(SF BTS) Little lion! [JinV]

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

"ฮยอง"
"หืม?"
จินก้มลงมองเด็กน้อยสี่ดีที่กำลังขมวดคิ้วแน่น พรางจ้องมาที่เขาอย่างไม่ไว้วางใจ  

...เอ๊ะ ไม่ไว้วางใจงั้นเหรอ??  

"ทำไมมองฮยองอย่างนั้นล่ะแท.."
"วี ไม่ใช่แทฮยอง"  


อึก..  

สายตาห่างเหินที่คนตัวเล็กส่งมาให้ทำเอาเขาถึงกับไปไม่เป็น
นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ??
"ฮยองรู้ตัวไหมว่าฮยองเปลี่ยนไป" 

เขาเนี้ยนะเปลี่ยนไป??   คิมซอกจินอยากจะหัวเราะให้แก้วแตก เขาเปลี่ยนไปตรงไหนกัน เขาไม่เห็นจะรู้สึกตัวว่าเปลี่ยนไปตรงไหนเลยนะ!?
"ไม่ต้องมาทำตาโตใส่เลยนะ !!"
วีเบ้ปากก่อนจะหมุนตัวตั้งท่าจะเดินกลับเข้าห้องตัวเอง
"แล้วฮยองเปลี่ยนไปตรงไหนกันเล่าแทฮยองอ่า"
แต่ก็ไม่ทันคิมซอกจิน
อ้อมแขนแข็งแรงตวัดรอบเอวคนตัวเล็กกว่าเข้ามาประชิดตัวพรางเกยคางไว้บนไหล่ แก้มเนียนถูกแก้มอีกคนถูไถไปมาราวกับตัวเขาเป็นตุ๊กตาอย่างไงอย่างงั้นล่ะ!!
"นี่ อย่ามาถึงเนื้อถึงตัวบ่อยจะได้ไหมเนี้ย!"
"อะไรเล่า! ก็ปกติก็ทำแบบนี้ได้ไม่ใช่หรือไงเล่า จะดิ้นทำไมเนี้ย อยู่เฉยๆสิ ไอ้ตัวเล็ก!"
"ย๊า! อย่ามาเรียกผมอย่างนั้นนะ ใครตัวเล็กกัน!"
"ก็นายไงแทฮยอง ตัวเล็กๆ กอดง่าย แถมยังนุ่มนิ่มๆอย่างกับตุ๊กตา น่ารักที่สุดฮยองชอบ.."  


กึก..  



เสียงถกเถียงเงียบไปทันควัน...  



ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก..  
เสียงหัวใจเต้นต้านแผ่นหลังเล็กทำเอาคิมแทฮยองขบริมฝีปากล่างแน่น...
นี่ยังไม่รู้ตัวจริงๆหรอว่าเปลี่ยนไปน่ะ จินฮยอง..    


2 สัปดาห์ที่แล้ว..  

"อื้อหือ... หวานซะไม่มีอ่ะ"
เสียงล้อเลียนดังขึ้นจากมินยุนกิที่นั่งเช็คข่าวอยู่หน้าแล็ปท็อปส่วนตัว เรียกความสนใจจากพี่ใหญ่อย่างคิมซอกจินที่เดินผ่านมาได้เป็นอย่างดี

"อะไรหวานวะ"
ยุนกิเอนตัวออกหลบให้คนตัวสูงที่ในปากคาบช้อนค้างไว้ก้มลงมามองภาพที่หน้าจอจะได้เห็นได้ชัดขึ้น
"เห้ย! มีคนถ่ายทันด้วยหรอ"
"โถ่ๆ พูดแบบนี้นี่แปลว่าฮยองคิดว่าไม่มีใครมองอยู่หรือไงเล่า มันมาเป็นคลิป เป็นกิ๊ฟ เจพีจี หรือแม้กระทั้งฟิคก็เถอะ มากันหมดแล้วนะจะบอกให้"
ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะกวนบาทา
ยุนกิตบบ่าอีกคนที่ตาค้างไปกับภาพที่เห็นเบาๆแล้วจึงลุกเดินออกไปคุ้ยตู้เย็นหาของกินต่ออย่างสำราญใจ
ซอกจินทรุดลงมองภาพนิ่งในจอที่ปรากฎภาพเขาที่กำลังจับมือวี รองมัคเน่สี่ดีในงานแฟนไซต์อย่างอึ้งๆ

