น นายจะเอายังไงต่อหล่ะ??” โบซอลถามอย่างสงสัย
“พาเธอไปที่คุมขังเลย
ตามฉันมา!!”
ไวเวิร์นสั่งทหารให้พาตัวแองเจลล่าไปคุมขังในตึกคุมขังชั่วคราวของพวกเยอรมันที่พวกเขาใช้จับกลุ่มกบฏ
ซึ่งคนของไวเวิร์นก็เปิดห้องขังแล้วพาแองเจลล่าเข้าไปด้านในทันที
แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง ไวเวิร์นก็ขอเข้าไปคุยอะไรบางอย่างกับแองเจลล่า
ทหารของเขาก็เปิดห้องขังให้ไวเวิร์นเข้าไปด้านใน เมื่อไวเวิร์นเข้าไปด้านใน
เขาก็ฝากหน้ากากของเขาไว้กับทหารเหล่านั้นก่อน แล้วคุยกับแองเจลล่าในทันที
“คุณชื่ออะไรครับ??
ไม่ต้องห่วง ผมเป็นพวกผิวขาวแบบคุณ ไม่เสียศักดิ์ศรีหรอก”
ไวเวิร์นตอบเขาไป
“กองทัพเยอรมันกำลังจะมาที่นี่
ทางที่ดีคุณปล่อยฉันไปดีกว่าน่า!!” แองเจลล่าพูดขึ้น
“เรื่องนั่นไม่ใช่ปัญหาของผมหรอก
แต่ผมอยากจะแนะนำว่าให้พวกมันอยู่เฉยๆดีกว่า
คุณไม่รู้เหรอว่าตอนนี้พวกเขากำลังโดนกลุ่มกบฏแนวร่วมของผมเล่นงาน
ส่วนทางญี่ปุ่นตอนนี้ก็กำลังย่ำแย่
คุณคิดว่าจักรวรรดิไรซ์บ้าบอนี่มันจะอยู่ได้นานแค่ไหน!!” ไวเวิร์นพูดอย่างหนักหน่วงและรุนแรง
ทำเอาแองเจลล่าตกใจ
“คุณหวังจะให้ฉันทรยศบ้านเกิดของฉันอย่างงั้นเหรอ
ไม่มีทางหรอก!!” แองเจลล่าพูดขึ้น
“ไม่หรอก
ต่อให้ไม่มีคุณ พวกเราก็ชนะอยู่ดี รู้อะไรไหม?? พวกนาซีก่อกรรมทำชั่วไว้มาก
วันนี้พวกมันต้องชดใช้แน่นอน ว่าแต่ คุณเคยฆ่าทุกคนที่ไม่ใช่คนขาวหรือเปล่า??” ไวเวิร์นถามอย่างสงสัย
“ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่เคย
คุณจะเชื่อฉันหรือเปล่า??”
แองเจลล่าบอกไป
“SS อย่างคุณเนี่ยนะ?? ผมไม่เชื่อหรอก”
ไวเวิร์นพูดขึ้น
“ฉันยังมีความเป็นทหารอยู่หน่ะ”
แองเจลล่าพูดขึ้น
“เอาเถอะ
วันนี้คุณพักผ่อนที่นี่ไปก่อนแล้วกัน”
จากนั้นไวเวิร์นก็เคาะประตูคุกให้คนของเขาเปิดคุกออกมา จากนั้นไวเวิร์นก็ออกไปด้านนอกโดยที่โบซอลและเจนนี่ก็กำลังรออยู่ด้านนอก
“เฮ้ยนี่!!
