Last Man On The World - เมื่อฉันตื่นมาในยามเช้า

ลำดับตอนที่ #20 : EP 18 : น้องรัก

พวกของนาพาชายคนนั้นที่คาดว่าเป็นเพื่อนกับเชนไปนั่งคุยที่โต๊ะรับรองแถวสวนบ้าน ซึ่งในตอนนั้นพวกของนาทั้งหมดพากันไปคุยด้วยเนื่องจากว่าเขานั่นรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเชน

“เอาหล่ะ บอกผมได้หรือเปล่าว่าคุณเป็นใคร” นาถามชายคนนั้นในทันที

“ผมชื่อวัฒน์ ผมเคยทำงานอยู่กับเชน ผมรู้จักเขามาปีกว่าๆได้ครับ”

“ว่าแต่คุณวัฒน์ เรื่องของน้องชายเขานี่เป็นยังไงเหรอ” ปัดถามไป

“น้องชายของเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ผมอยู่ที่งานศพของน้องเขาด้วย เขาทำใจไม่ได้เลย จากนั้นเขาก็เป็นพวกปิดตัวเอง คิดว่าน้องชายของเขายังอยู่กับเขา จนเขาต้องออกจากงานกลางคันหน่ะครับ’

“โห พี่เชนนี่ก็น่าสงสารนะคะ” อาซามิพูดขึ้น

“คนเรานะ ถ้าไม่เจ็บปวดจริงๆก็ไม่เข้าใจหรอก” ไผ่พูดเสริมไป

“ว่าแต่ คุณพูดจริงหรือเปล่าคะเนี่ย” มีร์ถามไป

“พูดจริงสืครับ ผมยังเก็บรูปงานศพน้องเขาไว้อยู่เลย ดูสิครับ” นายวัฒน์ยื่นรูปให้กับพวกของนาไป พวกของนาช่วยกันดูรูปก็พบว่าเป็นเชนจริงๆ

“นั่นพี่เชนนี่ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยออกสื่อเลยนะ” ยูกิพูดขึ้น

“ใช่ครับ เพราะเขาไม่มีทางเชื่อว่าน้องชายเขาตายหน่ะครับ”

“แล้วนี่ถ้าพี่เชนรู้ เขาจะเป็นยังไงหละเนี่ย” วิคเตอร์ถามไป

“อืม ผมว่านะ วันหนึ่งเขาต้องรู้ คนเรามันหนีความจริงได้ไม่ตลอดไปหรอก” ปกรณ์พูดเสริม

“แต่ก็นะ ความจริงที่ฉันขี้ลืมแบบนี้ก็ดีนะ เพราะอย่างน้อยก็เจ็บปวดน้อยกว่าที่ต้องไม่ลืมเรื่องร้ายๆหน่ะ” นาโอมิพูดขึ้น ในขณะที่คนในกลุ่มก็เงียบไป

“เฮ้อ แล้วแบบนี้จะเอายังไงกับเชนเขาต่อหล่ะ” เอ็ดเวิร์ดถามคนในกลุ่ม

“เราควรที่จะให้เวลาเขาหน่อย เพราะเขาคงเจ็บปวดมามากนะ” เอลิซ่าพูดขึ้น

“ช่างมันเถอะ ว่าแต่เรื่องที่นี่จะเอายังไงต่อหล่ะ” จอห์นถามคนในกลุ่มไป

“เคลียร์พื้นที่ ซ่อมแซมส่วนที่เหลือ แค่นี้ก็ใช้ได้หล่ะ” ชิโระออกความเห็น

“ก็ได้ๆ ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะ” ฮันเตอร์พูดขึ้นจากนั้นก็เดินออกไป

“เฮ้ย ไม่รอฉันหน่อยหรือไงวะพวก” ชิตพูดขึ้นจากนั้นก็เดินตามฮันเตอร์ไป

“แล้วพวกเชลยคนที่เหลือนี่จะเอายังไงต่อหล่ะ” เซนถามไป

“ปล่อยพวกเขาไปเถอะ พวกเขาไม่มีพิษสงอะไรแล้วหล่ะ” จินพูดขึ้น

“คุณเองก็น่าจะไปได้แล้วนะ ผมปล่อยคุณไปแล้ว” นาพูดกับวัฒน์

“ผมยังไม่ไปจากที่นี่หรอก ผมจะทำให้เชนยอมรับความจริงให้ได้”

