My War - สงครามที่ไม่ได้เลือก

ลำดับตอนที่ #17 : EP 11 : กองทัพเคลื่อนพล

ในช่วงเช้ามืดของวันต่อมา หลังจากที่ผ่านค่ำคืนอันเลวร้ายที่พวกเขาต้องเสียสมาชิกในกลุ่มไป พวกเขาก็เริ่มจะหมดอาลัยตายอยากกันถ้วนหน้า ที่ด้านล่างของห้องโถง นอร์รีนนั่งกอดเข่าเศร้าอยู่ซักพัก ในตอนนั้นเองมิเชลก็มานั่งข้างๆเขาและปลอบใจเขาเอาไว้

มิเชล : นอร์รีน เป็นอะไรหรือเปล่า ดูเศร้าๆนะ

นอร์รีน : เหตุการณ์ที่เจอวันนี้ ไม่รู้สิ มันทำผมกลัวเลยหล่ะ

มิเชล : เธอจะกลัวไปทำไมหล่ะ

นอร์รีน : ผมไม่รู้สิ ก็แค่ ไม่อยากเห็นภาพเพื่อนเราต้อง…

มิเชล : ฉันเข้าใจ ฉันเองก็ไม่ต่างจากคุณเท่าไหร่หรอก

นอร์รีน : เมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะจบลงซะทีเนี่ย

มิเชล : คงอีกไม่นานหล่ะนะ คิดในแง่ดีไว้สิ

นอร์รีน : ผมจะพยายามนะครับ

ทางด้านของยูจีน ในคืนนี้เธอนอนไม่หลับ เธอนั่งกอดเข่าคิดอะไรไปเรื่องทั้งคืน เธอเอาแต่โทษตัวเองที่ช่วยซิลเวียไว้ไม่ได้ และในตอนนั้นเอง โทนี่ก็เอาน้ำมาให้เธอดื่ม เผื่อว่าจะช่วยอะไรเธอได้

โทนี่ : พี่ยูจีน กินน้ำหน่อยสิครับพี่

ยูจีน : ไม่เป็นไร นายวางไว้ตรงนั้นก็แล้วกัน

โทนี่ : นี่พี่ไม่ได้นอนเลยทั้งคืนเหรอครับเนี่ย

ยูจีน : ปล่อยพี่เถอะ พี่อยากอยู่คนเดียวหน่ะ // โทนี่เดินหน้าเจือนออกมาจากห้อง โดยที่เอสเทอร์รอโทนี่อยู่ที่หน้าห้อง

เอสเทอร์ : พี่เธอเป็นยังไงบ้างหล่ะ

โทนี่ : ยังไม่ยอมพูดกับใครเลยครับตอนนี้

เอสเทอร์ : ฉันเข้าใจนะ ถ้าเป็นฉันก็คงเป็นแบบพี่เธอหล่ะ

โทนี่ : ผมเข้าใจนะ แต่เสียใจไปแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะครับ

เอสเทอร์ : ฉันรู้หน่ะ แต่มันทำใจลำบากนะ

ทางด้านของอลิซกับมิสซึ วันนี้เขาตื่นเร็วเพื่อมาจัดการเรื่องในห้องครัว และเป็นตอนที่อลิซบังเอิญตื่นมาพร้อมกับเขาพอดีด้วย อลิซตามมิสซึเข้าไปในห้องครัว ดูว่าเขากำลังทำอะไร

อลิซ : มิสซึ นายทำอะไรอยู่งั้นเหรอ

มิสซึ : มาดูน้ำที่เรากรองไว้หน่ะ ได้เยอะกว่าที่คิดซะอีก

อลิซ : เออนี่ นายทำเหล้าเป็นหรือเปล่าหล่ะ

มิสซึ : เคยทำอยู่ครั้งนึงนะ ถ้ามีของพอผมก็ทำได้นะ

อลิซ : ฉันว่า จะให้นายทำเหล้าเพื่อแลกเปลี่ยนของกับคนข้างนอกหน่ะ

มิสซึ : ว่าแต่ เรื่องการซ่อมอพาร์ทเม้นท์นี่ยังไงต่อหล่ะ เรามีที่ทำอาวุธ เครื่องกรองน้ำและกับดักสัตว์ เหลือแต่การป้องกันนี่แหละ

อลิซ : ต้องมีวัสดุเพิ่มเติมหน่ะ ต้องหาให้ได้ก่อนนะ

ทางด้านของไลฟ์ เธอร้องไห้อยู่ตลอดเวลาเนื่องจากพี่ชายของเธอที่ตายไป ในตอนนั้นเอง เอจิก็เดินเข้าไปดูเธอเนื่องจากว่าเป็นห่วง