ไวเวิร์น นายคิดอะไรอยู่กันแน่??” โบซอลถามอย่างสงสัย
“นั่นสิ
นายจะหาข่าวจากเธองั้นเหรอ ฉันว่ายากหน่ะ!!” เจนนี่พูดขึ้น
“ก็คงงั้น
ยังไงก็จับตาดูเธอไว้แล้วกัน” ไวเวิร์นพูดขึ้น
“ฉันขอเวลา
5 นาที ฉันจะให้ยัยนั่นคายออกมาให้หมดเลย”
เจนนี่พูดขึ้นแต่โบซอลดึงแขนเธอเอาไว้ก่อน
“นี่
อย่าทำอะไรวู่วามสิ เธอเนี่ย!!” โบซอลพูดขึ้น
“ไม่ต้องห่วง
เธอไม่มีทางจะหนีจากที่นี่แล้ว” ไวเวิร์นพูดขึ้นจากนั้นก็หยิบยาในกระเป๋าเสื้อของเขาออกมาแล้วหยิบมากินหนึ่งเม็ด
จากนั้นเขาก็เดินออกไปด้านนอกในทันที
กลับมายังสตาลินกราด รัสเซีย
ทั้งฝ่ายปีเตอร์และเรซนอร์ฟก็พยายามสังหารแต่ละฝ่ายซึ่งกันและกัน
ในขณะที่ทหารของทั้งสองฝ่ายก็ปะทะกันอย่างรุนแรงและหนักหน่วง ปีเตอร์พยายามเข้าไปในซอกตึกแห่งหนึ่งแล้วพยายามหาตัวเรซนอร์ฟ
ส่วนเรซนอร์ฟก็สงสัยอยู่เช่นกันว่ากำลังมีคนตามล่าเขาอยู่
ในตอนนั้นเองเรซนอร์ฟก็กลับมาใช้ปืน Mosin ของเขาเหมือนเดิมแล้วพยายามตามหาคนที่จะตามฆ่าเขา
“เอลซาร์วินด์
ถ้าเจอใครอย่าเพิ่งยิงนะ ให้บอกฉันก่อน!!” เอลซาร์วินด์พูดขึ้น
“รับทราบครับผม!!”
เอลซาร์วินด์พูดขึ้น
จากนั้นเขาก็เล็งปืนหาเป้าหมายที่กำลังตามสังหารพวกเขา และทางด้านปีเตอร์
เขาให้คาซาเมียเล็งปืนส่องหากลุ่มสไนเปอร์ และในขณะเดียวกันนั้นเอง
เธอก็เจอกับพวกของเรซนอร์ฟที่กำลังตามหาตัวกลุ่มสไนเปอร์ของนาซีเหมือนกัน
“ปีเตอร์!! ฉันว่าฉันเจอกับพวกมันแล้วนะ”
คาซาเมียพูดขึ้น แต่จู่ๆเอลซาร์วินด์ก็เจอตัวพวกเขาก้วย
คาซาเมียจึงให้สัญญาณปีเตอร์ให้หาที่หลบในทันที
“แม่งเอ้ย
พวกมันเจอเราแล้ว!!” ปีเตอร์พูดขึ้นพลางใส่กระสุนไป
ในขณะที่คาซาเมียพยายามจะยิงเอลซาร์วินด์แต่เขาก็หลบได้
เอลซาร์วินด์เห็นดังนั้นจึงรีบรายงานเรซนอร์ฟในทันที
“คุณเรซนอร์ฟ
พวกมันมาแล้วครับ!!” เอลซาร์วินด์รีบรายงานเขา
ทางด้านเรซนอร์ฟก็หาที่หลบอยู่แถวนั้น แล้วเขาก็ใช้หมวกเหล็กของทหารแถวนั้นวางไว้เพื่อล่อให้พวกมันยิงเพื่อเปิดเผยตำแหน่ง
“เอลซาร์วินด์
ระวังไว้ด้วย พวกมันเห็นเราแล้ว!!” เรซนอร์ฟพูดขึ้น
ในขณะที่คาซาเมียก็พยายามจะยิงใส่หมวกเหล็กที่วางเรียงรายไว้
แต่ปีเตอร์ห้ามคาซาเมียเอาไว้
“อย่ายิงหมวกพวกนั้น
นั่นมันหลอกเรา!!” ปีเตอร์พูดขึ้น
จากนั้นเขาก็พยายามจะหาตัวเรซนอร์ฟที่อยู่บนตึกอีกด้านหนึ่ง
ปีเตอร์เห็นอะไรไหวๆอยู่บนตึกแห่งหนึ่ง ปีเตอร์จึงยิงใส่เข้าไป
กระสุนลูกนั้นเฉียดหน้าเรซนอร์ฟไปนิดเดียว
“เยี่ยม
เจอตัวมันแล้ว!!” คาซาเมียพูดขึ้นจากนั้นก็ยิงใส่เพื่อสนับสนุนปีเตอร์
แต่ในตอนนั้นเอง เอลซาร์วินด์เห็นท่าไม่ดีจึงยิงตอบโต้คาซาเมียกลับไปเพื่อคุ้มกันเรซนอร์ฟ
เรซนอร์ฟพยายามรวบรวมสติเพื่อตอบโต้พวกมัน และในตอนนั้นเอง
เรซนอร์ฟก็ใส่กระสุนจากนั้นก็ยิงตอบโต้กลับไปยังจุดที่ยิงเขา
“ปัง!!”
