ของเหลว

เนื้อเรื่อง

ผมฟาดฟันดาบลงบนตัวมัน แต่ร่างกายของมันก็สมานกลับดั่งเดิมทุกครั้งไป

                แล้วก็ถึงตามันโต้กลับ ปัดดาบของผมหลุดจากมือ ในชั่วพริบตา เท้าของมันก็มาอยู่บนตัวผม ดาบของมันสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย ก่อนมันจะแทงคมดาบ เสียงหมดเวลาก็ดังขึ้น

                คนดูส่งเสียงโห่ร้องด้วยความไม่พอใจ ผมไม่กลัวอยู่แล้วถ้ามันจะแทงดาบลงมา แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้ผมมีโอกาสมากขึ้น

                “หลานเกือบจะเสียท่ามันแล้ว” ปู่ของผมบอกเมื่อกลับถึงห้องพัก

                “ผมไม่ได้เสียท่ามัน” ผมบอก และถอดชุดต่อสู้ออก

                “รู้ไหมว่านี่เป็นโอกาสครั้งเดียวของหลาน”

                “ผมรู้ ไม่เคยมีใครรอดออกมาจากสนามแข่งเกินสองคน” ผมยกคำพูดที่ปู่ชอบพูดบ่อย ๆ

                “มนุษย์อย่างมันไม่มีอะไรหรอก” ถึงจะนานเป็นสหัสวรรษมาแล้ว แต่พวกเราก็ยังคงเรียกตัวเองว่า “มนุษย์” อยู่ดี

                “ผมว่ามีบางอย่างผิดปกติ”

                “อะไรนะ”

                “ผมไม่คิดว่าพลังของมันจะมากขนาดนั้น”

                “ไม่แน่ว่าเขาจะเป็นคนที่มีพลังมากที่สุดในพวกเรา”

                ผมทำตาขวางใส่ปู่ “ไม่มีทาง”

                ผมปิดเครื่องค้ำจุนในตัว และถอดมันออก

                “หลานจะทำอะไร” ปู่วิ่งเข้าคว้างตัวผม แต่สายไปแล้ว

 

 

ร่างของผมไหลไปตามช่องระบบอากาศ จนถึงห้องพักของมัน

                “นายทำอะไร” มันถามเพื่อนของมัน ซึ่งมันเลือกมาเป็นผู้ช่วยในการแข่ง

                เพื่อนของมันไม่ว่าอะไร ฉีดของเหลวบางอย่างเข้าไปในตัวของมัน ทำให้มันร้องออกมาสุดเสียง

                บาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยังไม่หายสนิททั่วตัวหายไปในพริบตา ผิวหนังของมันเชื่อมเข้าด้วยกันเหมือนไม่เคยต้องคมอาวุธมาก่อน

                “ใช้ยาเสริมพลัง มันขี้โกงกันชัด ๆ” ปู่ของผมพูด “เราต้องบอกผู้ตัดสิน”

                “แต่เขาก็จะรู้ว่าเราโกงเหมือนกัน” ผมบอก หันหน้าไปทางเครื่องค้ำจุนที่วางอยู่

                “เขาไม่มีทางรู้หรอก”

                แต่หน้าตาปู่ไม่ได้บอกเช่นนั้น อย่างไร ผู้ตัดสินก็ต้องรู้ว่าผมใช้เครื่องค้ำจุนเป็นตัวช่วยในการต่อสู้เป็นแน่ และโทษของคนโกงคือตัดสินให้แพ้เท่านั้น

                “ผมมีทางที่ดีกว่านี้”

                ผมใส่เครื่องค้ำจุนพร้อมลงสนามอีกครั้ง

 

 

“แกต้องตายแน่”

                ผมไม่ว่าอะไร

                มันตะโกนร้องเข้าจู่โจม คมดาบของมันพลาดเป้าไปหลายที แต่ก็มีที่โดนเข้ากับร่างของผม ของเหลวสีใสไหลออกจากรอยดาบนั้น

                ผมสวนกลับ สร้างบาดแผลไว้ให้มันหลายแผล

                แต่ร่างกายของมันก็สมานกลับตามเดิมอย่างรวดเร็ว

                มันหัวเราะออกมาดัง ๆ  “แกไม่มีทางชนะฉันได้”

                ผมยิ้มออก รู้สึกสะใจในตัวเอง “แกแน่ใจหรือ” ผมพูด “ฉันรู้ว่าแกทำอะไรกับตัวแก”

                “แกว่าอะไร”

                “ฉันรู้ว่าแกโกง”

                “แกพูดอะไรของแก”

                “เพราะฉันก็โกง” แล้วเครื่องค้ำจุนก็หลุดจากตัวผม เปิดเผยร่างที่แท้จริงออกมา

                ร่างของผมไหลไปกองกับพื้น ดาบ โล่ และชุดต่อสู้หลุดจากตัว ผมชอนไชยผ่านบาดแผลที่ยังไม่หายสนิทเข้าไปภายใน

                มันส่งเสียงร้องดังลั่นก่อนที่ร่างมันจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ เลือดและเนื้อกระจายเต็มสนามต่อสู้

                ผมใช้เวลาสักพักกว่าจะเก็บส่วนของร่างกายของผมมาได้ทั้งหมด เครื่องค้ำจุนช่วยให้ผมกลับมาดูเหมือนกับหน้าตาของมนุษย์ในสหัสวรรษก่อน ที่ยังไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงในสายพันธุ์พวกเรา

                “ผมรู้ว่าผมโกง” ผมตะโกนไปรอบ ๆ สนาม “แต่เขาก็เป็นผู้ที่โกงการแข่งขันเช่นกัน ถ้าผมไม่โกงผมก็อาจไม่ชนะการแข่งขันและมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ไม่ว่าใครคนใดคนหนึ่งก็ต้องโกงกันอยู่ดี เหมือนกับเมื่อพันปีก่อนที่สายพันธุ์ของเราเริ่มเปลี่ยนไป แต่เราก็ยังคงความเป็นมนุษย์เอาไว้ การต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งความอยู่รอด ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีการแข่งขันเพื่อคัดเลือกนี้

“ในเมื่อเขาตายไปแล้ว และผมยังอยู่ ก็ขึ้นอยู่กับพวกคุณแล้วว่าจะให้ผมออกไปจากสนามหรือไม่”