เอจิ : ไม่เป็นไรนะครับ // ไลฟ์กอดเอจิในทันที

ไลฟ์ : ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วเอจิ

เอจิ : ใจเย็นๆนะ ฉันอยู่กับเธอตรงนี้แล้ว

ไลฟ์ : เอจิ ฉันกลัว กลัวว่าคนอื่นๆ รวมทั้งนายจะ

เอจิ : ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ตายง่ายๆหรอกครับ

ไลฟ์ : นายสัญญากับฉันแล้วนะ

และในตอนนั้นเอง ฮาจิก็วิ่งเข้ามาในห้อง เพื่อมานอนใกล้กับเอจิ แต่ไลฟ์กลับลูบหัวมันอย่างเอ็นดู

ไลฟ์ : บางทีฉันก็อยากจะอยู่แบบฮาจิอ่ะนะ ไม่ต้องไปกังวลอะไรดี

เอจิ : อยู่แบบคนดีแล้วหล่ะครับ อย่าเพิ่งสิ้นหวังแค่นั้นก็พอ

ทางด้านของบารีร่า เธอนอนเฝ้าซีโร่อยู่ทั้งคืน จนกระทั่งเขาฟื้นขึ้นมา บารีร่ารีบกอดเขาในทันทีเมื่อรู้ว่าเขาไม่เป็นอะไร

บารีร่า : ซีโร่ เธอปลอดภัยนะ

ซีโร่ : ฉันเจ็บหน้าอกจังเลย รู้สึกไม่ค่อยดีเลย

บารีร่า : ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเธอก็ไม่เป็นไรแล้ว

ซีโร่ : ว่าแต่ มีอะไรให้กินบ้างหรือเปล่าเนี่ย

บารีร่า : เออใช่ กินนี่ก่อนสิ ฉันเก็บส่วนของเธอเอาไว้หน่ะ

ซีโร่รีบกินอาหารแล้วก็ทานยาที่บารีร่าให้ไปทีหลัง

ซีโร่ : อาหารเราก็หมดแล้ว เราต้องออกไปหาเพิ่ม

บารีร่า : เข้าใจ แต่อย่าเพิ่งคิดถึงอนาคตเลย พักผ่อนก่อนดีกว่านะ

กลับมายังหน่วยดอว์นซอร์ด พวกเขามีภารกิจต้องตามล่ากลุ่มกบฏที่มีอยู่ในรายชื่อ ในตอนนั้นเควินพยายามจะแกะรอยกลุ่มกบฏโดยการดักฟังสัญญาณวิทยุสื่อสารของพวกนั้น แต่ในตอนนั้นเองคาสเตอร์ก็มาก่อกวนการทำงานของเควิน

คาสเตอร์ : เฮ้ อุปกรณ์ของนายนี่มันกะจึ๋ดริดดีหว่ะ

เควิน : อย่าแตะมันเด็ดขาดนะเฟ้ย ไม่งั้นฉันไม่เกรงใจแน่

คาสเตอร์ : แล้วจะทำไม

ในตอนนั้นเองอีริคกับอเล็กซ่าก็ต้องมาห้ามศึกก่อนที่ทั้งคู่จะปะทะกันไปมากกว่านี้ คาสเตอร์โดนอเล็กซ่าลากไปทางอื่น

คาสเตอร์ : น่าจะหากัญชาให้มันพี้บ้างนะ

อเล็กซ่า : อย่างน้อยเขาก็ทำงานดีกว่าคนอื่นเป็นกองแหละน่า นายไปเตรียมอาวุธเถอะ

อีริค : ได้ยินมั้ยพวก เขาทำงานเก่งกว่านายอีกหว่ะ

อเล็กซ่า : เออนี่อีริค สถานที่ๆเราจะไปอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ

อีริค : ห่างจากที่นี่ 2 กิโลเมตรได้หน่ะ ง่ายๆเอง

ซิลเวสเตอร์ : เอาหล่ะทุกคน งานนี้เราต้องรีบทำ แล้วก็ให้สำเร็จด้วย

อเล็กซานเดอร์ : เท่าที่ดูนะ พวกกบฏกลุ่มนี้มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

ซิลเวสเตอร์ : ก็ว่างั้นหล่ะ ยังไงก็รีบทำงานให้เสร็จก็แล้วกันนะ

อเล็กซานเดอร์ : แน่นอน เตรียมอาวุธให้พร้อมก็แล้วกัน

ณ เขตเมืองหลวงของโซราติก ชายในกลุ่มกบฏสองคนพาทหารไทยไปตามทางเรื่อยๆ เพื่อไปตามหาผู้พันที่หายไป ในระหว่างที่พวกเขากำลังเดินกันอยู่ ชายสองคนก็บอกให้พวกเขารีบหลบเข้าไปในตึกหลังหนึ่งในทันที

