The Gang Society - เด็กเถื่อนในเมืองคนบาป

ลำดับตอนที่ #16 : ฆ่าปิดปาก

เช้าวันต่อมา ซึ่งเป็นวันเสาร์ที่ดูธรรมดาเหมือนวันเสาร์ทั่วไป แต่เป็นวันที่พวกเด็กๆต้องทำงานใหญ่ตามสั่ง พวกเขาเตรียมความพร้อมในการทำงานสำคัญ ซึ่งงานนี้พวกเขารู้สึกว่าอันตรายกว่างานอื่นที่ผ่านมา

นากะ : เอาหล่ะพวกนาย วันนี้คงต้องระวังกันเป็นพิเศษหน่อยหล่ะ

โทจัง : เอ๊ะนี่ ซื่อหงเขาไปไหนหล่ะเนี่ย

เดลอา : นั่นสิ ฉันไม่เห็นเขามาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย

โซเซีย : ได้ยินว่าโซเซียเขามีนัดเดทอะไรเนี่ยแหละ

ออก้า : เมื่อไหร่เราจะได้เดทกับเขาบ้างอ่ะ

โซเซีย : นี่ ไม่หยอดซักวันนี่จะตายมั้ยห่ะ

โอ๊ค : เอาเถอะ แล้วงานนี้เราจะเอายังไงดีหล่ะ

ฮาน : จะยังไงหล่ะ ก็แค่ทำงานตามสั่ง แล้วกลับบ้านก็พอแล้ว

มาเรียน่า : แต่ฉันว่า งานนี้มันดูอันตรายกว่างานอื่นนะ

เวร่า : คิดมากน่า คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก

โลกิน : แล้วนี่ ทางหนีทีไล่ เราคิดเอาไว้หรือยังหล่ะ

เดลแคน : ก็พอมีอยู่อ่ะ ท่อระบายน้ำลับ ฉันสำรวจมาแล้ว

ดาริน : ท่อระบายน้ำ ตายหล่ะ คงต้องเอาชุดมาเปลี่ยนแล้วหล่ะ

ไอล่า : นั่นสิ รู้สึกแหยงๆยังไงชอบกลอ่ะ

เฮสเตอร์ : จะกลัวอะไรหล่ะ ใช้รองเท้าบู้ตก็พอแล้วหล่ะ

นากะ : โอเค งานนี้เราต้องระวังๆตัวกันหน่อย

กลับมายังในเมืองย่านไชน่าทาวน์ ซึ่งเจนขับรถตำรวจของเธอมาตามสถานที่ที่ซื่อหงนัดเอาไว้ เธอก็ชายตามองหาซื่อหงที่นัดเธอไว้ แต่ตอนนั้นเอง ซื่อหงก็โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

ซื่อหง : สวัสดีจ้า คุณตำรวจคนสวย

เจน : นี่นาย ฉันตกใจหมดเลยเนี่ย

ซื่อหง : ตกใจทำไมหล่ะครับ เราไปกันดีกว่า // ซื่อหงไม่พูดอะไรมากจูงมือเธอไปยังร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง ซึ่งในร้านดูตกแต่งสวยงาม ซื่อหงพาเธอไปนั่งยังมุมพิเศษของร้าน

เจน : ว้าว ร้านสวยจังเลยนะเนี่ย

ซื่อหง : พอทานอาหารจีนได้หรือเปล่าครับ

เจน : ทานได้เหรอ ฉันชอบอาหารจีนเลยแหละ

จากนั้นเองเจนก็สั่งมาอย่างกับจะกินเป็นสิบปี จากนั้นพวกเขาก็นั่งทานด้วยกันอย่างมีความสุข

