{HUNHAN} THE STORY OF KITTY

ข้อมูลเบื้องต้น

ตอนพิเศษต้อนรับวันแม่

THE STORY OF KITTY

(มนต์รักคิตตี้)



















 

เปิดเรื่อง: 2014/08/12

ปิดเรื่อง: 2014/08/12

โดย

SHiNoBI_oonie

 

Twitter: @shinobi_oonie

เนื้อเรื่อง

ตอนพิเศษต้อนรับวันแม่

THE STORY OF KITTY

(มนต์รักคิตตี้)







 

            “คุณแม่ฮะ  น้องลู่ไปเล่นที่บ้านคยองนะฮะ” เด็กชายวัย 10 ขวบวิ่งตึงตังลงบันไดมาหาคุณแม่ในห้องครัวเพื่อขออนุญาตไปเล่นกับเพื่อนที่บ้านข้างๆ

                “ได้จ๊ะ  แต่ถ้าหิวน้องลู่ต้องกลับมากินที่บ้านและอย่ารบกวนคุณอาเขานะลูก”

                “ฮะ  น้องลู่จะเป็นเด็กดีฮะ” เมื่อได้รับอนุญาตเด็กชายตัวน้อยก็รีบวิ่งดุ๊กๆออกจากบ้านไปหาเพื่อนสนิททันที

บ้านคยองซู

                “คยอง  คยอง  คุณคิตตี้มาใหม่เหรอ”

                “ช่าย...คยองเห็นลูลู่ชอบเลยโทรไปบอก  คุณมิกกี้ของคยองก็มาใหม่เหมือนกันนะ”

                “ลูลู่ตื่นเต้นจังเลยคยอง  เราไปดูกันมั๊ย”

                “ได้...คยองก็อยากไปเยี่ยมคุณมิกกี้เหมือนกัน”

                “’งั้น...ลูลู่ไปขอคุณแม่ให้พาไปดีกว่า  คยองไปขอคุณม๊าของคยองก่อนสิจะได้ไปพร้อมกันเลย” หนูน้อยคยองวิ่งไปขอคุณม๊าเพื่อไปร้านตุ๊กตาที่อยู่หน้าโรงเรียนในหมู่บ้าน  แล้วเด็กป.4 ทั้ง 2 คนก็รีบวิ่งกลับไปบ้านลู่หานอีกครั้ง

               
               “คุณแม่ฮะ  น้องลู่อยากไปดูคุณคิตตี้ตัวใหม่  คุณแม่พาไปหน่อยสิฮะ”

                “ไปอีกแล้วหรอลูก  น้องลู่มีคุณคิตตี้เต็มห้องนอนไปหมดแล้วนะ”

                “น้องลู่แค่ไปดูเฉยๆเองนะฮะ  น๊า...คุณแม่สุดสวยนะนะ  คยองก็อยากไปเยี่ยมคุณมิกกี้เหมือนกัน น๊านะ”

                “สัญญาว่าจะไม่ซื้อแล้วนะลูก  คุณแม่ว่าน้องลู่เริ่มโตแล้วนะอีกไม่นานน้องลู่ก็จะเบื่อ”

                “ฮะ  น้องลู่ไม่ซื้อก็ได้  แต่น้องลู่ไม่มีวันเบื่อคุณคิตตี้แน่นอนฮะ” เด็กตัวน้อยพูดออกมาอย่างมีความหวังเพราะถ้าคุณแม่ลองพูดแบบนี้แสดงว่าใจอ่อนแล้วแน่นอน

                “งั้นไปขึ้นรถจ๊ะเด็กๆ”

                “เย่/เย่” เด็กร่างป้อมสองคนประสานเสียงร้องแล้ววิ่งดุ๊กๆไปประจำที่ปล่อยให้คนเป็นแม่ได้แต่สายหัวอมยิ้มระคนเอ็นดูเด็กๆทั้งสอง

               
              ก่อนลงจากรถคุณแม่ของเด็กชายลู่หานได้ย้ำกับลูกชายจอมดื้ออีกครั้งว่าห้ามซื้อ ห้ามจองเจ้าตุ๊กตาใดๆทั้งสิ้น  แล้วเธอก็เดินเข้าร้านกาแฟข้างๆร้านตุ๊กตาเพื่อรอคั่นเวลา

ร้านตุ๊กตา

               เมื่อมาถึงร้าน...ลู่หานและคยองซูต่างก็แยกไปโซนที่ตนสนใจ

                “คุณคิตตี้น่ารักจังเลย  งื้อ...วันหลังมาอยู่บ้านน้องลู่นะ วันนี้คุณแม่ไม่ใจอ่อนเลย ไม่เป็นไรนะ โอ๋ๆ”

‘ปิ๊งป่อง!’

