คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Page 1113 : เด็กของฮวังมินฮยอน
ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอขนาดใหญ่ภายในสตูดิโอที่ใช้ถ่ายรายการ
ทำให้ใครบางคนที่นั่งอยู่ด้านล่างเสมองไปทางอื่น
ควอนฮยอนบินทำทีเป็นชวนคนนั้นคนนี้คุยเพื่อหลีกหนีภาพบาดตาของคนที่เขาชอบกับเด็กอีกคนที่ติดพี่เขาแจ
"ดูสิ ๆ ซอนโฮมันเอาใหญ่แล้ว
แหนะมีจะจูบด้วย" ทั้งที่พยายามจะหลีกหนีให้พ้นจากเรื่องนี้
แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเป็นใจให้มันเป็นอย่างนั้น
"พี่มินฮยอนนี่เด็กในสังกัดเยอะจริง ๆ"
มีคนเดียวเถอะ นั่งหัวโด่อยู่นี่ไง
"น่ารักขนาดนั้น ใคร ๆ ก็อยากเข้าใกล้"
อย่าเลย แค่มีลูกเจี๊ยบคนเดียวก็แกะออกจะยากอยู่แล้ว
"แถมตัวหอมด้วย"
บอกตรงนี้เลยว่าหวงมาก
"ฮยอนบินดูสิ"
ถ้าไม่ติดที่คนข้างบนเป็นพี่ เขาอยากจะมัดผมยาว ๆ ปิดปากเจ้าของมันจริง ๆ
"เห็นแล้ว" ฮยอนบินตอบกลับเสียงเย็น นั่นแหล่ะมุนบกถึงเริ่มรู้ตัวว่าเขาดันไปจี้จุดอีกฝ่ายเข้าให้แล้ว
"เด็กมันขี้อ้อนก็งี้แหล่ะเนอะ ไม่มีอะไรหรอก"
ได้แต่ปลอบใจอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าช่วยให้อะไรดีขึ้นหรือเปล่า
"อือ"
●
"ฮยอนบิน" คนถูกเรียกชื่อหันกลับมามอง
ยิ่งเห็นใบหน้าที่เขาหลงใหลยิ้มให้แบบนั้นแล้ว ในใจยิ่งรู้สึกเจ็บกว่าเดิม
"ครับ"
"เดี๋ยวเสร็จจากนี้ เราจะไปกินเนื้อกัน
ไปด้วยกันนะ"
"เราที่ว่านี่ ... มีใครบ้างครับ"
"มีพวกพี่ แล้วก็ซอนโฮขอไปด้วย"
มินฮยอนชี้ไปที่กลุ่มของจงฮยอน มินกิและดงโฮ ส่วนชื่อสุดท้ายกำลังยิ้มแป้นแล้นอยู่ข้าง ๆ เขานี่ล่ะ
"อ่อ...ไม่ล่ะครับ"
แค่ได้ยินชื่ออีกคน
ฮยอนบินก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที
ให้ตายสิ ... เขาเกลียดเวลาที่ตัวเองเป็นแบบนี้จริง
ๆ
"ไม่ว่างเหรอ"
ยิ่งได้ฟังเสียงหงอย ๆ ของคนเป็นพี่ด้วยแล้ว
ยิ่งรู้สึกไม่ดีเข้าไปใหญ่
"เปล่าครับ ... ไม่อยากไป"
ถ้าเป็นปกติแค่พี่มินฮยอนมองมา เขาก็เดินตามไปทุกที่แล้ว
เพียงแต่วันนี้ความรู้สึกอึดอัดมันทำให้ต้องปฏิเสธอีกฝ่ายไป
"เหรอ ... งั้นไว้คราวหน้าแล้วกันนะ"
มินฮยอนส่งยิ้มทื่อ ๆ ให้น้อง ก่อนจะหันหลังกลับไปหากลุ่มเพื่อนที่รออยู่
"อ้าว มันไม่ไปด้วยเหรอ ผิดคาดแฮะ"
ดงโฮชะเง้อผ่านไหล่มินฮยอนไปมองน้องชายตัวสูงที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
"อือ เขาบอกไม่อยากไป" เสียงเศร้า ๆ
ของมินฮยอนทำให้เพื่อน ๆ ใจไม่ดีไปด้วย
เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้กันนะ
"ไปกันยังครับ" เสียงร่าเริงของน้องเล็กจากคิวบ์ทำให้ทั้งสามคนถึงบางอ้อทันที
●
เนื้อย่างในเตากำลังสุกน่ากิน
ตอนที่สายตามินกิไปปะทะกับร่างของใครบางคนที่ทำให้เพื่อนของเขานั่งหงอยเขี่ยผักในจานไปมาเหมือนคนไม่ได้เอาวิญญาณมาด้วยแบบนี้
"จงฮยอน"
นิ้วเรียวสะกิดเพื่อนที่นั่งข้างกันเบา ๆ
"อะไร" จงฮยอนคีบเนื้อเข้าปาก
ก่อนจะหันไปมองมินกิที่ยังสะกิดไม่เลิก
"นู่น"
คำว่านู่นของเพื่อนทำให้จงฮยอนมองไปตามวิถีสายตา
ร่างสูงใหญ่ของคนที่บอกว่าไม่อยากมากำลังมองมาทางโต๊ะของพวกเขา
"โอ้วว นั่นพี่ฮยอนบินนี่ครับ
ไหนว่าไม่อยากมา" ซอนโฮที่กำลังเคี้ยวอาหารในปากตุ้ย ๆ พูดขึ้นเสียงดัง
