My War - สงครามที่ไม่ได้เลือก

ลำดับตอนที่ #28 : EP 22 : ยูจีนล้างแค้น

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน ในตอนนั้นเองตะวันก็มาร่ำราคนอื่นๆ ก่อนที่หน่วยรบพิเศษไทยจะพาตัวเขาไป โดยที่อนูวาจะเป็นคนอาสาไปส่งเขาด้วย ซึ่งเธอก็นัดแนะคนของเธอให้เอารถมาพาตัวเขาไป ตะวันให้สัญญากับคนอื่นๆว่าจะกลับมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือพวกเขา จากนั้นตะวันก็โบกมือลาทุกคนพร้อมกับขึ้นรถไป และในตอนนั้นเอง ยูจีนก็เตรียมปืนพร้อมบรรจุกระสุน เตรียมจะออกไปสำรวจโกดังที่โทนี่ตายที่นั่น โดยที่คนอื่นๆต้องเข้ามาหายูจีน

ไลฟ์ : คุณยูจีน คุณคิดดีแล้วเหรอคะที่ทำแบบนี้

ยูจีน : ใช่ พวกคุณจะไม่ไปก็ได้นะ ฉันจะไปเอง

มินโฮ : ผมจะไปกับเธอด้วย ผมไม่ปล่อยเธอไปหรอก

นอร์รีน : แล้วคุณจะไปกันแค่นี้เหรอครับเนี่ย

บารีร่า : ใช่ค่ะ ป่านนี้พวกมันคงจะเอาคนมาป้องกันที่นั่นแล้ว

มินโฮ : คงไม่ต้องหรอกครับ ผมแค่จะไปสอดแนมที่นั่นหน่ะครับ

ซีโร่ : ผมไปด้วยครับ ผมจะไปนำทางพวกคุณเอง

ในขณะเดียวกัน มิเชลก็กลับเข้ามาในอพาร์ทเม้นท์ หลังจากที่เธอทำภารกิจใหญ่เสร็จ เธอเข้ามากอดนอร์รีนในทันทีหลังจากที่เธอถ่ายรูปเสร็จ

นอร์รีน : มิเชล คุณปลอดภัยนะ

มิเชล : ปลอดภัยดีค่ะ ฉันส่งรูปการโจมตีแก๊สพิษแพร่ไปยังโลกภายนอกแล้วค่ะ

อลิซ : แบบนี้ก็ดีสิคะ ข้างนอกจะได้มาช่วยเราแล้ว

มิสซึ : แต่ว่ารูปพวกนั้นมันจะออกไปข้างนอกได้อย่างงั้นเหรอ

ฮาน่า : นั่นสิคะ ฉันก็เป็นห่วงตรงนี้อยู่

อลัน : แต่ยังไงเราก็ต้องลองดูก่อนนะครับ

อลิซ : แล้วเรื่องวันนี้คุณยูจีนจะไปจริงๆเหรอคะ

มิสซึ : เอาน่า อย่าห้ามเธอเลย เธอต้องเอาคืนให้น้องเธอหน่ะ

อลัน : ถ้าอย่างงั้น ผมขอไปเป็นเพื่อนคุณด้วยก็แล้วกัน

ฮาน่า : ยังไงคุณต้องระวังหน่อยนะคะ

บารีร่า : แล้วพวกคุณจะไปเมื่อไหร่กันหล่ะคะเนี่ย

ซีโร่ : คืนนี้ ตอนกลางคืนปลอดภัยที่สุดแล้วครับ

เอจิ : ผมขอไปด้วยคน ผมจะเอาคืนให้ฮาจิ

ไลฟ์ : อย่าเลย มีคนไปเยอะแล้ว นายอยู่กับเราที่นี่เถอะนะ

เอจิ : แต่ว่าพวกมัน... // ไลฟ์กุมมือเอจิไว้ เอจิจึงไม่พูดอะไรต่อ

มิเชล : แล้วคุณจะไปด้วยหรือเปล่าคะนอร์รีน

นอร์รีน : ผมไปด้วย เผื่อว่าจะช่วยอะไรพวกเขาได้บ้าง

อีกด้านหนึ่งของอพาร์ทเม้นท์ ทาเคชิได้ยินพวกของนอร์รีนคุยกัน ทาเคชิก็กลับมาเพื่อที่จะบอกเพื่อนคนอื่นๆในทันทีเกี่ยวกับแผนการในคืนนี้