“ถ้าอย่างงั้นก็สุดแล้วแต่คุณนะครับ”

และที่ด้านในบ้าน ภพและวายุช่วยกันหิ้วปีกของเชนเข้าไปในบ้านเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ก็เกือบจะได้ฟาดปากกับวายุและภพแล้ว แต่วายุและภพก็พาเขาไปในโซฟาในบ้านจนได้

“เฮ้ย ปล่อยฉัน ฉันจะไปฆ่ามัน” เชนพูดอย่างเหี้ยมกระหาย

“ใจเย็นสิพี่ ทำไมพี่ถึงโมโหขนาดนั้นหล่ะ” วายุถามไป

“ก็มันมาบอกว่าน้องฉันตายแล้วหน่ะสิ”

“แล้วเขาตายจริงหรือเปล่าพี่” ภพยิงคำถามกลับไป

“ก็บอกว่ายังไม่ตายไง หรือว่านายจะมีเรื่องกับฉัน” เชนตอบกลับภพไป

“เฮ้ยพี่ นี่มันจะบ้าไปกันใหญ่แล้วนะ” เอกพูดขึ้น

“ถ้าพวกนายไม่หลีก พวกนายมีเรื่องกับฉันแน่”

เชนยังคงยืนยันคำเดิม แต่ในตอนนั้นเอง รันก็เดินเข้ามาหาเชนในทันที

“เดี๋ยวฉันคุยกับเขาเอง พวกคุณดูออโรร่าหน่อยนะ”

รันพูดกับพวกเขาสามคน ในขณะที่ภพจูงมือออโรร่าเดินออกไปด้านนอก

“คุณเชน คุณไม่เป็นไรนะคะ”

“ผมไม่เป็นไร แต่ผมแค่โกรธหน่ะ”

“ฉันขอถามคุณหน่อย มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เรื่องน้องชายคุณ”

“ก็ต้องไม่จริงอยู่แล้วสิครับ”

“แล้วทำไมคุณถึงโมโหขนาดนี้ คุณจะปิดตัวเองไปตลอดไม่ได้หรอกนะคะ”

“นี่คุณจะเข้าข้างมันอย่างนั้นเหรอ”

“ไม่ค่ะ ฉันแค่เป็นห่วงคุณ ถ้าคุณยังไม่ปลดปล่อยตัวเองแบบนี้ คนที่เป็นทุกข์ใจจะเป็นคุณนะคะ ฉันเป็นห่วงคุณถึงได้พูดแบบนี้” รันพยายามจะพูดปลอบใจเขา

“เขายังไม่ตายจริงๆ”

เชนพูดขึ้นจากนั้นก็ร้องไห้ออกมา โดยที่รันก็คอยไปปลอบใจเขาอยู่ใกล้ๆ

“ไม่เป็นไรนะคะ วันหนึ่งมันจะดีเองนะ”

“ผมต้องตามหาเขาให้เจอให้ได้”

รันได้ยินก็ได้แต่ส่ายหน้า แต่ก็ยังปลอบใจเขาอยู่ไม่ห่าง

และที่ด้านนอก วายุ ภพและเอกก็พาออโรร่าไปเล่นที่ด้านนอก แต่ออโรร่าก็ดันถามขึ้นมาเกี่ยวกับเชน

“น้าเชนเป็นอะไรไปคะ”

ทั้งสามคนได้แต่มองหน้ากันแต่พูดไม่ออก

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ” ภพพยายามพูดกับออโรร่า แต่ในตอนนั้นเองพวกของนาก็เดินมาหาพวกเขาพอดี

“อ้าว พวกนาย คุณเชนเป็นไงบ้างอ่ะ” นาถามพวกของวายุ

“ตอนนี้ยังคลั่งไม่หายเลยหว่ะ” เอกพูดขึ้น

“ใช่ ตอนนี้คุณรันกำลังปลอบใจอยู่หน่ะ” วายุพูดเสริม

“แล้วนี่ เราจะเอายังไงกับเขาต่อดีหล่ะ” ปัดพูดขึ้น

“ตอนนี้หนูว่าเราต้องช่วยเขาให้ได้นะคะ” อาซามิพูดขึ้น

“แต่ผมว่ายาก เหมือนว่าเขาไม่ยอมฟังใครเลย” ไผ่พูดขึ้น

“แต่ไม่ว่ายังไง ก็ต้องช่วยเขานะคะ” มีร์ตอบไป

“แล้วเราจะเชื่อใจหมอนั่นได้หรือเปล่าคะ” วิคเตอร์ถามไป

“เอ้า เธอก็ได้เห็นรูปแล้วไม่ใช่เหรอ” ยูกิพูดขึ้น

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากันแล้วกัน ไปพักผ่อนกันดีกว่านะ”

