[SF] รักครั้งแรก { B1A4 Gong x Young }

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

SF ของหนุ่มบีวันเอโฟร์เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่เป็นความจริงแต่อย่างใด
เรื่องนี้มีเฉพาะกงชานซิคและจองจินยองเป็นตัวหลักเท่านั้น
เรื่องนี้เป็นตัววัดความสามารถของไรเตอร์คะ ถ้าผลตอบรับดี เรื่องอื่น ๆ จะรีบตามมาแน่นอน
จึงอยากให้ทุกคนที่อ่านให้ความเห็นด้วยนะคะ จะเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ทำฟิคต่อไปคะ ขอบคุณสำหรับทุกคนที่อ่านนะคะ





รักครั้งแรก [ SF B1A4 ]
{ Gongchansik x Jongjinyoung }

 

red.baron

เนื้อเรื่อง

Fiction : รักครั้งแรก

{B1A4 : Gongchan x Jinyoung}

หลายคนบอกมาว่า รักครั้งแรกนั้นจะยืนยาว

                              รักครั้งแรกนั้นจะเป็นสิ่งที่เราเลือกที่จะจดจำมากที่สุด

                              รักครั้งแรกจะเป็นสิ่งที่ลืมยากที่สุด

และรักครั้งแรกจะเป็นรักที่เจ็บปวดที่สุด

ปลายฤดูใบไม้ร่วง ความหนาวค่อยค่อยคลืบคลานเข้าปกคลุม ยิ่งเป็นเวลาใกล้ค่ำ ยิ่งหนาวจับขั้วหัวใจ

วันนี้เป็นวันหนึ่งผู้คนมากมายก็ยังขยันเดินกันซะจริง ๆ อากาศก็หนาวแทนที่จะกลับบ้านแล้วหาชาร้อน ๆ ดื่มกลับมาเดินตากลมซะอย่างนั้น แต่คงไม่ใช่เค้า เพราะเค้าเบื่อบ้านจะแย่อยู่แล้ว อยู่บ้านทุกวัน งานก็ไม่มีทำ เพื่อน ๆ ก็หนีหายไปหมด ก็เลยต้องมาเดินหน้าบูดอยู่อย่างนี้ไง แต่หนักกว่านั้น วันนี้เป็นวันที่เรื่องราวที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตจะกลับมาลอกหลอนเค้าทุกปี

“จองจินยอง!!”

เสียงนี้ เสียงที่คุ้นหู เสียงที่ได้ฟังแล้วมันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทุกที

ใจหนึ่งก็อยากเห็นหน้า แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวจะทนเห็นหน้าไม่ไหว

แต่แล้วจิตใจที่กลัวความเจ็บปวด เค้าก็ต้องหันไปมองจนได้

‘เจ็บ!!’ เพียงแค่คำเดียวที่สามารถอธิบายความรู้สึกได้ในตอนนี้ ใบหน้าที่เค้าเห็น เป็นนายจริง ๆ ด้วย แล้วเค้าจะต้องทำอย่างไรต่อ จะเดินไปทำเป็นไม่วนหรือจะทักตอบ เค้าควรจะทำอย่างไร สิ่งไหนจะทำให้เค้าเจ็บน้อยลง

ในตอนนี้ร่างกายของเค้านั้นมันไม่ยอมขยับไปไหนเลย อากาศที่หนาวเย็นเริ่มคลืบคลานไปบนตัวเค้า มันหนาวเหลือเกิน หนาวจนหัวใจจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว แต่แล้วเค้าก็เห็นร่างนั้น ร่างสูงใหญ่ที่เค้าคุ้นเคยกำลังจะข้ามถนนมาหาเค้า

อย่าเลย... อย่าเพิ่งมาตอนนี้ได้มั้ย? ถ้านายมาหาฉัน มาคุยกับฉันวันนี้

หัวใจของฉัน ... มันคงจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

“จินยอง ใช่นายจริง ๆ ด้วย คิดถึงนายจังเลย”

‘เพล้ง!’

