คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เธอคือโลกของฉัน
"แกร้องไห้อีกแล้วเหรอ ไอแมร์" แอน เพื่อนของฉันเข้ามากอดฉัน
"ฉันเป็นห่วงเขานี่ เขาไม่ได้ปรากฏตัวให้เห็นจะปีนึงแล้วนะ" ฉันพูดไปร้องไห้ไป
"ปีหน้าแกก็ 25 แล้วนะ ไอแมร์ แกร้องไห้ตาแกจะมองไม่เห็นแล้วนะ ปกติก็ไม่มีตาอยู่แล้วยังจะร้องไห้ เดี๋ยวตาก็บวมมองไม่เห็นหรอก" แอนยังตรอกย้ำเรื่องตาฉันอีก
"เออ เว้ย ตาฉันมันตี่ ไอบ้า ไม่คิดจะมาปลอบ ยังจะกวนประสาทอีก" ฉันตวาดแล้วค้อนไปหนึ่งที
"เบาๆ เขานอนกันหมดแล้ว ไอแมร์" แอนยกนิ้วชี้จ่อปากตัวเอง แล้วทำปากจู๋ ฉันจำเป็นต้องเงียบลง แล้วน้ำตาฉันก็ไหลมาอีกแล้ว ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันเหมือนใจจะขาด เหมือนไม่อยากมีชีวิตอยู่
"ไอแมร์ ถ้าแกจะตายนะ แกตายไปนานแล้ว" แอนยังคงพูดต่อไป แล้วก็ล้มตัวลงนอนเตียงข้างๆ "แกตามเขามาถึงนี่ สักวันแกต้องเจอเขาแหล่ะ" แอนพูดทิ้งท้ายแล้วก็หลับไป
"นั่นซิ ฉันต้องเจอเขา แต่แกมันเหลือ แค่ครึ่งปีอีกนะ พวกเราก็จะกลับกันแล้ว ไอแอน แอน" ชิหลับไปแล้ว ย่ะๆ ยัยคนไม่มีหัวใจ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่หน่ะเหรอ แล้วที่นี่คือที่ไหนเหรอ ที่นี่ แคนาดาไงหล่ะ แวนคูเวอร์ แคนาดาไง ฉันมาตามหาผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าให้ย้อนกลับไป ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 9 เดือนที่แล้ว
9 เดือนที่แล้ว
หน้าทวิตเต็มไปด้วยข้อความการร่ำไห้เรียกร้องให้เขากลับมา เมื่อฉันเห็นข่าวบนทวิต โลกของฉันก็ถูกความเงียบเข้าครอบงำทันที ทุกอย่างมันพร่ามัวและ พังทะลาย เขาทำไมทำอย่างนี้นะ T[]T ฉันหันไปมองโปสเตอร์ที่ติดอยู่ในห้องนอนของฉัน บนโปสเตอร์มีชายหนุ่มทั้ง 12 คน ต่อไปนี้ฉันจะไม่เห็นเขาทั้ง 12 คนแล้วเหรอ ไม่นะ แล้ววันอาทิตย์หน้า ฉันจะไปดูคอนเสิร์ตพวกเขาทั้ง 12 คน ทำไม ฮือๆ
"เป็นอะไร ยัยแมรี่" แม่ฉันเดินเข้ามาถามฉัน คงได้ยินเสียงร้องไห้ของฉันหล่ะซิ
"แม่ ฮือๆ เขาทิ้งหนูไปแล้ว ทำไมเขาถึงทิ้งหนูหล่ะ" ฉันปล่อยโฮทันทีเมื่อแม่ฉันถาม
"ใครทิ้งแก แกไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่" แม่ฉันถามขึ้นมาอีก
"คนนี้ไงแม่" ฉันพรางชี้ไปยังข่าวในคอมพิวเตอร์ให้แม่ฉันดู มันขึ้นหัวข่าวว่า เคน วง XII (เอ็กซ์ ไอ ไอ) ฉีกสัญญาบริษัทบริษัทค่ายเพลงดัง
"ที่แท้ก็นักร้องเกาหลี" แม่ฉันพูดขึ้นเมื่อดูหัวข้อข่าว
"แม่เขาเป็นคนจีนนะ เขาเป็นคนที่หนูรักนะ ฮือๆ แม่ หนูทำใจไม่ได้" ฉันปล่อยโฮอีกครั้ง
"ไอลูกคนนี้หนิ ไอบ้า แก 24 แล้วนะ ยังทำตัวเป็นเด็กไปได้" แม่ฉันเดินออกจากห้องไป แล้วฉันก็ร้องไห้อีกครั้ง มันเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันอุตส่าห์ เก็บเงินจากเงินเดือนของฉันเพื่อบินไปเกาหลีเพื่อไปดูคอนเสิร์ตของพวกเขา ไม่นะฮือๆ ไม่นะ ไม่นะ ฉันรีบเปิดทวิตเพื่อตามข่าว บางทวิตบอกว่าเขาไปจริงๆ บางทวิตบอกว่าเขาไม่ได้ลาออก บางทวิตบอกว่าเขาป่วยเลยหยุดพัก บางทวิตบอกว่า.... อะไรคือความจริง ฮือๆ กลุ่มแฟนคลับต่างเข้ามาทวิต เรียกร้องให้เขากลับมา ฮือๆ
'ได้โปรดกลับมาได้ไหม' ฉันก็ทวิตไปเหมือนกัน
‘แกเป็นไร’ แอนเพื่อนของฉันทวิตตอบกลับมา
‘แอน ผู้ชายของฉัน ที่ฉันจะไปดูคอนเสิร์ต เขา เขาจะลาออกจากวง’
‘เอ่อ ......’
‘ใช่สิ แกไม่เคยรักใครหนิ เขาคือโลกของฉันเลยนะ เขาคือคนที่ฉันรักนะ’ ฉันพิมพ์ไปร้องไห้ไป ฉันเจ็บปวด ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย ฮือๆ ทำไมเขาถึงไป ทำไมนะ ฉันเฝ้าหาเหตุผลซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัว แล้วน้ำตาก็ไหลไม่หยุด T.T
‘ตอนนี้เคน กลับไปแคนาดาแล้ว’ ฉันเหลือบไปเห็นข้อความทวิต ใช่ซิ บ้านเขาอยู่แคนาดานี่ ฉันจะไปแคนาดา ฉันจะไป ฮือๆ ฉันจะไป แคนาดา
แล้วฉันก็บอกแม่ว่าจะมาแคนาดา แม่ฉันตกใจมากดีแต่ฉันยืนกรานว่าจะมา ยังไงฉันก็ต้องไป ฉันจะไปตามหาผู้ชายคนนั้น แล้วสุดท้ายฉันก็มาจนได้ ก่อนหน้านั้นฉันไปคอนเสิร์ต ที่เกาหลี ฉันไม่เห็นเขาบนเวที ฉันไม่เห็น แล้วฉันก็หัวเราะและร้องไห้ ตลอดงาน มันเป็นคอนเสิร์ตที่สนุกจริงๆ แต่ไม่มีเขา เหมือนอะไรมันหายไป มันทำให้ฉันจะมีความสุขก็มี แต่ฉันก็เสียใจมากทีเดียว จากวันนั้นฉันก็ใช้เงินเก็บที่มี ได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวถึงได้มาอยู่ที่นี่ ฉันมาแล้ว แต่เป็นจะครบปีแล้ว ฉันยังไม่เห็นเขาเลย ไม่มีการอัพอะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไรติดต่อมา เฮ้อ บางทีคงหมดหวังและทำใจยอมรับมัน
ความคิดเห็น