The Gang Society - เด็กเถื่อนในเมืองคนบาป

ลำดับตอนที่ #15 : งานชิ้นใหม่

หลังจากที่พวกเขามาถึงบาร์แห่งหนึ่ง พวกเขาเกือบจะปะทะกับวัยรุ่นพวกนั้นแล้ว

“เฮ้ย พวกเอเชีย มาทำอะไรที่นี่วะ”

“ใจเย็นๆ ฉันแค่มาหาเหล้ากินเฉยๆหน่ะ” นากะพูดไป

“พวกแกกระทืบพวกเรา แล้วแกยัง…” มันเผลอหลุดปากมา แต่อีกคนหนึ่งเอามือปิดปากไว้ก่อน

“เดี๋ยว พวกเราไปมีเรื่องกับพวกแกตอนไหน” โอ๊คถามอย่างงุนงง

“เอิ่ม ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่ามากวนบาทาเราก็แล้วกัน” จากนั้นพวกมันก็แยกไปนั่งอีกด้านหนึ่งของร้าน

โซเซีย : ดูเหมือนพวกมันจะมีลับลมคมในอะไรนะ

ฮาน : เฮ้ย พวกนาย นั่นมันคนที่โอ๊คสืบประวัติอยู่หรือเปล่าอ่ะ // ฮานเล็งมือไปทางด้านนั่น

โทจัง : ใช่ๆ จริงด้วย แบบนี้เราจะเริ่มแผนกันเลยดีหรือเปล่าหล่ะ

ออก้า : เอาเลย พวกเรา ไปทำตามแผนกันเถอะ // พวกเขาแยกไปที่แต่ละส่วนของร้าน โดยที่โทจังกับเดลอาจะเดินผ่านมัน เพื่อเดินไปยั่วประสาทมัน พวกเธอได้เริ่มแผนทันที

โทจัง : นี่เธอ ได้ข่าวลุงภารโรงคนที่โดนซ้อมที่มหาลัยหรือเปล่าอ่ะ

เดลอา : เหรอ ได้ข่าวสิ มีอะไรงั้นเหรอ

โทจัง : คุณลุงแกฟื้นแล้วนะ แล้วลุงแกก็จำพวกที่กระทืบลุงแกได้หมดด้วย

เดลอา : จริงเหรอ งั้นก็ดีหน่ะสิ // พวกมันร้อนตัวเลยไปหาเรื่องทั้งสองคน

“นี่พวกเธอ อยากมีเรื่องงั้นเหรอ ห่ะ” คนอื่นๆเดินเข้าไปหาเพื่อที่จะช่วยทั้งสองคนตามแผน

เดลแคน : อะไรของพวกนาย หาเรื่องเพื่อนเราทำไมหล่ะ

“ก็เพื่อนพวกนายหาเรื่องก่อนนี่หว่า”

โทจัง : หาเรื่องอะไร ก็แค่พูดเรื่องที่ลุงภารโรงโดนซ้อมในมหาลัยวันนั้นหน่ะ // พวกมันเริ่มปิดปากเงียบ

ดาริน : นี่พวกนาย ไม่รู้ข่าวจริงๆเหรอเนี่ย ถามจริง

“เออ ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังไงหล่ะ”

โลกิน : นี่ แล้วอีกอย่าง พวกนายดูลนๆเกินไปนะวันนี้

เวร่า : นั่นสิ พวกนายมีอะไรปิดบังหรือเปล่าหล่ะเนี่ย

“บ้า จะไปมีได้ยังไงอ่ะ ไม่กวนแล้วนะ โชคดีหล่ะ ไปดิพวกเอง” พวกมันลากลูกน้องไปที่หลังร้าน

เฮสเตอร์ : ดูเหมือนพวกมันจะติดกับเราแล้วเนี่ย

ไอล่า : แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงกันต่อดีหล่ะ

มาเรียน่า : เราคงต้องรีบกลับไปที่โรงพยาบาลหน่ะ เผื่อว่าพวกมันจะไปกันที่นั่น

ซื่อหง : เห็นด้วย งั้นพวกเรารีบไปกันเลยดีกว่านะ // พวกเขารีบจ่ายค่าเหล้าแล้วรีบออกจากร้านไป