ตอนนั้นก็แค่แกล้งกันเล่นๆเฉยๆนะ ไม่คิดว่าจะมีกล้องแอบถ่ายทันสักหน่อย!

อีกอย่างเขากับวีก็เป็นแค่พี่น้องกัน ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นนะเฟ้ย!!  


เคร้ง!  


ซอกจินปล่อยช้อนที่คาบเอาไว้ในปากทิ้ง แล้วจึงคลิกหน้าจอกูเกิ้ลขึ้นมา พร้อมกับตัดสินใจเสิร์ชชื่อตัวเองกับวีลงไป  


ผ่าง!  

รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาแปลกๆ..
ภาพเขากับวีที่เซลก้าด้วยกัน หรือจะเป็นคลิปที่เขากับวีอยู่ด้วยกันเด่นหราขึ้นมาเต็มหน้าจอ
"ฮยอง ทำไรอยู่อ่ะ"
"อ่าว วี ตามมาทำไม ฮยองบอกแล้วไงให้นั่งรอแปป.."
"ก็ฮยองหายไปนานอ่ะ หนังเล่นจะจบเรื่องแล้วเหอะ ไอติมเนี้ยผมจ้วงจนหมดแล้วนะจะบอกให้"
คนอายุน้อยกว่าแสดงอาการเซ็งๆออกมาโดยการยื่นริมฝีปากล่างออกมาเล็กๆ
จินหันไปมองคนข้างตัวที่หย่อนก้นนั่งทับตักเขาแล้วจ้องหน้าจอคอมไปด้วยก่อนจะส่ายหน้าออกมาเบาๆ
"จิ้นกันอีกและ จิ้นอะไรหนักหนา ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเป็นพี่น้องกันอ่ะ ใช่มะ"
วีหันมาพยักเพยิดใส่เขา ซอกจินหัวเราะออกมา แล้วผลักศีรษะคนอายุน้อยกว่าเล่นเบาๆ จนวีขอตัวลุกไปค้นไอติมกล่องใหม่ ทำให้ในที่ตรงนี้เหลือเพียงซอกจินกับแล็ปท็อปเครื่องเดิมที่ยังคงรันรูปภาพคู่เขากับวีไปเรื่อยๆ
"ก็แค่พี่น้องล่ะหว่า ใครจะไปคิดอะไรกับไอ้เด็กสี่ดีนั้นลง น่ารักสู้จองกุกก็ไม่ได้ นิสัยหรอ ก็ประหลาดกว่าชาวบ้าน เหอะๆ .."
เสียงหัวเราะของซอกจินถูกกลืนหายลงลำคอไป หลังจากที่บังเอิญเลื่อนภาพมาเจอภาพตัดต่อไอ้เด็กคนที่เขาเพิ่งว่าว่าไม่มีอะไรดีสักอย่างเข้ากับร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง..

..สาบานสิว่านั้นภาพตัดต่อ
ทำไมใบหน้าของแทฮยองมันถึงรับเข้ากับโครงหน้าของผู้หญิงพอดีเลยล่ะฟะ!!..








ทำไมมัน...
มัน.....
มันนนนนนนน...!!!!....  
"สวย.."
"อะไรสวยว่ะพี่"
"เห้ย! เปล่าๆ ไปล่ะ ขอบใจที่ให้ยืมคอม บาย"
เขารีบกดปิดเพจทันทีหลังจากเสียงยุนกิดังมาจากห้องครัว
"อะไรของมันว้า คนหล่องง"
ยืนมองตามหลังคนตัวโตที่วิ่งหายวับเข้าห้องไปอย่างไม่เข้าใจ ว่าจบก็กดดูแฟนคาเฟ่ต่อ โดยที่ในปากยังเคี้ยวช็อกโกแล็ตคำโตอยู่
ไหนดูสิมีใครโพสต์รูปมินซูก้าคนหล่อบ้าง ขอสูบรูปหน่อยเถอะ อิ___อิ  




........  



