คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 9 INNOCENT II 100%
CHAPTER 9 INNOCENT II
ชายหนุ่มผงะถอยหลัง เบิกตาโตทันทีที่เด็กหนุ่มร่างเล็กรั้งเขาไว้ด้วยจูบที่แสนจะ
อ่อนโยนโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวมาก่อน แทมินรู้สึกผิดหวังอยู่เล็กน้อย หากไม่ใช่
เพราะเห็นหญิงสาวคุ้นๆหน้าถูกคิมจงฮยอนลากไปอีกทางอยู่รางเลือน มีหรือที่เขา
จะกล้าทำเช่นนี้
“ ทำอะไรของนายน่ะ ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเบา ดวงตาสีน้ำตาลดำลึก ฉายแวว
ขุ่นข้องเคืองใจไปยังใบหน้าสวยหวานที่กำลังยิ้มให้กับเขา และนั่นช่างเป็นรอยยิ้มที่
ดูแปลกพิกลอย่างไรไม่รู้
“ ก็แค่หัวใจของผมมันยังรู้สึกเหมือนเดิม ขอร้องล่ะนะ พี่ปล่อยพี่สาวไปจะได้มั้ย”
แทมินก้าวเท้าไปข้างหน้า มือทั้งสองโอบกอดลำตัวเขาไม่ยอมปล่อย ไม่สนใจสายตา
รอบๆข้างที่ต่างก็มองไปยังคนสองคนด้วยความตกตะลึงไม่น้อยเลยทีเดียว
“ ปล่อยพี่สาวไปเถอะนะ ”
“ไม่ได้หรอกนะ ฉันทำอย่างงั้นไม่ได้”
“ แล้วความรู้สึกผม…พี่จะไม่ใส่ใจมันเลยใช่มั้ย ” ถึงตอนนี้เชวมินโฮแทบจะไม่
ขยับตัวหรือหนีไปไหนทันทีที่แทมินโผล่เข้ากอด เขาคงไม่สามารถกลับไปรู้สึกแบบ
เดิมได้อีก แม้ลึกๆแล้วหัวใจอาจจะยังรักแทมินอยู่ก็ตามที
เหตุผลเดียวสำหรับเขา ณ ตอนนี้….
“ ขอโทษนะ แต่ยังไงผู้หญิงคนนั้นจำเป็นต้องมีฉัน ” เชวมินโฮไม่พูดอะไรอีก
นอกจากจะหลบเลี่ยงสายตาคู่นั้นแล้วหันหลังให้ ก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
กวาดสายตามองหาร่างของเธอโดยด่วน
“ เจ็บอีกแล้ว…” แทมินก้มหน้าลงต่ำ จ้องมองฝ่ามือที่กำลังสั่นเทาของตัวเอง
เพราะไออุ่นจากฝ่ามือนั้นเขากลับจำมันได้ดียิ่งกว่าใคร แต่ทว่ามือที่สัมผัสกันเมื่อ
สักครู่คงจะกลายเป็นเขาที่รู้สึกอยู่ฝ่ายเดียวอย่างงั้นสินะ ไม่อย่างงั้นน้ำตาคงไม่ไหล
ออกมาอย่างในตอนนี้แน่….
