คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Mission 1 : สงครามเวียดนาม : EP.1 หุบเขาลาตรัง
หลังจากที่นาวินหาอะไรกินและทำธุระส่วนตัวของเขาเสร็จ
เขากลับมาเปิดคอมพิวเตอร์ของตัวเอง คอมพิวเตอร์รันเครื่อง
จากนั้นนาวินก็เปิดดูกระทู้ที่เขาส่งไปในทันที แต่ในตอนนั้นเอง
สิ่งที่เขาเห็นมันทำให้นาวินต้องตะลึง
คอมเม้น1 กระทู้
หาลูกทีมข้ามเวลาไปทำงาน : กับข้าวครับกับข้าว
คอมเม้น2 กระทู้
หาลูกทีมข้ามเวลาไปทำงาน : หูกระจงควรปลูกให้ห่างจากตัวบ้าน
คอมเม้น3 กระทู้
หาลูกทีมข้ามเวลาไปทำงาน : เงินดี! ขอเพียงมีเวลา 3-10 ชั่วโมง
คอมเม้น4 กระทู้
หาลูกทีมข้ามเวลาไปทำงาน : ยาบ้าครับยาบ้า
คอมเม้น5 กระทู้ หาลูกทีมข้ามเวลาไปทำงาน
: รับจ้างสารพัดตั่งแต่ตัดหญ้ายันฆ่าปาดคอ
คอมเม้น6 กระทู้
หาลูกทีมข้ามเวลาไปทำงาน : lolololololololololol
คอมเม้น7 กระทู้
หาลูกทีมข้ามเวลาไปทำงาน : ขอลาเดือนนึงครับหัวหน้า
บ้าเอ้ย
นี่ฉันจริงจังนะเฟ้ย ดันมาเจออะไรแบบนี้ นาวินรีบลบคอมเม้นท์ขยะนั้นทิ้งทั้งหมดในทันที
แม้เขาจะเบื่อๆ แต่ก็ต้องลบหล่ะนะ
เพราะมันคงดีกว่าที่เขาต้องตามหาที่อยู่คนพวกนั้น แล้วตามไปเก็บทีละคน
หลังจากที่ลบคอมเม้นท์ขยะเสร็จ
นาวินก็มาเจอคอมเม้นท์น่าสนใจทันที
“ผมสนใจรับจ้าง
ส่งโปรไฟล์ไปแล้วในกล่องข้อความ”
นาวินไม่รอช้า
เขารีบเปิดอีเมล์ของเขา จากนั้นก็เช็คกล่องข้อความ
ก็พบว่ามีอีเมล์ส่งมาถึงเขามานับสิบ นาวินเลือกเปิดดูโปรไฟล์ของทีละคน
เขาก็เริ่มสนใจ จากนั้นก็ส่งเมล์ตอบกลับหาทุกคนว่า
“สวัสดีครับทุกคน
ผมอ่านเมล์ของคุณแล้ว ถ้าพวกคุณสนใจมาร่วมงานกับผม มาเจอกับผมที่ประเทศไทย
ที่อยู่ตามที่ส่งโลเคชั่นไปแล้ว เจอกันในอีก 1 อาทิตย์
ขอบคุณมากนะครับ”
นาวินส่งเมล์กลับไป
แล้วหวังว่าพวกเขาจะมาที่คอนโดของเขานะ และในตอนนั้นเอง
วงกลมลึกลับสีฟ้าก็โผล่มาอีกรอบ คราวนี้นาตาชาเดินออกมา เอาปืนจ่อหัวของนาวินไว้
“อยู่เฉยๆ
อย่าขยับ”
นาวินจับปืนของเธออย่างใจเย็น
จากนั้นก็เอาปืนในมือเธอมาเก็บไว้
นาวิน : คุณทำผมเกือบจะฆ่าคุณแล้วรู้มั้ย
นาตาชา : นี่
ทำเป็นตกใจไปได้ตาทึ่มเอ้ย
นาวิน : ใครตาทึ่มห่ะ
ว่าแต่ มาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า
นาตาชา : จะมาดูว่านายหาคนได้หรือยังหน่ะ
นาวิน : ผมเรียกพวกเขามาแล้ว
ตอนนี้กำลังจะมาที่นี่ในหนึ่งอาทิตย์ครับ
นาตาชา : ก็คงต้องเร็วหน่อยนะ
ตอนนี้กลุ่มก่อการร้ายกำลังเริ่มจะเดินเกมแล้ว
นาวิน : ผมรู้
ยังไงก็ขอเวลาผมหน่อยก็แล้วกัน
นาตาชา : ก็นะ
เดี๋ยวอีกหนึ่งอาทิตย์ฉันจะมาดูหน้าลูกทีมของคุณก็แล้วกันนะ ฉันไปหล่ะ ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ
// นาตาชากลับเข้าไปในวงกลมสีฟ้า ทำเอานาวินโล่งใจ
นาวินคิดว่าตัวเองต้องเริ่มฟิตร่างกายเต็มที่แล้วหล่ะ
1 อาทิตย์ต่อมา
หลังจากที่นาวินเตรียมพร้อมที่จะทำงานออกสู่สมรภูมิรบตามที่เขาได้รับการว่างจ้าง
ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงออดดังมาจากหน้าห้องของเขา
“ออด!!”
