Last Man On The World - เมื่อฉันตื่นมาในยามเช้า

ลำดับตอนที่ #19 : EP 17 : สะสาง

นาและคนอื่นๆที่ออกไปป้องกันพวกของโรจน์ที่บุกเข้ามา พวกเขาขับรถขอพวกมันกลับมาหาคนอื่นๆที่ยังรอเขาอยู่บนเนินเขา พวกเขาขับรถมาจอดแถวนั้น จากนั้นพวกเขาก็ลงจากรถแล้วมาเจอกับคนที่รออยู่แล้วในทันที

“อ้าว พวกเธอ เป็นยังไงกันบ้างหน่ะ” เอลิซ่าถามพวกเขาไป

“พวกมันส่งมาไม่กี่คนหน่ะ เลยจัดการได้” ปัดพูดขึ้น

“พวกมันคงมีคนเฝ้าอยู่ไม่กี่คนแน่ๆ เราน่าจะจัดการกับพวกมันได้” นาพูดขึ้น

“แล้วนายจะเอายังไงต่อหล่ะ บอกได้มั้ย” จินถามนาไป

“เราจะลุยกับพวกมัน คืนนี้เลยครับ”

“เฮ้ย นี่นายเอาจริงเหรอ พวกเรากำลังล้าไม่มีแรงนะเว้ย” ชิโระพูดขึ้น

“ใช่ๆ เราเล่นงานพวกมันพรุ่งนี้เช้าไม่ดีกว่าเหรอ” ฮันเตอร์ถามไป

“ตอนนี้มันก็ ตี 2 แล้วเนี่ย ทุกคนก็เหนื่อยกันหมดแล้วนะ” ชิตพูดขึ้น

“พวกมันไม่คิดแน่ๆว่าเราจะเล่นงานพวกมันตอนนี้ ผมขอแค่สิบคนก็พอ” นาพูดขึ้น

“นา ฉันว่าเธอควรจะใช้สติให้มากกว่านี้นะ” เซนเตือนเขาไป

“นั่นดิ ฉันว่านายควรจะใจเย็นลงมากกว่านี้นะ” วายุพูดขึ้น

“ไม่รู้ว่าพวกมันจะดักเล่นงานเราหรือเปล่า แน่ใจนะว่าพวกเราจะไม่โดนมันเล่นหน่ะ” ภพพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นพวกคุณอยู่ที่นี่ ผมจะจัดการเอง พวกคุณตามผมมาตอนเช้าก็แล้วกัน” นายืนกรานเสียงแข็ง แต่ในตอนนั้นเอง เอกก็กระชากเสื้อเขาไปติดกับกำแพง

“เฮ้ย นี่นายจะฆ่าพวกเราทั้งหมดเลยหรือไงวะ” เอกถามนาไป

“ถ้าแกง่วงนอนนักก็ไปนอนไป เรื่องนี้ฉันจัดการเอง” นาพูดขึ้นจากนั้นก็ผลักเอกออกไป จนเอกถึงกับต่อยหน้านาไปหนึ่งหมัด ปกรณ์และไผ่พยายามวิ่งไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน

“เฮ้ย ใจเย็นๆก่อนสิวะ เป็นบ้าอะไรกันเนี่ย” ไผ่วิ่งไปห้ามทั้งคู่

“ใช่ แค่นี้มันยังแย่ไม่พออย่างงั้นเหรอครับ” ปกรณ์ถามทั้งคู่ไป

“นา พวกฉันเป็นห่วงนายนะ ถึงได้พูดแบบนี้” ยูกิพูดขึ้น

“ใช่ นายหัดฟังคนอื่นเขาหน่อยสิได้มั้ย” มีร์พูดเสริม

“ก็ฉันฟังอยู่นี่ไง ฉันถึงจะไปคนเดียวนี่หล่ะ” นาพูดขึ้น

“พี่จะเอายังไงก็เอาเถอะ หนูไม่รู้ด้วยแล้วนะ” วิคเตอร์พูดขึ้น

“ใจเย็นๆสิวิคเตอร์ เธออย่ายุ่งเรื่องนี้ดีกว่า” อาซามิพูดขึ้น

“นา ฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไรอยู่ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร แต่ฉันขอเตือนนะ นายอย่าทำแบบนี้เลย” เชนพูดขึ้น

“คุณไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า ที่พวกคุณเจอตอนนี้มันแค่เริ่มต้น พวกมันไม่มีทางหยุดแค่นี้หรอก ผมรู้จักพวกมันดี” นาพูดแบบเผชิญหน้ากับเชนตาต่อตา

“นายอยากจะล้างแค้นแฟนเก่านาย แต่นายจะเอาชีวิตพวกเรามาเป็นเดิมพันแบบนี้เหรอ” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น