ริกโก้ : เจ้ามินโฮเนี่ย ตั้งแต่มีแฟนก็ติดแฟนใหญ่เลยนะ

ซนแซ : นี่นาย ไปแซวเพื่อนแบบนั้นได้ไงกันหล่ะ

ทาเคชิ : ฉันได้ยินพวกเขาพูดกัน พวกเขาจะไปตามล่าคนที่ฆ่าเพื่อนเขาหน่ะ

อามินะ : อ้อ พวกที่ฆ่าซาซอนใช่หรือเปล่าคะ

อัลเบิร์ต : ฉันจะตามพวกเขาไป ใครจะไปกับฉันบ้าง

มีกัส : ฉันไปด้วย ฉันจะไปล้างแค้นให้ดราก้อน

ไคล่า : ใจเย็นๆก่อนสิ มันอันตรายนะคะ

จียอน : นั่นสิคะ ฉันไม่รู้ว่าพวกมันจะมีแผนอะไรอีกนะคะ

ไซม่อน : ฉันว่า ถ้าจะทำอะไรต้องคิดให้หนักนะ

ชิสา : ใช่ๆ ฉันก็ชักจะเป็นห่วงเหมือนกัน เราเสียเพื่อนไปคนนึงแล้ว

ซุนฮยอน : ถ้าพวกนายจะไป ฉันขอไปด้วยนะ

ยู่อี๋ : อย่านะซุน มันอันตรายมากนะ // เธอเกี่ยวแขนเขาไว้

ทาเคชิ : แต่ผมจะไปนะ ผมจะไปช่วยพวกเขา ใครจะไปบ้าง

อัลเบิร์ต : ฉันไป ใครจะไม่ไปก็ไม่เป็นไรนะ ฉันไม่ว่า ฉันเข้าใจ

อามินะ : ถ้าคุณจะไป คุณต้องระวังตัวด้วยนะคะ

ไคล่า : ใช่ๆ ฉันกลัวว่าพวกนี้จะไม่ธรรมดานะคะ

ริกโก้ : ถ้างั้นก็โชคดีนะเพื่อน ฉันจะไปเตรียมของให้

ไซม่อน : เฮ้อ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะจบหล่ะเนี่ย

ชิสา : จบเรื่องนี้ก็มีเรื่องอื่นต่อ ไม่มีสิ้นสุดจริงๆ

ซนแซ : ถ้างั้นฉันไปเตรียมของให้พวกคุณดีกว่านะคะ

มีกัส : ทาเคชิ นายเอา M4A1 ของฉันไปใช้ก็ได้นะ // มีกัสยื่นปืนให้กับทาเคชิ

ซุนฮยอน : ถ้าเกิดอะไรขึ้น พวกนายรีบกลับมาที่นี่เลยนะ

จียอน : ความจริงฉันอยากไปด้วย แต่คงทำอะไรไม่ได้มากนะคะ

ยู่อี๋ : ซาซอนคงดีใจนะคะ ที่รู้ว่าพวกคุณไม่ถอดทิ้งเธอหน่ะ

และที่ด้านนอก คีธนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่แถวนั้นโดยที่จูซมต้องคอยปลอบใจเขา เนื่องจากว่าโทนี่ซึ่งเปรียบเสมือนพี่น้องของเขาได้จากไป โดยที่เขาทำอะไรไม่ได้เลย

จูซม : ใจเย็นๆนะคะคุณคีธ เขาไปดีแล้ว

คีธ : เพราะผมไม่ดีเอง ผมปกป้องพวกเขาไม่ได้

จูซม : เราปกป้องทุกคนบนโลกไม่ได้หรอกนะคะ

คีธ : ผมรู้ แต่ผมเจ็บใจ

จูซม : ฉันเข้าใจค่ะ ฉันเองก็เพิ่งจะเสียเพื่อนไปเหมือนกัน

คีธ : ผมได้ยินว่าพี่ยูจีนจะออกไปข้างนอกหน่ะ

จูซม : แล้วยังไงเหรอคะ

คีธ : ผมว่าจะตามพวกเขาไปหน่ะครับ

จูซม : คุณแน่ใจแล้วเหรอคะ

คีธ : ผมแน่ใจครับ

กลับมายังทำเนียบประธานาธิบดี หลังจากที่หน่วยดอว์นซอร์ดยิงโจเซฟได้แล้ว เขาก็รีบกลับไปรายงานประธานาธิบดีเกี่ยวกับข่าวของพวกเขา ในตอนนั้นเองอดัมส์ก็รอพวกเขาอยู่พอดี

อดัมส์ : อ้าว พวกคุณมาที่นี่มีอะไรอย่างงั้นเหรอ

อเล็กซานเดอร์ : เรายิงโจเซฟได้แล้ว แต่ยังไม่ทราบว่าเขาตายหรือเปล่าครับ

อีริค : แต่ผมว่าคงไม่รอดหรอกครับ ผมยิงโดนจังๆเลยนะ

อดัมส์ : ไม่ต้องถึงกับตายหรอก แค่นี้มันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

เควิน : แต่ผมว่าโจเซฟคงไม่หยุดแค่นี้หรอกครับ

อเล็กซ่า : แล้วท่านจะให้เราไปกำจัดเขาอีกมั้ยคะ

อดัมส์ : ไม่ต้องหรอก ผมมีงานให้พวกคุณทำอีกชิ้นหน่ะ

ซิลเวสเตอร์ : จะให้เราไปไหนอีกครับท่าน

อดัมส์ : ผมต้องการพบเซบาสเตียน พาเขามาพบผมเดี๋ยวนี้

แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกัน จู่ๆมีชายคนหนึ่งถือปืนกลเข้ามายิงประธานาธิบดี อเล็กซานเดอร์ยิงปืนกลใส่เขาจนตายคาที่ จากนั้นก็มีชายติดอาวุธอีกนับสิบเข้ามาจัดการพวกเขา หน่วยดอว์นซอร์ดพยายามจะยิงสกัดแล้วพาประธานาธิบดีหนี แต่พวกมันก็มีเยอะเกินกว่าที่พวกเขาจะรับมือไหว