>>>>>> ต่อ <<<<<<
THE LUXURY CLUB
เพราะเหตุการณ์เมื่อเช้าฉันถึงต้องออกมาหาอะไรดื่ม แต่ทำไมถึงกลายมาเป็นแบบ
นี้ได้ก็ไม่รู้แฮะ อยากดื่มกับแทมินสองคน ใครจะคิดกันล่ะว่าแทมินจะพาฉันมาไนท์
คลับนี่แล้วต้องเจอทั้งพี่ชายเขาเพื่อนเขาน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน อีกทั้งคุณเชวมินโฮ
ที่ซึ่งนั่งอยู่ก่อนหน้าถึงกับตกอกตกใจเช่นเดียวกับฉัน
“ เธอก็รู้จัก..เอ่อ รุ่นพี่ลีจุนด้วยเหรอ”
“ ก็..ฉันเพียงแต่เจอเขาครั้งสองครั้งเอง ”
“ งั้นเหรอ…แล้วเขารู้หรือเปล่าว่าเธอมาที่นี่ “ ฉันส่ายหน้าปฏิเสธพอจะรู้ว่าเขาหมาย
ถึงใคร และระหว่างที่ฉันจะเอ่ยปากพูดออกไป ประตูหน้าห้องจึงเปิดเข้ามาข้างใน
พร้อมกับคนสองคนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ทำให้สายตาของเราทั้งคู่ต่างก็หันไปมองทาง
เดียวกัน
มินฮโยรินซึ่งเดินเกาะแขนคุณจงฮยอนเข้ามา สายตาระหว่างฉันและเขาจึงประสาน
กันเข้าพอดิบพอดี ไม่คิดว่าจะได้เจอฉันที่นี ใบหน้าหล่อเหลากลับเพิ่มริ้วรอยขึ้นถนัดตา
“ โทษทีพอดีว่าฉันเป็นคนชวนเชวมินโฮมาน่ะ แต่เมียแกพอดีว่าเห็นเธอมากับแทมิน
ฉันก็เลยชวนเธอมานั่งดื่มด้วย ใช่มั้ยน้องชาย ”
“ วันนี้วันเกิดพี่ชายผม พี่ก็เลยอยากจะจัดงานเล็กๆที่นี่ เลยชวนผมกับพี่สาวมาน่ะ”
แทมินแก้ตัวน้ำขุ่นๆขณะดึงฉันนั่งลงที่เดิม ฉันหันไปค้อนตามองเขาราวกับ
เป็นการสื่อความหมายอีกในหนึ่งว่ายังไงนายก็ควรจะเห็นใจพี่สาวนายบ้าง เพราะ
คิมคีซุนคนนี้กำลังตกที่นั่งลำบากอยู่เห็นๆ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“ ช่างเถอะ!!! มินฮโยริน นี่ลีจุน ส่วนซ้ายมือปาร์คชอนดุง แล้วนี่ก็แทมิน ”
“ สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักพวกคุณทุกคนนะคะ”
” เธอดูน่ารักมาก สองคนคงไม่ได้เลิกกันแล้วหรอกนะ แกถึงได้พาคุณมินฮโยริน
มาที่นี่ด้วย ”
“ ไม่ได้เลิก! ก็แค่…อยากลองคบคนอื่นดูบ้าง “
“ ฉันกลับก่อนน่ะคะ ~” ฉันลุกออกจากที่นั่ง คุณจงฮยอนจึงแสยะยิ้มน้อยๆไม่ต่าง
จากคำว่า “เยาะเย้ย ” ซักเท่าไหร่ แต่ทว่าจู่ๆปฏิกิริยาจากคนทั้งห้อง เพ่งสายตามา
ทางฉันด้วยใบหน้าเลิ่กลัก คุณจงฮยอนถึงกับคว้าไวน์ขาวบนโต๊ะขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว
“ อะไรกัน พวกเธอ!!!สองคน ”
“ เวรเอ๊ย!! ” น้ำเสียงนั้นค่อนข้างจะไม่พอใจเป็นอย่างมาก สบถถ้อยคำหยาบคาบ
ก่อนวางแก้วไวน์เสียงดังเรียกสติจากฉันไปชั่วขณะ เมื่อไออุ่นบริเวณฝ่ามือนี้ ที่ไม่รู้
ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และเขากลับกุมมือฉันไว้แน่นต่อหน้าทุกคน
“ ปล่อยมือฉันเถอะนะคะคุณเชวมินโฮ!! นี่คุณ..เอ่อ…”
“ คิมจงฮยอน ถึงฉันจะเลวก็ไม่เคยคบใครหลายคนได้อย่างแก ฉันจะปกป้องเธอ
ได้ใช่มั้ย ไม่ว่าเธอจะเคยปลอมตัวเป็นคิมคีย์บอมพี่ชายฝาแฝดของเธอก็ตาม ฉัน
…เชวมินโฮจะอยู่เคียงข้างและคอยปกป้อง ”
“ ปกป้องเหรอ !! รู้อะไรมั้ยมินโฮ ผู้หญิงที่แกจับมืออยู่น่ะแกน่าจะรู้นะ เรายังไม่ได้
หย่ากัน เอาไว้ให้ฉันตายก่อนแล้วกันนะมินโฮ ถ้าหากฉันตายแกค่อย ”
“ คุณคิมจงฮยอน ” ความอดทนที่ซึ่งมีอยู่น้อยนิดฉันจึงพูดโพล่งออกมาโดยไม่สนใจ
สายตาใคร ก้าวเท้ามาข้างหน้าเพราะรู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อย ทว่าเขากลับนั่งนิ่งราว
