คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
Chapter 1
“ผมชอบคนที่ชอบดนตรีเหมือนผม ไม่รำคานเวลาผมนั่งเล่นกีต้าร์ทั้งวันเวลาผมอยู่บ้าน ผมชอบคนที่เข้าใจผม รับในทุกๆอย่างผมได้ ไม่มากก็น้อย”
.
.
.
“ที่จริงผมมีในใจของผมแล้วแหละครับ ผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับผมเหมือนกัน แต่เขาคงไม่รู้ตัวหรอก ผมไม่ค่อยแสดงออกสักเท่าไร...ถ้าสมมุติว่าเขาสนใจ ผมคิดว่าการแสดงออกทั้งความห่วงใยและความรักที่ผมมีให้เขามีคงชัดเจนนะ...ถ้าเขาคิดแบบนั้นกับผมเหมือนกันผมหวังว่า”
ก้อง สหรัถ สังคปรีชาได้ให้สัมภาษณ์กับนักข่าวไปเมื่อมีคนถามเรื่องความรัก ทำเอานักข่าวพูดกันว่าน่าเสียดายจัง สาวๆคงอกหักกันไปหมดแล้วแน่ๆเลย แต่ทำยังไงได้...
“ก็คนมันรักไปแล้ว หลงเข้าไปจนหาทางออกไปเจอ หรือผมตั้งใจทำลายประตูทางออกเพื่อขังตัวเองให้ติดกับความรักกับคนคนนี้กันแน่...”
/
/
/
“พี่ก้องพูดถึงใครกันครับ...ผมอยากรู้จังคนที่โชคดีคนนั้น” แสตมป์ยืนมองชายร่างสูงที่ให้สัมภาษณ์อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนักพอจะได้ยินว่าเขาพูดอะไรกัน แสตมป์บ่นอยู่คนเดียวตรงนั้น
“เฮ้ยแตมป์มาทำไรตรงนี้ รอคุยกับพี่ก้องหรอ?” พี่โจ้เดินเข้ามาตบไหล่ผม
“ครับพอดีมาเรื่องงานนิดหน่อย ว่าแต่พี่โจ้มีไรเปล่าครับ” ผมหันไปถาม
“ไม่มีหรอก ที่จริงก็มีว่ะ...คือเย็นนี้พี่ไม่มีงานไปกินข้าวกับพี่ป่ะ?”
“เอ้อ...ผมไม่แน่ใจอ่ะครับ เดี้ยวยังไงผมบอกพี่อีกที แล้วพี่ชวนใครไปบ้าง”
“ยังเลยว่ะมาชวนแกคนแรก ยังไงก็บอกพี่ด้วยนะ ไปแล้วว่ะ” พี่โจ้ตบไหล่ผมอีกรอบแล้วเดินจากไป พี่ก้องก็เดินมาพอดี
“อ้าวว ว่าไงแสตมป์ มียืนทำไรตรงนี้” พี่ก้องมาทักผมแล้วยิ้มให้
“รอพี่นั้นแหละครับ คือที่พี่ให้สัมภาษณ์เมื่อกี้นี่พี่พูดจริงป่ะครับ”
“สนใจด้วยรึไง? ทำไมจะไปจีบหรอ” พี่ก้องกวน
“ไม่สนผมจะมาถามพี่มั้ย... เดี้ยว นี่ผมจีบคนที่พี่แอบรักได้ด้วยหรอ...” แสตมป์ทำหน้าสงสัย
“ไม่ได้หรอกคนนี้พี่หวงและห่วงมากครับใครมายุ่งเจอพี่ได้... ฮ่าๆๆๆ” พี่ก้องยิ้ม
“พี่ไม่แนะนำผมให้รู้จักหน่อยหรอ ผมอยากรู้จักเขาจังครับพี่ เขาคงน่ารักและโชคดีนะครับผมว่า”
“เดี้ยวไม่นานนายก็รู้จัก เขาน่ารักมากเลยนะรู้มั้ย เวลาเขาทำหน้าหงอยเหมือนนายตอนนี้เขาก็น่ารักมากๆเลยพี่ชอบแกล้งเขาบ่อยๆ ให้เขางอนเล่นๆ” ผมเงยหน้ามองหน้าพี่ก้องรู้สึกน้อยใจไม่รู้ทำไมเหมือนกัน...
