Time Mercenary Hunter - ข้ามเวลารับจ้างเชือด

ลำดับตอนที่ #11 : Mission 1 : สงครามเวียดนาม : EP.3 หมู่บ้านลึกลับ #3

พวกของนาวินเดินทางกันต่อมาเรื่อยๆ ผ่านป่าทึบที่ดูเงียบสงบ ไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงจักจั่นร้อง พวกเขาเดินทางถึงน้ำตกแห่งหนึ่ง จากนั้นพวกเขาก็พักผ่อนกันในคืนนี้ เนื่องจากพวกเขาเหนื่อยกันมามาก และแต่ละคนต่างก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนในแต่ละจุด แล้วก็พักผ่อนกันตามอัธยาศัย

ด้านหนึ่งของน้ำตก นาตาชาคุยกับโรโบโกะเพื่ออัพเดทภารกิจ ในตอนนั้นเองนาวินก็เดินเข้ามาหาเธอเพื่อคุยกัน

โรโบโกะ : ว้า ฉันไปดีกว่า คุณวินมาหาคุณนาตาชาซังแล้ว ขอตัวนะคะ // จากนั้นเธอก็หายไป นาวินก็มานั่งด้วยกับนาตาชาในทันที

นาวิน : คุณโอเคนะครับ คุยอะไรกับโรโบโกะหล่ะ

นาตาชา : อ้อ คือว่าหมู่บ้านสุดท้ายเป็นหมู่บ้านใหญ่ น่าจะมีพวกเวียดกงเป็นร้อยแน่ๆ

นาวิน : ก็คงจะเป็นแบบนั้น แต่เราไม่กลัวอยู่แล้วนี่

นาตาชา : ฉันรู้ แต่ยังไงก็ปลอดภัยไว้ก่อนสิ

นาวิน : ผมเข้าใจ แต่พวกเรายังไงก็สู้นี่นะ

และอีกด้านหนึ่ง เพื่อนๆคนอื่นๆก็ไปนั่งพักผ่อนและกินอะไรด้วยกัน ซึ่งโทไบอัสจับปลามาได้มากมาย พวกเขาย่างไฟและโรยเกลือแบ่งกันกิน และยังไม่พอ คูลุกเข้าไปในป่าไปล่ากวางมาได้ถึงสองตัว จากนั้นก็เอามาย่างให้เพื่อนๆคนอื่นได้กินกันด้วย

อมตะ : คูลุก กวางนายนี่โคตรอร่อยเลยหว่ะ

คูลุก : แน่นอน อยู่ในป่าอร่อยทุกอย่างนั่นแหละ

โทไบอัส : เป็นอะไรหล่ะเซน กินไม่ลงงั้นเหรอ // โทไบอัสไปสะกิดเซน

อูลริค : ฉันว่าน่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้นั่นแหละ

เซนโนว่า : ก็แหงะหล่ะสิ ดูสิ่งที่พวกมันทำวันนี้สิ

เวเรียไนท์ : ใช่ ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน น่าส่งเรื่องไปให้ผบ.พวกนี้จริงๆ

รา : ฉันว่าท่าจะยาก ส่วนใหญ่ทางผบ.ไม่อยากมาแยแสหรอก

วาเลเรีย : เฮ้อ นี่สินะ จุดเริ่มต้นของการแพ้สงครามหน่ะ

นิโคลัส : ป่านนี้ที่บ้านฉันคงประท้วงเรื่องสงครามกันอยู่หน่ะ

ปักษา : พูดแล้วเจ็บใจไม่หาย ถ้าเจออีกทีฉันจะตัดไข่มันให้ดู

เซเบอรัส : รอให้เจอพวกมันจริงๆก่อนเถอะ แล้วฉันจะคอยดู

ทาเคชิ : แล้วพวกชาวบ้านที่เหลือจะเป็นยังไงบ้างหล่ะเนี่ย

แบล็ค : เท่าที่ฉันเคยได้ยินมานะ พวกเขาคงโดนเนรเทศไปที่อื่นหน่ะ

คางุยะ : จะไปที่ไหนได้หล่ะนอกจากค่ายทหารอเมริกันหน่ะ

ครูส : คิดว่าพวกมันจะตามรอยเรามาหรือเปล่าอ่ะ

อิโอ : มาก็มาสิ พ่อจะเตะให้กลับบ้านไปเลยนี่

วาเนสซ่า : ฉันว่าอย่าเพิ่งไปพูดถึงมันเลย มากินก่อนดีกว่า

เรย์นอร์ฟ : เออใช่ นายชอบปลาหรือกวางมากกว่ากันวะ

เอิร์ท : ได้หมดหว่ะ แต่เนื้อปลาวันนี้อร่อยดีหว่ะ ว่ามั้ย

โคลวิส : แต่ฉันชอบเนื้อกวางมากกว่า มันอร่อยดี

ไดโยวเซย์ : มะเนี๊ยว ใครไม่กินปลาส่งมาให้ฉันได้นะคะ

TARS : อ่า ผมอยากกินอาหารของมนุษย์เหมือนพวกคุณได้จัง

ยู : เดี๋ยวกลับไปนายก็ไปชาร์จแบตเอาก็แล้วกันนะ

ในระหว่างที่พวกเขากำลังนั่งกินด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากด้านข้าง พวกเขาชักปืนออกมาเล็งไปยังพุ่มไม้ จากนั้นเอง ก็ปรากฏร่างของชาวบ้านนับสิบที่มีทั้งผู้หญิงและเด็ก พวกเขายกมือขึ้นทันทีเมื่อโดนปืนจ่อไว้

