The Gang Society - เด็กเถื่อนในเมืองคนบาป

ลำดับตอนที่ #10 : รบครั้งแรก

พวกเขาไปเยี่ยมซื่อหงที่กำลังนอนซมอยู่ แต่ก็ซื้อของไปฝากเขาด้วย

นากะ : เป็นไงบ้างหล่ะเนี่ยนาย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า

ซื่อหง : ไม่เป็นไรหรอก ฉันยังไม่ตาย

โซเซีย : แล้วไปเดินอีท่าไหนหล่ะถึงได้โดนรถชนหล่ะ

ซื่อหง : ไม่มีอะไรหรอก ฉันไม่ระวังเองอ่ะ

โอ๊ค : เฮ้อ ค่อยยังชั่ว เอ้านี่เราซื้อของมาฝาก

ซื่อหง : ขอบใจมากนะพวกนาย

ฮาน : แล้วเมื่อไหร่จะออกจากโรงพยาบาลได้หล่ะเนี่ย

ซื่อหง : ไม่กี่วันก็ออกได้แล้วหล่ะ นิดเดียวเอง

ออก้า : แล้วธุระของเราจะเอายังไงต่อหล่ะ

นากะ : เออจริงด้วย เดี๋ยวยังไงพวกเราไปทำธุระก่อนนะ รักษาตัวด้วยเน้อ

ซื่อหง : โชคดีนะพวกนาย // พวกเขาทยอยเดินออกจากห้อง แต่ในตอนนั้นเอง เจนก็เดินสวนทางกับเพื่อนคนอื่นๆ

โลกิน : ว้าว คุณคนสวยนี่เป็นใครกันเนี่ย

เวร่า : คุณมีธุระหรือเปล่าอ่ะคะ

เจน : ฉันรู้จักซื่อหงเขาหน่ะ ได้ข่าวก็เลยรีบมาเนี่ย // จากนั้นเจนก็เดินเข้าห้องไปทันทีท่ามกลางความสงสัยของทุกคน

โทจัง : นางรู้จักกับซื่อหงด้วยเหรอเนี่ย นางเป็นอะไรกับเขาอ่ะ

เดลอา : หรือว่าจะเป็นแฟนใหม่ซื่อหงอ่ะ

เดลแคน : อาจเป็นไปได้นะ แต่แฟนซื่อหงเขาก็สวยมากนะเนี่ย

ดาริน : แหม่ ออกหน้าออกตาไปหน่อยนะ

เดลแคน : ขอโทษคร้าบ!!

มาเรียน่า : ช่างมันก่อนเถอะ เรารีบไปทำธุระของเราก่อนดีกว่า

เฮสเตอร์ : การปฏิวัติโลกของเราเริ่มขึ้นแล้ว เย้ๆ

ไอล่า : เฮ้อ ใครก็ได้พาแฟนฉันไปรับยาก่อนได้ไหม // ทุกคนหัวเราะลั่นกลางโรงพยาบาล

ในตอนนั้นเอง ซื่อหงเห็นเจนก็งอนใส่

ซื่อหง : ผมจะนอนแล้ว คุณมีอะไรหรือเปล่า

เจน : ก็เห็นนายบาดเจ็บ ก็เลยจะมาเยี่ยมหน่ะ

ซื่อหง : เอากองไว้ตรงนั้นแหละครับ

เจน : นี่ นายเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย

ซื่อหง : ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่รู้สึกไม่ดี

เจน : อะไรเนี่ย ฉันไปเหยียบหน้านายหรือไงเนี่ย

ซื่อหง : คุณจะเหยียบอีกก็ได้ ในเมื่อคุณเหยียบช็อคโกแลตผมไปแล้วนี่

เจน : เออ คือ มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ

ซื่อหง : ช่างมันเถอะครับ คุณไม่ชอบก็บอกกันดีๆก็ได้

เจน : คือ มันเป็นอุบัติเหตุหน่ะ ฉันไปจับโจรแล้วมันเหยียบช็อคโกแลตหน่ะ

ซื่อหง : หมายความว่า คุณไม่ได้เหยียบเอง แสดงว่าคุณชอบมันหล่ะสิ

เจน : ก็ใช่หน่ะสิ เดี๋ยววันหลังฉันซื้อคืนให้ก็แล้วกัน แต่ตอนนี้เดี๋ยวฉันปอกผลไม้ให้กิน แต่เอ๊ะ นายจะนอนแล้วนี่ งั้นฉันไปก่อนนะ