นาวินคิดว่าพวกนั้นคงจะมาแล้ว
นาวินไปที่ประตู ทำท่าเกร็งๆเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เปิดประตู
หลังจากที่เปิดประตู
บรรดานักฆ่าและทหารรับจ้างนับสิบกว่าชีวิตก็พากันกรูเข้ามาในห้องของนาวิน
ในตอนนั้นพวกเขารีบไปที่ห้องนั่งเล่นของห้องคอนโดเนื่องจากมันเป็นที่ๆกว้างที่สุดแล้วในบ้าน
“โอ๊ย
อยากดื่มอะไรเย็นๆจังเลยเนี่ย”
หญิงสาวที่ดูห้าวๆคนหนึ่งบ่นกับตัวเองท่ามกลางความวุ่นวายกลางห้อง
“เออนี่ ว่าแต่
เมื่อไหร่เราจะได้เริ่มงานหล่ะเนี่ย” ชายหนุ่มในชุดเกราะทหารมองโกลโบราณพูดขึ้น
“นั่นสิ
ถ้าฉันจับเป้าหมายได้ ฉันจะโยนมันลงบ่อจระเข้เลย คอยดู” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา
ท่ามกลางความสยองของเพื่อนคนอื่นที่อยู่รอบห้อง
“นี่
โรคจิตขนาดนี้ไปอยู่โรงบาลบ้าดีกว่ามั้ย” ชายหนุ่มรูปงามท่าทางเคร่งขรึมบ่นขึ้น
“นี่แกว่ายังไงห่ะ” ทั้งคู่เกือบจะแลกหมัดกัน
ทำเอาคนอื่นๆต้องมาช่วยกันแยกทั้งคู่ออกไป
“สงสัยงานจะพังก่อนที่จะได้เริ่มหล่ะมั้ง” หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น
จนตอนนั้นนาวินต้องตัดบททุกคน
นาวิน : เอาหล่ะครับ
ใจเย็นๆก่อนนะครับ ผมเป็นคนที่ส่งข้อความถึงพวกคุณเอง ก่อนอื่นนะครับ
ผมขอเช็คประวัติทุกคนก่อนนะ ส่วนใครที่หิวน้ำ ไปหยิบในตู้เย็นได้นะครับ
พอผมเรียกชื่อใคร คนนั้นเดินมาคุยกับผมนะครับ // พวกเขาต่างแยกย้ายแต่ก็ยังไม่ออกจากห้องโถง
รอนาวินเรียกชื่อเพื่อเช็คว่าใครเป็นใครบ้าง
นาวิน : คนแรก คูลุก
ผมเรียกถูกหรือเปล่านะ // ชายหนุ่มในลุดมองโกลโบราณเดินมาหานาวิน
คูลุก : ผมคูลุก
หรือเรียกสั้นๆ หวู่ก็ได้ครับ ผมมาจากมองโกลหน่ะ
“โห
นึกว่ามาจากยุคโบราณนะเนี่ย โรงบาลบ้าไม่จับมันไปหรือไงเนี่ย” มีเสียงคนแซวตัวเขา
คูลุก : พวกนายล้อชุดเกราะฉัน
บอกให้นะ มันกันได้แม้แต่กระสุนปืนกลหนักนะเฟ้ย แล้วอีกอย่าง
ฉันใช้ธนูเก่งกว่าใช้ปืนอีกหว่ะ พวกนายอยากลองมั้ยหล่ะ
เอาแอปเปิ้ลไว้บนหัวพวกนายสิ ฉันจะยิงให้ร่วงเลย
นาวิน : ประวัติคุณก็เก่งใช่ย่อยนะครับ
คนที่สอง อมตะ เวเตอร์ // ชายหนุ่มปิดหน้าปิดตาคนหนึ่งเดินเข้ามาหานาวิน
อมตะ : ผมอมตะ
ฉายามัจจุราชไร้ตัวตนหน่ะ ถ้าใครรู้จักนะ
“นายหน่ะเหรอ
ที่เขาว่ากันว่าไม่มีกล้องวงจรปิดตัวไหนจับหน้านายได้ เปิดหน้านายให้ดูหน่อยสิ” //
อมตะเปิดหน้าให้พวกเขาดู
จากนั้นก็มีคนแซวว่า
“เข้าใจแล้วหล่ะว่าทำไมกล้องถึงไม่จับนาย
กล้องคงแตกเป็นเสี่ยงๆแน่”
อมตะ : แกว่าไงนะ
อยากตายคาห้องนี้มั้ยหล่ะ
นาวิน : เอาหล่ะครับ คนต่อไป
ปักษา // หลังจากที่พูดชื่อ
ชายหนุ่มที่เกือบจะต่อยกับชายอีกคนหนึ่งก็เดินมาหานาวิน