ครูส : นี่มันอะไรกันเนี่ย พวกนี้เป็นใครกัน

รา : ใครพูดภาษาเวียดนามได้ พูดกับพวกเขาหน่อยสิ

TARS : ได้ครับ เริ่มระบบการแปลภาษา // TARS เปลี่ยนภาษาเป็นภาษาเวียดนามแล้วพูดกับพวกเขา ซักพักเขาก็ประมวลข้อมูลแล้วตอบกลับมาทันที

TARS : พวกเขาบอกว่าหนีมาจากหมู่บ้านที่เพิ่งจะโดนทำลายครับ พวกเขาหิวมาก ไม่มีอะไรให้ลูกๆเขากินเลย

เซนโนว่า : ถ้างั้นมานั่งกินที่นี่ได้นะคะ แจกอาหารให้พวกเขาสิ

พวกเขาเชือนเนื้อกวางและปลาที่เพิ่งจะย่างให้กับพวกชาวบ้าน และในขณะเดียวกันนาวินกับนาตาชาก็เข้ามาดูในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่

นาวิน : นี่มันอะไรกันหล่ะครับเนี่ย

เซเบอรัส : อ้อ ชาวบ้านพวกนี้เขาเพิ่งจะหนีมาจากหมู่บ้านที่โดนทำลายหน่ะ

ปักษา : ใช่ พวกนี้คือพวกที่รอดมาได้ ส่วนที่เหลือคงจะตายหมดแล้วหล่ะ

นาตาชา : เฮ้อ ถ้างั้นถามหรือยังว่าพวกเขาจะไปไหนต่อ

คูลุก : เห็น TARS เปรยๆว่าพวกเขาจะไปหมู่บ้านอื่นหน่ะ

อมตะ : สงสัยจะเป็นหมู่บ้านที่เราจะต้องไปแน่ๆเลยเนี่ย

และในตอนนั้นเอง เวเรียไนท์เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่เธอเคยช่วยไว้ หญิงสาวคนนั้นวิ่งเข้ามากอดเวเรียไนท์ในทันที แล้วก็พูดภาษาเวียดนามกับเธอ อิโอต้องมาช่วยแปลความหมายให้

อิโอ : เขาบอกว่าขอบคุณที่คุณช่วยเขา แล้วก็พวกนั้นเผาบ้านเธอด้วย

เวเรียไนท์ : ไม่เป็นไรนะจ๊ะ เธออยู่ที่นี่ไม่มีใครทำอะไรเธอได้นะ

วาเลเรีย : เธอคิดเหมือนฉันมั้ย ฉันว่าพวกมันต้องตามชาวบ้านมาแน่ๆ

วาเนสซ่า : จะตามมาทำไมกันอีก ไม่จบไม่สิ้นซะทีเรื่องนี้

โคลวิส : ถ้ามาก็ดี พ่อจะยันหน้าไอ้เจ็บเรียงตัวไปเลย

อูลริค : แต่ว่า เราจะมีเรื่องกับพวกนั้นเพราะชาวบ้านพวกนี้เหรอ

ยู : นี่ ถ้านายจะปอดแหกแล้วอยู่เฉยๆฉันก็ไม่ว่าอะไรนะ

เรย์นอร์ฟ : ฉันจะไปสำรวจก่อนนะ ว่ามีใครตามพวกเขามาหรือเปล่า

เอิร์ท : เฮ้ย ฉันขอไปด้วยคนดิ // ทั้งคู่ถือสไนเปอร์พร้อมกล้อง Night Vision เข้าไปในป่า