ที่หลังร้าน พวกมันก็เริ่มไปคุยกันด้านหลังกัน

“ไอ้บ้าเอ้ย ไหนว่ามันจะจำอะไรไม่ได้ไง”

“ก็ผมกระทืบมันจนอ่วมเลยนี่ลูกพี่”

“แต่ไอ้บ้านากะมันมาช่วยไว้ไง ถ้ามันรู้ว่าเราเป็นใคร เราไม่ติดคุกกันหมดงั้นเหรอ”

“โธ่พี่ อยากมากก็แค่คดีทำร้ายร่างกายนะพี่”

“ไอ้โง่เอ้ย มึงไม่รู้เหรอว่าทางตำรวจเขาขยายผลกันยังไง”

“แล้วพี่จะเอายังไง อย่าบอกนะว่า จะไปเก็บมันหน่ะพี่”

“ใช่ คืนนี้เลย เอาพวกเราไปเยอะๆเลยนะเว้ย” จากนั้นพวกมันก็ไปเรียกคนมาเพื่อรวมตัวกัน

ในขณะเดียวกัน แซค เจนและทริชกำลังนั่งรถกลับบ้านด้วยกัน บนถนนที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร

แซค : ดูเหมือนว่าถนนนี้มันดูแปลกๆนะ

เจน : นั่นสิ ไม่ร็ว่ามีอะไรหรือเปล่าเนี่ย

ทริช : สงสัยวันนี้คนเขาจะหยุดหล่ะมั้งนะ

แต่ในตอนนั้นเอง ก็มีรถคันหนึ่งตามหลังพวกเขามา จากนั้นก็กระหน่ำยิงที่ด้านท้ายอย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม

แซค : พวกไหนกันเนี่ย เจน ขับที // แซคโผล่ออกไปยิงโดยให้เจนขับหลบไปยังซอยนั้นซอยนี้ทีเพื่อสลัดรถของมัน

เจน : แซค เรียกกำลังเสริมมาหรือยังเนี่ย

แซค : ใจเย็นๆสิ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับเลย

ทริช : พวกมันเป็นใครกันแน่หล่ะเนี่ย

เจน : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

พวกเขาขับหนีไปเรื่อยๆ แต่ก็เจอด่านตรวจพอดี แซคจึงขับไปจอดแถวนั้น พวกตำรวจแถวนั้นตกใจเลยชักปืนมายิงสวนพวกโจรไป ส่วนพวกมันไม่กล้าตามต่อจึงขับหนีไป

แซค : โอ้ย โชคดีจริงๆที่เจอพวกคุณเนี่ย

“แล้วพวกคุณเป็นใครกันหล่ะครับเนี่ย”

เจน : พวกเราเป็นตำรวจหน่วยพิเศษหน่วยปราบปรามหน่ะ

“แล้วทำไมมันถึงตามล่าคุณหล่ะครับ”

แซค : ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ยังไง ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าฝีมือใคร

กลับมายังโรงพยาบาล ซึ่งพวกแก๊งค์คนขาวยกพวกไปเก็บลุงภารโรงคนนั้น พวกมันเดินไปยังเคาน์เตอร์โรงพยาบาลเพื่อทราบห้องพักของคุณลุงคนนั้น

“ขอโทษนะครับ ผมเป็นลูกศิษย์ของคุณลุงคนนี้ อยากมาเยี่ยมแกหน่ะครับ”

“คะ อยู่ที่ห้อง 506 ชั้น 5 ตึกผู้ป่วยในค่ะ”

จากนั้นพวกมันก็เร่งเดินเท้าไปยังตึกใน เมื่อมาถึงห้อง 506 พวกมันก็เปิดประตูเข้าไปทันที ในห้องไม่มีอะไร พวกมันเห็นร่างของคุณลุงอยู่บนเตียง เลยเอาหมอนไปกดไว้ แต่ไปๆมาๆกลับกลายเป็นหมอนข้างที่อยู่บนเตียงซะงั้น

“เฮ้ย หมอนข้าง นี่มันอะไรกันเนี่ย”

ในขณะเดียวกัน พวกที่อยู่ด้านนอกก็โดนซ้อมจนลงไปนอนกับพื้น พวกที่อยู่ด้านในออกไปดูเลยพบกับนากะที่กำลังรอเขาอยู่ด้านนอก