ปักษา : หวัดดีเพื่อน
ปักษา วายุพัคฆ์ ยินดีรับใช้พวกนาย
นาวิน : นายนี่
เหมือนว่าฉันเคยได้ยินชื่อนายที่ไหนนะ นายที่ไปฆ่าตัดหัวรัฐมนตรีที่คาซัคสถาน
ปักษา : ก็ เมียเขามาแซงแถวซื้อกาแฟฉัน
ฉันเลยไปนอนกับเขา ก่อนตัดหัวมันส่งไปให้เมียเขาที่บ้าน
“โห
นี่มันฆาตกรชัดๆ จ้างมันจะคุ้มมั้ยเนี่ย” ชายหนุ่มที่เพิ่งจะมีเรื่องกับปักษาพูดขึ้น
ปักษา : ฉันหน่ะรบแบบทหารก็เป็น
รับรองไม่ผิดหวังแน่นอน // จากนั้นเขาก็ยื่นมือแล้วจับมือกับนาวิน
นาวิน : เอาหล่ะ
คนต่อไป เซเบอรัส // และแล้ว
ชายหนุ่มที่เพิ่งจะมีเรื่องกับปักษาก็มาพบกับนาวิน
เซเบอรัส : หวัดดีนาวิน
ฉันเซเบอรัส ฮาวน์ ฉายาฮาเดส เจ้าแห่งความตาย
ปักษา : ใช่
แล้วก็คงใกล้จะตาย
เซเบอรัส : ฉันหน่ะทหารอาชีพ
ไม่ใช่ฆาตกรแบบนายนี่หน่าพวก
นาวิน : อืม
ฉันอ่านประวัตินายแล้ว ยินดีที่ได้เจอกับทหารด้วยกัน
เซเบอรัส : ฉันก็รู้จักนาย
รอดมาได้จากซีเรียนี่ถือว่าเก่งมากเลยนะ
นาวิน : เอาหล่ะ
คนต่อไป ฟอนเบิร์ก เวสเปอร์นาร์ด // ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ปืนไรเฟิลซุ่มยิง
เรย์นอร์ฟ : เรียกฉันว่าเรย์นอร์ฟก็ได้
ฉายาของฉันคือ Winter Sniper หน่ะ
“นายใช่หรือเปล่า
ที่ทำสถิติยิงไกลที่ 5 ไมล์หน่ะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งถามเขา
เรย์นอร์ฟ : ความจริง 5.03
หน่ะ
ฉันไม่ได้ตั้งใจยิงด้วย แต่ถ้าระยะ 3 กิโลเมตร
ไม่มีใครรอดจากฉัน
นาวิน : ยินดีที่ได้เจอคนเก่งแบบคุณนะ
คนต่อไป คุณนิโคลัส คลินตัน // ชายแก่วัยดึกคนหนึ่งเดินมาในชุดทหารอเมริกันเดินไปหานาวินท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆในกลุ่ม
นาวิน : โห
ผมต้องเรียกคุณปู่หรือเปล่าเนี่ย
“ปู่ครับ
บ้านพักคนชราอยู่ถัดไป 2 ป้ายรถเมล์นะครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น
“เราไม่มีประกันให้คุณปู่นะครับ” ชายหนุ่มอีกคนพูดผสมโรง
นิโคลัส : นี่ ไอ้หนู
อยากลองมั้ยหล่ะ ฉันจะกรีดหน้าอกพวกแกแล้วควักหัวใจออกมา
ฉันขับรถถังบี้คนครั้งแรกพวกแกยังหัดดูดนมแม่ ไม่ก็กำลังโดนตบก้นเพื่อให้หายใจ
นาวิน : คุณลุงครับ
ลุงจะไหวเหรอครับเนี่ย
นิโคลัส : ฉันอายุ 80 มาถึงจุดนี้แล้วคงไม่คิดอะไรแล้วหล่ะ
นาวิน : เอาหล่ะ
คนต่อไปครับ วาเลเรีย เอลเฟรย์อา ชื่อยาวจังเลย // จากนั้นหญิงสาวคนหนึ่งก็ไปคุยกับนาวิน
วาเลเรีย : ฉันวาเลเรีย
อดีตหน่วยรบพิเศษ Frozen Nightmare หน่ะ
คูลุก : ว้าว จากหน่วย Frozen
ซะด้วย ทำไมคุณถึงออกมารับงานอิสระหล่ะ
วาเลเรีย : ก็ฉันอยากจะมาทำงานแบบนี้หน่ะ
เสียหายตรงไหนกัน
นาวิน : ครับผม คนต่อไป
