เเบค...คนเหงา

แบค...คนเหงา

15:20

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

            “เข้ามา”

         เสียงห้าวตะโกนบอกอนุญาตคนหลังประตูที่มาเคาะให้เข้ามาได้โดยที่ไม่ได้ถามไถ่ก่อนว่าคือใคร จากเวลาตอนนี้แล้วก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแฟนเด็กนิสัยแมวของรูมเมทเขา หรือถ้าไม่ใช่ก็คงจะเป็นพวกเพื่อนๆที่แวะเวียนมาหานั่นล่ะ ไม่เกินไปกว่านี้หรอก

            “พี่แบคสวัสดีครับ”

            แล้วก็เป็นไปตามคาด ‘ชี’ แฟนเด็กมัธยมปลายกางเกงน้ำเงินของ ‘กุ๊ก’ รูมเมทสุดขี้เซาจากเอกนิติศาสตร์ของเขาโผล่หน้าหวานๆเปื้อนรอยยิ้มเข้ามาให้เขาเห็นก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาในห้องแล้ววางกระเป๋าถือสุดฮิตของนักเรียนมัธยมปลายไว้ที่โต๊ะหนังสือของแฟนตัวเอง

            “พี่แบคน้ำเต้าหู้ครับ ผมซื้อมาฝาก”

            “ขอบใจ”

            แบคขอบใจชีที่เป็นเด็กมีน้ำใจก่อนจะทำท่าไม่สนใจแล้วทำเป็นพิมพ์งานในโน๊ตบุ๊คของตัวเองต่อ แต่ห้องพักนักศึกษาราคาถูกที่ไม่ได้กว้างขวางและเป็นส่วนตัวเท่าใดนัก ทำให้เขาต้องเห็นพฤติกรรมแฟนเด็กของเพื่อนตลอดว่ากำลังทำอะไรอยู่บ้าง

            ตั้งแต่จัดแจงวางถุงน้ำเต้าหู้ที่ซื้อมาลงบนโต๊ะกับข้าวที่มุมห้อง จากนั้นก็ค่อยๆย่องเดินไปที่ข้างเตียง จนถึงการที่ค่อยๆมุดเข้าใต้ผ้าห่มไปซุกแฟนรุ่นพี่ที่นอนขี้เซาอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยกันสองคน พอกุ๊กรู้ว่าแมวที่มุดเข้าไปใต้ผ้าห่มนั้นคือแฟนเด็กของตัวเองไอ้ขี้เซาก็จัดการวาดขาวาดไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับแฟนเด็กจนหนำใจจนโดนแฟนเด็กเอ็ดเอาเบาๆ

            “พี่แบคอยู่นะ”

            “มันไม่สนใจหรอกน่า”

            และการไม่สนใจการมีอยู่ของแบคสำหรับกุ๊กแล้วนั้น ก็ทำให้คนโสดต้องนั่งฟังเสียงหัวเราะคิกคักของคนมีคู่เขาเล่นกันอยู่สักพักจนเสียงเงียบหายไป ให้ทายก็คงจะเป็นการที่รูมเมทของเขานั้นหลับไปแล้ว ถึงได้เลิกวอแวแฟนเด็ก และเขาจึงมีสมาธิสามารถเริ่มพิมพ์งานที่พิมพ์ค้างไว้ต่อได้

       18:32

            ‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

          “ข้าวมาส่งแล้วจ้า”

            แล้วคนที่เข้ามาในห้องได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องรอคำอนุญาตจากเจ้าของห้องก็คือ ‘แพทริก’ หรือที่เพื่อนๆพี่ๆน้องๆเรียกว่าแพท เดือนเอกรัฐประศาสนศาสตร์ เดือนคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ และเดือนมหาวิทยาลัย ผู้สร้างเสียงฮือฮาให้แก่คนทั่วมหาวิทยาลัยในฐานะผู้แย่งตำแหน่งเดือนจากเด็กนิเทศศาสตร์ที่ครองตำแหน่งมาหลายปีดีดักไปได้อย่างขาดลอย ก็จะไม่ได้ได้อย่างไร สูง หล่อ ขาว ตี๋ พิมพ์นิยมขนาดนี้ แต่มารยาททรามทางคณะกรรมการผู้ตัดสินก็คงจะไม่รู้

          แพทเดินเข้ามาในห้องก่อนแล้วจึงตามมาด้วย ‘มิ้น’ แฟนหนุ่มร่วมเอกจากแก๊งนางฟ้า ชื่อนี้ได้มาเพราะลักษณะของสมาชิกที่มีลักษณะนุ่มนิ่มน่าปกป้องทั้งแก๊ง และไอ้แพทก็ไปสอยมาได้แล้วคนหนึ่ง

