วุ่นรักนาย (อดีต) ซุปตาร์

ลำดับตอนที่ #3 : ยังคงคิดถึง

ข้างนอกหิมะโปรยปรายอีกแล้ว ทั้งๆที่นี่ไม่ค่อยจะมีหิมะไม่ใช่เหรอ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง เฮ้อ.... ทำไมไม่เจออีกครั้งนะ ผ่านไป 1 อาทิตย์แล้ว และฉันก็ไปแถวนั้นบ่อยขึ้น ก็ยังไม่เจอ 

"แกคิดอะไรอยู่วะ ยังไม่รีบลุกอีก เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก" แอนดุฉันเมื่อเห็นฉันเหม่อลอย

"รู้แล้วหน่า" ฉันมองไปยังรูปบนหัวเตียงอีกครั้ง "ฉันไปเรียนก่อนนะเคน หวังว่าเราจะได้เจอกันเร็วๆนี้นะ" ฉันพูดกับรูปภาพของเคน แววตาของเขาเหมือนจะฆ่าฉันได้ ฉันยังจำวินาทีแรกที่ฉันเห็นเขาในมิวสิควิดีโอได้อยู่เลย ตอนนั้นเขาย้อมผมสีน้ำตาลทอง ใบหน้าที่สมส่วน ตา 2 ชั้น เรียวกลมโต จมูกที่โด่งเป็นสัน เหมือนพระเอกในนิยาย หรือ พระเอกการ์ตูนที่หลุดออกมา ลุคที่เย็นชาของเขาทำให้ฉันตกหลุมรักอย่างง่ายดาย ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ติดตามเขาตลอด จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นเมื่อ 9 เดือนที่แล้ว 

"ไอนี่ ท่าจะบ้า" แอนยังคงแขวะฉัน

"ย่ะ ลองให้แกตกหลุมรักใครก่อนเหอะ แล้วแกจะเข้าใจ" ฉันขึ้นสูงใส่แอน เชอะ เพื่อนบ้า ฉันยังแอบสบถในใจ

"ว่าแต่แกเลือกงานที่นั่นจริงๆเหรอวะ" แอนถามฉันขณะเดินไปโรงเรียนสอนภาษาชื่อดังแห่งหนึ่ง 

"ใช่ ทำไมอ่ะ ก็แกยังสมัครไปกับฉันเลยนี่" ฉันตอบกลับ ยัยนี่เป็นอะไรนะ อยู่ๆก็ถาม ทั้งๆที่ตอนแรกมันก็ลงเป็นเพื่อนฉัน

"แกไม่เปลี่ยนเหรอ" เอ๊ะไอนี่ แปลกๆเว้ย

"ทำไมอ่ะ ที่นั่นคนจีนเยอะดีนะ โอกาสที่จะได้เจอเขาก็สูงด้วย" ฉันพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

"งั้นฉันจะเปลี่ยนนะ" แอนพูดขึ้น

"ไม่นะแก แกอย่าทิ้งฉันดิ ทำไมแก ถึงอยากเปลี่ยนหล่ะ" ฉันถาม แต่แอนยังคงทำหน้าอึกอักไม่ตอบ "แก อย่านะ แกดูหน้าฉันดิ ถ้าแกไม่อยู่กับฉัน ฉันจะอยู่กับใครหล่ะ" ฉันยังคงอ้อนวอน "หรือว่าแก แอบซุกใครไว้ที่โรงแรมนั้น" 

"ป่าว" แอนทำเสียงสูง

"แหน่ะ บอกมานะ ไม่งั้นแกไม่เปลี่ยนใจหรอก" ฉันยังคงเซ้าซี้

"เอ่อ ไม่เปลี่ยนแล้ว ถ้าฉันยืนยันแกคงจะถามไม่เลิกแน่" แอนรู้จักฉันดีที่สุด เราเป้นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.ต้นยันมหาวิทยาลัย เราเรียนที่เดียวกันตลอด ถึงแม้จะต่างคณะก็ตาม นี่ก็ 12 ปีแล้วซินะ

