The Mask Land - สมรภูมิแยกแผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #12 : สงครามครั้งใหม่

หลังจากที่สงครามสิ้นสุดลง ก็มีข่าวประกาศเข้าสู่วิทยุทุกเครื่องของ Mask Land

“วันนี้ เวลา 22:00 ได้มีการหยุดยิงของสหประชาชาติและโซเวียต จีนทั้งสองฝ่ายแล้ว สงครามสิ้นสุดลงแล้ว”

ผ้าฝ้าย แฮมเตอร์ และราชินีที่นั่งฟังวิทยุอยู่นั้นก็ดีใจ แล้วกอดกันเกลียวในร้าน

ผ้าฝ้าย : สิ้นสุดซะทีนะ

แฮมเตอร์ : นั่นสิ เพื่อนๆเราจะกลับบ้านแล้ว

ราชินี : เขาจะกลับมาแล้วๆ

ผ้าฝ้าย : แหม่ นี่หมายถึงใครกันเหรอราชินี

ราชินี : ก็เพื่อนๆเรานี่แหละ

แฮมเตอร์ : มีใครเป็นพิเศษหรือเปล่าหล่ะจ๊ะ

ราชินี : พวกเธอนี่ก็ ไหนๆฉันก็รู้ข่าวแหละ ฉันไปนอนก่อนนะ // ราชินีหนีขึ้นห้องนอนของตัวเองไป

แฮมเตอร์ : ท่าทางนางจะเขินจริงๆนะเนี่ย

ผ้าฝ้าย : เอาเถอะจ้ะ ยังไงเราก็รอต้อนรับเพื่อนๆเราดีกว่านะ

ทางด้านพระราชวัง Mask Land หลังจากที่ได้ข่าวสงครามที่เกาหลีสงบลงแล้ว จึงเรียกประชุมขุนนางในเช้าวันต่อมา เมื่อขุนนางมาประชุมกันพร้อมหน้า คิงอีกาดำก็ถกประเด็นเรื่องสงครามทันที

คิงอีกาดำ : เอาหล่ะทุกท่าน เมื่อมาพร้อมหน้ากันแล้ว ผมขอเข้าเรื่องเลยนะ สงครามที่เกาหลีสงบลงแล้วเมื่อวานนี้ ทุกคนรู้แล้วใช่มั้ย

“รู้ครับ” ขุนนางทุกคนตอบไป

คิงอีกาดำ : เอาหล่ะ ท่านนายพล ท่านรู้หรือเปล่าว่าความเสียหายของเรามีมากแค่ไหน

แมวตาเดียว : จากที่พันโทจอมยุทธ์รายงานมา ทหารเสียชีวิตไป 1200 แล้วบาดเจ็บอีก 2000 รวมถึงตัวเขาด้วย แต่ก็ยังทำการรบจนทางสหประชาชาติต้องยกย่องวีรกรรมของพวกเขาครับ

คิงอีกาดำ : แล้วพวกเขาจะกลับมาเมื่อไหร่หล่ะ

แมวตาเดียว : ไม่เกินอาทิตย์หนึ่งครับ จะค่อยๆทยอยส่งคนที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บกลับมา ส่วนคนเจ็บต้องรักษาตัวที่นั่นก่อนครับ

คิงอีกาดำ : ดีมาก แล้ววันนี้มีใครมีประเด็นอะไรจะมาถกกันมั้ย

นกอินทรี : โดยรวมตอนนี้ประเทศยังสงบดีครับ

คิงอีกาดำ : ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีมากเลยหล่ะ แล้วใครมีปัญหาอะไรในประเทศนี้อีกมั้ยหล่ะ

จากนั้นในที่ประชุมก็ประชุมกันไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าปัญหาอีกอย่างในประเทศนี้ที่กำลังจะปะทุขึ้น เริ่มแล้ว

ณ บ้านของหมูป่า

โดรน : มีข่าวหนังสือพิมพ์มาใหม่หน่ะแม่

เจ้าหญิง : ข่าวอะไรเหรอคะ

โดรน : เขาบอกว่าสงครามที่เกาหลีสงบลงแล้วหน่ะครับ

หมูป่าที่ได้ยินคำว่าสงครามเกาหลี ก็รีบมาคุยกับพ่อของเธอทันที

หมูป่า : ป๊า ว่าไงนะ สงครามที่ไหนนะ

โดรน : เกาหลีหน่ะลูก

หมูป่า : จริงเหรอคะ แล้วพวกเขาจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ

โดรน : ป๊าว่าอาทิตย์หนึ่งหน่ะ

หมูป่า : จริงเหรอคะ งั้นหนูขอตัวนะคะ // จากนั้นหมูป่าก็หนีเข้าไปในห้องนอนของเธอเอง เธอดีใจมากที่จอมยุทธ์ของเธอกำลังจะกลับมาแล้ว

บนเรือสำราญสุดหรูลำหนึ่งซึ่งกำลังจะไป Mask Land เนสซี กระดาษ และความมืดกำลังเดินทางไปยัง Mask Land

ความมืด : ในที่สุด ฉันก็ต้องเดินทางกลับบ้านซะที

กระดาษ : เออนี่ เนสซี นายคิดจะทำอะไรเมื่อกลับไปอ่ะ

เนสซี : ไม่รู้สิ คงกลับไปเยี่ยมแม่ฉันหล่ะมั้ง

ความมืด : งั้นเหรอ ไม่มีอย่างอื่นแน่นะ

เนสซี : จะมีอะไรอีกหล่ะ

กระดาษ : ก็ไม่รู้สิ นายก็คิดเองสิ

เนสซี : ก็ได้ๆ ฉันจะบอกพวกนายคนแรกเลย ฉัน อยากจะกลับไปหาผ้าฝ้ายอ่ะ

ความมืด : นั่นไง กะแล้ว ว่าแกต้องมีอะไรแอบแฝง

กระดาษ : แล้วเธอคนนั้นมีแฟนยังอ่ะ

เนสซี : ฉันว่าเธอยังไม่มีแฟนนะ

ความมืด : ก็นะ เอ้ย งานเลี้ยงเริ่มแล้ว ไปหาเหล้ากินกันดีกว่า

จากนั้นพวกเขาไปยังงานเลี้ยงบนเรือสำราญ แล้วหาเหล้ากินในงานนั้น

ความมืด : เหล้าที่นี่อร่อยจังหวะ

เนสซี : ก็นี่เหล้านอกเลยนะเฟ้ย ไม่หรูได้ไงหล่ะ

กระดาษ : เออนี่ความมืด แกคิดว่าจะไปเยี่ยมบ้านเก่านายมั้ย

ความมืด : ก็อยากกลับอยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าที่นี่ยังจะต้อนรับฉันมั้ยอ่ะ

กระดาษ : เอาน่า ยังไงก็ลองกลับไปดูก่อนสิ

เนสซี : มันเรื่องอะไรกันเหรอ

กระดาษ : เรื่องมันยาวหน่ะ ว่างๆให้ความมืดมันเล่าให้ฟังเองดีกว่า

เนสซีไม่คิดอะไรมากเลยไปหาอะไรกินที่อื่นต่อ

1 อาทิตย์ต่อมา ท่าเรือ Mask Land

ผ้าฝ้าย แฮมเตอร์และราชินีต่างไปรอรับเพื่อนๆของเขาที่กำลังมาถึง

ผ้าฝ้าย : ฉันว่าเรือคงจะเทียบท่าอีกไม่นานแล้วแน่ๆ

แฮมเตอร์ : นั่นสิ รอนี่ตั้งแต่เช้าแล้วนะเนี่ย

ราชินีเงื้อมองตาไม่กระพิบ ผ้าฝ้ายเลยถามเธอว่า “นี่อยากเจอโซ่ตวงมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

ราชินี : ก็ไม่มีไรหรอก เขาติดหนี้ฉันอยู่หน่ะ

แฮมเตอร์ : ตายหล่ะ หนี้หัวใจเหรอจ๊ะ

ราชินี : เรื่องมันซับซ้อนหน่ะจ้ะ

ผ้าฝ้าย : เอาเถอะจ้ะๆ เดี๋ยวเรือก็คงมาแล้วหล่ะ

แฮมเตอร์ : เอ้ย นั่นไงๆๆๆ เรือมาแล้ว

ระหว่างนั้นเรือก็ค่อยๆเข้าเทียบท่า ทหารที่บาดเจ็บแต่พอเดินได้ก็ค่อยๆทยอยลงมา ทั้งสามคนพยายามมองหาเพื่อนของเขา จากนั้นไม่นาน จอมยุทธ์ในสภาพที่ยังไม่หายสนิท เงา โซ่ตวง แมงมุมแม่ม่ายดำและหมาป่าดำก็ลงมาจากเรือ ทั้งสามคนรอต้อนรับเพื่อนๆของเขา