ในที่สุดมันก็ทนไม่ไหว อยู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลลงมาซะดื้อ ๆ อย่างนั้น จะทำยังไงดี ต้องไปจากชายคนนี้ให้เร็วที่สุด เดี๋ยวนี้!

ร่างกายเจ้าเอ๋ย ทำไมถึงทรยศกับข้าเช่นนี้

“นายเป็นอะไรรึเปล่า จินยอง?” คำถามซ้ำจากร่างสูงตรงหน้า เพราะเจ้าตัวที่ถูกถามไม่ยอมพูดอะไรกับเค้าเลย

“ฉันไม่เป็นอะไร ” เสียงสั่นอย่างนี้ก็ยังตอบว่าไม่เป็นไร มีหรือคนตรงหน้าจะไม่รู้

“วันนี้ฉันจะไปส่งนายที่บ้านแล้วกัน” ร่างสูงที่ตอนนี้เริ่มจะทนคนตรงหน้าไม่ไหวแล้ว เค้าจึงใช้วิธีเด็ดขาด

“ไม่ได้!!!” จะบ้ารึป่าว แค่ฉันเห็นหน้านาย ฉันยังทนไม่ไหวเลย แล้วจะให้อยู่กับนายสองต่อสอง ฉันได้ฆ่าตัวตายแน่ ๆ

“ตามฉันมา! เดี๋ยวนี้” คำขาดจากร่างสูง มีหรืออย่างจองจินยองจะขัดได้

เดินมาไม่ไกลก็ถึงรถเต่าสีควันบุหรี่ที่ดูภายนอกก็คงจะแพงเหลือหลายแน่ ๆ แรงลากจากร่างสูงผลักเค้าเข้าไปนั่งในรถด้านข้างคนขับ

“นายทำแบบนี้ทำไม?” จินยองก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เจอกันก็มาทำแบบนี้กับเค้า จะให้เค้าเจ็บไปถึงเมื่อไหร่กัน

“ก็ถ้านายยังเป็นแบบนี้ ฉันคงจะปล่อยให้นายไม่ตอบฉันแล้วเดินจากไปไม่ได้หรอก” ใครจะรู้ว่าเค้าคนนี้ก็คิดถึงร่างเล็กข้าง ๆ เค้าขนาดไหน

“เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่มั้ยนะ จินอยง” ถามออกไปอย่างนั้น เพราะตั้งสามปีที่แล้วเค้าก็ไม่ได้เจอคนคนนี้อีกเลย

“.....” ไม่มีเสียงตอบใด ๆ จากปากสวย ร่างสูงจึงเคลื่อนรถตรงไปยังบ้านร่างเล็กทันที

เพียงไม่ถึงสิบนาทีร่างสูงก็ขับมาถึงบ้านของจองจินยอง

“ฉันขอเข้าไปได้มั้ย?” ร่างสูงขออนุญาต เจ้าของบ้านก็ได้แค่เพียงพยักหน้า

‘ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่มั้ยนะ จินยอง ’ คำถามนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวของจินยอง จะให้เค้าตอบว่าอย่างไรดีหล่ะ ในเมื่อตั้งแต่รู้จักกันมา เค้าไม่เคยคิดกับร่างสูงแค่เพื่อนเลยนะ

“จินยอง” เสียงเรียกแผ่วเบา ทำให้หัวใจก็จินยองเริ่มจะเจ็บขึ้นมาอีก เค้าหันไปหาต้นเสียง แต่ก็ต้องตกใจ เพราะมันใกล้เกินไป ใกล้จนทำให้หัวใจจะระเบิด

“ฉันเลิกกับซานดึลแล้วนะ”

“ทำไม?” ประโยคที่ไม่มีชื่อเค้าเลย แต่กลับย้อนคำถามกลับไป ทำไมกัน นายคิดอยากจะเลิกกับซานดึล แล้วก็กลับมาบอกฉัน ทำไม?