เดวิด : พวกรัฐบาลมา ท่าทางจะเป็นหมู่หน่ะ

จินตโล : ดูท่าจะเป็นพวกสอดแนมนะครับท่านครับ

เดชา : ไหนว่าพวกมันกำลังจะบุกแล้วยังไงหล่ะ

อรุณ : พวกมันคงจะมาดูหล่ะมั้ง ว่าเส้นทางข้างหน้าปลอดภัยหรือเปล่า

ในตอนนั้นเอง ทหารสองคนพาเชลยมาด้วยประมาณสามสี่คน จากนั้นพวกมันก็จับเชลยให้คุกเข่า

เจตนา : นั่นเชลย พวกมันจะฆ่าเชลยแน่ๆครับท่าน

เนตร : จะเอายังไงต่อดีครับท่าน เหมือนพวกมันจะฆ่าเขานะ

อรุณ : โจอี้ เรามีเวลาเท่าไหร่ที่จะหนีเข้าเมืองได้หน่ะ

โจอี้ : ราว 1 ชั่วโมงได้ครับ

อรุณ : ยังพอมีเวลา ทุกคน ยิงประสานใส่พวกมัน เลือกเป้าตามใจชอบเลย

พวกเขาต่างเล็งเป้าไปยังเป้าหมาย รอสัญญาณจากหัวหน้าของพวกเขา

อรุณ : เอาหล่ะ ยิงเลย

หลังจากมีคำสั่ง พวกเขาก็ยิงใส่ทหารรัฐบาล ทำเอาพวกมันระส่ำระส่าย บางคนรีบหนีกลับไปยังค่ายทหาร ส่วนเชลยก็รีบหนีเข้าไปในเมืองก่อนที่ทหารจะตามมาจับเขา

โจอี้ : ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย

เนตร : เราคงอยู่ที่นี่ได้ไม่นานหน่ะ รีบเข้าไปยังแนวรับของกลุ่มกบฏเถอะ

เจตนา : โอเค รีบไปกันดีกว่า เหลือแค่ชั่วโมงเดียวเองนะ

จินตโล : ว่าแต่ เราจะไปถึงที่นั่นในกี่นาทีหล่ะ

เดชา : ถ้ารีบเดินก็ถึงเองหล่ะ รีบไปกันดีกว่า

พวกเขาเดินทางกันต่อ ก่อนที่ทหารรัฐบาลจะตามมาจัดการพวกเขา

และอีกด้านหนึ่ง เร็นกับเอ็ดเวิร์ดรีบหนีออกมาจากค่ายทหาร พวกเขาหารถแถวนั้นเพื่อขับรถกลับเข้าเมือง พวกเขารีบมาก ก็แหงะหล่ะ กลุ่มรัฐบาลกำลังตามก้นพวกเขามาหน่ะ

เร็น : บ้าเอ้ย งานของฉันพังหมดเลย

เอ็ดเวิร์ด : เอาน่า วันนี้ไม่ได้วันหลังค่อยทำก็ได้นี่

เร็น : แล้วนี่เรากำลังจะไปไหนกันเนี่ย

เอ็ดเวิร์ด : เราจะรีบกลับไปยังค่ายกลุ่มกบฏ ไปตั้งหลักกันก่อนหน่ะ

พวกเขารีบขับรถกลับไปยังค่าย ในขณะนั้นเองพวกเขาก็เผลอแหกด่านของกลุ่มกบฏ จากนั้นรถก็เสียหลักแล้วชนกำแพง ในตอนนั้นเองกลุ่มกบฏก็มาเปิดประตูรถพวกเขา

“อ้าว เอ็ดเวิร์ด ไหงขับมาแบบนี้วะ เกือบตายแล้วเนี่ย”

เอ็ดเวิร์ด : ขอโทษทีหว่ะ ฉันหนีทหารมา พาฉันไปพบกับหัวหน้าหน่อยสิ

ชายคนนั้นพาเร็นและเอ็ดเวิร์ดไปยังค่ายของกลุ่มกบฏ ในตึกซึ่งเป็นตึกใหญ่ ในตอนนั้นเองก็มีคนจากกลุ่มอื่นมาร่วมประชุมเพื่อรับมือเหล่าทหารของรัฐบาลด้วย

“อ้าว เอ็ดเวิร์ด เรากำลังคุยกันเลย นี่เทเรซ่า เธอไปพา VIP ของเรามาด้วย เอาหล่ะ อย่าเสียเวลาเลย เริ่มคุยกันดีกว่า” หลังจากที่คุยกัน พวกเขาก็เริ่มประชุมในทันที