อดัมส์ : นี่มันอะไรกันวะเนี่ย พาฉันไปจากที่นี่ที

อเล็กซานเดอร์พยายามจะไปช่วยอดัมส์แต่ก็โดนยิงสกัดไว้  จากนั้นเอง เอสเมอรันด้าก็บุกเข้ามาทางหน้าต่าง แล้วฉุดเอาอดัมส์หนีไป

อดัมส์ : นี่เธอ มาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย

เอสเมอรันด้า : ก็ไม่อยากให้คุณโดนฆ่าตายยังไงหล่ะ

อดัมส์ : นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันหล่ะเนี่ย

เอสเมอรันด้า : ไม่รู้ว่าใครจะรัฐประหารคุณหรือเปล่าหน่ะสิ

อดัมส์ : คุณพอจะมีปืนหรือเปล่าหล่ะ

เอสเมอรันด้ายื่นปืนให้อดัมส์ จากนั้นอดัมส์ก็ยิงต่อสู้กับพวกชายฉกรรจ์นับสิบ โดยที่เอสเมอรันด้าพาเขาหนีไปที่รถคันหนึ่ง จากนั้นเธอก็ขับรถบึ้งออกไปด้านนอก

อดัมส์ : ขอบใจมากนะที่มาช่วยฉัน

เอสเมอรันด้า : คุณพอจะรู้มั้ยใครทำกับคุณแบบนี้

อดัมส์ : ผมก็ไม่รู้ ตึคาดว่าน่าจะเป็นคนในแน่ๆ

เอสเมอรันด้า : ตอนนี้คุณไปซ่อนตัวไว้ก่อนดีกว่านะ

อดัมส์ : ผมก็ว่าอย่างงั้นนะ

กลับมาที่หน่วยดอว์นซอร์ด ในตอนนั้นเองพวกเขาก็โดนตามฆ่าเหมือนกัน กลุ่มคนติดอาวุธนับสิบตามล่าพวกเขาแต่พวกเขายังคงจัดการพวกมันได้อย่างเข้มแข็ง

อีริค : เราต้องออกไปจากที่นี่ด่วนเลย

คาสเตอร์ : รถของเราอยู่ด้านหลัง รีบไปกันดีกว่า

ในขณะเดียวกัน เควินก็โดนยิงเข้าที่ด้านหลัง ซิลเวสเตอร์ลากตัวเขาเข้ามาหลบอยู่ด้านหลัง จากนั้นอเล็กซ่าก็ทำแผลช่วยเขาในทันที

อเล็กซ่า : ต้องรีบพาเขาไปผ่าตัดด่วนเลยค่ะ

ซิลเวสเตอร์ : พวกนายช่วยแบกเควินไปที ฉันจะคุ้มกันให้

พวกเขายิงสกัดพวกมัน จากนั้นก็แบกเควินไปที่รถ จนกระทั่งอเล็กซานเดอร์ก็ไปสตาร์ทรถเพื่อหนีไปจากที่นี่

อเล็กซานเดอร์ : ทุกคน รีบขึ้นรถมา ด่วนเลย

พวกเขาแบกสังขารของเควินขึ้นรถ จากนั้นก็รีบขับรถออกไปจากค่ายในทันที

คาสเตอร์ : ให้ตายเถอะเควิน อดทนไว้นะเว้ย

เควิน : บ้าเอ้ย ฉันไม่เคยโดนแบบนี้มาก่อนเลย

อีริค : รีบพาเขาไปหาที่ผ่าตัดเถอะ เดี๋ยวเขาได้ตายแน่

อเล็กซ่า : เควิน นายต้องตั้งสติ มองตาฉันไว้นะ // อเล็กซ่ากุมมือของเควินไว้

ซิลเวสเตอร์ : ใครมันทำแบบนี้กับเรากันเนี่ย

อเล็กซานเดอร์ : ฉันก็ไม่รู้ แต่ก่อนอื่นต้องหาตัวประธานาธิบดีก่อนเลย

พวกเขาขับรถมาเรื่อยๆ หวังเพียงอย่างเดียวเพื่อช่วยเควินให้ได้

และที่ค่ายของโจเซฟ มากิตามหมอมาช่วยรักษาเขา หมอของโจเซฟทำการผ่าตัดอยู่นานจนกระทั่งเขาพ้นขีดอันตราย จากนั้นเองมากิก็เข้ามาเยี่ยมเขาข้างใน ซึ่งโจเซฟพบว่าเขาไม่มีแขนอีกแล้ว