“ฉันคิดถึงนาย จินยอง”

เพียงแค่นั้น ประโยคเดียว ประโยคที่ชัดเจนไปทั่วหัวใจ ประโยคที่ทั้งทำให้รู้สึกดีใจ และทำร้ายจิตใจไปพร้อม ๆ กัน

‘จองจินยอง’ นายจะใจอ่อนกับชายคนนี้ไม่ได้อีกแล้วนะเค้าทำนายเจ็บมามากพอแล้ว

“ฉัน..ฉันก็คิดถึงนาย กงชาน” กลั้นมันไว้ไม่ไหว ทั้งความคิดถึง ความเจ็บปวด หยดน้ำตาในตอนนี้ได้เผยมันออกมาต่อหน้าคนคนนี้หมดแล้ว

“เป็นประโยคแรกในรอบสามปีที่นายเรียกชื่อฉัน” แค่ได้ยินชื่อจากปากร่างเล็กตรงหน้าก็สุขแค่ไหนแล้ว

“นายมีแฟนหรือป่าว จินยอง?” ถามให้แน่ใจ เพราะครั้งนี้เค้าจะไม่ปล่อยคนตรงหน้าไปอีกแล้ว ไม่อีกแล้ว

มีแฟนหรือป่าวงั้นหรอ? ฉันอยากจะบอกนายเหลือเกิน กงชาน ฉันมีครั้งแรกและนั้นก็เป็นรักครั้งเดียวของฉันจนถึงตอนนี้

นั่นก็คือ ‘นาย’

ที่ฉันไม่มีใคร ก็เพราะฉันลืม ‘นาย’ ไม่ได้

ที่ฉันยังอยู่คนเดียว ก็เพราะเรื่องราวของ ‘นาย’ ยังคงอยู่ในหัวของฉัน

และที่ฉันไม่ลืมนาย เพราะนายทำให้ฉันเจ็บเกินจะรักษามัน

“หืม? จินยอง” เสียงเตือนเรียกสติจากร่างสูง

“ไม่มี”

“โอ้โห อย่างนายนี่หาใครไม่ได้เลยหรอ สวยซะ” เพื่อกลบเกลื่อนบรรยากาศที่แสนจะหดหู่ กงชานจึงแซวจินยองนิดหน่อย

“ถ้านายเป็นฉัน นายจะรู้เอง และนายไม่เคยรู้เลยว่าเมื่อสามปีที่แล้ว มันทรมานแค่ไหน กับสิ่งที่นายทำลงไป มันไม่มีทางเลยที่จะลืมมันลง กงชาน! ”

กงชานในตอนนี้เค้าเริ่มจะรู้สึกไม่ดีขึ้นมาแล้ว ครั้งนั้นเค้าทำคนคนนี้เจ็บขนาดนี้เลยเหรอ

สามปีที่แล้ว

“จินยอง ฉันขอซานดึลเป็นแฟนแล้วนะ” ร่างสูงที่หน้าสวยขัดกับรูปร่างซะเหลือเกินพูดอย่างเริงร่า แทนที่เพื่อของเค้าจะยินดี แต่กลับทำหน้าเหมือนอกหักซะงั้น

“นายเป็นอะไรรึป่าว จินยอง” กงชานเริ่มเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของจินยอง เค้าเริ่มจะเป็นห่วงแล้วนะ

“ฉันชอบนาย กงชาน” เสียงพูดที่แผ่วเบา แต่มันก็ชัดพอที่คนตรงหน้าจะรับรู้

“นายว่าไงนะ จินยอง” ถามย้ำ ที่เค้าได้ยินนั้นมันจริงใช่มั้ย

“นายเป็นรักครั้งแรกของฉัน แต่ก็นะ ฉันแค่อยากจ...”