“ผมรู้จักมั้ย?”
“นายรู้จัก” พี่ก้องตอบพร้อมยิ้มให้
“หรอครับ...” ผมทำหน้าเศร้ารึเปล่าอันนี้ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกนอยด์จริงๆ...คนรู้จักแท้ๆฮือ
ก้องยกมือขึ้นลูบหัวของแสตมป์เบาๆพร้อมมองหน้าของอีกคนด้วยสีหน้าตั้งคำถามแล้วพูดขึ้นว่า
“ทำหน้าหงอยแบบนี้นี่ไม่ชอบรึไงที่พี่พูดถึงคนนั้น”
“เปล่าครับ”
“ทำตัวเป็นเด็กๆน่า...หน้านายไม่บอกแบบนั้นเลย ดื้อจริง”
“ผมบอกว่าเปล่าไงครับ”
“ไม่พอใจหรอ...”
“ก็บอกว่าเปล่าไง...” แสตมป์ตอบเสียงหนัก
“ที่นายเป็นแบบนี้เพราะนายชอบพี่รึไง? หึงหรอ ^^” พี่ก้องยีหัวผมอีกครั้งพร้อมกับยิ้มแล้วเดินจากไปปล่อยให้ผมยืนงง อารมณ์เปลี่ยนไม่ทันอึนๆมึนๆเหมือนคนพึ่งตื่นแล้วถูกถามคำถามคณิตศาสตร์
“แสตมป์ ยืนทำไมมานี่ เขาอัดรายการกันแล้วเร็วๆ” เสียงของเจ้คิ้มเรียกแสตมป์ที่ยืนนิ่งทำหน้างงๆมึนๆอยู่
“อ๋อ ครับๆ” แสตมป์หลุดจากภวังค์รีบเดินไปที่ห้องอัดรายการทันที่
“คุยไรกับพี่ก้องว่ะ พี่เขาทำไรนายป่ะเนี่ยดูมึนๆเอ๋อๆนะครับคุณ” โจ้ที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยถามด้วยความสงสัยเห็นรุ่นน้องที่ร่วมงานทำตัวแปลกไป
“หื้อ...ผมดูแปลกไปหรอครับพี่” แสตมป์หันหน้าไปมองโจอี้ ทำหน้ามึนๆใส่ส่งยิ้มแหยๆให้
“ก็เออนะสิ...ถ้าไม่แปลกพี่จะถามมั้ย ตกลงนายเป็นไร” พี่โจ้ถามผมอีกครั้ง
“เปล่าครับพอดีนอนไม่พอ...” ผมตอบเสร็จก็หันหน้าไปทางเวที แต่ตอนช่วงหันผมเห็นว่ามีคนคนนึงมองผมอยู่ เขาเป็นโค้ชที่นั่งเก้าอี้ตัวขวาสุดถ้าเรายืนอยู่บนเวที...นั้นแหละครับ ผมหมายถึงพี่ก้อง ตอนนี้โค้ชชายขึ้นมาหมดแล้วเหลือพี่คิ้มที่เซ็ตผมอยู่เล็กน้อยเดี้ยวคงมา เราเลยนั่งไม่มีไรทำ
“โอเคฉันมาแล้ววว” เสียงของพี่คิ้มพูดขึ้นเพื่อบอกทุกคนว่าฉันเสร็จแล้วนะ
/ /
/
/
เมื่อถ่ายรายการเสร็จผมก็นั่งรอที่ห้องแต่งหน้าอยู่คนเดียวเพราะพวกพี่ๆเขายืนคุยกันอยู่ยังไม่มาเข้าห้อง ผมนั่งนึกตั้งแต่พี่ก้องพูดผมก็ยังไม่ได้คุยกับพี่ก้องเลย พี่เขามองมาหาผมแค่ตอนก่อนขึ้นรายการ และช่วงแรกๆของรายการตอนผมพูดแค่นั้น แต่หลังๆรายการจะจบจนตอนนี้ ผมมองพี่เขาเขาก็ไม่ได้สนใจผมเลยหรืออะไร? ผมคิดมากหรอเปล่าหรอก...ตกลงพี่เขาพูดเล่นแกล้งผมป่ะครับ แต่ผมไม่เล่นด้วยนะ... ผมไม่รู้ว่าผมชอบหรือรักพี่เขาไปตั้งแต่เมื่อไร หรือตั้งแต่แรกพบที่เราเจอกัน มันอาจจะดูไร้สาระแต่มันเป็นไปแล้ว...