มากิ : พ่อคะ หมอบอกว่าพ่อต้องตัดแขน ถึงจะรักษาชีวิตไว้ได้

โจเซฟ : พ่อเข้าใจ พ่อแค่ทำใจไม่ได้หน่ะ

มากิ : ไม่ต้องห่วงนะคะพ่อ ตอนนี้หนูสั่งคนคุ้มกันพ่อแล้ว

โจเซฟ : อย่างน้อยอดัมส์ก็ยังล้มเหลวเหมือนเคยหล่ะ

แต่ในขณะเดียวกัน มีชายคนหนึ่งเข้ามารายงานข่าวกับเขา

“คุณโจเซฟครับ แย่แล้วครับ”

โจเซฟ : มีอะไรเหรอ ว่ามาสิ

“มีข่าวมาว่าประธานาธิบดีถูกรัฐประหารครับ”

มากิ : หะ จริงเหรอ ฝีมือใครกันหล่ะ

“ตอนนี้เรายังไม่ทราบครับ” จากนั้นชายคนนั้นก็เดินออกไป

มากิ : ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่ามันจะเกิดขึ้น

โจเซฟ : แต่เรายังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำหน่ะสิ

มากิ : แบบนี้เราจะทำยังไงกันต่อดีคะ

โจเซฟ : รอดูสถานการณ์ไปก่อนก็แล้วกันถ้างั้น

ณ ค่ายทหารของเซบาสเตียน เขาเรียกลูกน้องของเขามาคุยในระหว่างที่เขากำลังวางแผนการรบในขั้นถัดไป เมื่อลูกน้องของเขามาถึง เขาก็เริ่มถามลูกน้องของเขาในทันที

เซบาสเตียน : เออนี่ เรื่องการรัฐประหารเป็นยังไงบ้าง

“ตอนนี้ประธานาธิบดีหนีไปได้ครับ แต่ไม่ต้องห่วงครับท่าน กองทัพจะสนับสนุนท่านครับ”

เซบาสเตียน : มันไม่ใช่แค่นั้น แต่เราต้องจัดการเรื่องพวกกบฏให้จบ ไม่อย่างงั้นเราจบแน่

“ตอนนี้ทหารของเราพยายามรุกคืบเข้าไปหลังจากที่ยิงอาวุธเคมีไปครับ”

เซบาสเตียน : พวกแกมีเวลา 3 วัน 3 วันเท่านั้น

“ครับท่าน เราจะพยายามครับ”

เซบาสเตียน : แล้วก็อย่าลืมเรื่องพวกกบฏเซิร์บด้วย ตามล่าพวกมันให้หมด

“ได้ครับท่าน”

ณ เขตชายแดน จุดนัดพบของหน่วยรบพิเศษไทย หลังจากที่อนูวาพาตะวันและคนอื่นๆมาส่ง จากนั้นไม่นานพวกเขาก็เตรียมจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์เพื่อไปจากโซราติก

“ผู้พันครับ อีก 1 นาทีเครื่องจะบินขึ้นครับ”

ตะวัน : คุณอนูวาครับ รักษาตัวด้วยนะครับ

อนูวา : คุณก็เช่นกันนะคะ

ตะวัน : แล้วผมจะกลับมาหาคุณ รักษาตัวด้วยนะครับ // ตะวันจูบปากกับอนูวาในทันที

อนูวา : แล้วฉันจะรอคุณนะคะ

แต่ในขณะเดียวกัน จู่ๆก็มี RPG ยิงใส่เฮลิคอปเตอร์ ่ๆก็มี ัวด้วยนะครับ // ตะวันจูบปากกับอนูวาในทันที

มาส่ง รับรรบในขั้นถัดไป เมื่อลูกน้อขายังคงจัดการจากนั้นก็มีพวกของอรุณกระโดดลงจากฮอได้ทันการ จากนั้นพวกเขาก็โดนระดมยิงจากริมชายแดน ทำเอาพวกเขาต้องหาที่หลบกัน

เดชา : ผู้พันครับ หลบไปด้านหลังก่อนดีกว่าครับ

พวกเขาช่วยกันยิงสกัดพวกมัน ส่วนจินตโลก็พยายามวอเรียกให้กำลังเสริมมาช่วย แต่เขาดันโดนยิงเข้าซะก่อนจนล้มลง

เจตนา : เฮ้ย อย่าเป็นอะไรไปนะโว้ย อดทนไว้ // พวกเขาลากตัวจินตโลมา แต่โดนยิงกดอย่างหนัก เนตรวิ่งออกไปยิงสกัดพวกนั้นเพื่อให้คนอื่นๆไปช่วยจินตโล

เนตร : เฮ้ย รีบพามันเข้าไปหลบเร็วสิ

เนตรยิงสกัดพวกมันเอาไว้ ทำให้เขาโดนกระหน่ำยิงจนตายคาที่ เดชาเดือดจัดถึงกับไล่ยิงพวกมันอย่างบ้าคลั่ง