กับคนไม่รู้สึกผิด
“ รู้มั้ยว่าบางทีคุณก็งี่เง่าไปนะค่ะ ”
“ ผมก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไม่รู้รึไง ”
“ ฉันไม่อยากจะพูดตรงนี้เลยนะ ฉันอึดอัดใจมากที่คุณเป็นแบบนี้ คุณมีมินฮโยริน
แล้วฉันล่ะคะฉันเป็นอะไรสำหรับคุณ ถ้าไม่ได้รักฉันแล้วเราก็หย่ากันไปเลยดีกว่าค่ะ”
ภายในห้องตึงเครียดขึ้นมาชั่วขณะ โดยเฉพาะสามีของฉันเอง หลังจากคำพูดนั้น
หลุดจากปาก มือที่กำลังสาละวนเล่นผมมินฮโยรินหยุดชะงักทันใด เอ่ยถามฉันอีกครั้ง
หนึ่ง ฉันไม่ตอบแถมยังยิ้มให้กับเขา ตัดสินใจเดินออกมาจากห้องปิดงับประตูลง
ก้าวเท้ายาวๆออกไปจากหน้าห้องโดยด่วน
เสียงดนตรีจังหวะอิเล็กทรอนิกส์ขับกล่อมผู้คนวาดลวดลายอยู่บนฟลอร์เต้นรำจำนวน
มาก ไม่รู้ว่าสวรรค์ลงโทษหรืออะไรกันแน่ ระหว่างเดินลงมาชั้นล่างได้ไม่เท่าไหร่ ตัวฉัน
แทบจะโดนเบียดไปทางนั้นทีทางนี้ที ใครคนหนึ่งก็ดันวางมือลงมาบนหัวไหล่ฉันทาง
ด้านหลังพร้อมกับนาฬิกาข้อมือรุ่นคาสิโอ้สีทองสะท้อนแสงที่ฉันซื้อให้เนื่องในวัน
เกิดปีที่แล้วสวมอยู่บนข้อมือนั้น
“ คิมคีซุน!!! ” ไม่ทันไรมือข้างนั้นกลับลากฉันให้เดินตามหลังเขาไปติดๆ ฉันสะบัด
ข้อมือออกจากเขาอยู่หลายรอบ ทันทีที่เขาพาฉันมาข้างนอกได้สำเร็จ ทันใดนั้นอ้อม
กอดที่คุ้นเคยจึงเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ คุณคิดจะจากผมไปอีกแล้วใช่มั้ย แต่สำหรับผมมันหนักหนาเกินไป ผมขอโทษอย่า
ไปเลยนะ…คุณอย่าทิ้งผมไปเลยนะคิมคีซุน ”
"...."
" ให้โอกาสผม...อีกสักครั้งได้มั้ย"
“ ……คุณคิมจงฮยอน~คุณอย่ายื้อฉันไว้ด้วยคำพูดแบบนี้อีกนะ คุณควรจะไปหาคนที่ดี
กว่าฉันแล้วแต่งงานกับเธอไปเลยน่าจะดีกว่า แหวนวงนี้ใช่มั้ยฉันจะคืนมันให้คุณเดี๋ยวนี้ล่ะ ”
ตอนนี้ฉันไม่สามารถที่จะควบคุมน้ำตาที่มันเอ่อล้นได้อีกแล้ว หลังจากถอดแหวนออก
เรียบร้อยแล้วกำลังจะส่งคืนให้กับเขาเท่านั้น
“ แกร็รงๆ….” บางสิ่งบางอย่างกลับตกลงไปที่พื้น ทำให้ฉันหันไปมองทางด้านหลัง
ด้วยความตกใจ เมื่อแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายถูกถอดออกก่อนที่มันจะถูก
ขว้างทิ้งไปแบบนั้น ฉันหันกลับมามองเขาที่ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้ากำแหวนในมือตัวเองไว้
ขณะที่เขาเอ่ยคำๆนั้นทั้งน้ำตา
“ อย่าเสียใจไปเลย คุณก็แค่เขี่ยผมทิ้งเหมือนกับแหวนวงนั้นเท่านั้นเอง คุณจะไปไหน
ก็ไปเถอะ แต่อย่าเอาลูกของผมไปก็พอ หากว่านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ งั้นผมก็คงต้อง
ขอลาก่อน” สายตาฉันได้แต่จ้องมองเขาเดินจากไปสุดทางเดิน ทันใดนั้นชายแปลกหน้า
สองคนสวมแว่นตาสีดำ จู่ๆกลับยืนขว้างทางฉัน พบว่าผู้หญิงที่มีริมฝีปากสีแดงช่ำ
ดวงตากลมโตกรีดอายไลน์เนอร์หนาๆ นั่งอยู่บนรถซึ่งจอดอยู่ข้างทางโดยพอจะรู้ว่าเป็นใคร
“ นายหญิงต้องการพบเธอ ” ฉันเหลือบไปมองทางด้านหลังของชายสองคนที่ยืนตรงหน้า
เหม่อมองแผ่นหลังของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ภาวนาขอให้เขาอย่าหันกลับมาเด็ดขาด เพราะ
การที่เขาไม่รู้อะไรเลยมันคงจะดีซะกว่า เเต่หลังจากนี้ฉันคงจะต้องคิดถึงคุณกับลูกมากเเน่ๆ
ลาก่อนนะ~คุณคิมจงฮยอน….