นาพูดขึ้น จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อรอดูว่าในวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป

เช้าวันต่อมา พวกเขาแต่ละคนก็ตื่นขึ้นแล้วแล้วก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวของแต่ละคน ก่อนที่พวกเขาจะมอบหมายงานแต่ละอย่างให้กับแต่ละคน เพื่อหาอาหารและเสริมการป้องกันที่นี่ไห้ดีขึ้น พวกเขาจะมารวมตัวกันเพื่อรับมอบหมายงาน แต่ในตอนนั้นเองพวกเขาก็ยังไม่เห็นเชนออกมาเลย ทำเอาพวกเขาสงสัยกันเป็นแถว

“อ้าวนี่ พี่เชนเขายังไม่มาเหรอ” นาถามพวกเขาไป

“ไม่รู้สิ ไม่เห็นเขาตั้งแต่เช้าแล้ว” ปัดพูดขึ้น

“เดี๋ยวฉันไปดูเขาในห้องก็แล้วกันนะ”

รันวิ่งเข้าไปด้านในบ้าน เพื่อพยายามหาตัวเชน โดยที่ในตอนนั้นออโรร่าก็เพิ่งจะเดินลงมาจากบ้านด้วย

“อ้าว ออโรร่า พี่เชนอยู่มั้ยจ๊ะ”

“อ้อ หนูเห็นพี่เชนลงไปด้านล่าง จากนั้นพี่เขาพาใครไม่รู้ออกไปด้วย”

“หะ จริงเหรอ เขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ”

“เมื่อเช้านี่เองค่ะ หนูมาเข้าห้องน้ำแต่ก็ไม่ได้ท้วงพี่เขาค่ะ”

รันรีบวิ่งลงไปด้านล่างเพื่อบอกคนอื่นๆในทันที เพื่อบอกว่าเชนหายตัวไปแล้ว

“แย่แล้วค่ะทุกคน ออโรร่าบอกว่าคุณเชนไปแล้ว”

“หะ แล้วเขาไปไหนอย่างงั้นเหรอ” จินถามไป

“ออโรร่าบอกว่าไม่รู้ค่ะ แต่พาคนไปด้วย”

“เออใช่ แล้วนายวัฒน์หายไปไหนด้วยหล่ะ” ปกรณ์ถามอย่างสงสัย

พวกของนาพยายามหาตัวชายคนที่ชื่อวัฒน์ที่อยู่ในบ้านของพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่พบเลยแม้แต่เงา ซึ่งพวกเขาถึงกับสงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้น

“เขาหายไปไหนกันเนี่ย พานายคนนั้นไปด้วย” ฮันเตอร์ถามอย่างสงสัย

“หรือว่า สองคนนี้ต้องมีอะไรในใจแน่ๆ” ชิตพูดขึ้น

“แล้วเราจะเอายังไงดีหล่ะ ตามหาเขาดีมั้ย” เซนถามไป

“ผมว่าเราควรจะตามนะ ไม่รู้ว่าหมอนั่นคิดอะไรในใจหรือเปล่า” เอกพูดขึ้น

“เราน่าจะแกะรอยเท้าของเขาได้ ผมว่าเขาน่าจะยังไปไม่ไกลมากหรอก” ไผ่ออกความคิดเห็น

“เอาแบบนี้ ผม พี่ปัด จิน พี่ชิโระ เซน เอกจะออกแกะรอยหาพวกเขา ส่วนคนที่เหลืออยู่ที่นี่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ยิงพลุให้สัญญาณนะ” นาพูดขึ้น

“โอเค อยากรู้เหมือนกันพี่เขาคิดบ้าอะไรอยู่” เอกพูดขึ้น

“ถ้างั้นอย่างเสียเวลาเลย รีบไปหาตัวเขากันดีกว่า ดูจากรอยเท้าแล้วเขาคงจะไปทางนั้นแน่ๆ ตามฉันมาแล้วกัน”