"จริงนะ ฉันรักแกที่สุดเลย" ฉันควงแขนแอนเดินไปยังห้องเรียน

หลังเลิกเรียน

"นี่แกจะไปที่นั่นอีกแล้วเหรอ ฉันว่าแกสนิทกับเจ้าของเกมเซ็นเตอร์แล้วมั้ยวะ" แอนพูดขึ้นเมื่อฉันบอกว่าจะไปแถวเกมส์เซ็นเตอร์นั้นอีก 

"บ้า แค่อาทิตย์เดียว ฉันจะไปรู้จักได้ไง" ฉันค้อนใส่แอน 1 ที

"เออ แกไปคนเดียวนะ วันนี้ฉันจะไปซื้อของก่อน เจอกันที่หอนะ" แอนพูดขึ้น

"ได้แก งั้นฉันไปก่อนนะ" ฉันแยกกับแอนตรงนั้น ว่าแต่มันจะไปซื้่ออะไรของมันวะ อีนี่ซื้อของเป้นกับเขาด้วยเหรอ ฉันเดินไปเรื่อยๆ พลางคิดเรื่องของแอนไป โอ้ยช่างเหอะ จะซื้ออะไรก็เรื่องของมัน คิดไปก็ปวดหัว ฉันเดินมาถึงหัวมุมถนนที่จะเลี้ยวเข้าไปยังบริเวณเกมเซ็นเตอร์ ฉันไปสะดุดกับ หนุ่มร่างสูงที่กำลังเดินออกจากร้านกาแฟ ใช่หรือป่าว ความสูงของเขาช่างโดดเด่น ฉันเขาแน่ๆ ตอนนี้ผมเขาเป็นสีน้ำตาลเข้ากับผิวขาวของเขา ใช่เขาจริงๆด้วย เคน หลี่ เจียง ฟาน ใช่เขา ใช่เขาจริงๆ

"หลี่ เจียง ฟาน หลี่ เจียง ฟาน เคน" ฉันตะโกนไปสุดเสียงท่ามกลางผู้คนมากมาย ตาฉันพร่ามัว ฉันรู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆ ที่ไหลจากตาฉัน ฉันเห็นเขาชะงัก มองหาต้นเสียง เขาได้ยินเสียงฉัน เขาได้ยิน ขาของฉันวิ่งไปตรงไปหาเขาอย่างรวดเร็ว 

"นายสบายดีมั้ย ฉันคิดถึงนายนะ" ฉันถามเขาอย่างรวดเร็ว

"ขอโทษนะครับ เรารู้จักกันเหรอ" เขาถามฉัน เขาถามฉัน

"ทำไมนายถึงออกจากวง นายหายไปไหนมา" ฉันถามเขาพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมา

"เราไม่รู้จักกัน คุณทักคนผิดแล้วแหล่ะครับ" เขาตอบอย่างเสียงเย็น แล้วกำลังจะเดินหนี ฉันไม่ให้หนีหรอก ฉันอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาถึงที่นี่เพื่อหาเขา ฉันกำแขนเสื้อเขาไว้แน่น

"ไม่ผิดหรอก คนแบบนายมีคนเดียว นายไปอยู่ไหนมา ฮือๆ ฉันคิดถึงนาย" ฉันยังคงจำแขนเสื้อเขาไว้ 

"คุณคงทักคนผิดจริงๆ ขอโทษนะครับ ผมขอตัว" เขาแกะมือฉันออกจากแขนเสื้อของเขา แล้วเขาก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วด้วยขายาวๆของเขา

"หลี่ เจียง ฟาน ฉันจะตามหานายให้เจอ ในเมื่อฉันเจอนายแล้ว ฉันต้องเจอนายอีก ได้ยินมั้ย หลี่ เจียง ฟาน" ฉันตะโกนร้องไห้ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร ฉันต้องหาเขาให้เจออีก ฉันต้องเจอเขาอีก ฉันพูดกับตัวเองซ้่ำๆ ฉันต้องเจอเขาอีกแน่นอน