            “ไอ้กุ๊กอะ”

            “ไปส่งแฟน”

            แบคตอบคำถามของเพื่อนหน้าหล่อ ไอ้เพื่อนหน้าหล่อก็ทำหน้าอ๋อก่อนจะช่วยแฟนตัวเองจัดที่นั่งให้เรียบร้อยถึงได้หันมาสนใจเจ้าของห้อง  

            “แบคแกไปกินข้าวก่อนไป เดี๋ยวฉันทำต่อเอง”

            “เออๆ แล้วไอ้พวกนั้นอะ”

            แบคถามหาเพื่อนที่เหลือที่ทำงานกลุ่มเดียวกันพร้อมเป็นแก๊งเพื่อนสนิทที่ยังไม่โผล่หัวมาให้เห็นจากแพท

            “กินข้าวอยู่ข้างล่างอะ พวกมันขี้เกียจซื้อมากินบนห้องเพราะต้องล้างจานก็เลยกินกันข้างล่างให้เสร็จๆไป”

            “อืมๆ”

            “อ้อ ไอ้พวกนั้นพาเด็กๆมาด้วยนะบอกไว้ก่อน”

            แพทยักคิ้วกวนๆให้เจ้าของห้องก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงหน้าโน๊ตบุ๊คแล้วเริ่มพิมพ์งานต่อจากเพื่อนที่พักไปกินข้าว

          แบคพอได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับส่ายหัว แล้วคิดในใจว่านี่เขาต้องมานั่งดูไอ้พวกนี้มันแสดงความรักกับแฟนอีกแล้วเหรอ แค่ปกติมีกุ๊กกับชีเด็กกางเกงน้ำเงินคู่เดียวก็เลี่ยนจะแย่ แล้วนี่มีเพิ่มมาอีกสี่คู่เขาไม่ต้องทนดูความหวานจนน้ำตาลจุกคอเลยอย่างนั้นเหรอ แล้วห้องพักของเขาก็ไม่ได้กว้างขวางพอที่จะหลบไปไหนไกล และเขาก็คงจะไม่บ้าไปนั่งตากยุงอยู่ที่ระเบียงหรือทนอยู่ในห้องน้ำแคบๆอย่างแน่นอน

            เพราะฉะนั้นหลังจากนี้เขาจะต้องทน ทนกับสถานการณ์อันหน้าอัดอึดในฐานะที่เป็นคนโสดคนเดียวในดงของคนมีแฟน

            19:45         

          “ก็อยู่กันหลายคน...อืม ก็มีไอ้แบค แพท มิ้น โจ ฮัก ซัง ตินติน ซอง...มีแค่นี้แหละ...คร้าบ ไปอาบน้ำได้แล้วไปเดี๋ยวม๊าก็ดุอีก”

            เสียงคุยโทรศัพท์ฯระหว่างกุ๊กคนขี้เซาและแฟนเด็กนิสัยแมวของมัน

            “กาแฟของพวกพี่ๆ”

           ‘ฮัก’ กับ ‘ตินติน’ แฟนเด็กของ ‘โจ’ และ ‘ซัง’ ที่อาสาลงไปซื้อเสบียงกับของประทังชีวิตมาให้พวกผมกลับมาพร้อมถุงขนมใบโตและกาแฟกระป๋องจำนวนหนึ่ง สองเด็กจากต่างเอกแต่คณะเดียวกันเที่ยวเดินแจกกาแฟกระป๋องให้ผม แพท มิ้น แม้แต่กุ๊กที่ไม่ได้ทำรายงานด้วยก็ได้ แต่ไอ้ขี้เซานี่กินกาแฟก็เหมือนน้ำเปล่านั่นล่ะ เดี๋ยวพอมันคุยกับแฟนเด็กเสร็จลุกไปอาบน้ำมันก็กลับมานอนได้สบายๆถึงแม้ว่าพวกผมจะทำเสียงดังมันก็ไม่ตื่นขึ้นมาดุด่าแต่อย่างใด ตินตินวางกาแฟไว้ให้ซองก่อนจะนำที่เหลือไปแช่ไว้ในตู้เย็น นี่ซื้อมากะจะไม่ให้พวกเขานอนเลยใช่หรือไม่

            “กาแฟพี่อะ”

            “นี่ไง”

            “โกโก้ปั่น?”

            “อื้ม”

            “แต่ร่างกายพี่ต้องการกาแฟมากกว่าโกโก้ปั่น”

            อยู่ดีๆก็มีบทสนทนาปัญหาเรื่องกาแฟกับโกโก้ดังขึ้นมาจากโจและฮักแฟนเด็กเอกไทย

            “นี่เพิ่งทุ่มกว่าๆเอง พี่ก็กินโกโก้ไปก่อนสิ”

            “จะสองทุ่มแล้วมั้ยหมู”

            “ใครหมู?”