คางุยะ : แล้วถ้าพวกเขาอยากเดินทางไปกับเราด้วยหล่ะ

นิโคลัส : ฉันว่า หาคนเฝ้าดูพวกเขาหน่อยก็น่าจะดีนะ

ทาเคชิ : เห็นด้วย เพราะตอนนี้เรายังประมาทไม่ได้ ไม่งั้นเราตายหมดแน่

แบล็ค : แล้วใครจะเป็นคนเฝ้าดีหล่ะ ลองถามหรือยัง

โทไบอัส : ผมกับเซนจะคอยจับตาดูพวกเขาก็แล้วกันนะ

TARS : ผมเฝ้าดูให้พวกคุณได้ ผมไม่ต้องนอนอยู่แล้วนี่นะ

รา : แต่พวกเขาไม่มีอาวุธนี่ จะทำอะไรเราได้หล่ะ

ไดโยวเซย์ : ตอนนี้ก็รอดูว่าสองคนนั้นจะเป็นยังไงต่อนะ

จากนั้นไม่นาน เรย์นอร์ฟและเอิร์ทก็กลับมาอย่างรวดเร็ว

ครูส : เฮ้ย กลับมาเร็วจังพวกนาย เป็นไงบ้างวะ

เรย์นอร์ฟ : ตอนนี้ยังไม่มีใครตามพวกเรามา สบายใจได้น่า

และในขณะเดียวกันนั้นเอง โรโบโกะก็โฮโลแกรมหานาตาชาอีกครั้ง

โรโบโกะ : คุณนาตาชาซัง คุณมีเวลาค้นหาของในหมู่บ้านสุดท้ายแค่พรุ่งนี้ก่อน 6 โมงเย็นนะคะ เพราะฉะนั้นคุณต้องรีบหน่อยหล่ะ

นาตาชา : ได้เลย มีเวลาพอน่า

นาวิน : ผมว่า พวกเราแยกย้ายกันไปพักผ่อนดีกว่านะครับ

พวกของนาวินแยกย้ายกันไปพักผ่อน บางส่วนก็ไปคอยเฝ้าดูแลชาวบ้านที่หนีจากการโดนฆ่าล้างหมู่บ้าน

และอีกด้านหนึ่งของป่า ทหารอเมริกันกลุ่มหนึ่งตามรอยอะไรบางอย่างเข้ามาในป่า จากนั้นก็คุยกันในป่า

“พวกชาวบ้านหนีไปที่นี่หรือเปล่า”

“ฉันว่าใช่แน่ๆ เพราะแกนั่นแหละปล่อยให้หนีไปได้”

“มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยวะ” ทั้งคู่เกือบวางมวยกันแต่ก็มีคนมาห้ามไว้ก่อน

“นี่พวกแกจะทะเลาะกันทำไมวะ”

“ขอพักที่นี่หน่อยไม่ได้เหรอเนี่ย”

“เราต้องเดินทางต่อนะเว้ย ไม่งั้นชาวบ้านพวกนั้นก็หนีไปหน่ะสิ”

“แต่วันนี้เราเหนื่อยมาทั้งวัน ไม่มีแรงจะเดินแล้วนะ”

“โอเค ถ้างั้นพักที่นี่ก่อนดีกว่า เหนื่อยชิบเป๋งเลย”

หัวหน้ากลุ่มได้กล่าวจากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

เช้าวันต่อมา พวกของนาวินเก็บของของพวกเขาที่เหลือ จากนั้นก็เดินทางไปต่อยังหมู่บ้านเป้าหมาย ซึ่งงานนี้พวกเขาต้องรีบทำแข่งกับเวลาก่อน 6 โมงเย็น เพื่อทำภารกิจให้เสร็จ พวกเขาเดินทางไปพร้อมกับชาวบ้านที่หนีมาด้วย พวกเขาเดินทางไปยังเส้นทางตามที่โรโบโกะบอก ไปเรื่อยๆตามป่าแถบนั้น

นาตาชา : เหลือแค่ไม่กี่กิโลเมตรเราก็จะถึงหมู่บ้านแล้วหล่ะ

นาวิน : แต่ว่าด้านหน้าจะมีอะไรที่รอเราอยู่ก็ไม่รู้สินะ

ปักษา : งานนี้คิดว่าพวกมันจะมีกันเท่าไหร่หล่ะ

คูลุก : ผมว่าไม่น่าจะต่ำกว่าร้อยคนได้หน่ะ

อิโอ : ไม่ ผมว่าต้องมีมากกว่านั้นแน่นอน เพราะหมู่บ้านนี้ใหญ่ด้วยนี่

อมตะ : แล้วถ้าเกิดว่าพวกมันมีเป็นพันเลยหล่ะ

เซเบอรัส : ถ้างั้นก็คงต้องเลี่ยงการปะทะทุกรูปแบบสินะ

เวเรียไนท์ : ฉันถามอะไรหน่อยสิ แล้วชาวบ้านพวกนี้จะให้เขาไปไหนต่อหล่ะ

วาเลเรีย : พวกเขาคงจะเดินทางไปที่หมู่บ้านต่อไปหน่ะ

ครูส : เฮ้อ สงสารพวกเขาจริงๆนะ ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน

ไดโยวเซย์ : ความจริงข้าน้อยไม่อยากให้มีสงครามเลยนะเจ้าคะ

อูลริค : แต่ถ้าไม่มี เราจะเอาเงินที่ไหนใช้กันหล่ะ

นิโคลัส : ก็เพราะมีพวกบ้าอำนาจไม่กี่ตัวอยู่ พวกเราจึงต้องอยู่กำจัดมันไงหล่ะ // ทุกคนหัวเราะกันใหญ่