นากะ : พวกแกนี่เอง ที่ทำร้ายคุณลุงหน่ะ

“นี่พวกแก ทำไมกันหล่ะ”

โซเซีย : ฉันสงสัยอยู่ตั้งแต่แรกแล้วหล่ะว่าต้องเป็นพวกแก

“อย่ามาใส่ร้ายกันมั่วๆนะเว้ย”

โอ๊ค : งั้นเหรอ ถ้าแบบนี้ แล้วพวกแกจะมาหาลุงแกทำไมหล่ะ

โทจัง : สะใจมั้ยหล่ะ ฉันแกล้งยั่วพวกนายให้มาติดกับเองแหละ

ออก้า : แล้วที่นี่พวกแกจะทำยังไงอีกหล่ะ

“ฉัน ฉันผิดไปแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”

เดลอา : พวกแก พูดง่ายไปหรือเปล่าเนี่ยห่ะ

มาเรียน่า : อย่าบอกนะ เดเรค ว่าเธอที่จะทำร้ายฉัน

เดเรค : ฉันขอโทษมาเรียน่า คือฉันแอบชอบเธอมานานแล้ว

โลกิน : เสียใจด้วยหว่ะ แฟนตัวจริงเขาอยู่ที่นี่แล้ว

เวร่า : ใช่ ตอนนี้ตำรวจกำลังจะตามมาจับตัวแกด้วย

เดเรคพยายามจะหนี แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะคนอื่นๆช่วยกันจับตัวเอาไว้

เดลแคน : จะหนีงั้นเหรอ ไม่ง่ายแบบนั้นหรอกเว้ย

ดาริน : ใช่ ไปรับผิดในคุกซะเถอะแกหน่ะ

เดเรค : ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง // ในตอนนั้นเอง มาเรียน่าก็ไปเตะเป้ามันทีนึง ทำเอาเขาล้มทั้งยืน

ซื่อหง : โอโห โคตรโหดเลยอ่ะ แบบนี้ไอ้หนูของแกอดกินไปเป็นเดือนแน่ๆ

เฮสเตอร์ : พวกเราไปกันดีกว่า ปล่อยให้ตำรวจมาจัดการเถอะ

ไอล่า : ขอให้พวกแกโชคดีก็แล้วกันนะ // จากนั้นพวกเด็กๆก็เดินจากไป ส่วนโอ๊คก็วางแฟลชไดร์ทข้อมูลหลักฐานทั้งหมดไว้แถวนั้น จากนั้นตำรวจก็มาควบคุมสถานการณ์

ที่บ้านของคิร่า ตอนนั้นเองเธอก็ได้วีดีโอคอลกับฮาเกนด้วย

คิร่า : ไงจ๊ะ เป็นไงบ้าง

ฮาเกน : ตอนนี้กำลังอยู่บนเครื่องหน่ะ คงจะถึงบ้านเราไม่กี่วันนะ

คิร่า : ฉันทำบ้านใหม่ต้อนรับเธอเลยนะ

ฮาเกน : ว้าว อยากเห็นเร็วๆจังเลย รอฉันก่อนนะ

คิร่า : ถ้าเธอมา เธออาจจะเห็นสมาชิกใหม่ในบ้านก็ได้นะ

ฮาเกน : ห่ะ นี่เธอกำลังจะมีลูกงั้นเหรอ

คิร่า : เปล่าหรอกจ้ะ แค่เรามีคนมาอยู่อาศัยด้วยหน่ะ เป็นพี่สาวกับน้องชายคู่หนึ่งหน่ะ

ฮาเกน : อ้อเหรอ ท่าทางพวกเขาดูน่าสงสารนะ

ในตอนนั้นเอง ลอเรนกับอังเดรก็กลับมาพอดี อังเดรเห็นคิร่าคุยหวานกับฮาเกนเลยแซวเข้าให้

อังเดร : พี่คิร่าคร้าบ คุยกับหนุ่มที่ไหนเหรอคร้าบเนี่ย

ลอเรน : นี่อังเดร อย่าไปกวนพี่เขาสิ เดี๋ยวเขาไล่เราออกจากบ้านจะทำไง 555 // จากนั้นสองพี่น้องก็เดินไป ปล่อยให้คิร่ากับฮาเกนหัวเราะกันดังลั่น