“นี่ นายคิดให้มันดีๆก่อนที่จะทำอะไรนะ นายจะเอายังไงต่อหล่ะ” จอห์นถามไป

“คุณพูดยังไงผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก ถ้าอย่างงั้นก็เจอกันที่นั่นตอนเช้าก็แล้วกันนะ พวกคุณก็นอนให้เต็มที่เถอะ”

นาหยิบกุญแจรถมาหนึ่งคัน จากนั้นเขาก็เอาปืนพร้อมกระสุน แล้วก็ขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถลงจากเขาในทันที

“นา กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะนายหน่ะ” รันพยายามตามเขากลับมาแต่นาโอมิก็รั้งเอาไว้ก่อน

“ช่างเขาเถอะ เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของเขานี่” นาโอมิพูดขึ้น

“พี่เขาจะกลับมาหรือเปล่าคะ” ออโรร่าสะกิดเสื้อถามรัน

“ฉันยอมจูบก้นพวกมัน ถ้านารอดมาได้หน่ะ” ชิตพูดขึ้น

“เออ ฉันขอพนันด้วยคนเลยหล่ะ” ฮันเตอร์ตอบไป

“นี่ เราจะปล่อยเขาไปแบบนั้นไม่ได้นะ” เซนพูดขึ้น

“เขาอยากตายที่ไหนก็ปล่อยเขาไปเถอะ” เอกตะโกนขึ้นมา

“นี่เอก ถ้านายง่วงก็กลับไปนอนเถอะ” ไผ่พูดกับเอกแล้วชี้ให้เอกไปทางรถด้านนั้น

“นี่ ไม่เกี่ยวกับเรื่องนอนไม่นอนเลยนะ เราเป็นห่วงเขาเลยพูดแบบนี้” ชิโระพูดขึ้น

“นี่คุณจิน คุณไปพูดอะไรกับนาที่นั่นหล่ะครับ พอบอกผมได้หรือเปล่า” วายุถามจิน

“ก็เรื่องนี้แหละ แต่ฉันคงหยุดนาเขาไม่ได้ ฉันเห็นด้วยกับเขานะ ฉันจะไปช่วยเขาเอง” จินพูดขึ้น

“นี่คุณเห็นด้วยเหรอ หรือว่าคุณยอมรับว่าคุณชอบนาแล้วหล่ะ” ภพพูดขึ้น แต่จินยังไม่พูดอะไร

“ช่างเรื่องนั้นเถอะ ว่าแต่เรื่องของนาจะเอายังไงกันต่อหล่ะ” ยูกิถามไป

“เราจะปล่อยเขาไปแบบนั้นไม่ได้นะ” มีร์พูดขึ้น

“แล้วเราจะตามไปช่วยเขาตอนนี้งั้นเหรอ” วิคเตอร์ถามไป

“เท่าที่ดูผมว่าเขาคงทำคนเดียวไม่ไหวหรอกนะ” ปกรณ์พูดกับคนในกลุ่มไป

“แล้วใครจะไปช่วยเขาบ้างหล่ะคะ” อาซามิพูดขึ้น

“ฉันว่าฉันมีความคิดแล้วนะ เราก็น่าจะจอดรถไว้ละแวกนั้น แล้วเราก็เดินเท้ากันต่อไปช่วยเขาไงหล่ะ” เอลิซ่าพูดขึ้น

“ก็ใช่นะ ความคิดดีมากเลยครับซิสเตอร์” จอห์นพูดขึ้น

“ว่าแต่ เราจะมีกระสุนพอจะสู้กับพวกมันหรือเปล่าหล่ะ” นาโอมิพูดขึ้น

“น่าจะพอนะคะ กระสุนที่พวกคุณไปเอาจากพวกนั้นยังไงหล่ะ” รันพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นเราจะเอาแบบนี้นะ เราจะรีบตามนาไป เราจะค่อยๆบุกเข้าไปโดยเลี่ยงการปะทะให้มากที่สุด จากนั้นก็ยึดที่นั่นมายังไงหล่ะ” ชิโระพูดขึ้น