เดชา : ไอ้พวกบ้าเอ้ย แน่จริงมึงเข้ามาเลยไอ้สัส

อรุณ : เฮ้ย ใจเย็นๆ เข้ามาหลบด้านในก่อน

และในตอนนั้นเองอรุณก็โดนส่องจากระยะไกล ทำให้เขาล้มลงในทันที

จินตโล : หัวหน้า รีบไปช่วยหัวหน้าเร็วสิโว้ย

อรุณ : ผู้พัน คุณกับคุณอนูวารีบหนีกลับไปก่อนดีกว่า

ตะวัน : ไม่ทหาร ผมกับคุณอนูวารีบหนีกลับไปก่อนดีกว่า

ไม่ยอมทิ้งพวกคุณหรอก

เดชา : คุณอนูวา พาผู้พันของเราหนีไปครับ

อนูวารีบกระชากตัวของตะวันมาขึ้นรถ จากนั้นเธอก็รีบสตาร์ทรถแล้วหนีไป ส่วนพวกหน่วยรบพิเศษไทยก็โดนกระหน่ำยิงจนพวกเขาตายในหน้าที่กันหมด ตะวันถึงกับคลั่งเมื่อเขาได้เจอเหตุการณ์นี้

ตะวัน : ทุกคนตายเพราะผม ผมช่วยพวกเขาไม่ได้

อนูวา : พวกเขาทำดีที่สุดแล้ว อย่าเสียใจเลยค่ะ

ตะวัน : ผมต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนทำ

อนูวา : คุณต้องรู้แน่ ไม่ต้องห่วงค่ะ่าใครอย่าเสียใจเลยค่ะ

ี้

ตะวัน : รีบไปจากที่นี่ก่อนดีกว่าครับ ผมกลัวพวกมันจะตามมา

และในขณะเดียวกัน กำลังเสริมของหน่วยรบพิเศษไทยก็นั่งฮอมาจัดการสถานการณ์ตรงนั้น พวกเขาไล่ต้อนพวกมันให้กลับเข้าไปในป่า จากนั้นก็เคลียร์พื้นที่ในทันที

“ท่านครับ พวกของผู้กองอรุณตายหมดเลยครับ แต่เราไม่เจอตัวผู้พันครับ” ชายคนหนึ่งรายงานหวหน้าของเขา

“หาตัวผู้พันให้เจอ พาเขากลับบ้าน ถ้าจับเชลยได้ เอามันมาสอบสวนด้วย”

“ครับท่าน”

กลับมายังเขตของกล่มกบฏ ในตอนนั้นเองเอ็ดเวิร์ดและคนอื่นๆก็มาถึงที่มั่นของกลุ่มกบฏ ซึ่งหัวหน้าของเขากำลังรอเขามา หลังจากที่เอ็ดเวิร์ดมาถึง หัวหน้าของเขาก็เริ่มเปิดประเด็นกับเอ็ดเวิร์ดในทันที

“ดีใจที่คุณมานะเอ็ดเวิร์ด ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”

เอ็ดเวิร์ด : สถานการณ์เป็นยังไงบ้างครับท่าน

“เฮ้อ ตอนนี้พวกมันเริ่มจะเล่นยาแรงแล้ว เหลือเวลาแค่ 3 วันเท่านั้นเองตอนนี้”

เทเรซ่า : แต่ว่า ถ้าโลกภายนอกรู้เรื่อง ฉันว่าพวกเขาอาจจะมาพรุ่งนี้เลยก็ได้นะคะ

“ผมถึงได้มีงานให้พวกคุณไง มีนักข่าวคนหนึ่งถ่ายรูปมาให้ผม รูปพวกนี้ควรจะเผยไปยังโลกภายนอกโดยด่วน”

ลูลู่ : อ้อ แค่นี้เองเหรอคะ สบายจะตายค่ะ

เดม่อน : แต่ว่าถ้ามีเป็นวีดีโอ น่าจะดีกว่านี้นะครับ

เทเรซ่า : ฉันพอจะรู้วิธีส่งรูปออกไปหน่ะ ฉันจะส่งไปที่สำนักพิมพ์ลับ ใพวกเขาเอาไปเผยแพร่หน่ะ

เอ็ดเวิร์ด : เยี่ยมเลย แบบนี้ค่อยดีหน่อย

“ผมฝากพวกคุณด้วยหล่ะ ถ้าไม่งั้น พวกเราอาจต้องลงหลุมกันหมด”

เดม่อน : ได้ครับหัวหน้า พวกผมจะจัดการให้เร็วเลยครับ

ทางด้านของเร็นและอันนา พวกเขาพากันเข้ามาในตัวเมือง จากนั้นเร็นก็เดินเข้าไปในคอนโดหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งเร็นเปิดห้องๆหนึ่งแล้วพาอันนาเข้ามาด้านในห้อง

อเล็กซ์ : โหพี่ พี่อยู่ที่ห้องนี้เหรอครับ

เร็น : อ้อใช่ พี่พักที่นี่ก่อนจะเกิดเรื่องหน่ะ

อันนา : แล้วคุณทำงานอะไรอย่างงั้นเหรอคะ

เร็น : อ้อ งานของผมมันต้องไปโน่นไปนี่บ่อยหน่ะครับ

อันนา : ท่าทางจะดีนะคะเนี่ย

เร็น : เอาเป็นว่าตามสบายนะครับ คิดซะว่าเป็นบ้านของพวกคุณเลย

เร็นไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นเขาก็หยิบพาสปอร์ตอังกฤษขึ้นมาดู จากนั้นเขาก็คิดในใจ

“หรือว่าฉันจะถอนตัวออกมา แล้วจะพาคุณอันนาไปอังกฤษด้วยกัน”

แต่ในขณะเดียวกัน อันนาก็เดินเข้ามาในห้องของเร็น จากนั้นเธอก็มายืนข้างๆเขา

อันนา : คุณมาจากที่ไหนกันแน่คะ // เร็นตกใจหันมาหาอันนาทันที

เร็น : คือว่า...