คิร่า : พวกเขาก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าคิดมากเลย

ฮาเกน : ไม่คิดมากหรอกจ้ะ แต่ยังไงก็จะรีบกลับนะ

ส่วนทางด้านลอเรน เธอก็พาน้องชายเธอกลับไปพัก แต่ระหว่างนั้น ก็มีเสียงออดดังหน้าบ้าน ลอเรนคว้าปืนและออกไปดูที่หน้าบ้าน เธอเปิดประตูออกไป ก็พบกับเด็กส่งของคนหนึ่งมาที่หน้าบ้านเธอ

“เออ ผมมาส่งดอกไม้ครับ เขาบอกว่าส่งถึงคุณลอเรนครับ”

ลอเรน : ฉันไม่ได้สั่งมานะ

“แต่เขาบอกให้ส่งมาหาคุณนะครับ เขาจ่ายเงินแล้วด้วย”

ลอเรนคว้าดอกไม้มาดู จากนั้นก็กลับเข้าบ้านไป คิร่าซึ่งเป็นห่วงเธอก็ตามมาดูด้วย

คิร่า : เธอโอเคนะ

ลอเรน : ฉันต้องตรวจดูว่ามันยัดไส้อะไรมาบ้าง // ลอเรนตรวจทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่มีอะไรผิดสังเกตเลย

คิร่า : ใจเย็นสิ ฉันเสียดายของจัง ใครส่งให้เธอนะ

ลอเรน : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ

คิร่า : เอางี้ เดี๋ยวฉันจัดให้ใหม่ แล้วเอาไปส่งให้เธอเองก็แล้วกัน // คิร่าเก็บรวบรวมดอกไม้ไปจัดใหม่ ส่วนลอเรนก็กลับห้องนอนของเธอไป

ส่วนอังเดรก็ยังคุยแชทอยู่กับรันอยู่ตามเคย

รัน : วันนี้ไปเที่ยวไหนมาเหรอ กลับบ้านดึกจัง

อังเดร : พี่สาวฉันชวนไปเดินเล่นข้างนอกนิดหน่อยหน่ะ

รัน : ดีจังเลย อยากไปเที่ยวกับเธออีกจัง

อังเดร : แบบนี้ก็ดีหน่ะสิ ฉันอยากไปอีกจังเลย

รัน : อืม วันเสาร์นี้เป็นยังไงหล่ะ

อังเดร : ฉันว่างพอดีเลย ยังไงก็แล้วเจอกันนะ

รัน : ได้เลยจ้ะ เดี๋ยวจะขี่รถไปรับนะ

กลับมายังอพาร์ทเมนท์ของพวกเด็กๆ ในตอนนั้นพวกเขาก็กำลังพักผ่อนอย่างสบายใจไม่มีอะไรรบกวน

โอ๊ค : วันนี้เป็นวันที่โคตรดีเลย ว่ามั้ยพวกเรา

ฮาน : นั่นสิ เออนี่โอ๊ค คืนนี้ฉันขอนอนที่ห้องนายนะ

โอ๊ค : เฮ้ย จะบ้าเหรอ

ออก้า : เออ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน โซเซีย คืนนี้ฉันมานอนกับนายนะ

โซเซีย : เฮ้ย ใครอนุญาตนายหล่ะ ไม่ต้องเลย

ออก้า : แหม่ นิดเดียวเอง ฉันไม่นอนดิ้นหรอก

นากะ : ว่าแต่ นายคิดว่าพวกมันจะติดคุกหรือเปล่าอ่ะ

โทจัง : จะเหลือเหรอ หลักฐานที่โอ๊คมีตอนนี้ก็มัดตัวพวกมันได้อยู่หมัดหล่ะ

ระหว่างนั้นเอง ก็มีโทรศัพท์สายหนึ่งโทรมาหาพวกเด็กๆ

มาเรียน่า : เบอร์ใครเนี่ย โทรเข้ามือถือของเธอนะนากะ

นากะกดรับสาย แต่เสียงปลายสายก็บอกว่าให้เปิดเป็นลำโพง พอเขาเปิด เสียงของปลายสายก็ดังขึ้นมาทันที

