คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2
“ทำได้ปะมึง”
“นี่ อิแบค มึงก็นะจะรู้ว่าคำนี้มันคือคำต้องห้ามสำหรับเด็กหลังห้อง มึงอยากรู้ก็ไปถามพวกคยองซูสิยะ”
แทฮยองถอนหายใจออกมาน้อยๆให้กับบทสนทนาของเพื่อนสนิททั้งสองคน
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว และวิชาสุดท้ายก่อนจะเลิกเรียนก็คือการสอบเก็บคะแนนหน่วยการเรียนรู้จุดที่บ้าบออะไรของครูเขาก็ไม่รู้ แทฮยองรู้แค่ว่า เขาทำไม่ได้ และไม่ต้องการได้ยินอะไรเกี่ยวกับข้อสอบอีกต่อไปแล้วด้วย !
”เออนี่ วี วันนี้ไปปล่อยผีไหมมึง”
เสียงทะเลาะจบลงแล้ว และในที่สุดเขาก็มีตัวตนสักที !
”ที่ไหนอ่ะมึง”
”ห้างประจำเราไง”
”ไปทำไรวะ เดินทุกเย็น เบื่อจะตายอยู่แล้ว”
วีกรอกตาขึ้นข้างบนอย่างเบื่อหน่าย
”ไปเกะไงมึง นานแล้วนะ ไม่ได้ไปกันสามคนน่ะ..”
”จริงของอิแบคมัน ไปนะมึง ไปๆๆ มึงไม่ไปกุโกรธมึงสามชาติ”
”ใจเย็นๆยัยโชกี้ ฉันยังไม่ได้ปฏิเสธเลยว่าจะไม่ไป มาคาดโทษเฉย”
”สรุปจะไปไหมล่ะ”
วีทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะถอนหายใจออกมา
..ก็ดีกว่ากลับบ้านล่ะวะ
”หารสามนะค่าแท็กซี่”
.........
”ทำไมวันนี้เราไม่กลับบ้านกัน ถ้าแม่รู้ว่าพวกพี่พาผมโดดเรียนพิเศษเขาฆ่าพี่แน่ !”
เสียงของจอนจองกุกดังเป็นระยะตลอดเวลา แต่คนเป็นพี่ชายกลับทำหูทวนลม แถมยังเร่งฝีเท้าเดินนำหน้าเขาไปเสียด้วยสิ
”พี่จิน !! อย่าเดินหนีสิวะ !!”
”โอ้ยยย จองกุกเอ้ย หยุดพูดมากสักทีได้ไหม วันนี้วันศุกร์นะ มันเป็นปกติของแก๊งเราอยู่แล้วที่จะมาแฮงค์ เอ้าท์กัน อีกอย่าง นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายโดดเรียนนี่จริงไหม”
ยุนกิบ่นขึ้นอย่างรำคาญใจ เรียกเสียงฮึดฮัดจากคนอายุน้อยกว่าได้เป็นอย่างดี
”ผมจะไม่เครียดหรอกถ้าวันนี้ที่โรงเรียนเขาไม่มีติวน่ะสิ อาทิตย์หน้าผมต้องสอบนะเว้ย พี่!”
”ก็ให้ไอ้นัมจุนมันติวให้ก็ได้ มันฉลาดจะตาย..”
”อย่ามายุ่งกับกุ มึงพูดเองมึงติวให้จองกุกเลย ไอ้ยุนกิ”
”เชี้ยไรหว่า! กุโง่ มึงก็รู้ !!”
”แต่ว่า..!”
”พอๆ หยุดๆ วันนี้เราออกมาเที่ยวกันหรือมาทะเลาะกันกันแน่เนี้ย”
เสียงทุกเสียงเงียบลงเมื่อคนที่เดินนำหน้าสุดหยุดฝีเท้าลงแล้วหันมาให้ความสนใจพวกเขาแทน
”ผมไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ ผมอยากกลับไปอ่านหนังสือ”
น้องชายคนล่ะพ่อของจินเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
”พรุ่งนี้พี่ติวให้ โอเคไหม”
”แน่นะพี่ บอกจะติวให้ทีไร เบี้ยวทุกที คราวที่แล้ว..”
”ไม่เบี้ยวหรอกน่า เลิกพูดมากได้แล้ว”
จองกุกฟึดฟัดออกมาเมื่อโดนว่า แต่ก็ยอมหยุดโวยวายจนได้ นิ้วก้อยของคนเป็นน้องถูกยื่นไปตรงหน้าของซอกจิน
”อะไรของนาย..”
”สัญญาก่อน ว่าจะไม่ผิดคำพูด”
”ว้าววว มีสัญญาใจกันด้วยเว้ยย”
จินกุมขมับทันที เมื่อไอ้เพื่อนปากเปราะ จองโฮซอกยอมเอาซาวน์เบ้าท์ลงจากหูได้แล้ว คำแรกที่เอ่ยออกมาก็ไม่พ้นลูกแซวอีกตามเคย
”ฮิ้วววว~”
..โดยมีไอ้พวกนี้เป็นลูกคู่อย่างดี
จินมองหน้าน้องชายที่ทำหน้ามู่ทู่ด้วยความรำคาญใจ ก่อนจะตัดสินใจยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวด้วยจนได้
”เออ จบยัง จะได้ไปทำอย่างอื่นสักที”
จองกุกยิ้มออกมาจนเห็นฟันครบทุกซี่ เสียงลูกคู่ด้านหลังส่งมารับอีกระลอกหนึ่ง
”โห่ววว ถ้าไม่รู้ว่าเป็นพี่น้องกัน ผมนึกว่าแฟนนะเนี้ยย”
”เงียบไปเลยจีมิน”
”แค่นี้ก็ต้องอารมณ์เสียหรอคร้าบบบ รุ่นพี่ซอกจิน จะว่าไปน้องจองกุกก็น่ารักน้า”
”หุบปากไปปะโฮซอก”
จินตีหน้าอารมณ์เสียสุดๆใส่โฮซอกไป แต่ดูเหมือนว่าคนโดนด่าจะยังไม่สลด เมื่อมนุษย์หน้ายาวยังหันไปแทคมือกับมนุษย์หน้าขาวอย่างถูกใจอยู่เมื่อกี้นี้
”แล้วเราจะไปไหนกันดีล่ะ..”