กระสุนลูกนั้นเฉียดไหล่ของปีเตอร์
ทำเอาปีเตอร์ถึงกับล้มลงในทันที คาซาเมียเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยในทันที
“ปีเตอร์
คุณเป็นอะไรหรือเปล่า??”
“ฉันคงยิงปืนไม่ไหวแล้วหล่ะ!!” ปีเตอร์พูดขึ้น
“ถ้างั้นฉันจะพาคุณไปจากที่นี่เอง!!”
คาซาเมียพูดขึ้น
จากนั้นเธอก็แบกร่างของปีเตอร์ลงไปจากตึกแห่งนั้น เอลซาร์วินด์พยายามยิงไล่ตามพวกเขาทั้งคู่ไม่ให้หนีไปไหน
แต่ในตอนนั้นเอง เรซนอร์ฟก็ห้ามเขาเอาไว้ก่อน
“เอลซาร์วินด์
ไม่ต้องแล้ว!!”
“แต่มันจะหนีไปได้นะครับท่าน”
เอลซาร์วินด์ตอบเขาไป
“ปล่อยมันเถอะ
มันรบไม่ได้อีกแล้ว”
เอลซาร์วินด์ได้ยินดังนั้นจึงเก็บปืนของเขา
จากนั้นก็รีบไปดูอาการของเรซนอร์ฟ และในขณะเดียวกัน
ดาโกวิชที่เพิ่งจะนำกำลังคนไปปะทะกับพวกนาซีที่อยู่ด้านล่าง จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปรายงานเรซนอร์ฟเกี่ยวกับสถานการณ์รบในทันที
“คุณเรซนอร์ฟ
มีรายงานครับ!!”
“มีอะไรงั้นเหรอ
ว่ามาสิ??” เรซนอร์ฟถามอย่างสงสัย
“พวกเราที่อยู่ในไซบีเรียกำลังจะเดินทางมาแล้วครับ
เป็นล้านๆคนเลยครับ!!” ดาโกวิชพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ดูเหมือนว่าชาวรัสเซียในไซบีเรียก่อกบฏสำเร็จนะครับ”
เอลซาร์วินด์พูดอย่างตื่นเต้น
“ดี!! ยันพวกมันไว้ที่นี่ซักพัก
เราจะผลักดันพวกมันออกจากสตาลินกราดได้ จากนั้นก็มอสโก เซนต์ ปีเตอร์สเบิร์ก
จากนั้นเราจะขับไล่พวกมันออกไปจากแผ่นดินรัสเซีย”
เรซนอร์ฟพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็ใช้ปืนไรเฟิลดันตัวเขาขึ้นมาในทันทีเพื่อลุกขึ้นไปสู้กับพวกมันต่อ
กลับมายังชายแดนเวียตนาม ท่าเรือไฮฟอง หลังจากที่มิคาอิลจัดการเรื่องที่จีนเรียบร้อยแล้ว
เขาก็รีบมาขึ้นเรือเพื่อเดินทางกลับไปยังยุโรปต่อ
โดยที่ลูกน้องของเขาที่ประจำอยู่ที่เรือก็กำลังรอเขาอยู่พอดี
“คุณมิคาอิลครับ
มาพอดีเลย!!” ลูกน้องของเขาทักทายเขาไป
“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าเนี่ย??” มิคาอิลถามอย่างสงสัย
“ก็นิดหน่อยครับ
ดูเหมือนว่าเครื่องบินของกองทัพญี่ปุ่นบินเข้าบินออกบ่อยมากเลยครับ”
“งั้นเหรอ
ก็เกิดรัฐประหารในประเทศไทยหน่ะสิ” มิคาอิลพูดขึ้น
“แล้วเราจะผ่านเมืองไทยได้หรือเปล่าครับ??” ลูกน้องของเขาถามอย่างสงสัย
“อย่าเพิ่งไปผ่านเลย
ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า ขึ้นเรือกันเลย!!”