เออ ไดโยวเซย์ เออ เธออยู่ที่ไหนเนี่ย // จากนั้นไม่นาน เธอก็โดดลงมาจากเพดาน
ทำเอาคนอื่นๆถึงกับตกใจ
ไดโยวเซย์ : ไฮ
สวัสดีค่ะเจ้านาย
“โห
ไม่น่าเชื่อว่ายังมีนินจาเหลืออยู่นะเนี่ย” หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น
ไดโยวเซย์ : รู้อะไรมั้ย
ถ้าฉันได้ทำงาน ไม่มีใครจับตัวฉันได้แน่นอน
นาวิน : โอเคครับ ผมเข้าใจหล่ะ
แล้วก็คนต่อไป มากาโตะ ยู // จากนั้นไม่นาน
หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินมาหานาวินในทันที
มากาโตะ : สวัสดี
ฉันมากาโตะ ฉันเป็นแพทย์สนามที่ไม่เหมือนใคร
อมตะ : ไม่เหมือนใคร
ยังไงงั้นเหรอ
มากาโตะ : ก็ไม่เหมือนตรงที่
น้ำที่นายดื่ม ฉันแอบวางยาไว้หน่ะ // อมตะถึงกับบ้วนน้ำออกมา
มากาโตะ : หลอกง่ายชะมัด
แต่ฉันทำยาพิษที่ไร้สี กลิ่น รส และฆ่านายได้ภายในหนึ่งวินาทีได้แน่นอน
นาวิน : โอเคครับ
ยินดีที่ได้หมอมาแล้ว คนต่อไป โอสึคิโตะ คางุยะ // หลังจากที่เรียกชื่อจบ
หญิงสาวคนหนึ่งก็ลากชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาหานาวิน
คางุยะ : หวัดดีจ้ะ
ฉันคางุยะ ส่วนนี่ก็เพื่อนร่วมรบฉัน อานาอิ อิโอ
นาวิน : พวกคุณสองคนเป็นแฟนกันงั้นเหรอ
อิโอ : เปล่าหรอกครับ ไม่ใช่แฟน
แต่สนิทกันยิ่งกว่านั้นอีกครับ
นาวิน : คางุยะ
ได้ยินว่าในประวัติคุณสามารถฆ่าคนได้ด้วยกรรไกร
คางุยะ : ก็ประมาณนั้นหน่ะ
จะเอาแบบตายทันทีหรือทรมานก็ได้หมดนะ แล้วเรื่องอาวุธระยะประชิดนี่ไม่ต้องพูดถึง
อิโอ : ส่วนผมจะเป็นพวกหน่วยสนับสนุนหน่ะ
ผมทำได้ทุกอย่าง คอมพิวเตอร์ ช่างสนาม เรียกว่าเอนกประสงค์หน่ะครับ
นาวิน : อ้อครับ
แล้วก็คนต่อไป เซนโนว่า ซากาชิมะ แล้วก็โทไบอัส // ชายหญิงคู่ที่ได้รับการเรียกชื่อเดินเข้ามาหานาวินในตอนนั้น
เซน : สวัสดีค่ะ
เรียกฉันว่าเซนก็ได้ ฉันเป็นทหารรับจ้าง เคยรบที่ซีเรีย แล้วนี่ก็เพื่อนฉัน
โทบี้หน่ะ
โทไบอัส : คุณคงจะเป็นนาวินที่เคยรบในตะวันออกกลาง
ชื่อของคุณดังมาก // จากนั้นเขาก็ขอจับมือนาวิน
โทไบอัส : เราทั้งคู่เป็นหน่วยเดนตายเหมือนกันหน่ะครับ
เซน : ใช่แล้วหล่ะ
งานเป็นแบบไหนยังไงก็บอกฉันด้วยก็แล้วกัน
นาวิน : แน่นอนครับ
แล้วก็คนต่อไป เอิ่ม ซัลดัลฟอน เวเรียไนท์ โอเมก้า // หญิงสาวคนหนึ่งหลังจากได้ยินชื่อของเธอ
ก็เดินออกมาหานาวินในทันที
เวเรียไนท์ : สวัสดี
เรียกฉันว่าไนท์ก็ได้ ถึงฉันไม่ใช่ทหารรับจ้าง แต่ก็เคยฝึกทหารเหมือนกันนะ
นาวิน : หวังว่าผมคงจะได้เห็นฝีมือคุณนะครับ
แล้วก็คนต่อไป อูลริค ฮาร์ตมัน // หลังจากที่เรียกชื่อเขา
เขาก็เดินออกมาโดยที่เหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจจะเดินมาเท่าไหร่