แมงมุมแม่ม่ายดำ : ตายแล้ว คิดถึงพวกเธอจังเลยย่ะ

แฮมเตอร์ : เหมือนกันเลยๆ อยู่ที่นั่นเธอปลอดภัยนะ

ระหว่างนั้นราชินีก็เห็นโซ่ตวงเดินลงมา จึงวิ่งไปหาโซ่ตวงทันที ท่ามกลางสายตาของทุกคนแถวนั้น

ราชินี : แหม่ กระดูกเหล็กจริงๆนะนายเนี่ย

โซ่ตวง : ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า

ราชินี : งั้นก็ดีแหละ ก็ยังถือว่านายทำตามที่สัญญากับฉันแหละ

โซ่ตวง : นี่เธอ ฉันเหนื่อยกลับมาไม่คิดจะช่วยอะไรฉันหน่อยเลยเหรอ

จากนั้นพวกเขาก็พากันไปยังที่พักด้านในท่าเรือเพื่อพูดคุยกัน

ผ้าฝ้าย : ทุกคนปลอดภัยกันนะ

เงา : แน่นอน แต่คุณยุทธ์โดนยิงหน่ะ ตอนนี้ยังไม่หายสนิทเท่าไหร่เลย

แมงมุมแม่ม่ายดำ : เออนี่ จริงด้วย ฉันลืมแนะนำตัวไปเลย นี่หมาป่าดำ เขาอยู่หน่วยเราอีกคนหน่ะ

แฮมเตอร์ ผ้าฝ้าย ราชินี : ดีจ้า

หมาป่าดำ : จ้าๆ ที่นี่เปลี่ยนไปมั้งมั้ยอ่ะ

แฮมเตอร์ : ก็ไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่หรอกจ้ะ

เงา : แล้วเธออยู่ที่นี่เป็นไงบ้างหล่ะ ปลอดภัยดีนะ

แฮมเตอร์ : ก็ไม่เป็นไรหรอกน่า ที่นี่ไม่มีสงครามซะหน่อย

เงา : แหม่ ใจเย็นสิ ก็แค่เป็นห่วงเฉยๆน่า

จอมยุทธ์ : เอาหล่ะครับทุกคน ปลอดภัยกันก็ดีแล้ว ยังไงผมคงต้องไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจอีกนิดหน่อยนะ

โซ่ตวง : ก็คงต้องกลับไปตรวจกันที่หน่วยหล่ะครับ เดี๋ยวผมไปเอารถมาให้แล้วกัน // จากนั้นโซ่ตวงก็ไปเอารถโดยที่ราชินีวิ่งตามไปด้วย  

ระหว่างนั้นจอมยุทธ์ก็พาคนอื่นๆไปยังหน้าท่าเรือเพื่อรอรถของโซ่ตวง ระหว่างนั้นมีรถคันหรูมาจอดอยู่ตรงหน้าเขาพอดี รู้เลยว่าใคร

หมูป่า : คุณยุทธ์ คุณเป็นไงบ้างคะ

จอมยุทธ์ : ก็บาดเจ็บนิดหน่อยอ่ะครับ

หมูป่า : ตายแล้ว เดี๋ยวดิฉันพาไปรักษานะคะ

หมูป่าพูดท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของคนรอบข้าง

ทางด้านโซ่ตวงที่ไปเอารถ ระหว่างนั้นราชินีก็สะกิดข้างหลังโซ่ตวง

โซ่ตวง : นี่เธอตามฉันมาทำไมเนี่ย

ราชินี : ก็อยากตามมาไม่ได้หรือไง

โซ่ตวง : เฮ้อ ฉันคิดึงเธอนะยัยบ้า

ราชินีแดง “คิดถึงฉันเหรอ”

โซ่ตวง : ใช่สิ ไม่รู้เหมือนกันทำไม แต่ก็ช่างเถอะ ขึ้นรถดีกว่า

ราชินีหน้าแดงแล้วนิ่งอยู่ตรงนั้น จนโซ่ตวงต้องเรียกเธออีกครั้งเธอถึงกลับขึ้นรถมา

กลับมายังหน้าท่าเรือ

หมูป่า : ให้ฉันไปส่งคุณนะยุทธ์

จอมยุทธ์ : อ้อ ผมมีรถมาอยู่หน่ะครับ

ระหว่างนั้นรถของโซ่ตวงก็ขับมาถึง ทำเอาเงาต้องส่ายหัวเพราะรถคงนั่งกันไม่พอ

เงา : โห โซ่ตวง จะนั่งกันหมดเหรอเนี่ย

โซ่ตวง : โธ่เพื่อน ก็มีแค่เนี้ย แล้วให้ทำไงอ่ะ

หมูป่า : แบ่งไปรถฉันก็ได้นะ

จอมยุทธ์ : เอางี้ งั้นผมจะนั่งรถไปกับคุณหมูป่า หมาป่าดำ ผ้าฝ้าย แมงมุมแม่ม่ายดำ มานั่งคันเดียวกับผม ส่วนเงา โซ่ตวง ราชินีและแฮมเตอร์นั่งคันนั้นก็แล้วกันนะ