สวย...
ตุ๊กตาสิงโตของวีถูกซอกจินดึงมากอดแน่น
เพียงเพราะภาพวันนั้นแท้ๆที่ทำให้เขาเพ้อได้ขนาดนี้..
"ฮยอง ผมจะนอนแล้วนะ ชาวบ้านเขาก็นอนหมดแล้ว ให้ผมปิดไฟเลยไหม"
"หา..."
ดวงตาล่องลอยของซอกจินเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่อย่างมึนงง
เด็กชายแทฮยองคนเดิมในเสื้อสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำ 

ผมสีม่วงเข้มยุ่งเหยิงและใบหน้ายุ่งๆที่แต่ก่อนเขาว่ามันดูน่ารำคาญแปลกๆ

...แต่ที่แปลกกว่าคือวันนี้เขากลับมองว่ามันน่ารักดี...
"มองหน้าผมทำไม หน้าผมมีไรติดหรือไง เอาตุ๊กตาสิงโตมาด้วย นั้นของแฟนคลับให้ผมมานะ เอ๊ะ! ไอ้พี่จินน!"
"อยู่นิ่งๆก่อนสิวี"
เสียงออกคำสั่งที่เลื่อนลอยไม่สามารถสยบคนในอ้อมกอดได้ แทฮยองดิ้นไปมาอย่างไม่ยอมแพ้
หลายวันมานี้ ซอกจินเปลี่ยนไป
ทุกคืนก่อนนอนไม่รู้เป็นบ้าอะไรชอบมาขอกอดเขาก่อนนอนทุกคืน วันไหนไม่ให้กอดก็ชอบเอาตุ๊กตาสิงโตที่เขาหวงหนักหวงหนาไปเป็นตัวประกัน จนเขาเริ่มจะเอือมอยู่บ่อยๆ
"จะดิ้นอะไรมากมาย ฮยองแค่ขอกอดก่อนนอนแค่นี้ไม่ได้หรือไง"
สายตาดุๆจ้องเข้ามาที่ใบหน้าเอาแต่ใจของแทฮยอง และเมื่อเขาอ้าปากจะเถียง แรงหยิกที่ก้นก็ทำเอาแทฮยองร้องโอดออกมาทันที
"ไอ้..ไอ้แก่โรคจิต! มาบีบก้นผมทำเผือกไรห๊ะ!!"
"เงียบๆได้ไหมพวกนาย พรุ่งนี้จองกุกมีเรียนนะ!!"
เสียงนัมจุนสยบเสียงดังในห้องนอนได้ทันที

สุดท้ายเพื่อการไปเรียนที่สดชื่นและสดใสของมัคเน่หน้าขาว จึงทำให้แทฮยองต้องยอมให้ซอกจินกอดเอาไว้เสียอย่างนั้น  


เฮือก!
ปลายจมูกโด่งซุกลงที่ต้นคอของเขาทิ้งไว้ พร้อมกับแรงกอดรัดที่เอวที่แน่นขึ้น แทฮยองใจหายวาบทันที
รู้สึกในช่องท้องโหวงๆพิกล..

เป็นแบบนี้บ่อยไปแล้วนะ...      



เมื่อหลายวันก่อนซอกจินได้โดนยุนกิเจ้าเดิมชักชวนให้ลองอ่านฟิคเรื่องหนึ่งดู โดยเหตุผลที่ว่า
'ลองดูก็ไม่เสียหายนี่ จะได้รู้ด้วยว่าแฟนคลับเขาคิดยังไงกับพวกเรา สนุกดีออก ฮ่าๆๆ!'
และไม่อยากเชื่อว่าซอกจินจะบ้าจี้ทำตามที่ยุนกิแนะนำสินะ..  