อันนา : บอกฉันมาเถอะค่ะ

เร็น : ผมเป็นเจ้าหน้าที่ MI 6 ของอังกฤษหน่ะครับ

อันนา : อ้อ คุณมาทำภารกิจนี่เอง

เร็น : แต่ผมจะถอนตัวจากงานนี้ แล้วผมจะพาคุณกับอเล็กซ์หนีไปอังกฤษด้วยกัน

อันนา : พาฉันไปอย่างงั้นเหรอคะ

เร็น : ผมรักคุณไงครับคุณอันนา

อันนา : คุณเร็น ไม่รังเกียจแม่ม่ายลูกติดอย่างฉันเหรอคะ

เร็น : ไม่หรอกครับ แล้วอีกอย่าง ผมก็เห็นอเล็กซ์เหมือนลูกของผมหน่ะครับ

และในขณะเดียวกัน อเล็กซ์ก็แอบฟังอยู่ด้านนอก จากนั้นเขาก็วิ่งเข้ามาข้างในห้องของเร็น

อเล็กซ์ : พี่ครับ จะพาผมไปอังกฤษจริงๆเหรอครับ

เร็น : แน่นอน ฉันจะพาเราไปเที่ยวเมืองสวยๆทั้งวันเลย

อเล็กซ์ : ขอผมเรียกคุณว่าพ่อได้หรือเปล่าครับ // อเล็กซ์วิ่งเข้าไปกอดเร็นในทันที

อันนา : ยังไงฉันก็ฝากลูกฉันด้วยนะคะ

เร็น : ได้สิครับ // เร็นลูบหัวอเล็กซ์อย่างเอ็นดู

และในตึกหลังหนึ่งในเขตของกลุ่มกบฏ หลังจากที่เทโจพาชินเฮไปหลบอย่างปลอดภัย เขาก็เตรียมพาเธอออกไปด้านนอกเพื่อไปหาเพื่อนของเธอที่อพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน

เทโจ : เอาหล่ะ เตรียมพร้อมแล้วใช่หรือเปล่าครับ

ชินเฮ : แน่นอนค่ะ รีบไปกันดีกว่าค่ะ

แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินทาง จู่ๆพวกเขาก็พบกับกลุ่มคนกำลังลำเลียงศพที่อยู่บนพื้นไปเก็บรวมไว้ในเมือง สภาพศพมีน้ำลายฟูมปากและตายอย่างเวทนา ชินเฮเห็นถึงกับปล่อยโฮแล้วไปกอดกับเทโจในทันที

เทโจ : ไม่เป็นไรนะครับคุณชินเฮ

ชินเฮ : ฮือๆๆ ทำไมพวกเขาเป็นแบบนี้

เทโจ : ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เดี๋ยวได้รู้แน่

ชินเฮ : อย่าเลยค่ะ พาฉันไปจากที่นี่ดีกว่า

เทโจ : ดูท่าพวกเขามีโรคระบาดที่นี่ คุณต้องระวังตัวหน่อยนะ

ชินเฮ : ฉันไม่กลัวโรคระบาดอะไรหรอก ฉันฉีดวัคซีนแล้ว

เทโจ : ถ้างั้นรอเดี๋ยวนะครับ

เทโจเอาผ้าเช็ดหน้าของเขามาชุบน้ำ จากนั้นก็เอามาปิดปากเธอในทันที

เทโจ : นี่น่าจะช่วยคุณได้หน่อยนะครับ

ชินเฮ : ขอบคุณมากนะคะ

พวกเขาทั้งคู่เดินทางกันต่อ โดยที่ต้องเจอสภาพศพที่ตายอย่างเวทนามากมาย

กลับมายังกลุ่มของดีซ พวกเขาลงความเห็นกันได้ว่าจะไปจัดการกับผู้พันเซบาสเตียน เนื่องจากพวกเขาคิดว่าเซบาสเตียนเป็นคนใช้ระเบิดเคมีจัดการ พวกเขาพากันไปยังค่ายของเซบาสเตียนเพื่อจัดการกับเขา เมื่อพวกเขาไปถึง พวกเขาก็พบกับทหารยามที่มีกันมากมาย ทำเอาพวกเขาเริ่มจะลังเลกับงานนี้