อูลริค : อะไรกันเนี่ย
นี่ฉันต้องทำงานกับพวกลิงเหลืองเหรอเนี่ย น่าเพิ่มค่าแรงหน่อยหล่ะ
เซน : แกว่าใครลิงเหลืองห่ะ
สงสัยไม่เคยโดนลิงเหลืองเชือดคอไอ้นาซี
อูลริค : โธ่ แม่สาวน้อย
พนันกันเลยมั้ยเธอเสร็จฉันแน่ // ทั้งคู่เกือบปะทะกัน
แต่โทไบอัสห้ามทั้งคู่เอาไว้ก่อน อูลริคเอามือของโทบอัสออกไป
นาวิน : ถ้าคุณไม่พอใจ
คุณไม่ต้องทำงานนี้ก็ได้นะครับ
อูลริค : ฉันทำได้น่า
ขอแค่จ่ายเงินฉันก็พอ ฉันเคยเป็น Swiss Guard มาก่อนหน่ะ
นาวิน : โอเคครับ
คนต่อไป ไลโอเนล ครูส // ชายคนนั้นเดินมายืนต่อหน้านาวิน
ครูส : ผมเป็นคนส่งสาสน์หน่ะครับ
แต่ผมลาดตระเวนก็ได้ ลอบเร้นก็ได้นะครับ
เรย์นอร์ฟ : ฉันเคยได้ยินชื่อนายนะ
ได้ยินว่าเคยหลงทางไปเจอข้อมูลลับเข้านี่หน่า
ครูส : ตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ
จะบอกให้นะฉันวิ่งไวกว่าพวกนายเป็นร้อยเท่าเลย
นาวิน : เข้าใจหล่ะ
คนต่อไป วาเนสซ่า โจนแฮนเนสต้า // จากนั้นเอง
เธอก็เดินมาอยู่ตรงหน้านาวิน
วาเนสซ่า : สวัสดีค่ะ
ยินดีที่ได้พบกับพยัคฆ์ในเงามืด ฉันคือลูกสาวของนายพลวิคเตอร์หน่ะ
นาวิน : อ้อครับ
พ่อคุณสบายดีนะครับ ว่าแต่คุณทำอะไรได้หล่ะ
วาเนสซ่า : พ่อฉันสบายดีค่ะ
ฉันเป็นมือระเบิด แล้วนี่ขอแนะนำ ระเบิดโฟมเคมี สีชมพูหวานไปหน่อย
แค่รับรองว่าระเบิดรถถังได้ 2 คันเลยหล่ะ
นาวิน : ว้าว
น่าสนใจนี่ครับ แล้วก็คนต่อไป เออ รา นี่ชื่อจริงหรือเปล่าเนี่ย // หลังจากที่ได้ยิน
เด็กสาวลึกลับท่าทางมอมแมมก็เดินเข้าอยู่ตรงหน้านาวิน
นาวิน : อ่า
ได้ยินว่าเธอชื่อรา แล้วก็เคยเป็นผู้ก่อการร้ายด้วย
รา : ฉันเกิดมาก็ได้ชื่อนี้แล้ว
ฉันเคยอยู่กับไอซิสมาพักหนึ่งหน่ะ
ครูส : แล้วทำไมถึงออกมาหล่ะ
รา : รับงานแบบนี้มันเงินดีกว่าเยอะ
ฉันเป็นพวกมือระเบิดหน่ะ โดยเฉพาะระเบิด C4 รับรองไม่มีพลาดแน่ๆ
นาวิน : อ่าครับ
แล้วก็คนต่อไป คุณโคลวิส การ์เซีย // ชายหนุ่มค่อนข้างอายุน้อยเดินออกมาพบกับนาวิน
โคลวิส : สวัสดีครับ
ผมโคลวิส ผมเคยเป็นนักสู้ มือเปล่าหน่ะครับ
นาวิน : จริงหรือเปล่าครับ
// ในตอนนั้นเอง โคลวิสสาวหมัดต่อยนาวิน
แต่นาวินจับหมัดได้แล้วก็สวนกลับ
โคลวิสตีลังกากลับหลังหลบได้แล้วก็เตะนาวินไปอีกที
นาวินจับขาเขามาแล้วก็ผลักขาเขาออกไป
นาวิน : ฝีมือดีนี่ครับ
แล้วก็คนสุดท้าย เออ คุณทีฆทัศน์ เรียกชื่อถูกหรือเปล่านะ // ชายหนุ่มคนหนึ่งที่แบกเป้ใส่ปืนเดินออกมาหาเขา
ทีฆทัศน์ : หวัดดี ฉันเป็นมือปืนหน่ะ
นายจะต้องชอบปืนของฉันแน่ๆ
เรย์นอร์ฟ : นายหรือเปล่าที่ว่าเป็นมือใหม่หน่ะ
ทีฆทัศน์ : ความจริงถ้านับระยะเวลาตามปฏิทิน