“ไอ้แตมป์ตกลงว่างมั้ยจะไปกินข้าวกับพี่มั้ยครับน้อง” พี่โจ้เดินมาหาผมดึงผมให้หลุดออกจากวังวนแห่งความคิด
“เอ่อ...” ผมกำลังจะตอบพี่โจ้แต่แล้วสายตาผมก็ไปสบตากับพี่ก้องที่กำลังเดินเข้ามาพอดี
“เห้ยแตมป์...หยิ่งหรือไม่ตอบพี่เนี่ย!” โจอี้พูดขึ้น
“ครับๆ เอ้อ...ผมคงไปไม่ได้ครับพอดีมีงานนิดหน่อย” แสตมป์สะบัดหน้าเล้กน้อยแล้วหันมาตอบโจอี้
“เออๆ ไปกับเจ้ก็ได้ว่ะ ไปเจ้เดี้ยวร้านปิด(?)”
“รีบหรอย่ะ...” เจ้คิ้มพูดขึ้น
“ไม่รีบไม่พูดครับไปเร็วๆๆๆ” พี่โจ้กับพี่คิ้มเดินออกไปข้างนอกพร้อมกันเหลือผมพี่ก้องและทีมงานบางส่วนที่ยังคงอยู่ในห้องเก็บของอยู่
“นายไม่ว่างหรอตอนเย็น” พี่ก้องเดินถือกาแฟมานั่งตรงหน้าผม
“ครับ” ผมมองหน้าพี่ก้องแล้วรีบก้มหน้าทันที
“ตอนแรกพี่จะชวนนายไปข้างนอกสักหน่อยแต่เห็นโจ้ชวนนายแล้วพี่ก็เลยไม่ได้ชวน” พี่ก้องพูดแล้วดื่มกาแฟไปด้วยยังคงจ้องหน้าผมอยู่
“...”
“นี่นายไม่คิดจะพูดอะไรกับพี่รึไง” พี่ก้องวางกาแฟแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
“เอ่อ...ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ” ผมดันเก้าอี้ออกจากตัวพี่ก้องแล้วพยายามลุกออกไปแต่พี่ก้องพูดขึ้นมาว่า
“ยังพึ่งไปสิ” พี่ก้องกดเสียงต่ำเรียกผม
“พี่มีอะไรครับ” ผมหันไปหาพี่ก้องพยายามทำหน้าปกติที่สุด
“นายยังไปตอบพี่เลย คำถามที่พี่ถามไปตอนก่อนอัดรายการน่ะ” พี่ก้องลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาผม จ้องหน้าผมทำหน้าสงสัย
“ว่าอะไรครับผมลืม...”
“นายชอบพี่รึไง” บางทีนายสหรัถก็ถามตรงเกินไป...เกินไปจริงๆ ผมตัดสินใจแล้วครับว่า...ผมจะบอกพี่เขาไป
“เปล่าครับผมไม่ได้ชอบพี่...” ผมพูดขึ้นพร้อมเงยหน้ามองชายตรงหน้าที่กำลังทำหน้าเศร้าอยู่
ความคิดเห็น