คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1
”หืมม หึมม ลาลัลลา ~”
”อ่า.. น้องวีครับ คือ สนใจพี่หน่อย..”
”ลาลัลล้า ~”
สายตาจากทั่วสารทิศเริ่มมองจ้องมายังคนตัวสูงด้วยแววตาขบขัน ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ คนทั้งโรงอาหารกำลังสนใจเขา ในขณะที่คนที่เขาอยากให้สนใจกลับไม่คิดจะหันมาสนใจเขาสักนิด
สุดท้าย เขาก็ยอมหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วเอื้อมมือไปคว้าต้นแขนคนตัวเล็กที่เดินนำอยู่ข้างหน้าจนได้
เป้าหมายที่เขาเฝ้ารอหยุดเดินชะงัก ก่อนจะหันหน้ามาจ้องเขาด้วยความตกใจ นิ้วเรียวดึงหูฟังออกจากหู พร้อมเลิกคิ้วขึ้นมองมาที่เขา
”มาไงเนี้ยพี่ยุนกิ แล้วบีบแขนผมซะแรงเลย มีไรปะครับ”
เฉียบพลันแก้มสีซีดของเขาก็ถูกฉาบด้วยสีแดงจัดเอาไว้ เพียงเพราะดวงตากลมโตของเด็กมอสามตรงหน้ากำลังจ้องกลับมาที่เขาอยู่ ..
”เออ คือพี่..”
มือไม้เกะกะอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ยุนกิเหวี่ยงแขนไปมา พร้อมก้มหน้ามองปลายเท้า ถ้าเป็นปกติเขาก็คือมินยุนกิคนกล้า บ้าดีเดือด ไม่เคยกลัวเรื่องอะไรสักเรื่อง !
.. ยกเว้นเรื่องเนี้ย
”ว่าไงพี่ จะหมดเวลามอต้นพักแล้วนะ ผมจะขึ้นห้องแล้ว การบ้านคณิตยังปั่นไม่เสร็จเลย..”
”พี่ชอบนายนะ คบกับพี่ได้ไหม”
เขารีบพูดออกไปรวดเดียวจนหมด เสียงดังอึกทึกในช่วงพักกลางวันเงียบกริบลงทันที..
ความเงียบเข้าปกคลุมมันซะแทบจะทุกตารางเมตร เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองว่ามันเต้นแรงแค่ไหน
ฝ่ามืออุ่นๆของเด็กชายแตะลงบนฝ่ามือของยุนกิเบาๆ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าลุ้นละทึก !
”พี่ครับ..”
”คะ..ครับ น้องวี”
ริมฝีปากสีชมพูอ่อนคลี่ยิ้มออก หัวใจของยุนกิเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น !
ผลัก !
”ผมชอบผู้หญิง”
เพล้ง !
เหมือนหัวใจโดนทุบจนสลายเป็นผง คนน่ารักที่เขาหลงชอบมาแรมปีตรงหน้า ปัดมือของเขาออกอย่างไร้เยื้อใย แถมยังเดินทิ้งเข้าเอาไว้ด้านหลังอย่างน่าเวทนาอีก
โอ้ย.. ยุนกิอยากร้องไห้..
” ฮึก.. น้องวี!!!”
……
ปัง..!!
”เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว !!”
”เอาอีกแล้วอะไรอิแบค”
”ก็เอาอีกแล้วที่แกโดนผู้ชายขอเป็นแฟนไง”
”เงียบไปเลยโชรง !”
เด็กชายวัยสิบห้าปีเบ้ปากโชว์อย่างไม่สบอารมณ์ ฝ่ามือเล็กนั่งคนๆหมุนๆหลอดในแก้วเป๊ปซี่จนน้ำแข็งละลายไปทั้งแก้วแล้ว ก็ดูสิ คนเขาอุตส่าห์บากหน้ามาขอความช่วยเหลือ แทนที่เพื่อนสนิทจะช่วยเหลือ ดันซ้ำเติมซะเนี้ย
”พอๆเลย มันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่แก ถ้าแกไม่ได้ชอบพวกพี่เขา ก็ก็ปฏิเสธไปเรื่อยๆ เขามาขอ แกก็ปัด สนุกดีออก เหมือนได้เช็คเรทติ้งด้วยงะ”
เพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มทำหน้าทีเล่นทีจริงใส่เขาแถมยังยักคิ้วกวนประสาทจนน่าเอาหลอดทิ่มตาให้บอดอีกต่างหาก
”สนุกกะผีล่ะสิ ! ไม่เข้าใจเล๊ยยย ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมวะ ฉันสวยหรอ น่ารักไง ผมก็สั้น มาดก็แมน หน้าก็หล่อ คมเข้ม เท่ห์บาดใจขนาดนี้ คิดไงมาขอเป็นแฟนวะ..”
”โอ๊ยยยยย ! แบคกี้เบื่อคนหลงผิดค่าาาา”
”หลงผิดอะไรนังแบค!!”
วีสะบัดหน้าหันไปจ้องเพื่อนชายแต่ใจสาวอีกคนที่นั่งคว่ำปากใส่เขาอยู่ข้างๆโชรง
”ก็แหม พูดมาได้ว่าหล่อเข้ม ถ้าแกหล่อเข้มจริงฉันจับแกทำสะมีไปแล้วยะ !! ดูๆ สารรูปตัวเองซะก่อนเหอะ แขนก็ลีบ หน้าก็หวาน ตาก็โต ปากสีชมพู แถมท่าทางจะหยิบจะจับจะทำอะไรแกก็สะดิ้งไปซะหมด นี่รู้ตัวบ้างไหมห๊ะ ! นี่แกเป็นสปีชี่เดียวกับฉันหรือเปล่ายะ แล้วมาทำแอ๊บแมน..”
”หยุดเลยนะ ! กุแมนเว้ย !! ใครว่าคิมแทฮยองคนนี้ไม่แมนไฝว้ได้นะเฮ้ยย !!”
เหมือนถูกจี้เส้นประสาทจนขาดผึง วีลุกขึ้นตบโต๊ะม้าหินอ่อนเสียงดัง พร้อมกับชี้นิ้วกราดไปรอบๆตัวอย่างไม่เกรงกลัวใครทั้งสิ้น
”มึงบ้าปะเนี้ย อิวี นั่งลง !”
ผู้หญิงคนเดียวของวงอย่างปาร์คโชรงพยายามรั้งแขนเพื่อนตัวเล็กให้นั่งลงอย่างสุดความสามารถ แต่ก็นะ แพ้ความดื้อรั้นของมันจริงๆ วีสะบัดแขนตัวเองแรงๆเพื่อเอามือเพื่อนสาวออก พร้อมกับยกเท้าขึ้นวางบนเก้าอี้หินอ่อนอย่างไม่ยอมแพ้อีกด้วย
”ให้มันรู้กันไปสิวะ ! ว่าใครหน้าไหนจะกล้ามาขอกุเป็นแฟนมันอีก ให้มันมาตัวตัวกะกุเลย คิมแทวีคนนี้ ไม่ เคะ โว้ยยย !”
”แมนจริงปะ ? งั้นคืนนี้กล้ามาตัวตัวกับพี่ป่าวครับ คนสวย กิ้ววว ~”
ขวับ !
”ใครกวนส้นกุวะ !”