#รอยยิ้มหวานๆที่คิมแทฮยองส่งมาให้เขา ริมฝีปากสีชมพูนั่นเหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาล
  ไหนจะดวงตากลมสวยที่ช้อนขึ้นมองเขาอย่างอ้อยอิ่ง
  ลำแขนเล็กยกขึ้นโอบรอบต้นคอของซอกจิน ในขณะที่ชายหนุ่มรุ่นพี่ก็จัดการตวัดแขนรอบเอวบอบบาง รั้งตัวของคนตัวเล็กเข้ามาชิด ก้มลงใกล้ๆใบหน้าหวานจนสัมผัสได้ถึง    ลมหายใจอุ่นๆ
  ริมฝีปากสวยได้รูปถูกริมฝีปากอิ่มประกบปิดแนบแน่น..#  

"อ่านอะไรอ่ะฮยอง"
"เห้ยยย!!"
ซอกจินกดปิดหน้าจอแทบไม่ทัน เขาหันมามองต้นเสียงด้านข้างก่อนจะนิ่งไป...
...ใครใช้ให้นายมาใกล้ฮยองขนาดนี้กันนะแทฮยอง...

ขมวดคิ้วแน่นตามเดิม แทฮยองทรุดตัวลงนั่งทับตักซอกจินตามปกติอย่างที่เขาเคยทำ
แต่สำหรับซอกจินแล้วมันไม่ปกติสักหน่อย..

...นี่มันล่อแหลมไปแล้วนะคิมแทฮยอง นายรู้ไหม หัวใจฮยองเต้นแรงจนจะทะลุออกมาอยู่แล้วนะ!!!...

  คำบรรยายในฟิคที่เขาเพิ่งอ่านมามันทับซ้อนกับความเป็นจริง  
ซอกจินพิจารณาใบหน้าของคนด้านข้าง..  
ดวงตาที่มักจะมีอายไลน์เนอร์วาดกรอบจนคมเฉี่ยวอยู่ตลอด...
แก้มเนียนๆนั้น ถ้ากดจมูกลงไปมันจะหอมแค่ไหนกันนะ...
ริมฝีปากสีชมพูอ่อนคู่นั้นอีก...
....มันจะรสชาติหวานลึกอย่างในฟิคหรือเปล่านะ ..
น่าลองแหะ...

"แทแท ไปตีแบดกันนนนนนน!!" 
เสียงจีมินกระชากสติของเขากลับมา รอยยิ้มกว้างปรากฎขึ้นบนใบหน้าของแทฮยอง พร้อมกับพยักหน้าแรงๆจนผมสะบัดกระจาย

แทฮยองลุกออกจากตักเขา วิ่งไปหาจีมินได้ อ่า... สิบนาทีแล้วมั้ง?
แต่สติของซอกจินมันยังไม่มาเลย...
รอยยิ้มธรรมดาๆไม่ใช่หรอ?
เส้นผมสีม่วงเข้มที่ปกติเขาขยี้เล่นได้ไม่ใช่หรอ?  

...ทำไมตอนนี้มันถึงมีสเน่ห์มากขึ้นขนาดนี่ล่ะ....

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก..  

เอากำปั้นทาบลงบนอกด้านซ้าย ถึงได้ตกใจ ที่หัวใจมันเต้นต้านฝ่ามือของเขาขนาดนี้!!
ซอกจิน แกเป็นอะไรไปวะ!!    