“ก็ดีนะ แต่จะรู้ได้ยังไงว่าพวกมันจะไม่ตลบหลังเราหน่ะ” ฮันเตอร์ถามไป

“ดูจากที่เราปะทะกับพวกนั้น ดูเหมือนพวกมันจะไม่ค่อยมีฝีมือเท่าไหร่นะ” จินพูดขึ้น

“ก็ดี ถ้าอย่างงั้นก็ไม่ต้องเปลืองกระสุนหรอกนะ” ชิตตอบไป

“แต่เราเตรียมปืนไว้ก็ดีนะ เผื่อว่ามันฉุกเฉินหน่ะ” เซนพูดขึ้น

“แล้วถ้าเกิดพวกมันมีกำลังเสริม เราจะถอยออกมายังไงหล่ะ” เอกถามไป

“นี่ นายไม่พูดซักเรื่องมันจะตายมั้ยเพื่อน” วายุตอบเอกไป

“ถ้าเราจอดรถไว้แถวๆนั้น อย่างน้อยก็หนีได้ทันนะ” ภพตอบเอกไป

“งานนี้คงต้องเงียบและไว ไม่อย่างงั้นเราตายหมดแน่” ไผ่พูดขึ้น

“เอ๊ะ แต่เราจะยึดค่ายนั้นด้วยคนแค่นี้เนี่ยนะ” เชนพูดขึ้น

“แต่ว่าเยอะกว่านี้พวกเราก็สู้กันมาแล้วนะคะ” อาซามิพูดไป

“เยี่ยม คิดว่ามันจะใช้เวลานานหรือเปล่าหล่ะ” วิคเตอร์พูดขึ้น

“เท่าที่วัดเนี่ย จากที่นี่กลับไปไม่น่าจะถึงชั่วโมงนะ” ยูกิพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นฉันว่าก็คงจะเสร็จก่อนเช้านั่นแหละ” มีร์พูดขึ้น

“งานนี้ถ้าใครไม่อยากทำก็ไปนอนในรถได้ก่อนนะ ฉันบอกไว้เลย” ปัดพูดขึ้น

“โอเค ถ้าอย่างงั้นฉันจะคุ้มกันที่รถให้ก็แล้วกันนะ” จอห์นพูดขึ้น

“แหม่ นายจะนอนก็นอนไปก่อนเลยก็ได้นะ” นาโอมิพูดขึ้น

“ไม่เกี่ยวกันเลยครับคุณยาย พูดไม่คิดเลยเนอะ” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น

“ช่างมันเถอะค่ะ ถ้าเราจะไปตอนนี้ เราต้องรีบไปเลยนะคะ ก่อนที่นาเขาจะเป็นอะไรไป” รันพูดขึ้น

“โอเคจ้ะ ยังไงก็ขอพระเจ้าคุ้มครองทุกคนด้วยนะจ๊ะ” เอลิซ่าพูดส่งท้าย ก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันไปขึ้นรถ โดยที่ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ค่อยๆขับรถกลับไปยังบ้านหลังใหญ่ของพวกมัน

และอีกด้านหนึ่งของถนน นาขับรถยนต์คันหนึ่งไปตามทางเรื่อยๆ เพื่อกลับไปสะสางแค้นส่วนตัวของเขา นาตั้งใจเอาไว้ว่าถ้านายโรจน์ไม่ตาย เขาไม่มีวันจะยอมเลิกราแน่ๆ ในขณะที่เขากำลังขับรถ เขาก็บังเอิญไปนึกถึงเรื่องเก่าๆระหว่างเขากับแฟนเก่าของเขา

“นา ถ้าเราเก็บเงินได้เราจะแต่งงานกันนะ”

นาคิดถึงคำสัญญาลมๆแล้งๆของผู้หญิงคนนั้น มันทำให้เขาถึงกับร้องไห้ออกมา

“นา ถ้านายยังเป็นแบบนี้ เราเลิกกันเถอะ”

เขาคิดถึงคำพูดของอ้อมที่พูดในวันนั้น

“คุณนา โปรเจ็กค์ของคุณมันแย่มาก ผมจะเอาไปแก้ให้เอง” ผู้จัดการโรจน์พูดกับเขา แต่เขามารู้ทีหลังว่าเขาเอาผลงานของนาไปเสนอผู้บริหารเองโดยที่ไม่ได้มีการแก้อะไรเลย ทำให้โรจน์ได้หน้าไปมาก ส่วนตัวเขาก็เกือบจะโดนไล่ออกเนื่องจากไม่มีงานใหม่มาเสนอ

“อ้อม ผมขอโทษ ให้โอกาสผมได้หรือเปล่า” ในวันนั้นนาโทรศัพท์หาอ้อม แต่เสียงที่ได้ยินปลายสายดันมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้วย

“อ้อม ใครโทรมาหน่ะ”

“นั่นเสียงคุณโรจน์นี่ นี่มันอะไรกัน”

“มันก็หมายความอย่างที่ได้ยินนั่นแหละ อย่าโทรมาอีกหล่ะ” จากนั้นสายก็ตัดไป

แค้นในครั้งนี้ของเขามันสุมอยู่ในอกของเขา ราวกับว่าถ้าเขาเจอหน้าสองคนนั้นนาจะฉีกสองคนนั้นเป็นชิ้นๆ

นาขับรถมาเรื่อยๆ จนกระทั่งใกล้ถึงบ้านหลังนั้น เขาก็ดับเครื่องยนต์แล้วเอารถยนต์ซ่อนเอาไว้แถวๆนั้น จากนั้นตัวเขาก็ลงจากรถแล้วชักปืนออกมาในทันที