วีสะบัดหน้าขวับไปทางโต๊ะม้าหินอ่อนอีกโต๊ะที่ตั้งอยู่ด้านข้างกลุ่มของเขา
”เห้ย ไอ้วี ใจเย็นก่อนมึง นั่งลงเหอะมึง”
แบคฮยอนพยายามเกลี่ยกล่อมสุดชีวิต เพราะตอนนี้คนที่เพื่อนสนิทกำลังจะไปหาเรื่องด้วยมันดันเป็นแก๊งรุ่นพี่มอหกทั้งโต๊ะเลยน่ะสิ !
”อย่ายุ่งน่า กุไม่กลัวหรอก อย่าแตะแขนกุ เอ๊ ! โชรง”
”วะ..ว่าไงมึง”
”ดึงอิแบคออกไป”
”แต่มึง..”
เด็กชายแยกเขี้ยวขู่เพื่อนสาวไป ก่อนจะหันหน้ากลับไปให้ความสนใจกับอริตรงหน้าทันที คนเลือดร้อนไม่รอรีอะไรทั้งนั้น เขาเดินฉับๆตรงมาที่กลุ่มรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างต้องการจะหาเรื่องทันที..!!
พรึบ !!
โอ้ย เบรกแทบไม่ทัน..
วียั้งตัวสุดแรงเมื่อจู่ๆไอ้พวกรุ่นพี่มอหกพากันพร้อมใจลุกขึ้นยืนทั้งกลุ่ม
..จากที่ตอนแรกเขาก็มองอยู่ด้วยระยะสายตาปกตินะ กลายเป็นต้องแหงนคอเลยล่ะงานนี้
จะสูงไปทำเผือกไรวะ ..!!
”นายมีปัญหาอะไรกับพวกพี่งั้นหรอ”
รุ่นพี่หน้าเถื่อนที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมหักข้อมือจนเสียงดัง
กรอบบ..!
อึก..(กลืนน้ำลาย)
”อะ..เออ คือ.. คือว่า..”
ไม่รู้ความกล้ามันหายไปไหนหมด จากตอนแรกรู้สึกตัวเองตัวใหญ่สักสิบเมตร ตอนนี้รู้สึกตัวหดเหลือสิบเซนยังไงก็ไม่รู้..
”เห้ยยๆๆ พี่ๆ ใจเย็นๆก่อน อย่าเพิ่งใจร้อน คนโรงเรียนเดียวกันคุยกันได้นี่ พี่..~”
จากที่ตอนแรกใจยิ่งเล็กๆอยู่กลายเป็นปลาซิวไปเลย
ก็เพราะตอนนี้พวกรุ่นพี่เขาขยายตัวกันมายืนล้อมเด็กชายคิมแทฮยองเอาไว้แล้วน่ะสิ ..!
ไม่ได้การล่ะ แบบนี้ต้องขอความช่วย..!
”ไม่ต้องเขย่งมองหาตัวช่วยหรอก เพื่อนสาวทั้งสองคนของนายเขาวิ่งฝุ่นตลบไปตั้งแต่ตอนที่นายตั้งท่าเดินกร่างมาทางโต๊ะพี่แล้ว”
น้ำเสียงทุ่มดังขึ้นอย่างน่าสยดสยองจากรุ่นพี่หน้ายาวๆคนหนึ่งที่มีซาวเบ้าท์คล้องคอเอาไว้ แถมยังทำหน้าตากวนส้นได้น่าเตะปากมากอีกต่างหาก
เด็กชายยิ้มแหยๆไปรอบๆวง พลางกวาดตามองไปรอบๆอีกด้วย
”กล้าแหยมพวกพี่เนี้ย ไม่รู้จักพวกพี่ใช่ไหมจ้ะ คนสวย”
วีหันหลังขวับไปตามเสียงอีกเสียงหนึ่ง
”ระ..รู้จักสิ ฮะ..แหม ใครจะไม่รู้จักเล่า พวกพี่ อะ..ออกจะดัง แหะๆ”
วีตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมส่งยิ้มให้อีกครั้ง เขาไม่ได้โกหกหรอกนะ วีรู้จักพวกพี่เขาจริงๆ ก็นี่มันกลุ่มอันตพาลของโรงเรียนเลยนี่นา ตอนจะเดินมาหาเรื่องก็ดันลืมมองหน้าดีๆก่อน โถ่ คิมแทฮยองเอ้ย…
เด็กหนุ่มมองไปรอบๆวงเพื่อหาทางหนีทีไล่
เจอแล้ว!
เด็กชายหยุดจ้องไปยังคนหน้าขาวคนเดิมที่เห็นเมื่อตอนกลางวันก่อนจะฉีกยิ้มออกมาจนกว้าง
”พี่กิ ! พี่อยู่แก๊งนี้ด้วยหรอ พี่ไม่อยากทำร้ายผมใช่ไหมอ่ะ ปล่อยผมไปเหอะนะ นะ นะ บอกพวกพี่เขาให้ปล่อยผมไปเถอะ ”
วีดิ้นไปมาอย่างต้องการความเห็นใจ คนตัวขาวยืนทำหน้าไร้อารมณ์ใส่เขาจนเด็กหนุ่มท้อใจ
”พี่กิ ~ สงสารเด็กมอต้นตาดำๆเถอะนะ นะ นะ นะ น้า ผมยังมีอนาคตอีกไกลนะ พี่...”
”วี หยุด”
ยุนกิยกมือขึ้นบังหน้าวีด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เด็กชายรู้สึกเหมือนหยุดหายใจไปทันที
”รุ่นพี่ว่าไง”
ยุนกิหลิ่วตาไปยังด้านหลังของเขา วีหันหลังขวับตามไปมองทันที
.. หล่อว่ะ
ดวงตากลมเบิกออกกว้าง พร้อมกับปากที่ค่อยๆอ้าเปิดออกด้วยความตกใจ
อยู่มาสามปี ไม่เคยคิดว่าจะมีคนหน้าตาดีกว่าเขา(?)อยู่อีกแหะ !
..แต่เดี๋ยวนะ รุ่นพี่งั้นหรอ !?
สายตาคมกริบจ้องกลับมาที่เขาเขม็ง เพียงแค่บังเอิญเห็นแววตาของคนตัวสูงตรงหน้าแค่แวบเดียวก็รู้สึกราวกับถูกดูดกินเรียวแรงออกไป แข้งขาเด็กชายอ่อนเปลี้ยจนเผลอเซถอยไปด้านหลัง
หมับ !
”อ๊ะ ขอบใจนะ”
”ไม่เป็นไรครับ”
เด็กชายสะบัดหน้าไปมาอย่างมึนงง และก่อนที่เขาจะรู้ตัวอะไร..
”ดีมากจองกุก”
…เดี๋ยวๆ จองกุก ?
วีเงยหน้าขึ้นจ้องคนที่กอดเอวเข้าเอาไว้อย่างมึนงง นี่มันเด็กจองกุกที่ชมรมศิลปะไม่ใช่หรอ??
”จองกุก นายอยู่มอสองนี่ ทำไม..”
นี่มันแก๊งรุ่นพี่ แล้วทำไมมีเด็กมอสอง ?
คนที่รัดเอวของเขาเอาไว้ก้มลงส่งยิ้มใสซื่อมาให้ วีขมวดคิ้วจ้องไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆคนเด็กกว่า ก็ได้งงเต๊กไปอีก
… ไอ้เด็กกล้ามใหญ่นั้นก็มีดาวเท่าเขาเลยนี่หว่า แสดงว่าอยู่มอเดียวกับเขาดิ
เดี๋ยว วีงง?!