จินพูดขึ้นจากนั้นก็แกะรอยของเชนเพื่อออกตามหาเขาในทันที

“ไม่อยากจะเชื่อเลยเกิดเรื่องอีกจนได้” วิคเตอร์พูดขึ้น

“แล้วพวกเธอคิดว่าพี่เชนจะพาเขาไปไหนหล่ะ” อาซามิถามไป

“เดี๋ยวก็คงได้รู้กันนั้นแหละนะ” ยูกิพูดขึ้น

“ไม่รู้ว่าจะมีใครมาเล่นงานพวกเราหรือเปล่า ยังไงก็ระวังตัวหน่อยนะ” วายุพูดขึ้น

“แต่ฉันว่าเราไม่น่าจะเจออะไรหรอกนะ” ภพพูดขึ้น

“แต่ว่าเตรียมพร้อมไว้ก็ดีนะ ตอนนี้เราไปทำงานกันก่อนดีกว่า”

มีร์พูดขึ้นจากนั้นคนอื่นๆก็แยกย้ายกันไปทำงานในส่วนของแต่ละคน โดยที่อีกด้านหนึ่ง เอ็ดเวิร์ดกับจอห์นที่กำลังช่วยกันซ่อมรถก็นั่งดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ

“เฮ้อ จู่ๆก็มีเรื่องแต่เช้าเลยนะเนี่ย” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น

“ก็นายเชนหายตัวไปหน่ะสิ ไม่รู้ว่าหายไปไหนแต่เช้า” จอห์นพูดขึ้น และในขณะเดียวกัน เอลิซ่าและนาโอมิก็เดินมาหาพวกเขาทั้งคู่

“นี่ๆ พวกคุณสองคนได้ข่าวเชนหรือเปล่า” เอลิซ่าถามพวกเขา

“ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเขาไปไหน” จอห์นพูดขึ้น

“อ้าว ไม่เห็นตั้งแต่เช้าเลยเหรอ” นาโอมิถามอีก

“พวกเราไม่ได้ตื่นเช้าขนาดนั้นหน่ะสิ” เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น

“ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาหรือเปล่านะ” นาโอมิพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พวกของนาช่วยได้อยู่แล้ว” เอลิซ่าตอบไป

“ก็ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะนะ” ปกรณ์พูดทิ้งท้ายเอาไว้

กลับมายังตึกวิจัยลับ ซึ่งหน่วยงานของแบทเพิ่งจะสามารถทดลอง Anti Virus ตัวใหม่เพื่อที่จะแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ของแบทขับมาจอดที่ลานจอดด้านบน เขารีบออกจากฮอเพื่อไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่ที่เหลือด้านล่างในทันที โดยที่พวกเขากำลังรอแบทอยู่

“คุณแบท นี่คุณหายไปไหนมาเนี่ย”

“ไม่มีอะไร ผมมีงานนิดหน่อยหน่ะ” แบทตอบกลับไป

“ช่างมันเถอะ ตอนนี้เรามีงานใหม่มาหน่ะ”

“งานอะไรอีกหล่ะครับเนี่ย”

“อ้อ เราได้รับการติดต่อจากหน่วยรบพิเศษจากอ่าวไทย ซึ่งนายจำเด็กหญิงวิคเตอร์ที่นายเอาตัวอย่างเลือดของเธอมาได้หรือเปล่า”

“อ้อ จำได้สิ ว่าแต่มีอะไรหล่ะ” แบทถามอย่างสงสัย

“มีคนจากหน่วยพิเศษติดต่อมา เขาขอให้เราพาเด็กหญิงคนนั้นไปเจอพ่อของเธอหน่ะ”

“งั้นเหรอ ถ้าบอกแต่แรกฉันจะพาเธอมาด้วย”

“นายก็กลับไปสิ ได้หรือเปล่า”

“ตอนนี้น้ำมันเรามีไม่พอหน่ะสิ”

“ถ้าอย่างงั้นนายบอกพิกัดที่แน่นอนกับพวกเขาได้หรือเปล่าหล่ะ”

“ก็ได้ รอให้พวกนั้มาก่อนก็แล้วกัน”

“โอเค ถ้าพวกเขามาฉันจะติดต่อคุณไปอีกทีก็แล้วกัน”

