คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [exo m,k] วุ่นนักรักงงๆ Part ๕
-5-
Lay Part
ตั้งแต่เต๋าออกจากโรงพยาบาล นายคริสก็กับมาซ่าเหมือนเดิมแล้วยิ่งกวนผมมากขึ้นด้วย
"คริสถ้านายจะเสียงดังขนาดนี้นะ" ผมโวยวายออกมา
"ก็ฉันขี้เกียจเรียนนี่"
"นายขี้เกียจแต่คนอื่นเขาจะเรียนกันหนิ"
"ไหนใครมันจะเรียน" คริสกวาดสายตาคมๆของเขาไปทั่วห้อง ทำให้ทุกคนที่กำลังดูเราทะเลาะกันอยู่ต้องรีบมุดหน้าลง
"เห็นมั้ยไม่มีใครอยากเรียนสักหน่อย"
"โถ่เว๊ยยยยย!!! " ผมหยิบหนังสือฟิสิกเล่มหนาที่ปาหัวหมาก็แตก ฟาดลงไปที่ตัวคริสหลายรอบ
"โอ๊ยๆเจ็บๆ" ผมหันไปทางต้นสียง พบเด็กชายตัวสูงทั้งสี่ที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง
"ว่าไงครับพี่เลย์สุดสวย" ไคเดินเข้ามาทักผมเป็นคนแรก "กำลังทำอะไรอยู่ครับ"
"นี่เลิกเรียกฉันว่าสุดสวยได้มั้ย" ผมเหวี่ยงใส่ไคก่อนจะหันไปเก็บกระเป๋าเพื่อกลับบ้าน
"พี่เลย์เหวี่ยงใส่ผมทำไมอะ โกรธผมหรอ" ไคทำหน้าอ้อนผม
"เปล่า" ผมปฏิเสธ แต่ก็ยังเก็บกระเป๋าต่อ
"แล้วพี่เลย์เป็นอะไรอ่ะครับ"
"พี่นายกวนประสาทฉัน" ผมหันไปสบตาไค
"พี่คริสใช่มั้ย งั้นเดี๋ยวผมจัดการให้น๊า" ไคยิ้มกว้างก่อนจะลุกขึ้นแล้วเปลี่ยนเป็นลุคโหดทันที
"พี่คริส พี่แกล้งพี่เลย์ของผมหรอ" ไคยืนกอดอกพูดกับคริส
"ใช่"
"พี่แกล้งพี่เลย์ของผมทำไม"
"นี่นี่ ฉันเป็นพี่นายนะ"
"แต่พี่เลย์เป็นที่รักของผมนะ"
"หรอ หรอ ที่รักใช่มั้ย" คริสเริ่มหยิบอุปกรณ์การเรียนต่างๆปาใส่ไค
"โอ๊ย พี่คริสผมเจ็บนะ"
"ร้องทำไมเมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลยไม่ใช่หรอ" คริสยังไม่เลิกปาของใส่ไค
"โอ๊ย พี่เลย์ช่วยผมด้วย" ไควิ่งเข้ามาหลบข้างหลังผมแบบทีเล่นทีจริง ผมกำลังจะหันไปหาคริส
ปึกกกกกกกกกกกกกกก
"โอ๊ยยยย" ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"เฮ๊ยยยย" คริสรวมทั้งทุกคนทำหน้าตกใจ อะไรจะขนาดนั้นก็แค่คริสปาหนังสือเล่มหนามาโดนหัวผมพอดี สะใจล่ะสินายคริส
"เอ่อ...ทุกคนทำไมทำหน้างั้นอะ" ผมยกมือแตะหน้าตัวเอง
"พี่เลย์ พี่หัวแตกอะ" พอไคบอกผม ผมเริ่มรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลลงมาตามใบหน้าและกลิ่นคาว
ผมค่อยๆยกมือไปแตะบริเวณที่มีของเหลวไหลลงมา ผมชักมือกลับมาทันทีสัมผัสได้ถึงของเหลว
ที่ปลายนิ้วของผมปรากฏของเหลวสีแดงที่เปอะเปื้อนอยู่เต็มนิ้ว
"เลือด" ผมตะโกนออกมาขณะที่ตายังจ้องเลือดที่อยู่บนนิ้ว
"เลย์ นายเป็นไรมากเปล่า" ลู่ห่านวิ่งเข้ามาถามผม "ปะ ไปห้องพยาบาลกัน"
"พี่ลู่ห่านไม่ต้อง ให้ตัวต้นเหตุพาไป" ทุกคนหันพรึบไปทางคริสเป็นตาเดียว