”นายรู้ไหม ถ้าเป็นเด็กคนอื่นมาปากเปราะกับกลุ่มพี่น่ะ..”
วีละสายตากลับมาตามต้นเสียงนุ่มลึกตรงหน้า คนตัวสูงโปร่งก้าวเท้าเข้ามาอย่างเชื่องช้าจนแทบจะประชิด พร้อมย่อตัวลงจนหน้าอยู่ในระดับเดียวกับเด็กชาย
บ้าจริง ทำไมอยู่ดีๆใจเต้นแรงกะคนหล่อวะ ! ท่องเอาไว้ กุแมน กุแมน กุแมน..
ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก เรียวนิ้วของคนตรงหน้าจัดการเชยคางมนของเขาขึ้น วีกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเขาทันเห็นสายตาเจ้าเล่ห์เพียงแวบเดียวที่หลุดออกมาจากสายตาดุดันน่ากลัวตรงหน้า
”..ฉันจะอัดให้เละติดพื้นเลยล่ะ”
”พี่ครับ ผมขอโทษ อย่าทำไรผมเลยนะ ปล่อยผมไปเถอะ ไอ้เด็กนี่ก็รัดแน่นจริง ปล่อยแขนกุ !!”
วีดิ้นไปมาอย่างรุนแรง แต่ก็ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาออกแรงกอดรัดตัวเขาแน่นขึ้นเท่านั้น
”ทำไมผมต้องปล่อยละครับ“
วีเงยหน้าขึ้นจ้องคนตัวสูงอีกคนอย่างไม่สบอารมณ์
”ก็ฉันจะไหว้พี่เขาไง ปล่อยเซ่ ปล่อยยย !!”
”เอาล่ะๆ หยุดโวยวายได้แล้ว ฉันจะไม่สั่งให้เด็กกระทืบนายหรอกนะ เผอิญวันนี้ฉันอารมณ์ดี”
คนตรงหน้าเขายกยิ้มออกมา วีแทบจะกลั้นกรี๊ด(?)ไม่อยู่ เขาพูดคำว่าขอบคุณแทบจะเป็นพันครั้ง ขาแข้งที่อ่อนแรงเริ่มจะมีแรงทรงตัวขึ้นมาได้นิดหน่อย
..แต่แก๊งสเตอร์ ยังไงก็คือแก๊งสเตอร์ล่ะนะ
”วันนี้พี่ไม่อัด แต่ขอหอมแทนแล้วกันนะ”
ห๊ะ !? อะไรนะ
”หน้าตาจิ้มลิ้มแบบนี้ แก้มคงจะหอมไม่เบาเลยนะ”
”พี่พูดอะไรของพี่นะ เฮ้ยย..!!”
ฟอดด !
ไม่ทันที่จะได้โต้ตอบ ปลายจมูกโด่งก็ชิงกดลงบนแก้มของเขาเสียแล้ว แถมเสียงหอมเมื่อกี้ยังดังใช่เล่นเลยล่ะ แก้มจะช้ำไหมวะ !
ถึงจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ยังมีสติพอ เอาตัวรอดสิวะเห้ย ..!
”ผะ..ผมไปได้แล้วยังฮะพี่..”
วีละลำละลักถามออกมา คนหน้าสวยตรงหน้ายกยิ้ม ก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วเดินถอยหลังห่างออกไป พร้อมคำสั่งที่ทำเอาหัวใจเด็กน้อยหล่นไปกองอยู่ที่หัวแม่โป้งเท้า
”เห็นที่ฉันลงโทษเด็กมันแล้วใช่ไหม ? ทำตามที่ฉันทำเมื่อกี้ซะ แล้วปล่อยมันไปได้”
วีตะโกนเรียกคนตัวสูงที่ส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาอีกครั้ง ก่อนจะเดินหันหลังออกไป แต่เสียงที่ออกไปมันแห้งเหลือเกินเลยออกมาเป็นเพียงลมเท่านั้น เสียงไม่มี
รู้งี้ยอมโดนซ้อมดีกว่าเถอะ นี่มันอะไรกันเนี้ย..!!
......
”โอ้ย เบาๆสิวะ”
”ก็ใครใช้ให้ไปหาเรื่องพี่เขาก่อนล่ะ ดูสิ แก้มแดงหมดเลย โดนเขาซ้อมมาล่ะสิ”
”โอ้ยย อิแบคมึงหลบไปไป โชรงแกมาประคบแทนดิวะ อินี่แรงเยอะฉิบ”
”โอ้ยย อิเรื่องมาก กุไม่อยู่ปฐมพยาบาลมึงและ กุไปดีกว่า”
“มึงจะไปไหน?”
วีรับผ้าห่อน้ำแข็งที่แบคฮยอนโยนมาให้ส่งไปให้โชรงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วจึงทำตาโตใส่ไอ้เพื่อนขี้น้อยใจที่ยืนตัวตรงแถมเดินก้าวเท้าไปใส่รองเท้าอยู่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้วด้วยความสงสัย
”กุจะไปหาน้องยอลของกุ เคนะ ไม่ต้องรั้ง โชรงกุฝากดูมันด้วย กุกลับละ บาย”
”ห่วงแฟนมากกว่าห่วงเพื่อนวะ..”
เด็กหนุ่มบ่นขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
”เนอะ อิแบคนี่ไม่ได้เรื่องเลย”
”แกก็คนแหละโชรง พากันวิ่งหนีเฉยเลยนะ รักกันโคตรๆ”
วีหันกลับมาเบ้ปากใส่เพื่อนสาวด้วยความน้อยใจ
ไม่ให้น้อยใจได้ไง ก็เล่นจับมือกันวิ่งหนีไม่ห่วงชีวิตน้อยๆของเขาเลยสักคน !
ถึงแม้ตอนนี้เขาจะกลับมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัยครบสามสิบสองแล้วก็เหอะ แต่มันน่าเจ็บใจอยู่ดี จากตอนแรกที่ว่าจะประกาศความแมนของตัวเอง กลายเป็นไปเป็นตัวตลกให้เขาแกล้งซะได้ !
คิมแทฮยองแค้นนะจะบอกให้ ! แค้นทุกคน ตั้งแต่ไอ้พี่หน้าเถื่อนที่มันแกล้งเอาจมูกกระแทกแก้มเขาจนแทบหัก ไอ้พี่หน้ายาวที่ทำหน้าตาหื่นกามใส่เขาตอนหอมแก้ม ไอ้คนแปลกหน้ากล้ามเยอะนั่นด้วยที่ดูดแก้มเขาจนเป็นรอยแดงแบบนี้ ไอ้เด็กจองกุกนั่นอีกที่นอกจากจะรัดเอวเขาไม่ปล่อยแล้วยังก้มลงมาหอมแก้มเขาแม่มทั้งสองข้างอีก อ้อ ลืมคนนี้ไม่ได้สินะ ไอ้พี่มินยุนกิ ตอนแรกก็ทำหน้ามึนตึงใส่ แต่พอถึงตาตัวเองมันเล่นทั้งหอมจนแทบจะไซร้คออยู่แล้ว !!!