เดอร์ริก : ดูเหมือนผู้พันจะกลัวมือสังหารแล้วหว่ะ

เอิร์ล : เออนั่นสิ แล้วเราจะเอายังไงต่อล่ะ

ดีซ : เรามีโอกาสครั้งนี้แค่ครั้งเดียว ที่พักของมันต้องเปิดกระจกแน่ๆ

จอห์นนี่ : มีกระจกปิดอยู่ประมาณ 8 ที่ เราต้องใช้ปืนเก็บเสียงแล้วลงมือเร็วนะครับ

พวกเขาเล็งเป้าหมายไปยังหน้าต่างที่ปิดกระจกเอาไว้ แต่ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็เห็นเซบาสเตียนเดินออกมาตรวจการณ์ที่ด้านนอก ในตอนนั้นพวกเขาก็ส่งสัญญาณให้เปลี่ยนแผนในทันที

เอิร์ล : ทุกคน ผู้พันมันออกมาข้างนอกแล้วหว่ะ

จอห์นนี่ : ถ้าอย่างเปลี่ยนแผน ระดมยิงใส่เลย

ดีซ : พวกนายสามคนจัดการบอดี้การ์ด ส่วนฉันจะเล่นงานตัวมันเอง

เดอร์ริก : จัดให้เลยครับลูกพี่

เมื่อพวกเขาได้จังหวะ พวกเขาก็จัดการกระหน่ำยิงใส่เซบาสเตียน เซบาสเตียนโดนยิงเข้าที่แขนจนล้ม แต่บอดี้การ์ดนับสิบก็มาบังตัวเขาเอาไว้ จากนั้นพวกเขาก็ส่งสัญญาณเตือนกันทั้งค่าย เพื่อออกตามล่าตัวมือปืน

เดอร์ริก : รีบหนีกันก่อนดีกว่าครับ

เอิร์ล : จอห์นนี่ เตรียมทางหนีเอาไว้หรือยัง

จอห์นนี่ : ผมมีรถอยู่ หัวหน้าเก่งมากเลยครับ แขนมันกระจุยเลย

ดีซ : ความจริงฉันอยากยิงให้โดนหัวมันมากกว่าหว่ะ

กลับมายังเขตชานเมือง หลังจากที่ฮาและซีวิลป้องกันตัวเองจากแก๊สพิษมาได้ พวกเขาก็ออกมาด้านนอกเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาทั้งคู่ถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เจอ พวกเขาพบแต่ศพที่ตายจากแก๊สพิษ สภาพศพตายอย่างทรมาน ฮาถึงกับร้องไห้ออกมาเมื่อได้เจอ

ซีวิล : นี่เธอ เป็นอะไรหรือเปล่า

ฮา : ใครมันกล้าทำแบบนี้กัน

ซีวิล : ก็คงจะเป็นพวกรัฐบาลนั่นแหละ จะใครหล่ะ

ฮา : เด็กคนนั่น ฉันว่าฉันเคยเห็นนะ

ฮาไปดูร่างของเด็กคนหนึ่งที่เธอรู้จัก เธอร้องไห้ออกมาหนักมากเมื่อได้รู้ว่าเขาตายอย่างทรมาน เธอไปกอดศพเด็กคนนั้นแต่ซีวิลลากตัวฮาออกมาก่อน

ซีวิล : นี่ เธออยากตายที่นี่หรือไงเนี่ย

ฮา : ฉันรู้จักเด็กคนนี้นี่หน่า

ซีวิล : เขาตายแล้ว ปล่อยให้เขาไปสบายๆเถอะ

ฮา : ฉันจะต้องแก้แค้นให้เธอแน่ๆเด็กน้อย

ซีวิลยังคงลากตัวเธอออกมา เพื่อหลบหนีจากอันตรายที่กำลังตามล่าพวกเขา

ณ ค่ายทหารของเวร่า หลังจากที่เธอมาถึงได้ไม่นาน เธอก็พบว่าค่ายของเธอกำลังถูกถล่มจากทหารอีกกองพลหนึ่ง ซึ่งรัฐบาลจะมาจับตัวเธอไปลงโทษ เธอรีบไปบัญชาการรบด้วยตัวเองในทันที แต่ทหารของรัฐบาลก็บุกเข้ามามากมายเกินกว่าที่ทหารของเธอจะรับมือ

“ท่านครับ พวกนั้นฝ่าแนวของเรามาแล้วครับ”

เวร่า : ทำไมพวกมันถึงบุกเข้ามาได้ หน่วยไหนมันบุกเข้ามา

เวร่าส่องกล้องไปดูด้านนอก เธอพบกับสัญลักษณ์ของเซบาสเตียน เธอรู้ทันทีว่าใครเป็นทหารของใคร

เวร่า : เซบาสเตียน มันนี่เอง

“แล้วแบบนี้จะเอายังไต่อดีครับ”

เวร่า : ถอนกำลังด่วน สำรองข้อมูลทุกอย่าง แล้วเตรียมรถให้ฉันด้วย

“แล้วคุณเวร่าจะไปที่ไหนเหรอครับ”

เวร่า : ที่พักของคุณมาร์ค สั่งให้ทหารที่เหลือถอนกำลังไปที่นั่นด่วนเลย

“ได้ครับ”

ทหารของเธอรีบเก็บเสียงและอาวุธ รวมถึงรถหุ้มเกราะคันอื่นๆถอนกำลังเข้าไปในเมือง ก่อนที่ทหารของเซบาสเตียนจะมาจับตัวเธอไปลงโทษ