ก็ไม่ใหม่หรอกนะพวก
นาวิน : เข้าใจหล่ะ แล้วอีกอย่าง
ผมจะบอกว่า ผมไม่ใช่คนจ้างงานพวกคุณโดยตรงหรอก จะมีคนมาเป็นนายจ้างคุณอีกทีหน่ะ // ในตอนนั้นนาวินพูดยังไม่ทันขาดคำ
ก็มีประตูวาร์ปวงกลมสีฟ้ามาที่กลางห้อง
จากนั้นนาตาชาก็ออกมาพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งและหุ่นดรอยอีกหนึ่งตัว
หลังจากที่พวกเขาออกมา เซนก็เจอหน้ากับชายคนนั้น เป็นชายที่เซนรู้จักเป็นอย่างดี
เซน : พี่ชิโร่ // เซนรีบวิ่งเข้าไปกอดเขาในทันที
ชิโร่ : นี่เซน
เธอก็มาทำงานนี้ด้วยงั้นเหรอเนี่ย
นาวิน : นี่คือนายจ้างของเรา
คุณนาตาชาหน่ะ
อูลริค : นี่
คุณผู้หญิงครับ ให้ผมทำงานกับพวกลิงเหลืองนี่ต้องเพิ่มเงินให้ผมหน่อยนะ // เขารีบเสนิหน้าเข้าไปคุยกับนาตาชาในทันที
นาตาชา : ที่นี่เราได้ค่าแรงเท่ากันค่ะ
แล้วอีกอย่าง กรุณาอย่าพูดว่าลิงเหลืองนะคะ ที่นี่เราไม่นิยมพวกเหยียดเชื้อชาติ
รู้มั้ยบรรพบุรุษฉันเคยยิงพวกนาซีแบบคุณตายมานักต่อนักแล้ว
อูลริค : คือ
ผมไม่ใช่พวกสวะนั่นนะครับ // ทุกคนหัวเราะใส่อูลริคทำเอาเขาถึงกับหน้าชา
นาตาชา : ก่อนอื่นเลยค่ะ
ฉันอยากจะแนะนำหุ่นผู้ช่วยของพวกคุณ TARS
TARS
: สวัสดีตอนบ่ายครับทุกคน
เห็นผมแบบนี้ผมมีความสามารถมากมายนะครับ ผมกลิ้งให้คุณดูได้ด้วย
ปักษา : ไม่ได้ต้องการเลยไอ้หุ่นกระป๋องเอ๋ย
เซเบอรัส : ว่าแต่
งานของพวกเราจะเป็นยังไงกันหล่ะครับ
นาตาชา : ตามฉันเข้ามาในวงกลมนี้เลยค่ะ
// ทุกคนเรียงแถวตามนาตาชาเข้าไปในวงกลมสีฟ้า เมื่อทุกคนมาถึง
พวกเขาก็พบกับห้องทดลองที่มีนักวิทยาศาสตร์มากมาย มีอุปกรณ์ที่ทันสมัย
และที่โดดเด่นนั่นก็คือ เครื่องเคลื่อนย้ายมวลสารข้ามเวลา
ทำเอาทุกคนในนั้นถึงกับตกตะลึง
ปักษา : ว้าว เราจะได้ทำงานที่นี่งั้นเหรอเนี่ย
เซเบอรัส : นั่นสิ
ย้อนเวลากลับไปยุคอดีตด้วย น่าสนุกนะ
นาวิน : ว่าแต่
เรื่องค่าตอบแทนของพวกเราหล่ะครับ
นาตาชา : หน้าเงินจริงๆนะนาย
เราจะจ่ายงานหล่ะ50000 ดอลล่าห์หน่ะ
แต่มีกฎที่พวกนายต้องรู้นะ ง่ายๆ พวกนายสามารถเปลี่ยนประวัติศาสตร์ได้
แต่ต้องอยู่ในขอบเขตที่เรากำหนด แล้วก็อีกอย่างนะ // นาตาเปิดโฮโลแกรมให้กับทุกคนดู
“สำหรับใครก็ตามที่มีออร่าสีแดงแบบนี้
ห้ามฆ่าเขาเด็ดขาด”
เซน : อ้าว
ทำไมถึงห้ามฆ่าเขาหล่ะ ไม่เข้าใจเลย
อมตะ : เท่าที่ดูนะ
อาจจะเป็นการข้ามไปโลกคู่ขนานก็ได้ ไม่ได้ถึงกับย้อนเวลาจริงๆหรอก
นาตาชา : ฉลาดดีนี่คะ
กลุ่มก่อการร้ายข้ามเวลาไปโลกคู่ขนานต่างๆเพื่อไปวางประจุระเบิดเวลา
ถ้ามันระเบิดพร้อมกัน โลกใบนี้แต่แตกเป็นเสี่ยงๆแน่ๆ
เรย์นอร์ฟ : ถ้าเป็นแบบนี้ก็ออกแนวกู้โลกสินะครับเนี่ย