.. แต่ถ้าจะให้โกรธ ก็คงหนีไม่พ้นไอ้รุ่นพี่หน้าสวยคนนั้นสินะ ที่มันมาสั่งคำสั่งบ้าๆแบบนี้ใส่เขาน่ะ หึย !
”แล้วนี่เจ็บมากไหมวะ แก้มแดงไปหมดเลยเนี้ย โดนต่อยปะมึง แรงเท้าพี่เขาแรงป่ะวะ แล้ว..”
”นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นเพื่อนกุนึกว่ามึงซ้ำเติมกุนะโชรง”
ปาร์คโชรงยิ้มแหยๆกลับมา ก่อนจะวางผ้าห่อน้ำแข็งลงกับตักตัวเอง เมื่อเริ่มเห็นว่าแผลบนแก้มของเพื่อนสนิทเริ่มแดงน้อยลงแล้ว
”กุก็ถามเพราะเป็นห่วงนั้นแหละ ก็ดูสิ จากคิมแทฮยองคนแก้มเนียนใสไร้ที่ติ ผ่านไม่เท่าไร แก้มแดงแจ๊ดขนาดนั้น กุก็ต้องถามไถ่เป็นธรรมดา ว่าแต่ สรุปมึงโดนพี่เขาอัดปะ”
”ช่างมันเหอะน่า ไม่อยากพูดถึงว่ะ..”
”เอาน่า ตอบหน่อยดิ เร็วๆ”
วีจิปากพร้อมหันสายตาหลบสายตาอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนออกด้วยความรำคาญใจ
..ใครจะไปกล้าบอกความจริงกันเล่า
”เออ กุโดนต่อย โอเคปะ”
”โห่ แม่ม แต่มึงก็รอดมาได้ เจ๋งว่ะ หกต่อหนึ่ง เจ็ดพีเลยนะเว้ย”
”พีบ้าพีบอไรเล่า ! ประคบไป กุยังปวดอยู่เลยเนี้ย..”
”เออๆค่ะ ใช้กุจัง วู้ !”
.. คอยดูนะ ถ้าเจอหน้าไอ้พวกบ้านั่นอีกที จะไม่ยอมแน่ๆแหละคราวนี้ !
โดยเฉพาะไอ้หัวหน้าแก๊งน่ะ คอยดูเถอะ คิมแทฮยองคนนี้ไม่ยอมง่ายๆหรอก !!
.........
”เอามาอีกแก้ว อึก..~”
”พอเหอะครับพี่กิ พี่เมาแล้วนะ”
คนอายุน้อยที่สุดขโมยแก้วออกจากมือของคนตัวขาวทันควัน มินยุนกิหันไปจ้องหน้าเด็กตรงหน้าด้วยความโมโห
”พูดเชี้ยไรของแกวะไอ้จองกุก ! พี่แดกนมเปรี้ยว ไม่ได้แดกเหล้า คนอย่างมินยุนกิไม่ลดตัวลงไปดื่มของไร้คุณค่าแบบนั้นหรอกโว้ยย จะอกหักทั้งที มันต้องอกหักแบบมีสุขภาพ !”
”เนอะ ขี้คล่องเลยเนอะพี่เนอะ”
”ช่ายย~ อึก เอาแก้วมา”
คนตาตี่หัวเราะเสียงแหลม ก่อนจะฉวยแก้วจากมือจองกุกส่งคืนให้คนตัวขาว และทันทีที่ได้แก้วคืน ยุนกิก็จัดการเทนมเปรี้ยวดัชมิลค์ลงแก้วแล้วกระดกต่อทันที
”ฮาว่ะ คนเชี้ยอะไร อกหักดื่มนมเปรี้ยว ฮ่าๆๆ”
เสียงทุ้มต่ำหัวเราะขึ้นมากลางวงอย่างขบขัน
”ใช่แล้วว่ะไอ้นัม แต่กุว่านะ น้องไอ้จินแม่มฮากว่าว่ะ จองกุก ยุนกิเขาดื่มนมเปรี้ยวโว้ย ไม่เมาหรอกก”
เสียงหัวเราะดังขึ้นระงมอีกครั้ง จองกุกถอนหายใจเสียงดังอย่างอารมณ์เสีย
”พวกพี่อยู่เล่นไพ่กันไปเหอะ ผมไปแล้ว”
”อ้าว จะไปไหนอะจองกุก”
คนอายุน้อยกว่ารีบลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้มลงมองจีมินด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
”ขึ้นห้อง ไปทำการบ้าน มันยังไม่เสร็จ แล้วบอกพี่จินด้วยว่าให้เก็บบ้านด้วย ถ้าพรุ่งนี้แม่มาเห็นสภาพพวกพี่นอนเกลือกกลิ้งเต็มพื้นกันเหมือนคราวที่แล้ว ผมจะไม่แก้ตัวใดๆทั้งสิ้นให้นะ”
จีมินพยักหน้าส่งๆกลับไป จองกุกเบ้ปากอีกรอบให้กับเสียงเฮดังลั่นของโฮซอกและนัมจุน แล้วจึงสาวเท้าขึ้นชั้นบนไปอย่างว่องไว
”อ้าว ไอ้จองกุกมันไปแล้วหรอวะ”
”มันเพิ่งไปเมื่อกี้หมาดๆเลย พี่กิ พี่คงไม่ได้เมานมเปรี้ยวเปล่าวะ?”
”กุไม่ได้มาววว พูดอะไร คนบ้าที่ไหนเมานมเปรี้ยว ไม่มี๊ ฮ่าๆๆๆๆ”
”กุว่าคนบ้าอย่างพี่แหละ”
จีมินส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นท่าทางสติไม่เต็มของพี่ในกลุ่ม
”ป๊อกเก้า สองเด้ง กุกินมึง ฮ่าๆๆ”
”ไรว้า มึงโกงไพ่กุปะเนี้ยไอ้นัม ไหงกุแพ้เอาๆวะ”
นัมจุนโบกมือไปมา ทั้งๆที่ยังหัวเราะไม่หยุด
”ไม่เล่นแม่มแล้ว อารมณ์เสีย เออ มีใครเห็นไอ้จินมันไหมวะ”
”เห้ยย ไอ้โฮซอก มึงไม่เล่นกะกุใครจะเล่นว้า”
”ไม่รู้ดิพี่ พอกลับมาถึงบ้านก็เห็นเดินไปหลังบ้าน ตั้งนานแล้วยังไม่กลับมาเลย”
”ไม่ใช่ว่าแอบไปดูหนังโป๊น่า..”
”พี่โฮซอก รุ่นพี่จินไม่ได้หื่นกามแบบพี่นะครับ”
โฮซอกขยับปากสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์หลังจากโดนคำตอบของปาร์คจีมินตอกหน้าเข้าไปเต็มๆ
ริมฝีปากอิ่มค่อยๆพ่นควันสีเทาหม่นออกมาปะทะกับบรรยากาศติดลบของช่วงเวลายามค่ำคืน นิ้วเรียวยาวคีบมวนบุหรี่เอาไว้ในขณะที่นัยย์ตาสีรัตติกาลทั้งคู่จ้องมองไปยังท้องฟ้าสีดำสนิท
เขาเหยียดยิ้มออกมาเล็กๆ วันนี้ท้องฟ้าไม่มีดาวเลยสักดวง ..