”ไปเล่นเกมที่เกมเซ็นเตอร์กันเหอะ”
นัมจุนหันไปมองเจ้าของคำตอบที่ยืนยิ้มหน้าระเรื่อด้วยความหมั่นไส้
”แหม พอปัญหาตัวเองหมดนี้ร่าเริงเชียวนะไอ้น้อง ว่าไงพี่จิน”
ซอกจินพยักหน้ารับเบาๆ เสียงเฮดังลั่นอีกรอบ
”มึง กุไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเว้ย เดี๋ยวกุตามไป”
”เออ ไวๆนะมึง ช้าอด หมด กลับบ้าน”
โฮซอกหัวเราะแห้งๆให้กับคำพูดแปลกๆของนัมจุน ก่อนจะรับวิ่งตรงไปเข้าห้องน้ำทันที ตอนเย็นดันกรอกน้ำเข้าท้องไปตั้งสามขวดน่ะ คงไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาอั้นมานานแค่ไหน !!
........
นิ้วเรียวกดจิ้มๆลงบนหน้าจอมือถือด้วยความไวแสง
”เร็วๆสิวะ โอ้ย ช้าจริง เปลี่ยนเครือข่ายดีไหมเนี้ย”
ฟันขาวขบลงบนริมฝีปากล่างอย่างร้อนใจ เพราะตอนนี้เย็นมากแล้ว เขาควรจะกลับบ้านได้แล้ว แต่พวกแบคฮยอนกับโชรงดันดื้อจะร้องเพลงต่อ เขาเลยต้องจรลีหนีมานั่งในส้วมเพื่อส่งข้อความขออภัยท่านแม่อยู่นี้
และถ้าข้อความยังส่งกลับบ้านไม่ทันก่อนห้าโมง แม่โทรมาด่าเขาเช็ดแน่ !
”โอ้ยย ไม่รอแม่มแล้ว”
วีตัดสินใจกดโทรออกไปยังเบอร์คุ้นเคยทันที รอเสียงรอสายใจเต้นตุ้มๆต่อมๆได้ไม่นาน ปลายสายก็กดรับ
[ไง]
”แม่ วีนะ”
[เออ รู้แล้ว จะขออยู่ต่อไง?]
”คืองี้แม่ พวกแบคกับโช.. ห๊ะ รู้ได้ไง”
[โฮะ .. ฉันฉลาดไง เป็นแม่แกมากี่ปี อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทัน]
เสียงสะใจดังขึ้นที่ปลายสาย เด็กหนุ่มเบ้ปากใส่มือถือทันที
”สรุปโอเคไหมล่ะแม่”
[มีหรอที่ฉันจะไม่ให้ อย่าเกินหนึ่งทุ่มแล้วกัน โอเคไหม]
”เยี่ยมมมม รักแม่สุดติ่งกระดิ่งแมวเลยฮะ เดี๋ยวขากลับซื้อกระเพาะปลาหน้าปากซอยไปฝากนะ แล้วเจอกันครับ~”
เด็กชายกดวางสายลงด้วยใบหน้าสบายใจ เขาลุกขึ้นจากชักโครกที่มานั่งอาศัยโทรศัพท์อย่างเดียวก่อนจะเปิดฝาชักโครกขึ้นแล้วแกล้งกดน้ำเพื่อให้ดูสมจริง เพราะเดี๋ยวถ้าคนข้างนอกรู้ว่าเขามานั่งคุยมือถือแต่ไม่ได้ทำธุระอะไร เดี๋ยวจะโดนฆ่าหมกส้วมซะก่อน =_=;
วีปัดเสื้อนักเรียนที่ยับให้เข้าที่ ก่อนจะดึงประตูเปิดออก จะได้กลับไปร้องเกะกะเพื่อนต่อสักที ยังไม่ได้ร้องเลยสักเพลง โดนแบคแย่งไมค์ตั้งนาน กลับไปรอบนี้กะจะไปไฝว้ซะหน่อยแล้วล่ะ !
ปึง !
”เฮ้ยย ! แก มึง เธอ นาย เป็นใคร มายืนทำอะไรหน้าประตูห้องน้ำผมวะ! ! ”
เด็กชายกระเด้งตัวถอยหลังจนขาชนชักโครกทันทีหลังจากที่เปิดประตูห้องน้ำออกแล้วดันเจอใครไม่ทราบชื่อมายืนจ้องอยู่หน้าห้องน้ำ ไม่อยากจะบอกว่าเจ็บมาก เจ็บพอๆกับตอนหลังกระแทกขอบโต๊ะเมื่อกลางวันเลยเถอะ !