“ขอโทษที่มารบกวนเวลานะเด็กๆ”

เดลอา : ห่ะ นี่คุณสายลับอีกแล้วเหรอเนี่ย

โลกิน : แหม่ ตายยากตายเย็นจริงๆนะแม่งเนี่ย

“ฉันได้ยินนะ อย่างแรกเลย ฉันขอบใจมากสำหรับข้อมูลผู้หญิงที่พวกนายให้ฉัน แล้วอีกอย่าง ฉันมีเรื่องรบกวนอีกเรื่องหน่ะ”

เวร่า : แหม่ แต่ละเรื่องที่คุณรบกวนเนี่ยดีๆทั้งนั้นเลยนะ

ซื่อหง : ใจเย็นๆก่อนสิ เขายังไม่ได้บอกเลยว่าจะให้ช่วยเรื่องอะไร

“ใช่แล้ว พรุ่งนี้ช่วงเย็น จะมีการปะทะกันของแก๊งค์คนดำกับพวกเม็กซิกันหน่ะ”

เดลแคน : เดี๋ยวๆ ปกติสองแก๊งค์นี้มันจะไม่มีเรื่องกันนี่หน่า

เดลอา : นั่นสิ ฉันก็ว่ามันแปลกๆนะ หลอกพวกเราหรือเปล่าเนี่ย

“เปล่านะ คือพวกมันเจรจาเรื่องการซื้อขายกันไม่ลงตัวหน่ะ มันเลยมานัดเจรจากัน แต่ฉันเชื่อว่าพวกมันต้องปะทะกันแน่”

เฮสเตอร์ : งั้นก็หมายความว่า จะให้พวกเราไปผสมโรงเล่นกับพวกมันงั้นเหรอ

“ใช่แล้วหล่ะ ไปประกาศศักดาของแก๊งค์พวกนาย ให้พวกมันรู้ว่าพวกนายมีดีอะไร”

ไอล่า : นั่นไง กะแล้วว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีๆแน่ๆ

นากะ : แล้วพวกมันจะนัดเจรจากันเมื่อไหร่หล่ะครับ

“พรุ่งนี้ 5 โมงเย็นได้ รีบๆไปด้วยหล่ะ ฝันดีนะเด็กๆ” จากนั้นสายก็ตัดไป

ฮาน : บ้าเอ้ย ฉันเบื่อต้องทำงานให้มันแล้วเนี่ย

โซเซีย : นั่นสิ ว่าแต่โอ๊ค รู้ข้อมูลของมันหรือยังอ่ะ

โอ๊ค : กำลังพยายามค้นหาอยู่ ฉันรู้แค่ว่าหมอนี่ไม่ใช่คนอันตรายอย่างที่พวกนายคิดหรอก

ออก้า : นายจะแน่ใจได้ยังไงอ่ะ ที่ผ่านมาพาพวกเราไปเสี่ยงกี่ครั้งแล้ว

โทจัง : แต่ก็รอดมาได้ทุกครั้งนี่ แถมตำรวจก็ไม่ตามตัวพวกเราด้วย

เดลแคน : แบบนี้เราจะเอายังไงดีหล่ะ ไประดมคนมาเลยหรือเปล่า

นากะ : พรุ่งนี้เลย บอกให้มารวมตัวกันตามที่เรากำหนดนะ

เวร่า : ไม่ต้องห่วง คนของฉันพร้อมเสมอแหละ

มาเรียน่า : แต่ฉันสังหรณ์ใจว่า ครั้งนี้มันดูแปลกๆอยู่นะ

ดาริน : อย่าคิดมากสิ พวกเราเก่งอยู่แล้วหล่ะ

หลังจากที่เจรจากัน พวกเด็กๆก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนที่ห้องใครห้องมัน

======================================================================

พวกเด็กๆมีงานใหม่แล้ว แต่งานนี้มาเรียน่ามีลางสังหรณ์แปลกๆ พวกเขาจะรอดพ้นจากเรื่องนี้ไปได้หรือไม่ ติดตามชมต่อตอนหน้าเลยจ้า