คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Page 1113 : ไม่รักครับ
ไม่รักครับ
สถานการณ์ตอนนี้สำหรับฮวังมินฮยอนแล้วถือว่าเข้าข่ายอันตรายมาก
โดยเฉพาะส่วนที่เรียกว่าหัวใจนั้นรู้สึกว่าจะ
... อันตรายที่สุด
“ยิ้มอะไร”
ถ้าเป็นปกติเขาคงจะทำเป็นมองผ่าน ไม่มาถามให้หน้าตัวเองแดงแบบนี้หรอก
“เปล่านี่ครับ
ผมยิ้มอยู่เหรอ ไม่รู้ตัวเลยแฮะ”
ไอ้เด็กนี่
ปากจะถึงรูหูอยู่แล้ว ไม่เรียกยิ้มจะให้เรียกยิงฟันหรือไง
“หุบยิ้มได้แล้ว”
ไม่พูดเปล่า มินฮยอนตัดสินใจเอามือตะครุบปากอีกฝ่ายไว้
หวังว่าจะช่วยให้รอยยิ้มนั้นหายไปจากใบหน้าหล่อเหลานั่นสักที
จุ๊บ
“ควอนฮยอนบิน!!!” เจ้าของมือชักออกแทบไม่ทัน เมื่อโดนอีกคนจูบฝ่ามือเข้าให้
“เล่นบ้าอะไรเนี่ย”
“เปล่าเล่นนะครับ ผมจริงจัง
... เมื่อกี้ผมก็บอกพี่ไปแล้วนี่ ...”
“แถมพี่ยัง ...”
“หยุดพูดได้แล้ว”
●
เมื่อห้านาทีก่อนควอนฮยอนบินกำลังรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก
เพราะกำลังจะได้เห็นหน้าของคนที่หายหน้าหายตาไปหลายอาทิตย์ให้หายคิดถึงเสียที
หลังจากที่ไปคอมเม้นต์อินสตาแกรมอีกฝ่ายในวันประกาศผลว่า
‘รักนะครับ’
ฮวังมินฮยอนก็หายไปจากสารระบบของเขา
... แบบชนิดที่เรียกว่าติดต่อไม่ได้นั่นล่ะ
เสียงเอะอะด้านนอกดังขึ้น พร้อมการปรากฏตัวของเด็กฝึก
35 คนที่กำลังทยอยกันเข้ามาในห้องซ้อมทีละคน
จนกระทั่งเมื่อคนสุดท้ายย่างเท้าเข้ามา
...
จังหวะหัวใจของเขาก็เร่งขึ้นแบบติดสปีดเลยก็ว่าได้
อ่า ... ไม่เจอกันแป๊บเดียว
ทำไมผอมลงขนาดนี้นะ
“เขยิบไปหน่อย” ไม่คิดไม่ฝันว่าพี่มินฮยอนจะเลือกมานั่งตรงนี้
ถ้าให้คิดแบบเข้าข้างตัวเอง
...
พี่เขาคงจะคิดถึง ฮยอนบินคนนี้ไม่น้อยเหมือนกัน
“ไม่เจอกันนานเลยนะพี่”
“อื้อ”
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่ตื่นเท่าไหร่
คงงีบหลับมาในรถก่อนมาถึงที่นี่ถึงได้นั่งหลับตาตอบเขาแบบนี้
“พี่ง่วงเหรอ”
“อื้อ” มินฮยอนลืมตามองคนถาม
ก่อนจะหลับตาลงเหมือนเดิม
ฮยอนบินยกยิ้มเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
เคยเห็นอะไรคล้าย
ๆ แบบนี้เมื่อไหร่กันนะ ...
อ้อ
เขานึกออกแล้ว
ตอนนั้นพี่เขาเคยพูดไว้ว่า
‘ไม่รัก’ ใช่หรือเปล่า
ครั้งนี้มาลองพิสูจน์กันอีกครั้ง ... ว่าคำตอบจะยังเหมือนเดิมไหม
“พี่คิดถึงทีม ซอรี่ ซอรี่
2 ไหมครับ”
“อื้อ คิดถึง”
“ผมก็คิดถึง ... มากด้วย”
“อื้อ มากเหมือนกัน”
“พี่ชอบทีมโซนากีไหมครับ”
“อื้อ ชอบ”
“ผมก็ชอบ ... มากด้วย”
“อื้อ มากเหมือนกัน”
“พี่รัก ...