ผู้ชายตัวสูงโปร่งตรงหน้าในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเขา ยกยิ้มขึ้นอย่างน่าตะปบด้วยเท้าเป็นที่สุด
”บังเอิญจังน้า.. มาเจอโจทก์เก่านอกสถานที่เนี้ย”
”โจทก์ไรวะ ? ผมเคยไปทำไรพี่หรือไง ผมคนรักสงบนะ พี่จำผิดคนแล้วล่ะ”
วีพูดออกมารวดเดียว ก่อนจะพยายามหาช่องแทรกตัวออกไป
”อะไรกัน ความจำสั้นหรือไงน่ะ เพิ่งผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์นี่ลืมกันลงคอเลยหรอ”
”ผมไม่ได้ลืม แต่ผมไม่รู้จักพี่ โอเคนะ ถอยไป!”
วีพยายามเดินแทรกออกไปอีกที แต่คราวนี้ไอ้คนตรงหน้ากลับเดินเข้ามาบังตรงประตูพอดี ทำให้เขาไม่มีทางออกไปได้แล้วจริงๆ
อะไรวะ ! วันนี้เขาเจอแต่คนอะไรวะเนี้ย !?
”พี่ต้องการไรวะ ผมกะพี่ เราไม่รู้จักกันโอเคนะ ช่วยหลบด้วย ผมจะกลับไปหาเพื่อน”
”นายนี่มันปลาทองแท้ ไม่ผสมแร่อย่างอื่นจริงๆด้วยแหะ”
นั้นมันคำพูดอะไรของเขาน่ะ
วีเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงง รุ่นพี่หน้าไม่คุ้นตรงหน้ายกมือขึ้นเกาศีรษะอย่างจนใจ ก่อนจะมองจ้องหน้าเขานิ่ง
”พะ..พี่ จ้องผมทำไม”
”ดูหน้าพี่นะ”
”ห๊ะ?”
ชายตรงหน้าแลบลิ้นออกเลียให้ความชุ่มชื้นแก่ริมฝีปาก เขาจ้องหน้าของวีได้ไม่นานก็ก้มลงมองเท้าตัวเอง
”ทำไรของพี่วะ!.. เหยดดด..”
วีเดินถอยหลังไปจนติดชักโครก เมื่อรุ่นพี่ตรงหน้าเงยหน้าขึ้น เขาก็จำได้ทันที
”จำได้แล้วใช่ไหม”
ดวงตาหยาดเยิ้มที่จ้องมาที่เขาอย่างหื่นกระหาย พร้อมกับน้ำเสียงสั่นเครือที่เขาจำได้ติดหูเลยทีเดียว..
ซาวน์เบ้าท์ที่คออีก ยืนยันชัดเลยว่าแทฮยอง จำ ไม่ ผิด แน่!..
ปัก! !
”ออกไปไกลๆเลยนะ! ไอ้หื่นกาม !”
มือไวกว่าสติ แทฮยองถอดทิชชู่ที่อยู่ในกล่องข้างชักโคร่งออกมาปาใส่หน้าคนตรงหน้าทันที เด็กชายตัวน้อยอาศัยช่วงที่รุ่นพี่หน้ายาวเซถอยหลังวิ่งแทรกตัวออกมาทันที
วันนี้นี่เขาเจอแต่เรื่องอะไรวะเนี้ย !
”เฮ้ย ! ไอ้โฮซอก ขี้หรือไงวะ ไอ้ก้ากะจีมินมันเล่นไปสามเกมเจ็ดเกมแล้วนะ ออกมาได้แล้ว.. เห้ยๆๆ!”
จู่ๆประตูทางออกตรงห้องน้ำชายที่วีเล็งเอาไว้ก็มีผู้ชายตัวสูงชะลูดอีกคนเดินเข้ามา และเมื่อวีเงยหน้าขึ้นดูก็ถึงกับเบรคเท้าทันที
.. แต่เหมือนจะเบรคไม่ทัน เพราะวิ่งมาเต็มแรงเลย
หมับ!
”จะรีบวิ่งอะไรนักหนาเนี้ย โอ๊ะ.. น้องคนนั้นนี่นา”
รุ่นพี่หน้าเถื่อนที่วีจำได้ติดตาจับไหล่ของเขาเอาไว้ทั้งสองข้าง ก่อนที่ตัววีจะสไลด์ไปชนเข้ากับตัวของเขา เด็กชายดิ้นขลุกขลักไปมาอย่างตื่นตกใจ
..ทำไมต้องมาเจอกันอีกล่ะ ไม่อยากเจอแล้วนะ ไม่เอาอ่ะ !
”แม่ม! ปามาได้ เจ็บฉิบ..”
เสียงโอดครวญดังขึ้นตามมาจากด้านหลัง นั้นส่งผลให้วียิ่งดิ้นแรงขึ้นไปอีก ยังไงซะ วันนี้ก็ไม่ยอมโดนแกล้งอีกแล้ว และที่สำคัญเขายังไม่ได้ร้องเพลงสักเพลงเลยนะ!
”บังเอิญจังว่ะ มาเจอนายที่นี่น่ะ”
ฉับพลันวีก็ถูกคนตรงหน้าเชยคางขึ้นจนเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องมองหน้ากันจริงๆ หัวใจดวงน้อยเต้นรุนแรงเพราะเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ
”แสบชะมัดไอ้เด็กเนี้ย ปาทิชชู่โดนปากกุพอดี เลือดไหลไหมก็ไม่รู้ เหอะๆ”
..ผสมความกลัวไปด้วยแล้วกัน เพราะตอนนี้คนที่เขาเพิ่งทำร้ายร่างกายไปแหมบๆเดินมายืนติดหลังของเขาเรียบร้อยแล้ว
อิแบค โชรง ช่วยด้วย!!