มิคาอิลสั่งให้ลูกน้องของเขาขึ้นเรือในทันทีเพื่อเตรียมออกเดินทาง
ในขณะที่กองทัพอากาศของกองทัพญี่ปุ่นก็บินเข้าออกบริเวณนั้นอย่างต่อเนื่อง
ทำเอามิคาอิลหวั่นใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ แต่ไม่นานนักเขาก็ขึ้นมายังห้องบังคับการได้สำเร็จ
จากนั้นเขาก็เตรียมออกเรือในทันที
“เอาหล่ะทุกคน
ออกเดินเรือได้!!”
มิคาอิลและขบวนเรือของเขาได้ออกเดินทางออกจากท่าเรือไฮฟองในทันที
เพื่อเดินทางกลับไปยังยุโรปเพื่อจัดการงานของเขากันต่อ
กลับมายังฐานลับของออร์ลินด้า
ซึ่งออร์ลินด้ากำลังจัดรายการการสั่งซื้ออาวุธจากทั่วโลก ซึ่งในตอนนี้เธอได้รายการมามากจนเธอไม่รู้ว่าจะรับได้หรือเปล่า
ในขณะเดียวกันนั้นเอง
บาโธรี่ที่เพิ่งจะได้ข่าวมาใหม่จากสายของเธอก็มารายงานข่าวกับเธอในทันทีอย่างเร่งรีบ
“คุณออร์ลินด้าคะ
เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ!!”
“มีอะไรเหรอบาโธรี่??” ออร์ลินด้าถามอย่างสงสัย
“ตอนนี้พวกเยอรมันจับคนของเราได้ที่เบอร์ลินค่ะ
ตอนนี้พวกอินเดียมีคำสั่งให้ตามล่าตัวคุณแล้วค่ะ!!” บาโธรี่พูดขึ้น
“ใจเย็นไว้
พวกมันไม่มีทางเจอตัวฉันหรอก” ออร์ลินด้าพูดขึ้น
“แต่ว่า
ถ้าเกิดพวกมันส่งคนไปที่โรงงานของเราจะแย่เอานะคะ”
บาโธรี่ออกความเห็นกับเธอไป
“เอาเป็นว่า
เราไว้ใจเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นได้หรือเปล่าหล่ะ??” ออร์ลินด้าถามอย่างสงสัย
“ไว้ใจได้แน่นอนค่ะ
ฉันรับรอง”
บาโธรี่พูดขึ้น
“อืม
ถ้าอย่างงั้นส่งคนไปตรวจตราที่นั่น
ถ้าเกิดพวกมันเจอโรงงานของเราก็ระเบิดโรงงานทิ้งได้เลย แล้วพาพวกคนงานหนีออกมา” ออร์ลินด้าพูดขึ้น
“รับทราบค่ะ!!” บาโธรี่พูดขึ้น
“แล้วคนของเราที่อยู่ในเบอร์ลิน
ช่วยเขาออกมาให้ได้ ไม่อย่างงั้นเราตายหมดแน่” ออร์ลินด้าพูดขึ้น
“ตอนนี้เรากำลังติดต่อกับกลุ่มกบฏในพื้นที่และตำรวจบางส่วนค่ะ
เราจะใช้ทุกอย่างที่มีพาพวกเขาออกมาค่ะ” บาโธรี่ตอบเธอไป
“ดี งานนี้เราถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว
ยังไงก็ไปจัดการตามนั้นแล้วกัน” ออร์ลินด้าพูดขึ้น
หลังจากนั้นเธอก็ตรวจสอบรายงานผลการผลิตอาวุธที่เจ้าหน้าที่ของเธอส่งมาให้อย่างตั้งใจ
ณ โรงงานลับแห่งหนึ่งในโคโลราโด