แต่มันก็แค่ข้ออ้างของสิ่งที่เห็นนั้นแหละ เขาไม่สามารถหลอกตัวเองได้จริงๆงั้นหรอก ว่าเขากำลังให้ความสนใจกับท้องฟ้ามืดๆนั้นน่ะ
.. เพราะสิ่งที่น่าสนใจน่ะ มันคือกลิ่นหอมที่ติดอยู่บนปลายจมูกของเขาต่างหาก
ดวงตากลมโต จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากสีชมพูเล็กๆนั่น และผิวที่ไม่ได้ขาวอมชมพูเหมือนนางเอกหนังญี่ปุ่นเรื่องไหนๆที่เขาเคยดู เพียงแต่มันกลับเป็นสีออกน้ำผึ้งนิดๆ ซึ่งเขาเองก็มองว่ามันเซ็กซี่น่าดูชมเลยทีเดียวล่ะ
ซอกจินเหยียดยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงท่าทางยโสโอหังของเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่น แต่ก็แทบหลุดขำออกมาเมื่อนึกไปถึงใบหน้าหวาดกลัวสุดชีวิตตอนที่เขาขยับตัวไปใกล้เด็กคนนั้นซะเหลือเกิน
.. ถูกใจ
”ไอ้จิน..!!~”
เสียงแหลมๆดังขึ้นจากทางด้านหลัง ซอกจินโยนบุหรี่ลงบนพื้น ใช้เท้าขยี้จนมอดไป แล้วจึงหมุนตัวกลับไปมองคนมาใหม่
ใบหน้าขาวที่ดูท่าทางมึนๆกับชีวิตส่งยิ้มมาให้เขา
”ขอบใจนะเว้ยเพื่อน สำหรับวันนี้ ถึงกุจะไม่ได้ใจน้องเขา แต่อย่างน้อยก็ได้หอมแก้มล่ะวะ ฮ่าๆๆ คนเชี้ยไรก็ไม่รู้ แก้มหอมชะมัดเลย ทั้งหอม ทั้งนิ่ม แถมต้นคอก็หอมม..”
”พอก่อนยุนกิ ฉันว่าฉันแค่สั่งให้พวกแกหอมแก้มเจ้าเด็กนั่นไม่ใช่หรือไง”
ยุนกิเบิกตาตี่ๆของตัวเองขึ้นกว้าง
.. เชี้ย ซวยแล้วไง
”เห้ยย ไม่ๆ ก็แค่หอมไงเพื่อน แต่แบบ กุเผลอไปมองต้นคอน้องเขา มันน่าไซร้ดี ฮ่าๆ แต่ไม่ได้ไซร้นะมึง ไม่ได้จริงๆ เออ”
ชายหนุ่มตีหน้าไร้อารมณ์กลับไป จนยุนกิยอมหัวเราะออกมาด้วยเสียงแห้งๆ ก่อนจะขอตัวกลับไปดื่มนมต่อ
ซอกจินมองตามหลังเพื่อนตัวขาวไปจนลับ ก่อนจะยกยิ้มออกมา
......
”ลงไป น้องวี”
”ป๊า..~ ขอวีไปที่ทำงานด้วยสักห้านาทีดิป๊า”
”ไม่ได้ ป๊ามีประชุมเช้านะ อย่าดื้อกับป๊า ป๊าบอกให้ลงไป”
”โห่ป๊า แต่นี่มันเพิ่งจะหกโมงเองนะ มันเช้าเกินไป ยังไม่มีใครเขามาโรงเรียนกันทั้งนั้นแหละ ขอผมไปนั่งเล่นบริษัทป๊าสัก..”
”ภายในสามวินาที ถ้าป๊ายังเห็นหน้าแก ป๊าจะยึดเงินในกระปุกที่แกจะเก็บไปซื้อเฟอร์บี้คืน..!! “
”ป๊า แต่..~”
”หนึ่ง !!”
”ป๊า..!!~”
”สอง..!!”
”เออๆๆๆ ไปแล้วไปแล้วไปแล้ว ..!!”
วีเปิดประตูรถออกทันทีก่อนจะกระโดดลงจากรถแล้ววิ่งเข้าโรงเรียนอย่างไม่พอใจนัก นี่มันเพิ่งจะหกโมงนะ ปกติเขามานู้น ทันเข้าแถวพอดี เจ็ดครึ่ง !
แล้วเอาอะไรมาขู่ไม่ขู่ จะเอาเงินเขาไป วีไม่ยอมหรอกเว้ยย แมนๆเลย เก็บเงินเองมาตั้งแต่ประถม ไม่ยอมให้พ่อมาพรากไปหรอก ชิ !
”แล้วนี่ฉันจะไปไหนได้วะเนี้ย..”
เด็กชายพึมพำออกมาอย่างหมดที่ไป หลังจากสาวเท้าเข้ามาถึงตัวโรงเรียนได้ก็พบว่าทั้งโรงเรียนเงียบกริบ มีคนเดินไปมาอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น
”ไปกินข้าวก่อนก็ได้วะ หึย !”
หลังจากบ่นกับตัวเองจนจบ คนตัวเล็กก็เดินระลิวตรงไปที่โรงอาหารทันที
และอย่างที่เดา โรงอาหารคนน้อยอย่างกับโรงเรียนร้าง..
แต่อย่างน้อยก็ยังเปิดฟงเปิดไฟให้มันสว่างล่ะวะ !
ขาเรียวยาวก้าวตรงไปยังร้านขายขนมปัง หยิบแซนวิชส่งๆมาชิ้นหนึ่งก่อนจะวางเงินไป แล้วจึงหันหลังตั้งใจจะเดินไปหาที่นั่งกิน
”อ้าว นายคนเมื่อวานนี้”
..เวรอะไรของกุเนี้ย
”หลบไป”
วีเบ้ปากใส่เด็กมอสองผิวขาวสว่างที่บังเอิญมายืนอยู่ด้านหลังเข้าตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้ ก่อนจะเดินเลี่ยงหลบออกไปทางซ้าย
..ซึ่งมันก็เดินมาดักทางซ้าย
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะขยับตัวไปทางขวา
..ซึ่งมันก็ขยับมาดักด้านขวาเช่นกัน
ไม่ไหวแล้วนะ !
วีถอนหายใจเสียงดังอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องไอ้เด็กตัวสูงแต่อายุน้อยตรงหน้าเพื่อแสดงท่าทางไม่พอใจ แต่สิ่งที่ได้กลับเป็นรอยยิ้มขบขันเท่านั้น
”ยิ้มบ้าอะไร..! ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม หลบไปโว้ย !””
วียกมือขึ้นตั้งใจจะผลักไหลไอ้เด็กโข่งตรงหน้าออก
หมับ..
”เดี๋ยวสิครับพี่วี..”
วีเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของฝ่ามือที่สัมผัสอยู่บนหลังมือของตัวเองอย่างตกใจ รอยยิ้มใสซื่อส่งตรงกลับมา
”พี่มาว่าผมปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเนี้ย..”
คนตัวเล็กกว่าเบิกตากว้างเมื่อเด็กมอสองตรงหน้าก้มหน้าลงมาจนปลายจมูกแทบจะชนกัน
” ..เคยลองชิมแล้วหรอครับ ถึงได้รู้น่ะ”
....
ผลัก !
”ไอ้เด็กบ้าโว้ยย !!”