คางุยะ : เออนี่เรย์นอร์ฟ พวกนายแน่ใจนะว่าไม่มีใครตามเรามา

เรย์นอร์ฟ : แน่นอน แต่ก็ไม่แน่ ฉันแค่เช็ครอบๆป่าหน่ะ

เอิร์ท : แต่ผมว่า งานนี้ยังไงเราก็ต้องมีการปะทะแน่ๆ

ทาเคชิ : ผมก็ว่างั้นนะ งานนี้คงจะหนักแน่ๆ ไม่รู้กระสุนจะพอหรือเปล่า

แบล็ค : ตอนนี้ก็ไม่มีกำลังสนับสนุนทางอากาศงทำงานลำบากหล่ะ

เซนโนว่า : แล้วนี่เมื่อไหร่จะถึงหมู่บ้านสุดท้ายกันหล่ะเนี่ย

โทไบอัส : ใจเย็นน่า เดี๋ยวก็คงถึงแล้วหล่ะนะ

TARS : เฮ้อ แบตผมตอนนี้เหลือแค่ 40 เปอร์เซ็นต์เองตอนนี้

โคลวิส : แล้วนายก็ไม่ชาร์จแบตตัวเองมาก่อนหล่ะครับแหม่

นาตาชา : เออใช่ ฉันมีแบตสำรองให้ TARS อยู่ รอฉุกเฉินก็แล้วกันนะ

วาเนสซ่า : แบบนี้ระเบิดฉันจะได้ใช้งานอีกมั้ยเนี่ย

รา : นี่เธอกะจะถล่มป่านี่ทั้งหมดเลยหรือไงเนี่ย

ยู : ก็รอดูไปก่อนก็แล้วกันหล่ะนะเพื่อน

พวกเขาเดินทางกันต่อมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งหมู่บ้านนี้มีรั้วไม้ไผ่กั้นไว้ รอบข้างมีทหารเวียดกงถืออาวุธเบา พวกเขาปีนขึ้นต้นไม้แถวนั้นจากนั้นก็ตรวจกำลังพลของข้าศึก ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีมากกว่าปกติที่เคยเจอมา

เรย์นอร์ฟ : ทุกคน ข้าศึกมีราวๆเกือบพันได้ มีอาวุธหนักอีกต่างหาก

เอิร์ท : แต่ยังมีอีกนะ อุปกรณ์เสริมของปืนพวกมัน ดูเหมือนจะล้ำยุคไปหน่อยนะ // พวกเขาพูดใส่วอหาทุกคน

นาตาชา : ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะส่งกำลังเสริมมาหน่ะ

นาวิน : พวกนั้น พวกกลุ่มก่อการร้ายสินะ

อูลริค : แปลว่า นี่เราต้องสู้กับคนเกือบพัน แถมยังมีอาวุธพอๆกับเราเหรอ

ทาเคชิ : ถ้างั้น เราก็ต้องโจมตีพวกมันแบบไม่ให้มันรู้ตัวสิ

เวเรียไนท์ : แล้วพวกชาวบ้านไปไหนกันแล้วหล่ะ

อิโอ : ดูเหมือนพวกเขาจะแยกย้ายกันไปที่อื่นแล้วหล่ะ

อมตะ : แล้วเราจะเอายังไงต่อกันดีหล่ะตอนนี้

ปักษา : ก็แค่ลอบเข้าไปในค่าย ตามหาอุปกรณ์ ระเบิดมันซะ

เซเบอรัส : พวกมันมีมากกว่าเรา เราต้องทำให้เงียบที่สุดนะ

ไดโยวเซย์ : ถ้างั้นมันคงต้องเป็นหน้าที่ฉันแล้วสินะ

คางุยะ : ถ้างั้นฉันไปด้วยคนสิ ฉันพอจะเล่นลอบเร้นได้

คูลุก : เดี๋ยวฉันจะคุ้มกันให้พวกเธอก็แล้วกันนะ

นิโคลัส : เอาหล่ะทุกคน พกกระบอกเก็บเสียงมาด้วยหรือเปล่า

ครูส : ทุกคนพกมาอยู่แล้วหล่ะ เรารู้ว่างานนี้ต้องใช้หน่ะ

แบล็ค : เอิร์ท เรย์นอร์ฟ นายอยู่ด้านนอกคอยดูพวกมันไว้หล่ะ // เขาบอกทั้งคู่ผ่านวอ

รา : วาเนสซ่า เธอทำอะไรอยู่งั้นเหรอ // ราหันไปถามวาเนสซ่าที่กำลังเตรียมระเบิดของเธอ