ซื่อหง : เดี๋ยวครับคุณตำรวจ ผมนอนไม่หลับแล้ว อยู่กับผมก่อนสิครับ // เจนเห็นก็หัวเราะจากนั้นก็ปอกผลไม้ให้เขาทาน

ซื่อหง : วันนี้แขนผมไม่ค่อยดี ยังไงคุณตำรวจป้อนให้ผมด้วยนะ

เจน : แหม่ ร้ายนะเราเนี่ย

ที่โกดังร้างแห่งหนึ่ง แก๊งค์คนขาวกับแก๊งค์คนดำกำลังเจรจาการซื้อขายยากันอยู่ ในตอนนั้นเอง พวกของนากะก็มาถึงที่นั่นพอดี

นากะ : พวกมันกำลังซื้อขายกันเลยเนี่ย

ออก้า : แล้วเราจะทำยังไงต่อหล่ะเนี่ย

ฮาน : งานของเราก็คือถ่ายวีดีโอเอาไว้นี่หน่า

เฮสเตอร์ : ตัวนี้เลย การซูมขั้นเทพ ชัดไม่มีสะดุด

ไอล่า : นี่มันกล้องตัวโปรดของนายเลยนี่หน่า

พวกเขาถ่ายวีดีโอการซื้อขายยา ซึ่งดูเหมือนการเจรจาจะไม่ราบรื่นเท่าไหร่

โอ๊ค : เหมือนพวกมันจะตกลงกันไม่ได้เลยเนอะ

เดลอา : อาจเป็นได้ ไม่แน่การซื้อขายอาจจะยกเลิกนะ

เดลแคน : แบบนี้คงได้มีการบวกกันแน่ๆ งานนี้หนุกแน่ๆ

ดาริน : จะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็ได้โดนลูกหลงหรอก

ตอนนั้นเอง พวกมันต่างฝ่ายต่างก็ควักปืนจ่อใส่กันแล้ว แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีมือที่สามเปิดฉากยิงเข้ามา ทำเอาพวกเด็กๆตกใจกันยกใหญ่

โทจัง : แย่แล้ว แบบนี้จะเอายังไงต่อหล่ะ

มาเรียน่า : เรารีบหนีกันก่อนดีกว่า ไหนๆก็ได้คลิปวีดีโอมาแล้ว

พวกเด็กๆพยายามจะหนีออกไป แต่พวกมันไหวตัวทัน ทำให้พวกมันหันมาไล่ยิงเด็กๆแทน

โซเซีย : แย่แล้ว เราจะไปทางไหนหล่ะเนี่ยที่นี้

เวร่า : ฉันรู้ทาง ตามมาทางนี้เร็ว // ทุกคนตามเวร่าเข้ามาด้านข้างของโกดัง พวกมันพยายามจะตามแต่ไปไม่ทัน

โลกิน : ทางนี้ไง รีบไปกันดีกว่า

หลังจากที่พวกเขาออกมาจากโกดังได้ ก็มีข้อความส่งเข้ามาหานากะ

… // เป็นไงบ้าง ได้วีดีโอมาหรือเปล่า

นากะ // ได้มาครับ แต่พวกเราก็เกือบไม่รอกหน่ะ เดี๋ยวผมส่งไปให้

100% เสร็จสมบูรณ์

… // ดีมาก ถ้าได้เรื่องยังไงฉันจะติดต่อไปอีกทีก็แล้วกัน

มาเรียน่า : เป็นไงบ้างนากะ พวกเขาว่ายังไง

นากะ : ตอนนี้เรียบร้อยแล้วหล่ะ เรากลับบ้านกันเถอะ

เช้าวันต่อมา ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ วันนี้อังเดรอยากออกไปเที่ยวข้างนอก เขาไปเดินเล่นที่ห้างแห่งหนึ่งเขาเดินผ่านร้านเกมที่เขาชื่นชอบ