“วันนี้แหละ พวกแกทั้งคู่ไม่รอดแน่ๆ”

นาเดินย่องไปตามป่าเพื่อเข้าใกล้บ้านหลังนั้นเรื่อยๆ เขาเห็นยามสองคนเดินตรวจแถวนั้น ถ้าชักมีดออกมาในทันทีจากนั้นเขาก็เชือดคอพวกมันทั้งสองคนอย่างเงียบๆ จากนั้นเขาก็เอาศพไปซ่อนในพุ่มไม้แถวนั้น

“ดูเหมือนว่าพวกมันไม่ระวังอะไรเลยนะ”

นาปีนขึ้นไปยังต้นไม้ต้นหนึ่งแถวนั้น จากนั้นเขาก็มองไปรอบๆ ก็พบว่ามียามเฝ้าอยู่ไม่เท่าไหร่ นั่นทำให้งานของเขาดูง่ายขึ้น

“คุณทำอะไรอยู่ คุณผู้จัดการ”

และในห้องนอนของบ้าน โรจน์และอ้อมนอนอยู่ด้วยกันบนเตียง แต่ในคืนนั้นเองโรจน์ก็ดูเหมือนจะนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ อ้อมเห็นถึงกับปวดหัว เนื่องจากเขาดูร้อนรนมากเกินไปจนเธอเกือบจะไม่ได้นอนทั้งคืน

“นี่ คุณโรจน์ คุณช่วยสงบสติอารมณ์ได้หรือเปล่าคะ”

“นี่ เธอไม่ได้ยินเหรอ มันจะมาตามล่าเราทั้งคู่นะ”

“โอ๊ย เขาอาจจะแค่มาขู่เราก็ได้”

“ฉันรู้จักคนอย่างนาดี มันไม่จบแค่นี้แน่”

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นหล่ะ”

“ก็เห็นมันเงียบๆแบบนั้น มันเจ้าคิดเจ้าแค้นจะตายไป”

“คนของเราก็เยอะแยะ คุณจะไปกลัวอะไรหล่ะ พวกมันอาจพูดขู่คุณเพื่อถ่วงเวลาหนีของพวกมันก็ได้ คุณคิดมากไปหรือเปล่า”

“แต่เพื่อนๆมันมีฝีมือทั้งนั้นเลยนะ เธอไม่เห็นเหรอ แล้วถ้าพวกมันรู้ว่าพวกเรามีแค่พวกชาวบ้านธรรมดาๆ แบบนี้เราไม่ตายกันหมดงั้นเหรอ ฉันว่าเราไปจากที่นี่ดีกว่า เผาบ้านหลังนี้ซะ ไม่ให้พวกมันเอาไปใช้ได้”

“นี่คุณจะไปตอนนี้เลยเหรอ บ้านดีๆแบบนี้หาไม่ง่ายนะคะ”

“หรือว่าเธออยากจะตายที่นี่หล่ะ” โรจน์พูดอย่างโมโห

“นี่ ไหนคุณสัญญาว่าจะไม่ขึ้นเสียงกับฉันไง”

“ก็เธอมันไม่เคยฟังอะไรใครเลยนี่หน่า”

“นี่ ฉันว่าคุณอย่าคิดวิกลจริตไปเลย มันไม่มาที่นี่แล้วหล่ะ แล้วเดี๋ยวถ้าเรามีคนเพิ่ม ใครมันจะทำอะไรเราได้” จากนั้นเองเธอก็ไปกอดที่ด้านหลังของโรจน์

“เชื่อฉันนะคะ ฉันรับรองว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย”

“ก็ได้ ผมจะยอมเชื่อคุณ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมไม่ปล่อยคุณแน่ๆ”

ณ ทะเลที่ไหนซักแห่งในเขตอ่าวไทย เรือบรรทุกเครื่องบินลำหนึ่งและเรือรบ รวมถึงเรือพาณิชย์ที่กำลังลอยลำอยู่กลางทะเล ท่ามกลางคลื่นลมที่แรงกล้า ในเรือลำหนึ่งมีการติดต่อกันระหว่างโลกภายนอกและห้องบังคับการในเรือ ซึ่งข้อความนั้นเป็นคำสั่งอะไรบางอย่าง ซึ่งสั่งมายังคนในหน่วยของเขา

“HECU พวกคุณมีภารกิจใหม่”

“HECU รับทราบ ภารกิจแบบไหนกันหล่ะ”

“เรากำลังตามหาตัวเด็กสาวคนหนึ่ง เธอชื่อวิคเตอร์ ยูนะ เธอพลัดหลงกับพ่อของเธอซึ่งเป็นนักการเมืองชื่อดัง เธอหายตัว ในเมืองไทย เรายังไม่ทราบชะตากรรมของเธอ แต่ทราบข้อมูลล่าสุดจากหน่วยพิเศษในไทยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ พวกนายทุกคนมีหน้าที่ชิงตัวเธอกลับคืนมาอย่างปลอดภัย”