วาเนสซ่า : อ้อ ฉันเตรียมไว้หน่ะ เผื่อว่าปะทะกันหนักหน่ะ

ยู : เอาหล่ะ ถ้าใครบาดเจ็บก็บอกฉันได้เลยนะ

โคลวิส : ถ้างั้นเดี๋ยวฉันมาแป๊ปนึงนะ // โคลสิววิ่งไปยังรั้วไม้ไผ่ จากนั้นเขาก็ใช้มีดปักไปที่รั้วเพื่อปีนขึ้น จนข้ามรั้วไปได้

TARS : มีใครจะตามเขาไปมั้ยครับ

ไดโยวเซย์ไม่รอช้าพรางตัวแล้ววิ่งตามโคลวิสไป เธอกระโดดสูงข้ามกำแพง หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็ทำช่องลับเพื่อให้ทุกคนเข้ามา

เซนโนว่า : ทางสะดวกแล้วค่ะ รีบไปกันดีกว่า

พวกเขารีบย่องเข้าไปในช่องลับที่ทั้งคู่ทำเอาไว้ พวกเขาค่อยๆลอดเข้าไปทีละคน เหลือแต่ TARS ที่พยายามจะหาทางเขา แต่เขาย่อตัวเองเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมแล้วให้ทุกคนดึงเขาเข้าไปอย่างทุลักทุเล

วาเลเรีย : เอาหล่ะ พวกเรามาถึงแล้ว จะแยกย้ายกันไปเลยดีมั้ย

โทไบอัส : โอเคครับ แยกย้ายกันไปตามหาอุปกรณ์ตัวนั้น จากนั้นก็เรียกคนอื่นๆมารวมกันด้วยนะครับ

หลังจากที่วางแผนการเสร็จสรรพ พวกเขาก็แยกย้ายกันไปในแต่ละที่เพื่อค้นหาอุปกรณ์สำคัญชิ้นนั้น

พวกเขาแยกย้ายกันไปค้นในแต่ละค่าย นาวินและนาตาชาทั้งคู่ใช้ปืนเก็บเสียงและมีดพกสังหารพวกเวียดกง ปักษาวิ่งถือมีดเข้าไปชาร์จข้าศึกในบ้าน เซเบอรัสยิงข้าศึกอยู่รอบนอกพร้อมกับอมตะ คูลุกยิงธนูเก็บข้าศึกที่ลาดตระเวน วาเลเรียและเวเรียไนท์วิ่งไปชาร์จศัตรูทีละกระท่อม ไดโยวเซย์เบนความสนใจของข้าศึกให้ไปทางอื่น เรย์นอร์ฟและเอิร์ทยิงสไนเปอร์เก็บคนที่คอยขวางทาง คางุยะและอิโอเข้าไปในห้องสื่อสารแล้วทำลายวิทยุจนเกลี้ยง ครูสและโคลวิสจัดการเชือดคอพวกมันด้านนอก นิโคลัส แบล็คและทาเคชิคอยยิงสกัดพวกมันที่เดินลาดตระเวนอยู่รอบนอก เซนโนว่าและโทไบอัสช่วยกันวางระเบิดของวาเนสซ่าที่ยานเกราะของมัน อูลริคบุกเข้าไปชาร์จในกระท่อมแล้วช่วยคนอเมริกันให้หนี ราและวาเนสซ่าช่วยกันวางระเบิดค่ายของพวกมัน TARS และยูช่วยกันแกะรอยอุปกรณ์ของข้าศึกว่าอยู่ที่ไหน TARS ใช้ปืนไฟฟ้าของเขายิงศัตรูที่เจอทีละคน พวกเขามาเรื่อยๆจนกระทั่งมาเจอกระท่อมหลังหนึ่ง ซึ่ง TARS ตรวจเจออุปกรณ์กาลเวลาของข้าศึก เขาส่งสัญญาณให้กับนาตาชาในทันที

เมื่อนาตาชาได้รับสัญญาณมา นาตาชาก็เรียกคนของเธอมารวมตัวกันที่จุดนัดพบในทันที จากนั้นพวกเขาก็มาดูเครื่องกาลเวลาที่ตั้งอยู่ตรงนั้น

นาตาชา : เอาหล่ะ รีบทำลายเครื่องกาลเวลาเลยดีกว่า

ในระหว่างที่พวกเขากำลังจะทำลายเครื่องมือ ก็มีเสียงดังมาจากวิทยุแถวนั้น

“นี่จะเป็นงานสุดท้ายของพวกแก ขอให้โชคดี”

จากนั้นก็มีเสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น จากนั้นเองทหารนับร้อยก็บุกมาจะล้อมกระท่อมของพวกเขา ในตอนนั้นเองพวกเขาถึงกับตกใจที่ได้เจอ

นาวิน : เอาหล่ะพวกเรา เตรียมเข้าปะทะ

พวกเขาตั้งป้อมปืมยิงสกัดพวกเวียดกงที่บุกเข้ามา พวกนั้นพยายามจะยิงกดเขาแต่พวกเขาก็ยังคงป้องกันได้อย่างเข้มแข็ง