วีตัดสินใจรวบแรงผลักอกเด็กชายตรงหน้าออกเต็มแรง ก่อนจะรีบวิ่งสวนออกมา จากตอนแรกว่าตั้งใจจะหาที่นั่งที่โรงอาหาร ปลายทางเปลี่ยนกระทันหันไปเป็นห้องเรียนเลยแล้วกัน..
..วันนี้อากาศร้อนชะมัด โรงเรียนเปิดฮีทเตอร์แรงไปใช่ไหมเนี้ย ?!
หลังจากเหตุการณ์อันตรายเมื่อเช้า มันส่งผลให้เด็กชายคิมแทฮยองระดับชั้นมอสามทับสี่ไม่ยอมลงไปกินข้าวกลางวันกับเพื่อนๆ แม้ว่าเพื่อนจะฉุดกระชากลากถูแค่ไหนก็ตามเถอะ !
บ้าจริง ภาพมันติดตา กลัวจะไปเจอด้วย เด็กบ้า บ้า บ้า บ้า โว้ยยย !
วีนั่งทุบโต๊ะอยู่ในห้องเรียนคนเดียวอย่างไม่พอใจ ทำไมไอ้เด็กนั่นมันจะต้องมาพูดจาแบบนั้นแกล้งเขาด้วยวะ เขาไม่ใช่ตัวตลกนะ หึยย !
”แทฮยอง ไม่ลงไปกินข้าวหรือไง”
วีหันหน้าไปทางประตู คุณครูประจำชั้นคนสวยยืนจ้องเขาอยู่ตรงหน้าประตูด้วยสีหน้าสงสัย
”ผมห่อข้าวมากินอ่ะครับอาจารย์ แหะๆ”
”อย่าให้รู้นะว่าไดเอท ไม่งั้นครูจะรายงานผู้ปกครอง”
”โห้ยยย เรื่องแค่นี้ถึงกับบอกพ่อแม่เลยหรอค้าบ ครูอ่า~”
”ดูตัวเองสิ ผอมจนลมจะพัดปลิวได้อยู่แล้ว ไหนๆก็ไม่ลงไปกินข้าวแล้ว ไปๆ ไปช่วยครูย้ายของสิ วันนี้ครูต้องย้ายห้องพักครูใหม่”
”ย้ายจากไหนไปไหนอ่ะครับ”
ครูสาวยักไหล่ ก่อนจะยิ้มออกมา
”ไม่ไกลมากหรอก ก็แค่จากตรงนี้ ไปตรงโน้นนนนนน แค่นั้นเอง”
เด็กหนุ่มมองตามปลายนิ้วของครูประจำชั้น ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ ไม่ไกลเลยครับ..
”โอเคไหม”
..เข้ามาขอความช่วยเหลือขนาดนี้ เขามีสิทธิ์ปฏิเสธไหมอ่ะ? ถ่อ..
”โอเคครับครู”
......
”เอาล่ะ เดี๋ยวนายช่วยยกกองหนังสือตรงนี้ไปแล้วกัน เอาไปเท่าที่ไหวนะ แล้วค่อยกลับมาเอาใหม่ โอเคไหม”
”โอเคครับ”
วียิ้มส่งกลับให้อาจารย์ที่ยิ้มกลัวมาเช่นกัน จนกระทั้งเธอเดินลับหลังหายไปเพื่อสั่งการนักเรียนคนอื่นทีก็มาช่วยขนของเช่นกัน..
”คงจะย้อนกลับมาหรอกนะ ไกลโพ้นขนาดนี้ เฮ้อ..”
วีสอดส่องมองกองหนังสือที่เรียกได้ว่า เยอะเอาการอย่างคาดเดา
”เอาวะ เอาไปหมดนี้ก็ได้มั้ง ไม่เป็นไรหรอก..”
สุดท้ายคนตัวเล็กก็จัดการหอบหนังสือกองโตขึ้นมาทันที แม้มันจะหนักมากก็เถอะ แต่ความขี้เกียจมันรุนแรงกว่า !
”หลบหน่อยครับ อ่าขอทางหน่อยครับ ผมมองไม่เห็นทางครับ หลบหน่อยนะ ขอบคุณครับ”
สรุปก็คือตลอดทั้งทางเดินวีก็พูดอยู่แค่คำนี้คำเดียว เพียงเพราะกองหนังสือที่มันหนาบดบังทางเดินก็ส่วนหนึ่ง อ้อมแขนที่เริ่มล้าก็ส่วนหนึ่ง
เมื่อไหรจะถึงวะ !
”เห้ยๆ ..! ไอ้บ้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ !”
เสียงผู้หญิงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากทางข้างหน้าของเขา ตามด้วยเสียงของรองเท้านันยางอย่างดีที่เสียดสีกับพื้นดังเข้ามาเรื่อยๆ
”เฮ้ยๆ อย่าชนนะเห้ยย..!!”
โครมม!!
..แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันซะแล้ว
”เห็นไหม ทำคนเจ็บตัวเลย นายเอาสมุดการบ้านฉันมาคืนเดี๋ยวนี้ ..!!”
”กะอีแค่ขอลอกการบ้านมันจะลำบากอะไรนักหนาวะ คะแนนเก็บเธอก็เยอะอยู่แล้วนี่ หัดเห็นใจคนอื่นบ้างได้ปะ”
”ก็หัดทำการบ้านเองสิยะ !”
”ก็จะไม่ทำ จะทำไมละ !”
”กรี๊ดดด !! ไอ้ปาร์คจีมิน แกตายซะเถอะ..!!”
เสียงแวดๆและเสียงของเด็กผู้ชายที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นเป็นสงครามเล็กข้างๆตัวเขา วีค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อมองหาต้นเหตุของเสียงดังน่ารำคาญนี่
”โอ้ย เจ็บชะมัดเลย”
ฝ่ามือเล็กกุมหน้าผากเอาไว้ มองไปรอบๆตัวยิ่งใจจะสลาย นี่เขาประคองหนังสือมาเพื่อมาเก็บมันให้เป็นกองใหม่เนี้ยนะ !??
มองหันไปเห็นคนทะเลาะกันด้านข้างยิ่งอารมณ์เสียใหญ่ นี่กะจะไม่สนใจกันเลยไงวะ โว้ยยยย !
”ก็แกขอดีๆไม่เป็นไง ทำไมต้องขโมยมาห๊ะ”
”ก็รู้ว่าขอดีๆแล้วเธอก็ไม่ให้ไง เลยต้องขโมย”
”ก็รู้ว่าคนไม่อยากให้ก็ยังหน้าด้านขโมย นายนี่มัน..!!”
”โอ้ยยย! จะทะเลาะก็ทีหลังได้ไหม นี่ไม่มีใครคิดจะรับผิดชอบหน้าผากฉันเลยไงวะ !”
คนทั้งสองหันขวับมามองที่เขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
”หึย ! ฝากไว้ก่อนเหอะนาย”
เด็กหญิงชี้นิ้วคาดโทษจีมินเอาไว้ ก่อนจะหันหลังกระแทกเท้าเดินออกไป เสียงหัวเราะสะใจดังขึ้นข้างๆตัวของวีจนน่ารำคาญ
วันนี้เขาเจอแต่คนบ้าอะไรวะ ?