เจน : หวังว่านายคงจะเลี้ยงฉันได้นะ

ซื่อหง : ได้สิครับ มากกว่านี้ก็ได้ เพราะต่อไปนี้ ผมจะได้คุมกิจการของผมเองแล้ว

เจน : จริงเหรอ กิจการอะไรเหรอ

ซื่อหง : เป็นตลาดอาหารซีฟู้ดหน่ะครับ ร้านใหญ่ด้วย

เจน : อ้าว งั้นเหรอ ยินดีกับนายด้วยนะ

ซื่อหง : ว่าแต่ คุณตำรวจมีแฟนหรือยังครับเนี่ย

เจน : ยังไม่มี นายจะถามทำไมงั้นเหรอ

ซื่อหง : ไม่มีอะไรครับ ผมแค่อยากจะลงชื่อสมัครไว้ก่อนหน่ะ

เจน : แหวะ ฉันคิวยาวหน่อยนะ นายรอไหวหรือเปล่าจ๊ะ

ซื่อหง : นานแค่ไหนก็จะรอคร้าบ // จากนั้นเขาก็เดทกันต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีท่าว่าจะสิ้นสุดเลย

ส่วนที่ห้างสรรพสินค้าในเมือง อังเดรมาเที่ยวกับรัน ซึ่งในตอนนั้นเอง ลอเรนก็ตามมาดูอยู่ห่างๆเพราะเป็นห่วง แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีชายคนหนึ่งเดินมาสะกิดข้างหลังเธอ ทำเอาเธอตกใจจะสอยหมัดใส่เขา แต่เขาคว้ามือเธอเอาไว้ได้ทัน ซึ่งเขาคนนั้นก็คืออัลเบิร์ตนั่นเอง

ลอเรน : นี่นาย นายอีกแล้วเหรอเนี่ย

อัลเบิร์ต : แหม่ โลกมันกลมจริงๆเลยนะครับเนี่ย

ลอเรน : โลกกลมอะไรของนายเนี่ย นายมาตามน้องชายฉันทำไม

อัลเบิร์ต : ก็ผมแค่เป็นห่วงหน่ะ ว่าแต่ ดอกไม้ของผมคุณชอบหรือเปล่า

ลอเรน : ห่ะ นี่ดอกไม้ของนายงั้นเหรอเนี่ย

อัลเบิร์ต : ครับ ว่าแต่ เราจะยืนคุยกันอีกนานหรือเปล่าครับ น้องคุณไปโน่นแล้ว // พวกเขาทั้งสองคนรีบตามไปติดๆ ก็พบว่าอังเดรกับรันเข้ามาที่ร้านบิงซูร้านหนึ่ง

รัน : ฉันอยากกินที่ร้านนี้มานานแล้วอ่ะ

อังเดร : แล้วปกติเธอไม่ค่อยได้มางั้นเหรอ

รัน : ช่วงนี้ฉันเรียนหนักไปหน่อยหน่ะจ้ะ // ครู่หนึ่งพนักงานร้านก็มารับออเดอร์จากทั้งคู่

รัน : หนุเอาสตอว์เบอร์รี่ ชีสเค้กบิงซูที่หนึ่งค่ะ

อังเดร : ผมเอาช็อคโกแลตลาวาบิงซูครับ

จากนั้นพักหนึ่ง พนักงานร้านก็เอาบิงซูมาเสิร์ฟให้ทั้งคู่ จากนั้นพวกเขาก็นั่งทานด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย

รัน : ขอชิมของเธอหน่อยสิจ๊ะ

อังเดร : ได้สิ มาตักเอาเลยสิ

รัน : ไม่อ่ะ เธอป้อนฉันหน่อยสิ นะๆๆๆๆๆๆ // ระหว่างที่เด็กๆกำลังสวีทกัน ผู้ใหญ่ก็คอยจับตามองอยู่ที่โต๊ะแถวนั้น

อัลเบิร์ต : ดูเหมือนทั้งคู่จะรักกันดีนะเนี่ย

ลอเรน : ฉันก็เห็นด้วยนะ

อัลเบิร์ต : ว่าแต่ คุณจะสั่งอะไรหน่อยหรือเปล่าเนี่ย เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง

ลอเรน : งั้นเหรอ ก็ดีเหมือนกันนะ

ส่วนที่บ้านของคิร่า คิร่าได้ข่าวจากฮาเกนว่าเขากำลังจะถึงในวันพรุ่งนี้ เธอดีใจมากเลยโทรคุยกับเขาก่อนเพื่อให้หายคิดถึง