ควอนฮยอนบินไหมครับ”
“อื้อ รัก”
“ผมก็รักฮวังมินฮยอน ...
มากด้วย”
“อื้อ มาก เดี๋ยว ...
ไม่ใช่ ก่อนหน้านี้ ... เฮ้ย นาย ... เจ้าเด็กนี่”
ตื่นเต็มตาเลยทีนี้ ...
●
สถานการณ์ตอนนี้สำหรับฮวังมินฮยอนแล้วถือว่าเข้าข่ายอันตรายมาก
โดยเฉพาะส่วนที่เรียกว่าหัวใจนั้นรู้สึกว่าจะ
... อันตรายที่สุด
“ยิ้มอะไร”
ถ้าเป็นปกติเขาคงจะทำเป็นมองผ่าน ไม่มาถามให้หน้าตัวเองแดงแบบนี้หรอก
“เปล่านี่ครับ
ผมยิ้มอยู่เหรอ ไม่รู้ตัวเลยแฮะ”
ไอ้เด็กนี่
ปากจะถึงรูหูอยู่แล้ว ไม่เรียกยิ้มจะให้เรียกยิงฟันหรือไง
“หุบยิ้มได้แล้ว”
ไม่พูดเปล่า มินฮยอนตัดสินใจเอามือตะครุบปากอีกฝ่ายไว้
หวังว่าจะช่วยให้รอยยิ้มนั้นหายไปจากใบหน้าหล่อเหลานั่นสักที
จุ๊บ
“ควอนฮยอนบิน !!!” เจ้าของมือชักออกแทบไม่ทัน
เมื่อโดนอีกคนจูบฝ่ามือเข้าให้
“เล่นบ้าอะไรเนี่ย”
“เปล่าเล่นนะครับ ผมจริงจัง
... เมื่อกี้ผมก็บอกพี่ไปแล้วนี่ ...”
“แถมพี่ยัง ...”
“หยุดพูดได้แล้ว”
ทำไมครั้งนี้ถึงโดนหลอกให้พูดได้นะ
...
ฮวังมินฮยอน
“สองคนนั้นทำอะไรกันอยู่น่ะ
จะเริ่มซ้อมแล้ว”
ขอบคุณเสียงสรรค์จากทีมงาน
ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องนั่งหูแดงให้อีกคนนั่งยิ้มใส่ไปตลอดวันแน่
ๆ
“เพราะนายคนเดียวเลย”
คนเป็นพี่คาดโทษเด็กตัวโตก่อนจะลุกขึ้น ไปยืนรวมกับคนอื่นที่กลางห้อง
“เพราะพี่ต่างหาก ... ผมถึงทำแบบนี้”
ที่ผมยิ้มไม่หุบแบบนี้ ...
ก็เพราะพี่อีกเหมือนกัน
●
ควอนฮยอนบินกำลังนั่งหลบมุมอยู่ในร้านกาแฟร้างผู้คนที่อีกฝ่ายนัดให้ออกมาหา
ไม่ถึงห้านาทีร่างโปร่งของฮวังมินฮยอนก็ปรากฏตัวตรงประตูหน้าร้าน เพียงแค่ยกมือขึ้นพี่ชายคนสนิทก็รู้ตำแหน่งที่เขานั่งอยู่ได้ทันที
“ไปดูหนังมาสนุกไหม” แทบสำลักกาแฟที่เพิ่งดูดเข้าไป
เมื่อเจอคำถามตรงไปตรงมาของอีกฝ่าย
“ก็ดีครับ ... พี่รู้ได้ไง”
พี่มินฮยอนกำลังยิ้ม
แต่แววตากลับไม่เป็นแบบนั้น
“การเล่นโซเชี่ยลแบบมือโปร
เห็นอะไรเราก็ต้องไม่ลั่นนะ...รู้ไหมเด็กน้อย” มินฮยอนยกชาที่อีกฝ่ายสั่งไว้ให้ขึ้นจิบ
ตายังคงจ้องคู่สนทนาไม่กระพริบ
“ถึงว่า ...”