”น่ารำคาญจริง วุ้ย”
วีตัดสินใจยันตัวลุกขึ้น ปัดเสื้อผ้าตัวเองแล้วรีบๆรวบรวมกองหนังสือใหม่อีกครั้ง เวลาใกล้หมดแล้ว เดี๋ยวจะเข้าเรียนแล้ว และเขาไม่ต้องการให้มีประวัติสาย ถึงแม้ว่าเขาจะเฉียดฉิวมาตลอด แต่สายก็ไม่เคยขึ้นอยู่ในบัญชีของเขาสักครั้งนะ !!
”เมื่อกี้นายว่าใครน่ารำคาญนะ”
วีเงยหน้าขึ้นจ้องคนที่มองมาที่เขาด้วยหน้าตาไม่พอใจ พร้อมน้ำเสียงหาเรื่องนั่นด้วยสีหน้าเซ็งโลก
”ด่าแกไง จบไหม เดินมาชนไม่พอ ขอโทษไม่มี ถ้าไม่คิดจะทำอะไรดีๆก็รีบๆลุกแล้วเดินไปไกลๆไป รำคาญ !”
วีละสายตาลงกลับมาสนใจกองหนังสือเหมือนเดิม จะว่าไปไอ้หมอนี่ก็หน้าคุ้นๆแหะ
ปาร์คจีมินจ้องใบหน้าครึ่งเสี้ยวของเด็กหนุ่มตรงหน้าขณะพยายามรวบรวมหนังสือให้เป็นกองอีกครั้งแล้ว ครั้งเล่า..
”โอ้ย ล้มอีกแล้ว !”
”มาฉันช่วย”
”ไม่ต้อง”
จีมินเลิกคิ้วใส่คนหน้าสวยตรงหน้าที่เงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือมาไล่เขา
”บอกว่าไม่ต้องไง นี่ แก !”
วีตะโกนขึ้นอย่างอารมณ์เสียเมื่อคนตาตี่ตรงหน้าผลักตัวเขาออกจากกองหนังสือ ในขณะที่เด็กชายกำลังเตรียมคำด่าจะพ่นออกมาอยู่นั้น..
”ที่เหลือนายขนแล้วกัน ฉันช่วยแค่นี้นะ แล้วนำทางด้วยว่าจะขนไปไหน ฉันคลำทางไปเองไม่ถูกหรอกนะ”
วีจ้องอ้อมแขนกำยำที่แบกหนังสือเกือบยี่สิบเล่มเอาไว้ด้วยสายตาตื่นตะลึง
”จะอึ้งอะไร เร็วๆดิวะ หนัก !”
”อะ .. อืมๆ เดี๋ยวฉันนำทาง แปปนะ”
วีรีบรวบหนังสืออีกสิบเล่มที่เหลือเข้ามากอดไว้ แล้วยันตัวลุกขึ้นเดินนำไปด้านหน้าทันที
......
”นายชื่ออะไรหรอ”
”นายถามชื่อฉัน?”
วีพยักหน้าให้คนที่แบกหนังสือเดินอยู่ข้างตัวเขาเล็กๆ
ตาตี่ๆนั่นหรี่ลงทำให้ยิ่งตี่เข้าไปอีก
”นี่ นายจำฉันไม่ได้จริงหรอวะ”
”จำอะไร เราเคยเจอกันที่ไหน จำผิดคนป่าว”
วีหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินเลี้ยวเข้าไปในห้องพักครูที่มุ่งหมายทันที
”วางหนังสือไว้นี่แหละ เดี๋ยวครูเขาก็มาจัดเอง”
เด็กหนุ่มจัดการวางหนังสือลงบนโต๊ะอย่างเบามือ
ตุบ !
.. แต่คงไม่ใช่กับเพื่อนร่วมทางของเขาอ่านะ
”นี่ ! วางให้มันเบาๆหน่อยได้ไหม หนังสือเขามีครูนะ”
เด็กหนุ่มแวดขึ้น ก่อนจะพลิกตัวหันมาประจันหน้ากับเพื่อนใหม่
”นี่นายจำฉันไม่ได้จริงๆหรอ”
”จะทำอะไรน่ะ..!”
วีเอาหลังแนบกับขอบโต๊ะด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆคนตรงหน้าก็ทำหน้ามีเลศนัย แถมเดินไล่ต้อนเขาเข้ามาเสียด้วยสิ
”จะ.. จำอะไร ฉัน..!’’
ตุบ..!
’’คิดดีๆสิ ว่าเราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่านะ’’
’’อะ..อะไรของนาย ออกไปห่างๆหน่อยดิวะ !’’
วีหายใจติดขัดไป เมื่อแขนแข็งแรงทั้งสองข้างทาบลงกับโต๊ะทางด้านหลังเขา พร้อมกับใบหน้าสงสัยใคร่รู้ที่ยื่นเข้ามาประชิดอย่างรวดเร็ว
’’คิดสิ ฉันให้โอกาสนายคิด ภายในห้าวินาที ว่าเราเคยเจอกันที่ไหน’’
’”ตะ.. แต่ว่าเราไม่..”
”ถ้านายจำไม่ได้ ฉันจะทวนความจำให้นะ”
เขาไม่รู้หรอก ว่าทวนความจำที่ว่า มันคือการทวนแบบไหน
..รู้แค่ว่าสายตาที่มีเลศนัยแฝงส่งตรงมายังเขาแบบนี้ แถมในห้องพักครูใหม่ก็ไม่มีใครอยู่สักคน เขามั่นใจนะ ว่าเขาเป็นผู้ชายแท้ แต่มันอดกลัวไม่ได้จริงๆ
”ตะ.. แต่ว่า”
”หนึ่ง”
”ฉันจำไม่ได้..”
”สอง”
”เห้ย ! นายจำคนผิดหรือเปล่า..”
”สาม สี่”
”ไอ้บ้า ! ไวไปแล้วนะ”
”ห้า”
”นาย..”
”ไม่ทันแล้วล่ะ”
เด็กหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก เมื่อใบหน้าของคนตรงหน้าเลื่อนเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว คนตัวผอมหลับตาแน่นด้วยความตกใจ
”จีมิน ทำอะไร”
เสียงคุ้นหูดังขึ้น คนตรงหน้าเด้งตัวออกห่างจากวีทันที
..ไม่รู้หรอกว่าใคร แต่กุขอบคุณไว้ก่อน เกือบใจวายแล้วไหมละ !
”เปล่าครับ เห็นเขาแก้มเปื้อนเลยปัดให้เฉยๆน่ะ”
”เหรอ..”
คนที่ชื่อจีมินอะไรนั่น ค่อยๆถอยออกห่างจากตัวของวีไป พร้อมก้มหน้านิ่งอีกต่างหาก แล้วใครล่ะวะที่มา ทำไมต้องหวาดกลัวขนาดนั้นกัน
เสียงรองเท้าที่กระทบพื้นดังเข้ามาเรื่อยๆ จนมันมาหยุดตรงหน้าของเขาเอง
”คิม ซอกจิน..”
ใครว่ะ ซอกจิน?
วีละสายตาจากชื่อที่ปักบนเสื้อนักเรียนสีขาวขึ้นไปมองหน้าตัวการที่สาวเท้ามายืนตรงหน้าเขาก่อนจะสะดุ้งจนหลังชนโต๊ะ
”อั๊ก ! แกอีกแล้วหรอ !!”