               

            “ร้านเอ็กเซลดอลล์...ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานต้อนรับแขกมาใหม่ที่ใส่ชุดนักเรียนชายมัธยมปลายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง

                “วันนี้มีคิตตี้คอลเล็คชันใหม่มาเหรอครับ”

                “ใช่ค่ะ  อยู่ทางนี้ค่ะ” พนักงานสาวเดินนำเด็กร่างสูงไปที่ตำแหน่งวางเจ้าตุ๊กตาแมวสีชมพูที่อยู่ด้านในถัดจากชั้นวางเจ้าหมีคุมะ

                “ปกติคุณจะซื้อคุมะนิคะ  ทำไมวันนี้เปลี่ยนใจละคะ”

                “เอ่อ...ผมซื้อเก็บไว้ให้แฟนน่ะครับ”

                “อ๋อค่ะ...เชิญตามสบายเลยนะคะ” พูดเสร็จพนักงานก็ขอตัวไปต้อนรับลูกค้าที่มาใหม่ทันที

                เด็กชายลู่หานที่กำลังหยิบเจ้าแมวสีชมพูหวานแหววมากอดและจุ๊บอย่างรักใคร่โดยไม่สนใจโดยรอบก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆก็มีผู้ชายตัวสูงและหล่อมากยืนมองตนอยู่และยิ้มให้

                “มองอะไรอ่ะ  น้องลู่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ตัวเล็กพูดอย่างร้อนตัวรีบวางคิตตี้ที่อยู่ในมือเก็บไว้ที่เดิม

                “พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิครับ  อยากได้เหรอ”

                “คือ...น้องลู่ก็อยากได้นะ  แต่คุณแม่ไม่ให้ซื้อแล้ว”

                “แสดงว่าที่บ้านคงมีเจ้านี่นอนเต็มบ้านจนไม่มีที่เดินแล้วแน่ๆเลย ฮ่าๆ” คนตัวโตกว่าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี  แต่หากเสียงหัวเราะนั้นกลับทำให้เจ้าตัวเล็กหงุดหงิดใจ

                “นี่นายหัวเราะเยาะเราเหรอ”

                “พูดไม่เพราะเลยครับตัวเล็ก  เรียกพี่ว่านายได้ยังไงฮึ  ไหนลองเรียกใหม่สิ  พี่เซฮุน”

                “ไม่  เราไม่เรียก” นอกจากจะไม่เรียกแล้วเจ้าตัวเล็กของเขา?ยังเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้แทนตัวอีกต่างหาก “ชวนคยองกลับบ้านดีกว่า” ทำหน้ายู่ใส่พี่ชายตัวสูงแล้วเดินกระทืบเท้าไปหาเพื่อนสนิทที่โซนจำหน่ายมิกกี้เมาส์ด้านหน้าแล้วจูงมือคยองซูออกจากร้านไป

                แต่ก็มิวายที่เด็กชายตัวน้อยยังจะหันหลังกลับมามองในร้านอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงว่าพี่ชายคนนั้นจะหยิบตุ๊กตาของตนไป  และแล้วเจ้าตัวเล็กก็ต้องหงุดหงิดใจเพิ่มเมื่อดวงตากวางคู่สวยเหลือบไปเห็นพี่ชายคนนั้นกำลังจ่ายเงินอยู่ที่แคชเชียร์และภายในมือคือคุณคิตตี้นั่นเอง

                ‘มาแย่งคุณคิตตี้ของน้องลู่...คอยดูเถอะ  ฮึ่ย!’ หงุดหงิดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้  ได้แต่ทำปากเป็ดเดินกระทืบเท้าปึงปังไปที่รถ

               

             สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า...หลังเลิกเรียนลู่หานก็มักจะมาแอบดูคุณคิตตี้เสมอ  แอบดูอยู่ข้างนอกบ้างเข้าข้างในบ้างแต่ทุกครั้งที่มีคุณคิตตี้ตัวใหม่มาพี่ชายร่างสูงคนเดิมก็จะมาซื้อไปทุกทีเป็นแบบนี้เป็นเดือนๆ

จนกระทั่งวันนี้

                “นี่นายทำไมต้องมาขโมยคุณคิตตี้ของเราไปทุกทีเลย” ร่างอวบอ้วนต่อว่า

                “พี่ไม่ได้ขโมยนะ  พี่ซื้อต่างหาก”

                “ถึงจะซื้อ...แต่มันก็เหมือนนายขโมยของเรานั่นแหละเราอุตส่ามาจองไว้”

                “ไหนครับ  เจ้าของร้านไม่เห็นบอกพี่เลยว่ามีคนจอง” คนตัวโตพูดไปอมยิ้มไป

                “งื้อ...แต่น้องลู่มาเห็นก่อนนะ!”