เขาเล่นเกมอย่างสนุกสนาน แต่ก็เล่นได้ไม่นาน เพราะเขาเห็นสิ่งหนึ่งที่สะกดตาของเขา ซึ่งมีหญิงคนหนึ่งกำลังเต้นในตู้เกมเต้นแห่งหนึ่ง ซึ่งในตอนนั้นทุกสายตาจับจองมาที่หญิงที่เต้นคนนั้น

แต่ในตอนนั้นเอง พวกแก๊งค์ค้าอวัยวะเจ้าเก่าก็กำลังตามล่าอังเดร หลังจากที่พวกมันเจออังเดร พวกมันก็พยายามจับเขา ทำเอาวุ่นวายไปทั้งห้าง ตอนนั้นอังเดรกำลังเข้าตาจน แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีมือของสาวน้อยข้างหนึ่งมาคว้ามือเขาไว้

“ตามฉันมาทางนี้สิ”

หญิงสาวนักเต้นคนนั้นพาอังเดรไปยังทางลับหลังห้าง ส่วนพวกมันก็กำลังตามหาอังเดรอย่างไม่ลดละ

“เธอจะพาฉันไปไหนเนี่ย”

“ก็เธอโดนตามล่าอยู่นี่ ฉันจะพาเธอหนีอยู่นี่ไง”

เธอพาอังเดรมายังชั้นใต้ดินแห่งหนึ่งของห้าง แต่อังเดรก็เหนื่อยหอบมากตอนนั้น

“โอ้ย ฉันขอพักหน่อยได้มั้ยอ่ะ”

“ก็ได้ ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน”

“ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่เธอช่วยฉัน ว่าแต่เธอเป็นใครหล่ะ”

“ฉันชื่อหลิน หมิง เรียกสั้นๆว่ารันก็ได้นะ แล้วเธอหล่ะ”

“ผมชื่ออังเดร”

รัน : แล้วทำไมพวกมันต้องตามล่าเธอด้วยหล่ะ

อังเดร : เรื่องมันยาวหน่ะครับ เอาเป็นว่าพวกมันต้องการจับผมกลับไปหน่ะครับ

แต่ในตอนนั้นเอง พวกมันก็ตามมา รันจึงต้องพาอังเดรขึ้นมอไซด์หนีไป จนในตอนนั้นก็หนีไปได้ไกลจากพวกมันแล้ว

รัน : เออนี่ จะให้ไปส่งที่ไหนหรือเปล่าอ่ะ

อังเดร : ทาวขวาข้างหน้านี่อ่ะ

รันขี่มอไซด์ไปถึงบ้านของคิร่า ในตอนนั้นเอง คิร่าและลอเรนกำลังรอเจ้าน้องชายตัวแสบของตัวเองพอดี

ลอเรน : นี่ หายไปไหนมา รู้มั้ยพี่เป็นห่วงแทบแย่

อังเดร : ขอโทษครับ ผมคิดว่าพวกมันจะไม่มาตอแยเราแล้ว

ลอเรน : พวกมันยังไม่โดนจับกันหมดนะ คนที่มันต้องการตัวนายมันยังอยู่

คิร่า : ใจเย็นๆนะ ไหนๆน้องเธอก็กลับมาแล้ว ว่าแต่ เธอชื่ออะไรหล่ะ

รัน : เรียกหนูว่ารันก็ได้ค่ะ

ลอเรน : ยังไงก็ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยน้องฉัน

รัน : ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่อังเดร เธอมีโทรศัพท์หรือเปล่าอ่ะ