คูลุก : ว่าแต่
ตอนนี้กลุ่มก่อการร้ายดำเนินการไปได้มากแค่ไหนแล้วครับ
นาตาชา : ตอนนี้พวกมันเพิ่งจะเริ่ม
เราต้องรีบตัดไฟแต่ต้นลมค่ะ
วาเลเรีย : เออนี่ ว่าแต่
แบบว่า เราสามารถเก็บของในยุคอดีตมาได้หรือเปล่าคะ
คางุยะ : นี่เธอ
เรามาทำงานไม่ได้มาขโมยของนะจ๊ะ
นาตาชา : ก็เอามาได้เท่าที่เอามาไหวก็แล้วกัน
ไดโยวเซย์ : ดิฉันมิสนใจของอันใดหรอกนะคะนายท่าน
อานาอิ : นี่
ไม่ต้องพูดภาษาโบราณก็ได้นะแม่นินจา // เขาสะกิดนินจาสาวคนนั้น
มากาโตะ : คือว่า
แนอยากถามเรื่องอาวุธของยุคปัจจุบันหน่ะ เราพกไปได้ด้วยหรือเปล่า
เวเรียไนท์ : เออใช่
เราอยากถามเรื่องนี้อยู่เหมือนกันค่ะ
นาตาชา : เอาไปได้เท่าที่ทางองค์กรกำหนดค่ะ
แล้วก็อีกอย่าง เมื่อทางองค์กรสั่งถอย ต้องถอยทันที ถ้าฝ่าฝืน
จะถูกดึงตัวกลับในทันทีแล้วพวกคุณก็ไม่ได้เงินด้วย
อูลริค : ห่ะ
มีไม่ได้เงินด้วย มายก๊อด // อูลริคถึงกับหน้ามืดไปโดยโทไบอัส
โทไบอัสผลักหัวเขาออกไป
โทไบอัส : นี่ นายร้อนเงินมากขนาดนั้นหรือไงห่ะ
ทีฆทัศน์ : พวกนายก็แค่อย่าทำพลาดก็เท่านั้นเอง
จะไปยากตรงไหนวะ // ทีฆทัศน์พูดเชิงเหน็บแนม
วาเนสซ่า : ว่าแต่
เรามีคนตั้งเยอะ จะมีเงินพอจ่ายเราเหรอคะ
นาตาชา : เราได้รับความร่วมมือจากหลายประเทศทั่วโลก
พวกเขาสนับสนุนเงินทุนให้พวกคุณค่ะ
จากนั้นไม่นาน
ก็มีเสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งรีบวิ่งมารายงานสถานการณ์กับนาตาชา
“คุณนาตาชาครับ
แย่แล้วครับ ระเบิดเวลากำลังจะทำงานในไม่ 6 ชั่วโมงครับ”
นาตาชา : แย่หล่ะ ถ้ามันระเบิด เส้นทางกาลเวลาได้ปั่นป่วนแน่ๆ แล้วมันที่ไหนกันหล่ะเนี่ย
“เส้นทางในปี 1965
ลาตรัง
เวียดนามครับ”
นาตาชา : ถ้าอย่างงั้น ต้องส่งพวกเขาไปในยุคสงครามเวียดนามสิคะ
นิโคลัส : ลาตรัง เวียดนามงั้นเหรอ ฉันจะเป็นไกด์ให้ทุกคนเอง
ครูส : เออใช่
ลุงเคยรบที่เวียดนามนี่หน่า ลุงเป็นคนนำเลยนะ
เซน : พี่คะ
พี่ขับเฮลิคอปเตอร์เป็นหรือเปล่าคะ
ทาเคชิ : ง่ายยิ่งกว่าเครื่องบินขับไล่อีกน้องเอ้ย
เดี๋ยวพี่พาไปเอง
นาตาชา : เอาหล่ะค่ะ
ทุกคนรีบตามฉันมาเลยนะคะ เราจะไปที่ห้องแต่งตัวกัน // และในตอนนั้นเอง
มีชายนักบินคนหนึ่งเดินมาหานาตาชาอย่างเร่งรีบ
“นาตาชา ได้ยินว่าเรียกตัวฉันอยู่นี่”
นาตาชา : โอเคทุกคน
นี่คือแบล็ก สเตล่า นักบินของฉัน เขาจะเป็นสมาชิกของพวกเราด้วย
แบล็ก : ยินดีที่ได้รู้จักกันนะครับทุกคน
หลังจากที่ได้แนะนำตัวกันแล้ว
นาตาชาพาทุกคนไปที่ห้องแต่งตัว สำหรับยุคสงครามเวียดนาม
ทุกคนรีบใส่เครื่องแบบทหารอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็มารวมตัวกันที่ประตูมิติ