”เอาไงต่อดีวะ”
เสียงของคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของวีเอ่ยขึ้นด้วยเสียงค่อนข้างจะตื่นเต้น แต่บอกได้เลยว่าวีตื่นเต้นกว่าเขาเยอะ !
ผู้ชายตัวสูงตรงหน้าวีก้มลงมองหน้าเขานิ่ง พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กๆ
”พี่ครับ.. แม่ผมรอกินกระเพาะปลาอยู่ที่บ้านนะ..”
”....”
”ปล่อยผมไปเถอะ..”
......
”เจ๋งว่ะมึง แทคหน่อยเด้ !”
เสียงแทคมือดังลั่น ตามด้วยเสียงหัวเราะและร้องเฮอีกชุดใหญ่ โดยมีเด็กชายในชุดนักเรียนมอต้นที่ชื่อว่าคิมแทฮยองนั่งกอดอกทำหน้าเบ้อยู่กลางวง
ใช่แล้ว.. ไอ้พี่โฉดมันลากเขาออกมาจากห้องน้ำ พามาที่เกมเซ็นเตอร์ !
และบ้าจริง มันอยู่กันครบแก๊งเลย แถมในโซนเกมเซนเตอร์ก็มืดชะมัด นี่มันไม่ใช่สถานที่สำหรับเด็กมัธยมเลยนะ !
”หิวอะไรไหมครับ พี่วี”
”เงียบไปเลยไปไอ้เด็กเมื่อวานซืน !”
วีตวาดใส่หน้าเด็กชายมอสองที่เขาจำได้ว่าชื่อจองกุกไป เด็กนั่นเงียบไปสักพัก ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
”พี่นี่น่ารักดีนะครับ”
ขวับ !
วีหันหน้าขวับไปมองจองกุกด้วยความงุนงง เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เขาตวาดใส่จองกุกใช่ไหม ? แล้วอะไรคือการที่มันมาชมเขาว่าน่ารักวะ ?
จึก~
”แก้มนายนี่ก็นุ่มดีเหมือนกันนะ”
”นี่! อย่าเอานิ้วสกปรกๆของแกมาจิ้มแก้มฉันได้ไหมวะครับ !”
วีหันขวับมาตวาดใส่คนที่นั่งอยู่อีกด้านของตัวเองอย่างอารมณ์เสีย เจ้าของนิ้วที่จิ้มแก้มเขายิ้มจนตาปิดมาให้
..นี่มันไอ้ที่ช่วยเขายกหนังสือนี่
”น่ารักจริงๆด้วยว่ะจองกุก ฮ่าๆๆ”
เด็กตาตี่หันไปหัวเราะเสียงร่ากับเจ้าเด็กเปรตจองกุกอย่างมีความสุข นั้นมันทำให้เขาอารมณ์เสียรุนแรงมากขึ้นจริงๆนะ
โอ้ยย ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตคิมแทฮยองวะครับ !!
”หลบๆไป ไอ้เด็กสองคนนี้นี่เกะกะจริง”
เสียงเมาๆที่คุ้นเคยดังขึ้น เด็กชายหรี่ตาลงเมื่อเห็นคนตัวขาวในมือข้างหนึ่งถือขวดนมเปรี้ยว ในขณะที่ก็พยายามเดินแทรกตัวมาทางเขา
”หลบไปจีมิน พี่จะนั่งกับเด็กพี่ !”
”ห๊ะ? ”
เดี๋ยวๆ ใครเด็กพี่? แล้วทำไมพี่ยุนกิต้องมองมาที่เขาอย่างนั้น??
..อย่าบอกนะว่า
”อื้อออ !”
ทันทีที่จีมินขยับตัวหลบออกไป มินยุนกิก็แทรกตัวลงนั่งเบียดชิดเขาทันที โดยไม่ทันตั้งตัว ร่างเล็กๆของวีก็โดนผู้ชายตัวขาวกระชากเข้าไปกอดจนแน่นเสียแล้ว วีดิ้นขลุกขลักไปมาในอ้อมแขนของเขา ยุนกิกระแทกขวดนมเปรี้ยววางลงกับโต๊ะก่อนจะกอดรัดเขาแน่นมากขึ้น เสียงเฮร้องส่งเสียงเชียร์ดังระงมจนวีปวดหัว
”พี่ชอบนายจริงๆนะ ทำไมนายถึงใจร้ายปฏิเสธพี่ได้ลงคอนะ น้องวีอ่า..”
เสียงมึนๆดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา พร้อมกับลมร้อนๆที่ถูกเป่าลงบนใบหูเล็ก ตัวของเด็กชายสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว
”กะ..ก็ผมบอกละ..แล้วไง ว่าผม ผะ..ผมชอบผู้หญิ.. อ๊ะ !!”
ฟันคมๆของยุนกิขบลงบนใบหูแดงจัดของเด็กชาย วีเบิกตากว้าง เสียงเฮดังขึ้นเรื่อยๆ
”อย่าปฏิเสธพี่เลยน่า.. พี่ชอบนายจริงๆนะ ทำไมเราไม่มาลองกันก่อนสักครั้งล่ะ..”
”ละ..ลองอะไร พี่พูดอะไร ให้มันชัดเจนสิ !!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆข้างใบหูเล็ก แก้มนิ่มของวีโดนคนชอบฉวยโอกาสช่วงชิงไปอย่างรวดเร็ว
”ก็ลองคบกันไง หรือนายอยากจะลองอะไรล่ะ พี่ก็ลองให้ได้นะ..”