อังเดร : มีสิๆ // อังเดรยื่นโทรศัพท์ให้รัน จากนั้นรันก็กดอะไรบางอย่าง

รัน : โอเค เรียบร้อยแล้วจ้ะ ยังไงไว้เจอกันทีหลังนะ // จากนั้นเธอก็ขี่มอไซด์ออกไป

อังเดรดูโทรศัพท์ของตัวเอง ก็พบว่ารันได้แอด Line ของอังเดรไว้

คิร่า : นี่เธอ เราไว้ใจเด็กคนนี้ได้หรือเปล่าอ่ะ

ลอเรน : ถ้านางเป็นพวกมัน นางคงจับอังเดรไปหาพวกมันแล้วหล่ะ

ในขณะนั้นเอง แซคกับทริชก็มายังบ้านของคิร่าพอดี

คิร่า : อ้าว คุณตำรวจ มีอะไรหรือเปล่าคะ

แซค : เราได้ความคืบหน้าของพวกที่มาป่วนบ้านคุณแล้วหล่ะ

ลอเรน : ให้ฉันเดานะ ฉันว่าคุณต้องคลำไปเจอตอ แล้วเรื่องก็จะเงียบไปเอง ใช่หรือเปล่าหล่ะ

แซค : ไม่ใช่หรอกครับ เราตามจับหมอนี่และเครือข่ายมาหลายปีแล้ว เราเอาจริงแน่ครับ

ลอเรน : ขอให้จริงนะคะ

ทริช : ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ แซคเป็นตำรวจน้ำดี ไว้ใจได้ค่ะ

คิร่า : อ้อค่ะๆ ฉันเข้าใจ

แซค : ไม่ต้องห่วงนะครับ เราจะให้ตำรวจมาคุ้มกันความปลอดภัยให้คุณเอง

ลอเรน : ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันรู้ว่ากำลังสู้อยู่กับอะไร

ทริช : ยังไงก็ขอให้โชคดีนะคะ

ในขณะเดียวกัน พวกเด็กๆก็กำลังพักผ่อนอยู่อย่างสบายใจ แต่อยู่ดีๆก็มีงานมาให้พวกเด็กๆทำอีก

นากะ : มีอะไรหรือเปล่าครับ

… // งานใหม่ของนาย ฉันอยากให้นายผูกมิตรกับเด็กคนหนึ่ง

นากะ // เด็กคนไหนครับ

… // หมอนี่ชื่ออังเดร เราเชื่อว่าพักอยู่แถวไชน่าทาวน์ หมอนี่เป็นที่ต้องการตัวของกลุ่มค้าอวัยวะข้ามชาติ พวกเธอต้องไปเป็นเพื่อนกับเขา เพื่อหลอกล่อให้พวกตัวใหญ่ออกมา

นากะ // เสี่ยงมากแค่ไหนครับ

… // เราจะรับรองความปลอดภัยของพวกนายเอง นายไว้ใจเราได้เลย

ฮาน : มีอะไรอีกเหรอนากะ

นากะ : เรามีงานใหม่อีกแล้วหล่ะ

ออก้า : งานอะไรของนายอีกหล่ะ

นากะ : เราต้องไปเป็นเพื่อนกับเด็กคนหนึ่ง เพื่อหลอกล่อแก๊งค์ค้าอวัยวะข้ามชาติมาติดกับหน่ะ