            “เอ่อ...ไอ้แบค ไอ้แบคเลย ตัวใหญ่อย่างกับหมู”

         แบคคิดในใจว่าเขาก็นั่งของเขาอยู่ดีๆก็โดนลากเข้าไปเกี่ยวแถมยังโดนหาว่าเป็นหมูด้วยเสียอย่างนั้น คนมีความรักและกลัวแฟนนี่มันช่างน่าสมเพส

            ‘ปั้ง!’

        และแล้วคนไม่มีมารยาทคนที่สองของรอบวันที่แบคได้พบเจอก็ปรากฎตัวขึ้น ซองเปิดประตูพรวดเข้ามาพร้อมปิดประตูเสียงดัง

            “เป็นอะไรวะ”

            “แดนมันจะออกไปกินเหล้าอะ”

            “แล้ว...”

            “ก็ฉันไม่ได้ไปด้วยไง”

            “ห่วงไอ้แดน?”

            “ห่วงไม่ได้กินเหล้าต่ากหาก”

         สิ้นเสียงของแบคที่คิดกับเพื่อนในแง่ดีว่าจะต้องเป็นห่วงแฟนหนุ่มรุ่นน้องที่ออกจากหอไปเที่ยวในสถานที่อโคจรแบบนั้นอย่างแน่นอน แต่ฉับพลันเสียงของซังเพื่อนอีกคนก็ดังแทรกขึ้น พูดในสิ่งที่อยู่ในใจของตนออกมา และดูเหมือนว่าสิ่งที่อยู่ในใจของซังจะไปตรงกับสิ่งที่อยู่ในใจของเพื่อนคนอื่นๆในห้อง รวมทั้งที่อยู่ในใจของซองเองด้วย

            “เออสิ”

            “ไปทั้งทีไม่ให้ฉันไปด้วยได้ไง”

            “ไอ้ซองแกไปก็ภาระน้องเปล่าๆมั้ยวะ”

            แพทพูดขึ้น ซังและโจก็เห็นด้วย รวมทั้งแบค ที่ว่าซองนั้นเป็นภาระให้แดน ก็ซองเนี่ยไปทีกินคุ้มยิ่งกว่าใครๆพอเมามาทีก็เป็นสุนัขดีๆนี่เอง แล้วก็ต้องเป็นภาระให้แฟนเด็กต้องแบกกลับหอทุกครั้งไป แต่ก็ถือว่ายังโชคดีของแดนอยู่ที่ซองตัวไม่หนามาก ไม่อย่างนั้นแบคคิดว่าแดนคงจะทิ้งเพื่อนของตนไว้ที่ร้านเหล้าตั้งแต่เมาใส่กันครั้งแรกแล้ว

            “ก็อยากกินด้วยได้มั้ยวะ แล้วไปคนเดียวแบบนี้เดียวก็มีคนมาวอแวอีก”

            “ฮิ้วววววว”

            “ฮิ้วหน้าแกสิไอ้แพท”

            “แซ็วๆน่า”

            “พี่ซอง ออกมานี่ดิ๊”

            อยู่ดีๆรุ่นน้องในเอกที่พ่วงตำแหน่งแฟนเด็กของซองก็โผล่เข้ามาเรียกตัวเพื่อนของเขาออกไป ดูตอนแรกเหมือนว่าเพื่อนของเขานั้นจะดื้อไม่ยอมออกไปแต่พอรุ่นน้องเก๊กหน้าโหดใส่ก็ต้องยอมออกไปแต่โดยดี

            นี่คือคนที่ชอบแซ็วซังกับโจว่ากลัวเมีย แต่สำหรับซองนั้น...

            “พ่อยังไม่น่ากลัวเท่าผัวเลยฮ่าๆ”

            ซังกับโจหัวเราะไล่หลังตามซองไปด้วยความสนุกสนาน ก่อนที่เป้าหมายจะเปลี่ยนมาเป็นคนโสดหนึ่งเดียวภายในห้องนี้

            “ไง เหม็นความรักเลยสิพ่อคนโสด”

            “อ้าว ทำไมเลี้ยวมาทางฉันไวจังวะ”

            “เพื่อนๆก็แค่อยากใส่ใจ”

            “เหรอออออ”

            “จ้า”

            “แล้วแกไม่คิดอยากมีแฟนเหมือนเพื่อนบ้างเหรอวะ”

         มิ้นเปิดประเด็นถามขึ้นมาทำให้คนในห้องคนอื่นๆเริ่มหันมามองที่เขาเป็นตาเดียวด้วยความอยากรู้ว่าเขานั้นจะตอบว่าอะไร ไม่เว้นแม้แต่กุ๊กที่แบคคิดว่าจะหลับไปตั้งนานแล้วก็ผงกหัวขึ้นมาจากหมอนมามองเขาด้วย