เทเรซ่า : เอาหล่ะค่ะ คุณอนูวา บอกสาเหตุที่คุณมาที่นี่ด้วยค่ะ

อนูวา : ฉันมาเพื่อติดต่อกับกลุ่มกบฏ แล้วประเมินสถานการณ์หน่ะ

เดม่อน : ว่าแต่ กองทัพของเธอเมื่อไหร่จะมาที่นี่หล่ะ

อนูวา : พ่อฉันต้องแน่ใจก่อน ว่าถ้าทำแล้วจะไม่พลาดหน่ะ

ลูลู่ : ว่าแต่ คุณตะวัน คุณติดต่อกับโลกภายนอกได้หรือยังคะ

ตะวัน : ยังเลยครับ ผมไม่รู้ว่ากองทัพของผมกำลังทำอะไรอยู่

เอ็ดเวิร์ด : ผมว่างานนี้เราต้องรีบดำเนินการหน่อยนะครับ

เร็น : ใช่ พวกเราเห็นกองทัพกำลังจะบุกมาที่นี่

“เออใช่ ว่าแต่ กลุ่มกบฏที่เหลือตอนนี้ทำอะไรกันอยู่หล่ะ” หัวหน้าของกลุ่มได้สอบถามคนอื่นๆ

เทเรซ่า : ตอนนี้เรายังติดต่อพวกเขาไม่ได้เลยค่ะ

ลูลู่ : ได้ยินว่าบางส่วนเริ่มการปะทะกับทหารรัฐบาลแล้วนะคะ

ตะวัน : ว่าแต่ พวกคุณรู้หรือเปล่า ว่าทางสหประชาชาติจะเอายังไงกับเรื่องนี้

เดม่อน : เท่าที่ได้ยินมา ตอนนี้พวกเขายังไม่มีท่าทีอะไรนะครับ

เร็น : ผมขอพูดอะไรหน่อยนะครับ ถ้าเราจะจัดการ เราต้องจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ

เอ็ดเวิร์ด : ฉันรู้ ตอนนี้พวกเขากำลังเตรียมพร้อมแล้วหล่ะ

อนูวา : มีใครมีวิทยุบางคะ // เดม่อนนำวิทยุสื่อสารให้อนูวา จากนั้นอนูวาก็ติดต่อไปยังฐานบัญชาการของพ่อเธอในทันที

“พ่อคะ หนูอนูวาเองค่ะ”

“อนูวา เป็นยังไงบ้างลูก ไม่ติดต่อมาหลายวันเลย ติดต่อกลุ่มกบฏได้มั้ย”

“ติดต่อได้ค่ะ พวกเขาอยากคุยกับพ่อเลยค่ะ” อนูวาให้วิทยุกับหัวหน้ากลุ่ม

“ท่านนายพลครับ ผมเชสเตอร์ หัวหน้ากลุ่มกบฏเขตกลางครับ”

“สถานการณ์การรบเป็นยังไงบ้างหล่ะ”

“ทหารรัฐบาลบีบเราเต็มที่ ตอนนี้พวกเขากำลังจะโจมตีกวาดล้างเราครับ”

“เอาหล่ะ ผมจะหาทางส่งอาวุธให้พวกคุณก่อน”

“ว่าแต่ เมื่อไหร่กองทัพของท่านจะมาหล่ะครับ”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะรีบจัดการเอง” จากนั้นไม่นาน สัญญาณก็ถูกตัดไป

เชสเตอร์ : เอาหล่ะทุกคน แยกย้ายกันไปได้ พวกรัฐบาลกำลังจะมาแล้ว คีธ นายหาทางไปติดต่อกับกบฏกลุ่มอื่นนะ // พวกเขารีบแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของแต่ละคน ในตอนนั้นเองเอ็ดเวิร์ดรีบวิ่งไปกอดเทเรซ่าทันที เนื่องจากว่าทั้งคู่ได้รักกันมาซักพักนึงแล้ว

เทเรซ่า : ฉันคิดถึงคุณจังเลยเอ็ดเวิร์ด

เอ็ดเวิร์ด : ผมก็คิดถึงคุณ ตอนนี้ผมได้อยู่กับคุณแล้วนะ // เอ็ดเวิร์ดจูบเทเรซ่าเข้าไปอีกครั้ง ทางด้านของฮาน่า เธอพาตะวันและอนูวากลับไปยังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีนก่อน เพื่อให้พวกเขาไปพักผ่อน

ฮาน่า : ฉันจะพาพวกเขาสองคนไปพักก่อน

อลัน : ผมว่า ผมจะไปรวมกลุ่มกับคนอื่นเพื่อปะทะกับพวกมัน

ฮาน่า : ว่าแต่ คุณจะรู้เหรอว่ากลับมายังไงหล่ะ

อลัน : ผมรู้น่า คุณพาพวกเขาไปส่งก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวผมรีบกลับไปหาคุณเองนะ