ปักษา : นี่พวกมันหลอกเราให้มาที่นี่เหรอเนี่ย

เซเบอรัส : ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละเพื่อน

นาตาชา : TARS ตั้งป้อมปืนกลยิงสกัดพวกมันไว้

TARS : รับทราบ โหมดปืนกล ทำงาน // TARS ใช้ปืนกลยิงสกัดพวกมัน

โคลวิส : นี่ ขอกระสุนให้ฉันเพิ่มหน่อยสิ

ไดโยวเซย์ : เออ ยังไงก็ใช้ประหยัดๆหน่อยสิ

วาเลเรีย : ตอนนี้กระสุนเหลือน้อยแล้ว เอาไงต่อล่ะ

เวเรียไนท์ : ก็ใช้ปืนของพวกมันดูสิ // เวเรียไนท์วิ่งออกไปหยิบ AK ให้เขา

อิโอ : เรย์นอร์ฟ เอิร์ท ด้านนอกเป็นยังไงบ้าง // อิโอพูดผ่านวอถามเขา

เอิร์ท : ฉันพยายามจะหาทางให้พวกนายฝ่าออกมาอยู่หน่ะ // แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน เอิร์ทก็โดนยิงเฉี่ยวที่แขน เรย์นอร์ฟต้องคอยพยุงเขาเอาไว้

เรย์นอร์ฟ : เราถูกยิง ต้องลงจากต้นไม้ก่อนหล่ะ

พวกเขาทั้งคู่รูดเชือกแล้วลงจากต้นไม้ อีกทางด้านของนาวิน พวกเขายังคงยิงสกัดทหารเวียดกงที่บุกเข้ามา

คูลุก : เฮ้ยนี่ แล้วเราจะไม่ทำลายเครื่องก่อนเหรอ

เซนโนว่า : นั่นสิ วาเนสซ่า ระเบิดมันทิ้งได้หรือเปล่า

วาเนสซ่า : ได้สิ รา เตรียมระเบิดได้เลย

พวกเธอทั้งคู่ติดระเบิดไว้กับอุปกรณ์นั้นแล้วเตรียมจุดชนวน

รา : เอาหล่ะ เตรียมจุดชนวนได้

ราจุดชนวนระเบิด จากนั้นระเบิดก็ทำลายเครื่องนั่นจนแหลกเป็นผุยผง จากนั้นไม่นานโรโบโกะก็โฮโลแกรมติดต่อเข้ามาในทันที

โรโบโกะ : คุณนาตาชาซัง คุณต้องรีบหนีด่วนเลย

นาตาชา : ฉันรู้ แต่พวกเรากำลังโดนล้อมอยู่เนี่ย

โรโบโกะ : ดูเหมือนว่าจะมีฝ่ายอื่นมาผสมโรงด้วย ฉันจะหาทางพาพวกคุณออกมานะคะ

นิโคลัส : พวกไหนกันที่ว่าจะมาผสมโรงหล่ะเนี่ย

ทาเคชิ : จะพวกไหนหล่ะ ก็พวกผู้ก่อการร้ายกาลเวลาหน่ะสิ

แบล็ค : พวกมันคงส่งคนมาเพิ่มเพื่อกำจัดเราสินะ

ยู : แต่ถ้าเราฝ่าออกไปไม่ได้ เราตายกันหมดแน่ครับ

อมตะ : ถ้างั้นฉันจัดการเอง // อมตะวิ่งออกไปซัดกระสุนใส่พวกมัน แย่งปืนกลของมันมายิงใส่พวกมันเอง วาเนสซ่าใช้ระเบิดที่เธอเตรียมมาขว้างใส่พวกมันจนเละ ส่วนคนอื่นๆหลังจากที่เห็นอมตะจัดการแนวรบของพวกมันได้ พวกเขาก็ตามไปเสริมกำลังในทันที ในตอนนั้นอูลริควิ่งไปจัดการคนบนรถปืนกล จากนั้นก็แย่งปืนกลของพวกมันยิงกลับไป

อูลริค : เว้ย ตายห่าซะไอ้พวกเวียดกงเอ้ย

แต่ในตอนนั้นเอง พวกมันคนหนึ่งจะยิง RPG ใส่รถของอูลริค

โทไบอัส : หาที่หลบเว้ย!! // โทไบอัสไปกระชากตัวอูลริคลงมาจากรถ จากนั้นจรวดก็ยิงใส่รถจนแหลกกระเด็นทั้งคัน

ครูส : เกือบไปแล้วนะนายเนี่ย

พวกเขาไล่ยิงพวกมันจนมันเริ่มถอนกำลัง พวกเขาไม่รอช้ารีบไปไล่ต้อนพวกมันต่อ

คางุยะ : พวกมันถอยไปแล้วทุกคน // เธอพูดพร้อมขว้างกรรไกรปักคอของมัน

แต่หลังจากที่พวกเขาผลักดันศัตรูไปได้ จู่ๆเรย์นอร์ฟและเอิร์ทก็พากันกลับมาหาพรรคพวกที่รวมตัวกันอยู่ ในตอนนั้นเองพวกเขาก็รีบเตือนเพื่อนคนอื่นในทันทีหลังจากที่เจอ

