คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Page 1113 : เขินเหรอ ?
ฮวังมินฮยอนหยุดยิ้มไม่ได้จริง ๆ
เมื่อเห็นใครบางคนเขินจนทำตัวไม่ถูกแบบนี้
ตอนแรกที่ตกลงกันไว้ว่าจะทำแบบนั้นบนเวที
มันจบลงอยู่แค่ต่างคนต่างจับไหล่แล้วมองหน้ากัน แต่ไป ๆ มา ๆ
ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาทำท่าทางแบบนั้นกับอีกฝ่าย ...
ท่าทางที่โดนเพื่อนรักอย่างจงฮยอนค่อนขอดว่า ‘อ่อย’
“อ่อยอะไร”
“ไม่เห็นเด็กมันเกร็งเหรอ ทำต่ออีกหน่อยมีหวัง ...”
จงฮยอนหยุดพูดกะทันหัน เมื่อคนที่กำลังอยู่ในหัวข้อสนทนา เดินยกยิ้มให้มาแต่ไกล
“มีหวังอะไร”
“ผมขอคุยด้วยได้ไหมครับพี่” มินฮยอนถลึงตาใส่เพื่อนสนิท พร้อมทำปากขมุบขมิบเป็นคำว่า
‘ทำไมไม่บอก’
เมื่อเห็นท่าว่าจะโดนเพื่อนดุ
จงฮยอนเลยเลือกที่จะยิ้มให้คนมาใหม่ก่อนจะพาตัวเองออกไปจากบรรยากาศแปลก ๆ
ที่เริ่มก่อตัวขึ้น
“อ้าว ... เฮ้ย จะไปไหน”
ถึงแม้จะสูงกว่ามากแต่มินฮยอนกลับคว้าเพื่อนตัวเล็กไม่ทัน ก็เล่นเดินไวขนาดนั้น แถมยังมีหน้าหันมาตะโกนให้คนในห้องหันมามองกันอีก
“เออน่า คุยกับน้องมันไปสิ”
“ออกไปคุยข้างนอกได้ไหมครับ” นี่ก็เป็นอะไร
มายืนเป็นยักษ์ปักหลั่นทำหน้าง้ำใส่อยู่ได้
●
สุดท้ายมินฮยอนก็ยอมเดินตามอีกฝ่ายออกมาด้านนอกห้องพัก
ไม่ใช่อะไรหรอก ... ก็เพราะสายตาอยากรู้อยากเห็นของคนในห้องที่มองมาทางเราสองคนนั่น
... มันดูน่ากลัวพิลึก
แต่มาคุยกันตรงบันไดหนีไฟนี่มันดูไม่แปลกไปหน่อยเหรอ
“มีอะไร” มินฮยอนเอาหลังพิงผนัง กอดอกรอฟังคนที่ต้องการจะคุยด้วย
“พี่ไม่คิดว่าทำเกินไปหน่อยเหรอ”
“ทำเกินไปเรื่อง ?” ฮยอนบินเห็นอีกฝ่ายยิ้มสวนทางกับคำตอบแล้ว อยากจะทำโทษเสียให้เข็ด
“ก็บนเวที”
ไหน ๆ พี่เขาก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ...
ก็จะเล่นตามน้ำไปแล้วกัน
“ตอนไหนล่ะ”
ใครบอกพี่เป็นคนนิ่ง ๆ กันนะ
กวนประสาทใช้ได้เหมือนกัน
“นี่พี่แกล้งทำเป็นไม่รู้ หรือแค่จะแกล้งผมกันแน่เนี่ย”
“ขอโทษ ๆ ก็บรรยากาศมันพาไป”
“แค่นั้นเหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ไม่ใช่ว่าคิดจะ ... ยั่ว ... ผมนะ” ฮยอนบินยกยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้าปากค้างกับประโยคที่เขาเพิ่งพูดออกไป
คอยดูนะ แล้วก็จะเถียง
“ยั่วบ้าอะไร ทำไมต้องทำแบบนั้น”
นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ
“แล้วพี่กัดปากทำไม”
“ก็ ...” มินฮยอนไม่รู้ว่าจะบอกอีกฝ่ายว่าอะไร ตอนนั้นมันทำไปเองโดยไม่รู้ตัว
“แถมยังลูบคอผมอีก”
“ไม่ได้ลูบนะ”
เขาจำได้ว่าลูบหัวอีกฝ่ายก่อนจะหยุดลงที่ไหล่ ...