"ฉันเนี่ยนะ" คริสมองหน้าทุกคน
"ก็พี่เป็นต้นเหตุนี่ครับ" เต๋าที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น เรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
"อาเต๋านี่ฉันพี่นายนะ"
"ครับพี่คริสอะพี่ผม แต่พี่เลย์ก็เป็นผู้มีพระคุณของผมเลยนะ"
"เออ ก็ได้ ก็ได้" คริสตอบแบบไม่เต็มใจก่อนจะเดินเข้ามาตรงหน้าผม
"ไป เดี๋ยวเลือดก็ไหลหมดตัวก่อนหรอก" เลยืผลักไหล่ผมจนเซนิดหน่อย
"นี่ฉันเจ็บอยู่นะ"
"แค่นี้อย่าทำสำออยได้มั้ย"
"ฉันไม่ได้ด้านเหมือนนายน่ะคริส"
"หนวกหูน่า"
ว่าไงนะ" ผมหันมาถามคริสอย่างเอาเรื่อง นี่เขาเป็นคนทำผมตัวแตกนะ ไม่คิดจะรับผิดชอบกันหน่อยหรอ
"เออก็ได้ ก็ได้ รีบไปเถอะเดี๋ยวเลือดก็ไหลหมดตัวจริงๆหรอก"
"คริสนายตื่นได้แล้ว"
"อื้ม…"
"ก็ลุกสิ"
"…"
"ผมพยายามปลุกคริสแล้วนะ แต่เขาไม่ยอมตื่นเอง ผมเข้ามาไปแผลแค่แปปเดียวคริสก็หลับอยู่บนเตียงซะแล้ว หลับง่ายจริงนะ
ผมเดินเตะใบไม้ที่ร่วงอยู่ตามพื้นไปเรื่อยๆตลอดทางที่เดินกลับบ้าน นี่ผมควรจะแวะร้านยาก่อนรึเปล่า ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกปวดหัวนิดๆแล้วล่ะ
"ขอยาแก้ปวดครับ"
"สักครู่นะคะ"
ขณะที่ผมรอเภสัชสาวร้านยาหันไปหยิบยาแก้ปวดให้ผม ผมควักโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนจะกดไปที่เบอร์ของลู่ห่าน
[นายเป็นไงบ้าง]
"ไม่เป็นไรแล้ว แต่ปวดหัวนิดหน่อย"
[กินข้าวกินยาแล้วนอนซะ]
"อื้ม งั้นแค่นี้นะฉันโทรมาแค่นี้แหละเผื่อนายเป็นห่วง"
[อื้มเป็นล่วงนะ]
"เจอกันพรุ่งนี้"
Kris Part
"นักเรียน ตื่นได้แล้ว" ผมสะดุ้งขึ้นหลังจากมีคนมาปลุกผม ผมมองดูคนที่มาปลุกแล้วน่าจะเป็นอาจารย์ที่ประจำอยู่ที่ห้องพยาบาล
"เอ่อ...เลย์อยู่ไหนครับ"
"ประธานนักเรียนนะหรอ กลับไปตั้งนานแล้ว"
"กลับไปตั้งนานแล้ว" ผมรีบเด้งขึ้นจากเตียงแล้วรีบวิ่งไปที่รถที่จอดอยู่หลังโรงเรียน "ไปไม่ยอมปลุกกันเลยนะ"
ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู ก่อนจะค่อยๆออกแรงผลักประตูเบาๆ
"กลับมาแล้วหรอครับพี่" เต๋าที่นั่งกินขนมเต็มปากถามผมขึ้น
"อื้ม…"
"แล้วพี่เลย์เป็นไงบ้างครับ"
"ไม่รู้สิ หายแล้วมั้ง"
"ว่าไงนะ พี่ไม่ได้ไปส่งพี่เลย์หรอ"
"ก็เค้าหายตัวไป"
"หายตัวไป หรอ" เต๋าส่งสายตางงๆมาให้ผม
"โอเคเรื่องนี้พี่ผิดเองแล้วไงต่อ"
"พี่ไม่คิดจะเป็นห่วงพี่เลย์เลยหรอ"
"งั้นฉันจะโทรไปแล้วกัน พอใจรึยัง"
"ทำด้วยนะฮะ" เต๋าหันไปสนใจขนมตรงหน้าต่อ ผมเลยแยกตัวเข้ามาในห้อง ผมรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้เต๋าพูดมากขึ้นสงสัยจะอยู่กับสามคนนั้นมากไปล่ะมั้ง
ผมควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดไปที่เบอร์หนึ่ง
[ว่าไงคริส โทรมามีอะไรรึเปล่า]
"เอ่อ...ซิ่วหมิน คือ ฉันขอเบอร์เลย์หน่อยสิ"
[อ๋อได้สิ แป๊ปนึงนะ]
"อื้ม"
[ฟังดีๆนะ] ผมฟังและจดเบอร์ตามที่ซิ่วหมินบอกผ่านทางโทรศัพท์แล้วทวนไปสองรอบเพื่อความแน่ใจ
[นี่จะคุยอะไรกันนักกันหนาวางได้แล้ว/นี่เฉินเงียบน่า]
"อยู่กับเฉินหรอ"
[อื้มใช่/วางได้แล้ว/นี่ฉันคุยกับคริสอยู่นะ]
"งั้นแค่นี้นะฉันไม่กวนพวกนายสองคนแล้ว"
[กวนอะไรกันเล่า]
"อื้ม งั้นฝากบอกเฉินด้วยว่าอย่าหักโหมนะ พรุ่งนี้มีเรียน"
[บ้า]
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ซิ่วหมินวางสายใส่ผมทันที สงสัยจะเขินล่ะสิท่า
ผมกดโทรศัพท์อีกครั้ง แล้วกดหมายเลขตามที่ซิ่วหมินให้ผมมา
ติ๊ดดดดดด ติ๊ดดดดดด
เสียงสัญญาณบ่งบอกถึงว่าปลายสายไม่ยอมรับโทรศัพท์ เขาคงจะปล่อยให้มันดังเฉยๆ ไม่รับก็ไม่ต้องรับไม่เห็นต้องง้อเลย
"พี่ พี่ฮะ" ผมปรือตาขึ้นมามองเต๋าที่นั่งอยู่ข้างเตียง "ผมไปโรงเรียนก่อนนะ" ผมค่อยๆยันตัวขึ้นมาคุยกับเต๋า
"นี่นายเกิดขยันอะไรขึ้นมาเนี่ย"
"เอาเถอะพี่ ผมจะไปก่อนแล้วพี่ก็ไปรับพี่เลย์ด้วย"
"ว่าไงนะ ให้ฉันไปรับเลย์เนี่ยนะ"
"ครับพี่" แล้วต่อจากนี้พี่ต้องรับผิดชอบชีวิตพี่เลย์จนกว่าแผลพี่เลย์จะหาย เข้าใจมั๊ยฮะ" เต๋าลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
นี่ผมแค่ทำเลย์หัวแตก แผลไม่เกินนิ้วนึงนี่ผมผิดมากใช่มั๊ย เต๋านี้ก็แสบขึ้นทุกวันสงสัยอยู่กับพวกนั้นมากเกินไปจริงๆแหละ
ประมาณ 15 นาทีผมก็มาถึงหอพักของเลย์ น่าจะใช่ที่นี่แหละมั้ง ผมว่านะ
รอไม่ถึง5นาที เป้าหมายของผมก็เดินลงมาจากหอดูสีหน้ายังไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย
ผมเดินลงมาจากรถ แล้วเดินไปกระชากไหล่คนตัวเล็กข้างหน้า
"โอ๊ย" เลย์ร้องเบาๆแล้วเซถอยหลังมาพิงผมไว้ "คริส" คนยืนพิงหยีตาเรียกผม
"เป็นไร เจ็บแผลรึไง"
"เรื่องของฉัน" เลย์พยายามพยุงตัวเอง "โอ๊ย" แต่ก็ต้องร้องออกมาเบาๆอีกรอบ
"ทำเป็นเก่งไปได้"
"เรื่องของฉันเถอะน่า" เลย์พยายามอีกครั้งที่จะพยุงตัว ผมเลยใช้มือที่จับไหล่ของเลย์เปลี่ยนไปโอบแทน "นายทำอะไร"
"ยังจะทำเป็นเก่งอีก ไม่ต้องไปเรียบนหรอกขึ้นไปพักเถอะ"
"แต่วันนี้ฉันมีเวรตรวจเครื่องแบบนักเรียน"
"นายก็ให้คนอื่นทำไปสิ คณะกรรมการมีคนเดียวรึไง"
"แต่ฉันไหว"
"เชื่อฉันสิ นายไม่ไหวหรอก"
"ก็ได้ งั้นปล่อยฉันสิ"
"ไม่ ฉันจะขึ้นไปส่งนาย"
"ส่ง"
"ใช่ส่ง" ผมว่ามันไม่ใช่แค่ส่งแน่ๆ
ความคิดเห็น