            “ก็...อืม ยังไม่อยากมี”

            แบคตอบเพื่อนออกไปอย่างไม่เต็มเสียงเท่าใดนัก ก็ในเมื่อเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ ไอ้แฟนน่ะเขาก็อยากมี ในเมื่อคนรอบข้างเขามีแต่คนไม่โสด เวลาไปไหนทีก็ไปกันเป็นคู่ๆ มีเพียงเขาแค่คนเดียวในกลุ่มที่ยังโสดแล้วจะไม่ให้เขาเหงาลงได้อย่างไร แต่ในเมื่อมันยังไม่ไม่ใครเข้ามาและยังไม่เจอคนที่ใช่จะให้เขาทำอย่างไรได้เล่า

            “เลิกกับแฟนมานานยังอะ”

            “ปีกว่าแล้ว”

            มิ้นถามแบค แต่คนที่ตอบกลับเป็นแพทที่นั่งอยู่ข้างกายแทน

            “ชื่อแบคเหรอ”

            “ก็อยากตอบ ไม่อยากให้มิ้นพูดกับผู้ชายคนอื่น แพทหวง”

            “ตลกมากป้ะ”

            “ตลกแล้วชอบป้ะล่ะ”

            “ไม่ชอบโว๊ย”

            “หราหรา หราจ๊ะตัวเอง”

            “โถ่เว้ย ไอ้แพทเอาหน้าออกไป”

          มิ้นพยายามผลักหน้าแพทให้ออกห่างจากตัว ดูจากทรงแล้วก็คงไม่อยากจะมาโชว์สวีทหวานกันต่อหน้าเพื่อนๆให้โดนล้อ แต่แพทผู้ที่โนแคร์โนสนและชอบแสดงความรักต่อมิ้นในที่สาธารณะเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของก็ไม่ได้สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น

            แบคเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าเอือมเพื่อนเดือนของตน

            “ฉันล่ะอยากจะขอพรให้แกเลยจริงๆไอ้แบค”

            ซังพูดขึ้นมาท่ามกลางสงครามสีชมพูของแพทกับมิ้น ทำให้มิ้นผลักแพทออกได้สำเร็จแล้วลุกขึ้นมานั่งฟังว่าซังจะพูดอะไร

            “ฉันจะขอพรว่า ขอให้แต้มบุญทั้งหมดที่ฉันเคยสะสมมาทั้งชีวิตช่วยส่งผลให้เพื่อนเหงาๆของฉันอย่างไอ้แบค ผู้ที่อาภัพเรื่องความรักนั้นช่วยๆให้มันได้มีแฟนดีๆกับเขาสักคนเถอะ ลูกช้างเหม็นหน้าตอนมันอยู่กลางดงคนมีแฟนไม่ไหวแล้ว”

       ซังยกมือขึ้นประสานตรงหน้าอกแล้วพร่ำเพ้อพรรณนาออกมาพร้อมเงยหน้าขึ้นสี่สิบห้าองศาราวกับกำลังขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่เบื้องบน

            “แต้มบุญทั้งหมดของชีวิตพี่ซังเลยเหรอ สงสารพี่แบคจัง ชาตินี้คงไม่ได้มีแฟนดีๆกับเขาแล้วล่ะ”

            “อ้าว”

            “ก็แต้มบุญพี่มันสูงแค่เท่าต้นมะเขือเองนะ”

            “ตินตินนนน”

            “คริคริ”

            แล้วหลังจากนั้นก็มีการก่อสงครามสีชมพูขึ้นมาในห้องอีกหนึ่งคู่ เขาเองก็ภาวนาในว่าอยากจะมีแฟนดีๆสักคน ขอแบบไม่เอาแต่ใจ ไม่งี่เง่า และไม่เอาคนที่เมาแล้วเป็นภาระแบซองก็น่าจะเพียงพอให้หัวใจคนเหงาๆอย่างเขาได้กระชุ่มกระชวยขึ้นมาบ้าง แต่ขอภาวนาด้วยแต้มบุญของตัวเองที่มี ไม่เอาแต้มบุญของเพื่อนที่มีเพียงแค่ต้นมะเขือเท่านั้น ให้มันเก็บไว้เถอะ คนบาปอย่างนั้นคงจะไม่ค่อยได้ทำบุญเพิ่มแต้มให้ตัวเองเท่าใดนักหรอก

***นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย ช ช

คนในรูปไม่เกี่ยวข้องใด้ๆกับเรื่องรางทั้งสิ้น

เพียงเเต่นำมาประกอบเพื่อนเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้น