ทีมปฏิบัติการไขปริศนา กรุงเทพฯ ตอน ปล่อย

เนื้อเรื่อง

ข้ารู้ว่ามันอึด แต่ไม่คิดว่ามันจะอึดขนาดนี้ กระทั่งถูกรถชนก็ยังอุตส่าห์แบกสังขารมาถึงที่นี่ ขายังใส่เฝือกอยู่ และมือก็มีไม้เท้าค่ำยัน

                ตอนที่มันสมประกอบดี มันก็ยังหยุดข้าไม่ได้ ข้าเป็นคนที่ให้ผลักรถนั้นให้วิ่งไป มันพยายามใช้พลังของมันหยุดรถ แต่ก็ทำไม่ได้ แล้วตอนนี้มันจะเอาที่ไหนมาสู้ได้

                “ข้าขอเสนอความชื่นชมจากใจจริง”

                มันไม่ตอบอะไร

                “เจ้ายังอุตส่าห์มาตามที่นัดไว้ น่าชื่นชม”

                มันยังไม่พูดอะไร

                “ดูสารรูปเจ้า คิดว่าจะเอาอะไรมาหยุดข้าได้”

                มันยื่นจ้องข้านิ่ง ความโมโหเริ่มก่อตัวขึ้น

                “เราเหมือนเกิดมาให้เป็นศัตรูกันแท้ ๆ เป็นหยินกับหยาง เพียงแต่ตอนนี้ ทั้งสองอย่างจะอยู่ด้วยกันอย่างสมดุลไม่ได้ ไม่หยินก็หยางจะต้องหายไป”

                มันนิ่งมาก จนข้าทนไม่ไหว

                “ถ้าเจ้าจะไม่พูด ข้าก็จะปิดบัญชีกับเจ้าเสีย”

                ข้าปล่อยพลังใส่มัน กระดูกของมันแตกหักเป็นเสี่ยง ๆ อยู่ในร่างกายที่บอบช้ำทุกหย่อม ถ้าพวกมันชันสูตรศพ ก็คงจะเห็นเครื่องในและกระดูกยำรวมกันเหมือนส้มตำไม่ผิดเพี้ยน

                แต่มันยังคงยืนเฉย

เหมือนพลังของข้าไปไม่ถึง

ข้าปล่อยพลังใส่มันอีกครั้ง

แต่มันไม่สะทกสะท้านเลย ไม่แม้แต่จะขยิบตา

“เป็นไปไม่ได้”

ข้ารัวหมันพลังใส่เข้าไป แม้แต่ภูผาก็ยังแหลกเหลว มันทำจากอะไรกันแน่ อะไรที่ยังแข็งแกร่งกว่าภูผาอีก

ไม่ไหว ข้าทรุดตัวลงเหนื่อยหอบ

“ตาฉันบ้าง”

ร่างของข้าขยับไม่ได้

เกิดอะไรขึ้น

ร่างของข้าแข็งเหมือนกับหิน เหมือนถูกหลอมให้ขึ้นรูปอยู่อย่างนั้น

เพื่อนของมันออกมาจากที่ซ่อน มันเดินกะเผลก ๆ  ตามหลังมา และมาหยุดตรงหน้าข้า

“นายทำได้ไง” ผู้ใช้พลังเสียงถาม

“ก็แค่ปล่อยว่าง” มันตอบ

“พวกเรารวมกันยังปราบมันไม่ได้เลย” เจ้ามดพูด

“ทีนี้มันก็จะไม่ไปไหนอีก กำลังเสริมมาจัดการก็แล้วกัน”

“เหลือเชื่อจริง ๆ นายทำได้ไง”

มันเป็นไปได้อย่างไร

มันหันมาจ้องหน้าข้า “แม้พลังของเราจะเป็นปรปักษ์กัน แต่ถ้ารักษาสมดุลเอาไว้ ไม่มีสิ่งใดมาก ไม่มีสิ่งใดน้อย ทุกอย่างก็จะลงตัว”

ข้ารู้สึกร้อนไปทั้งตัวด้วยโทสะ แต่ไม่มีกล้ามเนื้อส่วนใดขยับได้เลย

“ตกลง นายทำได้ยังไงกัน”

“ก็แค่ปล่อยว่าง บางอย่างเราก็ต้องปล่อยให้มันผ่านไป”

และพลังของข้าก็ถูกสยบด้วยพลังแหงการหยุดของมัน ข้ายอมแพ้