แบทเดินกลับเข้าไปในสำนักงานของเขา เพื่อรอภารกิจต่อไปของเขา

ที่ป่าแห่งหนึ่ง ละแวกใกล้เคียงกับค่ายของนาและพรรคพวก เชนพาวัฒน์เข้าไปในป่า โดยที่เขาก็ถือปืนไปด้วยกระบอกหนึ่ง เขาลากวัฒน์แล้วเหวี่ยงไปติดกับต้นไม้ต้นหนึ่ง ซึ่งเชนก็บรรจุกระสุนใส่ปืนลูกโม่ที่เขาหยิบมาด้วย

“เชน ทำแบบนี้ไม่มีประโยชน์หรอกนะเว้ย”

“ฉันว่ามีหว่ะ”

“เมื่อไหร่นายจะยอมรับความจริงซะทีวะ”

“ฉันก็ยอมรับอยู่นี่ยังไงหล่ะ”

“จะให้ฉันเอากระดูกน้องนายให้ดูเลยมั้ย”

นายวัฒน์หยิบเอาสร้อยของเขาที่บรรจุอัฐิของน้องชายของเชนมาด้วย จากนั้นเขาก็ยื่นมันให้กับเชนไป

“นายเคยโยนสร้อยนี้ทิ้ง ฉันเก็บมันมา เพราะน้องชายนายก็เหมือนกับน้องชายฉัน วันนี้ฉันคืนให้นาย นายจะได้มีสติซะที หวังว่านายคงจะเข้าใจนะ”

เชนได้เห็นสร้อยเส้นนั้นก็ถึงกับอึ้ง ความทรงจำเก่าๆของเขาถึงกับผุดออกมา ทำเอาเขาปวดหัวและเริ่มจะคลั่ง

“พี่ครับ ผมรักพี่นะครับ”

“น้องนายรักนายมากนะเว้ย” วัฒน์พยายามพูดกับเชน

“ไม่ มันไม่จริงใช่ไหม เขายังไม่ตาย”

“ฉันรู้มันยากที่จะรับ แต่นายต้องรับมันให้ได้”

“ไม่ ไม่จริง!!”

เชนถึงกับเดือดและยิงปืนขึ้นฟ้าหลายนัด วัฒน์เห็นโอกาสจึงพยายามจะไปคว้าตัวเชน แต่เชนก็เล็งปืนใส่วัฒน์ราวกับว่าจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาใกล้เขาแม้แต่คนเดียว

และอีกด้านหนึ่งของป่า ในตอนที่พวกของนากำลังแกะรอยตามหาเชน แต่เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงปืน พวกเขาก็รู้ตำแหน่งของเชนในทันที

“เสียงปืนนี่หน่า มันมาจากด้านนั่นนี่” นาชี้ไปทางด้านเหนือของป่า

“หวังว่าเขาจะยังไม่ทำอะไรบ้าๆลงไปนะ” จินพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นเรารีบไปกันดีกว่า” ชิโระพูดขึ้น จากนั้นก็รีบพาพรรคพวกของเขาวิ่งไปตามทาง จนกระทั่งพวกเขาก็มาเจอกับเชนจนได้ ซึ่งเชนกำลังนั่งร้องไห้ถือปืนไปด้วย โดยที่วัฒน์ยังไม่เป็นอะไรมาก

“แย่แล้ว พี่เชนเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย” เอกพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นเราก็ไปคว้าตัวเขาไว้สิคะ” เซนพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็จะเดินไปหาเชน แต่เชนก็เล็งปืนใส่พวกเขา

“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันยิงแน่ๆ”

“เชน อย่าทำบ้าๆแบบนี้นะ” ปัดพูดขึ้น

“พี่เชน ผมรู้ว่าพี่ยังทำใจไม่ได้ แต่พี่ต้องเข้มแข็งนะครับ” นาพยายามพูดปลอบใจเชน

“น้องฉันตายไปแล้ว ฉันจะอยู่ไปทำไมอีก”

“อย่าคิดแบบนี้สิคะ น้องคุณคงไม่อยากให้คุณคิดแบบนี้หรอก” จินพูดขึ้น

“ใช่ วางปืนลงดีกว่านะครับ ใจเย็นๆด้วย” ชิโระพูดขึ้น ในขณะที่วัฒน์ได้โอกาส เขาค่อยๆย่องไปด้านหลังเชน จากนั้นก็แย่งปืนมา จากนั้นคนอื่นๆก็ช่วยกันไปคว้าตัวเชนมา