หมูป่า : โอเคค่ะ งั้นเราไปกันเถอะค่ะ

จากนั้นโซ่ตวงก็ขับรถนำหน้าไปเพราะรู้ทาง ส่วนรถของหมูป่าก็ได้แต่ตามไป

หมูป่า : คุณอยู่ที่โน่นเป็นไงบ้างอ่ะ ลำบากมั้ย กินดีอยู่ดีหรือเปล่าอ่ะ

จอมยุทธ์ : ก็นิดหน่อยหน่ะครับ

ผ้าฝ้าย : แหม่คุณหมูป่าคะ ก็ไปทำสงครามไม่ได้ไปเที่ยวนี่คะ

หมูป่า : แหม่ ก็ฉันอยากรู้นี่ ที่นั่นอากาศหนาวมั้ยอ่ะ

หมาป่าดำ : หนาวมากเลยค่ะ พอๆกับญี่ปุ่นเลย

หมูป่า : ฉันเคยไปญี่ปุ่นครั้งนึงตอนปี 38 หน่ะ (1938) ก่อนที่สงครามจะเริ่มต้นขึ้น

แมงมุมแม่ม่ายดำ : ตอนนั้นไม่มีใครรู้เลยนะว่าญี่ปุ่นจะบุกเราหน่ะ

จอมยุทธ์ : แต่ช่างมันเถอะนะ สงครามมันจบนานแล้ว

หมูป่า : นั้นสินะคะ

ในรถของโซ่ตวง

โซ่ตวง : นี่ราชินี ตกลงเรื่องพี่ของเธอจะเอายังไงอ่ะ

ราชินี : พี่ของฉันเหรอ  

โซ่ตวง : ใช่สิ ที่ติดคุกอยู่อ่ะ

ราชินี : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาทำผิดนี่ ฉันก็ไม่รู้จะทำไงได้

เงา : เฮ้อ แล้วทำไมพี่เธอถึงทำแบบนี้อ่ะ

ราชินี : เปล่านะ ความจริงเราแค่มาเตือนเจ้าของร้านนี้เท่านั้นหน่ะ

แฮมเตอร์ : งั้นฉันว่าพี่เธอคงหลอกเธอมาทำอะไรแบบนี้แน่ๆ

ราชินี : ก็ฉันไม่รู้จะทำไงนี่หน่า

โซ่ตวง : เอาเถอะๆ ยังไงเรื่องมันก็จบไปแล้วนี่

เงา : เออนี่แฮมเตอร์ ได้ยินว่าเธอทำอาหารเก่งนี่หน่า

แฮมเตอร์ : ก็นิดหน่อยหน่ะจ้ะ

เงา : ว่างๆเธอลองทำอะไรก็ได้ที่พิเศษๆให้ฉันหน่อยสิ

แฮมเตอร์ : เหรอ แล้วเธอชอบแบบไหนหล่ะ

เงา : ฉันได้ทุกอย่างนั้นแหละ ขอแค่เธอทำให้ก็พอ

แฮมเตอร์เขินหน้าแดงไปพักนึง จากนั้นก็ไม่พูดอะไร

ระหว่างที่รถของเขากำลังขับไปยังฐานทัพของเขานั้น จู่ๆก็เกิดระเบิดทั้งสองด้าน ทำเอาพวกเขาตกใจจนต้องหยุดรถ ระหว่างนั้นก็มีโจรโผกผ้าแดงออกมาไล่ยิงผู้คนละแวกนั้น

หมูป่า : ว้ายตายแล้ว รีบหนีกันดีกว่าคะ

หมูป่าขับหนีไปอีกทางเพื่อหลบหนีพวกนั้นที่กำลังไล่ยิงรถเขา ซึ่งพวกเขาไม่มีอาวุธติดตัวมา ขับมาเรื่อยๆจนพ้นอันตรายแล้ว จากนั้นพวกเขาก็คิดอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น ปืนของพวกนั้นมันอาวุธสงครามทั้งนั้น แล้วพวกมันยิงคนไม่เลือกหน้าแบบนี้

“พวกมันต้องการอะไรกันแน่ เดี๋ยวเราคงได้รู้กัน”

==========================================

โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า

ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