หลังจากที่อาคะสึกิและคนของเธอก็เข้าไปสำรวจโรงงานแห่งนั้นในทันที
เมื่อเธอเปิดประตูเลื่อนของโรงงาน
พนักงานของเธอก็รู้งานแล้วไปดำเนินการทำความสะอาดโรงงานในทันทีเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการผลิตอาวุธลับของพวกเธอ
โดยที่อาคะสึกิก็ตรวจสอบโรงงานแห่งนั้นไปด้วย
“อืม
ที่นี่ทำความสะอาดนิดหน่อยก็ใช้งานได้แล้วนะเนี่ย”
อาคะสึกิพูดกับเลขาของเธอ
“ใช่ค่ะ
พวกเรารายงานมาแล้ว ระบบไฟและน้ำประปายังใช้งานได้ดีค่ะ!!” เลขาของเธอตอบไป
“อืม!! แล้วที่พักคนงานของเราหล่ะ??” อาคะสึกิถามอย่างสงสัย
“เรียบร้อยดีค่ะ
ดิฉันให้คนทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว”
“ดี
แล้วอย่าลืมเรื่องเวรยามด้วยหล่ะ” อาคะสึกิพูดขึ้น ในขณะเดียวกัน
ลูกน้องของเธอคนหนึ่งก็ติดต่อเธอมาทางวิทยุสื่อสาร ซึ่งหลังจากที่เลขาของเธอทราบ
เธอก็รายงานให้อาคะสึกิได้ทราบในทันที
“คุณอาคะสึกิคะ
มีวิทยุติดต่อมาค่ะ!!” อาคะสึกิได้ยินดังนั้นจึงรับสายในทันที
“อาคะสึกิพูด!!”
“คุณอาคะสึกิ
คุณปลอดภัยดีนะ” เสียงปลายสายเป็นเสียงชายคนหนึ่ง
“คุณอิชิโร่
คุณออกจากสหรัฐแล้วเหรอ??”
อาคะสึกถามอย่างแปลกใจ
“แน่นอน
พวกมันจับผมไม่ได้หรอก ตอนนี้พวกอักษะกำลังระส่ำระส่าย มันน่าทึ่งมาก
ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังจะโดนเล่นงานแล้ว” อิชิโร่พูดขึ้น
“แล้วคุณจะไปไหนต่ออย่างงั้นเหรอ??” อาคะสึกิถามอย่างสงสัย
“เดี๋ยวผมจะบอกคุณทีหลังแล้วกัน
ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ!!” อิชิโร่พูดขึ้นจากนั้นก็วางสายไป
ส่วนอาคะสึกิได้ยินดังนั้นเธอก็กลับไปทำงานของเธอต่อ
กลับมายังสวิตเซอร์แลนด์ ภูเขาที่มั่นของกลถ่มกบฏ
หลังจากที่มาเรียน่าได้แก้ไขอะไรบางอย่างเกี่ยวกับซุปเปอร์คอมพิวเตอร์
วาคินก็พาเธอกลับมายังห้องพักของเธอในทันทีเพื่อให้เธอกลับมาพักผ่อนในห้อง
โดยที่วาคินก็พูดอะไรบางอย่างทิ้งท้ายเอาไว้กับเธอก่อนเขาจะไป
“คุณมาเรียน่า
วันนี้คุณทำได้ดีมาก!!”
“แน่ใจเหรอว่าฉันทำได้ดีหน่ะ??” มาเรียน่าตอบไป
“เอาเถอะ
วันนี้คุณพักผ่อนเถอะ ผมไปหล่ะ” วาคินพูดขึ้น
จากนั้นเขาก็เดินออกไปด้านนอกแล้วคุยกับลูกน้องของเขาในทันที
“มีรายงานอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า??”