“รับทราบ ส่งรายละเอียดมาให้ฉันด้วย”

หลังจากที่มีการติดต่อกันเสร็จเรียบร้อย พวกเขาก็เดินออกไปด้านนอกเพื่อเรียกระดมพลหน่วย HECU Marine เพื่อมารับทราบภารกิจของพวกเขานั่นเอง

“เอาหล่ะ ขอโทษด้วยที่เรียกพวกคุณมาตอนนี้ แต่พวกเรามีภารกิจใหม่ เราต้องทำการช่วยเหลือวิคเตอร์ ยูนะ เด็กสาวคนหนึ่งซึ่งเธอพลัดหลงอยู่ที่ประเทศไทย จากรายงานล่าสุดเราคิดว่าเธอน่าจะอยู่ในจังหวัดพิษณุโลก พวกคุณต้องตามหาเธอกลับมาให้ได้”

“แล้วความอันตรายนี่ระดับไหนครับ” ทหารคนหนึ่งถามไป

“ก็พอสมควร มีทั้งซอมบี้และกองกำลังท้องถิ่น เราคงสนับสนุนพวกคุณไม่ได้เต็มที่ แต่ขอให้พวกคุณทำให้สำเร็จ เราจะส่งความช่วยเหลือไปถ้าพวกคุณต้องการ”

“เวลาในการปฏิบัติการหล่ะครับ”

“เร็วที่สุด”

“รับทราบครับท่าน”

กลับมายังห้องแล็บวิจัยแห่งหนึ่งของแบท ซึ่งพวกเขาได้ทำการทดลองสารตั้งต้นตัวใหม่ที่จะสามารถช่วยเหลือโลกใบนี้ได้ แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาทดสอบในระดับจุลภาคแล้วพบว่า สารตัวนี้ถ้าเกิดแพร่ออกไปทางอากาศ มันอาจจะจัดการเชื้อโรคที่ปะปนในอากาศ แต่ในร่างกายของซอมบี้ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งมันจะไม่มีผลใดๆกับซอมบี้พวกนั้นเลย ในตอนนั้นเอง แบทขอเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งซึ่งติดอาวุธค่อนข้างมาก และยังมีกระสุนและอาวุธเพิ่มเติมอีก หลังจากนั้นเองก็มีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งมาจอดที่ดาดฟ้า แบทรีบวิ่งขึ้นไปด้านบนในทันที และเขาก็เห็นอาวุธที่เขาขออยู่บนเครื่องเยอะแยะ เขารีบขึ้นไปบนฮอในทันทีหลังจากนั้น

“คุณแบทครับ ฮอกับอาวุธที่คุณขอได้แล้วครับ”

“ดีมาก ที่ที่ผมจะไปห่างจากที่นี่ไม่มาก น่าจะใช้เวลาไม่นาน”

“ครับผม ผมจะเช็คพิกัดให้นะครับ”

แบทเตรียมบอกนักบินของเขา แต่จู่ๆก็มีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดสีขาวเดินขึ้นมายังชั้นบน เพื่อมาตามหาแบท

“แบท นี่นายจะไปที่ไหนเนี่ย”

“เธอไม่รู้หรอกว่าที่ไหน”

“แล้วนายจะกลับมาหรือเปล่าเนี่ย”

“แน่นอน ฉันแค่ไปทำหน้าที่ของฉันนิดหน่อยหน่ะ”

“ก็แล้วแต่นายนะ ขอให้โชคดีนะ”

แบทสั่งให้เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆขึ้นไป จากนั้นเฮลิคอปเตอร์ก็บินไปยังเป้าหมายตามที่แบทต้องการในทันที

กลับมายังบ้านหลังใหญ่ที่โรจน์เพิ่งจะยึดไป หลังจากที่นาตรวจสอบดูว่าคนของโรจน์มีมากแค่ไหน จากนั้นเองตัวเขาก็ค่อยๆย่องไปยังกำแพงบ้าน เพื่อที่จะหาทางเข้าที่พวกมันจะไม่เห็นตัวเขา ในระหว่างที่เขากำลังหาทางอยู่ จู่ๆก็มีชายสามคนมาเจอกับเขาเข้า พวกนั้นเล็งปืนใส่นาในทันที ตอนนั้นทำเอานาตกใจมาก

“เฮ้ย หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ”

“เออ ฉันตั้งใจจะมาหานายแกอยู่แล้ว” นาพูดกับพวกมัน

“แล้วแกเป็นใครกันวะ”

“มึงก็ไปบอกนายมึงสิวะ”