”อ๊ะ ! พี่ยุนกิ หยุดนะ !!”
กำปั้นเล็กๆที่สั่นเทายกขึ้นพยายามดันตัวคนตรงหน้าออก ปลายจมูกของยุนกิก้มลงซุกไซร้ที่ต้นคอระหงของเด็กชายอย่างรวดเร็ว เสียงเชียร์ดังขึ้นเรื่อยๆ วีดิ้นไปมาอย่างหวาดกลัว เขาปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเขากลัว..
กลัวจนอยากจะร้องไห้แล้วจริงๆ เขาไม่ชอบ ไม่ชอบแบบนี้เลย..
ได้โปรด ปล่อยเขาไปที..
ผลัก !
ร่างของยุนกิถูกมือปริศนากระชากออกไปห่างจากตัวของวี เด็กชายถดตัวถอยหนีด้วยตามสัญชาติญาณ น้ำตาที่คลออยู่ที่หน่วยตาไหลลงอาบแก้มด้วยความตกใจ
ฝ่ามือหนากระชากข้อแขนของเขาให้ลุกขึ้น ร่างเล็กๆเซไปจนติดตัวคนตัวสูงอีกคน เด็กชายก้มหน้านิ่ง เมื่อรู้สึกว่าคนข้างตัวกำลังโอบไหล่ของเขาเอาไว้ แม้จะยังไม่รู้ว่าเจ้าของฝ่ามือที่มากระชากตัวเขาออกมาจะเป็นใคร
..แต่มันก็รู้สึกปลอดภัย กว่าตอนที่พี่ยุนกิกอดเขามาก
”รุ่นพี่ทำไรวะ ! กำลังจะได้แล้วเชียว อารมณ์กำลังมาเลย โด่ว..”
แกล้งเด็กแบบนี้ เด็กมันตกใจนะ”
เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นเหนือหัวเขา วีเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะนิ่งไปเมื่อเห็นว่าใครที่เป็นคนกระชากเขาออกมา
เสียงรอบโต๊ะเงียบกริบ คนตัวสูงข้างตัววีตีหน้าเรียบนิ่งจนน่ากลัว
“ปกติ พี่ไม่เคยขัดผมไม่ใช่หรือไง?”
ยุนกิเลิกคิ้วขึ้นจ้องซอกจินกลับมาอย่างไม่เข้าใจ ซอกจินถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยต่อมาอีกว่า
“นายอยากจะเล่นสนุกกับใครเป็นสิบคน พี่ก็ไม่เคยว่านะยุนกิ ถ้าพวกนั้นเขาก็เต็มใจยอมด้วยน่ะ”
”….”
”แต่นี่พี่ว่ามันมากไปว่ะ”
มินยุนกิสบถออกมาเสียงดัง ก่อนจะถอยตัวไปนั่งข้างจองกุกอย่างไม่สบอารมณ์
ฝ่ามือหนาที่โอบรอบไหล่ของเขารัดแน่นขึ้น และไม่รู้เพราะอะไร ที่ทำให้สิ่งที่อยู่ข้างในอกด้านซ้ายของเขาเต้นแรงขึ้น
… ทำไมเขาถึงรู้สึกปลอดภัยทั้งๆที่คนๆนี้ มันก็คือคนที่เขาเคยคิดว่าอันตรายสุดๆไม่ใช่หรอ
บ้าไปแล้วน่า คิมแทฮยอง
“อ้าวๆ แล้วนั้นพี่จะไปไหนน่ะ”
เสียงโฮซอกดังขึ้นขัด ระหว่างที่ตัวของวีโดนซอกจินลากให้เดินออกมาจากเกมเซ็นเตอร์ เด็กชายทันได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายดังออกมาจากด้านบนศีรษะ ซอกจินตะโกนตอบกลับไปทั้งๆที่ไม่ยอมหันหลังกลับไปมองโฮซอก
“เอาคนของเขามาเล่นด้วยก็ต้องส่งกลับไปให้ถึงที่สิวะ ถามอะไรโง่ๆ น่ารำคาญชะมัด”
……….
ทุกอย่างกำลังจะกลับเข้าสู้สภาพเดิมแล้วถ้าหากว่า..
“อะไรนะ ! ย่าป่วยหรอแม่ แล้วไงฮะ ผมก็ไปกับแม่ได้นี้ แม่ฮะ รอผมแปปนึงนะ ผมกำลังจะกลับบ้านแล้วอ่ะ แม่ แม่ แม๊ ~!!”
แทฮยองดึงมือถือที่แนบหูออกมาดูอย่างร้อนใจ เด็กชายกดจิ้มๆลงบนมือถืออีกครั้งพร้อมยกขึ้นแนบหูอีกที ก่อนจะสบถออกมาอย่างไม่พอใจ ซอกจินยืนมองคนตัวเล็กทำการกดมือถือ แนบหู สบถ กดมือถือ แนบหู สบถ วนมาเกือบสิบรอบจนความอดทนขาดผึ่งลง
”นี่ นาย จะวนซ้ำๆอีกนานไหม แล้วมันมีอะไรทำไมไม่ยอมไปสักที ฉันเสียเวลามายืนเป็นเพื่อนนายตรงนี้เกือบสามสิบนาทีแล้วนะ เสียงคาราโอเกะก็ดังชะมัด น่ารำคาญสิ้นดี..”