>>>>>> ต่อ <<<<<
ช่วงเวลาสี่ทุ่มกว่าๆที่ฉันและคุณนายลีโบยองนั่งดื่มชาอยู่ในภัตตาคารอาหารญี่ปุ่น
เธอไม่ได้พามาแค่ฉัน แต่ยังมีใครอีกคนหนึ่งซึ่งน่าจะถูกพามาที่นี่ด้วย
“ นึกอยู่แล้วเชียว ”
“ ร้านนี้ใช่มั้ยที่ลูกมาดื่มคนเดียวบ่อยๆ ไม่ยักรู้นะว่า ”
“ ถ้านั้นคือสิ่งที่แม่ต้องการจะพูด ผมก็คงจะไม่มีคำตอบให้…ไปกันเถอะคีซุน”
ฉันนึกขอบคุณเขาในใจระหว่างที่เขาฉุดฉันขึ้นจากพื้น ในขณะที่เราเดินออก
ไปด้วยกัน แม่ของเขาก็ขว้างทางเอาไว้
“ ….. อย่าหนีไปไหนเลยนะมินโฮ ท่านประธานอายุก็มากแล้ว อย่าให้ท่านต้อง
เป็นห่วงจะได้รึเปล่า กลับไปกับแม่น่ะท่านประธานต้องการจะพบลูก ดีไม่ดี
คิมจงฮยอนมันอาจจะกลับมาเร็วนี้ก็ได้ เชื่อแม่สักครั้งนะ ”
“ รู้มั้ยครับว่าอะไรที่น่าสาปแช่งมากที่สุด คนที่หวังแต่ผลประโยชน์มีความสุข
บนความทุกข์ของคนอื่นสิ่งเหล่านั้นก็คือ……….ความเห็นแก่ตัวไงล่ะครับ
เอาแต่จะได้ไม่ ” พูดไม่ทันจบ เสียงฝ่ามือก็กระทบใบหน้าของเขา ดวงตาของ
เธอแดงกร่ำ มือที่กำลังจับมือฉันสั่นเกินกว่าจะหยุดเอาไว้ได้ และฉันก็ได้เห็น
น้ำตาของเขา
“ เชวมินโฮนี่ลูกกล้าพูดกับแม่แบบนี้ได้ยังไง ถ้าลูกคิดว่าแม่เห็นแก่ตัวหวังผล
ประโยชน์บนความทุกข์ของคนอื่นล่ะก็ คงคิดผิดซะแล้วล่ะ แม่ไม่เคยจะปล่อย
ให้ลูกของแม่ต้องด้อยไปกว่าคนอื่น ทุกสิ่งที่เสียไปยังไงเราก็ต้องเอามันกลับคืน ”
“ ไม่ใช่ผมหรอก....ที่ต้องการแบบนั้น ถึงจะทำงานตำแหน่งนั้นผมก็รู้สึกไม่สบายใจ
ตำแหน่งบ้าบออะไรนั่นผมจะไม่ขอข้องเกี่ยวอีกต่อไปแล้ว มันน่าเบื่อน่ะและนั่นก็
ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากจะทำแต่ถ้าจะให้ผมไปทำงานตำแหน่งอื่นผมก็ยินดี คิมจงฮยอน
จะต้องกลับมา และถ้าไม่คีซุนและผมเราจะไม่ไปทำงานที่นั้นเป็นอันขาด ”
ก่อนหน้านี้ฉันเคยเชื่อเขาครึ่งหนึ่ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้อธิบายอะไรมากตอนนี้ฉันรู้สึก
สบายใจอย่างบอกไม่ถูกและเขาก็เป็นเพื่อนที่ฉันไว้ใจได้อีกคนหนึ่ง
ความคิดเห็น