เอิร์ท : มีใครไม่รู้ยิงพวกเราจากด้านหลังหน่ะ

นาวิน : จากด้านหลัง เป็นไปได้ยังไง

และในตอนนั้นเอง  ก็ไปกองทัพฝ่ายหนึ่งไล่ยิงพวกเขา ซึ่งไม่ใช่ทหารเวียดกงแต่อย่างใด แต่นั่นคือทหารอเมริกัน พวกเขาตามรอยชาวบ้านมาเพื่อหวังจะปิดปาก แต่กลับมาเจอกับพวกของนาวิน พวกเขาเลยเข้าปะทะกันในทันที ต่างฝ่ายต่างเข้าที่กำบังเพื่อหลบกระสุน

นาตาชา : พวกแกมาที่นี่ได้ยังไง แล้วยิงพวกเราทำไม

“ฉันมาหาตัวพวกเวียดกง แต่ไหนๆก็ไหนแล้ว ฉันขอเล่นพวกแกก่อนดีกว่า”

พวกเขายิงปะทะกันไปมา แต่ละฝ่ายไม่มีใครยอมใครกันเลย เสียงปืนดังอีกครั้งในค่ายของเวียดกง พวกอเมริกันยิงกดพวกของนาวินและพยายามจะเข้าประชิดพวกเขา แต่ในตอนนั้นเอง นาวินวิ่งไปทางด้านซ้ายของพวกมัน จากนั้นก็ชักมีดออกมาสู้ โดยที่คนอื่นๆก็ตามมาด้วย วินใช้มีดฟันพวกมัน และเซนโนว่าก็กระโดดถีบใส่พวกมันโดยมีคนอื่นตามไปช่วย นั่นคือโทไบอัส ทาเคชิและอูลริค มันคนหนึ่งต่อยหน้าเซน จากนั้นก็พูดกับเซน

“มึงทำฟันกูร่วง กูจะฟันมึงคืนบ้าง”

แต่เซนไม่รอช้าต่อยหน้ามันอีกครั้ง จากนั้นก็พูดว่า

“คราวนี้อยากให้หมดปากมั้ยหล่ะ” เซนถีบมันจนร่วงจากนั้นก็กระหน่ำต่อยมันไม่ยั้ง จนโทไบอัสและทาเคชิต้องมาลากตัวเธอออกไป

ทาเคชิ : ใจเย็นน่าเซน ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้

อูลริค : โห ฉันว่ามันตายไปแล้วหล่ะ คนขาวแบบนี้อ่อนแอจังหว่ะ

โทไบอัส : แล้วคนอื่นๆไปไหนกันหมดหล่ะ

ถึงคราวของปักษา เขาถือมีดไปเชือดคอทหารอเมริกัน ปักษาเจอกับทหารอเมริกันคนเดิมที่เขาเคยจับเป้ามัน มันพยายามจะยิงปักษาแต่ปักษาหลบได้แล้วเตะปืนมันร่วง จากนั้นก็จับมันนอนลงกับพื้น

“คราวนี้ไม่มีใครช่วยแกได้แล้วสินะ”

ปักษาจัดการเอามีดปักที่เป้าของมัน มันร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด จากนั้นก็ตัดของมันออกมาให้มันดู

“คราวนี้ไม่ได้ทำพันธุ์แล้วสินะไอ้เลว”

เพื่อนๆคนอื่นๆที่ต่อสู้กับพวกมันอยู่ พวกเขาเห็นปักษาแล้วสยดสยองมาก ทำเอาคนอื่นๆต้องเข้าไปดูอาการหมอนั่นในทันที

เซเบอรัส : เฮ้ย ปักษา นี่ต้องทำขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย

คูลุก : โห ฉันว่าหมอนี่ไม่น่าจะรอดแล้วหล่ะ // และในตอนนั้นเอง อมตะก็จัดการยิงกบาลของมันจนแน่นิ่ง

อมตะ : อยู่ไปก็ทำไม่มีประโยชน์ล่ะนะ

และอีกด้านหนึ่ง เวเรียไนท์บุกไปจับตัวพวกมันคนหนึ่ง ที่เธอจำหน้ามันได้ มันคือคนที่จะข่มขืนสาวชาวบ้านเวียดนาม เธอลากตัวมันออกมาที่ด้านนอกแล้วเค้นถามมันทันที

เวเรียไนท์ : แกทำอะไรผู้หญิงคนนั้น บอกฉันมานะ

“ทำไมฉันต้องบอก ถ้าฉันจะทำหล่ะวะ”