โซเซีย : พวกไซก้าหน่ะสินะ จะใครอีกหล่ะ

นากะ : พวกไซก้าเหรอ

โอ๊ค : พวกนี้กำลังดังเลยหล่ะ มันมีเครือข่ายไปทั่วโลกเลยนะ

โทจัง : หวังว่านายคงจะรู้นะ ว่ากำลังเล่นกับอะไรอยู่

เดลอา : จะกลัวอะไรหล่ะ ถ้าเรากลัวตอนนี้ เราจะทำอะไรได้อีกหล่ะ

เฮสเตอร์ : นั้นสิ จะปฏิวัติโลกมันต้องเสี่ยงกันหน่อยนะ

ไอล่า : แบบนี้บ้านฉันเรียกว่าฆ่าตัวตายนะ

เดลแคน : แล้วพวกนั้นจะรับรองความปลอดภัยให้พวกเราหรือเปล่าหล่ะ

นากะ : พวกเขาบอก จะช่วยรับรองให้

ดาริน : แต่ฉันว่ามันไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่นะ

โลกิน : กลัวที่ไหนหล่ะ ให้พวกมันมาสิ ฉันจะเล่นมันให้

เวร่า : จ้าพ่อคุณ ขอให้ปากเก่งแบบนี้ตอนเจอพวกมันนะ

มาเรียน่า : ฉันเห็นด้วยกับดารินนะ ฉันว่าเราไม่ควรจะประมาทนะ

โอ๊ค : นั้นสิ ฉันไม่ไว้ใจพวกในเครื่องแบบเท่าไหร่นะ

โซเซีย : แต่ทำไงได้ เราทำงานให้พวกเขาไปแล้วหน่ะ

ในระหว่างที่พวกเด็กๆกำลังพูดคุยกัน อยู่ดีๆก็มีเด็กคนหนึ่งมาเคาะประตูหน้าห้องของพวกเขา

นากะเปิดประตูไปรับ ก็พบเด็กคนหนึ่งมาเรียกหา

“พี่คือพี่นากะหรือเปล่าครับ”

“มีอะไรหรือเปล่าอ่ะ”

“พวกค้ายาที่พี่ไปไล่กระทืบ ตอนนี้มันมาท้าพี่หน่ะครับ”

“พวกมันนัดไว้ตอนไหนเหรอ”

“เย็นนี้ 5 โมงเย็นครับผม”

จากนั้นเด็กคนนั้นก็วิ่งออกไป นากะกลับเข้าไปในห้องของเขาท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนๆ

โอ๊ค : มีอะไรหรือเปล่าอ่ะ

นากะ : พวกค้ายาที่เราไปเล่นมัน มันมาท้าเราตีหน่ะ

โซเซีย : กลัวที่ไหนหล่ะ แบบนี้สนุกแน่ๆ

ฮาน : นั้นสิ เดี๋ยวฉันไปตามพวกมาช่วยเอง

ออก้า : พวกฉันก็มีเหมือนกัน เดี๋ยวฉันไปพามาเอง

โทจัง : พวกเราหันหลังกลับไม่ได้แล้วนะ

เดลอา : ไม่ต้องห่วงหรอก เกมนี้เราไม่มีวันหันหลังให้พวกมันแน่นอน เสียดายซื่อหงไม่ได้มาด้วย

เฮสเตอร์ : เอาหล่ะ แล้วที่นี่จะเอายังไงต่อหล่ะ

ไอล่า : หรือว่า เราจะต้องหาอาวุธไว้ด้วยหล่ะ

เดลแคน : นั้นสิ ฉันว่าพวกมันต้องพกอาวุธมาด้วยแน่ๆ

โทจัง : ฉันมีที่เก็บอาวุธอยู่ ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน

ดาริน : งั้นฉันขออยู่ข้างหลังอย่างห่วงๆก็แล้วกันนะ

มาเรียน่า : ไม่ต้องห่วงหรอก ใครที่สู้ไม่ไหวก็ไม่ต้องทำอะไรก็ได้

โลกิน : ฉันจะลุยด้วย ฉันไม่ยอมให้มันมาหยามฉันหรอกนะ

เวร่า : นั้นสิ ฉันอยากเล่นพวกมันอยู่พอดีเลย

พวกเด็กๆก็แยกย้ายกันเตรียมพร้อมกับศึกครั้งแรกของพวกเขาที่กำลังเกิดขึ้น

======================================================================

แก๊งค์คนดำพวกนั้นกำลังท้าทายแก๊งค์ของนากะ พวกเด็กๆจะทำอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า

ตอนนี้ฉลองสอบเสร็จจ้า!!