“เออ มึงอยู่เฉยๆก็แล้วกัน” พวกมันสามคนไปหยิบปืนของนาออกมา จากนั้นมันทั้งสามคนก็พานาเข้าไปด้านใน ส่วนมันคนหนึ่งก็รีบไปบอกนายโรจน์ ซึ่งในตอนนั้นเขากำลังจะหลับ เขาเคาะประตูเรียก จากนั้นโรจน์ก็ออกมาดูในทันที

“เฮ้ย เรียกฉันทำไมวะ กำลังจะนอนแล้วเนี่ย”

“เราจับตัวชายคนหนึ่งมา มันบอกมันอยากเจอนายครับ” โรจน์ถึงกับตกใจมาก

“ห่ะ จริงเหรอ มันมากี่คนหล่ะ”

“คนเดียวครับ”

“ไอ้โง่นาเอ้ย นี่หาเรื่องตายหรือไง หรือว่ามันมีพวกมันรออยู่ด้านนอกวะ” เขาพูดขึ้น จากนั้นอ้อมก็ตื่นขึ้นมาในทันที แล้วถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น

“คุณโรจน์ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เราจับไอ้นามาได้หน่ะ”

“อ้าว ก็ดีเลยสิคะ ไปเจอมันหน่อยมั้ยคะ”

“ก็ดีเหมือนกัน”

โรจน์และอ้อมเดินลงไปชั้นล่าง ซึ่งมีลูกน้องกำลังจับตัวนาเอาไว้ โรจน์เมื่อเจอกับนาในตอนนั้นก็เข้าไปต่อยนาในทันที

“เฮ้อ มืออ่อนเป็นบ้าเลยผู้จัดการ”

“เฮ้ย พวกมึง ออกไปให้หมดก่อน”

โรจน์สั่งให้ลูกน้องของเขาออกจากบ้านไปก่อน จากนั้นพวกเขาก็เริ่มการสนทนากันในทันที

“พวกแกอยู่ด้านนอกหรือเปล่า”

“ไม่ต้องเสียเวลาหาหรอก ผมมาคนเดียว”

“ฉันไม่เชื่อหรอก มันอาจจะหลอกเราก็ได้นะ” อ้อมพูดขึ้น

“ถ้างั้นส่งคนออกไปดู ว่ามีพวกมันหรือเปล่า” โรจน์สั่งลูกน้องของเขาให้ออกไปสำรวจด้านนอก

“มาเคลียร์เรื่องของเราให้จบดีกว่า” โรจน์พูดกับนา

“ได้ ว่าแต่อยากคุยอะไรหล่ะ”

“ก็เรื่องของเรายังไงหล่ะ วันนี้แกกับฉันได้ชำระแค้นกันซะที”

“ก็คงจะเป็นแบบนั้น ที่พวกคุณหักหลังผมไงหล่ะ”

“ทำไงได้ แกมันไม่ใหญ่แบบฉันยังไงหล่ะ”

“งั้นเหรอ ผู้จัดการคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่คนเดียวงั้นเหรอ”

ในระหว่างที่นากำลังพูด นาก็ค่อยๆใช้ใบมีดที่พกมาด้วยตัดเชือกที่มัดตัวเขาอยู่

“ฉันไม่ปล่อยแกอีกแล้ว อโหสิให้ฉันด้วยเถอะนะนา”

โรจน์เอาปืนจ่อหัวนาเอาไว้ นารีบตัดเชือกอย่างเร็วก่อนที่จะโดนยิงตาย แต่จู่ๆก็มีเสียงปืนดังมาจากด้านนอก

“มีผู้บุกรุก”

โรจน์ตกใจกับเสียงด้านนอก นาตัดเชือกเสร็จเรียบร้อย เขาก็ปลดเชือกออกมาแล้วแย่งปืนจากโรจน์ พวกเขาแย่งปืนกันไปมา แต่ในตอนนั้นเองอ้อมกำลังจะชักมีดออกมาแทงนา นาเอี่ยวตัวหลบจนโรจน์ได้ปืนไป โรจน์พยายามจะยิงนาแต่นาก็วิ่งออกไปจากบ้านได้ก่อน โรจน์พยายามจะตามตัวนาไปแต่ก็ไม่ทันแล้ว เขาออกมาจากบ้านแล้วตะโกนขึ้นในทันที

“เฮ้ย ฆ่าพวกมันให้หมด”

แต่ไม่ทันไร พวกของชิโระก็บุกเข้ามาประชิดรั้วบ้านแล้ว พวกเขาไล่ยิงลูกน้องของโรจน์ตายไปมากมาย จากนั้นพวกเขาก็พังประตูเข้ามาในบ้านได้สำเร็จ จากนั้นนาก็รีบวิ่งไปหาพวกของชิโระที่เพิ่งจะเข้ามาในบ้านทันที

“อ้าว นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีกพวกนายเนี่ย” นาพูดกับพวกเขา