เวเรียไนท์ปักหอกเข้าที่คอมัน มันคนหนึ่งพยายามจะมาช่วยเพื่อนมัน แต่วาเลเรียปามีดสั้นใส่มัน ไดโยวเวย์และคางุยะก็เล่นงานพวกท่อยู่รอบๆจนเหี้ยน

วาเลเรีย : นี่ ระวังตัวกันหน่อยสิเธอเนี่ย

ไดโยวเซย์ : พวกนี้มากันแค่นี้เองเหรอ ไม่ไหวๆ

คางุยะ : สมันคิดว่าเราคงจะเคี้ยวได้ง่ายๆหล่ะมั้ง

หลังจากที่มีการปะทะกัน ทหารอเมริกันก็ต้านทานพวกของนาวินไม่ไหว บางส่วนวิ่งหนีเข้าไปในป่า บางส่วนก็โดนพวกของนาวินจับตัวเอาไว้ได้ พวกเราจัดการสอบถามทหารห้าคนที่โดนจับมาได้ทันทีตอนนั้น

นิโคลัส : พวกแกตามเรามาที่นี่ทำไมกันวะ

“เรามาตามหาพวกเวียดกงที่หนีไปหน่ะ”

ทาเคชิ : พวกเวียดกงที่ไหน นั่นมันชาวบ้านธรรมดาต่างหาก

อิโอ : ใช่ ชาวบ้านที่พวกแกเพิ่งจะไปเผาหมู่บ้านยังไงหล่ะ

วาเนสซ่า : แล้วหัวหน้าของพวกคุณรู้เรื่องนี้หรือเปล่า

“ผู้หมวดไม่รู้เรื่องหรอก เราแค่ทำตามหน้าที่ของเรา”

แบล็ค : โดยการฆ่าชาวบ้านไม่รู้อิโหน่อิเหน่เนี่ยนะ

เรย์นอร์ฟ : เฮ้อ นี่พวกแกยังเรียกตัวเองว่าทหารได้อีกเหรอ

โคลวิส : คุณนาตาชา จะเอายังไงกับพวกมันดีครับ

นาตาชา : ปล่อยพวกมันไป เราไม่อยากมีปัญหามากกว่านี้

เอิร์ท : ผมไม่อยากปล่อยไอ้พวกนี้ไปเท่าไหร่เลยครับ

รา : ใช่ ก็แค่ฆ่าให้หมดนี่ไปเลยซะก็สิ้นเรื่อง

นาวิน : เชื่อเถอะครับ อย่าให้มันแย่ลงไปกว่านี้เลย งานของเราที่นี่มันจบลงแล้วหล่ะ

ยู : เอาหล่ะ พวกแกจะไปไหนก็ไป แต่อย่าให้ฉันเจอพวกแกอีกก็แล้วกัน แล้วก็นี่ น้ำตาลกลูโคส เผื่อแกขาดน้ำ // ยูโยนยาให้กับพวกนั้น จากนั้นพวกมันก็รีบหนีไปในทันที

ครูส : ในที่สุดมันก็จบลงแล้วสินะเนี่ย

นาตาชา : TARS เคลียร์พื้นที่ให้เรียบร้อยซะ ฉันจะโทรหาโรโบโกะต่อ

TARS : รับทราบ เตรียมการเคลียร์พื้นที่

นาตาชาต่อสายไปยังโรโบโกะในทันทีหลังจากที่งานจบ

โรโบโกะ : คุณนาตาชาซัง ยินดีด้วยนะคะ

นาตาชา : รีบเตรียมประตูข้ามเวลาเถอะ เราจะไปกันแล้ว

โรโบโกะ : รับทราบค่ะ

ณ สำนักงานแห่งหนึ่งขององค์กรก่อการร้ายกาลเวลา ในระหว่างที่หัวหน้าของมันกำลังนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ ลูกน้องคนหนึ่งของเขาก็เดินเข้ามาในห้องของเขา เพื่อรายงานข่าวกับเจ้านายของเขา

“นายครับ แย่แล้วครับ พวกทหารรับจ้างมันฆ่าคนของเราแถมระเบิดเครื่องกาลเวลาไปหมดเลยครับ”

เจ้านายถึงกับตบโต๊ะปัง แล้วก็ลุกขึ้น

“อะไรกันวะ ส่งไปเป็นพัน เล่นงานยี่สิบกว่าคนนี่ทำได้แค่นี้เหรอวะ จะไปไหนก็ไป ไป๊”

เขาไล่ลูกน้องของเขาออกไป จากนั้นก็ยกหูโทรศัพท์แถวนั้นขึ้นมา

“ต่อสายมือดีของเราให้ที”

===================================================================================

ดูเหมือนว่ากลุ่มก่อการร้ายเริ่มจะเคลื่อนไหวอะไรบางอย่าง แล้วงานต่อไปของพวกวินจะไปกันที่ไหน ติดตามชมต่อในตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วย
ถ้าใครมีสงครามอะไรเด็ด พิมพ์มาใต้เม้นท์