และทางด้านของคีธ เขาขี่มอเตอร์ไซค์ไปยังค่ายของกลุ่มกบฏแหล่งที่สอง ในตอนนั้นเองเขาคิดอยู่แค่ว่าต้องรีบไปเตือนพวกเขาว่ากองทัพของรัฐบาลกำลังจะไล่ตามเขา ให้พวกเขาเตรียมเข้าปะทะในทันที เขาขี่มอเตอร์ไซค์มาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาเจอกับขบวนชาวบ้านผู้อพยพ ที่กำลังเดินทางเข้าไปในเขตใจกลางเมือง

“ทุกคน รีบกลับเข้าไปในเมืองเร็ว พวกทหารกำลังมาแล้ว”

ชาวบ้านอพยพที่ได้ยินก็ตกใจ รีบวิ่งกลับเข้าไปในเมืองในทันที จากนั้นเองคีธก็เจอกับเทโจ หัวหน้ากลุ่มกบฏอีกกลุ่มหนึ่งที่พาชาวบ้านมาด้วย

เทโจ : นี่นายเป็นใครเนี่ย

คีธ : ผมก็เป็นพวกคุณนั่นแหละ ผมชื่อคีธ ผมมาเตือนพวกคุณว่าทหารรัฐบาลกำลังตามมา

เทโจ : คิดว่าเราไม่รู้หรือไง เราก็รีบอยู่เนี่ย

คีธ : ว่าแต่ คุณติดต่อกับกลุ่มอื่นได้หรือเปล่าครับ

เทโจ : ผมพยายามอยู่ แต่การสื่อสารเข้าขั้นแย่มากเลย

และในขณะเดียวกัน อันนาก็พาสาวๆเกิร์ลกรุ๊ปเดินทางตามเทโจมาเรื่อยๆ เพื่อที่จะหาที่ปลอดภัยในการหลบภัยสงคราม

อันนา : เอาหล่ะเด็กๆ ยังไงก็เกาะกลุ่มรวมกันไว้นะจ๊ะ

อามินะ : ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่พาพวกเรามาหน่ะ // ในตอนนั้นเอง จูซมแอบมองคีธอยู่ห่างๆ เพื่อนคนอื่นๆก็มาสะกิดเธอ

ชิสา : จูซม มองอะไรอยู่เหรอจ๊ะ ตาไม่กระพิบเลย

จูซม : อะไรของพวกเธอเนี่ย ไม่ได้มองอะไรซะหน่อย

ซนแซ : แหม่ ปากแข็งตามเคยเลยนะจ๊ะแม่คนสวย

ซายอน : นี่พวกเธอ อย่าไปแซวเธอมากสิ หน้าแดงหมดแล้วเนี่ย

จูซม : นี่พวกเธอ

จียอน : ใจเย็นๆสิแหม่ แซวกันไปได้เนี่ย

ไคล่า : เฮ้อ เหนื่อยจัง เดินมาตั้งไกลแล้วนะเนี่ย

ยู่อี๋ : ว่าแต่ ต้องเดินอีกไกลหรือเปล่าเนี่ยถึงจะไปถึง

ชินเฮ : ไม่รู้สิ แต่ยังไงก็เดินไปก่อนก็แล้วกันนะ // และในตอนนั้นเอง เครื่องบินของฝ่ายรัฐบาลก็บินผ่านหัวพวกเธอ ในตอนนั้นพวกเธอก็พยายามหาที่หลบที่ข้างทาง แต่พวกผู้ชายพยายามห้ามเธอเอาไว้

เทโจ : ใจเย็นๆน่าคุณ พวกเราไม่ใช่เป้าหมาย มันคงมาสอดแนมหน่ะ       

ชินเฮ : แต่ฉันกลัวนี่หน่า คุณเข้าใจหรือเปล่า

เทโจ : เอาแบบนี้นะ ผมจะปกป้องคุณเองไม่ว่าจะยังไง

จูซม : ว่าแต่ ถ้าพวกเธอไปถึงที่หลบภัย เธอจะเอายังไงต่อหล่ะ

ไคล่า : พยายามติดต่อคนต่างชาติ หรือสถานทูตที่ไหนก็ได้สิ

ซาซอน : เธอคิดว่าพวกเขาจะอยู่รอพวกเรางั้นเหรอ

จียอน : แต่ยังไงก็ต้องลองดูก่อนนะ เราอาจจะได้กลับบ้านก็ได้

ซนแซ : ตอนนี้ฉันหิวจังเลยเนี่ย อยากกินอะไรหน่อยหล่ะ

ชิสา : แหม่ เพิ่งจะกินไปเมื่อกี้เองนะจ๊ะตัวเธอ

อามินะ : เอาเป็นว่า ถ้าเราไปถึงที่ค่ายแล้วค่อยคุยกันก็แล้วกัน

ยู่อี๋ : เบื่อเสียงเครื่องบินจริงๆเลยเนี่ย มันทำฉันเป็นบ้าแล้ว

ในตอนนั้นเอง ตอนอันนาเจอคีธ เธอรีบเข้าไปถามเขาเรื่องลูกของเธอในทันที

อันนา : ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเคยเห็นเด็กชายคนนี้หรือเปล่าคะ // เธอยื่นรูปให้เขาดู