“ใจเย็นๆนะคะ คุณปลอดภัยแล้ว” เซนพูดกับเชน แต่ในขณะเดียวกัน เอกก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของอะไรบางอย่างกำลังเดินมาใกล้

“ทุกคน ผมว่าเรามีปัญหาแล้วนะ”

พวกเขาเห็นซอมบี้กลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาหาพวกเขา เนื่องจากพวกมันเดินมาตามทางเสียงปืนของเชน ในตอนนั้นเองมันทำเอาพวกเขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก

“แย่แล้ว เยอะขนาดนี้กระสุนเราไม่พอหรอก” ชิโระพูดขึ้น

“ถ้าอย่างงั้นเราต้องรีบกลับไปแล้วหล่ะ”

ปัดพูดขึ้น แต่พวกมันก็บุกเข้าประชิดตัวอย่างรวดเร็ว พวกเขาจึงปะทะกับพวกมันอย่างเลี่ยงไม่ได้

“พวกมันมาจากไหนกันเยอะแยะเนี่ย” จินพูดขึ้นในขณะที่เอามีดแทงหัวมัน

“ผมว่าเราต้องฝ่าพวกมันออกไปแล้วหล่ะ” นาพูดขึ้น จากนั้นพวกเขาก็รีบชี้ไปยังทางที่พวกเขามา

“รีบกลับค่ายเราดีกว่าครับแบบนี้” เอกพูดขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน วัฒน์ก็โดนซอมบี้กัดเข้า วัฒน์ถึงกับล้มลง เชนเห็นดังนั้นจึงยิงปืนใส่มันแล้วไปลากตัววัฒน์ออกมา

“เฮ้ย เป็นอะไรหรือเปล่า”

“นายรีบหนีไปเถอะ ฉันคงไม่รอดแล้วหว่ะ”

“เฮ้ย อย่าพูดแบบนี้สิวะ”

“ทำไงได้หล่ะ ฉันจะไปเจอน้องนายก่อนนายแล้วเว้ย”

“มึงหยุดพูดไปเลยนะ ฉันจะแบกนายไป” เชนพยายามจะแบกวัฒน์ไปแต่วัฒน์ก็เจ็บเกินกว่าจะไปได้

“เฮ้ย อย่าให้ฉันเป็นพวกมันเลยหว่ะ นายช่วยฉันที”

“ไม่นะเว้ย อย่าพูดแบบนี้สิ” เชนพยายามพาวัฒน์ออกมาในขณะที่คนอื่นๆกำลังโดนพวกมันรุมยำอยู่

“เฮ้ย พวกเราจะไม่ไหวแล้วนะ” เซนพูดในขณะที่ใช้ท่อนไม้ดันพวกมันออกไป และในตอนนั้นวัฒน์ก็เอาสร้อยของตัวเองใส่มือของเชน

“นี่ไง คราวนี้น้องชายนายก็อยู่กับนายแล้วนะเว้ย”

ในตอนนั้นเองนาต้องลากตัวเชนออกมาเพราะพวกมันมีมากเกินไป ส่วนวัฒน์ก็โดนพวกมันรุมทึ้งทั้งเป็นท่ามกลางป่าที่กว้างใหญ่

และที่ค่ายของนา พวกเขาได้ยินเสียงปืนดังมาแต่ไกล ซึ่งพวกเขาก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกของชิโระที่ออกไปตามหาเชน

“ฉันชักเป็นห่วงพวกเขาแล้วอ่ะ” วายุพูดขึ้น

“นั่นสินะ ไม่รู้ว่าพวกเขาจะเป็นไงบ้าง” ยูกิพูดแล้วแตะไหล่วายุ

“ถ้าพวกเขาไม่มาใน 5 นาที ฉันจะไปช่วยพวกเขาเอง ใครจะไปบ้าง” ไผ่ถามคนในกลุ่ม

“ฉันไปด้วย ฉันไม่ยอมให้พวกเขาเป็นอะไรหรอก” ภพพูดขึ้น

“ใจเย็นๆก่อนสิ มันอาจไม่มีอะไรอย่างที่คิดก็ได้นะ” อาซามิพูดขึ้น

“แต่ฉันก็เป็นห่วงพวกเขาอยู่ดีนั่นแหละ” มีร์พูดขึ้น

“ว่าแต่ เราจะไปช่วยพวกเขาตอนนี้เลยมั้ย” วิคเตอร์ถามไป

“ใจเย็นๆก่อนนะจ๊ะ รอดูสถานการณ์ก่อนดีกว่า” เอลิซ่าพูดขึ้น แต่จู่ๆพวกของนาก็รีบวิ่งกลับเข้ามาในค่าย เนื่องจากว่าซอมบี้นับสิบกำลังไล่รุมทึ้งพวกเขาอยู่