”แม่นะแม่ ทำกับผมได้ โอ้ย ยยยย ”
วีดิ้นไปมาอย่างกับเด็กอนุบาลที่แม่ไม่ยอมซื้อของเล่นให้ ยกมือถือขึ้นดูอีกที ก่อนจะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียให้ได้อีก
”นี่นายเป็นอะไรเนี้ย?”
”แม่นะแม่ ทำแบบเนี้ย กลับมานะคอยดู จะไม่ยอมให้หอมแก้มเลย พ่อด้วย ฮือ..”
”นี่ วี พี่ถามเนี้ย จะตอบดีๆไหม”
”แม่อ่ะ แล้วผมจะทำยังไงเล่าครับ อิแบคกับโชรงก็ชิ่งกลับบ้านไปก่อนแล้วแล้วนี่กี่โมง .. เออ มันก็น่ากลับหรอก หนึ่งทุ่ม ฮือ .. แต่ผมก็แค่เด็กมอต้นใสๆ ไร้เดียงสาเองนะครับ แม่อ่ะ แม่!”
ป้าบ !
วีแทบคว้ำไปข้างหน้า เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงโบกจากหลังศีรษะไม่ต้องคิดก็รู้ว่าใคร เด็กชายตวัดสายตาไปจ้องซอกจินเขม็ง แต่สายตาดุดันที่จ้องกลับมาทำให้วีเปลี่ยนเป็นแววตาอ่อนหวานพร้อมรอยยิ้มสดใสแทน
”แหม พี่ชาย แค่นี้ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันเลยน้า ~”
”เลิกพล่ามได้แล้ว ที่พี่ถามช่วยตอบด้วยว่ายังไง พี่จะกลับได้หรือยัง แล้วเพื่อนสาวนายสองคนน่ะ ไปไหนแล้ว”
วีกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ก่อนจะยิ้มแหยๆไปให้ ซอกจินจ้องมองวีนิ่งจนเด็กชายใจหายวาบ
”ว่าไง ทำไมไม่ตอบล่ะ”
”เอ่อคือ..”
”หืม?”
วีมองซ้ายมองขวาอย่างคิดไม่ตก ซอกจินหรี่ตามองเด็กชายตรงหน้า ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมานิดๆ
”อ้อ.. หรือต้องให้ทำแบบนี้ก่อนถึงจะยอมพูด”
”ทำแบบนะ.. เว้ยยย !”
วีเดินถอยหลังกรูดราวกับมูนวอล์กทันทีเมื่อคนตรงหน้าสาวเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ปึง !
”อั๊ก ! เอาอีกแล้ว เจ็บนะเฟ้ยย ! จะเดินเข้ามาทำเชี้ยไรวะ”
วีแหกปากตะโกนใส่หน้าจินหลังจากที่เดินถอยกรูดหนีคนตัวสูงมาจนหลังกระแทกกระจกห้องร้องคาราโอเกะ ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างทาบลงกับกระจกทั้งสองฝั่ง เสียงร้องเพลงที่ดังมาจากในห้องเงียบลง ทำให้วีได้รู้ว่า..
.. งานงอกแล้วกุ
วีหันหน้าไปมองคนในห้องคาราโอเกะที่จ้องมองมาทางเขาอย่างตกใจระคนหวาดกลัว เด็กชายส่งยิ้มพิมพ์ใจไปให้ก่อนจะโค้งหัวเป็นแนวว่าไม่มีอะไรไปให้
อับอายขายขี้หน้าชะมัด โดนเพื่อนทิ้งกลางห้างไม่พอ กลับบ้านก็ไม่ได้ พ่อแม่ขึ้นไปเยี่ยมไข้ย่ากะทันหัน แถมมีการมาบอกให้เขาไปพักอยู่บ้านของอิแบคก่อนสักสองวัน ขอโทษเถอะครับ ! อิแบคมันหายหัวไปไหนแล้วก็ไม่ทราบตอนนี้ ติดต่อไม่ได้ด้วย สงสัยไอ้โชรงมันเอามือถืออิแบคไปเล่นเกมจนแบตหมดอีกเป็นแน่แท้
ชีวิตผมมันช่างงง ..!
”สรุปจะพูดได้หรือยัง ว่าจะเอายังไง”
”เอาอะไร ! ..”
วีหันมาตั้งท่าจะตวาดคนตรงหน้า แต่ด้วยสายตาที่เหมือนมีไฟลุกท้วมอยู่ตอนนี้ มันทำให้คำพูดคำด่ามากมายที่จะพุ่งออกมาจากปากเหลือแค่..
”ผมโดนทิ้งฮะพี่จิน”
รอยยิ้มขบขันปรากฏขึ้นบนมุมปากคนตรงหน้าเพียงแวบเดียว
โอ้ยยยยยย ไอ้ขี้ขลาดแทฮยอง เมื่อไหรแกจะกล้าหือกับไอ้พวกรุ่นพี่พวกนี้ซะทีว่ะ !
”ก็น่าจะบอกตั้งแต่แรก ไหนเล่าสิ ว่าโดนใครทิ้งบ้าง”
”กะ.. ก็ ก็คือ.. ย่าผมป่วยหนัก แล้วแบบ..”