“นายคิดว่านายพูดอะไรออกมา จองจินยอง!!! นายคิดว่านี่สนุกนักหรอ พอฉันเป็นแฟนกับซานดึล นายก็มาบอกว่าชอบฉัน นายคิดว่านายทำอะไรอยู่” กงชานตอนนี้โมโหมาก ๆเค้าไม่ชอบให้ใครมาล้อเล่นกับความรัก ยิ่งกับคนตรงหน้าด้วยแล้ว

“ฉันก็แค่อยากจะบอกนาย ให้รู้ไว้ และอีกอย่าง ตลอดมาฉันไม่เคยคิดกับนายแค่เพื่อน กงชาน!!!” อย่าว่าแต่กงชานเลย ตอนนี้จินยองก็ขึ้นไม่แพ้กัน เค้าพูดความจริงจากใจของเค้า แล้วนี่หรอความรู้สึกของกงชาน

ทั้ง ๆ ที่บอกความรู้สึกออกไป กลับได้รับคำพูดแบบนี้กลับมา เหมือนถูกมีดแทงไปทั่วทั้งตัว หน้าชาไปหมด มันเจ็บแปลบ ๆ ที่หน้าอกข้างซ้ายของเค้า ความหนาวเย็บจับไปทั่วทั้งตัวเค้า น้ำตาเอ๋ย หลั่งไหลออกมาไม่หยุด นี่ใช่มั้ยที่เรียกว่า ‘เจ็บ’

“นายจะให้ฉันไปบอกเลิกกับซานดึล แล้วกลับมาคบกับนายใช่มั้ยหล่ะ?”

‘พลั่ก!’

ต่อยไปสุดแรง นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เค้าคิดไว้ ทำไมกงชานถึงพูดแบบนี้หล่ะ

“ถ้านายจะทำอย่างนั้น ก็ได้ ฉันจะไป จากนายตลอดไป” เค้าทำแน่ และไม่ว่ามันจะทรมานแค่ไหน เค้าทำแน่ แต่ใจจะทนได้มั้ย? นั่นมันก็อีกเรื่องหนึ่ง

“ลาก่อน” คำสุดท้ายก่อนจะเดินจากไปจากผู้ชายคนนี้ตลอดไป?

ปัจจุบัน

“ฉันขอโทษ”

“มันไม่มีประโยชน์แล้ว กงชาน” ในที่สุดน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง ความรู้สึกในวันนี้มันครบสามปีแล้วสินะ

“...”

“ฉันต้องทนกับคำพูดนายที่ยังคงอยู่ในหัวฉัน สามปี ฉันต้องเป็นแบบนี้อยู่ทุกวัน เพราะนาย เพราะฉะนั้นมันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วกงชาน” เค้าต้องพูดมันออกไปถึงจะรักคนคนนี้มากแค่ไหน เค้าจะไม่พยายามขอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะมันจะยิ่งทำให้เค้าเจ็บ

“แล้วนายไม่คิดจะถามฉันมั่งเลยหรอ ว่าทำไมฉันถึงพูดแบบนั้น?” กงชานหยิบของในกระเป๋าอย่างหนึ่งส่งให่จินยอง

“ฉันขอโทษ จินยอง” ประโยคเดียว ทิ้งไว้แค่ประโยคนี้ และจากเค้าไปแบบนี้หรอ?

เดินออกไปเฉย ๆ ไม่มีคำพูดใดออกมาอีก จนกระทั่งเค้าจากไป

จินยองตัดสินใจเปิดกล่องที่กงชานยื่นให้  ไม่มีสิ่งใดอธิบายได้ ยกเว้นเพียวหยดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอีกครั้ง

“ ฉันขอโทษ มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ”

หยดน้ำตาไหลรินลงสู่จี้รูปหัวใจราคาแพงสลักตรงกลางเป็นตัวอักษร  ‘ GJ ’

“ ฉันรักนาย   จองจินยอง ”