และที่โกดังของมาร์ค ในตอนนั้นเองมาร์คก็เริ่มเก็บของของเขาเพื่อที่จะหนีออกจากประเทศ เนื่องจากเขาได้ข่าวมาว่าสงครามใกล้จะจบลงแล้ว เขาเรียกลูกน้องของเขามาเพื่อที่จะมาคุยถึงเรื่องเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของเขา

มาร์ค : เครื่องบินของเราจะมาถึงเมื่อไหร่กันหล่ะ

“คาดว่าไม่เกิน 2 วันครับ”

มาร์ค : เออ พวกแกเก็บของกันหมดหรือยัง

“เก็บหมดแล้วครับผม”

มาร์ค : ดีมาก เราต้องรีบเตรียมของก่อนที่สหประชาชาติจะบุกเข้ามา

“ว่าแต่คุณเวร่าหล่ะครับ”

มาร์ค : รอให้เธอมาที่นี่ก่อน เธอคงมาในไม่กี่วันหล่ะ หรือไม่ แกก็ไปส่งข่าวให้เธอก็แล้วกัน

กลับมายังบ้านพักของเจซซิน ในตอนนั้นเองเวสต์ก็เปิดวิทยุฟังข่าวจากสำนักข่าวต่างประเทศ ในตอนนั้นเองที่เขาได้ข่าวว่าสหประชาชาติจะบุกเข้ามาในอีกไม่กี่วันหากทางโซราติกไม่มีคำตอบสำหรับเรื่องที่เขาต้องการรู้ หลังจากที่ทั้งคู่ได้ข่าว พวกเขาก็คุยกันในทันที

เจซซิน : ได้ข่าวอะไรบ้างมั้ยคะ

เวสต์ : ทางสหประชาชาติจะบุกมาในไม่กี่วันนี้ครับ

เจซซิน : จริงเหรอคะ แปลว่าสงครามก็ใกล้จะจบแล้วสินะคะ

เวสต์ : ผมก็ว่าแบบนั้นหล่ะครับ

อนาตาเซีย : เย้ๆ ดีจังเลย กลับบ้านเรานะครับพ่อ

อดอลล่า : เดี๋ยวเธอก็ได้กลับบ้านเองแหละ

อนาตาเซีย : บ้านฉันอยู่ที่อเมริกานะ เธอรู้หรือเปล่า

เจซซิน : จริงเหรอคะคุณ แล้วคุณจะเอายังไงต่อหล่ะ

เวสต์ : ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมต้องปกป้องอนาตาเซียให้ได้

เจซซิน : ฉันเข้าใจนะคะ

เวสต์ : ผมว่า เสบียงที่เรามีคงพอกินได้สามวัน เราคงไม่ต้องออกไปไหนแล้วหล่ะ

เจซซิน : จริงด้วยค่ะ อยู่ดูแลเด็กๆกันดีกว่านะ

อดอลล่า : เย้ๆ คุณแม่จะมาอยู่กับหนูแล้ว

อนาตาเซีย : แหม่ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน ตกเย็น ยูจีนเตรียมปืนของเธอพร้อมกับกระสุนเตรียมจะออกไปข้างนอก ในตอนนั้นเองมินโฮก็เดินเอาของมาให้กับเธอ ซึ่งเป็นเสื้อเกราะตัวหนึ่ง เอามาให้เธอใส่

มินโฮ : เอานี่ไปใส่ซะสิ มันช่วยได้นะ

ยูจีน : นายไปเอามาจากไหนหน่ะ

มินโฮ : มีกัสให้ฉันยืมหน่ะ แต่ฉันคงไม่ต้องใช้มันหรอก

ยูจีนหยิบเสื้อเกราะมาใส่ จากนั้นเองคนอื่นๆก็เดินเข้ามาในห้องของยูจีนเพื่อนัดแนะแผนการในการสำรวจในคืนนี้

ทาเคชิ : ทุกคนครับ งานของเราคือสอดแนมพวกนั้นอย่างเดียว อย่ายิงถามไม่จำเป็นนะครับ

ซีโร่ : แล้วยามของพวกมันที่นั่นไม่ป้องกันกันให้วุ่นแล้วเหรอครับ

อัลเบิร์ต : เรื่องยามข้างนอกเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง

ในขณะเดียวกัน คีธก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับปืนพกของเขาด้วย

อลัน : อ้าว นี่คุณมาทำอะไรที่นี่เนี่ย

คีธ : ผมขอไปลุยกับพวกคุณด้วย ผมอยากล้างแค้นให้โทนี่หน่ะ

นอร์รีน : นี่คุณจูซมรู้เรื่องนี้หรือเปล่าเนี่ยครับ

คีธ : รู้ครับ แต่เธอยอมให้ผมมา

ยูจีน : คืนนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครฆ่าโทนี่

==================================================================

ยูจีนกำลังจะตามล่าตัวคนที่ฆ่าโทนี่ตาย เธอจะทำอย่างไรต่อไป อย่าลืมติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