คีธ : เหมือนจะเคยเห็นอยู่นะครับ

อันนา : จริงเหรอคะ เห็นที่ไหนอย่างงั้นเหรอคะ

คีธ : ลองไปที่ค่ายหลักของเราก่อนครับ เผื่อเขาจะอยู่ที่นั่น

จากนั้นไม่นาน ขบวนของพวกเขาก็รีบออกเดินทางไปยังค่ายหลักในทันที ก่อนที่กองทัพรัฐบาลจะตามพวกเขามา

กลับมายังโกดังสินค้าของมาร์ค ในตอนนั้นเองมาร์คก็พาเวร่ามายังที่เก็บของ ขนาดโกดังมันใหญ่มาก ตามที่มาร์คเปรยให้กับเวร่าฟัง เวร่าพอใจมากที่ได้มาร่วมงานกับเขา

เวร่า : ที่นี่ใหญ่มาก น่าจะพอกักเก็บเสบียงให้พวกของฉันได้
มาร์ค : แน่นอนครับ แต่เรายังขาดคนเฝ้าอยู่หน่ะ

เวร่า : เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันให้ทหารของฉันมาเฝ้าก็ได้

มาร์ค : แต่ว่า คุณต้องให้ทหารของคุณใส่ชุดพลเรือนนะครับ

เวร่า : ต้องการจะพรางตัวสินะ ฉันเข้าใจน่า

มาร์ค : โอเค ว่าแต่ จะส่งสินค้ามาเมื่อไหร่ดีหล่ะครับ

เวร่า : ฉันจะรีบส่งสัญญาณให้ทหารมาส่งของ แต่ช่วงนี้คงต้องระวังหน่อย

มาร์ค : เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นเหรอครับ

เวร่า : ทางรัฐบาลสั่งให้ฉันนำกำลังบุกเข้าจัดการกลุ่มกบฏหน่ะ

มาร์ค : งั้นเหรอ สงสัยผมคงจะต้องเก็บตัวแล้วสินะ

เวร่า : ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า

ในตอนนั้นเอง ลูกน้องของมาร์คก็หยิบไวน์ขวดหนึ่งมาให้กับเขา

มาร์ค : ดื่มหน่อยมั้ยครับคุณผู้หญิง

เวร่า : แน่นอน คนอย่างฉันดื่มไม่เคยพอหรอก // ทั้งคู่นั่งดื่มไวน์ด้วยกัน

เวร่า : ท่าทางคุณจะอยู่กับฉันได้ มีเหล้าให้ฉันเยอะๆแบบนี้

มาร์ค : เฮ้อ แพงกว่านี้ก็มีให้คุณดื่มน่า เราเป็นหุ้นส่วนกันแล้วสินะ ว่าแต่ จะเป็นมากกว่านั้นได้หรือเปล่าหล่ะ // มาร์คยื่นหน้าไปหาเวร่า เธอเอามือปิดปากเขาไว้ก่อน

เวร่า : ไปต่อที่ห้องดีกว่า ฉันไม่อยากให้พวกนั้นมาเจอฉันหน่ะ

กลับมาในเขตตัวเมือง ซีวิลวิ่งหนีจากการจับกุมของทหารมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงในตัวเมือง ในตอนนั้นเขาคิดว่าเขาหลุดพ้นจากการตามล่าของทหารแล้ว เขาก็เดินต่อไปในเมือง เผื่อว่าจะมีอะไรให้เขากินจนจบสงคราม
แต่ในระหว่างที่เขากำลังเดินเล่น จู่ๆเขาก็โดนตีหัวเข้าที่ด้านหลัง ทำเอาซีวิลสลบในทันที จากนั้นพวกมันก็ลากซีวิลมาในตึกแห่งหนึ่ง จากนั้นไม่นาน เขาก็ตื่นขึ้นมาอยู่ในห้องขังห้องหนึ่ง ซึ่งในตอนนั้นมีคนอื่นๆก็อยู่ในห้องเดียวกับเขาด้วย

ซีวิล : เฮ้ย พวกนาย นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นหล่ะเนี่ย

“ฉันก็ไม่รู้ โดนจับมาที่นี่เหมือนกับนายนี่แหละ”

“ฉันมาแถวนี้เพื่อมาหาอาหาร แต่จู่ๆก็โดนตีสลบแล้วก็มาฟื้นที่นี่หน่ะ”

จากนั้นเอง พวกที่อยู่ด้านนอกก็เริ่มคุยกัน ซีวิลไปแอบฟังพวกเขาพูดด้วยในตอนนั้น

“เฮ้ย ได้ข่าวหรือยัง พวกรัฐบาลกำลังจะบุกเข้ามาหน่ะ”