เสียงของวีตะกุกตะกักไปตลอดการเล่าเรื่อง เพราะตอนนี้แววตาของคนตรงหน้าที่มาให้มันบีบบังคับอ่ะ ;__; ~
”เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละพี่ ผมเลยยังไม่ได้ไปไหนไงล่ะ”
วีหอบแฮกหลังจากเล่าจบ มันไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้นหรอกแค่เล่าน่ะ แต่มันเหนื่อยที่ต้องพูดไป เอียงหน้าหลบปลายนิ้วของอิพี่บ้านี้ไปด้วยนะสิ ! เป็นบ้าไรก็ไม่รู้ ตลอดการเล่าของเขาก็เอาแต่ใช้นิ้วเขี่ยแก้มเขี่ยหูกันอยู่ได้ โทษเหอะนะ !
..มันจักจี้นะเว้ย !!
”พี่เข้าใจแล้วก็กลับไปหาเพื่อนพี่เหอะ เดี๋ยวผมจัดการเรื่องผมเอง ขอโทษที่รบกวนพี่นานแล้วกัน ขอบคุณมากด้วยที่ช่วยพาผมออกมาจากตรงนั้นน่ะ”
เด็กชายพยายามตัดเรื่องการเขี่ยของไอ้รุ่นพี่ตรงหน้าทิ้งแล้วฉีกยิ้มจริงใจส่งไปให้ อย่างน้อยเขาก็ช่วยวีให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของไอ้พี่ยุนกิแล้วกัน และวีขอสัญญากับตัวเองว่าหลังจากนี้คงจะไม่หาโอกาสให้ได้มาป๊ะกับพวกแก๊งบ้านี่แล้วอีกด้วย แค่นี้สมองก็ปั่นป่วนจะแย่แล้ว !
ซอกจินยกยิ้มขึ้น ก่อนจะหยุดเล่นกับแก้มนิ่มๆตรงหน้าพร้อมยกฝ่ามือออก สายตาจ้องเขม็งลงมาที่ริมฝีปากสีอ่อนของเด็กน้อยตรงหน้า..
”น่ากินจัง”
”อะไรน่ากินพี่ หิวอ้อ ผมมีหมากฝรั่งอะ เอาไปเคี้ยวเล่นแก้คันฟันก่อน เอาปะ? เดี๋ยวหยิบให้”
วียิ้มออกมาก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหมายจะหยิบหมากฝรั่งที่พกติดตัวมาสองสามแผ่นออกมาแบ่งให้ไอ้คนตรงหน้า เผื่อมันจะได้ของแล้วออกๆไปให้ห่างตัวเขาสักที
.. แต่มันกลับผิดคาด
“ไม่ใช่..”
”พะ..พี่ พี่ !”
วีเบิกตากว้างจนแทบถล่น เมื่อรู้สึกได้ถึงฝ่ามือกว้างของคนตรงหน้าที่ล้วงตามลงมาในกระเป๋ากางเกงของเขา ฝ่ามือหนานั่นกอบกุมฝ่ามือของเขาเอาไว้แน่น
วีหายใจติดขัดไป เมื่อคนตรงหน้าเบียดตัวเข้ามาจนแทบประชิด หลังของเขาเย็นเยียบไปหมดเพราะกระจกด้านหลังที่เบียดแน่นกับแผ่นหลังเล็กมากขึ้น ขาทั้งคู่เริ่มอ่อนแรงเพราะฝ่ามืออีกมือหนึ่งที่ไม่ใช่ของเขาในกระเป๋ากางเกง กำลังทำการบีบคลึงต้นขาของเขาไม่หยุดหย่อน
”มีอะไรหรอน้องวี ? ทำไมต้องทำตาโตใส่พี่ด้วยล่ะครับ”
จินยกยิ้มขึ้นเล็กๆเมื่อมองเห็นท่าทางอึดอัดของเด็กตรงหน้า ฝ่ามาหนายังคงลูบไล้อยู่ตรงต้นขานิ่มๆไม่หยุดหย่อน
ตืดด ~
เสียงมือถือสั่นรุนแรงอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อวี เด็กชายคลี่ยิ้มออกมาบางๆเมื่อรู้สึกได้ถึงทางรอดที่มารออยู่ตรงปลายนิ้วมือ
”มือถือเข้าพี่ ผมรับสายนะ เห้ยย !”
มือถือที่สั่นเป็นเจ้าเข้าในกระเป๋าเสื้อเข้า ถูกมืออีกข้างของจินล้วงออกไป วียกมือข้างที่เป็นอิสระขึ้นหมายจะคว้ามือถือตัวเองคืน
ปัก !!
”โอ๊ย ! ไอ้โหด !!”
วีโวยวายออกมาหลังจากที่จินกดรับสายพร้อมแนบมือถือเข้ากับหูตัวเอง ชายหนุ่มโถมตัวเข้ามาจนประชิดเด็กชาย แขนของวีถูกศอกของรุ่นพี่กดจนแนบติดกับกระจกด้านหลังเสียงดังลั่น
อย่าถามความรู้สึก ตอนนี้กุร้าวตั้งแต่หลังลามมายันปลายนิ้วแล้ว !
วีคว่ำปากใส่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่แทบจะแนบติดกับใบหน้าของเขา ใบหน้ายียวนกวนพระส้นกำลังจะทำให้วีระเบิด ก่อนที่จะต้องอ้าปากเหวออีกรอบเมื่อรู้ว่าใครคือปลายสาย!
” นั้นคุณแม่น้องวีใช่ไหมฮะ ”
”ไอ้สาด ! แม่ผม เอามือถือคืนมะ..”
จินถลึงตาใส่เขา ทำให้เสียงของเด็กชายขาดห้วงไป
ทำไมกุต้องกลัวมัน ทำไมมมม !