คิร่า : ฮาเกน ฉันได้ข่าวว่าเธอจะถึงวันพรุ่งนี้อ่ะ

ฮาเกน : ใช่จ้ะ ฉันกำลังจะไปหาเธอแล้ว

คิร่า : เธอจะเอาอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะซื้อมาให้

ฮาเกน : ไม่เป็นไรหรอก รบกวนเธอเปล่าๆ

คิร่า : ไม่รบกวนเลยจ้ะ ยังไงก็รีบกลับบ้านนะ

ฮาเกน : ได้เลยจ้ะ ยังไงก็รอฉันด้วยนะ

เมื่อถึงเวลาห้าโมงเย็น พวกเด็กๆกับแก๊งค์คนอื่นๆก็มารวมตัวกันที่จุดนัดพบ

นากะ : เอาหล่ะ ตอนนี้พวกเราพร้อมกันหมดแล้วนะ

โซเซีย : แล้วก็ไม่ต้องห่วงหล่ะ คนของฉันเยอะขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าทำอะไรหรอก

ออก้า : ว่าแต่ พวกมันจะมีกันเยอะเหมือนพวกเราหรือเปล่า

โอ๊ค : แต่พวกเรามีปืนนะ จะกลัวอะไรกับพวกมันหล่ะ

ฮาน : โอเค งั้นเรารีบไปดักซุ่มอยู่แถวๆนี้ดีกว่า ไปกันเลย

พวกเขากระจายคนไปยังจุดต่างๆของตึก เพื่อรอให้พวกมันโผล่มา

โทจัง : นี่ พวกมันน่าจะมาได้แล้วนะ ทำไมมันช้าจังเลย

โลกิน : ไม่หรอกม้าง นี่มันก็เพิ่งจะห้าโมงตรงเองนี่

เดลอา : ทุกคนไม่ต้องเถียงกัน ฉันได้ยินเสียงรถพวกมันมาแล้วนะ

เวร่า : นั้นไง พวกมันมากันแล้ว // พวกเขาเห็นขบวนรถของพวกมันค่อยๆเคลื่อนมายังตึกร้าง จากนั้นพวกมันก็ค่อยๆทยอยลงจากรถมา

เดลแคน : จะเอายังไงดี จะลงมือตอนนี้เลยดีมั้ย

ดาริน : ยังก่อนดีกว่า เราต้องรอให้พวกมันเจรจากันก่อนนะ

ในตอนนั้นเอง พวกมันก็เริ่มการเจรจา แต่การเจรจาดำเนินไปได้ด้วยความไม่ราบรื่นเท่าไหร่

ไอล่า : แล้วเราจะเอายังไงต่อหล่ะเนี่ย

เฮสเตอร์ : ใจเย็นสิ ต้องรอให้พวกมันปะทะกันก่อนนะ

มาเรียน่า : ทุกคน ดูเหมือนพวกมันจะเคลื่อนไหวกันแล้วนะ

พวกมันเปิดฉากปะทะกัน เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วโกดัง พวกของนากะได้จังหวะจึงเข้าโจมตีพวกมันทันที

“ลุยเลยพวกเรา”

พวกของนากะเข้าปะทะกับสองแก๊งค์ใหญ่ การต่อสู้ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาสู้กันอย่างที่ไม่มีอะไรหยุดเขาได้ นากะสู้กับตัวหัวหน้าแก๊งค์เพราะเคยมีเรื่องกันมาก่อน โซเซียกับออก้าก็เล่นคนที่เหลือ แต่คราวนี้ออก้าโดนฟาดเข้าที่หัว โซเซียต้องมาช่วยพาตัวเขาไปหลบในที่ปลอดภัยก่อน

โซเซีย : ออก้า เจ็บตรงไหนหรือเปล่า อย่าเป็นอะไรไปนะ

ออก้า : ฉันยังไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ถ้าฉันยังไม่ได้สวีทกับนาย