โดยที่มีนักวิทยาศาสตร์บางส่วนกำลังเตรียมเดินเครื่อง
รา : ในที่สุดก็จะได้เริ่มงานซะทีนะเนี่ย
โคลวิส : ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกน่า
แค่นี้ยังสบายๆสำหรับฉัน
และในตอนนั้นเอง
นาตาชาก็ใส่ชุดทหารมาด้วย ทำเอาทุกคนถึงกับตกใจเล็กน้อย
เพราะไม่รู้ว่านาตาชาจะใส่ทำไม
นาวิน : คุณแต่งเครื่องแบบทำไมหล่ะ
นาตาชา : ก็หน้าที่ฉันคือต้องไปกับพวกคุณด้วย
นาวิน : ห่ะ
นี่เธอจะไปทำไมหล่ะ อันตรายเปล่าๆ
นาตาชา : นี่
อย่าเถียงมาก ฉันจ่ายเงินนายนะ
“เริ่มเดินเครื่องใน
10 วินาทีครับ” นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งตะโกนบอกพวกเขา
นาตาชา : เอาหล่ะ
สูดหายใจลึกๆ แล้วก็หลับตาไว้
“เริ่มเดินเครื่องใน
3 2 1” หลังจากที่สิ้นสุดสัญญาณ พวกเขาก็ถูกดึงดูดไปยังอีกมิติหนึ่งในทันที
เวียดนาม 1965
พวกเขาข้ามเวลามายังค่ายทหารแห่งหนึ่ง
ซึ่งรอบด้านมีเฮลิคอปเตอร์ UH-1 เตรียมพร้อมเต็มไปหมด
ส่วนทหารอเมริกันก็เริ่มจะขึ้นฮอแล้วออกตัวไปแล้ว พวกเขายังสับสนเล็กน้อยที่ได้ข้ามเวลามาในยุคนี้
นาวิน : ที่นี่คือค่ายทหารสหรัฐหรือเปล่าหล่ะเนี่ย
นาตาชา : ใช่แล้วหล่ะ // จากนั้นซักพัก
ก็มีโฮโลแกรมจากข้อมือของนาตาชาขึ้นมา ปรากฏหน้าตาของเด็กสาวคนหนึ่ง
ซึ่งความจริงเธอคือหุ่นยนต์
“สวัสดีตอนเย็นค่ะคุณนาตาชาซัง”
นาตาชา : โรโบโกะ
มีอะไรอัพเดทให้ฉันหรือเปล่า
โรโบโกะ : มีค่ะ
งานของคุณคือต้องพาลูกทีมของคุณขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ไปยังสมรภูมิ
แล้วฉันจะอัพเดทความคืบหน้าอีกทีค่ะ
เซเบอรัส : เออนี่
เธอใช้เด็กมาทำงานแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย
นาตาชา : คือ
เรื่องมันยาวหน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันเล่าประวัติเธอให้ฟังทีหลัง
ปักษา : โอเค
ตอนนี้เรามีฮอสามลำ ว่าแต่ใครจะขับหล่ะ
ทาเคชิ : ผมจะขับลำนี้เอง
มีใครจะไปกับผมบ้าง // พวกเขาตกลงกันว่าใครจะขึ้นลำไหน
ส่วนนิโคลัสและแบล็คจะไปขับอีกสองลำ
นาวิน : เอาหล่ะ รีบไปกันดีกว่าครับ
เฮลิคอปเตอร์ทั้งสามลำเหินเวหาจากค่าย มุ่งตรงไปยังใจกลางถิ่นของศัตรู เพื่อร่วมสมรภูมิที่ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์สงครามเวียดนามครั้งนี้
==================================================================
เป็นไงบ้างครับกับตอนแรก
เอามาแซมเปิ้ลดูก่อน
ที่เขียนมาก็เพื่อที่ว่าจะเอามาให้ดูคร่าวๆก่อนนะครับ จะเขียนจริงๆจังๆตอนเรื่อง descendent war จบแล้วนะครับ
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ
ความคิดเห็น