“ถึงว่าอะไร”
เห็นอีกฝ่ายทำลากเสียงกวนประสาทแบบนั้น มินฮยอนก็อดต่อปากต่อคำด้วยไม่ได้
“ถึงว่าไม่ยอมตอบ ตอนผมบอกว่า...รัก”
เกลียดรอยยิ้มมุมปากของเด็กคนนี้จริง
ๆ ให้ตายเถอะ
“รัก? ใครรักใครเหรอ”
“ก็ที่ผมไปเม้นต์พี่ไง ... ว่ารักนะครับ
พี่ไม่เห็นเหรอ” ฮยอนบินขมวดคิ้วทันทีที่อีกฝ่ายทำหน้างงใส่
“อ๋อ
นั่นคนเม้นต์เขาชื่อโกมูโรล่า”
“โห อะไรครับพี่”
“ก็ควอนฮยอนบินบอกว่าไม่รักฮวังมินฮยอนไม่ใช่เหรอ”
ครั้งนี้มินฮยอนพูดกับอีกคนด้วยโทนเสียงเรียบนิ่งไม่ติดเล่นเหมือนเมื่อกี้แล้ว
บรรยากาศที่เหมือนพ่อแง่แม่งอนจึงหายวับไปทันที
“ผม ... ผมพูดตอนไหน”
คนมีชนักติดหลังก้มหน้าก้มตาพูดเสียงอ่อย
คลิปสัมภาษณ์เพิ่งออกไป
ทำไมพี่เขารู้เร็วนักนะหรือว่าที่นัดมาเจอวันนี้ก็เพราะ ...
“ต้องเปิดให้ดูไหม
ว่าให้สัมภาษณ์ไปว่าอะไร ... นี่แจฮวานเซฟไว้ให้เลยนะ”
นั่นไง...ทายผิดเสียที่ไหนล่ะ
“พี่ครับ ... ผมแค่พูดเล่น”
“...”
“จริง ๆ นะครับพี่ ...
ผมคิดตั้งนานว่าจะพูดดีไหม ถ้ารู้ว่าพี่จะงอนแบบนี้ ผมไม่พูดหรอก” มินฮยอนยังคงนั่งมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ๆ
ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจ้องเลยแม้แต่น้อย
“แก้แค้นพี่เหรอ”
“เปล่านะครับ ... จริง ๆ
ทำไมพี่มองผมแบบนี้เนี่ย”
“อือฮึ”
“ผมไม่คิดว่าจะมีคำถามแบบนั้นด้วยซ้ำ”
“อือฮึ”
“อือฮึ อะไรเล่าพี่ ...”
สุดท้ายมินฮยอนก็ทนไม่ไหว
หลุดขำออกมากับท่าทางใกล้จะร้องไห้เต็มทีของเจ้าเด็กยักษ์
“นี่พี่แกล้งผมเหรอ”
ฮยอนบินพรูลมหายใจออกอย่างโล่งอก เงยหน้าขึ้นมาเห็นอีกฝ่ายยิ้มให้ก็พลอยยิ้มตามไปด้วย
...
มีคนเคยบอกไหม
เวลาที่พี่ยิ้มน่ะ โคตรของโคตรน่ารัก
“รู้อยู่แล้วว่าไม่รู้สึกอย่างที่พูดหรอก”
มินฮยอนพูดกับอีกคนเสียงเบา
แต่เพราะระยะห่างที่มีไม่มากและทั้งร้านก็มีโต๊ะเราอยู่โต๊ะเดียว
ฮยอนบินจึงได้ยินประโยคนั้นชัดเจน
“ทำไม ... ถึงรู้ล่ะครับ”
“ก็ตอนที่พี่จีซองถาม ...
พี่ก็ไม่ได้ตอบเหมือนที่รู้สึก” ในขณะที่คนพูดหูแดง คนฟังก็ยิ้มจนตาหยี
ขนาดเขาทำเป็นดุกลบเกลื่อน
เด็กนั่นก็ยังยิ้มจนเห็นฟันอยู่ดี
“หยุดยิ้มได้แล้วฮยอนบิน”
“หยุดทำให้ผมยิ้มสิครับพี่มินฮยอน”
●●●
#HwangAndTheKwon
@daisieelady
ความคิดเห็น