โซเซีย : แหวะ แบบนี้ตายๆไปซะดีกว่า

ออก้า : อย่าใจร้ายกับเค้าสิ

โอ๊คกับฮานเห็นท่าไม่ดี เลยให้ลูกน้องของเขาไปสู้ก่อน จากนั้นก็ไปดูอาการของออก้า

โอ๊ค : ตายหล่ะ ออก้า นายยังโอเคหรือเปล่าอ่ะ

ฮาน : แย่หล่ะ แบบนี้ต้องพาไปหลบข้างนอกก่อนดีกว่า

โอ๊ค : โทจัง ช่วยฉันที

โทจังกับเดลอาต้องช่วยกันพาออก้าออกไปจากพื้นที่นั้น แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังต่อสู้กัน ก็มีเสียงตำรวจออกมาคุมสถานการณ์เอาไว้ พวกเด็กๆเห็นท่าไม่ดีเลยพยายามจะหนีออกไป แต่ตำรวจก็ล้อมพื้นที่เอาไว้ทุกทาง

โทจัง : แย่แล้ว พวกเราโดนล้อมแล้ว ทำยังไงดีหล่ะ

เดลอา : ทางหลังโกดังก็ไม่ได้งั้นเหรอ

เฮสเตอร์ : ไม่ได้เลย ตำรวจปิดทางเข้าออกไว้หมดแล้วอ่ะ

ไอล่า : แบบนี้ต้องหนีไปที่ทางลับของเราแล้วหล่ะ

พวกเด็กๆพาลูกน้องคนอื่นๆมายังท่อระบายน้ำลับที่เตรียมไว้ จากนั้นก็ค่อยๆลงไปทีละคนอย่างเร่งรีบ

ดาริน : ฉันไม่เข้าไปเด็ดขาดเลย

เดลแคน : ถ้าอย่างงั้นขี่หลังฉันก็ได้ ไม่ต้องกลัวนะ

มาเรียน่า : แล้วนากะหล่ะ นากะเขาไปไหนหล่ะ

นากะวิ่งมาด้วยสภาพที่เลือดท่วมตัว มาเรียน่าต้องมาช่วยพยุงเขา

เวร่า : แย่แล้ว นากะ นายเป็นอะไรมากมั้ยอ่ะ

โลกิน : ฉันจะพานากะไปเอง พวกเธอช่วยเปิดทางหน่อยก็แล้วกัน

พวกเขาพากันเดินไปตามแนวท่อระบายน้ำ เพื่อหาทางออกไปด้านนอก แต่ตำรวจก็เปิดล้อมด้านนั้นไว้ทุกทางเลย

โอ๊ค : บ้าเอ้ย เราจะออกไปไม่ได้เลยเหรอเนี่ย

ฮาน : ใจเย็นๆน่าโอ๊ค ถ้านายกลัวความมืดนายก็จับมือฉันไว้ก็ได้นะ

ระหว่างนั้นเอง ก็มีแสงไฟมาจากด้านหน้า ตอนแรกพวกเขาก็ตกใจนึกว่าพวกตำรวจเจอตัวเด็กๆแล้ว แต่ความจริงนั่นก็คือ

ซื่อหง : เฮ้ย ปลอดภัยกันนะพวกนาย

นากะ : อ้าว ซื่อหง นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก

ซื่อหง : ฉันรู้ว่าพวกนายต้องหนีมาทางท่อระบายน้ำ ก็เลยหาทางหนีให้พวกนายยังไงหล่ะ

ซื่อหงนำทางพวกเขาเดินไปตามท่อระบายน้ำเรื่อยๆ ซ้ายทีขวาที จนพวกเขาเริ่มจะบ่นกันแล้ว

โอ๊ค : นี่นาย รู้ทางจริงๆหรือเปล่าเนี่ย

โซเซีย : นั่นดิ พวกเราเหนื่อยจะตายแล้วเนี่ย นากะก็ไม่ไหวแล้วนะ

ซื่อหง : โอเค ทางออกจะถึงใน 3 2 1 นี่ไง ท่อนี่แหละ

พวกเด็กๆค่อยๆปีนขึ้นไปด้านบนท่อนั้นเพื่อออกไป ก็พบว่าท่อนั้นพามาถึงทางออกจริงๆด้วย หลังจากพวกเด็กๆขึ้นมาได้ พวกเขาก็มาดูอาการของนากะทันที