ดีที่คนในร้านมีไม่มากและส่วนใหญ่เป็นผู้ชายวัยกลางคน
"พี่ครับ พี่ฮยอนบิน ทางนี้ ๆ"
เด็กตัวสูงยังไม่ยอมหยุดส่งเสียง แถมยังโบกไม้โบกมือให้อีกฝ่ายด้วย
มินฮยอนหันไปมองตั้งแต่ได้ยินซอนโฮอุทานว่าเห็นฮยอนบินแล้ว
เด็กตัวสูงไม่ใส่อะไรบดบังใบหน้า สายตาคมจับจ้องมาทางโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่
พอได้สบตากันอีกฝ่ายก็ลุกออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ไปเสียดื้อ ๆ
"เอ้า พี่เขาจะไปไหนน่ะ ไม่เห็นเราเหรอ"
ซอนโฮมองตามพี่ชายร่างยักษ์ไปด้วยความงุนงง
"เดี๋ยวมานะ" มินฮยอนขอตัวออกไปจากกลุ่ม
ขายาวรีบเร่งตามอีกฝ่ายที่เห็นหลังอยู่ไว ๆ
●
"เดี๋ยว"
แรงยึดที่ชายเสื้อทำให้ฮยอนบินหันไปมอง พี่ชายที่เขารู้สึกดีด้วยกำลังยืนหอบอยู่
มือของอีกฝ่ายกำเสื้อของเขาแน่นจนขึ้นรอยยับ
"ไปคุยกันที่รถเถอะครับ" ฮยอนบินจูงมืออีกฝ่ายไปที่รถตัวเอง
ก่อนจะเปิดประตูให้คนเป็นพี่เข้าไป
บรรยากาศในรถเงียบเสียจนได้ยินเสียงข้างนอกลอดผ่านกระจกเข้ามา
มินฮยอนเหลือบมองอีกฝ่ายที่นั่งเคาะพวงมาลัยรถเป็นจังหวะ
ไม่มีทีท่าว่าจะมาคุยอย่างที่บอกเขาแม้แต่น้อย
"คือ...”
“ขอโทษนะครับ" สองเสียงเปล่งขึ้นมาพร้อมกัน
และวิถีสายตาก็โคจรมาปะทะกันในที่สุด
"ผมงี่เง่าเอง
น้อยใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง"
"ผมชอบพี่เพราะพี่เป็นแบบนี้
แต่กลับโกรธที่มีคนชอบพี่ด้วยเหตุผลเดียวกับผม"
"กับคนอื่นพี่เห็นเป็นน้องจริง ๆ"
"แต่กับนาย"
"ชู่วว"
ฮยอนบินใช้นิ้วชี้หยุดคำพูดของคนเป็นพี่ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นริมฝีปากแทน
“ผมรู้ว่าผมเป็นของพี่
... เด็กของฮวังมินฮยอน” ฮยอนบินละริมฝีปากออกมาพูดอะไรบางอย่างก่อนจะกลับไปใช้จูบแทนการพูดคุยอีกครั้ง
คนฟังได้แต่หน้าแดงที่จู่ ๆ
ก็กลายเป็นเป็นเจ้าของเด็กยักษ์ไปเสียแล้ว มือบางกำเสื้อเชิ้ตของคนที่กำลังจูบตัวเองแน่น
ริมฝีปากอิ่มลิ้มรสความหอมหวานเลยไปถึงลำคอและไหปลาร้าของอีกฝ่าย
“ฮยอนบิน ... โทรศัพท์”
มินฮยอนหยุดการกระทำอีกฝ่ายโดยการแตะที่ไหล่เบา ๆ
“ช่างสิครับ” ว่าแล้วก็โน้มตัวเข้ามา
หวังจะได้ลิ้มรสริมฝีปากอีกคนกี่ครั้ง
“หยุดก่อน” ฮยอนบินถูกมือของคนเป็นพี่ปิดปากไว้ก่อนที่จะได้เข้าใกล้อีกครั้ง
เด็กตัวสูงถอยกลับออกมาที่นั่งฝั่งคนขับ ถึงจะโดนขัดจังหวะแต่ใบหน้ากลับยังยิ้มระรื่น
“ว่าไง ดงโฮ”
มินฮยอนเหลือบมองคนที่กำลังนั่งอยู่หลังพวงมาลัย
แต่ก็ต้องรีบหลบตาเมื่ออีกฝ่ายกำลังจ้องเขาอยู่ พร้อมขยับริมฝีปากแบบไม่มีเสียงว่า
‘ผมอยากจูบอีก’
‘อีกนานไหมกว่าจะเข้ามา
ถ้านานซอนโฮมันจะขอสั่งเนื้อเพิ่ม มันยังไม่อิ่ม เฮ้ย นั่นเนื้อฉัน ไอ้...’ เขามัวแต่ถลึงตาใส่อีกคนที่กำลังหัวเราะแบบไม่มีเสียง
เลยไม่ได้ยินปลายสายชัดเจนเท่าไหร่นัก
“อย่าเพิ่ง” มินฮยอนกำลังผลักอีกฝ่ายที่กำลังโน้มตัวลงมาใกล้ออก
พร้อมทำเสียงดุใส่
‘เมื่อกี้ว่าไงนะ’
“เปล่า ๆ”
มือบางป้องเสียงปลายสายไว้ก่อนจะพูดกับคนในรถเสียงเบา ‘ขอคุยจบก่อน’
‘ตกลงนานใช่ไหม จะได้สั่งเนื้อเพิ่ม’
“อื้อ นาน” ฮยอนบินยกยิ้มก่อนจะเอื้อมมือมาเอาโทรศัพท์ไปกดตัดสาย
หลังจากนั้นมินฮยอนก็ถูกอีกฝ่ายกักไว้ในรถกว่าค่อนคืน
●●●
#HwangAndTheKwon
@daisieelady
ความคิดเห็น