“เออ ฉันก็มาช่วยนายเนี่ยแหละ” ชิโระพูดขึ้น

“ผมขอกระสุนเพิ่มได้มั้ยครับ” นาพูดกับชิโระ ชิโระโยนแม็กกาซีนให้กับนา จากนั้นนาก็วิ่งเข้าไปในบ้าน ส่วนชิโระก็ไล่ยิงพวกมันที่อยู่รอบบ้าน นาวิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อยิงกับโรจน์ที่กำลังจะหนีออกไป นาเปิดประตูแล้วยิงไปรอบๆบ้านเพื่อเรียกเขาออกมา

“ผู้จัดการ ออกมาเจอกันหน่อยดีกว่า”

นาวิ่งไปชั้นสอง ในขณะที่โรจน์และอ้อมกำลังจะโดดระเบียงบ้านหนีออกไปขึ้นรถ นาเล็งปืนไปยังพวกเขาทั้งคู่แล้วตะโกนให้พวกเขาหยุด

“หยุดนะเว้ย พวกแกไปไหนไม่รอดแล้ว”

“เฮ้อ มึงแน่ใจเหรอ มึงดูด้านนอกสิ”

นาเหลือบไปมองด้านนอก ก็พบว่ามีกลุ่มคนนับสิบถือปืนกำลังจะบุกเข้ามาในบ้าน พวกนั้นกำลังจะมาช่วยโรจน์หนีออกไป

“ฉันว่าพวกแกหนีไปดีกว่าหว่ะ”

แต่ไม่ทันไร ก็มีเสียงเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งบินโฉบมา เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นยิงใส่พวกของโรจน์จนตายกันเกือบหมด ส่วนที่เหลือก็หนีเข้าป่าเนื่องจากว่าสู้ไม่ได้ สุดท้ายแล้วโรจน์และอ้อมก็วางปืนแล้วยอมแพ้

“ฉันยอมแล้วนา”

“แกลงไปด้านล่างเดี๋ยวนี้”

นาคุมตัวโรจน์และอ้อมลงไปด้านล่าง ในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นก็มาจอดด้านในบ้าน และในตอนนั้นเอง แบทก็ลงจากเฮลิคอปเตอร์แล้วมาเจอกับทุกคนที่อยู่ด้านใน

“อ้าว หวัดดีพวก เป็นยังไงบ้างหล่ะ”

“เฮ้ย แบท นายกลับมาที่นี่มีอะไรเนี่ย” ชิตถามเขาไป

“อ้อ เอาของมาให้ ถือเป็นของรางวัลหน่ะ” แบทขนอาวุธและกระสุนบางส่วนมาให้กับพวกของชิโระ โดยที่ชิโระและคนอื่นๆก็มาช่วยกันขนอาวุธลงไปในทันที

“โห อาวุธพวกนี้ตั้งกองกำลังได้เลยนะเนี่ย” ฮันเตอร์พูดขึ้น และในขณะเดียวกัน นาก็ลากทั้งโรจน์และอ้อมออกมาที่ลานกว้างได้ทั้งคู่ และให้ทุกคนได้เห็นตัวกัน

“นา ฉันยอมแล้วปล่อยพวกฉันไปเถอะ ฉันสัญญาจะไม่มาให้แกเห็นอีก”

“เฮ้อ อย่างพวกแกเนี่ยนะ ฉันไม่เชื่อหรอก” ปัดพูดขึ้น

“นา เธอต้องเชื่อฉันนะ ฉันอยู่ข้างเธอนะ เขากำลังจะหนี ฉันถ่วงเวลาเขาไม่ให้หนี เพื่อให้นายจับตัวเขาได้ยังไงหล่ะ ฉันตั้งใจจะส่งตัวมันให้เธออยู่แล้ว เชื่อฉันเถอะนะนา” โรจน์ได้ยินตอนนั้นถึงกับโมโห เพราะไม่เชื่อว่าอ้อมจะยอมขายเขาได้

“อีทุเรศ แกนั่นแหละที่จะฆ่าเขา อีระยำ” โรจน์พูดขึ้น

“เรื่องอะไรจะเชื่อพวกแกหล่ะวะ” เซนพูดกับพวกมัน

“นายจะเอายังไงก็เอาเถอะนะนา” จินพูดขึ้น จากนั้นนาก็พูดขึ้นว่า

“ถ้ามีอะไรจะสารภาพหรือจะพูด ตอนนี้ผมก็ให้พวกคุณพูดได้เลย”

“ฉันขอโทษทุกอย่างที่ทำกับแก ให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ” โรจน์พูดขึ้น และในตอนนั้นเองอ้อมก็กอดขานาเอาไว้เพื่ออ้อนวอนอะไรบางอย่าง