“ครับ
ตอนนี้คนของเราพยายามไล่ผลักดันพวกมันลงเขาไปแล้ว แต่ตอนนี้เรากำลังขาดอาวุธเพิ่มเติมครับ”
แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังพูดกัน
จู่ๆที่ด้านนอกก็มีเสียงระเบิดดังมา วาคินตกใจมากว่าเกิดอะไรขึ้น
“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย??” เขาถามลูกน้องของเขาในขณะที่เขาก็ชักปืนออกมา
“ดูเหมือนพวกมันจะรู้ตำแหน่งเราแล้วครับ
เฮลิคอปเตอร์ของพวกมันล้อมที่นี่ไว้แล้วครับ” ลูกน้องของเขาพูดขึ้น
ซึ่งนั่นก็คือฝีมือของมาเรียน่า เธอจัดการแก้โค้ดลับในเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์
แล้วส่งเป็นข้อความขอความช่วยเหลือไปยังเบอร์ลิน
ซึ่งเธอก็เปิดเผยตำแหน่งตามที่เธอพอจะรู้ วาคินและกองกำลังของเขาพยายามจะป้องกันพื้นที่แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล
เฮลิคอปเตอร์ของพวกนาซียิงทุกคนที่อยู่ด้านล่าง
วาคินเห็นท่าไม่ดีจึงไปพาตัวมาเรียน่าออกมาจากห้องในทันที
“นี่คุณจะทำอะไรเนี่ย??” มาเรียน่าถามอย่างสงสัย
“ผมไม่ยอมให้พวกมันมาเอาตัวคุณไปอีกหรอก
พวกแก ไปเตรียมรถให้ฉัน!!”
วาคินพามาเรียน่าตามลูกน้องของเขาไปที่ด้านนอก
โดยที่วาคินก็พามาเรียน่าขึ้นรถโดยที่เขาก็นั่งด้านหลังกับเธอ
ส่วนลูกน้องของเขาก็ขับรถไป
“รีบไปที่ฐาน
2 ไปได้!!”
วาคินพูดขึ้น
กลับมายังอุทยานลับแห่งหนึ่งในเขตชายแดนโคโลราโด
ทหารของนายพลโนบุรุก็ได้ขับรถมาจอดยังป่าแห่งหนึ่งในเขตอุทยาน
โดยที่ทหารของนายพลโนบุรุก็เปิดประตูรถให้เขาลงมา พร้อมกับภรรยาเขาและนาโอมิ
โดยที่นาโอมิก็ได้กวาดสายตามองไปทั่วเขตอุทยานนั้นเพื่อมองหานนท์
“เป็นไง
เธอเขาหรือเปล่า??” นายพลโนบุรุถามนาโอมิไป
“ไม่เจอเลยค่ะ
ไม่รู้ว่าเขาจะมาที่นี่หรือเปล่า” นาโอมิพูดขึ้น แต่ในขณะที่พวกเขากำลังพูดกัน
จู่ๆพวกเขาก็ได้เห็นอะไรไหวๆอยู่ในต้นไม้ ทหารของนายพลเล็งปืนไปด้านใน
แต่นายพลโนบุรุห้ามไว้ก่อน
จากนั้นก็ค่อยๆปรากฏร่างของชายคนหนึ่งที่ออกมาจากป่าตรงนั้น
ซึ่งนั่นก็คือนนท์นั่นเอง แม่ของนนท์เห็นเขาจึงรีบวิ่งเข้าไปกอดในทันที
“นนท์ลูกแม่
ปลอดภัยนะลูก!!”
“แม่ครับ
ผมคิดถึงแม่นะครับ” นนท์ตอบกลับแม่ของเขาไป
“นนท์
ไม่เจอกันนายเลยนะ พ่อของเธออยากเจอเธอหน่ะ” นาโอมิพูดขึ้น
ในขณะที่ลินน์รีดและอลาวดี้ก็ออกไปด้านนอกเพื่อเจอกับนาโอมิด้วย
“พี่นาโอมิ
สบายดีนะคะ!!” ลินน์รีดถามเธอไป
“นาโอมิ
นี่เธอชักจูงนนท์ให้เข้ากลุ่มกบฏงั้นเหรอ” นาโอมิถามอย่างสงสัย
“เรื่องมันยาวหน่ะครับ
ผมว่าฟังจากปากนนท์ดีกว่า”
อลาวดี้ตอบไป ในขณะเดียวกัน พ่อของนนท์ก็ถามเขาอย่างตรงไปตรงมาในทันที
“นนท์
มันเกิดอะไรขึ้น นี่นนท์มาเข้าร่วมกลุ่มกบฏอย่างงั้นเหรอ กลับบ้านเดี๋ยวนี้!!” พ่อของนนท์พูดไป
“แต่ก่อนผมจะกลับ
ผมขอถามอะไรพ่อได้หรือเปล่าครับ พ่อยังจำโครงการโวลไซโครได้หรือเปล่าครับ??” นนท์ถามพ่อของนนท์ไป
เรื่องนั้นทำเอาพ่อของนนท์ถึงกับอึ้ง ส่วนแม่นนท์ก็ทำอะไรไม่ถูกจึงร้องไห้ออกมา
โดยที่นาโอมิต้องไปคอยปลอบใจเขา และในขณะเดียวกัน
หมอคิมก็เปิดเผยตัวตนแล้วเดินออกไปหานายพลโนบุรุในทันที
“ท่านนายพล
ยังจำผมได้หรือเปล่าครับ??”