                “น่ารักจัง”

                “น่ารักอะไร  อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ  คราวหลังนายอย่ามาขโมยของเราอีกนะ”          

                “อ้าว...ไม่แทนตัวเองว่าน้องลู่แล้วเหรอครับ”

                “งื้อ...อย่ามากวนนะ  สัญญามาก่อน”

                “พี่สัญญาก็ได้ครับแต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน 3 ข้อ”

                “ข้อแลกเปลี่ยนอะไร?”

                “ข้อแรก  เราต้องแทนตัวเองว่าน้องลู่เวลาพูดกับพี่  ข้อสอง  เราต้องเรียกพี่ว่าพี่เซฮุน”

                “ก็...ก็ได้” พูดเสียงอ่อยๆ “แล้วข้อสุดท้ายอ่ะ”

                “เราต้องเป็นแฟนกัน  ตกลงนะครับ”

                “งื้อ...ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย”

                “ถ้าน้องลู่ไม่ตกลงก็ไม่เป็นไรครับ...งั้นพี่ก็...”

                “เราตกลง  เราตกลงแล้ว” ตัวโตยิ้มอย่างพอใจที่สามารถใช้ความเป็นม.4 ทำให้ตัวเล็กป.4 ตกหลุมพรางได้

                “อ้าว...แล้วนายยังไม่มีแฟนเหรอ?”

                “เมื่อกี้ว่าไงนะครับ”

                “พี่ฮุน” ถึงแม้ตัวเล็กของเขาจะเรียกไม่ตรงตามข้อตกลงแต่มันก็ทำให้มุมปากสองข้างของเขาแทบจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้ว

                “ไม่มีครับ”

                “ง่ะ...แล้วที่ซื้อๆไปนี่พี่ฮุนซื้อไปเล่นเองเหรอหรือซื้อไปให้ใคร”

                “ซื้อไปให้แฟนครับ”

                “>///<  อ้าว...ไหนว่าไม่มีไง  พี่ฮุนนี่มั่วจังน้องลู่งงไปหมดแล้วนะ”

                “ก็แฟนคนนี้ไงครับ” พูดพลางมือก็ดึงแก้มยุ้ยๆของเจ้าเด็กอ้วนส่ายไปมา

                “รู้ได้ไงว่าเราจะเป็นแฟนกัน”

                “น้องลู่มาจองคุณคิตตี้  พี่เซฮุนคนนี้ก็มาจองน้องลู่ครับ”

                “พี่ฮุนอ่ะ...งื้อ” ตัวเล็กเขิลแก้มแดงบิดตัวไปมา

                “คุณแม่ไม่ให้ซื้อก็มาเล่นที่บ้านพี่นะครับคุณแฟน  พี่ยกให้เราหมดเลย”

                “พี่ฮุนน่ารักที่สุดเล้ย” เด็กป.4 ตกหลุมพรางนายพรานม.4 เป็นครั้งที่สองโดยไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมเลยสักนิดว่าคนเป็นพี่จะชวนไปบ้าน

                “งั้นจุ๊บมัดจำมาครับแล้วพรุ่งนี้ไปบ้านพี่กัน” ตัวโตนั่งยองๆเอียงแก้มป่องลมให้ตัวเล็กจัดการทำมัดจำ

                “ก็ได้...พี่ฮุนสัญญาแล้วนะ” ครั้งที่ 3

จุ๊บ!        

                “ครับ  พี่สัญญาและจะให้เราทั้งกาย หัวใจและคุณคิตตี้ทั้งหมดที่มีเลย”

                “น้องลู่ก็เหมือนกัน...พี่ฮุนอยากได้อะไรบอกนะเดี๋ยวน้องลู่จะเก็บเงินซื้อให้” พูดออกมาตามประสาเด็กดีที่เชื่อฟังคำที่คุณแม่เคยสอนว่าถ้าอยากได้อะไรต้องเก็บเงินซื้อเอง

                “แค่เราเป็นแฟนที่น่ารัก  จุ๊บพี่ฮุนทุกวันแค่นี้ก็พอแล้วครับ”

                ต่างคนต่างยิ้มหวานให้กันแล้วเดินออกจากร้านท่ามกลางแสงอาทิตย์สุดท้ายที่กำลังตกดินสะท้อนเงาของพี่ชายตัวโตเดินจับมือน้องตัวเล็ก  แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าการจับมือจะมีอะไรมากกว่านั้น

                และมืออีกข้างของเจ้าตัวเล็กก็กอดตุ๊กตาเอาไว้แน่นเหมือนกลัวใครจะมาแย่ง  แล้วจะไม่ให้กลัวได้ยังไงล่ะ

                “คุณคิตตี้รับขวัญคุณแฟนครับ”

-------------------------------------The end---------------------------------








น้องลู่ก็แค่ป.4 เองจะทันเล่ห์เหลี่ยมม.4 ของพี่ฮุนได้ไงเนอะ
คอมเม้นให้ออนนี่บ้างนะคะ
ขอบคุณที่ติดตาม
#คิตตี้HH