“นา เธอเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทิ้งเธอ แต่โรจน์มันข่มขืนฉัน มันถ่ายคลิปแบล็คเมย์ฉันให้เลิกกับเธอ ตอนนี้ฉันไม่กลัวอีกแล้ว เธอต้องเชื่อฉันนะนา”

“อีแพทศยา ถ้าวันนี้ฉันไม่เห็นกับตา ฉันคงไม่เชื่อ ว่าแกทำกับฉันได้ขนาดนี้”

นาชักปืนออกมา จากนั้นก็บอกให้เพื่อนๆเขาลากทั้งสองคนไปหาแบท แล้วนาก็พูดกับแบทขึ้นในทันที

“แบท ฉันอยากให้ช่วยอะไรหน่อย เอาสองคนนี้ไปทิ้งให้ไกลๆเลยนะ ไกลมากได้ยิ่งดี ฉันไม่อยากเจอหน้าพวกมันอีก”

“เฮ้ย นี่นายเอาจริงเหรอ”

“ใช่ ยังไงก็ช่วยฉันหน่อยก็แล้วกัน”

“แล้วเจอกันนะเว้ย ซักวันหนึ่ง” คนของแบทช่วยกันพาทั้งสองคนขึ้นฮอ จากนั้นฮอลำนั้นก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากบ้านของพวกเขาไป และในขณะเดียวกัน พวกของวายุก็ลากคอพวกของโรจน์ที่เหลือที่ยังหลบซ่อนตัวออกมาให้พวกเขาได้เห็น จากนั้นพวกเขาก็พาตัวมาให้พวกของนาได้ดู

“นา เราเจอไอ้พวกนี้กำลังหลบอยู่ชั้นใต้ดินในบ้านหน่ะ” วายุพูดขึ้น

“เออใช่ เราจะเอายังไงกับพวกมันต่อดีหล่ะ” ภพถามไป

“อย่าทำอะไรพวกเราเลย พวกเรายอมแล้ว” คนในกลุ่มพวกนั้นพยายามร้องขอชีวิต แต่จู่ๆมีชายคนหนึ่งในกลุ่มเห็นหน้าของเชนมันทำให้เขาคิดถึงอะไรบางอย่าง เขาจึงตะโกนเรียกเชนในทันที

“ไอ้เชน นั่นมึงหรือเปล่าวะ” เชนตกใจมากที่มีคนรู้จักเขา เชนเลยไปดูในทันที

“ไอ้รงค์ นี่แกยังไม่ตาย”

“ใช่ นี่นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย”

“ฉันก็เอาตัวรอดมาเรื่อยๆ แกอยากจะหาทางรอดงั้นเหรอ”

“นี่นายยังตามหาน้องชายอยู่หรือเปล่า พอทีเถอะ น้องชายนายตายไปแล้ว” เชนได้ยินถึงกับเดือด จากนั้นก็ลากคอชายคนนั้นออกมาดึงเสื้อในทันที

“น้องกูยังไม่ตาย มึงได้ยินมั้ย” คนอื่นๆที่เห็นเหตุการณ์ก็ถึงกับตกใจ พยายามแยกเชนกับชายคนนั้นออกไปทันทีอย่างชุลมุน

“ฆ่าพวกแม่งให้หมดเลยนา” เชนตะโกนออกมา แต่นากลับเห็นต่าง

“ใจเย็นสิ วายุ ภพ นายพาพี่เชนไปในบ้านก่อน”

วายุและภพช่วยกันพาเชนเข้าไปในบ้านเพื่อสงบสติอารมณ์ จากนั้นนาก็เดินเข้าไปหาชายคนที่รู้จักกับเขน

“คุณรู้อะไร พอจะบอกผมได้หรือเปล่าครับ”

===============================================================

ความลับที่ซ่อนอยู่ของเชนมันคืออะไรกันแน่ ทำไมเชนต้องโมโหขนาดนั้น แล้วเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป อย่าลืมติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ

End Credit

 เฮลิคอปเตอร์ของแบทพาโรจน์และอ้อมมาจอดอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง ซึ่งมาไกลจากเขตบ้านของนามาก เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆจอดลงตรงเชิงผาแห่งหนึ่ง ฮอค่อยๆจอดลง จากนั้นคนของแบทก็ผลักทั้งโรจน์และอ้อมลงจากเครื่อง

“คุณจะทำกับเราแบบนี้ไม่ได้นะ” โรจน์พูดกับแบทไป

“ไปซะ อย่าให้ผมต้องยิงพวกคุณเลย ที่นี่อยู่นอกเขตประเทศไทย น่าจะไกลมากแล้วนะ”

จากนั้นเฮลิคอปเตอร์ของแบทก็ค่อยๆขับออกไป ทิ้งให้ทั้งคู่อยู่กลางป่าที่หนาวเหน็บ ทำเอาพวกเขาทั้งคู่ถึงกับสับสน และมรู้จะทำอย่างไรต่อไป