“จุงกิ
นี่นายยังไม่ตายเหรอ??” พ่อของนนท์ถามอย่างสงสัย
“หลังจากวันนั้น
ผมหนีมาที่อเมริกา ผมว่าคุณอย่าโกหกลูกของคุณอีกต่อไปเลยนะครับ”
หมอคิมพูดขึ้น ทำเอาพ่อของนนท์ถึงกับทำอะไรไม่ถูก แต่พ่อของนนท์ก็ยอมพูดออกไป
“มันเป็นงานที่พ่อต้องทำ
เพื่อชาติของเรา ลูกคงเข้าใจพ่อนะ ในตอนนั้นพ่อไม่มีทางเลือก
เราคัดเลือกเด็กทุกคนที่มีคลื่นสมองที่ดีพอจะทำปฏิบัติการนี้
เราพาเด็กทุกคนที่หาได้ เพื่อพลิกโฉมสงคราม” พ่อของนนท์พูดขึ้น ในขณะเดียวกัน
ซวาตีที่ได้ยินดังนั้นจึงเดินเข้าไปหานายพลโนบุรุในทันทีอย่างใจร้อน
“ฉันก็เป็นเด็กชาวอินเดียคนหนึ่งในปฏิบัติการ
คุณจำได้หรือเปล่าคะ??” โนบุรุได้ยินดังนั้นจึงบอกไป
“เด็กบางคนที่ไม่มีคลื่นสมองที่ตรงกันก็จะถูกส่งกลับบ้านโดยไม่มีผลข้างเคียง
บางส่วนก็จะมีพลังจิตพิเศษ แต่บางคน โดยเฉพาะลูกของฉัน เขาสามารถเป็นตัวพลิกเกมได้”
นายพลโนบุรุตอบไป
“พ่อใช้ผมเป็นหนูทดลองอย่างงั้นเหรอครับ
พ่อไม่เคยถามผมเลยว่าผมต้องการหรือเปล่า ถ้าผมเป็นศัตรูของชาติ
พ่อคงฆ่าผมอย่างไม่ลังเลสินะครับ” นนท์ตอบกลับไป
ทำเอาพ่อของนนท์ถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา
“พ่อ...
พ่ออยากจะ”
ในขณะที่พ่อของนนท์กำลังจะพูดไป
จู่ๆก็มีเสียงปืนดังมาจากด้านหนึ่งของป่า กระสุนลูกนั้นเฉียดนนท์ไปนิดเดียว
แต่จู่ๆมันก็ยิงนนท์ไปอีกนัด แต่พ่อของนนท์ก็เอาตัวมาบังนนท์ไว้
ทำเอากระสุนถูกร่างของพ่อนนท์ในทันที
“พ่อ!!”
นนท์พยายามประคองร่างของพ่อของเขาไว้ โดยที่แม่ของเขาพยายามจะมาช่วย แต่เธอก็ถูกยิงเข้าที่กลางหลังอีกคน โดยที่ลินน์รีดก็ชักปืนออกมาแล้วยิงใส่ไปในป่าแล้วแบกร่างของแม่นนท์ไป พวกเขารีบเข้าไปหลบในป่าเพื่อหลบมือปืนคนนั้นที่ตามฆ่าพวกเขา
======================================================================================
ดูเหมือนว่านนท์กำลังจะตกที่นั่งลำบากซะแล้ว และเหตุการณ์จะเป็นอย่างไร ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ปีใหม่ไปเที่ยวไหนกันเม้นท์มาบอกด้วยเน้อ!!
https://www.youtube.com/channel/UCEzIY9j4fuPDx4Ofz8U0Fig?view_as=subscriber ซับแนลผมด้วย
ความคิดเห็น