“งั้นเหรอ แบบนี้ก็ไม่ต้องกินคนแล้วสินะ”

“เออ ถ้างั้นพรุ่งนี้ก็รีบๆฆ่ามันให้หมด เอาเฉพาะพวกที่พอกินได้ก็แล้วกัน”
“โอเค เดี๋ยวฉันคัดเลือกเองก็แล้วเอง”

ซีวิล : เฮ้ย พวกแกคิดจะทำอะไรฉันเหรอวะ

“เงียบปากเดี๋ยวนี้ หรือแกอยากเจ็บตัวห่ะ” มันตะโกนกลับใส่ซีวิล

ซีวิล : บ้าเอ้ย กูไม่ยอมเป็นอาหารของพวกมึงหรอกนะเว้ย

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้กัน คืนนี้ปากดีไปเถอะหว่ะ” จากนั้นพวกมันสองตัวก็ออกไปด้านนอก

“เฮ้ย นี่เราจะโดนมันกินเหรอวะเนี่ย”

ซีวิล : เรื่องอะไรหล่ะวะ ฉันต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้

ซีวิลพยายามหาทางหนีออกไปจากตึกนรกแห่งนี้ เพราะไม่เช่นนั้นเขาคงเป็นอาหารของพวกมันแน่ๆ

กลับมายังกลุ่มกบฏแปดหนุ่ม หลังจากที่พวกเขาไปสกัดทัพของรัฐบาลที่เข้ามาสอดแนมในเมือง พวกเขาก็รีบกลับเข้ามายังเขตปลอดภัยเพื่อที่จะรับมือกับกลุ่มรัฐบาล พวกเขามาที่ร้านค้าแห่งหนึ่งพร้อมกับอาหารกระป๋องบางส่วน จากนั้นพวกเขาก็นั่งพักถอนหายใจกันพักใหญ่

อัลเบิร์ต : เฮ้อ กว่าจะหนีกันมาได้ เกือบตายแล้วมั้ยหล่ะ

ริกโก้ : มีอาหารกระป๋องมาด้วย เดี๋ยวฉันทำให้พวกนายกินเอง // ในตอนนั้นทุกคนพร้อมใจกันจะแกะกระป๋องเพื่อที่จะรีบกินเดี๋ยวนี้

ริกโก้ : หยุดก่อน เดี๋ยวนี้เลย ทำไมรีบกินจัง

มีกัส : นี่พวกเรายังโดนมาหนักไม่พอหรือไงเนี่ย

ทาเคชิ : นั่นสิ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์เท่าไหร่ วันหลังแล้วกันนะริกโก้

ไซม่อน : ใช่ ฉันว่านายอย่าทำอีกเลยนะตัวเอง ฉันขอหล่ะ

ริกโก้ : นี่แก!!

มินโฮ : ช่างมันก่อนเถอะ ว่าแต่ เราจะเอายังไงต่อเรื่องนี้

ดราก้อน : จะยังไงหล่ะ ทหารรัฐบาลบุกมาแน่ๆ ไม่ว่าจะยังไง

ซุนฮยอน : ตอนนี้คนของเราก็เป็นรอง ไหนจะอาวุธอีกต่างหาก

ทาเคชิ : เอาแบบนี้นะ ฉันจะลองไปติดต่อกับกลุ่มกบฏกลุ่มอื่นดู

อัลเบิร์ต : ฉันว่า พวกนั้นก็คงหัวปั่นไม่ต่างกับเราหรอก

มีกัส : ว่าแต่ เราจะไปกันต่อไหนดีหล่ะเพื่อน

ดราก้อน : เราต้องรีบไป ยิ่งช้าแผนการตั้งรับจะยิ่งไม่ได้ผลมากขึ้นหน่ะ

ริกโก้ : แต่ก่อนอื่น พวกนายไม่ให้ฉันทำอะไรให้กินจริงๆเหรอ // ทุกคนถึงกับรีบตักอาหารกระป๋องเข้าปาก

ซุนฮยอน : เฮ้อ เหนื่อยจัง ได้กินอะไรแบบนี้ค่อยดีหน่อย

ไซม่อน : วันนี้เราขอซักวันเถอะนะริกโก้

ริกโก้ : ฮืม พวกนายนี่มันเหลือเกินจริงๆเลยนะเฟ้ย

มินโฮ : เฮ้อ ฉันว่าเราคงจะไม่รอดถึงพรุ่งนี้แน่ๆ // มินโฮพูดพลางตักอาหารเข้าปากอย่างรวดเร็ว

กลับมายังร้านกาแฟแห่งหนึ่งในตัวเมือง หลังจากที่อนาตาเซียตื่นขึ้นมา ในตอนนั้นเองพ่อของเขาก็เอาน้ำมาให้เขาล้างหน้าล้างตา เพื่อทำให้เขาสดชื่นก่อนที่จะมาทานอาหารเช้าต่อ