“รอดูรูปจากแฟน ๆ ไหมล่ะครับ”
“ลูบก็ลูบ”
ถ้าตอบปัดไปแล้วในรูปโชว์หราว่าทำ ...
คงต้องหลบหน้าน้องไปหลายอาทิตย์แน่
“ลูบทำไมล่ะครับ”
“ก็ทำไปตามที่เราตกลงกันไว้ไง” มินฮยอนว่าเสียงอ่อย
“พี่มินฮยอนครับ ... เราตกลงกันว่าจะจับไหล่แล้วมองหน้ากันครับ”
“เหรอ ...”
“ยังจะมาเหรออีก ... พี่นี่จริง ๆ เลย”
“ทำไม...เขินเหรอ” ได้ที มินฮยอนเลยลองหยอดอีกฝ่ายบ้าง
“ไม่เขินมั้งครับ ... โดนคนที่ตัวเองชอบมาทำแบบนี้”
แล้วก็กลายเป็นตัวเองที่ชะงักกับคำพูดของคนเป็นน้อง
“พูดตรงไปไหม นายนี่”
ทำไมอยู่ดี ๆ แถวนี้ถึงได้ร้อนขึ้นมาได้นะ
“เขินเหรอครับ”
หูแดงขนาดนี้เป็นใครก็รู้ ...
“เปล่า”
ยกเว้น ... มินฮยอนคนปากแข็ง
“พี่นี่ปากแข็งจริง ๆ”
“อะไร”
“ไหนดูซิ ...”
เพียงเสี้ยวนาทีภาพทางหนีไฟก็หายวับไป
เหลือเพียงใบหน้าของคนที่กำลังช่วงชิงริมฝีปากของมินฮยอนเท่านั้นที่เด่นชัดอยู่ตรงหน้า
“ก็ไม่ได้แข็งนี่ ทำไมพูดไม่ตรงกับใจล่ะครับ”
“ไอ้เด็กนี่ ทำอะไร”
แรงผลักของอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้ฮยอนบินเคลื่อนที่ถอยห่างแม้แต่น้อย แถมยังยิ้มแป้นให้พี่เป็นการตอบแทนเสียอีก
“พี่เสียแก้มให้ซอนโฮไปแล้ว เสียปากให้ผมก็เหมือน ๆ กันแหล่ะเนอะ”
เนอะอะไรล่ะ ไอ้เด็กคนนี้
“เหมือนกันบ้าอะไร อันนี้ไม่ได้ตกลงกันไว้”
“หึ ทำสัญญากับคนอื่นไปทั่วเลยนะครับ”
“ถอยออกไปเลย ... เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
เมื่อเห็นคนเป็นน้องโน้มหน้าลงมาอีก มินฮยอนก็ยกมือขึ้นมาปิดปากโดยอัตโนมัติ
ฮยอนบินยิ้มกับทีท่าของอีกฝ่าย
“พี่ครับ ... ไม่มีใครเห็นหรอก”
มินฮยอนมองซ้ายมองขวา
ชะโงกหน้าขึ้นลงผ่านราวบันได เมื่อไม่เห็นว่ามีใครอยู่แบบที่อีกฝ่ายว่าจริง ๆ ก็ยอมปล่อยมือลง
ยืนนิ่ง ๆ ให้คนอยากจูบเป็นฝ่ายเข้าหา
ระยะห่างระหว่างสองคนลดลงเรื่อย ๆ
และดูเหมือนพี่ชายคนสนิทของฮยอนบินจะไม่ปฏิเสธสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้ว
มินฮยอนหลับตาลง
รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังใกล้เข้ามาเพราะลมหายใจที่รินรดอยู่ตรงข้างแก้ม ...
ก่อนจะย้ายมาใกล้ปาก …
“พี่มินฮยอนนนนนนนนน”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร ...
●●●
#HwangAndTheKwon
@daisieelady
ความคิดเห็น