ชี้หน้าไปด้วย ร้องโอดครวญไปด้วย
ไม่รู้ล่ะ ไม่ยอมแพ้หรอกคราวนี้ แต่เจ็บหลังชะมัดเลย ฮือ..
”ยังกะพรหมลิขิตเลยนะ น้องวีคนสวย”
”พรหมลิขวิดสิไม่ว่า มาทำบ้าอะไรที่นี่เนี้ย โอ้ย..”
เจ้าของใบหน้ายิ้มแย้มแฝงอารมณ์กวนประสาทตรงหน้าเอียงคอมองลงมาที่คนตัวเล็กกว่าเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา
”ไม่เจอตั้งคืนหนึ่ง คิดถึ๊ง คิดถึง”
วีเลิกคิ้วขึ้นใส่คนตัวสูงตรงหน้า ทั้งๆที่ฝ่ามือยังลูบหลังปอยๆ
รอยยิ้มกวนประสาทตรงหน้าโน้มตัวลงมาใกล้ เด็กชายแทฮยองเอนตัวไปด้านหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องหน้าระยะประชิดรอบสอง เพราะเขาไม่ต้องการเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อีก
.. คนบ้าไรวะ หล่อจนผู้ชายด้วยกันยังใจสั่นเลย !
”กำลังคิดว่าพี่หล่ออยู่ใช่ไหมละ”
รู้ได้ไงวะ ..!!
”ไม่ต้องคิดมากหรอก จะว่าไปพี่นี่คิดถึงน้องจริงๆนะเนี้ย”
”เอานิ้วออกไปนะมึง !”
นิ้วเรียวยาวที่แตะลงบนแก้มเนียนของเด็กชายหยุดนิ่งลง ซอกจินยกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นรอยแดงอ่อนๆบนแก้มของเด็กชาย
”แดงดีนะ หึ..”
”ดีพ่องงงงงง..! เปลืองน้ำแข็งบ้านกุเอามาประคบสิ ไม่แคร์หรอกนะจะเป็นรุ่นพี่หรือรุ่นน้องน่ะ เอาหน้าออกไป เอานิ้วออกไป เอาแก๊งพวกแกออกไปจากชีวิตฉันด้วย ออกไป !!”
”ปากดีชะมัดเลย เด็กคนนี้..”
โอ้ยยย ..!! คนบ้าไรวะคนด่ายังยิ้มให้อยู่ได้
วีกัดฟันแน่นด้วยความไม่พอใจ
”ถอยไป ไม่งั้นกุชนมึงจริงๆนะเว้ย”
”ชนได้ก็ชนสิ”
คิ้วหนาๆยกคิ้วลงอย่างกวนโทสะ วีคำรามออกมาเสียงดัง ก่อนจะออกแรงผลักไหล่คนตรงหน้าเต็มแรง ไม่ล้มก็เซละวะ
กึก..
ผิดคาดแหะ
”นี่แนะๆ ..!!”
ใส่เอ็ฟเฟคเสียงด้วย เผื่อจะช่วยได้ วีออกแรงผลักคนตรงหน้าเกือบสิบครั้งจนหอบ จากที่คิดว่าจะล้มหรือเซ ขอเปลี่ยนใหม่นะเอาเป็นว่า ขอแค่ขยับบ้างก็ดีเหอะ คนหรือกำแพงวะ!
”แฮกๆ .. คนหรือกำแพงวะ ไม่ขยับเลย ชาติก่อนเกิดเป็นบิ๊กแบ็คกันน้ำท่วมไงวะ ไอ้บ้า ไอ้กำแพงเมืองจีน ไอ้ภูเขาไฟฟูจิ ไอ้ โว้ยยยย ..!!”
”หึหึ..”
”หึบ้าไร เดี๋ยวกุตบตกตึกเลย ..!!”
”หึ.. ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะดังลั่นห้องพักครู จินหัวเราะจนตัวงอก่อนจะปาดน้ำตาออกจากหางตา พยายามยั้งตัวเอง แต่พอหันมาเจอคนตรงหน้าที่ยืนทำหน้างงใส่ก็อดขำออกมาอีกไม่ได้
”ขำเชี้ยไรของมึงวะ เจดีย์สามยอด !”
”พี่จิน.. หัวเราะงั้นหรอ?”
เสียงของบุคคลที่สามที่วีแทบจะลืมไปแล้วว่าอยู่ในห้องดังขึ้น เพราะคำถามของจีมินทำให้ซอกจินหยุดขำได้ทันที
”ไอ้นี้ก็บ้า ขำแทบตาย บทจะหยุดก็หยุดซะไวจนไม่ทันตั้งตัว”
วีหลุดหัวเราะออกมานิดนึง ก่อนจะพยายามผลักคนตรงไหนออกต่อ
..ความจริงน่าจะอาศัยตอนมันขำหนีออกไป ไอ้เราก็เอาแต่มึนงงเว้ย หึย !
”พอเหอะพี่ จะหมดเวลาพักผมละ ผมต้องเรียนนะ !”
”นายแปลกดีนะ”
”เอ้า ว่ากุเป็นของแปลกซะงั้น”
”ปากจัดด้วย”
”ด่ากุปากหมาอีก โอ้ย อะไรของพี่วะเนี้ย..”
“..ชอบว่ะ”
ซอกจินแลบลิ้นออกมาเพื่อเลียริมฝีปากพลางจ้องมาที่เด็กน้อยตรงหน้าไม่วางตา
..ดะ..เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พี่แกพูดว่าอะไรนะ
เด็กชายเบิกตากว้าง มือไม้ระเกะระกะหาที่อยู่ไม่ได้ สายตากรุ้มกริ้มของคนอายุมากกว่ากำลังทำให้เขาหวาดกลัว
”ตะ.. แต่ผมชอบผู้หญิง..”
”ก็ลองดูสิ..”
” .. ”
”ขนาดผู้หญิงหรือตุ๊ดก็ยังยอมสยบให้ฉันเลย”
วีจ้องคนหน้าหล่อตรงหน้าด้วยสายตาที่ฉายแววงุนงงชัดเจน ซอกจินยกยิ้มขึ้นที่มุมปากบางๆ
”แล้วนับประสาอะไรกับผู้ชายที่ไม่แมนแบบนาย”
”นี่..!!”
ฟอดด !
โดยไม่ทันตั้งตัว แก้มอีกด้านหนึ่งที่ไม่โดนจัดการไปเมื่อวานก็ถูกจมูกคมกดฝังลงมาซะเต็มเปาอีกครั้ง เด็กชายตัวน้อยอ้าปากค้าง ยกนิ้วขึ้นตั้งใจจะชี้ด่า แต่ก็..
”จะเข้าเรียนแล้ว ไปเข้าเรียนไปจีมิน”
”คะ..ครับผม”
”ส่วนนาย..”
รอยยิ้มกวนประสาทอีกครั้ง พร้อมกับปลายนิ้วของเขาที่แตะลงบนริมฝีปากอิ่มของตัวเอง สัมผัสสุดท้ายก่อนที่เด็กชายแทฮยองจะกลับมามีสติก็คือ สัมผัสบางเบาจากปลายนิ้วของไอ้รุ่นพี่โฉดคนนั้นที่แตะลงบนริมฝีปากของเขา
กว่าจะลากสติกลับมาได้ รู้ตัวอีกทีกริ่งเข้าเรียนก็ร้องลั่นเสียแล้วสิ..
ความคิดเห็น