ตกกลางคืน  

ตุ๊กตาสิงโตหายไป?
แทฮยองเลิกคิ้วมองจีมินที่ส่ายหน้าทันทีโดยไม่คิดอะไรก่อนทั้งสิ้น
มองเลยไปที่จองกุก เด็กนั้นก็เอาแต่หัวเราะเสียงแมวปัญญาอ่อนของโฮซอกฮยองอยู่ได้ จนกระทั้งนัมจุนฮยองถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วชี้ไปที่ประตูนั้นแหละ ถึงได้คำตอบ  


แอ๊ดด  



"มีอะไรหรอ แทฮยอง"
ใบหน้ามุ้ยๆที่ซอกจินลงคะแนนเต็มร้อยว่าน่ารักมากๆจ้องมาที่เขา
ฝ่ามือเล็กยื่นมาตรงหน้าพรางกระดิกนิ้วเป็นเชิงขอของตัวเองคืน
ซอกจินก้มลงมองตุ๊กตาสิงโตในมือ ก่อนจะผุดยิ้มขึ้นมาที่มุมปากบางๆ เขาเดินเลยแทฮยองไปนั่งลงที่นอนของตัวเอง 
กอดตุ๊กตาสิงโตไว้แน่น แล้วแอบเหล่มองอีกคนที่ยืนกระฟัดกระเฟียดอย่างไม่พอใจ แทฮยองตัดสินใจจะเดินไปที่นอนตัวเองอย่างไม่ยอมแพ้  
ขโมย ได้ ขโมย ไป!! ไม่เอาก็ได้ คุณสิงโตน่ะ แต่ไม่ยอมให้กอดหรอกนะคืนนี้อ่ะ!!  
"แทฮยอง.."
"วี"
"นั้นแหละ"
"อะไร"
ไม่ทันที่ก้นจะแตะเบาะที่นอนตัวเอง แทฮยองหันกลับไปมองคนอายุมากกว่าอย่างเซ็งๆ สายตาดุๆจ้องกลับมาอีกแล้ว!
"มานี่ แทฮยอง"
"..."
"ฮยองบอกว่า ให้มาไง"
แกล้งหูทวนลมจนคนตัวโตถอนหายใจอย่างอ่อนใจ
"แทฮยอง"
"..."
"มาหาฮยอง"
".."
"เดี๋ยวนี้!"
"หึย!"
สุดท้ายก็ยอมแพ้ เดินไปนั่งจุ้มปุ้กตรงตักของพี่ใหญ่ จินยิ้มออกมาอย่างมีชัย แล้วจึงส่งตุ๊กตาสิงโตคืนให้แทฮยอง 

คุณสิงโตถูกกอดเอาไว้ในอ้อมแขนคนตัวเล็ก โดยที่อ้อมแขนแกร่งก็ได้ทำการกอดรัดรอบเอวของอีกคนไว้เช่นกัน
แทฮยองนั่งบ่นเขาจนสุดท้ายก็สลบไสลไปเพราะความง่วง โดยที่ยังมีคุณสิงโตอยู่ในอ้อมแขนตามเดิม
ศีรษะของแทฮยองซบลงบนอกกว้างของซอกจิน ริมฝีปากสีอ่อนเผยอออกบางเบาเพื่อเอาอากาศเข้าสู่ร่างกาย  


ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก..  


มาอีกแล้ว..

คิมซอกจิน นายเป็นโรคหัวใจหรือไงกันห๊ะ!!   
กี่ครั้งกี่หนที่แรงต้านทานของเขาที่มีต่อแทฮยองมันน้อยลงขนาดนี้ แค่มานอนเผยอริมฝีปากตรงอก หัวใจเขายังจะวายตาย
นี่มันอาการบ้าอะไรกันน่ะ แล้วนายนะแทฮยอง จะน่ารักอะไรมากมาย...
หน้านาย จะสวยไปไหนกันนะ แทฮยองงิ...  
ไม่ทันทีความคิดจะได้คิดจนจบ จมูกโด่งก็กดลงกับแก้มนิ่มเบาๆ ..  



ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!!!  



หัวใจรัวแรงจนแทบบ้า เขาเลื่อนใบหน้าออกจากแก้มนุ่มนิ่มที่หอมกลิ่นสบู่อ่อนๆไปตรงริมฝีปากคู่สวย..
จมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับปลายจมูกของอีกคน ..  

โอเค.. สติของคิมซอกจินขาดแล้วครับ...  
เขากดริมฝีปากลงประทับกับริมฝีปากอีกคนเบาๆ
ไม่มีการรุกล้ำใดๆ...
มีแต่เสียงหัวใจที่เต้นแรงจนหอจะพังแค่นั้นล่ะ...
รู้แล้วว่าเพราะอะไรถึงได้เปลี่ยนไป...      


....  


"ฮยอง.."
"..."
"จินฮยอง!"
"ห๊ะ!"
สติของเขาถูกกระชากกลับมาที่เวลาปัจจุบันอีกครั้ง เขายังคงกอดคนตัวเล็กกว่าจากด้านหลังเช่นเดิม..
"สรุปตอบผมได้หรือยังว่าทำไมถึงเปลี่ยนไป"
"..."
"..."
"ว่าไงฮยอง.. เอ่อ.."
ร่างเล็กๆถูกพลิกให้หันมาประจันหน้ากัน
สายตาประสานได้เพียงไม่นาน แทฮยองก็เป็นฝ่ายหลบตาไปเสียก่อน
แล้วสีแดงๆที่แก้มน่ะ เพราะสายตาฮยองใช่ไหม แทฮยอง..
"แทฮยอง.."
"วะ..วี"
"ให้ฮยองเรียกนายว่าแทฮยองเถอะนะ"
"..."
"รู้ไหมทำไมฮยองถึงเปลี่ยนไป"
ส่ายหน้าน้อยๆ สายตายังคงจับจ้องที่ปลายเท้าตามเดิม
"ฮยองก็ไม่รู้หรอกว่าเปลี่ยนไปตอนไหน"
"..."
"รู้ตัวอีกทีก็ดันมองแทฮยองเป็นน้องชายเหมือนเดิมไม่ได้แล้วสิ"
"..."
"อยู่ดีๆ แทฮยองก็น่ารักขึ้น จนฮยองห้ามตัวเองไม่ไหว"
"..."
"ห้าม ไม่ทัน เผลอตัวไปชอบนายเข้าแล้วล่ะ"
"ก็น่าจะบอกแต่แรก.."
รอยยิ้มกว้างพร้อมกับสายตาขี้อ้อนตามเดิม ถูกช้อนขึ้นมองคนตัวโตกว่า อ้อมแขนเล็กๆโอบรอบต้นคออีกคน
ซอกจินใจหายวาบ....
...นี่มันฉากในฟิคที่ยุนกิให้เขาอ่านนี่!?
และเขาต้องทำอะไรต่อนะ? อ้อ...
รอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปากบางเบา

รอมาตั้งนานฉากนี้ ในที่สุดก็ได้เล่นสักที !!!
ไม่ เกรงใจล่ะนะครับ!
ซอกจินดันร่างเล็กไปจนติดกับกำแพงเย็นๆ ริมฝีปากหนาบดเบียดเข้ากับริมฝีปากอิ่มเบาๆ....    



โดยถ้ามองจากอีกมุมหนึ่งไกลๆ อาจจะมองเห็นมนุษย์หน้าขาวที่เคี้ยวช็อกโกแล็ตไป ขยี้หมอนจนไส้แทบแตกไปด้วยเพราะความเขินแทน
"โอ้ยย หวานแท้น่อ!!"
สำเนียงลูกทุ่งเอ่ยออกมาจากปากของคุณมินยุนกิ ผู้ริเริ่มทุกๆอย่าง ...
ผู้ที่เอาฟิคไปยัดเยียดให้แทฮยองกับซอกจินอ่าน ไม่อย่างนั้นไอ้สองคนนั้นมันคงจะไม่รู้ใจตัวเองหรอกนะ!
มินยุนกิ คนอะไรไม่รู้ ทั้งฉลาดทั้งหล่อ ไม่ต้องชม ผมรู้ตัวเอง  อึงคยาคยา(?)    


จบเถอะครับ!