อนาตาเซีย : ผมขอกินเลยได้หรือเปล่าครับพ่อ

เวสต์ : ไม่ได้ อย่าอิดออด เดี๋ยวก็ได้กินเองหล่ะ

อนาตาเซีย : คุณพ่อเวสต์สอนไว้ ต้องล้างหน้าแปรงฟันก่อนกินข้าว // อนาตาเซียฮัมเป็นเพลง

เวสต์ : นี่ จะต้องให้พ่อเอาหัวกดน้ำมั้ยห่ะ // อนาตาเซียรีบล้างหน้าอย่างไว จากนั้นก็รีบลงมาด้านล่าง กินอาหารเช้ากับพ่อของเขา

อนาตาเซีย : ว่าแต่ เราจะเอายังไงต่อดีหล่ะครับพ่อ

เวสต์ : อยู่ในนี้เราปลอดภัยน่า ไม่ต้องห่วงไปหรอก

อนาตาเซีย : แต่เสบียงของเรากำลังจะหมดนะครับพ่อ

เวสต์ : อีกไม่นานสงครามคงจบแล้วหล่ะ อีกอย่าง เสบียงของเรามีมากพออยู่แล้วน่า ลูกเบื่อที่นี่ใช่มั้ยหล่ะ

อนาตาเซีย : ก็แหงะหล่ะครับ เสียงปืนใหญ่ดังทั้งคืน ผมนอนไม่หลับมาหลายคืนแล้วเนี่ย

เวสต์ : อดทนหน่อยนะลูก มันต้องจบลงอีกไม่นานแน่ๆ

อนาตาเซีย : ก็หวังไว้แบบนั้นครับ // อนาตาเซียตักอาหารเข้าปากไปเรื่อยๆ เวสต์ต้องคอยปลอบใจลูกของเขาไม่ให้ขวัญเสียไปมากกว่านี้

กลับมายังอพาร์ทเม้นท์ของนอร์รีน พวกของนอร์รีนยังคงแยกย้ายกันพักผ่อน บางส่วนก็ช่วยกันทำอุปกรณ์เพิ่มเติม เพื่อรับมือกับกลุ่มโจรที่จะบุกมาต่อไป แต่ในระหว่างนั้นเอง เสียงปืนใหญ่ก็ดังมาแต่ไกล ทำเอาพวกเขาตกใจกันมาก จนต้องมารวมตัวกันอยู่ที่ห้องโถงใหญ่

โทนี่ : นี่ ทุกคน สงสัยว่าพวกมันคงจะเริ่มการบุกแล้วหล่ะ

เอสเทอร์ : นั่นสิ ว่าแต่คุณอนูวาเมื่อไหร่จะกลับมาหล่ะ

ไลฟ์ : อาจจะไม่กลับมาแล้วมั้ง นางอยู่กับพวกกบฏแล้วนี่

นอร์รีน : ว่าแต่ ยูจีนเขาหายไปไหนกันหล่ะเนี่ย

มิเชล : ฉันก็ไม่รู้ สงสัยคงจะอยู่แถวนี้แหละ

เอจิ : ไม่ว่าจะยังไง เราต้องอยู่ด้วยกันเอาไว้นะครับ

จากนั้นไม่นาน ลูกปืนใหญ่ก็มาตกที่บริเวณอพาร์ทเม้นท์ของพวกเขา ทำเอาพวกเขาถึงกับต้องรีบหมอบลงกับพื้น

บารีร่า : นี่เราจะตายกันหมดอย่างงั้นเหรอเนี่ย

ซีโร่ : ไม่หรอกครับ ผมจะไม่ยอมตายอยู่ที่นี่หรอก

มิสซึ : ตอนนี้อลิซกำลังซ่อมอพาร์ทเม้นท์อยู่ ภาวนาอย่าให้มันยิงมาโดนเราก็แล้วกัน

อลิซ : ตอนนี้ฉันยังขาดอุปกรณ์เพิ่มเติมอยู่ พอจะหาได้หรือเปล่าหล่ะ

นอร์รีน : เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปหาของเอง พวกคุณไม่ต้องห่วงนะ

หลังจากที่เสียงปืนใหญ่ดับลง พวกเขาก็ออกมาจากที่ซ่อนอย่างหมดกังวล แต่พวกเขาหารู้ไม่ว่า กองทัพของรัฐบาลกำลังจะเริ่มกวาดล้างผู้คนในเมืองแล้ว

=================================================================

สงครามระหว่างกลุ่มกบฏกับรัฐบาลกำลังจะเปิดฉากขึ้นแล้ว พวกเขาจะทำอย่างไรกันต่อไป ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า
ขอคนละเม้นท์ด้วยเน้อ