“นั่นไงพวกเขา รีบเปิดประตูเร็ว” นาโอมิพูดขึ้น จากนั้นจอห์นและเอ็ดเวิร์ดรีบวิ่งไปเปิดประตูให้พวกเขา

“เฮ้ย วิ่งหนีอะไรกันมาหล่ะเนี่ย” เอ็ดเวิร์ดถามไป

“ใช่ แล้วนายวัฒน์อะไรนี่ไม่มาด้วยเหรอ” จอห์นถามอย่างสงสัย

“คงชาตะขาดแล้วหล่ะครับ” นาพูดขึ้นจากนั้นก็พาเชนไปนั่งพักสงบสติอารมณ์แถวนั้น ก่อนที่พวกเขาจะมารวมตัวกันเพื่อคุยกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ตอนนี้ยังไม่มีใครตามมา สบายใจได้” ปกรณ์พูดขึ้นในขณะที่เขามองออกไปด้านนอกกำแพง

“โห นี่พวกคุณหนีอะไรกันมาหล่ะเนี่ย” รันถามอย่างสงสัย

“พวกซอมบี้ มันกำลังมา เตรียมตัวให้พร้อม ถ้าเป็นไปได้อย่าออกไปข้างนอกหล่ะ” ชิโระพูดขึ้น

“ตอนนี้เราติดอาวุธหนักไว้ที่รั้วบ้านก่อนดีกว่า” ชิตพูดขึ้น

“นั่นดิ เดี๋ยวพวกเรานำร่องก่อนแล้วกัน” ฮันเตอร์พูดเสริม จากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็เตรียมอาวุธเพื่อรับมือซอมบี้ฝูงใหญ่ที่กำลังจะบุกมา

“เออใช่ แล้วเพื่อนคุณเชนหายไปไหนหล่ะ” อาซามิถามอย่างสงสัย

“นั่นสิ ไม่เห็นเขามาด้วยเลยเนี่ย หายไปไหนนะ” รันพูดขึ้น แต่คนที่รู้เรื่องไม่พูดอะไร และในตอนนั้นเอง เพื่อนของวัฒน์ที่โดนจับมาพร้อมกัน ซึ่งเขากำลังนั่งทำงานอยู่ได้ยิน จึงรีบมาฟังสถานการณ์ในทันที

“นี่ คุณวัฒน์ไปไหน” เขาตะโกนบอกเชน แต่เชนถึงกับพูดอะไรไม่ออก เขาโกรธจัดถึงกับกระชากคอเสื้อเชนขึ้นมาในทันที

“โธ่เว้ย มึงทำให้เพื่อนกูตาย ไอ้ระยำ ถ้ามึงไม่ลากเขาไปข้างนอก เขาก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอก” ชายคนนั้นพูดอย่างเกรี้ยวกราด จากนั้นเขาก็พยายามจะต่อยเชน แต่คนอื่นๆมาคอยห้ามเอาไว้ก่อนไม่ให้บานปลายไปมากกว่านี้

“มึงฆ่ากูเลยสิไอ้สัส” ชายคนนั้นพูดขึ้น แต่นาก็พยายามใจเย็นกับเขา

“วายุ ภพ เอก นายสามคนพาเขาไปข้างในก่อน”

ทั้งสามคนช่วยกันลากชายคนนั้นไปในบ้าน ส่วนคนที่เหลือด้านนอกก็ช่วยกันเตรียมอาวุธเพื่อตั้งรับฝูงซอมบี้ที่อาจจะมาทางพวกเขา

====================================================================================

ฝูงซอมบี้ฝูงใหญ่กำลังจะบุกมายังค่ายของพวกเขา พวกเขาจะสามารถป้องกันพวกมันไว้ได้หรือไม่ อย่าลืมติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