มาเรียน่า : นากะ แย่แล้ว ใครก็ได้ช่วยนากะด้วย

เวร่า : เดี๋ยวฉันช่วยเรียกรถให้นะ // เวร่าโทรเรียกรถของแก๊งค์เธอ จากนั้นก็ปรากฏรถตู้หรูหราคันหนึ่งมาจอดรับพวกเขา

“ขึ้นมาเลยครับ”

ทุกคนพาตัวนากะขึ้นไปบนรถตู้ จากนั้นก็พาตัวเขาออกไปยังโรงพยาบาล

โลกิน : หวังว่านายคงจะไม่เป็นอะไรนะเพื่อน

อีกด้านหนึ่งของเมือง แซคกำลังพาทริชกลับไปส่งที่บ้านของเธอหลังจากที่เธอทำวิจัยเสร็จ บรรยากาศถนนดูเปลี่ยวเปล่า อ้างว้าง ทั้งๆที่รถมันควรจะเยอะกว่านี้

แซค : ทริช เธอจะเรียนจบอีกเมื่อไหร่หล่ะ

ทริช : ก็อีกไม่นานหรอก เทอมนี้ก็จบแล้ว มีอะไรเหรอ

แซค : ฉันว่าจะพาเธอไปเที่ยวทะเลหน่ะ

ทริช : งั้นเหรอ เยี่ยมไปเลย ฉันอยากไปทะเลมานานแล้ว

แซค : ถ้าเรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้ว ฉันจะดูแลเธอเองนะ

แต่ระหว่างนั้นเอง ก็มีรถปริศนาคันหนึ่งไล่ตามพวกเขา จากนั้นพวกมันก็เปิดฉากยิงรถของแซค แซคกดหัวทริชให้หลบกระสุน แล้วพยายามหาทางหนีออกจากถนนนั้น

ทริช : แซค ฉันกลัว

แซค : ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่ยอมให้มันทำอะไรเธอหรอก

แต่ไม่ทันไร รถของแซคเสียหลักเข้าไปในซอยแห่งหนึ่งแล้วชนกับถังขยะ ทำเอารถสตาร์ทต่อไม่ได้

แซค : ทริช เธอต้องหนีไป

ทริช : ไม่ ฉันไม่ยอมทิ้งนายไปไหนหรอก

แซค : ถ้าเราอยู่แบบนี้เราตายกันหมดแน่ เธอต้องรอด อย่างน้อย มันก็ไม่ทำอะไรเธออีก รีบไปเร็ว พวกมันจะมาแล้ว

ทริชจำใจต้องแซคเอาไว้ข้างหลัง ส่วนตัวเธอพยายามโทรเรียกเจนให้มาช่วย แซคเดินบาดเจ็บออกจากรถมา ก็พบกับชายสามสี่คนพร้อมอาวุธเตรียมจัดการกับแซค

พวกมันรุมซ้อมแซค ไม่ทันไรหัวหน้าของมันก็โผล่จากรถอีกคันหนึ่ง เดินมาหาแซคพร้อมปืนพกในมือ

แซค : แก

“ฉันไม่อยากจะฆ่านายเลยนะแซค แต่นายดันรู้มากไปหน่ะสิ”

แซค : ฉันเดาไว้ไม่มีผิด ว่าแกอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง

“เฮ้อ มารู้ตอนนี้ก็สายไปแล้วหล่ะ อย่าจองเวรกันเลยนะ”

แต่ระหว่างที่มันกำลังจะยิง ทริชก็เผลอเตะกล่องแถวนั้น ทำเอาพวกมันได้ยินเสียง

“เฮ้ย พวกมึง ไปดูทางนั้นหน่อย”

แซคพยายามเกาะขามันไม่ให้ไปไหน แต่มันก้เตะเข้าไปที่หน้าของแซคอีกทีจนล้ม

แซค : เฮ้อ คิดว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหนกันหล่ะ

“ไม่ต้องพูดมาก วันนี้ยังไงแกก็ไม่รอดหรอก”

มันเหนี่ยวไกปืนเตรียมจะยิงแซค แซคพร้อมจะยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตน

======================================================================

แซคกำลังตกที่นั่งลำบาก เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมต่อตอนหน้าจ้า

ขอคนละเม้นท์ด้วยนะจ๊ะ ต้อนรับการกลับมา แหะๆ