”ครับ ผมซอกจินครับ เป็นรุ่นพี่คนสนิทของน้องวีฮะ อ้อ ตอนนี้น้องวีเขามือไม่ว่างรับสายน่ะครับ เขาเลยให้ผมรับแทน อ้อครับผม ผมรู้เรื่องจากน้องวีแล้วครับ แบคฮยอน? เพื่อนน้องวีตัวเล็กๆนั้นหรอครับ ? อ้อ บ้านเขาจัดใหม่ ไม่มีที่ว่างให้น้องไปนอนด้วยหรอกฮะ”
..เดี๋ยว บ้านอิแบคจัดใหม่หรอ
เดี๋ยวหนักๆเลย พี่แกรู้จักกับอิแบคด้วยหรอ !!
เดี๋ยวอีกรอบๆ..
โทษเถอะ ? กุสนิทกับมึงตอนไหนครับ ตอบบบ !!
วีมองคนตรงหน้าส่งเสียงตอบรับแม่ตัวเองไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกมึนงง ไอ้พี่หน้าสวยตรงหน้าเขานี่นอกจากจะทำตัวเจือกเรื่องชาวบ้านแล้ว ยังสตรอว์เบอร์รี่แต่งเรื่องขึ้นกันหน้าด้านๆได้โล่อีกด้วย !!
“อ้อครับ ได้ครับ อันนยองฮะคุณแม่”
รอยยิ้มอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่าถูกส่งลงมาให้เขา
ซอกจินดึงมือถือออกจากหู กดวางสาย ก่อนจะถอยห่างออกมาจากวีสักที เด็กชายรีบกอบโกยอากาศเข้าปอดทันที
ไม่เชื่อก็เชื่อเถอะ แต่บรรยากาศเมื่อกี้มันอึดอัดมากจนเขาหายใจไม่เต็มปอดจริงๆ !
”แม่ .. แม่พูดว่าไงอ่ะ”
”แม่นายนะหรอ เขาก็บอกว่าให้พี่พานายไปส่งบ้านแบค”
วีถอนหายใจออกมา อย่างน้อยแม่เขาก็ยังเป็นห่วงเขาบ้างอ่านะ นึกว่ารีบเก็บเสื้อผ้าไปเฝ้าย่าแล้วปล่อยเขาลอยแพเสียแล้วสิ
”แต่พี่บอกแม่วีไปว่าบ้านแบคไม่สะดวกให้นายไปพัก”
”เดี๋ยวๆ ผมงงตรงนี้แหละ พี่รู้ได้ไงว่าบ้านแบคจัดใหม่? พี่เป็นญาติมันหรอ”
”พี่บอกว่าจัดใหม่ ก็คือจัดใหม่สิ..”
น้ำเสียงเย็นๆพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม ไอเย็นๆแผ่หลาไปรอบๆตัวเด็กชาย โอเค กกุยอมครัช =_= ;
วีพยักหน้าไวๆ ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มรับอีกครั้ง ก่อนจะยื่นมือมาดึงมือของเขาเอาไปแบเล่นตรงหน้า
”พี่ทำไร จะดูดวงไง..”
”บ้านแบคจัดใหม่ คุณแม่เลยบอกว่าคงให้นายอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้มันอันตรายเกินไป”
”ห๊ะ?”
เด็กชายเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงง จะให้ไปอยู่กับโชรงหรอ บ้าน่า ยังไงโชรงมันก็เป็นผู้หญิง เขาก็เป็นผู้ชาย มันดูไม่ดีนะ..=3=~
”คุณแม่เลยฝากให้นายไปนอนบ้านพี่สักวันสองวัน..”
“อ้อ .. ก็ดีนะ อย่างน้อยก็ผู้ชายด้วยกัน...”
วีถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เออดี ก็พี่เขาเป็นพี่ชายคนสนิ….
ดะ..เดี๋ยวก่อนนะ
ซอกจินเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างให้เด็กชาย ก่อนจะเปลี่ยนไปกำข้อมือเล็กจนแน่นแทน
”ซึ่งพี่ตอบตกลงไปแล้ว..”
”ไอ้บ้า ! ตกลงบ้าไร ผมไม่ไป !!”
”อ้อ นายไม่ต้องกลัวเหงานะ เพราะเดี๋ยวสองวันนี้พี่จะเรียกให้พวกเพื่อนพี่ทั้งหมด มานอนบ้านพี่ด้วย ดีไหม ? น่าสนุกดีนะ น้องวี”
ซอกจินเอียงคอเล็กๆ รอยยิ้มยียวนกวนประสาทตรงหน้านี่ มันทำให้คิมแทฮยองคนนี้อยากซัดหน้ามันเหลือเกิน !!
อันตรายเชี้ยไร ! อยู่คนเดียวยังปลอดภัยกว่าเลย !!
แล้วนี่มาตัวเดียวก็ว่าจะตายแล้วเถอะ นี่อะไรเรียกมาเป็นฝูง พร่องงงง
อิแบค มึงไปไหน กลับมาช่วยกุเดี๋ยวนี้นะ !!
Talk Talk Talk ! : บอกว่าสองตอนจบ แต่ไปๆมาๆมันไม่จบแค่สองตอน กร๊ากกกก ... อะไรของฉันวะคะเนี้ย รวบให้จบสองตอนไม่ได้ ไปไกลแล้วยาวเลยติดลมบน! พอได้เริ่มลองแต่งให้นังหวี่มันโดนเต๊าะเยอะๆแบบนี้แล้วรู้สึกสะใจส่วนตัวไงไม่รู้ อุอิ =...=~~
ความคิดเห็น